Rock Werchter 2018 - dag 4 – zondag 8 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-08
Johan Meurisse
Op de afsluitende dag komen we aan een rits viersterrenoptredens van Nick Cave, David Byrne, Eels en NIN. Ook Arctic Monkeys kon aansluiten. Een paar beloftevolle artiesten vullen aan . Dag 4 zat erg goed in elkaar …
Op weg naar Post Malone , houden we halt aan de Barn , waar de Nederlandse van Koerdische achtergrond Naaz (Mohammed) bezig is. Ze kreeg al enkele onderscheidingen en muzikaal kan je ze linken aan artiesten als Mo , Dua Lipa, Anne-Marie en ons Emma Bale. De young lady straalt positivisme uit en dartelt over het podium . We zien bloemetjes aan haar microstatief en horen fris, speelse, sfeervolle , onschuldige popelektronica met “pretty words” en “loving love”.
Op tijd moesten we in de Barn zijn om één van die de nieuwe hiphopartiesten te zien .Post Malone is hip . Net als de Nieuwe Lichting hiphoppers doet hij het allemaal op z’n eentje . De muziek staat op band , wat hem groot maakt is nu net de melodie , de groove, de minimaal triggerende, slepende beats en zijn indringende doorleefde vocals . Ondanks het vroege uur om zo’n artiest aan het werk te zien , had hij er duidelijk zin in met de glimlach op het gezicht en de obligate fucks . Moeiteloos trok hij het publiek naar zich toe. Songs als “better now” , “psycho” , “rockstar” zijn verdomd goed , maar gezien alles op tape stond , zijn ze live geen meerwaarde .
Het is de performance , de act die de meerwaarde moet bieden. Intimistisch moment werd “I fall apart” op akoestische gitaar om de afgebroken relatie met z’n vriendin letterlijk van zich af te spelen , “the bitch that broke my heart” . Duidelijk dus wat deze man allemaal zingt , verwoordt en rapt …
Een ander opkomend sterretje is de frêle Noorse Sigrid , die al te zien was in de Botanique en op Pukkelpop vorig jaar. Popelektronica in een indiekleedje . Een soort dansbare , sfeervolle elfenpop . Ze heeft al een paar aardige singles uit , “strangers” , “don’t kill my vibe” en “dynamite” , die niet ontbraken en het jonge publiekje meekregen . Sigrid zit mee in de stroom van de jonge beloftevolle vrouwelijke artiesten, is speels, dynamisch , extravert en heeft een duidelijke présence , charisma . Mooi.
Het beloftevcolle Pale Waves wordt nogal gehypt , the big next thing , omschreven als The Cure meets Taylor Swift . Heather Baron-Gracie kan de dochter van Smith en het zusje van Taylor zijn . Ze heeft een fijn stemmetje . Muzikaal bleef hun dromerige indiepop , met een wave tintje binnen de lijntjes . Beetje onschuldig klinkt het allemaal . “Television romance”, “my obsession” , “the tide” , “there’s a honey” konden gerust hier wat meer punch en effects gebruiken ipv te berusten in subtiliteit en finesse. Pale Waves heeft spannend materiaal , maar klinkt live nog niet spannend genoeg .
Vorig jaar moesten ze verstek laten gaan , de IJslanders van Kaleo . We kregen van JJ Julius Son en C° een doorleefde sound van rootsgitaarrock, met een bluesy inslag . Luistervoer , een afternoon delight , intens broeierig en meeslepend . “Way down we go” is de meest sterke song in het oeuvre. De heren ademen een stadiongevoel, maar hun materiaal is nog te beperkt om iedereen mee te krijgen …
Het is zondagmiddag, de zon staat hoog. Dan nog wat poppy deuntjes voor bij de koffie en je hebt de tijd van je leven. Daarvoor zorgt George Ezra wel, de jonge Brit die begonnen is aan zijn wereldreis in het muziekland en zelf nog niet weet waar die eindigen zal. Een volle Barn ging enthousiast mee in het zoete verhaal. Van “Barcelona” naar “Budapest” en richting Werchter dan maar. Een uur dat nooit verveelde en de nieuwe nummers “Paradise” en “Shotgun” klinken echt hitparade. (dank aan Michaël Bultinck)
Eerder hadden we al de belofte soulfunkende r&b pop van Jorja Smith . Ook Nao hotst , laveert en groovet in het genre met een reeks verslavende popsongs . Mura Masa klopte bij haar aan voor de single “firefly” , die hier massaal werd onthaald . Uptempo en rustige nummers wisselen elkaar af . Dampende zwoele muziek , ideaal sunday afternoon lounge, die tot de verbeelding spreekt en de dansspieren durft te prikkelen.
Een optreden van Mark E Everett is altijd iets unieks . Eels is een beleven en is nu al enkele jaren on stage een eenvoudige rock’n’roll band met een bluesy randje . Hij is één van die sing/songwriters die al veel ups en downs heeft gekend , en het telkens verhaalt in uitstekend plaatmateriaal. “Today is the day” is er eentje die je al fluitend door de dag heen helpt . Een positive vibe. Everett zegt het zelf “I had a four year breakdown , but now I’m back”. Hij is een performer “yes , ladies & gentlemen … “; een stand-up comedian en dolt graag met z’n bandleden en z’n publiek .
Hij grossiert in z’n oeuvre en is niet vise van enige covers . Al meteen werd dit duidelijk met “out in the street“ (The Who) en “respberry beret” (Prince). De songs worden live aangepast en krijgen een rauw melodieus jasje aangemeten.
Ook onze E s heeft bij 30° nog z’n jeansvest aan, doe ‘em maar na … “The look you give that guy” is er dan eentje die druipt van melancholie . Eels wil er een leuke avond van maken en hebben spelplezier in hun materiaal . Check de versies van “flyswatter” en “ my beloved monster” maar eens. “Novocaine for the soul” , ”I like birds” en “fresh blood” halen ze door de mangel. Fun. Deze mannen met baarden wuiven ons uit met eentje van Brian Wilson, “love & mercy” , sober , elegant , emotievol, pakkend, scherp en ruw , wat nu net garant stond voor het Eels optreden …Een E op z’n best!
Een erg spijtige zaak is dat Eels bijna gelijktijdig geprogrammeerd stond met David Byrne. We konden maar een half optreden zien van deze vroegere Talking Heads frontman . Hij was er al eens bij , wel bijna veertig jaar terug . Stiekem hopen we nog eens op een reünie om ze ooit eens te kunnen bewonderen . Vanavond kregen we een pleister op de wonde , hij wisselde TH classics af met eigen materiaal .
Na Gent Jazz veroverde hij het publiek in de Barn. Wat een originaliteit, scherpte zagen we van zijn wandelend orkest . Een perfect gechoreografeerd optreden. Straatmuzikanten leken het. Op het podium geen instrumenten, maar ze waren een harnas aan hun lijf . Dit was muziektheater , uit het brein van David Byrne . Niet voor niks had hij een brein mee in de hand …
De songs van Talking Heads krijgen net als bij Eels een andere muzikale vorm en inhoud door de sound en de moves van de muzikanten . “Here” en “lazy” zetten iedereen in gang , maar met “I zimbra” en “slippery people” zitten we op dezelfde golflengte en in de juiste groove. We werden van hoogtepunt naar hoogtepunt gedropt .Telkens verbaasd en verwonderd . Sterk . “Everybody’s coming to my house” , “every day is a miracle” of “this must be the place”, “once in a lifetime”, “blind” en “burning down the house” , dit is Byrne , Talking Heads met een aanstekelijke world/afro groove . Veel percussie , dans en performance die de set ten goede kwam .
Wat een wervelende set… Deze dolle zestiger is nog bijlange niet uitgeteld …
Even bekomen van deze opwindende set deden we met de DJ set van Erwan Castex , het alter ego van Rone . Deze elektrotechneut bracht ons in een ‘Game of Thrones’ universum , met een filmische component en catchy, lekkere grooves en een knipoog naar Moderat …
Nine Inch Nails - Een donker dreigende, broeierige en spannende rocksound van de invloedrijke industrial band van Trent Reznor kan het daglicht iets moeilijker verdragen. De Barn werd dan ook volledig donker gemaakt en er werd een rookgordijn op het podium gespoten . Zweetparels parelden, maar de koele elektronica en snedige, snijdende gitaarsounds zorgden voor koelte en verfrissing. We kregen van Trent Reznor en C° harde , felle , slopende en slepende industrial. Knappe visuals en witte lichteffects en strobo’s sieren de sound . “Somewhat damaged” , “wish” , ”march of the pigs” en het nieuwe “less than” dienden ferme kopstoten toe.
NIN kan putten uit een sterke backcatalogue . De set was ongemeend strak , gespannen . De songtitels zijn sprekend , “ahead of ourselves” , “God break down the door” ; “Copy of a” laat de elektronica van een Neon Judgemet doorsijpelen .
Reznor is live een Animal , beschikt over een goed op elkaar afgestemde band en biedt een uiterst beheerste energieke show met de grote schermen achter zich. Met afsluiters “head like a hole” en het akoestisch ingezette en fel eindigende “hurt” slaat NIN genadeloos toe , met opgeheven vuist …
Als je drie keer naar Werchter komt mag je het festival afsluiten in The Barn. Was het maar zo simpel. Daarvoor moet je toch wel iets kunnen. En laat het nu net Parov Stelar zijn die heel wat troeven op tafel kan leggen. Het brein achter dit zootje geregeld is de Oosterijker Marcus Füreder. Hij dropte de ene subtiele beat na de andere en wist samen met de trompet, saxofoon en trombone de hele tent op zijn kop te zetten. Enig in zijn genre banen ze zich een weg door de hedendaagse muziekwereld. Hoe moeten we het omschrijven? Jazz, elektro, soul,swing… en sexy. Daarvoor zorgt Cleo Panther, de missing link, de mayonaise die het geheel doet plakken. Weer zo een band waarvan je jaren geleden van dacht, dat op Rock Werchter? Nooit! Dat idee hebben we ook al gehad. Vergis je niet, 20000 feestvierders die de nacht heupwiegend ingaan en bij momenten de tent vakkundig opwarmen met eigen geproduceerd okselzweet. Dat brengt Parov Stelar te weeg bij een mens! (dank aan Michaël Bultinck)
We waren al onder de indruk van Nick Cave in het Sportpaleis . Hij hield ons in een handgreep en gaf met z’n Bad Seeds een intens puur , verschroeiend concert . Hoe intiem , breekbaar die laatste ‘Skeleton tree’ ook is , hoe wonderlijk hij emotie en rauwheid op het podium bij mekaar brengt . Ook op de Mainstage was dit het geval . Heftig , explosief en passioneel hartbrekend … “Jesus alone” en “do you love me” vormden de aanzet , een verzengende “from her to eternity” deed het vuur nog meer aanwakkeren ; de primitieve rauwheid ging door merg en been, de song barstte uit in een geweldig opzienbarende poel van noise.
Cave performt en is nog meer dan vroeger één met z’n publiek ; hij observeert z’n publiek, zoekt hen op en raakt hen aan. Explosieve erupties waren te horen in de daaropvolgende “loverman” en “red right hand”. Een fenomenale band speelt gretig en scherp . Cave heeft met Warren Ellis z’n partner in crime. Hij legt zijn volledige ziel bloot en is vol overgave in de beklijvende songs.
Het sfeervolle “into my arms” en het aangrijpende “girl in amber” omarmden je ; het wonderschone “in jubilee street” grijpt bij het nekvel en houdt je vast door z’n opbouw, spanning en intensiteit .
Cave entertaint … “the wheeping song” en “stagger lee” ontpoppen zich als stadionnummers , mooi en lang uitgesponnen, de damesfans komen het podium op en bewegen iedereen tot handclaps.
Op het eind worden we weggewuifd met een pracht van “push the sky away”; het sfeervolle “ring of saturnz” prees hem de hemel in . Zijn Duivelse Goddelijkheid heeft opnieuw zijn sporen nagelaten … Kippenvelset!
… Bizar is dat er nog steeds wat ruimte is als Cave optreedt op Werchter.
Een ander deel van het publiek , jonger weliswaar , had postgevat voor de Rock Werchter afsluiter Arctic Monkeys . De band rond Alex Turner is behoorlijk hip en het nieuwe album ‘Tranquility base hotel & casino’ buigt hun rock’n’roll gehalte om naar een croonersound. Tja de gitaren zijn hier weggeduwd en toont een bredere invalshoek van de band. Een paar jaar terug lieten ze een makke indruk na , op routine , nu waren onze Elvis/James Dean lookalike (sinds The Last Shadow Puppets) en C° beduidend enthousiast, gretig en dynamisch . Hij ontpopt zich tot een veelzijdig muzikant en grossiert in het oeuvre .
Op zich zat de set goed in elkaar. Het was wat zoeken naar de juiste afstemming , maar pittige stroomstoten en intensiteit zijn er . Sommige momenten was de band verdubbeld om de laagjes toetsen en sounds door te laten klinken . “Four out of five” , sterke single van de nieuwe plaat, opende de set . “Brainstorm” drukte het gaspedaal in en met “don’ sit down cause I’ve moved your chair “en “crying lighting” werden al gauw een paar sterkhouders gespeeld .
Het nieuwe materiaal , hoe subtiel op plaat ook , kon wat rommelig en rauw zijn , op zich goed en mooi. Maar de vaart kon er wat uit zijn. De spanning durft deels weg te ebben als je main act bent. “Cornerstone” , “knee socks” hebben hun hitgevoeligheid . “One point perspective” valt op door zijn weelderige strijkers.
Het tempo werd net opgeschroefd met “do I wanna know” , “I bet you look good on the dancefloor” en “ru mine”. “Star treatment” bracht ons nog even in een rokerige kroeg , “arabella” en “505” lieten een erg positieve indruk na.
‘Monkees’ zagen we torenhoog op het podium . Een main act zijn ze zeker waardig , maar als closing act van het festival iets te hoog , door de wisselende set en het beperkt interactief verkeer met het publiek ..
Deze editie was dik OK. Een mooie selectie van het voorbije jaar en de stijl r&b/soul, hiphopacts heeft een definitief plaatsje verkregen. RW 2018 = warm weer , een relaxte sfeer , goede acts en Koning Voetbal.
Tot volgend jaar …
Organisatie: Live Nation – Rock Werchter