logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Ty Segall - Sjo...
Alice Cooper - ...
Johan Meurisse

Johan Meurisse

Jaguar Jaguar - Sound of Ghent - Kortfilm en eigen materiaal in een filmische groove!

Jaguar Jaguar klinkt  als warme kastanjepofjes die lekker smaken en ontploffen. Vorig jaar wist het combo ons te verrassen met de zonnige EP ‘Montjoi’, tropische droompop die onze geest verruimt en de dansspieren prikkelt . Een nieuwe EP ‘Madelyn’ verscheen in dit coronajaar , en laat veel aan verbeeldingskracht over . Ze gooiden er zelfs een kortfilm tegenaan , die muzikale diversiteit onderstreept en een visueel universum presenteert.
In het livestream uurtje kregen we eerst de kortfilm , die een mysterieuze, donkere, avontuurlijke insteek toont en dan een set van een vijftal songs van hun totnutoe verschenen oeuvre. .Een fantasierijk kleurenpalet van klank , beeld en muziek in een bed van versmolten zangpartijen.

Jaguar Jaguar is een kwintet , bestaande uit leden van Lohaus, Soldier’s Heart en Tamino/Faces on TV . Een band zonder uitgesproken frontman, de nummers staan hier centraal , zijn belangrijker dan de persoonlijkheden, vijf stemmen zijn verweven en vormen één cathy zanglijn. Heerlijk genietbaar klinkt het allemaal dus, bepaald door fijne, zalvende gitaarlijnen, dromerige synths en groovy drums . De speelse,  bezwerende mengeling van elektronisch  vernuft , pop , psychedelica, lounge en funk op hun debuut EP, wedt nu nog meer op een sfeervol, mistig , filmisch decor , en haalt hier soul, r&b en jazz aan. Creatief, avontuurlijk, prikkelend en beeldrijk. Jungle , Prince en Thievery Corporation waren ijkpunten , maar nu zijn de huidige Belgische jazzvariaties mooi meegenomen.

De livestream van het kwintet was een hart onder de riem , blij dat ze nog eens hun materiaal konden voorstellen , en zeerzeker de kortfilm van de hand van fotografe Tina Herbots, vriendin van gitarist Emiel Raeymaekers, die beiden de band van een andere, zijn meest avontuurlijke, kant laat horen op het beeldmateriaal. Voor de band als voor de twee een boeiende uitdaging.
De sound op de kortfilm ligt in het verlengde van de EP, bevat vervormde fragmenten, die licht onheilspellend zijn, geënt op krautrock soundscapes, maar hun zacht , zalvende groove niet verliezen . Ook durven ze uit te halen en te exploderen . Die filmische groove is dus duidelijk een meerwaarde aan het beeldmateriaal .
Na die 20 tal minuten , kregen we live-uitvoering van vijf nummers. Het broeierige , groovy “My guess” opende , meteen een sterkhouder . “You got me” kreeg een heupwiegende “gypsy woman”  (van Crystal Waters) -refreintje mee . “Midnight blue” en “Kind” zijn al twee oudjes nu,  ze klinken sfeervol en hebben een opbouwend, slepend karakter . Het sensueel relaxte , dansbare “So long”, waar ze mee doorbraken anderhalf jaar terug , werd uitgediept en kreeg een extraverte tint mee; letterlijk weet je hart te bonken en snelt je ‘Jaguarcar’ vooruit .

Jaguar Jaguar brengt een mishmash aan stijlen, aangenaam , sfeervol, toegankelijk en radiovriendelijk. Experiment wordt niet geschuwd door filmische , avontuurlijke sounds op de kortfilm.
Jaguar Jaguar klinkt bezwerend , aanstekelijk en creëert coronaproof een dampend sfeertje. Op naar betere tijden om de band (terug) met publiek in beweging te zien …

Organisatie: Democrazy, Gent

Pukkelpop 2018 – donderdag 16 augustus 2018 – impressies dag 1

Pukkelpop mag het eindoffensief van de vakantie inluiden. We beleefden een aangename, sterke muzikale dag …  Een intens parcours legden we op deze eerste dag, vooral tussen Mainstage, Marquee en de Club , die onze muzikale voorkeur geniet.

Pukkelpop refresht al enkele jaren. Het festival wordt definitief op gang getrokken op woensdagavond; de indeling en inkleding van het terrein wordt ieder jaar geëvalueerd en wordt dus wat herschikt . De formule met allerhande kraampjes, standjes en randanimatie maakt het festival kleurrijker . Een relaxte uitstraling.
Sfeer, beleving , comfort zijn belangrijk en zorgen voor een onvergetelijke gebeurtenis voor elk festivalliefhebber . Mooi . Pukkelpop investeert en scoort hoog op beleving! Muziek is een deel van het geheel geworden … Ons parcours

Walk off the earth is ‘on’ the earth … en zorgt meteen voor een positieve vibe . De multi-instrumentalisten geven een zomerse boost aan hun poppy nummers . Het tintelt , borrelt en klinkt fris, sprankelend. Naast het eigen materiaal worden songs van anderen aangepakt o.m. “shape of you” van Ed Sheeran of “no diggity” van Blackstreet  . Fleurig en kleurig. Een campfire gevoel van samenhorigheid. Happy feelings is het  motto  . Missie geslaagd.

Rag’n’Bone Man biedt meer dan die ene single “human” . De soul’n’pop’ kolos zorgt dat de zon nooit ondergaat . Dit is sweet lovin music op z’n Barry Whites . Met een heuse band rond zich krijgt het materiaal elan. Gospel siert. Blazers vullen aan. een vol geluid dus en een mainstage waardig .

Spijtig genoeg moet ik de artieste van het moment Dua Lipa aan me laten voorbijgaan , gezien Steve Albini met z’n Shellac bezig is op één van de kleinere podia . Sorry, het kusje en het uitverkoren zijn, zal voor een andere keer zijn . Op z’n Dua Lipas gezegd ‘IDGAF’. Met een knipoog aan de pas overleden Aretha Franklin  … “you make me feel a natural born woman” , die na de set van Arcade Fire ook nog eens knalde .

Feestgedruis bij Arcade Fire . Na Werchter vorig jaar en het Sportpaleis in het voorjaar ging Pukkel voor de bijl . Wat lag het tempo erg hoog bij het combo rond Win Butler en Regine Chassagne. De beste nummers van hun oeuvre haalden de setlist en  kregen een groovende, extraverte  trap onder kont.  Het moet shaken . En dat doet het ook . Een heerlijk genietbare trip van “eveything now”, “neighborhood”, “rebellion lies” , “put your money on me”  naar een sfeervol “the suburbs”, tot een “ready to start”  en “reflektor” . Uitwuiven deden we op hun zangpartijen en ‘oohoohs’ van “wake up”. En Aretha werd dus niet vergeten .


Eerder nog konden  anderhalf uur wegdromen op The War On Drugs . Schitterend hoe de songs in een Neil Young / Dire Straits outfit worden gestopt . On the road pop bij ondergaande zon. De songs vloeien in elkaar over . De instrumenten krijgen voldoende ruimte om het materiaal intenser, dieper te doen aanvoelen . Heel wat tempo/ritmewissels, die ervoor zorgen dat het nooit verveelt . Perfect. Cinematografisch.   Schitterend uitgewerkt.
De band rond Adam Granduciel is groots geworden .Hun cd’s blijven van hoogstaand niveau . Ook hier onderging je het van “nothing to find” , “an ocean in between the waves”, “strangest thing”, “burning” , “red eyes”, “under the pressure” en een dromerig “thinking of a place“. De songs krijgen heel wat ademruimte. Missie  geslaagd op de mainstage.

Op de andere podia stonden we stil bij volgende  bands/artiesten
* In de Marquee traden vier chicks van Thunderpussy op , rock’n’roll will never die . Zij solliciteren voor een komend mototreffen en moddervoetbalpartijtje . Death from above kon maar een klein half uurtje hun gruizige, zompige, rauwe invalshoek van het genre spelen . Scherp, vaardig en in momenten snerpend. Je ziet waar Royal Blood de mosterd haalde. Unknown mortal orchestra heeft meer dan die ene single “multi-love” ; hun dwarse psychedelica rockt en funkt .
Grizzly Bear verliest aan belangstelling . De op elkaar afgestemde zangpartijen en de gevoelige pop op z’n Fleet Foxes  is aardser en houdt van experimenteerdrift . In een mooi decor van spelonken zijn het hier de oudjes die op de meeste bijval kunnen rekenen .
Trixie Whitley werkt aan een nieuwe plaat en net als op het concert in de Bota/AB dit voorjaar kregen we al een prelude . Een set die fel, verbeten, gedreven meeslepend klonk.  Songs op haar elektrische gitaar en keys , gerugsteund door een drummer .  De paar oudjes werden in een nieuw rockend kleedje gestopt . Trixie beet in je nekvel en liet je niet meer los. Sterk .
Tot slot kon je lekker wegdromen en freaken op de tunes van Bonobo . Zijn Brits trippende sound krijgt een breder concept door world, trance , etno en allerhande r&b beats en grooves . De projecties waren een duidelijke meerwaarde om nog meer op te gaan in die kleurrijke dancesound.

* In de club hielden we even halt voor Phoebe Bridgers , de Amerikaanse is een nog meer lieftallige versie van de zusjes First aid kit en houdt het dus op dromerige, sfeervolle intieme indiefolk. Breekbaar mooi, maar ze kon in de (grote) Club de aandacht niet behouden; ze past meer in een kleinere setting . Aan een van de groepsleden werd een verjaardagstaart geschonken. Happy birthday!
Shellac, de band van Steve Albini al dag en dauw , kon nog eens lekker doorrammen . Noiserock van prikkeldraadgitaren . Hoekige , snijdende  , tegendraadse , repetitieve ritmes en uptempos , die spannend explosief waren. Muzikale schetsen en songs. Die nieuwe plaat komt er wel eens; intussen was hij een en al lof over Cocaine Piss. Op het eind haalden de bassist en hij één voor één de drums weg . Oeps de set was gedaan op die manier. Een vleugje humor is nooit ver weg .

Heel wat leuks wisten we dus te ontdekken.

Pics en uitgebreide reviews volgen
http://www.musiczine.net/nl/fotos/pukkelpop-2018/

Org: Pukkelpop

Het is een traditie geworden in de zomervakantie om naar het Kursaal van Oostende te trekken . Opnieuw haalde de organisatie een internationale show naar Oostende . Na o.m. Evita, Mamma Mia, Dirty dancing , Footloose werd dit jaar Flashdance gestrikt.
De zomershows, van 24 juli t/m 5 augustus , 14 shows in ruim tien dagen , zijn in het genre van musicals een succesverhaal .
Flashdance - Een sexy en zwoele dansmusical gebaseerd op de iconische film uit de jaren 80. Het gaat opnieuw om een exclusieve samenwerking voor België in de originele Engelstalige versie. Een fantastisch live-spektakel met hoogstaande dans eighties wereldhits. Yes , dit is een ‘Dance Like You Never Danced Before’!
De musical kwam exclusief naar België en het is zelfs een première voor het Europese vasteland.
Het spektakel is volledig live gezongen met live orkest. Wereldhits als “Maniac”, “Manhunt”, “Gloria”, “I Love Rock ’n Roll” en de sensationele titeltrack “Flashdance - What a Feeling!'” flitsten voorbij …
Het verhaal
Alex (Joanne Clifton) is een jonge vrouw met een uniek dubbelleven waarbij ze overdag werkt als lasser in een staalfabriek en ‘s nachts als danseres in een club. Haar grote droom is toegelaten worden op een prestigieuze balletschool. Met de steun van haar oude balletlerares Hannah werkt ze keihard om die droom te verwezenlijken, maar een romance met haar baas Nick (Ben Adams) brengt haar ambities plots in gevaar. En toch … onderga deze musical in thematiek en dans . Wat een intensiteit wordt uitgestraald . De andere shows hadden al veel om het lijf en wisten ons in te nemen, maar Flashdance , prikkelde en zinderde na. Sterk!  
Wat we zagen was echt een ‘Flashdance’, flitsend, geweldig, jeugdig , levendig , fris, nostalgisch. De wervelende start , de dansacts , het acteer- zangtalent , de snelle (decor/kledij) wissels , de synchrone danspasjes, de live instrumenten, alles viel op zijn plaats . Veel beweging en dans. Springen en dansen , vallen en opstaan … Een uitstekend spel- en zangkwaliteit. Enkel het geluid was soms te scherp.
Je wordt helemaal meegenomen in het verhaal dat nauwkeurig, tot in de puntjes is uitgewerkt. De bruisende dynamiek (eerste deel) en emotionaliteit, dramatiek (tweede deel) gaan hand in hand .
De muziek en de volledige show wordt zoals altijd helemaal live gebracht. Muzikaal spektakel, zangtalent van het hoogste niveau en fenomenale choreografie . De nummers op zich klinken al sprankelend, energiek , opwindend en spannend. Wat wil je met deze iconische hits  en de schitterende titeltrack ‘Flashdance - What a Feeling’.

Ambitie, kansen geven , vertrouwen , samenhorigheid , loslaten, vrijheid, overnemen , bescherming zijn kernwoorden in de musical en z’n prachtig dansfeest . Iets waar we kunnen bij stilstaan en meenemen in ons dagdagelijks leven.


Een thuismatch ook voor onze actrice Ann Van den Broeck, die in deze internationale musical een gastrol vertolkt

De organisatie klokt af op zo’n 17500 bezoekers in totaal . Een schot in de roos …

Organisatie: Kursaal Oostende

Rock Werchter 2018 - dag 2 – vrijdag 6 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-06
Johan Meurisse

De Rode Duivels kegelden Brazilië tegen de vlakte. Een samenhorigheidsgevoel alom . Muzikaal werd de tweede dag gekenmerkt door comebacks en best offs van Air Traffic , The Kooks en Snow Patrol op de Mainstage . London Grammar tekent voor warme knuffels , na de winst van onze Belgen,  en de Killers weten er een geslaagde Las Vegas story van te maken door de mooi uitgekiende setlist. First Aid Kit , Angus & Julia Stone  en Ben Howard zijn de artiesten die dingen naar een plaatsje hogerop. Wat een dag …  

De sfeervolle Britpop van Courteeners waait wat over ons heen want het was op tijd te zijn om de 26 jarige Tom Walker uit Manchester aan het werk te zien in de Klub C. Tja of het nu dertig graden is of niet , de man is gekleed alsof we definitief de winterperiode tegemoet gaan met jeansvest, boots en  wollen muts aan . De sing/songwriter staat met 5 op het podium en heeft met “leave a light on” een monsterhit uit . Die song springt in het oog , heeft een Passenger gehalte en doet de smartphones en lichtjes aanslaan . Een magisch mooi moment. Het andere materiaal ademt meer rootsamericana en sluit aan bij een Nathaniel Ratecliff . Hij heeft een sterke indringende , doorleefde stem , kan hoog uithalen en doet dan denken aan de andere imposante figuur Rag’n’Bone Man. Dit was Rock voor Romantici.

Het Britse Air Traffic heeft in de namiddag al veel volk vergaard aan de Mainstage . Na hun doorbraak tien jaar terug , kapten ze er  iets later mee, om dan vorig jaar met frisse moed er opnieuw tegenaan te gaan . Jawel , ze zijn nog steeds immens populair , driemaal waren ze te zien in het Depot , Leuven en twee keer in de AB, Brussel. Er staat nieuw materiaal op het appèl . Hun gevoelige Keane indiepop van fris , tintelende gitaren en emo-piano slaat sterk aan . Er schuilt ook een beetje Muse in de sound , maar bombast en overacting worden weggeduwd.
We kunnen hier ook al spreken van nostalgie voor dertigers . ‘Fractured life’ werd volledig voorgesteld , met “Charlotte”, “time goes by” , “just abuse me” , ”no more running away” en “shooting stars” als absoluut hoogtepunt . “Almost human” luidt de comeback in en sluit naadloos aan op hun vroeger materiaal . Geen verrassingen , Air Traffic blijft goed , een Koud (heu) kunstje muzikaal van een charismatische band .

Of Wolf Alice nu op zijn plaats stond met Foo Fighters , laten we in het midden , maar de Britse band komt pas echt tot zijn recht op een kleiner podium , zaaltje en is eigenlijk meer een Pukkelpop band . Niettemin , de Slope was een juiste keuze voor hun scherpe , melodieuze indierock/postpunk. Ze laveren ergens tussen PJ Harvey, Blood Red Shoes Florence , Cocteau Twins en Cranberries in . Rauwheid en subtiliteit gaan hier samen . Noisy erupties sieren . In de korte set werden bizar genoeg een paar sterkhouders weggelaten als “bros” , “freazy” en “fluffy” , wat op het eind gecompenseerd werd door “you’re a germ”, “visions of a life” en “giant peach”. Wolf Alice blies vroeger iedereen weg , nu ademen ze friste, niet meer , niet minder …

Nostalgie voor dertigers troef deze namiddag … Het Britse The Kooks zijn ook al toe aan een ‘best of’ in hun tienjarig bestaan . Op de Main stage werd hun poprock door het publiek gretig ontvangen … “ooh la” , “she moves in her own way” , “seaside” , “always where I need to be”, “junk of the heart” en “naïve”, het zijn een handvol songs die de wei in beweging brengen . De nieuwste singles “all the time”, “four leaf clover” van de binnenkort te verschijnen cd  speelden ze voor één van de eerste keren . Broeierige , opzwepende rock , integer semi-akoestisch of niet , Luke Pritchard en C° hadden er zin in … en U ook …

Een afgeladen volle Barn voor het Zweedse First Aid Kit . De zusjes  Klara en Johanna Söderberg zijn uitgegroeid tot een grootse band en de dames zijn een graag geziene gast in ons landje . Hun dromerige , melancholische en broeierige folkyrootspop intrigeert en wordt op radio 1 op handen gedragen . Ze hebben al een pak singles uit en de aandacht wordt meteen gescherpt door de huidige single “it’s a shame” uit de nieuwe ‘ruins’ . De zangpartijen, het tintelende , tokkelende , huppelende gitaarspel en de perfect op elkaar afgestemde band geven een boost.
First aid kit raakten en hebben een boodschap met inhoud . We worden maar al te graag meegevoerd in hun fraaie , warme , romantische kleurrijke sound , die helder indringend is . “Stay gold” , “postacard” , “Emmylou” en “my silver lining” , als closing nummer,  zijn heerlijk genietbaar en enthousiasmerend. Een blaasinstrument vult aan .
Er zit pit in hun live uitvoering . En dan een  knipoog naar Kate Bush met een knappe uitvoering van haar “running up that hill”. Puike prestatie opnieuw .

Met Curtis Harding duiken en graven we ons in die ‘70s retro , soul en P-funk met gospel invloeden .  Hij is een begenadigd artiest , haalt heel wat uit zijn gitaar , varieert in zijn vocals  en creëert met z’n band een bedwelmende , dampende, groovende sound die een wervelend duik nam in de popencyclopedie. Ideale muziek bij avondval …

Na de zusjes van First aid kit , zijn nu broer en zus Angus & Julia Stone in de Barn . Op de festivals is het publiek als de band er steeds graag bij . Een goede vier jaar zijn ze terug bij elkaar . Muzikaal niet nieuws onder de zon , de band voert ons mee in hun hippe , psychedelische freefolk . Het klinkt van de twee aangenaam , vredig , liefdevol , gedienstig . De leadvocals wisselen ze af en ze  stralen een samenhorigheidsgevoel uit . Het is een freewheel van “draw your swords” , “snow”  en “Oakwood” .  Hij rockt , zij folkt , een ideaal evenwicht . Het brengt ons verder naar het prachtige breekbare “for you” en de classic cover “big jet plane” , die iedereen samenbrengt. ‘Feel free’ , ‘feel good’ met deze indiefolkies …

Het Noord-Ierse Snow Patrol liet maar liefst zeven jaar op zich wachten . Gary Lightbody had nu wel niet de meest ‘luckiest time of his life’ . Hij bijt van zich af op het recente “wildness”. Net als de voorbije acts , kregen we van deze ‘nillies band ‘ een ‘best of’ , met verder enkele ‘new ones’ als “empress” en  die wereldsingle “don’t give in”, die al vroeg in de set stond . Lightbody klinkt hier intens doorleefd als Springsteen. Hij genoot met volle teugen van de respons , zijn ogen fonkelden , de goesting en gretigheid droop er vanaf .
Snow Patrol is back en classics “called out in the dark”, “open your eyes”, “run”, “shut your eyes” en “chasing cars”  werden moeiteloos meegezongen. Afsluiter “just say yes” was de ideale opwarmer voor onze Rode Duivels , die hun match aanvatten tegen Brazilië . En onze Gary had al de juiste shirt aan …   Het publiek was ingepakt en kon wegwezen …om de match te zien op het grote scherm aan de Slope …

Ben Howard kreeg ondanks de match een pak volk in de Barn Na euforie en tristesse op z’n vorige platen met een rits singles “the fear” , “keep your head up” is er nu op de nieuwe ‘noonday dream’ een mijmerende zoektocht , die een reeks filmische, sferische , uitgediepte sing/songwriting oplevert. Ben Howard  zit geconcentreerd, voorover gebogen , aan z’n strak gespannen gitaarsnaren, om elk geluidje tot z’n recht te laten komen .
Een uitgebreid combo begeleidt hem . Sober worden de nummers opgebouwd , en keys, viool, flutes , elektronica doen hier hun werk . Howard voert ons mee in een adembenemende donkere tocht van “murmurations”, “a boat to an island on the wall”, “towing the line”  en “nica libres at dusk” , vier  puike recente nummers. Een oudere single “I forget where we were” wordt toegevoegd . Mooi natuurlijk wat hij allemaal uitvoert , het is hier stil genieten, terwijl buiten iedereen al uitgelaten is van de eerste goals van de Belgen …

London Grammar had ook al af te rekenen van het Rode Duivels syndroom . Hun integere, breekbare pop wordt ergens middenin de set gekruist met de euforie van de overwinning. Hannah Reid liet zich niet van haar stuk brengen  en speelde er zelfs op in “Football , it’s coming home” . Het groovy “nightcall” kwam net op tijd  met z’n beats .Een warm applaus volgde . Tja, wat een tegenstellingen, je kon ze niet op voorhand weten … weemoedige elektronische trippoppende (piano) ballads , sober en mooi uitgepuurd , worden  gedragen door haar helder innemende stem ; “wasting my young years” zette de toon, “rooting for you” huiverde , “strong” , “oh woman oh man” benevelden, en op “metal & dust” werd op behouden wijze elektronica geweven. London Grammar zorgde voor warme knuffels op die historische overwinning …

De ‘Las Vegas story’ van The Killers was er eentje van glamour & glitter . De lichtjes flikkerden op deze band . Een afgetrainde , good lookalike Brandon Flowers viel op . Afgaand op het fletse materiaal van hun platen , zijn het de singles en enkele sterkhouders die ‘em moeten doen . En dat werd ook zo . De band speelt op scherp.
Flowers is tevreden hier terug te zijn. Het was verdomd al een tijdje geleden . Flowers entertaint z’n publiek  en brengt hen dichterbij de band . “Somebody told me” opent . “Spaceman” klinkt extravert . Het publiek is mee . De band wordt sterk onthaald . Gretig gaan Flowers en C° verder . 
Een aanstekelijke frisse set krijgen we. The Killers rocken dus , “run for cover” , “read my mind”  en “when you were young” zorgen ervoor dat het Belgen-feestje kan doorgaan . Tussen in krijgt een fan de kans om eens te drummen aan de zijde van Ronnie Vannucci , maar dat valt letterlijk in het water . Wat nu ook bedoeling was , verstaan we niet . Bon soit. “Human” en “Mr Brightside” in elektronica en rockversie , doen de massa uit hun dak gaan . The Killers maakte een sterke passage op Werchter …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Rock Werchter 2018 - dag 3 – zaterdag 7 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-07
Johan Meurisse

Op deze derde dag rockt het met de graag geziene Pearl Jam en Jack White. Ook Sons stond z’n mannetje op de Mainstage . Angèle ontpopt zich als het nieuwe sterwondertje. Jorja Smith moet nog wat warmte uitstralen op het podium . En tot slot, The Breeders en MGMT verdrinken in een poel van nonchalance en psychedelisch getune.  

Eén van de exponenten van de Nieuwe Lichting Sons drukten het gaspedaal op dit middaguur stevig in . We kregen een rits aangename  punky rockende nummers , passend bij de zonnige dag . Zij waren niet vies van een zomerse tenue . We voelden Weezer in onze nek, melodieus vaardig materiaal , charmerend gebracht,  uit de losse pols, tempowissels met leuke refreinen en  samenzang. Ze beleefden er plezier aan en hadden het publiek mee . Sons schudde iedereen wakker, het is een band vol smileys. De garagerockers hebben naast singles “ricochet”, “tube spit” sterke song als “wanted dead”, “I need a gun” en “white city” . Black Keys’ “lonely boy” werd  in een speedversie opgerafeld .
Schitterend wat deze enthousiaste vier presteerden. Sons zorgde voor een half uurtje feest op de Mainstage.

Het Britse The Magic Gang is nauw verbonden aan The Wombats en opnieuw … die Weezer. Jawel het kwartet speelt lekker in het gehoor springende popsongs , die een frisse , zonnige inslag en samenzang hebben . Niks verrassend , wel leuk …

Een glimp van Glints zagen we, het project rond Jan Maarschalk Lemmens In de Klub C . De Antwerpenaar besteeg net als andere hiphoppers alleen de stage. Hij rapt , zingt, zendt, rolt  z’n beats en allerhande sounds naar z’n publiek . Snedige elektronica , r&b  en pop vullen aan. Niet direct my cup of tea, maar hier was in de namiddag al heel wat volk op de been …

De 22 jarige Angèle is één van de nieuwe sterwondertjes in ons landje . Het zusje van Roméo Elvis en dochter van één van de Allez Allez leden , brak via Instagram volledig door  en sindsdien lacht het succes haar toe . Haar sfeervolle , dromerige , onschuldige , gezellige  reggae-ske elektropop  slaat aan . Net als vorige acts eerder op de middag ervaarden we een zomers gevoel , dartelend als een sprookjesfee over het podium met haar lichtblauwe, met wolkjes bestikte zijden badjas en haar duivelse tenue. “Loi de Murphy”, “je veux tes yeus” en de nieuwe single ”la thune” zetten de tent op z’n kop .
Een volleerde jonge artieste , die haar fans betrekt bij de nummers. Haar live band mocht er best wezen ; een jazzy inslag hoorden we. Een link naar Christine & The Queens is dan ook terecht op z’n plaats. Ohja, de debuutplaat komt pas uit in oktober. Afgaand op wat nu al hoorden, wordt dit er eentje om van te snoepen …

In de verte zagen we een deel van Stereophonics , snedig rockend op de Mainstage . Ze zijn er nu terug bij . Een nieuwe plaat , een verfrissende sound én de hits  als “have a nice day”, “dakota”, die later in de set volgden …

The Breeders van de zusjes Kim en Kelly Deal maken er graag een leuke , rommelige, amateuristische boel van . Na elk nummer moest er van gitaar gewisseld worden,  ze opnieuw stemmen, enz.  Het gebeurt allemaal met de glimlach terwijl de twee andere , de bassiste en de drummer geconcentreerd wachten wanneer de 2 zusjes klaar zijn . De vaart is er natuurlijk telkens uit , maar zo kennen we eigenlijk al jaren deze band ; na dertig jaar zijn ze nog maar weinig veranderd , ze klinken rauw melodieus , ongepolijst en lekker ontstemd  met effects . Ze hebben een uitgebreid oeuvre en hun laatste materiaal is op zich niet slecht . Maar we houden van die oudjes “no aloha” , “divine hammer” , “do you love me now” en die instant klassieker “canonball” , die de Barn in beweging bracht en kon rekenen op een sterke respons. Kim’s stem is fors ingeboet door de jaren , check maar eens als ze “Gigantic” van The Pixies probeert. Zus Kelly en Josephine Wiggs kregen vocaal ook wat ruimte.
The Breeders zijn nog steeds The Breeders , leuk, ludiek , fun, nonchalance, weinig regels en enkele krachtige stroomstoten.

We nemen nog iets mee van Stone sour op de Mainstage , een spin-off van Slipknot door Corey Taylor. Hun rock’n roll (prog) metal klonk broeierig , gedreven, door de rollende drums , de diepe bas, de felle gitaren en de schreeuwzang , én toch  weet het ons onvoldoende te raken . Niettemin deed Taylor z’n uiterste best om hier fans te kunnen te strikken.

Ooit was MGMT een hip en relevant groepje die met aanstekelijke singletjes “time to pretend”, “electric feel” en “kids” een frisse wind joeg in het hitparadelandschap. En zovele jaren later lijft het hierbij, gezien het hitpotentieel van de volgende cd’s tot een minimum is herleid en meer geleest is van een psychedelisch ‘space’ vaatje zonder weerhaken . Een volle Barn zat écht te wachten op deze fijne riedeltjes.
Ze lieten ons heerlijk wentelen in hun wereldje  met die projecties; leuke interventies soms als op “she works out to much” op de hometrainer. De spanning daalde met momenten door die dromerige synthjazz, kitsch  en caleidoscoop geluiden .
Vroeger leek het erop dat MGMT bands als Flaming Lips en Mercury Rev zou voorbij hollen, niks is minder waar . Een knipoog is er verder met een Giorgio Moroder  , Sébastien Tellier en op “me & Michael” een 80s Pet Shop Boys. “Kids” in een ‘extended version’ redde de boel en deed de tent volledig uit z’n dak gaan ..

Eén van de nieuwe r& b wonders  is Jorja Smith . Een warme , sfeervolle sound van zwoele hiphop en 70 soul/ funk/ /jazz/r&b , die door haar sterke stem in het genre, werd beklemtoond met een nummer als “blue lights” . Een coolness straalde ze uit . Wat meer vaart gaf ze met het clubby “on my mind” dat deels voor een partysfeer zorgde . Vooral een laidback gevoel ervaarden we. Talent genoeg , maar kwam deze artieste niet beter tot haar recht op een Gent Jazz …

Veel volk om de ex-surfer Jack Johnson aan het werk te zien . Hij heeft al een pak platen uit. Hij was uiterst content om hier met vrienden collega’s Jack White en Eddie Vedder het podium te delen . We kregen een rits aangename ,  rustige voortkabbelende nummers te horen van de sing/songwriter, die gezapig tokkelde op z’n akoestische gitaar . Samenhorigheid is een kernwoord. Een strand/laidback wisselde hij af met meer (blues) rock. En maar al te graag ging hij in op de wensen van het publiek via de omhooggestoken bordjes  . Op het eind speelde hij op  akoestische gitaar een kampvuur nummer “constellations” , Pearl Jam frontman Eddie Vedder  vergezelde hem,  wat door het rockminnende publiek sterk werd onthaald …

Een uitgebreid combo was te zien op de Slope, Durand Jones and The Indications uit Louisiana ; ze brengen intens broeierige , doorleefde sfeervolle roots/soulamericana . Een lounge laidback creëerden ze , aangenaam luistervoer ,  een soort ‘nachtwachtwel’ met een knipoog naar Charles Bradley.

‘Rock’n roll will never die’ als het op Jack White neerkomt . Anderhalf uur lang werden we ondergedompeld in zijn gitaarvirtuositeit ; surplus zijn band die op scherp speelt , twee toetsenisten, een bassist en zijn coole drumster Carla Azar, die bedreven , beheerst het drumstel geselt en mept. Hun kledij en de aankleding op het podium is zwart en wit .
Jack White laat de muziek knallen. Hij ontrafelt zijn songs en plaatst ze opnieuw in hun context . Een verbluffend staaltje . Als een Tom Morello van RATM. Hij bijt ze vocaal van zich af. 
De songs ondergaan dus verrassende wendingen . “Over and over and over” en “lazaretto” vormen  de vuurlinie. Naast een handvol eigen songs uit zijn drie platen (net uit: ‘boarding house reach’) brengt hij materiaal van z’n vroegere White Stripes en  van zijn nevenprojecten Dead Weather en Raconteurs . De songs vloeien in elkaar over . Eventjes wordt de gitaar opzij gezet en speelt hij piano of drumt hij mee . “Hotel Yorba”, “fell in love with a girl”  en “my doorbell” zijn maar enkele oude WS bekenden.
Als losgeslagen buffels gaan het combo tekeer . “I cut like a buffalo” is dan ook z’n plaats ; een snijdend scherp “steady as she goes” wordt lekker uitgesponnen . Na een sterk bedreven “sixteen saltines” volgen uptempo’s van “icky thump” en klassieker “seven nation army”, die de wei in beweging brengt. De ADHD trein van Jack White komt dan tot stilstand. Wat een daverende set …

Tot slot Pearl Jam op de Mainstage… misschien niet meer echt verrassend, maar hun intense solide rock blijft boeiend en de tand des tijds doorstaan; de nieuwe single “can’t deny me”, een protestsong tegen Donald Trump , is het eerste in vijf jaar van de band uit Seattle . Stevige rockers worden afgewisseld met mooie slepende ballads, die staan als een huis .
De set was nauw verwant aan hun vorige optreden op Rock Werchter; Vedder sprak een tekst in gebroken Nederlands. De ‘R’ van Rock Werchter  wordt een twee uur lang op z’n plaats gezet .
De muziek van Pearl Jam is er van ongekende hoogtes van vijf klassebakken . Pure rockmuziek , rechttoe-rechtaan, zonder al te veel tierlantijntjes.  Pearl Jam , al meer dan 25 jaar hun eigenste zelve. Topklasse dus .
Voldoende afwisseling was er in hun backcatalogue. Check maar even de setlist.fm van wat ze allemaal speelden . Vedder draagt het publiek (van RW) in zijn hart . Na een semi-akoestische start , kan het gitaargeweld beginnen met “animal” en “do the evolution” . Al snel volgen twee covers “insterstellar overdrive” (Pink Floyd) en “kick out the jams” van MC5 , met Wayne Kramer en C° op het podium , die de avond voordien te zien waren op het Sjockfestival .
Weinig tijd is er om op adem te komen . Het tempo blijft strak , “even flow” , “given to fly” en de huidige single “can’t deny me” volgen . Vedder is de muziekminnende vriend , hij draagt het bedreven “spin the black circle” op aan Jack White en aan Nick Cave “alive” , in de bis; het zijn mensen die hij maar al te graag ontmoet . “Porch” onderstreept de gitaarvirtuositeit van de band en een gelukzalig gevoel ontstaat er op “imagine” van John Lennon . Hier komt Jack Johnson op z’n beurt een handje toesteken . De Ramones cover “I believe in miracles” moet de Rode Duivels helpen tegen Brazilië ; “Black” (de nummer 1 top 100 StuBru) en “rearviewmirror” zijn gedroomde closing finals. Geen “yellow ledbetter” om definitief af te sluiten , maar een The Who cover “Baba O’Riley” fietst ons naar huis …
Heel wat covers kruisten de backcatalogue van Pearl Jam vanavond . Ze speelden een vertrouwde set tijdens hun vijfde passage  , zonder al te veel poeha. Pearl Jam bracht de massa bijeen en heeft met Vedder  een leadzanger die als een Kravitz liefde en samenhorigheid predikt . Benieuwd wat de nieuwe plaat zal zijn, zoals ze nu venijnig scherp klinken …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Rock Werchter 2018 - dag 4 – zondag 8 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-08
Johan Meurisse

Op de afsluitende dag komen we aan een rits viersterrenoptredens van Nick Cave, David Byrne, Eels en NIN. Ook Arctic Monkeys kon aansluiten. Een paar beloftevolle artiesten vullen aan . Dag 4 zat erg goed in elkaar …

Op weg naar Post Malone , houden we halt aan de Barn , waar de Nederlandse van Koerdische achtergrond Naaz (Mohammed) bezig is. Ze kreeg al enkele onderscheidingen en muzikaal kan je ze linken aan artiesten als Mo , Dua Lipa, Anne-Marie en ons Emma Bale. De young lady straalt positivisme uit en dartelt over het podium . We zien bloemetjes aan haar microstatief en horen fris, speelse, sfeervolle , onschuldige popelektronica met “pretty words” en “loving love”.

Op tijd moesten we in de Barn zijn om één van die de nieuwe hiphopartiesten te zien .Post Malone is hip . Net als de Nieuwe Lichting hiphoppers doet hij het allemaal op z’n eentje . De muziek staat op band , wat hem groot maakt is nu net de melodie , de groove, de minimaal  triggerende, slepende beats en zijn indringende doorleefde vocals . Ondanks het vroege uur om zo’n artiest aan het werk te zien , had hij er duidelijk zin in  met de glimlach op het gezicht en de obligate fucks . Moeiteloos trok hij het publiek naar zich toe. Songs als “better now” , “psycho” , “rockstar” zijn verdomd goed , maar gezien alles op tape stond , zijn ze live geen meerwaarde .
Het is de performance , de act die de meerwaarde moet bieden. Intimistisch moment werd “I fall apart” op akoestische gitaar om de afgebroken relatie met z’n vriendin letterlijk van zich af te spelen , “the bitch that broke my heart” . Duidelijk dus wat deze man allemaal zingt , verwoordt en rapt …

Een ander opkomend sterretje is de frêle Noorse Sigrid , die al te zien was in de Botanique en op Pukkelpop vorig jaar. Popelektronica in een indiekleedje . Een soort dansbare , sfeervolle elfenpop . Ze heeft al een paar aardige singles uit , “strangers” , “don’t kill my vibe” en “dynamite” , die niet ontbraken en het jonge publiekje meekregen . Sigrid zit mee in de stroom van de jonge beloftevolle vrouwelijke artiesten, is speels, dynamisch ,  extravert en heeft een duidelijke présence , charisma . Mooi.

Het beloftevcolle Pale Waves wordt nogal gehypt , the big next thing , omschreven als The Cure meets Taylor Swift . Heather Baron-Gracie kan de dochter van Smith en het zusje van Taylor zijn . Ze heeft een fijn stemmetje . Muzikaal bleef hun dromerige indiepop , met een wave tintje binnen de lijntjes . Beetje onschuldig klinkt het allemaal . “Television romance”, “my obsession” , “the tide” , “there’s a honey” konden gerust hier wat meer punch en effects gebruiken ipv te berusten in subtiliteit en finesse. Pale Waves heeft spannend materiaal , maar klinkt live nog niet spannend genoeg .

Vorig jaar moesten ze verstek laten gaan , de IJslanders van Kaleo . We kregen van JJ Julius Son en C° een doorleefde sound van rootsgitaarrock, met een bluesy inslag . Luistervoer , een afternoon delight , intens broeierig en meeslepend . “Way down we go” is de meest sterke song in het oeuvre. De heren ademen een stadiongevoel, maar  hun materiaal is nog te beperkt om iedereen mee te krijgen …

Het is zondagmiddag, de zon staat hoog. Dan nog wat poppy deuntjes voor bij de koffie en je hebt de tijd van je leven. Daarvoor zorgt George Ezra wel, de jonge Brit die begonnen is aan zijn wereldreis in het muziekland en zelf nog niet weet waar die eindigen zal. Een volle Barn ging enthousiast mee in het zoete verhaal. Van “Barcelona” naar “Budapest” en richting Werchter dan maar. Een uur dat nooit verveelde en de nieuwe nummers “Paradise” en “Shotgun” klinken echt hitparade. (dank aan Michaël Bultinck)

Eerder hadden we al de belofte soulfunkende r&b pop van Jorja Smith . Ook Nao hotst , laveert en groovet in het genre met een reeks verslavende popsongs . Mura Masa klopte bij haar aan voor de single “firefly” , die hier massaal werd onthaald . Uptempo en rustige nummers wisselen elkaar af . Dampende zwoele muziek , ideaal sunday afternoon lounge, die tot de verbeelding spreekt en de dansspieren durft te prikkelen.

Een optreden van Mark E Everett is altijd iets unieks . Eels is een beleven en is nu al enkele jaren on stage een eenvoudige rock’n’roll band met een bluesy randje . Hij is één van die sing/songwriters die al veel ups en downs heeft gekend , en het telkens verhaalt in uitstekend plaatmateriaal. “Today is the day” is er eentje die je al fluitend door de dag heen helpt . Een positive vibe. Everett zegt het zelf “I had a four year breakdown , but now I’m back”.  Hij is een performer “yes , ladies & gentlemen … “; een stand-up comedian en dolt graag met z’n bandleden en z’n publiek .
Hij grossiert in z’n oeuvre en is niet vise van enige covers . Al meteen werd dit duidelijk met “out in the street“ (The Who) en “respberry beret” (Prince). De songs worden live aangepast en krijgen een rauw melodieus jasje aangemeten.
Ook onze E s heeft bij 30° nog z’n jeansvest aan, doe ‘em maar na … “The look you give that guy” is er dan eentje die druipt van melancholie . Eels wil er een leuke avond van maken en hebben spelplezier in hun materiaal . Check  de versies van “flyswatter” en “ my beloved monster” maar eens. “Novocaine for the soul” , ”I like birds” en “fresh blood” halen ze door de mangel. Fun. Deze mannen met baarden wuiven ons uit met eentje van Brian Wilson, “love & mercy” , sober , elegant , emotievol, pakkend, scherp en ruw , wat nu net garant stond  voor het Eels optreden  …Een E op z’n best!

Een erg spijtige zaak is dat Eels bijna gelijktijdig geprogrammeerd stond  met David Byrne. We konden maar een half optreden zien van deze vroegere Talking Heads frontman . Hij was er al eens bij , wel bijna veertig jaar terug . Stiekem hopen we nog eens op een reünie om ze ooit eens te kunnen bewonderen . Vanavond  kregen we een pleister op de wonde , hij wisselde TH classics af met eigen materiaal .
Na Gent Jazz veroverde hij het publiek in de Barn. Wat een originaliteit, scherpte zagen we van zijn wandelend orkest . Een perfect gechoreografeerd optreden. Straatmuzikanten leken het. Op het podium geen instrumenten, maar ze waren een harnas aan hun lijf . Dit was muziektheater , uit het brein van David Byrne . Niet voor niks had hij een brein mee in de hand …
De songs van Talking Heads krijgen net als bij Eels een andere muzikale vorm en inhoud door de sound en de moves van de muzikanten . “Here” en “lazy” zetten iedereen in gang , maar met “I zimbra” en “slippery people” zitten we op dezelfde golflengte en in de juiste groove. We werden van hoogtepunt naar hoogtepunt gedropt .Telkens verbaasd en verwonderd . Sterk . “Everybody’s coming to my house” , “every day is a miracle” of “this must be the place”,  “once in a lifetime”, “blind” en “burning down the house” , dit is Byrne , Talking Heads met een aanstekelijke world/afro groove . Veel percussie , dans en performance die de set ten goede kwam .
Wat een wervelende set…  Deze dolle zestiger is nog bijlange niet uitgeteld …

Even bekomen van deze opwindende set deden we met de DJ set van Erwan Castex , het alter ego van Rone . Deze elektrotechneut bracht ons in een ‘Game of Thrones’ universum , met een filmische component en catchy, lekkere grooves en een knipoog naar Moderat …

Nine Inch Nails - Een donker dreigende, broeierige en spannende rocksound van de invloedrijke industrial band van Trent Reznor kan het daglicht iets moeilijker verdragen.  De Barn werd dan ook volledig donker gemaakt en er werd een rookgordijn op het podium gespoten . Zweetparels parelden, maar de koele elektronica en snedige, snijdende  gitaarsounds zorgden voor koelte en verfrissing. We kregen van Trent Reznor en C°  harde , felle , slopende en slepende industrial. Knappe visuals en witte lichteffects en strobo’s sieren de sound . “Somewhat damaged”  , “wish” , ”march of the pigs” en het nieuwe “less than” dienden ferme kopstoten toe.
NIN kan putten uit een sterke backcatalogue . De set was ongemeend strak , gespannen . De songtitels zijn sprekend , “ahead of ourselves” , “God break down the door” ; “Copy of a” laat de elektronica van een Neon Judgemet doorsijpelen . 
Reznor is live een Animal , beschikt over een goed op elkaar afgestemde band en biedt een uiterst beheerste energieke show met de grote schermen achter zich. Met afsluiters “head like a hole” en het akoestisch ingezette en fel eindigende “hurt” slaat NIN genadeloos toe , met opgeheven vuist …

Als je drie keer naar Werchter komt mag je het festival afsluiten in The Barn. Was het maar zo simpel. Daarvoor moet je toch wel iets kunnen. En laat het nu net Parov Stelar zijn die heel wat troeven op tafel kan leggen. Het brein achter dit zootje geregeld is de Oosterijker Marcus Füreder. Hij dropte de ene subtiele beat na de andere en wist samen met de trompet, saxofoon en trombone de hele tent op zijn kop te zetten. Enig in zijn genre banen ze zich een weg door de hedendaagse muziekwereld. Hoe moeten we het omschrijven? Jazz, elektro, soul,swing… en sexy. Daarvoor zorgt Cleo Panther, de missing link, de mayonaise die het geheel doet plakken. Weer zo een band waarvan je jaren geleden van dacht, dat op Rock Werchter? Nooit! Dat idee hebben we ook al  gehad. Vergis je niet, 20000 feestvierders die de nacht heupwiegend ingaan en bij momenten de tent vakkundig opwarmen met eigen geproduceerd okselzweet. Dat brengt Parov Stelar te weeg bij een mens! (dank aan Michaël Bultinck)

We waren al onder de indruk van Nick Cave in het Sportpaleis . Hij hield ons in een handgreep en gaf met z’n Bad Seeds een intens puur , verschroeiend concert . Hoe intiem , breekbaar die laatste ‘Skeleton tree’ ook is , hoe wonderlijk hij emotie en rauwheid op het podium bij mekaar brengt . Ook op de Mainstage was dit het geval . Heftig , explosief en passioneel hartbrekend  … “Jesus alone” en “do you love me” vormden de aanzet , een verzengende “from her to eternity” deed het vuur nog meer aanwakkeren ; de primitieve rauwheid ging door merg en been, de song barstte uit in een geweldig opzienbarende poel van noise.
Cave performt  en is nog meer dan vroeger één met z’n publiek ; hij observeert z’n publiek,  zoekt hen op en raakt hen aan. Explosieve erupties waren te horen in de daaropvolgende “loverman” en “red right hand”. Een fenomenale band speelt gretig en scherp . Cave heeft met Warren Ellis z’n partner in crime. Hij legt zijn volledige ziel bloot en is vol overgave in de beklijvende songs.
Het sfeervolle “into my arms” en het aangrijpende “girl in amber” omarmden je ; het wonderschone “in jubilee street” grijpt bij het nekvel en houdt je vast door z’n opbouw, spanning en intensiteit .
Cave entertaint … “the wheeping song” en “stagger lee” ontpoppen zich als stadionnummers , mooi en lang uitgesponnen, de damesfans  komen het podium op en bewegen iedereen tot handclaps. 
Op het eind worden we weggewuifd met een pracht van “push the sky away”;  het sfeervolle  “ring of saturnz” prees hem de hemel in . Zijn Duivelse Goddelijkheid heeft opnieuw zijn sporen nagelaten … Kippenvelset!
… Bizar is dat er nog steeds wat ruimte is als Cave optreedt op Werchter.

Een ander deel van het publiek , jonger weliswaar , had postgevat voor de Rock Werchter afsluiter Arctic Monkeys . De band rond Alex Turner is behoorlijk hip en het nieuwe album ‘Tranquility base hotel & casino’ buigt hun rock’n’roll gehalte om naar een croonersound. Tja de gitaren zijn hier weggeduwd en toont een bredere invalshoek van de band. Een paar jaar terug lieten ze een makke indruk na , op routine , nu waren onze Elvis/James Dean lookalike (sinds The Last Shadow Puppets) en C°  beduidend enthousiast, gretig en dynamisch . Hij ontpopt zich tot een veelzijdig muzikant en grossiert in het oeuvre .
Op zich zat de set goed in elkaar. Het was wat zoeken naar de juiste afstemming , maar pittige stroomstoten en intensiteit zijn er . Sommige momenten was de band verdubbeld om de laagjes toetsen en sounds door te laten klinken . “Four out of five” , sterke single van de nieuwe plaat, opende de set . “Brainstorm” drukte het gaspedaal in en met “don’ sit down cause I’ve moved your chair “en “crying lighting” werden al gauw een paar sterkhouders gespeeld .
Het nieuwe materiaal , hoe subtiel op plaat ook , kon wat rommelig en rauw zijn , op zich goed en mooi. Maar de vaart kon er wat uit zijn. De spanning durft deels weg te ebben als je main act bent. “Cornerstone” , “knee socks” hebben hun hitgevoeligheid  . “One point perspective” valt op door zijn weelderige strijkers.
Het tempo werd net opgeschroefd met “do I wanna know” , “I bet you look good on the dancefloor” en “ru mine”. “Star treatment” bracht ons nog even in een rokerige kroeg , “arabella” en “505” lieten een erg positieve indruk na.
‘Monkees’ zagen we torenhoog op het podium . Een main act zijn ze zeker waardig , maar als  closing act van het festival iets te hoog , door de wisselende set en het beperkt interactief verkeer met het publiek ..

Deze editie was dik OK. Een mooie  selectie van het voorbije jaar en de stijl r&b/soul, hiphopacts heeft een definitief plaatsje verkregen. RW 2018 = warm weer , een relaxte sfeer , goede acts en Koning Voetbal.
Tot volgend jaar …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Becks muzikaal gedachtengoed is ondoorgrondelijk … De veelzijdige duizendpoot Beck Hansen heeft een nieuwe plaat uit ‘Colors’ en is , naast z’n sing/songwriting en 60sgevoel, verwant aan z’n mishmash van pop , rock , funk , hiphop, r&b, 80s dance en latino; een muzikale potpourri  die ‘Mellow gold’, ‘Odelay’ en ‘Midnite vultures’ ophoest. Dit is vakmanschap, kunde en ingeniositeit van kwetsbare en openhartige nummers. Twee avonden waren in een mum van tijd uitverkocht voor de bezige bij, die al een pak albums en projecten achter zijn naam heeft .
Onze rasartiest speelde een set die deed denken aan die van twee jaar terug op het Werchter festival . Een mate van zekerheid ervaarden we , een
‘mix bizness’ en songwriting met een straf , strak spelende band en backing vocalisten, zonder al te veel tierlantijntjes in een pracht van veelkleurige lights en projecties.

Zijn nummers hebben een eigen muzikale invalshoek , gekenmerkt van grooves, adrenalineboosts , meezinggehalte en intimiteit, gevoeligheid. Beck en z’n band amuseerden zich , het publiek ervaarde een feest- en zomergevoel . Mijlpaal in de backcatalogue is en blijft ‘Mellow gold’ , die z’n stempel drukt op de set . Als opener meteen een knaller, “Loser”, iets later “Beercan” en verderop “Devil’s haircut” . “Up all night” en “Wow” uit de recentste plaat behouden die dynamiek en opwinding. Het publiek is in de juiste stemming .
Het eerste deel van de set is beduidend extravert, in het midden gaat hij solo akoestisch . Fragiel en pakkend klinkt het als hij “Last cause” inzet, gevolgd door “Gemma ray”. Moeiteloos stapt hij over in een sober “Rasperry beret” . Hij trekt het publiek volledig naar zich toe . Een schoner eerbetoon kon Prince zich niet voorstellen.
Hij herneemt met enkele sfeervolle nummers en schroeft het tempo op met de feestelijkheid in “Dreams” , “Colors” en steekt dampende hitsige funk in “Sexx laws” en een rockende groove op “E-Pro”. Een uitmuntend , uitgediept “Where its at” stelt de band op grappige wijze voor,  en artiesten worden  in een plezierige, aangename jam geëerd, o.m. Chic “Good times” – “Miss you” (Rolling Stones) en “Cars” (Gary Numan) .
De heren amuseerden zich kostelijk en het publiek heupwiegde en handclaps volgden.

Kortom , de concerten van Beck zijn Safe, Good en Beautiful.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Rock Werchter 2018 – van 5 t/m 8 juli 2018 - Rock Werchter stelt zijn Belgen voor

Studio Brussel kleurt deze week zwart, geel en rood. Dat is een prima aanleiding om de Belgen die dit jaar op Rock Werchter staan voor te stellen. Zeven acts. Gevestigde waarden. Nieuw talent. Divers in genre. Allen bijzonder sterk in wat ze doen. Triggerfinger staat op donderdag 5 juli op Rock Werchter. Arsenal op vrijdag 6 juli. Angèle komt op zaterdag 7 juli naar het festival. Op zondag 8 juli geven Equal Idiots en - de eerder al aangekondigde- Roméo Elvis x Le Motel present. Todiefor en blackwave. zijn eveneens bevestigd voor Rock Werchter 2018. Hun speeldatum moet nog ingevuld worden echter.

Rock Werchter 2018 vindt plaats van donderdag 5 juli tot en met zondag 8 juli in het Festivalpark in Werchter. Tickets voor Rock Werchter 2018 zijn te koop via ticketmaster.be en proximusgoformusic.be. Dagtickets voor zaterdag 7 juli - met oa Pearl Jam, Jack White, Jack Johnson, Fleet Foxes en Khalid zijn uitverkocht. Dagtickets voor de andere festivaldagen evenals combitickets voor de gehele duur van het festival zijn nog in verkoop. Meer namen voor Rock Werchter 2018 worden zeer binnenkort bekend gemaakt.

Volgende acts zijn reeds aangekondigd voor Rock Werchter 2018:
• Donderdag 5 juli: Queens Of The Stone Age, Gorillaz, The Script, James Bay, Marshmello, Alice In Chains, Anne-Marie , At The Drive In, Black Rebel Motorcycle Club, Triggerfinger, The Vaccines, Vince Staples
• Vrijdag 6 juli: The Killers, London Grammar, Snow Patrol, Ben Howard, Anderson .Paak & The Free Nationals, Angus & Julia Stone, Arsenal, The Kooks, IAMDDB
• Zaterdag 7 juli: Pearl Jam, Jack White, Jack Johnson, Fleet Foxes, Khalid, MGMT, Stereophonics, Stone Sour, Petit Biscuit, JP Cooper, Angèle
• Zondag 8 juli: Arctic Monkeys, Nick Cave And The Bad Seeds, Nine Inch Nails, Eels, David Byrne, George Ezra, Fever Ray, Kaleo, Roméo Elvis x Le Motel, Rone, PVRIS, Equal Idiots

• Ook bevestigd, speeldatum nog te bepalen: blackwave. en Todiefor

Over Rock Werchter. Vier dagen, vier podia. Met de grootste headliners, jonge wolven, felle rockers, straffe singer-songwriters, verse ontdekkingen, de vetste beats. Rock Werchter programmeert met grote overtuiging over alle genres heen. Het grootste zomerfestival van België vindt in 2018 plaats van donderdag 5 juli tot en met zondag 8 juli. De omstandigheden zijn uitzonderlijk en optimaal. Rock Werchter is een unieke belevenis. Een line-up van wereldklasse: jawel. Lekker eten en drinken: check. Techniek en productie: top. Comfort: prima. Tenten op het niveau van de beste concertzalen: aanwezig. Festivalgevoel: omnipresent. Rock Werchter is een meermaals bekroonde, internationale topper. In 2017 vonden elke dag opnieuw 88.000 festivalgangers de weg naar een uitverkocht Festivalpark in Werchter. Dit jaar verfijnt Rock Werchter zijn gekende succesvolle formule met een extra podium, The Slope, en een grotere en nog betere The Barn.

Weet meer over Rock Werchter via www.rockwerchter.be

Rock Werchter 2018 – van 5 t/m 8 juli 2018 – nieuwe rits namen
NIEUW VOOR ROCK WERCHTER 2018:
NINE INCH NAILS • THE SCRIPT • ANDERSON .PAAK & THE FREE NATIONALS
DAVID BYRNE • KALEO • PETIT BISCUIT

Plus zes voor Rock Werchter deze week. De oogst nieuwe bevestigingen is bijzonder mooi. Nieuw zijn: Nine Inch Nails, The Script, Anderson .Paak & The Free Nationals, David Byrne, Kaleo en Petit Biscuit. Rock Werchter 2018 vindt plaats van donderdag 5 juli tot zondag 8 juli in het Festivalpark in Werchter. Voor donderdag 5 juli zijn Queens Of The Stone Age, Gorillaz, The Script en Marshmello bevestigd. London Grammar, Snow Patrol en Anderson .Paak & The Free Nationals komen op vrijdag 6 juli naar Werchter. Op zaterdag 7 juli verwelkomt Rock Werchter Pearl Jam, Jack White, Khalid, Fleet Foxes en Petit Biscuit. Nick Cave And The Bad Seeds, Nine Inch Nails, Eels, David Byrne en Kaleo staan op zondag 8 juli op Rock Werchter. Meer namen volgen snel.

Over Rock Werchter. Vier dagen, drie podia. Met de grootste headliners, jonge wolven, felle rockers, straffe singer-songwriters en de vetste beats. Rock Werchter programmeert met grote overtuiging over alle genres heen. Het grootste muziekfestival van België vindt in 2018 plaats van donderdag 5 juli tot en met zondag 8 juli. De omstandigheden zijn uitzonderlijk en optimaal. Rock Werchter is een unieke belevenis. Een line-up van wereldklasse: jawel. Lekker eten en drinken: check. Techniek en productie: top. Comfort: prima. Tenten op het niveau van de beste concertzalen: aanwezig. Festivalgevoel: omnipresent. Rock Werchter is een meermaals bekroonde, internationale topper. In 2017 vonden elke dag opnieuw 88.000 festivalgangers de weg naar een uitverkocht Festivalpark in Werchter.

Weet meer over Rock Werchter via rockwerchter.be. www.rockwerchter.be

donderdag 21 december 2017 01:00

This could be anything (EP)

Het Britse Echotape mag in eigen landje  aan de weg timmeren , hier bij ons is het nog even zoeken . Hun vorig jaar verschenen ‘Wicked way’ durft strak , compact , energiek te zijn , maar toont ook de lekkere , aanstekelijke  melodietjes van de band .
De EP  is de voorbode van de nieuwe plaat in 2018. Vier songs die de catchy gitaarpop en stemsterkte ondersteunen . Producer was James Lewis , die we kennen van The Wombats en Arctic Monkeys. Mooi wat het combo terug presteert tussen de 60s rock’n’roll en Britpop in . Bizar genoeg blijft hier een doorbraak uit , ondanks de vier fijne songs.

Pagina 1 van 180