Een filmische, jazzy lounge bries daalt en waait op ons neer als de plaat van Doux wordt opgezet . Hun muziekstijl klopt aan bij de jazz, elektronica , brassband en klassiek . Harmen Vanhoorne en Stan Nieuwenhuis zorgen voor een beeldrijk geheel in hun sfeervolle , dromerige, zachte, frisse instrumentale nummers.
Ze stelden hun debuut zelfs voor in het Red Star Line Museum in A’pen , dat bol staat van de verhalen en foto’s van mensen die meer dan 100 jaar geleden de grote oversteek maakten naar de VS.

Backyard Giants uit Maaseik komt af met een sfeervolle, broeierige indierockende plaat. We krijgen zes nummers, breekbaar, zeemzoet als grillig, snijdend rockend . Een dromerige melancholische inhoud hebben ze en er hangt een mistig gordijn in het materiaal.  Een rootsfolky inslag is nooit ver weg en ook in de vocals neigt het trio naar Fleet Foxes en Grizzly Bear in helderheid .
Info op www.vi.be/backyardgiants

Isadore een kwartet van rond het Leuvense heeft hun eerste EP uit. Zes kwalitatieve nummers die te situeren zijn binnen een indiepoprockend concept . Het zijn sfeervolle , broeierige songs, die opvallen door het (bluesy)  tintelend gitaarspel en de indringende, hemelse vocals van Joanne Van Bastelaere . “Come again” en “Empty cases” helpen je op weg , die eindigt met het intense, spannende, overtuigende “Crystal ball” .
Waren ze ooit begonnen als een vrouwelijk akoestisch duo (met Freya Dasseville) , dan is er nu als band een knipoog naar Heather Nova, Indigo Girls, Tegan & Sara, Warpaint , Haim of First aid kit, wat mooi meegenomen is . Een pop ontluikend gevoel ervaren we …
Info op http://vi.be/isadore  

Petit Biscuit is niet zo ‘Petit’ meer …
Petit Biscuit
Ancienne Belgique
Brussel
2017-11-27
Johan Meurisse

Een nieuw Frans elektronica wonder is opgestaan . Petit Biscuit aka Mehdi Benjelloun, Marokkaanse roots en klassieke scholing,  liet een volle maan zakken op zijn exotische tropical house music . De AB was , jawel, volledig uitverkocht , stak de handen in de lucht, bewoog en danste . Na enkele EP’s is hij toe aan z’n debuut ‘Présence’ , dat onlangs verscheen op z’n verjaardag . Het publiek moedigde, porde hun  jonge 17 jarige held aan op z’n in een halve cirkel opgestelde booth , aangevuld met een groot elektronicabord en drumtics.

Hij is een multi-instrumentalist , speelt enkele drumtics en gitaarriedels waar nodig, en durft wel eens te zingen als op “Forever being”. Hij zet enkele danspasjes , swingt en geeft een verfrissende ‘french touch’ aan zijn sfeervolle , loungy, groovy sound . Artiesten helpen vocaal mee , hij knutselt voice samples in elkaar en geeft ze een ongekende diepte mee. Mehdi speelt ermee, mixt en remixt tot ze instrumentals op zichzelf worden, met een onweerstaanbare zomerse, exotische vibe eroverheen. Met een knipoog naar The Orb , FSOL en Biosphere.
Een after midnight gevoel en set hebben we , die op dit (vroege) avonduur enorm werd gesmaakt; knallers als “Full moon”, “Alone” , “Night trouble” , “Waterfall”, “Oceans” en doorbraak “Sunset lover” hoorden we. De lightshow en de visuals zaten verdomd goed in elkaar , een meerwaarde. Opener “Creations come alive” was meteen een goed voorbeeld, ergens hadden we de indruk van een verborgen ‘E.T.’ of ‘Planet earth’. Een geslaagd totaalpakket.
Petit Biscuit verbaasde al op Pukkelpop en moeiteloos palmde hij de AB in . Deze jonge gast gaat een mooie toekomst tegemoet , hij is een publieksmenner die z’n publiek opzweept en aanzet tot handclaps en smartphone lichtjes. Het publiek draagt hem op handen , ook al is de formule van z’n materiaal praktisch hetzelfde ; zijn beats zijn zwevend, zalvend, helend , aangenaam.

Het lijkt erop dat hij in de voetsporen treedt van talrijke French houseknallers als Daft Punk, Justice, Modjo, Etienne de Grécy, Alex Gopher, Kavinsky, Stardust en Cassius … En dat is een referentie om u tegen te zeggen en zeker mooi meegenomen op zo’n leeftijd …

Organisatie: Live Nation

Yevgueni is al meer dan tien jaar in de running. De band rond Klaas Delrue en Geert Noppe zorgt voor een intens broeierige spanning in een rits sfeervolle , fijnzinnige Nederlandstalige popsrocksongs . Elektronica en pianopartijen zitten gepast en gevat in het materiaal . Delrue is een begenadigd sing/songschrijver. Verdiend kregen ze al de prijs van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek in het Nederlandstalige Lied.
Het Franse avontuur buiten beschouwing gelaten , schrijft en zingt hij hier de onzekere tijden , de wereldproblematiek en de impact van het vaderschap van zich af . Het Nederlandstalige lied in grandeur ervaren we . Het zit in de lift , al of niet in dialect,  en balanceert tussen dynamiek en gevoeligheid. “Adem” is een beresterke opener . De nummers , tien in totaal , zijn goed onderbouwd en hebben een warme uitstraling . ‘Tijd is alles’ , we proberen het te relativeren en nemen het mee in ons tijdsbeheer …

Intergalactic Lovers ondenemen bij elke plaat een intense tour . Een kleine drie jaar zitten er tussen de tweede ‘Little heavy burdens’ en deze hier . Intergalactic Lovers rond Lara Chadraoui (Libanese roots) hebben een derde sterke, overtuigende plaat uit . Ze doen waar ze goed in zijn , charmant dromerige en fris aanstekelijke gitaarpoprock spelen, die ingetogen  sfeervol (check “Talk! Talk!” maar eens) als broeierig rockend klinkt , “Between the lines” of met strijkers wordt toegevoegd, “My I” . Een Sophia wave  horen we dan in “The river” .
Gil Norton van o.m. Pixies en Foo Fighters, stond in voor de productie . Een afwisseling van broeierige gevoeligheid , radiovriendelijkheid in groot en klein materiaal , krijgen we te horen.
Drie platen die verdomd allen even sterk zijn . Sjiek!

Het was een tijdje geleden dat we nog van Fleet Foxes hadden gehoord , de band rond oppervos en sing/singwriter Robin Pecknold . Zes na jaar na de tweede ‘Helplessness blues’ is het sextet er terug met ‘Crack-up’, op plaat een gedurfde , veelomvattende onderneming. Live weten ze twee maal hun sound in de AB om te zetten in een intens beleven. De vorige keer stonden ze in Vorst , wat voor hun materiaal net iets te hoog gegrepen was om op te gaan in de klankkleur en de emotionaliteit.

Het werkte in de AB goed , erg goed . Goed gemutst en uitgerust ging de band er tegenaan . Het ijs brak al gauw door de warme respons , het meezinggehalte, de refreinen en de interacties. Vanavond zat band als publiek op dezelfde golflengte .
Hun combinatie van dromerige indie , americana , folk , 60s pop en psychedelica wordt hier nog steeds sterk ontvangen . Vóór onze zomerfestivals waren ze nog te zien in de buurt, in Nederland en in Lille.
Op het optreden hebben we het gevoel ergens tussen pop , americana en een soundtrack te laveren . Een natuur van water, bossen , onstuimige wolkenluchten en zonovergoten pracht; meeslepende harmonieën en melodieën in een sobere omlijsting of breed , een stemmenpracht en gedragen door de indringende zang van Pecknold; finesse , subtiliteit , vakmanschap heerst. Ze zijn niet vies van enkele uitgesponnen nummers , die verrassende, spannende, onverwachtse  wendingen ondergaan .
Een podium vol instrumenten , een rits gitaren, drums , keys, blazers , klavecimbel, sambaballen zorgen voor de veelkleurigheid. De puzzelstukjes van de nummers vallen op hun plaats door de charismatische gastheer Pecknold , die zich jarenlang uit de muziekwereld trok om te studeren , en nu zelfverzekerd op het podium staat.
Natuurlijk kwam de nieuwe plaat in de spotlight.  Efkes moesten we nog in de mood komen. Daar lag de aparte , sfeervolle benadering van de nieuwe songs in tussen, als “I am all that I need/Arroyo soco/Thumbprint scar”, “Cassius” en “Naiadas/cassadies” die de set openden . Een ietwat aarzelende, maar doordachte , uitgebalanceerde aanpak. Door de herkenbare, gevoelige “Grown oceans” en de broeierige “Battery kinze”, “Your protector” klonk het vertrouwder en kwam de sfeer goed, lekker ontspannend, aangenaam . Hier raakten publiek en band elkaar optimaal . Solo pakte hij het publiek ook moeiteloos  in. Verderop in de set hadden we “Mykonos” en “White winter hymnal” die de band aardig op weg helpen naar Festival Dranouter .
Een groots , gevoelige , innemende , extraverte retrofolkstijl, die zichzelf niet verliest in symfo, progrock of bombast . Ze houden het in een kleinere zaal uiterst boeiend. We werden meegevoerd op “Mr Shrine/An argument”, “Third of may” en “Crack-up” die de AB beeldrijk maakten. Hartverwarmend klonk het opnieuw als hij solo na anderhalf uur “Oliver James” komt spelen .
Ze zetten een reeks meeslepende songs neer , “In blue ridge mountains” en “Helplessness blues” in de bis , mag je inlijsten, wat ons voldoende energie geeft in de komende  donkere maanden …

Easy listening pop met een rockend hart, mooie landschappen , een knetterend haardvuur , een blokhut en samenhorigheid. Licht en donker zijn sfeerbepalend bij Fleet Foxes , zeker in deze tijd van het jaar of genietend van een rustige, nazomerse avond.
Gezelligheid (ten top) ervaarden we door de mooie sound, de stemmenpracht en de kwalitatieve sing/songwriting van frontman Pecknold en z’n uiterst getalenteerde band.

Btw net vóór het concert werden we ontroerd door “Here’s to you” , ook al zo’n samenhorigheidssong die ze telkens laten horen , van Joan Baez uit ‘71 met Ennio Morricone van de film ‘Sacco e Vanzetti’ ; trouwens, haar afscheid werd net aangekondigd en ze plant nog een concert in de Bozar, Brussel op 21 mei 2018 …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/fleet-foxes-17-11-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ultimate-painting-17-11-2017/

Organisatie: Live Nation

The Residents – In between dreams – Muziek – Digitale Mediakunst en Absurd Theater
The Residents
Aéronef + Depot
Lille + Leuven
2017-11-02 + 2017-11-08
Johan Meurisse

Het illustere gezelschap The Residents uit San Francisco slagen er na 45 jaar nog steeds in een unieke combinatie te bieden van avantgarde, experiment, avontuur en theater. Ze blijven anoniem, weerhouden interviews en verschijnen gemaskeerd naar hun fans. De voornaamste bekendheid verwierven ze in de jaren ‘80 met hun ‘grote-oogbol-masker’ met hoed, en met platen als ‘Eskimo’, ‘The Commercial Album’, ‘Mark of the Mole’, ‘13 th Anniversary Show’ en de ‘Kaw Liga’ EP’s.

We werden dit jaar al overspoeld door ‘The ghost of hope’ en de onlangs verschenen aparte compilatie‘80s aching orphans’ . Het unieke gezelschap houdt ervan  - nog steeds - verwarring te zaaien. Ze maken onverwachte , vaal surrealistische dingen en experimenteren graag met de nieuwste apparatuur en technieken . En toch ervaren we eenvoud.
In een ‘eyeball’ decor (de iconische oogbolmaskers waren hun referentiekader en herkenbaarheid) kwamen vier thema’s aan bod, collage-achtige deconstructies in de Amerikaanse geschiedenis, nl. ‘the cowboy dream’ – ‘the train wreck dream’ (knipoog naar die laatste plaat gewijd aan grote Amerikaanse treinrampen) – ‘Nixon sings the blues’ en ‘the ballerina dream John Wayne’ , overkoepeld door  hun ‘in between dream’ verhaal .
We zien als vanouds vermomde heren … drie verkleed in een blauw-wit dambord kostuum, bolhoed , gierenmasker (gigantische snavels) en een motobril . De zanger is dan op z’n beurt verkleed in een koe pak van zwart- witte bollen .
Muzikaal horen we een soundtrack  van sfeervol donkere zelfs toegankelijke nummers in een griezelige , paranoïde , apocalyptische ondertoon . Ze wordt gekenmerkt door heel wat gitaarriffs – effects , bluesy tunes, (ontregeld) elektronisch vernuft , bleeps, psychedelische synthloops, gewone , monotone, gestoorde en vervormde electro/drumritmes tot een subtielere melodie. De sound ademt zelfs Tom Waits-vaudeville en hun James Brown parodie van “It’s a mans mans mans world” werd er mooi in verweven.
De bizarre pasjes , de declamerende zegzangpartijen , de leuke, repetitieve tunes en de gekke, avontuurlijke, onverwachtse wendingen blijven een gegeven en tekenen voor een concept van absurd theater en muziek.

Het draait om hun muziek en hun digitale mediakunst. We onderstrepen het verwarrende verhaal , het theatrale concept en de ongrijpbaar dreigende, onheilspellende, bevreemdende sound, maar met de jaren minder extreem. Zijn The Residents een dagje ouder geworden?  Dat zal wel , maar in het ganse geheel hen van harte gegund …

Neem gerust een kijkje naar de pics van de set in Depot, Leuven op 8 november 2017
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-residents-08-11-2017/
Organisatie: Aéronef, Lille  + Depot Leuven

Ride – Comeback om U tegen te zeggen!
Ride
Botanique (Orangerie)
Brussel
2017-10-30
Johan Meurisse

We voelden het al een beetje aankomen . Ride was aan een reünie toe , gaf al een paar optredens intussen en heeft nu een nieuwe plaat uit , ‘Weather diaries’; die ergens hangt tussen hun twee  memorabele ‘Nowhere’ en ‘Going blank again’ . Hun latere platen midden de jaren 90 lieten we aan ons voorbijglijden , de dromerige, zweverige, intense spankracht en effects waren zo goed als verdwenen.
Vanavond zagen we een band in vorm , top dus , die hun kenmerkend shoegaze , Britpop en wave rock ideaal kon verweven. Jawel, Ride is back en daar zijn we erg blij om . Een mooie versmelting van vroeger en het huidig werk. De wisselende set op Pukkelpop , twee jaar terug, was doorgespoeld.

Ride wordt in een adem vernoemd met Slowdive , Swervedriver, My Bloody Valentine , Loop en hun peetvaders Jesus & mary chain . Een twee uur durend overtuigend concert hoorden we van het kwartet. Ride heeft dan ook twee talentrijke zanger/gitaristen, Mark Gardener en Andy Bell, die sterk op elkaar ingespeeld zijn en een diepere dimensie aan het materiaal geven . Bell zeker, die kennen we van het Oasis en Beady Eye avontuur . Die muzikale ervaring is te horen en brengt het Ride genre in een nieuw evenwicht.
De composities zijn zorgvuldig opgebouwd , broeierig , vonken kunnen spatten en ze kunnen (lichtjes) exploderen . Af en toe eens uit de bocht , maar niet te erg . We werden in beroering gebracht door een juiste dosis Brit/wave rock , gitaareffects , wahwah , én passend bij de sound kleurrijke spots (geel-oranje-rood-roze) en stroboscoops . Met zichtbaar plezier grasduinden  ze door hun oeuvre . Het zit ‘em goed bij Ride nu, met hun rockende zweverigheid, die de pré-Manchester scene doet opborrelen en een belletje doet rinkelen met bands als Psychedelic Furs, The Cure en The Verve.
De set bloeide meteen open met “Lannoy point”, “Charm assault” en de titelsong, sterkhouders van de recente plaat . We werden volledig meegevoerd toen ze de klassieker ‘Seagull” eraan toevoegden. De spanning daalde wat door de mindere songkeuze , maar als die andere classic “Dreams burn down” werd gespeeld , zat Ride op een constant hoog niveau. Ze wisselden oudjes “Twisterella” , “Vapour trail” , “Ox4” af met nieuwkomers “Cali” , “Lateral alice” , “All I want” en "Impermanence", die voor de eerste keer werd gespeeld . Uiterst geslaagd dus!
De band genoot van de aangename sfeer en de warme respons . Het biedt dat ietsje meer … Het materiaal kreeg meer ruimte en zeggingskracht .
Het laatste deel was om van te snoepen . De groep geeft een dromerige, snedige drive op “White sands”, “Like a daydream” , “Chelsea girl” en het lang uitgesponnen “Leave them all behind” . Beheerst , slepend en toch … gitaarpedaaleffects zijn ingedrukt en de percussie, cymbalen doen hun werk. Heerlijk!

Shoegaze en aanverwanten leven (terug) met bands als deze … Hoopgevend. De afwisseling van het huidig met het oude werk zorgde voor een spannende , puike set . Een sterke return, die zich meet aan het optreden en het materiaal van het heropgerichte Slowdive . Kortom, een comeback om U tegen te zeggen …

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ride-30-10-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dead-horse-one-30-10-2017/

Organisatie: Botanique , Brussel

Het Britse punkduo Slaves is aan hun tweede plaat toe . ‘Take control’ volgt ‘Are you satisfied?’ op en ligt muzikaal in dezelfde lijn .We krijgen een rits venijnige , boze , ruige punktracks  . Laurie Vincent en Isaac Holman trekken fel van leer , net als maatjes Sleaford mods .
Ze kregen de hulp van Mike D , wijlen Beastie Boy, die de plaat mee hielp produceren en zelfs mee rapt op enkele tracks . Ook Baxter Dury , zoon van Ian, is van de partij bij het duo . We krijgen beestig materiaal , zeker de beginfase van de cd met “Spit it out”, “Hypnotised”, en “Consume to be consumed” . Er wordt wat gas teruggenomen op “Steer clear”, die een lekker catchy sfeervol nummer is . “Lies” is dan vunzige rock’n’roll op z’n Jon Spencers .
Op die manier probeert het duo variaties te bieden in het ruige  materiaal . In Slaves zit pit en dynamiek. Dit is driftig , vermakelijk en spannend punkgeweld!