Het was een tijdje geleden dat we nog van deze Canadese indie/krautrockers hebben gehoord . Holy Fuck liet zes jaar op zich wachten en ze doen waar ze goed in zijn , aanstekelijke, frisse songs bieden met een opwindende , zalvende groove en drive.
De nummers worden bepaald door elektronica, percussie, gitaar en bas, hebben een repetitieve basis , bouwen op of  slepen ons mee in een sprookjesachtig ambient decor  . Een link naar Battles , Fuck Buttoms en Sunns is onontbeerlijk . Met zijn tien nummers is dit een spannende, lekkere plaat met een mooi klankenspectrum . Blij dus dat deze heren terug zijn.

Steve Gunn is een begenadigd gitarist die deel uitmaakte van Kurt Vile’s Violators en intussen al een goed eigen oeuvre heeft opgebouwd. We hebben een voorliefde voor zijn stijl en muziek. We horen bezwerende indie en 70s retro die een V.U., Jimi Hendrickx, Led Zep, Neil Youngs Crazy Horse plaatst bij een Feelies, Dream Syndicate, Built to Spill, Galaxie 500  en het linkt aan de tandem War On Drugs – Kurt Vile . Een logaritmische uitkomst krijgen we van sing/songwriting in een groepscontext .
In het materiaal horen we een ingehouden spanning , een intrigerende opbouw, een gruizige inhoud , die een beheerste dosis effects toegemeten krijgt. De instrumenten ademen in de songs ; de gitaren spreken, de repetitieve bas ondersteunt en de percussieve lagen zorgen voor de ritmiek. Fijn!
Live krijgen deze nog een touch  en durven ze te ontploffen om dan opnieuw in de plooi te vallen . Het zijn heerlijke trips , jams alsof het niks is ze te produceren.
We horen niks nieuws onder de zon op de nieuwe , deze ligt in het verlengde van de vorige , maar het is muziek van een tijdloze kwaliteit . “Ancient Jules” valt dan ook meteen met de deur in huis.
Ook de daaropvolgende songs “Full moon tide” en “The drop” , elk van rond de vijf minuten, hebben dezelfde broeierige intensiteit en spanning . Ongelofelijk soms wat er allemaal door ons hoofd flitst bij dit combo rond Steve Gunn. In de sfeervolle, poppy nummers heb je de poprock van The Go-Betweens , G.W. McLennan en ook Soul Asylum komt even piepen in “Night wander”. Dit is uiterst genietbare, speelse , frisse muziek.

Band Of Horses is zo een van die amicale bandjes die we graag omarmen . Met de jaren hebben ze een evenwicht van rootsamericana , indiepop en classic rock .
De laatste plaat ‘Mirage rock’ dateert al van 2012 , gevolgd door het aangename tussendoortje ‘Acoustic at the ryman’ . Een plaat als in de begindagen ‘Everything All The Time’ (2006) en ‘Cease To Begin’ (2007) zit er evenwel niet meer in als je de nieuwe, vijfde  in zijn geheel beluistert . Jason Lytle van Grandaddy  stond in voor de productie, wat betekent dat de keys/elektronica zich een plaatsje opeisen in die doorleefde , broeierige , sfeervolle , dromerige indie/alt.americana van de Band Of Horses .
Het eerste deel klinkt als een goede opfrisbeurt . De opener “Dull times, the moon” klokt met  zeven minuten af ; het nummer begint rustig , kabbelt voort en wordt dan plots geïnjecteerd in hun gekende stijl . “Hag” is ook z’n Grandaddy getinte song . “Solemn oath” en vooral “Casual party” en “Throw my mess” hebben die kenmerkende broeierige BOH spanning en intensiteit . De andere zijn goed, aangenaam  zondermeer, gedrenkt in een melancholische , dromerige sfeer .
‘Why are you OK’ heeft zijn twee kantjes , een aanstekelijke , gedreven , frisse side en een verzorgde , fraaie , rustig voortkabbelende . Kortom , dit is er een smaakvol eentje!

Mitski is de uitlaatklep van de Japans-Amerikaanse sing/songschrijfster Mitski Miyawaki . Zij is reeds aan haar tweede album toe en kan met ‘Puberty 2’ een doorbraak forceren in Europa . In haar sobere, integere, rauwe sound heerst een elegante schoonheid, die raakt , lieflijk is, weet open te barsten en tot slot doelt op berusting.
We worden in dit muzikaal web geweven . Haar emotievolle sound doet Throwing Muses, Belly en het oude PJ Harvey opborrelen, maar ook ‘men’ bands als Weezer , Fountains of Wayne en Pavement komen aan bod.
Een donkere ondertoon is aanwezig , ze klinkt innemend als extravert, er heerst een intense , broeierige spanning en de keys zorgen voor een bredere sound . Haar diepe, indringende, zwoele vocals, soms hoog uithalend, geven letterlijk diepte en zeggingskracht aan het materiaal.
De indie-rockster verhaalt een gevoel van vervreemding , worstelt met de eigen identiteit en toetst de verhoudingen met geluk. Dit muzikaal gelaat krijgt vorm in het afwisselende materiaal die je brengt naar het rauwe “Happy”, “My body ’s made of crushed little stars”, “A loving feeling”, de intens rockende “Your best american girl” , “I bet on losing dogs” tot het sfeervolle “Once more to see you”, “Burning hill” en het smachtend, breekbare “Thursday girl”.
Mitski - Getalenteerde dame  met een enorm groeipotentieel …

Het gelegenheidscombo Minor Victories laat dromerige shoegazepop in een mooie liedjesstructuur horen . Het initiatief kwam van Editors gitarist Justin Lockey , die z’n broer optrommelde , en verder ging Stuart Braithwaite (Mogwai)  en Rachel Goswell (Slowdive) in zee.
Voor wie houdt van een potje Slowdive – Swervedriver – Loop - My Bloody Valentine - Ride – Jesus & Mary Chain en Mogwai herkent hier een Muzikale Schoonheid, samen geperst in een reeks stekelige,  stevige en dromerige songs met een gepaste , beheerste dosis effects , fuzz, galm en noise .
We krijgen een intens beleven door de spanning en zeker in het tweede deel van de cd komt de nadruk op het zweverig extraverte shoegaze  , die stroomstoten ondergaat met ingehouden (feedback) explosies.
Op die manier geraak je door het klankenspectrum van “Give up the ghost” , “Scatters ashes” verder aangevuld met “For you always” (met Mark Kozelek , die de zang mee opneemt). Apotheose in het genre krijgen we met “The thief” en “Higher hopes”.
Minor Victories - Een gelegenheidscollectief die naar meer vraagt!

De Amerikaan Ian Fisher heeft zijn koffer van nummers door de jaren uitgepakt en laat ze kennismaken met een breder publiek. We krijgen hier een spannende combinatie van rootsamericana , countryfolk en sing/songwriting . De trilogie “If you wanna stay”, “Candles for Elvis” en de titelsong gaan over in de intimiteit van “Thinking about it” en de sobere aanpak op “The way to go” en “Seriously who” .
Hij doet (muzikale) indrukken op  tijdens zijn reis. “Hail mary” is doordrenkt van blues en doowop sijpelt door op het afsluitende “Nothing”.
Ian Fisher heeft een pak bagage meegebracht in zijn koffer . Die muzikale speeltjes hebben we nu gehoord in dit overtuigend album.

De jonge popster had met “Another love” en “Can’t pretend” al meteen twee grote hits op zak van z’n debuut ‘Long way down’ , dat evenwichtig melodieus materiaal bevat , bepaald door z’n pianospel en z’n gevoelige, dromerige stem.
De nieuwe plaat bevat aanstekelijke en ingetogen popsongs , en kruist moeiteloos extravertie met intimiteit . “Magnetised” en de titelsong  zetten onmiddellijk de toon van goed uitgewerkte pop en van ‘z’n big & dramatic’ aanpak , met piano en orkestratie . Verderop zijn we onder de indruk van “Silhouette” en “Here I am” .
Een zalvende , sfeervolle benadering , opbouwend van aard , stekelig , breder en meer dan de balladpop die we zouden denken. Beetje op z’n Elbows en Keane! De essentie en puurheid van een nummer horen we dan op “Constellations” , “Jealousy” en de bijkomende tracks “She don’t belong to me” , “Mystery” en “Entertainment” . “Daddy” is de meest rockende song .
Odell is talentvol , overgave en vakmanschap typeert hem , wat dus al twee puike platen oplevert. Live betrekt hij zoveel mogelijk zijn publiek en durft hij strak , gedreven te werk te gaan , wat het zeemzoete aspect voldoende opvangt .

James Blake is aan zijn derde cd toe , waar de kilte van electro en de warmte van soul dwarrelt in zijn klankenspectrum . Hij experimenteert met geluiden , het is geluidskunst geruggensteund van een tweede elektrotechneut en een drummer . Over elk geluidje is hier sterk nagedacht en het toont aan hoe sterk ze op elkaar zijn ingespeeld . Meer dan een uur lang worden we in een caleidoscoop van klanken van dromerige , onheilspellende songs gebracht .
We hebben hier een unieke trippop/postdubstep sound , een klanken- , kleurenpalet, die een aparte atmosferische trip biedt en schoonheid , weerbarstigheid samenbrengt. Dit concept wordt gelinkt aan z’n indringende , zweverige, nasale soms hoog uithalende vocals, die live kunnen geloopt worden . Knip- en plakwerk met pianoloops en vocals. Stem en instrument zijn in evenwicht .
We hebben een afwisseling van donkere, slepende, rustige voortkabbelende songs , gevoelig, innemend materiaal , af en toe aangevuld met dreunende, rollende club/dancehall beats. Elke song heeft zo z’n ‘klank’ verhaal , synths , drumcomputer, drums , piano , (geloopte) vocals beheersen de compacte , complete plaat . “Radio silence” is een bezwerende opener , die de toon zet , er zijn soulaspecten in het vurige , sobere klankenspectrum en op de single “I need a forest fire” is er het voorbestemd duet met Justin Vernon , falsetto partijen met Bon iver. Kortom , ‘The colour in anything’ is typisch James Blake- sfeer!

De Red Hot Chili Peppers hebben de chili en de peper terug gevonden, als we hen live aan het werk zien, deze was wat gesmolten op de tong en uitgezweet in de broek  . De gekende sok over je-weet-wel-waar, hing/hangt halfstok de laatste jaren, het jonger maatje van Kiedis – Flea – Smith, Josh Klinghoffer, probeert het oude vuur aan te wakkeren.
Qua plaatniveau zit het wel goed , maar nu ook niet meer dan dat , want nergens kleurt het buiten de lijntjes .
‘The getaway’ bevat een rits sfeervolle, geraffineerde tracks; er zijn een paar nummers met adrenalinestoten door het schurend geluid, gedirigeerd door de diep funkende , dampende, grommende bas van Flea. “Goodbye angels , “Go robot”, “Detroit”, “This ticonderoga” geeft de kans de doortastende smaak van een chili peper te laten indringen. De single “Dark necessities” zit ergens tussenin en ook met “Sick love” hebben ze een sterke aangename track.
De stroop mag wel rijkelijk gesmeerd zijn , het zijn en blijven dolle vijftigers die een volgende jeugd beleven.
Ze deden beroep op Danger Mouse , die we kennen van werk van Gorillaz , Gnarls Barkley en Beck , die mede ervoor zorgt dat de arrangementen een zwierige , subtiele touch krijgen .
‘The getaway’ is een luchthartige, smaakvolle funky popplaat geworden. The RHCP geven zich nog niet gewonnen …

Paul Simon mag dan de 70 halfweg zijn , met regelmaat brengt hij een plaat uit , die achterna gezien nog steeds de moeite is . Jawel dertig jaar na de instant klassieker ‘Graceland , slaagt hij erin meerdere generaties te bekoren . Hij heeft een succesvolle solocarrière uitgebouwd en met deze nieuwe toont hij nog altijd afrokantjes van vroeger .
‘Stranger to stranger’ bevat sierlijke songs , luister maar eens naar “Wristband”, “In a parade” of  “Insomniac’s lullaby”, die mooi uitgewerkt zijn, een aangename groove hebben en die licht afrotintjes kenmerken . Daar zorgen de Peruviaanse percussie en elektronica voor . Het sing/songwriterschap zit ‘em in die (semi) akoestische gitaarstructuren .
‘Stranger to stranger’ telt negen sfeervolle tracks en 2 intermezzo’s. Opnieuw een mooi voorbeeld van de vele stijlen en invloeden die Paul Simon gedurende zijn ganse carrière beïnvloed hebben. Hij beschikt over uiterst getalenteerde muzikanten, de brede waaier aan muziekinstrumenten die ze bespeelden , zorgden voor een perfect uitgebalanceerde plaat. Een mooie aanvulling op z’n (reeds uitgebreide) oeuvre!