Het materiaal van het duo Jamie Hince en de bevallige Allison Mosshart is met de jaren minder rauw, doorleefd , en intussen zijn ze live met meer dan twee.  De nieuwe plaat ‘Ash & Ice’ liet langer op zich wachten en verscheen pas vijf jaar na de vorige. Intussen werden we gesust met een Dead Weather album, één van de projecten van Mosshart . We hebben een intense plaat die vaardig , dromerig en gepolijster, melodieuzer is.
Het staaltje lofi garagerock’n’roll, de flirts en sexy loops zijn op het achterplan geraakt . Adrenalinestoten ervaren we nog op een “Doing it to death”, “Bitter fruit” , “Siberian nights”, “Impossible tracks” en “Whirling eye”, door die kenmerkende twinkelende , hakkende , dwarse ritmes. De twee pakken sober , gevoelig uit met “Hum for your buzz” , “That love” en “Echo home” .
Het broeit en knettert beduidend minder , The Kills zijn braver geworden …

Vorig jaar was er nog de heruitgave van hun memorabel debuut uit 95 , waaraan een tournee werd gekoppeld. Naast topproducer Butch Vig hadden ze een rockbitch , Shirley Manson. Garbage was geboren . Rock , grunge werd gekoppeld aan elektronica. De oude  “Supervixen”, “Queer”, “Vow” en de handvol ijzersterke singles “Only happy when it rains” en het prachtige “Stupid Girl” waren in het geheugen gegrift. Live was er plaats voor opwinding .
In 2012 hadden we een blij weerzien met Garbage en de return ‘Not your kind of people’. Ook de nieuwe bevat een paar stekelige nummers , fris en geïnspireerd, gekenmerkt van nerveuze , gedreven ritmes als “Empty”, “We never tell” en “So we can stay alive”. De sfeer is meer gothic op opener “Sometimes” en “Even though our love is doomed”; de andere tracks zijn sensueler en intenser . Muzikaal zijn deze minder spannend , maar Garbage is net gretig genoeg om te zeggen van een goed album …

Jacle Bow entertaint een uitverkochte Club
Jacle Bow
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-01-26
Wim Guillemyn

De naam Jacle Bow zal menig lezer misschien niet veel zeggen maar deze band maakte een aantal jaar terug deel uit van ‘De Nieuwe Lichting’. Sedertdien gaat het snel voor hen. Afgelopen jaar waren ze ‘artist in residence’ in de AB. Daardoor speelden ze o.a. in het voorprogramma van The Golden Earring. Vanavond kwamen ze als afsluiter in een uitverkochte club (250 man) hun debuut album ‘What’s All The Mumble About?’ voorstellen. Dit viertal is afkomstig uit Limburg waarvan de zanger en de drummer een B&B uitbaten in de omgeving van de Dansaert in Brussel.

Radio Bruzz (StuBru) was aanwezig om muziek te draaien, hen te interviewen en het optreden live op de radio te brengen. Er werd vlot van start gegaan met “High For Your Lover” en “Street Fight”. Je merkte meteen dat ze ondanks hun jeugdige leeftijd toch al voldoende routine en vakmanschap hebben. Ze leken weinig last van zenuwen te hebben. Hun muziek klinkt heel volwassen en is gedrenkt in Amerikaanse blues en soul rock. Ergens tussen de jonge Rolling Stones en Jamie Lidell in. De zanger heeft een ferme stem met een karakteristieke grain in. De bassist was doeltreffend en zeker van zijn stuk. Hun muziek is echte live muziek. Pure rock’n’roll.
Halverwege werd er nog een nummer van de Beatles gespeeld: “Coming Up”. Een geslaagde cover dat ook door het publiek werd gesmaakt. Op het podium stonden oude televisiekasten gevuld met screens, die ons mooie graphics voorschotelden. Niets werd aan het toeval overgelaten. Er kwam ook een dankwoordje voor o.a. Mario Goossens (Triggerfinger) die hun album had geproduceerd en aanwezig was. Na het laatste nummer mochten ze nog terugkomen voor een bisnummer of twee. Die speelden ze in een semi-akoestische bezetting. Het allerlaatste nummer was “C’est Ma Vie” van Salvatore Adamo. Een mooie afsluiter en een geslaagde cover alweer.

Jacle Bow is een naam om te onthouden en die je zeker live moet ervaren. We gaan er ongetwijfeld nog meer van horen.

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set met Kaleo de dag voordien
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/jacle-bow-25-01-2017/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Samen met Geike Arnaert tekende zij voor vijf (lange) jaren samenwerking bij Hooverphonic. De bevallige vocaliste Noémie Wolfs neemt die ervaring mee in haar solocarrière . Ze balanceert tussen gevoelige droompop en popelektronisch gekleurd materiaal, waarrond haar innemende , indringende stem zweeft . De single “Burning” kon zo geplukt zijn uit het werk van Hooverphonic .
De plaat kwam tot stand met haar partner Simon Casier (bassist bij Balthazar ) en producer Luke Smith, gekend van werk met Crystal Fighters, Foals  en Depeche Mode.
Het is een hartverwarmende plaat die verder sterkhouders heeft als “Lost in love” en de titelsong “Hunt you”. De andere songs zitten een beetje in hetzelfde vaarwater en raken minder . Melodieus zitten de songs goed in elkaar en bereiken ze een popminnend publiek.

Het Britse Wire zijn postpunkpioniers van het eerste uur . De heren zijn , tussenstops inbegrepen , al zo n veertig jaar bezig en brengen nog steeds platen uit . Toegegeven , de platen klinken  zeker niet zo beklijvend meer als vroeger , maar we ervaren in de songs regelmatig het kenmerkende strakke kader van straffe , bezwerende melodieën , knipogend naar het verleden .
De nieuwe plaat is een EPtje van 8 nummers , die onder de 30 minuten klokt . Het bevat restmateriaal van het in 2015 verschenen album ‘Wire’. Hun snedige arty laat al jaren meer ruimte voor pop , stemmige sfeerstukjes en broeierige songs. Het zijn meer dromerige popsongs geworden , waar af en toe het tempo omhoog gaat.
Verrassen doet Wire niet echt meer , maar na al die jaren zijn ze nog steeds in staat om goede, pakkende, subtiele nummers te brengen.
Respect voor een band , die naast Pere Ubu , The Fall  nog steeds actief is en naast hen bands als Gang Of Four en The Pop Group of FFS (Frans Ferdinand/The Sparks ) terug deed ophoesten .

De Brits klinkende Amerikanen van de Dandy Warhols hebben iets te vieren . Zij zijn al zo’n vijfentwintig jaar bezig. Ze hebben zelfs een nieuwe plaat uit ‘Distortland’ , die drie jaar na ‘This machine’ verschijnt . De band van Zia Mccabe en Courtney Taylor-Taylor is er eentje die een hobbelig parcours achter de rug heeft ; een muzikale carrière van ups & downs door het intensieve druggebruik en dito levensstijl . Hun sound ligt er natuurlijk ook wel voor iets tussen . Ze brengen 70s retro psychedelica, die zweeft , popt en rockt .
Door de jaren is het materiaal afwisselend als inwisselbaar geworden . Het beste werk ligt al in die nineties en beginjaren 2000 met classics “Every day should be a holiday”, “Not if you were the last junkie on earth”,  “Boys better”, “Bohemian like you” en “We used to be friends” .Op hun platen zijn er dus altijd wel een paar leuke nummers.
Er is de indruk dat het kwartet er twee gezichten op nahoudt, de aangename , alternatieve psychedelische kant en de commerciële, die enkele sfeervolle , ontspannende popsongs bevat. Daartussenin wat donker romantische ballads. Die elementen zijn het handelsmerk van de Dandy Warhols nu .
Voor hun doen hebben ze een relatief korte plaat uit , popgeoriënteerde psychesongs , die dromerig , relaxt of rockend, dansbaar zijn . We horen de afwisseling in de rockende “Search party” (opener), “Pope reverend jim” en “You are killing me”; de dansbare grooves van “Semper fidelis”, “Doves” , en de indiedromerige aanpak van “Styggo” tonen het breder aspect in het genre. Onderhuids zijn er die kenmerkende repetitieve Feelies/Chills gitaarmotiefjes en ervaren we onderkoelde cocktails na een dagje strandgenieten. De groep intrigeert door de repetitief slepende opbouw en de fijne synthklanken, die tot inspiratie, verbeelding roept.
The Dandy Warhols zijn (nog steeds) goed , zondermeer , beetje schizoïde door de lekker wegdromende  onthaastingstunes , niet van deze wereld, om dan te worden wakker geschud in deze dagdagelijkse realiteit door een directer poprockend geluid . De cirkel is rond - The Dandy Warhols hebben na al die jaren hun naam niet gestolen …

Das Pop mag dan nu op non actief staan , Bent Van Looy is een multi-instrumentalist en getalenteerd artiest die met ‘Pyjama days’ aan z’n twee soloplaat toe is . Een muzikale kameleon die lucratieve tv klusjes opknapt  en ook nog te zien was als Soulwax drummer . We krijgen sfeervolle pop achter zijn piano, die klein gehouden worden , meer weelderig gearrangeerd zijn of met een (ruwer) randje zijn. “One way dialogue” is er eentje met een dampend funky tune.  Hij kon beroep doen op producer/muzikant Jason Falkner.
Een mooie afwisseling horen we waar z’n begeesterend pianospel en innemende, heldere vocals bepalend zijn. Een elegante stijl. Hij is met zijn gezin nu gehuisvest in Antwerpen. 
Hij heeft een pak overtuigende nummers klaar op de plaat als “High and dry”, “Downtown train, “My escape” en “Mr. Fletcher’s song” .
Impressies van zijn verblijf Parijs-Antwerpen , pure liefdessongs en – verklaringen sieren de soloplaat.
Live weet hij het publiek te entertainen met deze dromerige pop . Een plaattitel op zijn plaats.

De populaire soul- en jazz zanger heeft er tal van samenwerkingen opzitten (o.m. Disclosure, Claptone, Van Morrison) en is nu toe aan zijn vierde plaat . ‘Liquid spirit’ zorgde voor een grammy als ‘Best jazz vocal album’ een paar jaar terug . ‘Take me to the alley’ is een sfeervolle , dromerige , aangename loungy plaat in het genre , die een punch krijgt door zijn (vertrouwde) warme, emotievolle baritonzang. “Holding on” (in een forse , krachtige groove door het Disclosure duo) , “Don’t lose your steam”, “In fashion” en de titelsong zijn sterkhouders .
Zijn stem wordt al eens aangevuld met de suikerzoete vocals van Alicia Olatuja . Ook “More than a woman” is er eentje die blijft plakken . De sax , piano geven kleur aan de nummers . De nummers zijn allemaal wel gedrenkt in hetzelfde vaarwater , maar wat een genotvolle trip krijgen we hier aangeboden van het Amerikaans multi-talent.

Will Toledo is een van de paradepaardjes van de huidige indiescene. Op ‘Teens of style’, geïnterpreteerd als een compilatie van zijn talent als sing/songwriter , onderstreepte hij zijn excentriek talent als een rammel –Beck met knappe ‘ruwe’ songs, die even knappe wendingen ondergingen.
Op ‘Teens of denial’ toont hij wat hij verder in zijn mars heeft; het is ‘voor zijn doen, normen’ een hi-fi opgenomen plaat . De meeste nummers gaan niet onder de zes minuten en met “Vincent” , “Cosmic hero” en “The ballad of the costa concordia” gaat hij diep , erg diep. Ze hebben een intense spanning, zijn speels , broeierig , rauw , emotievol en bengelen tussen Pavement en Weezer. Ook de relatief kortere nummers als “Fill in the blank” , “1937 state park” zijn sterk .
Als potentiële sensatie bevestigt hij nu op deze langspeelplaat.

Ry Cunning ontpopt zich het sterkst in sing/songwriting . In de afgelopen drie jaar was hij in tal van muzikale projecten als The Howling, minimalistische electro en was er het half- experimenteel, elektronische popgroepje The Acid . Eerder hadden we al een EP waarop het sterke nummer “Berlin” te horen was. De Australiër siert met sober, dromerig materiaal, intieme liedjes die fonkelen achter de piano of met akoestisch gitaargetokkel . “Shortline” dompelt ons meteen onder in deze intieme sfeer . Ook “Howling” neemt in met die repetitieve ritmiek . Soundscapes , keys , een lichte , broeierige percussie en zijn hemelse zang zweven eroverheen als op “Only”, “Beacon”, “Deliverance” , “Haste” en “Sweat”.
Twaalf songs die vol prachtige nuances zitten door de slepende ritmiek en de sobere elegantie. Sjieke plaat!