Vier jaar terug wonnen twee jonge gasten , twee broers, Janus en Lennert Coorevits uit Desselgem de Humo’s Rock Rally , met een flinke hap electrorock . De EP intrigeerde met de single “The reeling’ een jaar later . Intussen werd gewerkt aan een full cd , die heel wat dansbare elementen samenbrengt van electropop , power, disco en dampende funk . De hyperkinesie van de twee op een podium injecteert de nummers .
We ervaren stadsgenoten Goose in het genre , en net als hen proberen ze een kleurrijke sound te creëren en krijgen we naast de kenmerkende synthpop , een boeiende toevoeging van blazers en een kinderkoor . Een aangenaam , groovy en sfeervol geheel. “Silver”, “Girls keep drinking” en verderop “Holy love” en de titelsong zorgen voor dansbare moves .
Jawel , de nummers zijn aanstekelijk , fris , dansbaar en werken verslavend in op het gemoed . “Remain in light” , knipoog naar Talking Heads, is er zo eentje van . Catchy materiaal horen we, een verdiende doorbraak wenkte. Sjeik!
The Boxer Rebellion mag dan verschillende nationaliteiten (Usa – Australië – UK) hebben , ze vinden elkaar in een muzikaal concept van epische indierock met onheilzwangere wavesynths en een majestueus aanzwellende sound . Ze opereren vanuit Londen en zijn toe aan hun vijfde plaat . ‘Promises’ heeft een vervolg met ‘Ocean By Ocean’ die erg toegankelijk klinkt , sfeervol, dromerig, hemels, broeierig, maar nergens gaan ze uit de bocht. De bombast , orkestratie, zit verweven , maar nergens wordt het kitscherig. Het geheel blijft boeiend en breder, “Weapons”, “Big ideas”, “Let’s disappear” en “Redemption” zijn sterkhouders .
Goed zondermeer , boeiend en evenwichtig , maar die ene hit , daar blijft het nog eventjes op wachten.
Het Canadese Black Mountain rond Stephen McBean en Amber Webber neemt de tijd te werken aan nieuw materiaal .Allerhande projecten doorkruisen dikwijls het schema in de eigen songs .
‘In the future’ was een kleine tien jaar terug de doorbraak en was een pareltje , ‘The wilderness’ had een afgelijnder concept en als we de soundtrack niet meerekenen van ‘Year zero’, is dit na ruim vijf jaar de opvolger .
Tja, Ze brengen met regelmaat van de klok een nieuwe plaat uit dus , en ook met deze zitten we goed als we de uitgesponnen tracks beluisteren. “Mothers of the sun”, “Over & over the chain” en “Space to Bakersfield” klokken boven de acht minuten , en ervaren we als een hypnotiserende trip door die grandioze opbouw , gitaarsolo’s en de ruimte voor keys. Zweverigheid vindt z’n weg en de beheerste vocals dwarrelen onder de nummers . Een filmisch decor in onvervalste retro/stoner/pop , met een psychedelische tune en 60s invloed . Hier kruisen Hawkwind , Pink Floyd , Led Zeppelin , Swans en Sunn o))) elkaar . Nergens te zwaar , maar ook niet te licht … “Defector” en “You can dream” boksen tegen deze langgerekte tracks aan . In de andere nummers ervaren we een gemoedelijkheid door het sfeervolle karakter . Die rustpunten komen altijd wel in hun platen voor , maar zitten netjes gevangen in die zinderende spanning.
Black Mountain heeft een technisch vernuftig album uit . Sterk!
Bombino van Omara Moctar maakt deel van de Touraeg nomaden en meet zich muzikaal met de hypnotiserende roots/world/woestijnbluesrock van bands Tinariwen en Tamikrest. Bombino brak defintief door in 2013 met het album ‘Nomad’ , geproduced door Dan Auerback van The Black Keys.
Bombino durft rauwer , bruter te klinken . Hun sound behoudt z’n traditie , gaat ‘back to basics’, kent een broeierige ritmiek en intrigeert door z’n opbouwende , aangename grooves. De tien tracks overtuigen. Het zijn genadeloze rocktracks ( o.m. “Tamiditine tarhanam”, “Iyat ninhay/Jaguar”) die afgewisseld worden met rustiger passages (als een “Igmayagh dum” en “Ashuhada”). Ze zorgen voor een meeslepende roadtrip , subtiel , lekker , verrassend.
Je wordt meegevoerd naar stoffige woestijnoorden. Het is en blijft een heerlijke luisterervaring in het roots/world genre!
Altijd heb ik Weezer een aangenaam bandje gevonden . Weezer is dat typisch Amerikaans collegerockbandje bij uitstek rond zanger/gitarist/componist Rivers Cuomo, de eeuwig verstrooide bebrilde universiteitsstudent, inmiddels 45. De thema’s en de muziek stralen een jeugdige vriendschap en onschuld uit door die melodieuze pop/rocktunes en genietbare refreintjes. Een soort Bubbelgumpop, die fris , liefdevol tintelt . De eerste platen, het blauwe debuut en ‘Pinkerton’, twintig jaar terug in de tijd, blijven in het geheugen gegrift. Daarna was de muzikale carrière van Cuomo er eentje van nogal wat ups en downs … Met vlagen productief en in wisselende kwaliteit. Maar ze zijn aan een volgende adem toe , de vorige ‘Everything will be allright in the end’ , van vorig jaar, wist ons opnieuw voldoende te overtuigen … Weezer rockt , popt met een reeks afwisselende songs die direct , compact als puntig , ongecompliceerd zijn, met een sixties tune.
En deze is ook ouderwets ongecompliceerd, eenvoudig , speels , vaardig met kleine spitsvondigheden , o.m. “California kids”, “Girl we got a good time”, “Do you wanna get high”, “Endless bummer” en het sfeervolle “Jacked up”.
Een alleraardigst album , die ons opnieuw raakt!
Wat een klankenspectrum kregen we over ons heen in de anderhalf uur durende set van M83, het eenmansproject van de Fransman Anthony Gonzalez . Op plaat ervaren we een rijkbeladen klankkleur door lagen dromerige, zweverige, psychedelische synths en subtiele geluidjes boven elkaar, niet vies van bombast en klassiek, en aangevuld met percussie, gitaarloops, stemmenpracht, koortjes en vervormde vocals, badend in een soundtracksfeertje. Live wordt dit in een sferisch, spacey, dromerige trip en een spetterend dansfeestje omgezet, waar elk instrument aan zijn trekken komt .
Ze zijn een heuse band , een kwintet , aangevuld met een gastzangeres (Mai Lan?). De sound wordt energiek , sprankelend en is aangenaam, groovy. Kortom , een live band bij uitstek, die de AB omtovert tot een chillende danstempel. De lightshow deed ook zijn werk, met prachtige flashy lights en een sterrenhemel . Tja niet voor niks staat M83 garant voor een kosmische trip van psychedelica, pop , rock , soul , r&b en shoegaze, die ergens teruggrijpt naar Vangelis en JM Jarre …
Een imposant toetsenbord en elektronica staat vooraan het podium dat allerhande klanken produceert, gretig bediend door onze Franse techneut . Hij houdt van die kenmerkende galmende , overstuurde loops. Een uitwaaierende sound die uiterst fris en aangenaam is.
Hij heeft een sterke band achter zich , de bassist wisselt van instrument alsof het niks is, hij hitst het publiek op met de bijhorende drumpaths , springt en hotst heen en weer . Ook de andere leden gaan ervoor , instrument en dynamiek gaan hier samen . De bas , gitaar, keys, sax en krachtige drums zwollen aan , drongen en klonken goed door . Het optreden fonkelde, twinkelde. Meteen werden we in die heerlijke psychedelica ondergedompeld met “Reunion” ; Met “Do it, try it” hadden we de herkenbaarheid van de nieuwe plaat “Junk” , die het drie jaar geleden “Hurry up , we‘re dreaming” opvolgt .
M83 is al een pak jaren bezig, maar kreeg pas voet van grond door die vorige cd , waaronder de singles “Midnight city” en “Wait” , sterkhouders die vanavond netjes verdeeld zaten in de set .
De vederlichte charme en stemmigheid in het materiaal kreeg live een boost en durfde ritmischer, gedrevener, harder te klinken . Een rustpauze werd af en toe ingeschakeld, een meeslepende melancholie , maar nergens werden we te diep in de droomwereld gehouden … De harmonieuze samenzang bracht het geheel naar een hoger niveau. Het oudje “Sitting” werd heerlijk uitgesponnen en ook “Oblivion” was qua gestalte boeiend en sterk . Een wondermooie “Wait” bracht ons naar een schitterend slotstuk van o.m. “Go”, “Bibi”, die een kenmerkend french ‘discokitsch’ touch meekreeg van een Daft Punk , Mylene Farmer of Desireless . Hier nam de zangeres een prominente rol in . “Midnight city” en “Echoes” dienden ze een felle kopstoot toe door de snedige gitaarsoli. Een grootse electrocash. Wat een gezelligheid en ambiance !
In de bis M83 balanceerde tussen dans en droom . De klemtoon kwam op enkele instrumentale nummers , waaronder een ijzersterke “Couleurs” ; het filmische, soundtrackgevoel evolueerde, helde over naar een danceknaller , een uitzinnig feestje waarover heen gitaren , keys , sax , drums hun part opeisten . “Lower” wuifde de dansparty uit .
M83 bracht voldoende variaties en lagen aan in z’n geluid , waarbij de elektronica , gitaren, percussie en de galmende zanglijnen elkaar afwisselden en/of aanvulden. We werden meegezogen in één langgerekte hypnotiserende trip, die de dansspieren aansprak . Hopelijk kunnen we deze band na Pukkelpop terug de komende zomer aan het werk zien … Fabuleus concert!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/rendez-vous-27-11-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/m83-27-11-2016/
Organisatie: Live Nation
Het Amerikaanse combo uit Brooklyn, Yeasayer liet een tijdje op zich wachten . Het duurde wel vier jaar tot de opvolger na de derde ‘Fragant world’ verscheen . Ze experimenteren graag met allerhande geluidjes , ritmes , creëren een soort synthpop met elektronica, gitaren in een adhd randje; een aanstekelijke chaos, balancerend tussen kitsch en kunst in.
Ze maken (nog steeds) knappe muziek , met een poppy art, koortjes, een psychedelische groove en een semi-mysterieuze tint. De plaat mag dan beduidend toegankelijker zijn , de heerlijke hippiegekte verdwenen, creatief blijft het gezelschap wel , de experimentjes hebben meer vorm , er zijn de verrassende wendingen en Indiase geluidjes worden toegevoegd als op een “Half asleep” . “Silly me”, “Gerson’s whistle” en “Cold night” vallen het meest op. Terug meer dan de moeite .
De Britse Jasmine Van Den Bogaerde , met deels Belgische roots in Vlaanderen en Brussel, is al van haar zevende bezig met liedjes schrijven en werd in de UK al getipt op jonge leeftijd , gezien ze op haar twaalfde een landelijke Britse talentenjacht won.
Een vijftal jaar terug viel ze op met haar titelloos album waarbij een veelbelovend coveraanbod te horen was van nogal wat Afrekeningsbands als The National , Bon Iver, Phoenix, Fleet Foxes en The xx; nummers die op intieme, gevoelige, spaarzame wijze gespeeld werden op piano, keys of akoestische gitaar .
Intussen biedt de prille twintiger meer dan een radiovriendelijk coveraanbod , de tweede ‘Fire within’ bewees haar talent als zangeres en het componeren van mooi gearrangeerde, breekbare dromerige popsongs .
Ook deze derde biedt meer van hetzelfde, gevoelige (elfen)pop, geleest op haar stem , pianospel en verder ondersteund , uitgewerkt van haar band. De songs durven beduidend breder te klinken . De emotie dwarrelt over ons heen in een herfstig palet of met een prikkelend lentegevoel . Sterkhouders zijn “Growing pains” , “Keeping your head up”, “Wild horses” en “Lost it all”. Het tweede deel zakt wat ineen , een beetje teveel van dertien-in-een- dozijn, maar dat doet niet besluiten dat ze tot fijne, mooie dingen in staat is , die ze nu afwisselend met haar band kan brengen.
The Jayhawks waren in de jaren 90 één van de meest gerespecteerde bands binnen de rootsamericana. De plaat ‘Hollywood town hall’ uit 1992 is dan ook in het geheugen gegrift , die trouwens samen met de opvolger ‘Tomorrow the green grass’ opnieuw werd uitgebracht met de reünie in 2008. Gary Louris – Mark Olson waren het uitgangsbord, stonden in voor de sing/songwriting en zorgden voor een harmonieuze samenzang , wat het vakmanschap van de band onderstreepte . Door de jaren hadden de twee een hobbelig parcours , maar hun pad kruiste elkaar opnieuw , wat in 2011 ‘Mockingbird time’ bracht . De reünie leek zijn vruchten af te leveren, maar kijk, vóór de opnames van de nieuwe , vijf jaar later, ‘Paging Mr. Proust’ haakte Olson terug af .
The Jayhawks brengen heerlijke poprootsamericana , die aanstekelijk, fris , broeierig als intens sfeervol , gevoelig klinkt . Het is een gevarieerde plaat , mede geproduceerd door Peter Buck (ex REM) en Tucker Martine , die al z’n strepen verdiende bij The Decemberists en My Morning Jacket. De single “Quiet corners & empty spaces” plaatste hen terug in de frontlinie van het genre , en met “Ace” hebben ze een heerlijke kraker uit, die ruimte laat aan de instrumenten en de gitaar doet openbarsten. Hier steken ze Wilco naar de kroon . Het gitaarspel neemt een prominente rol in en de keys/piano geven klankkleur aan het genre . Enkele zoetsappige nummers doen de spanning dalen, maar in z’n totaliteit zijn en blijven ze een americanaboegbeeld . Mooi!
De nu metal kreeg alvast een verfrissende wind van deze heren uit Sacramento, CA . Deftones hadden met ‘Around the fur’ en ‘White pony’ al een kleine vijftien terug twee memorabele platen uit , een broeierig , donkere sound gekenmerkt van slepende ritmes en verbeten hard-zacht nuances in de zangpartijen . Een niet direct vrolijk geluid maar dreigend, onheilspellend en huiverend zoals we dat ook horen bij een Tool.
Een consistente band , dat is overduidelijk gebleken met een rits afwisselende slepende , broeierige , aanstekelijke nummers die brute metalriffs en dromerige gelaagde rock in een perfecte mix aan elkaar vervlechten, een ingehouden spanning , dreiging hebben en durven te exploderen .
De plaat steekt erg goed in elkaar en heeft met “Doomed user” , “Geometric headdress”, “Xenon” en de titelsong een handvol songs die er het best aan beantwoorden . Het intens meeslepende “Prayers/triangles”, die de plaat opent , is de eerste single. Verder overtuigt de variatie van force en intensiteit en beluistert de plaat als één boeiende filmische trip . De keys geven subtiliteit en een symfonische inslag. Sterk opnieuw wat Deftones bij elkaar heeft gebracht en verwezenlijkt …
Nederlands 
Français 
