Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, heeft een fijne, intrigerende debuutplaat uit. We horen een uitstekende combinatie van groovy pop, rock, soul, mellowhiphop, funk en jazz, onder een zalvende zang en vertelrap. In het straatje van The Streets te situeren, doch breder en minder fel, verbeten en neuzelend. De eerste songs zorgen meteen voor vermaak en ontspanning: “Writer’s block”, “Glory days”, “Disco friends” en “Starz in their eyes”.
Vervolgens zorgt Just Jack voor voldoende afwisseling: een mellow souljazzy aanpak op “Lost”  en “I talk too much”, die ergens thuishoort in de bruine kroeg van Fun Lovin’ Criminals, de orkestraties op “Mourning mornings”, het semi-akoestische “Hold on” of  het swingende “No time”.
Just Jack heeft een boeiende, bruisende, sfeervolle gevarieerde debuutplaat uit.

Crowded House maakt deel uit van de gezegende 2007 reünies. Na veertien jaar zijn ze opnieuw samen, na het laatste reguliere album ‘Together alone’ (’93). Deze reünieplaat begon als een volgende soloplaat van singer/songwriter Neil Finn, maar na de zelfmoord van drummer Paul Hester (’05) kreeg deze plaat met de andere vroegere groepsleden Mark Hart (toetsenist) en  rechterhand Nick Seymour (bas) vaste vorm. Nieuwe drummer is Matt Sherrod. We horen veertien subtiel uitwerkte songs.
‘Time On Earth’ kent een sterke start: “Nobody wants to”, “Don’t stop now” en “The called up”, typische Crowded House songs: fijn gitaargetokkel, sfeervolle toetsen, een repeterende bastune en een softe percussie, onder de emotievolle, melancholische stem van Neil. Intiemer klinkt het viertal op “Pour le monde”, “Heaven that I’m making”, “English trees” en “A sign”, een handvol ideale herfstsongs. Forser en krachtiger zijn “Even a child” en “Silent house”. Op het eind, vanaf “Walked her way down”, daalt de spanning.
Crowded House blijft garant staan voor sfeervolle, fris sprankelende popsongs; luistersongs om te ‘ontstressen’ na een helse werkdag!

Yo La Tengo heeft al twintig jaar een eigen unieke kijk op de gitaarpsychedelica, met groepen van toen: 11 th Dream Day, Seam, Flowerhead, The Wedding Present, Firehose, The Fall en Slint; een muzikaal verkenningspad van een poppy dromerig, sfeervol en loungy geluid tot een bedreven, noisy sound in een tapijt van fuzz en distortion. Avontuurlijk, boeiend en intrigerend. Het drietal uit Hoboken, NYC, Ira Kaplan (gitaar/toetsen/elektronica), vrouwlief Georgia Hubley (knipoog naar Moe Tucker van V.U.) en Jamers McNew op bas zorgen voor variatie. Vorig jaar verscheen ‘I am not afraid of you and I will beat your ass’, die de groep nu al meer dan een jaar op tournee houdt.

Live putten ze uit hun muzikale veelzijdigheid en legden de klemtoon op het recentste album. Het sympathieke drietal had meteen af te rekenen met een technisch probleem op de keyboards, wat ze onmiddellijk counterden door drie nummers van een sobere, intieme aanpak te voorzien.
Eénmaal de toetsen in orde waren, startte Yo La Tengo met een paar knallers als “The room got heavy” (vleugje zZz/Suicide), het ruim tien minuten durende “Pass the hatchet, I think I’m goodkind”, bepaald door een repetitief diepe bas, een bezwerende en opzwepende percussie en Ira’s virtuoze gitaarspel, dat opbouwend en  subtiel was, gekruid van gitaar feedbackgeraas. En tenslotte speelden ze “Flying lesson”, gekenmerkt door een schitterende opbouw en een bedreven einde.
Wat een start, die ons al een half uur verder bracht in het concert. Hier was sprake van V.U. meets Slint, Sonic Youth en Dinosaur Jr.
Het trio nam wat gas terug door enkele sfeervolle, dromerige indiepopsongs: “The weakest part” , “Beanbag” en de luchtige single “Mr tough”.
Ze wisselden regelmatig van plaats en instrument. Georgia kwam in de spotlights met het intiem pakkende, sober gehouden “I feel like going home”. Ook qua zang wisselde Yo La Tengo voldoende af.  Vanaf “Sugarcube” klonken ze opnieuw krachtiger, wat leidde naar “Big day coming” (één van hun instant classic nummers), een punky rock’n’roll versie van “Watch out for me, Ronny” en het filmisch, sfeervol als het broeierige, felle, lang uitgesponnen “This is YLT”; de pedaaleffecten werden stevig ingedrukt. Sonic Youth meets Joy Division!
Ruim anderhalf uur lang trad Ira in interactie met z’n versterker en pedaaleffects, Georgia bepaalde eenvoudigweg de maat van de drums en James hield een repetitief basritme aan.
In de bis klonken ze als een Cowboy Junkies met “Take care” als hoogtepunt.Tenslotte kwamen ze nog een tweede maal terug met enkele lofi songs als “Did I tell you”.

Yo La Tengo was een must. Ze hebben door de jaren nog niks ingeboet en gaan totaal op in hun gevarieerde, soms fors krachtige sound. Yo La Tengo liet niemand onberoerd. Respect dus!

Organisatie:  Botanique, Brussel

Het Amerikaanse Dinosaur Jr, de gezegende leeftijd van de veertig voorbij, is de laatste jaren te bewonderen in de originele line up van gitarist J. Mascis, bassist Lou Barlow en drummer Murph. In 2005 gaven zij een indrukwekkende comeback op het podium, door hun materiaal van in deze oorspronkelijke bezetting (van vóór ’87) te spelen. Op die manier zijn ze nu toe aan het vierde album, en het achtste onder J. Mascis zelf.
Dinosaur Jr laten de ‘90’s grunge herleven door hun rauwe, broeierige en bezwerende gitaarpoprock: J. Mascis laat z’n gitaar spreken en speelt de ene aardige solo na de andere, er is het martelende basspel van Barlow en er is de strakke drums van Murph. Een sterk samenspel, wat opnieuw een tof plaatje oplevert.
Af en toe is er de typerende, overwaaiende sound van fuzz en noise aan de versterkers en van de pedaaleffects. Het zijn tevens de hoogtepunten van de cd: “Almost ready”, “Been there all the time” en het afsluitende “What if I knew”. Tweemaal klinkt het drietal ingetogener: “We’re not alone” en “I got lost”. Barlow neemt twee songs voor z’n rekening: “Back to your heart” en “Lightning bulb”. Het is steevast een herkenbare formule op de Dinosaur platen.
‘Beyond’ haalt misschien niet het niveau van het ‘oude’ Dinosaur Jr maar ze zijn nog steeds het stichtend voorbeeld voor elk beginnend gitaargroepje.

Het Britse Air Traffic  speelde in avant première hun debuutcd op Rock Werchter. Het jonge bandje uit Bournemouth, Zuid-Engeland, onder Chris Wall brengt melodieus opgebouwde gitaarpopsongs, die door een intens pianospel gevoel en kleur krijgen. Air Traffic is  geen Sow Patrol, Keane of Coldplay, daarvoor is er teveel pit en dynamiek in hun songmateriaal.  “Just abuse me”, “Shooting star” en “No more running away” ontkrachten dit. Enkel op “Empty space”  is Air Traffic het jonge broertje van Keane of Coldplay. Ze laten alvast de gitaren rechttoe-rechtaan klinken op de single “Charlotte”, “Get in line” en “I like that”.
De songs hebben een sterke opbouw en zijn broeierig en intrigerend. Luister maar eens naar  “Time goes by”, “Never even told me her name”, “I can’t understand” en de titelsong. Op geen enkele song slaat verveling toe.
Fraai debuut!

We houden Jeff Tweedy’s Wilco altijd in het oog als er nieuw werk verschijnt. Deze Amerikaanse band heeft al een paar schitterende cd’s afgeleverd als ‘Summerteeth’, ‘Yankee Hotel Foxtrot’ en ‘A ghost is born’. De alt.country/americana groep speelt intense, doorleefde retrorock en intieme pop, onder Tweedy’s melancholisch zalvende stem. Het zijn dromerige, sfeervolle meeslepende luistersongs bij valavond, die mooi zijn uitgewerkt, enkele magistrale gitaarsoli bevatten en kleur krijgen door steel pedal, keyboards en piano.
Dit zevende album van Wilco neemt doodleuk de muzikale rol van The Jayhawks en The Black Crowes over. Ze gaan als een jonge volleerde Neil Young & Crazy Horse te werk.
Het is genieten van “Impossible Germany”, “Side with the seeds” en “On and On and On”. “Walken” is een regelrechte kraker om in een donkere kroeg aan of op de toog whisky te drinken. “Hate it here” is de meest poppy song. Het ingetogen “Please be patient with” (enkel akoestische gitaar en stem) is de treffende zelfloutering van Tweedy om te kunnen leren omgaan met z’n migraine en paniekaanvallen.
‘Sky Blue Sky’ klinkt als de titel van de cd, gewoonweg hemels.

De Britse Amerikaan Mark Ronson maakte al naam als producer van Christina Aguilera, Lily Allen, Amy Winehouse en Robbie Williams.
Ronson heeft zo z’n eigen kijk op bekende nummers van artiesten; hij coverde ze niet, maar doopte elf songs om in eigen versies en zette ze op plaat; een fijn overgang gebeurde door een drietal instrumentals.
De songs hebben een groove en zijn souljazzy gekruid: “Oh My God” (met Lily Allen), “Toxic” feat Tiggers, “Pretty green” (Santo Gold) en “Amy” feat Kenny.
Sommige nummers dompelt hij doodleuk onder in trance: “Just” (met Phantom Planet)en “Apply some preasure” (Paul Smith goes beats) of er is een vleugje swing: de instrumentale opener “God put a smile upon your face” (feat The Daptone Horns). En tenslotte behoudt Ronson de psychedelica in een paar songs die ze net groots heeft gemaakt: “The only one I know” (feat Robbie Williams) en “LSF” (met Kasabian). Hoogtepunt is “Valerie” door Amy Winehouse, de missing song op haar platen!
Om maar te zeggen dat deze befaamde producer een originele kijk en aanpak op zijn ‘versions’ toepaste.

Les Rita Mitsouko , onder het Franse duo Cathérine Ringer en Frédéric Chichin, zijn al van de beginjaren’80 actief en hebben al een paar interessante singles uitgebracht als “Marcia Baila”, “Andy”, “C’est comme ça” et “Les histoires d’A”. Ze onderscheiden zich als een Dresden Dolls avant la lettre. Hun eigenzinnige composities zijn een bonte mengeling van poprock, wave en dance waarin een vleugje hiphop en jazz zijn verwerkt en een punky attitude uitstraalt.
Het nieuwe album ‘Variéty’ liet vijf jaar op zich wachten en volgt ‘La femme trombone’ op. De plaat verscheen eerst in de Franse moedertaal en onlangs is er een re-issue in het Engels.
‘Variéty’ bevat sfeervolle, broeierige mooi uitgewerkte songs. “L’ami ennemi”, “Communiqueur d’amour”, “She’s a cameleon” en “Ding ding dong ( ringing at you bell)” hebben de meeste hitpotentie, en getuigen nog steeds van de muzikale creativiteit van het duo. Afsluitende song is het cabaresque “Terminal beauty” met medewerking van Serj Tankin van System of A Down..
Het duo wordt terecht geapprecieerd voor hun muzikale prestaties; de concerten zijn keer op keer uitverkocht.

0vertuigende acts van headliners Kowlier en Mercury Rev.

An Pierlé & White Velvet (Grand Mix) ondernam een intense clubtournee en was op elk festival te zien vorig jaar. Ze speelden een hartverwarmende, sfeervolle en dromerige set, met songs als “How does it feel”, “Jupiter” en “Snakesong”. De band liet zelfs een tweetal nieuwe songs horen: een strakke “Not the end” en een poppy “Anytime you leave”. “C’est comme ça” (van Les Rita Mitsouko) en “Paris s’eveille/I feel love” (traditionele afsluiter) waren de muzikale coversmaakmakers.

Calvin Harris (Bar Bizar) dompelde het publiek onder een ‘80’s popelektronica geluid. De band had er duidelijk zin in en hun vrolijke dansbare pop als “The girls” en “Acceptable in the ‘80’s” gingen erin als zoete koek.

T.O.K. (Grand Mix) een reggae dancehall gezelschap uit Jamaica, waren een soort Spearhead on speed en zorgden voor een partysfeertje met hun spervuur aan raps, pompende beats en popreggaedeuntjes.

Ladytron (Bar Bizar) bood monotone ‘80’s electropop. Het statische karakter van het gezelschap en de weinige variatie in hun koele elektronica, deed de interesse afnemen tijdens de set.

De tent was intussen volgelopen voor Kowlier (Grand Mix), de troubadour van de avond. Z’n sfeervolle en meezingbare moderne kleinkunstpop werd smaakvol ontvangen, want het publiek zong luidkeels “In de fik”, “Ne welgemeende…”, “Bjistje in min uoft” en “Min moaten” mee. Hij stelde ook enkele nieuwe songs voor van de pas verschenen cd ‘Een man van 31’: “Donderdagnacht”, “Idderkji ipniew” en “Niemand”. Sterke songs van de nieuwe veelbelovende plaat. “De grotste lul van ’t stadt” besloot pittig en stevig de overtuigende set van de sympathieke Kowlier.

Het enthousiaste Canadese duo Chromeo (Bar Bizar) liet fraaie deuntjes disco, funk, hiphop horen in hun groovy synthipop. Een fris, aanstekelijk geluid, met “Tenderoni”, “Waiting for U” en “Needy girl” als toppers.

Mercury Rev (Grand Mix) klonk als een bedreven Hawkwind/Spacemen 3/Spiritualised met een galm van fuzz in hun psychedelicapop. Gitarist Grashopper had z’n versterker op tien geplaatst, en  zanger Donahue was de orkestleider van de muzikale droomwereld van Mercury Rev. “In a funny way” en “You’re my queen” openden krachtig. Het was pas halverwege de set, “Tonite it shows”, dat de band gas terugnam en sfeervoller klonk. Ze stelden een pak nieuwe songs voor, wat ons nieuwsgierig maakt naar de nieuwe cd in 2008. “Opus 40”, “Dark is rising” en de toegift “Holes” waren de enige herkenbare songs, badend in een golf van fuzz en distortion. De sprookjesachtige sound van op plaat ontbonden ze op FihP duivels. Wat een pletwals!

Organisatie: FeestinhetPark, Oudenaarde