Thee Oh Sees is onmiskenbaar John Dwyer . Elk jaar is hij er wel met een nieuwe plaat . In nog geen veertig minuten draait hij hier met een nieuwe bezetting een rits songs door die hun thuishaven vinden binnen de garagerock . Hij weeft er een resem varianten aan van psychedelica , punkabilly, krautrock tot ambient , harkend , bonkend , zoemend en neurotisch overstuurd . De nummers zijn uptempo , broeierig , bezwerend en verslavend .
Thee Oh Sees houdt er een GBV concept op na en slaat de brug tussen Stooges en Butthole Surfers .
Op plaat ietwat gewoontjes soms , live energiek , opwindend , briesend , gek!
Tijdloze band!
Het Britse White Lies is toe aan de vierde plaat . White Lies profileert zich binnen het kader van de wave/postpunkpop, van treffend, slepend materiaal dat dramatiek, bombast sluiert, gedragen door de indringende , galmende bariton zang van Harry McVeigh . Ze zijn te vinden in de lijn van Editors , Interpol en The Bravery en dragen het vaandel van Chameleons/House Of Love en iets verderop dit van Echo/Cure/Joy Division. Debuut ‘To lose my life’ beantwoordt nog steeds het nauwst aan die revival. Het nieuwere werk , de vorige cd ‘Big tv’ en deze ‘Friends’ hier voelen verwarrend aan. Emotie en pijn gaan muzikaal schuil in een rits wisselende songs in het genre die zich nestelen tussen pop , rock , electro en bombast. Het eerste deel is het best met o.m. “Take it out on me” , “Morning in LA”, “Don’t want to feel it all” en “Is my love enough” , met een zekere scherpte , dynamiek, venijnigheid en groovy ritmiek in het genre; daarna klinkt het gewoontjes , sfeervol, catchy en ervaren we ‘losse flodders ‘ en minder die kenmerkende intense spanning . White Lies klinkt dan als een doorsnee synthpop bandje.
White lies heeft algemeen een goede plaat uit , niet meer , niet minder , met enkele sterkhouders …
De poppunkers van Green Day van Billy Joe Armstrong hebben de flop van ‘Uno/Dos/Tré’ van vier jaar terug kunnen doorspoelen . Ze staan er nu opnieuw met een ouderwets goede rockende plaat , die power en pop met elkaar kruist. De nummers klinken fris, vitaal , jeugdig en ontspannend. Een maatschappijkritische ondertoon durft te schuilen in het materiaal en de catchy hooks , refreinen doen het nog steeds. “Somewhere now”, “Bang bang” , “Still breathing”, “Youngblood”, “Too dumb to die” zijn de uptempo makers op de plaat .
Gewoon rocken met z’n drie , niet meer , niet minder. Af en toe wordt gas teruggenomen en krijgen we enkele dromerige , sfeervolle songs . Het innemende , akoestische “Ordinary world” sluit de cd af .
Angry young men zijn het door de jaren niet meer , het zijn hitschrijvers die erin slagen jong en oud bij elkaar te brengen.
De uit Boston afkomstige Pixies lieten een kleine tien jaar terug van zich horen en stelden hun eerste platen opnieuw voor . Het spelplezier , de belangstelling , de reünie werd zo positief ervaren dat er in 2014 een nieuwe plaat kwam ‘Indie Cindy’ .
In de originele bezetting trok men terug op tour , maar zangeres/bassiste Kim Deal zag een nieuw album niet meer zitten en ze werd vervangen door Paz Lenchantin (die we kennen van A Perfect Circle van James Maynard Keenan van Tool en Zwan van Billy Corgan) . Een waardige opvolgster , die nog wat zoekende was tijdens de tour toen, maar nu volledig haar gang kan gaan ; op ‘Head carrier’ is de door haar gezongen ballade “All I think about now is” een veelbelovend bedankje aan Deal . Mooi .
De plaat is al bij al een charmante plaat , we hebben hier oerdegelijke broeierige , aanstekelijke , sfeervolle poprock , met een melancho trekje . Niet meer , niet minder . Het vuur van hun succesperiode 87 – 93 zit er niet meer in , ook niet in de livegigs .
“Classic masher”, “Baals’s back” , “Um chagga lagga” en de titelsong zijn ouderwetse Pixies songs , waar we van houden. Het zijn net die songs die de gezegende heren op leeftijd nog af en toe een venijnig speldenprikje en explosie toedienen . Op die manier brengen ze nog alle leeftijden samen .
Toegegeven , tijdsgenoten Dinosaur Jr , Thurston Moore , Swans leggen ons nog steeds het vuur aan de schenen , Pixies doen het nu op een gezapiger tempo .
Goede plaat , dat wel , Pixies staan garant om zich nog eens uit te leven , te genieten en oude herinneringen te koesteren.
Beach slang draait rond een veertiger die z’n jeugdigheid nog niet heeft verloren en klinkt als een jonge wolf. De uit Philadelphia afkomstige formatie rond James Alex Snyder mag dan al een hobbelig parcours achter de rug hebben in personeelsbezetting , de muziek zit goed elkaar en is situeren binnen de indiegrungepunk. Tien songs in een dertigtal minuten. Ergens waait hier de wind van ‘good oldies’ Husker Du (Bob Mould) , Wipers (Greg Sage), Replacements (Paul Westerberg ) en Built to Spil (Doug Martsch).
Hij weet die invloeden te integreren in een reeks meeslepende , uptempo nummers, met die kenmerkende gruizige ondertoon . Ze komen ook terecht in de buurt van Blood Red Shoes in die aanpak. “Art damage” , “Punks in a disco bar”, “Wasted daze of youth” en “Young hearts” zijn pareltjes die een broeierige opbouw en emo-intensiteit hebben . Af en toe zet hij er met z’n band vaart achter ; het korte , snedige “Atom bomb” geeft letterlijk een krater gevoel.
Beach Slang heeft een fascinerende, spetterende plaat uit!
Al een kleine zeven jaar zijn ze bezig , het Texaanse trio True Widow, twee heren en een dame, die hun sound omschrijven als ‘stone gaze’ , waar indie , shoegaze , doom , psychedelica , stoner , metal in een wonderschone duisternis worden gedropt . Een boeiende trip creëren ze door een lome , slepende , repetitieve , opbouwende, aanstekelijke ritmiek en geluidslandschappen . De lagen worden op elkaar gestapeld. De vocals van Dan Philips en Nikki Estill wisselen elkaar af of vullen aan en graven zich een weg in die intens broeierige sound, die dreigend , dromerig , emotievol klinkt.
Hun slowcore pop is afgelijnder, toegankelijker dan het ouder materiaal , en in de uur durende trip , krijgen we maar liefst tien songs . “Back shedder” is een prachtige opener , die het spel van gitaar , bas , drums triggert en op elkaar afstemt . Het trio durft hier wel eens een versnelling hoger gaan , “Sante” en “Grey erasure” zijn feller, gedrevener.
True Widow staat nog steeds garant voor een intrigerende, adembenemende trip !
Les Nuits Botanique 2017 – alle zalen + Asgeir – Pracht klankenspectrum!
Les Nuis Botanique 2017
Botanique (alle zalen)
Brussel
20127-05-16
Emile Dekeyser en Johan Meurisse
In de Chapiteau werd het een avondje oerdegelijke Brit ’street’ punkrock met o.m. Shame en Sleaford Mods , punkpoëten die het publiek en de wereld even willen doen stilstaan van wat er gebeurt, waar je een opgeheven vuist en middelvinger van opsteekt .
Shame ging gedreven te werk en zette al meteen de tent in vuur en vlam. Hun zanger, een typisch Brit lookalike, beet sterk van zich af, en ging hevig tekeer in z’n (zeg)zangpartijen. Dit was Britpunk als van in de jaren 70 , met een Happy Mondays randje , maar dan zonder geestesverruimende middelen en psychedelica . We voelden ongenoegen, frustratie . De vonken spatten van deze opwindende band. Dynamiet hing in de lucht . Een no nonsense aanpak , boenk erop! Een statement die de ideale warming up was van Sleaford Mods later de avond.
Zelden een publiek zo veel liefde weten uitdragen als voor Sleaford Mods op Les Nuits Botanique. Het is al lang geen band meer die in aftandse cafés en grauwe kelders moet aantreden. Het grote publiek heeft de band omarmd en ons hoort u niet klagen. De heren uit Nottingham zijn een frisse wind. Een laptop, een grofgebekte, wild gesticulerende zanger (Jason Williamson) en iemand die op ‘play’ drukt en bier drinkt (Andrew Fearn), meer is er niet nodig. Kent u een act die anno 2017 meer punk ademt?
De liefde was wederzijds, zanger Jason Williamson deed voor de bisronde uitvoerig uit de doeken hoe Brussel een belangrijke plaats in zijn hart heeft. Je kan dat cheesy vinden, maar aan cheesy doet Sleaford Mods niet. Dit kwam recht uit datzelfde 47-jarige hart, zeker als je weet dat hij in interviews al liet optekenen dat België, samen met Duitsland, het eerste land was waar ze zijn band omarmden, toen the mods in thuishaven Engeland nog werden aanzien voor dorpsidioten.
De set zelf puurde vooral uit het recentelijk verschenen ‘English Tapas’, zowat de enigste plaat die het post-Brexitreferendum Engeland perfect weet weer te geven. Leuk, maar ook de reden waarom het wat traag op gang kwam, naar Sleaford Mods-standaarden werd het, op deze warme zomerdag, soms een tikkeltje te gezapig werd. Net op dat moment passeerde gelukkig “Jolly Fucker”, een uppercut van jewelste. Uitermate sterk was ook “B.H.S”, dat paal en perk wil stellen aan het soort horrible cunts dat een bedrijf failliet laat gaan, 11.000 mensen op straat zet, maar ondertussen wél doodleuk bonussen uitkeert aan de CEO’s, CFO’s en HR-managers.
Volgende maand zijn er verkiezingen in Groot-Brittannië. Verwacht wordt dat de conservatieve Tories opnieuw met de overwinning gaan lopen. Iets zegt ons dat Sleaford Mods de komende jaren genoeg stof zal hebben om kwaad over te worden, en verder te gaan op hetzelfde elan. Zo is die Brexit toch voor iets goed.
Andere zalen
Een handvol songs stelde het Amerikaansze Froth (RO) voor . Live worden deze meer uitgesponnen dan op plaat . De groep manifesteert zich binnen de dromerige indie/shoegazepop en laat de instrumenten spreken . De songs kronkelen, bouwen op, laag per laag , klinken gedreven, en gieren gedoseerd , zonder echt te exploderen . De band houdt je in hun greep door die spanning en intensiteit . De zang van Joo Joo Ashworft zweeft over de nummers; een wave donkerte horen we in het materiaal. Ze zijn al van 2012 bezig en België is de eerste ontmoeting met de nieuwe plaat ‘Outside (briefly)’.
Iets later kwam het Deense kwartet Communions (RO), die ook een wave inslagje hebben in hun snedige , opwindende postpunk. De songs klinken melodieus, aanstekelijk, scherp , gedreven; ze zijn vaardig , goed onderbouwd en hebben catchy refreinen . Alle ingrediënten zijn er om door te breken, maar ze misten nog wat punch en podiumprésence om het publiek mee te krijgen . Niettemin , muzikaal is er voldoende talent . Benieuwd hoe het verder zal evolueren …
In een goed gevuld KC trad Asgeir op , één van de talenten uit IJsland die toe is aan z’n tweede plaat ‘Afterglow’ . Hij nam de tijd te werken aan de opvolger van ‘In the silence’. Hooggespannen verwachtingen die op plaat als live werden ingelost . Net als op het debuut lieten we ons meevoeren op de dromerige songs die ons gidsen in een fijn muzikaal avontuur en natuurpracht die IJsland rijk is.
Met zes staan ze op het podium , een pak elektronica , maar ook een full band die pop , rock injecteert en zorgt voor een elektronica gedreven pop geluid, dat balanceert tussen licht en donker en tussen droom en realiteit . Laag per laag wordt de sound gecreëerd en horen we muzikale pracht , gedragen door z’n fluwelen stem en backing vocals . Een melancholische klankkleur in een soort opgewektheid . De Engelse taal primeert, het IJslands wordt niet vergeten .
“Here comes the wave” en “Underneath it” uit het nieuwe album tonen ons de weg . Iets verder sijpelt de intimiteit , ingenomenheid door , eveneens een belangrijke partner in Asgeirs muzikale wereld , als “Nothing” en “Afterglow” .
Hij wisselt af in de twee cd’s en het tweede deel van de set klinkt extraverter door de grooves en rollende beats in het elektronisch vernuft en het rockend concept. “I know you know” en “Going home” werden sterk onthaald . “Head in the snow”, “King and cross” spreken tot de verbeelding.
Asgeir eindigt straf met “Stardust” en de doorbraaksingle “Torrent” , die mooi uitgewerkt zijn en uptempo klinken door de elektronicagrooves .
Asgeir kan zijn afkomst niet verloochenen in die klankenwereld , het voelt iets speciaals aan . Hij is nog te zien op Moods in Brugge (09/08), het kan niet anders dat binnen de stadsmuren een uniek gevoel gecreëerd zal worden …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/asgeir-17-05-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/halehan-17-05-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/shitkid-16-05-2017/
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2017)
Les Nuits Botanique 2017 - Nuit Belge en Français
Les Nuits Botanique 2017
Botanique (alle zalen)
Brussel
2017-05-15
Johan Meurisse
Ons parcours begon met de laatste rock rally winnaars, het Limburgse Whispering Sons (CH) die teruggrijpen in de donkere ziel van de 80s synthwave/elektropop . Hun sound mag dan een recyclage van die wavegolf zijn door de slepende , repeterende ritmes , het blijft bij door de extravertie en vurigheid die het kwintet op het podium uitstraalt , zeerzeker frontdame Fenne Kuppens . Haar bezwerende , ijle als baritonzang , haar handbewegingen , haar hotsende danspassen en zwierige lange blonde haren geven de songs dynamiek en zeggingskracht. Hier borrelt ergens Kate Bush en Siouxie Soioux op .
De songs zitten goed in elkaar, zijn spannend en worden getriggerd door de diepe bas, de keys en de percussie. Ze bouwen op, gaan uptempo en tintelen door die kenmerkende melancho sfeer van onheil, dreiging , angst . Ze speelden een handvol nieuwe nummers en die zijn veelbelovend!
De hyperkinesie maakt het verschil in het lome 80s geluid en was de troef tot hun overwinning. Ze zijn de reikende hand in het vrouwelijk geweld van Savages , Chelsea Wolf en maken de brug naar de oude White Lies, Horrors , Interpol en Bravery . Dit maakt een groot verschil . Het geheel overtuigt en is goed verteerbaar. Het kwintet blijft ons duidelijk bij.
Tweede band was het Franse duo Agar Agar (CH) die in hun elektronica de Mind The Gap en Wall of sound formule van de jaren 90 nieuw leven inblazen . Hier komen Dirty Beatniks , Propellerheads en Junkie Xl van Tom Holkenborg bovendrijven in bigbeats , trancegerichte dance en breakbeats in een psychedelisch en (Frans) discokitsch kader, die refereert aan Les Rita Mitsouko en Moloko . We ervaren een magisch , mysterieus kantje . Die potpourri slaat aan en spreekt de dansspieren aan .
Het jonge vrouw (Clare) – man (Armand) duo balanceert tussen pop en dance ; haar sensuele en ruwe vocals zweven of geven diepgang aan de dansbare nummers. Agar Agar heeft met “Prettiest virgin” een heel interessante single uit van de EP ‘Cardan’ . We werden aangenaam verrast door dit duo . Dit smaakte naar meer …
We pikten nog iets mee van het Franse Barbagallo (OR) die het houden op gevoelige, dromerige poppsychedelica . Drummer Julien Barbagallo trok op wereldreis die hem o.m. in Australië en Sicilië bracht en voert ons mee in deze trip met z’n gezelschap. Het zijn sfeervolle tracks in een indiepsychedelisch geluid die het nauwst beantwoordt aan Jacco Gardner .
Magnus (CH) wordt op Les Nuits Bota goed ontvangen , hier is vanavond veel volk opgedaagd . Magnus is de samenwerking tussen zanger/componist/muzikant Tom Barman en techno DJ/producer CJ Bolland; live altijd een beleven, meer dan op plaat waar het durft te hangen tussen huiskamer en club. Magnus werd een tweetal jaar terug nieuw leven ingeroepen met ‘Where neon goes to die’, dat tien jaar na ‘The body gave you everything’ verscheen , een groovy synthese van house , techno , electro , pop , rock , funk, drum’n’bass en breakbeats. Jawel hier komen terug die invloeden die we bij Agar Agar hoorden. Magnus geeft er meer body en stijl aan met een full band o.m. Elko Blijweert en Tim Vanhamel, die op het voorplan binnenkort treedt met Millionaire en nu zelfs meer en meer tekent om opnieuw bij dEUS aan te sluiten , Mauro waardig te vervangen .
Het dance/electroproject kwam live sterk voor de dag , gooit met rockende dobbelstenen en klinkt opwindend , extravert, dansbaar. Een rockband in een electrobody , Barman in topvorm, die de songs kracht bijzet en CJ Bolland die de bezwerende, dansbare trance onderhoudt . In de juiste drive geven ze aan het materiaal een verrassende dampende , snedige tic. Songs als “Jumpneedle” , “Catlike”, “Singing man”, “Regulate” en “Puppy” (sterke rol voor Vanhamel) klonken sterk . het zijn dan ook de Magnus-troeven. Tot slot kon “sSummer’s here” niet ontbreken , het werd mooi uitgediept , - gewerkt , omgeven van aanstekelijke , pompende beats en wakkerde op deze prachtige locatie het langverwachte zomergevoel aan …
Noa Moon (OR) rond de Waalse sing/songschrijfster Manon De Carvalho Coomans kon definitief de avond besluiten met haar integere , sfeervolle popsongs in een folky kader . Ze zingt in het Engels en geeft haar songs een klankkleur door de aanvullende keys en de backing vocalistes . Het materiaal krijgt daadwerkelijk kracht en intensiteit door haar helder indringende vocals .
Ze is aan haar tweede album toe ‘Sparks’, dat hier werd voorgesteld . De cover “Lean on” van Major Lazer werd ontdaan van enige beats en werd in mooie popfolk gespeeld . Origineel, spitsvondig , creatief!
Haar melodieuze semi-akoestische songs wordt door onze Franstalige vrienden onder de arm genomen en was voor ons een aangename kennismaking . Een talent die zeker hier bij ons meer airplay verdient …
We kregen een mooie avond Belge & Français geserveerd …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/whispering-sons-15-05-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/agar-agar-15-05-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/magnus-15-05-2017/
Andere zalen
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/inuit-15-05-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/aliocha-15-05-017/
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2017)
Jeugdliefdes zijn er om te koesteren . The Cranberries is er zo eentje van die midden de jaren 90 hun succesvolste periode hadden met een rits grootse hits die in het geheugen gegrift staan als “Linger”, “Zombie” , “Ode to my family” en “Salvation”. Ze zij niet godvergeten na al die jaren , integendeel een uitverkocht KC liet zich anderhalf uur lang onderdompelen in die onschuldige, gevoelige droompop. Vanavond stond het vrouwelijk leeuwendeel van het publiek in de spotlights ; zij konden hun (muzikale) herinneringen van twintig jaar delen in een evenwichtige set van het Ierse ensemble . Jawel , The Cranberries hebben de smaak opnieuw te pakken …
De band rond de broers Hogan (Michael en songschrijver Noel) , drummer Fergal Lawler en de frêle zangeres Dolores O’Riodan vonden elkaar terug , na bijna tien jaar ; in 2010 . Het drieluik ‘Everybody else is doing it’ , ‘No need to argue’ en ‘To the faithful departed’ drukten hun stempel op de lichting emotievolle droompop , gaven female bands een boost en deden de meisjesharten sneller slaan.
Na de positieve response op de reünie volgde een matige nieuwe plaat, ‘Roses’ (2012). En kijk een goede vijf jaar later wordt de muzikale microbe opnieuw gevoed, met een akoestisch album , ‘Something else’, het gekende singlemateriaal is in een sobere omlijsting, met strijkers; als toemaatje horen we een drietal nieuwe songs, waaronder het beloftevolle ingetogen “Why” , die in de bis werd gespeeld.
Niet wereldvreemd wat ze nu doen met hun materiaal, de goed in het gehoor liggende droompopsongs hebben altijd een orkestrale inslag gehad.
Vanavond kregen we ze in deze versie te horen , wat meer aangedikt door (semi) akoestische, elektrische gitaren, keys en een strijkerskwartet, deels uit ons eigen landje, en bepaald door die kenmerkende fragiele, hoge en gevoelige vocals van O’Riordan . Na al die jaren is haar stem nu toonvaster en geeft ze de songs een hogere emo waarde . De gelatenheid die ze vroeger uitstraalde , heeft plaats gemaakt voor openheid , amicaliteit en hartelijkheid .
Een sterke set speelden ze en iedereen genoot ten volle. De warme respons was een hart onder de riem en deed de band uitermate deugd .
De eerste songs “Analyse” en “Animal instinct” van het latere werk, ‘Wake up en smell the coffee” (01) en ‘Bury the hatchet’ (99) , waren geen evidente keuze , maar band en publiek vonden elkaar meteen. De eerste herkenning kwam met de daaropvolgende reeks , het sfeervolle , dromerige “Linger” , het poprockende “Just my imagination” en het innemende , breekbare “Ode to my family”. We merkten dat dat haar vocals de nummers ondersteunen en dragen . De meezingbare refreinen en het handjeszwaaien zorgden voor een samenhorigheidsgevoel .
Ze wisselden mooi af in introverte – extraverte pop . Op die manier laveerde je van “Conduct”, “Can’t be with you” , “Ridiculous thoughts” naar “Free to decide” en “Salvation”. Het zijn warm aandoenlijk songs , punch en gevoeligheid waren in elkaar verweven .
Het publiek kreeg z’n favorieten te horen , aangevuld met sfeervolle pareltjes , die soms net iets minder beklijfden. Nostalgie spookte ons door het hoofd en dan kon de obligate hitsingle als het broeierige “Zombie” niet ontbreken, na al die jaren nog altijd een meesterlijk nummer in popwave middens .
Het KC werd in de bijhorende tracks als huiskamer ingericht; naast het nieuwe “Why”, kregen we overtuigende versies van “The glory” , “Rupture” en “You & me”. De volumeknop ging tot slot open op het afsluitende “Dreams” , The Cranberries gingen gretig te werk en rockten nog eens stevig.
The Cranberries zijn van onder het stof gehaald en speelden een overtuigende set. De jeugdige onschuld en -zonde hebben plaats gemaakt voor volwassenheid en evenwicht. Mooi toch?! …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-cranberries-08-05-2017/
Organisatie : Live Nation
Nederlands 
Français 
