Drie jaar terug was ze één van de ontdekkingen binnen de soul . Ze debuteerde met een hartverwarmende plaat ‘Sing to the moon’ ; sfeervolle, dromerige, sprookjesachtige muziek, wat ook als ‘gospedelia’ wordt omschreven, een combinatie van gospel , psychedelica , pop en natuurlijk soul en r&b .
Die langverwachte tweede ligt in het verlengde van singsongwriting en songs met een lichte dansbare groove. De orkestrale soul raakt en is minimalistisch als bombastisch . We hebben een combinatie van prikkelende , trippende songs en sober, kaal gehouden materiaal. “Bread”, “Lucky man”, “Show me love” en “Angel” staan hier naast de uptempo’s van “Let me fall” en “Phenomenal woman” . Een aangename extraverte funky loop van Nile Rodgers wordt zelfs ingelast op “Overcome” en op “People” klinkt het even aangenaam door de raps van o.m. Wretch . “Renaissance moon” klinkt haast klassiek! De engelenzang , de meerstemmige zangpartijen en de Cocorosie’s freefolky stijl bieden een meerwaarde.
Net als het debuut , is dit een wonderlijke plaat van een artistiek talent!

Op het debuut van twee jaar terug ‘Islands’ was Bear’s den nog een trio en hield ze het midden tussen gevoelige indiefolk en broeierige ‘70s retro . Hier was banjospeler Joey Haynes verantwoordelijk voor. De band maakte op die manier een link naar Mumford & sons, Noah & The Whale, Fleet Foxes en Midlake.
Met het vertrek van Haynes kwam het duo Andrew Davie en Kevin Jones centraal te staan . De nieuwe plaat klinkt beduidend catchy, radiovriendelijk en brengt nu sfeervolle poprock, met zorgvuldige opgebouwde arrangementen , gevat , emotievol en met enige melancholie. Een elegante sound  met een dromerige tune … “Dew on the vine” en “Auld wives” zijn twee sterkhouders op ‘ Red earth & a pouring rain’ . De keys dwarrelen door de gitaarmotiefjes en de warme indringende zangpartijen geven een stempel op het materiaal . Ook de rest is meer dan de moeite , er worden zelfs blazers toegevoegd op afsluiter “Napoleon” , een duidelijke meerwaarde .
Het zijn liedjes die een goed gevoel waarborgen en ons interesseveld bereiken . Het duo houdt live van covers – check maar eens Sam Smiths “Stay with me”, Bruce Springsteens “Dancing in the dark” en Bryan Adams “Heaven”, die op een meesterlijk breekbare wijze worden gespeeld . Talentvol duo!

Een paar maand terug bespraken we nog ‘The dancer’ (Suburban) van Cocaine Piss , het uit Luik afkomstige combo rond Aurélie Poppins , een jonge vrouw met ballen! . Ze klopten aan bij Steve Albini die hun smerige punk hardcore/noise nog wat meer elan gaf . We waren eerder al onder de indruk van hun live acts , die in snelvaart over je heen rolden en voorbij waren nog voor je ‘t goed wist.  Een goed kwartier ondergingen we hun pletwals! Een waanzinnige gekte , rauw , scherp en ontregeld . Hun sound schuurt, knarst, druipt, in korte , kernachtige songs of muzikale schetsen . ‘The dancer’ klokt af met dertien songs in een goede twintig minuten , en deze eerder verschenen ‘The Pool’ biedt twaalf songs in nog geen dertien minuten . Aurélie krijst, schreeuwt , zingt onverstaanbaar de frustraties van zich af , in de voetsporen Eva Spence van Rolo Tomassi.
Een allesvernietigend , indringend geluid, als van een Amenra , die door hun slepende, felle ritmiek dezelfde kracht en intensiteit hebben .
Cocaine Piss staat garant voor een hels kabaal , ook op deze twaalf nummers , die een CRASS sfeertje doen opborrelen. Niet voor niks kwamen ze terecht bij Steve Albini, want ook het oude Big Black en Shellac klinkt stevig door in die diep , grommende bas en z’n kenmerkende schelle, gierende prikkeldraad gitaarklank!
Cocaine Piss- een ‘je m’en fou’ die raakt en slaat . Wat een turbulentie!

Het Britse Echotape mag in eigen landje  aan de weg timmeren , hier bij ons is het nog even zoeken . De band zit ergens tussen 60s rock’n’roll en Britpop in . In de stevige nummers “All my days” , “Whiskey bar” en “Friend like me” (openers van de nieuwe plaat ) klinkt het viertal richting Razorlight en oude Libertines .
Niet voor niks stond Carl Barat nog op de barricades om het kwartet een hart onder de riem te steken . Daarna wordt gas terug genomen , de sfeervolle tracks mogen dan goed uitgewerkt zijn , ze raken minder . In de poppy tracks “I got you” en “We’ve been dreaming” drijft de Britpop boven . De laatste tracks zijn opnieuw strakker , feller , intenser en dat is Echotape op z’n sterkst. Echotape houdt best dit kantje aan om hier een doorbraak te forceren!

Drie jaar na het debuut heeft Pilod nieuw werk uit . De band uit het Leuvense manifesteert zich sterk binnen de indie/postrock . We worden uitgenodigd in een intense tocht in dit landschap , door “Lion ego” sfeervol op gang getrapt,  om dan met “Your triumph” even mooi te eindigen. We hebben een slepende vooruitgang van repetitieve melodische gitaren, drums, in melancholie gedrenkt . Op het parcours is er de hulp van gastmuzikanten Tine Anthonis (Illuminine) en  Gerd Van Mulders (ook van Isbells) . Sommige nummers krijgen een dynamische boost en klinken steviger. “Level 4” , “Black island”, “Blind date” als de titelsong kaderen we met plezier in. De rauwe doorleefde , dromerige vocals hebben hun impact op het materiaal .
Na ‘Sunny forecast’  worden we even straf  meegevoerd in hun overtuigend album!

Tom Odell – Grootse show en set!
Tom Odell
Ancienne Belgique
Brussel
2017-02-20
Johan Meurisse

Tom Odell is een groots artiest , wat duidelijk was na dit geslaagd uitverkocht optreden in de AB! En hij is nog maar toe aan z’n tweede plaat . Hij heeft een goed geoliede band achter zich die de ingetogen, sfeervolle  en aanstekelijke songs een boost geven . Op die manier worden we meegevoerd in de gevoelige , stekelige opbouw, het bredere concept en de extravertie die de nummers krijgen. Odell ontpopt zich als een charismatische zanger en entertainer .

We waren al verkocht tijdens de passages van z’n debuut ‘Long way down’ , en kregen vorig jaar nog een voorproefje van die sterke tweede ‘Wrong crowd’ op Pukkelpop . Net als toen speelde hij een strakke , gedreven , emotievolle set . Hij mag deels gekluisterd zijn aan z’n piano en zich concentreren op zijn stem , hij weet ten gepaste tijde het publiek te betrekken en ze mee te krijgen . Kennis , kunde  en talent waren de elementen van de grootse, pakkende show.
Met vijf waren ze , en vooral de dubbele percussie zorgt voor uptempo’s, dynamiek, diepgang, intensiteit en spanning. Odell manifesteert zich sober, elegant, gedreven als een jonge Elton John , Billie Joel en Jerry Lee Lewis op z’n piano. En ja, ergens borrelt hier ook een Ben Folds Five.
Vele meisjes en vrouwenharten sloegen sneller op die sings van Odell , die hen meteen in de juiste stemming bracht met “Still getting used”. “I know” volgde , werd uitgediept en onderstreepte de zangkwaliteiten van Odell , die heel wat variabelen aanbracht en rechtveerde bij z’n fans op de eerste rijen .
“Wrong crowd” wordt sfeervol ingezet , bouwt op en boeit door de tempowissels en de dansbare electro grooves . Ongelofelijk ook hoe de andere leden Odell vocaal ondersteunen ; Het gevoel dat je zondermeer na deze drie songs nahoudt , is dat dit een live band bij uitstek is! Het warme onthaal , de sterke respons , het gaf net dat ietsje meer in gretigheid, overgave  en enthousiasme.
“Concrete” is er dan eentje die met twee begint en crescendo gaat. Een sneeuwbaleffect met een heerlijke samenzang. Het zeemzoete aspect dat we ervaren op plaat wordt omgebogen naar opwinding . De single “Can’t pretend” kunnen we onder dezelfde noemer plaatsen . Het publiek blijft bij de leest, dat aangenaam geniet , heupwiegt en Odell op handen draagt . Een beleven dat we al hadden op bands als Keane en Elbow , die dezelfde kaart trekken in hun livesets.
Er wordt wat gas teruggenomen met nummers als “Sparrow” en “Heal” . Ze zijn breekbaar door de sobere omlijsting en het vocale talent . De intimiteit overheerst. Een puik opgebouwd “Here I am” doorbreekt de ‘big dramatic’ aanpak en krijgt een stevig jasje aangemeten . “Hold me” intrigeert door de adrenalinestoten . Op “Entertainment” floreert Odell  heen en weer en zet hij enkele danspasjes . Tot slot tekent “Another love” voor die samenhorigheid waar het publiek naar hunkerde en worden we letterlijk uitgewuifd .
Odell heeft nog een sterke bis in petto , “Grow old with me” kroont zich tot sterkste song van de avond , en kruist moeiteloos extravertie met intimiteit in een sterke samenzang. Eén van de recentste singles “Magnetised”  wordt opgezweept door het bedreven pianospel en de dubbele percussie . Het refrein “She keeps me hanging on” wordt luidkeels meegezongen. Wat een apotheose!

Het publiek werd ingepalmd en kreeg een overtuigend concert te horen . Net als op Pukkelpop dwingt hij een ticket af voor het andere grote zomerfestival Rock Werchter op de Mainstage . We houden onze agenda bij en zijn met deze gewaarschuwd!

Ook verdienstelijk was de jonge Jade Bird , alleen met haar gitaar en haar lieflijke uitstraling wist zij een paar aangename folky pop songs te spelen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/tom-odell-20-02-2017/
Organisatie : Live Nation

Amber Arcades is het alter ego van Annelotte de Graaf , die in haar eentje naar NewYork  trok en een fijne begeleidingsband rond zich schaarde met gitarist Shane Butler en bassist Kevin Lareau van Quilt en Real Estate drummer  Jackson Pollis . Zij zijn van onmiskenbare invloed op de tracks .
Zij eigent zich een plaatsje toe binnen de dreampop , en  90s referenties als The Sundays  (rond Harriet Wheeler) en The Mazzy Star (Hope Sandoval) borrelen op .
Het zijn uitnodigende  nummers, die langzaam , relaxt zijn , met meer opbouwende tracks in een elektrogroove zelfs. Op die manier valt er voldoende afwisseling te noteren, boeit de plaat, gedragen door haar etherische zang.
“Come with me” , “Apophenia”, “Turning lights” en de titelsong intrigeren door de repetitieve opbouwende ritmiek , de zalvende, zachte aanpak  en de aanstekelijke pulserende beats .
De Nederlandse heeft een ambitieus plaatje uit en verdient uw aandacht!

De jonge Britse Jake Bugg is al toe aan zijn derde album vóór zijn 22^ste , opvolger van ‘Shangri la’ en het titelloze debuut. We horen een rits innemende, gevoelige, stekelige akoestische en elektrische gitaarsongs , die baden in de Britpopsfeer.  Jake Bugg kenmerkt de typisch brommende Oasis attitude en brengt het popgevoel van die Britpop, rock’n’roll en sing/songwriting samen; het geluid, de melodie, de teksten, het Britse accent en de vocals, het zit er allemaal in.
Vooral het eerste deel van de cd klinkt erg overtuigend “Gimme the love”, “Love , hope & misery” , “The love we’re hoping for” en de huppelende  ritmes van “Put out the fire” . Britpop in z’n diversiteit dus, en soul , blues en country toelaat . Hij laat zijn breekbare kant horen op “All that” en zeker  in de opener “On my own” . Check maar even de tekst “i’m just a poor boy from Nothingham/I had my dreams , but in this world they’re gone/I’m so so lonesome on my own”.
Zijn talent en vakmanschap horen we hier . In het tweede deel zakt de spanning , maar met “Ain’t no rhyme” in die reeks,  krikt hij het niveau terug op .
Tussen de elf songs vinden we zondermeer een handvol pareltjes , maar Bugg had beter nog wat nummers laten rijpen om tot een sterk overtuigend album te komen . 

Fire Down Below komt sterk voor de dag met deze plaat , die zich een weg zoekt binnen de retro stoner rock’n’roll . “Through dust and smoke” en “Roadburner” zijn er al meteen twee , die zich opdringen in het genre . Ze zijn snedig, gedreven en hebben een stevige boost.  Een ferme scheut psychedelica krijgen we er bovenop in het tweede deel “Universes crumble”, “Dashdard Jesus” en het afsluitende “The mammoth”, letterlijk een ‘mammoet’ van een song, ronkend tot op het bot uitgediept . De stoner van Masters of Reality, de QOSA , John Garcia , Kyuss leeft welig, een godvergeten band als Burning Brides borrelen terug eens op,  en met huidige bands als Truckfighters, All them witches  in het vizier tekenen we voor het kwartet een verdiende doorbraak !

Info - http://firedownbelow.bandcamp.com

Het is al snel gegaan voor het jonge Britse Bastille . De band heeft nog maar twee platen uit en is in die paar jaar uitgegroeid tot een supergroep. Ze hebben hét met hun toegankelijke, melodieuze synthpop  en sterke live reputatie , wat we zagen op optredens in zalen als de AB, Lotto Arena en op de grote festivals Rock Werchter en Pukkelpop. Hun betrokkenheid , enthousiasme , uitstraling tekenen voor samenhorigheid en positivisme . De band van Dan Smith en C° geeft hun materiaal op het podium een stevige boost door de keys, de percussie,  bijkomende troms en de blazerssectie . Een heuse band is het live, uitgebreid tot een achttal , en de blazers zorgen voor een bredere, kleurrijke en bombastische sound , nergens te zeemzoeterig of kitscherig.

De sound mag dan onschuldig klinken , rasmuzikanten zijn het , die probleemloos van instrument wisselen . Smith combineert zelfs keys en troms terwijl hij zingt , zonder ook maar te verzwakken .
De visuele hoogstandjes doen de rest , gebaseerd op de  nieuwe plaat en de gekende Bastille driehoek , vanavond omgedoopt tot een tv kanaal Wild World Communications .
Anderhalf uur lang stond de tijd even stil voor het jonge publiekje en was het voor andere liefhebbers heerlijk vertoeven in die ‘Bastille’ muzikale wereld , die vrolijkheid en tristesse mengt . Het materiaal werd naar een hoger niveau getild door de inzet , de energie, de dynamiek , het entertainment en de feel goods .
Natuurlijk zit het snor met boodschappen als “Here for you , wherever you are”, de hartjes , de handclaps en het handjeszwaaien . Niet voor niks was er in september ‘Bastille for Life’ , die de Muziek en het Goede Doel dichter bij jou brachten. 
Meteen zat de sfeer er goed in met drie knallers “Send them off” , “Laura Palmer” en de nieuwe single “Warmth” , songs die tintelen , fris zijn en een aangename groove hebben. Smith hitste de menigte op , hij is er voor zijn publiek en na nog geen vijf nummers, op “Oblivion” , ook al zo’n puike single ,  is hij met hen verbonden en is hij te zien onder hen . Bastille heeft Coldplay allures en brengt hun muziek naar hun publiek , hun fans . Erg gezellig allemaal!
Er valt heel wat te beleven en alles valt in zijn plooi . De band is sterk op elkaar ingespeeld , voelt zich in goed in z’n vel , hotst , huppelt op de ontspannende , onschuldige deuntjes .
Op de twee platen ‘Bad blood’ en het vorig jaar verschenen ‘Wild world’ staan mindere tracks, live worden ze omgeven van prachtige projecties , sightseeings , klinken ze grootser, en krijgen ze een meezingfactor .  We horen ze in een andere verpakking . Kauwgomballen pop heet zoiets, o.m. een “Lethargy”,  waarin we de inleiding van “Belfast child” van Simple Minds herkennen, op sfeervolle , broeierige wijze opbouwt , harder , feller klinkt  en durft te ontploffen . Ook “The draw”  is zo’n voorbeeld . Bastille is écht een liveband!
Net op moment dat de aandacht hier wat verslapt , komt de herkenbaarheid naar boven met “Things we lost in the fire” en “Bad blood”, omgeven van de eerste “ow-ei” koortjes. Allemaal goed doordacht en uitgekiend . Op de stampende dansklassieker van Corona’s “The rhythm of the night” (remember the 90s) was Smith ook middenin zijn publiek te vinden en ging iedereen uit z’n dak . Een moment van intimiteit presenteerden ze met een sobere “Icarus” , waar de gitarist en Smith in de nok van het Sportpaleis te vinden waren . Coldplay kapsones …
Tot slot kon het publiek er nog een keer voor gaan . Iedereen was in opperbeste stemming op classics “Good grief” en “Pompeii” die de set besloot met de twee warming up bands Frenship en Rationale . Iedereen veerde recht, zong , schreeuwde, brulde en wuifde letterlijk de drie bands uit .

Muziek , Ontspanning, Entertainment , Tonnen Charisma , Bastille tekende voor zo’n avondje ‘Boenk erop’! Op naar de zomerfestivals!

Organisatie: Live Nation