Dat rockbands beter worden na vele honderden optredens doorheen de jaren, bewijst het drietal van Screaming Females.  Dit punk/indierockgezelschap uit New Jersey ontstond net geen tien jaar geleden en maakte sindsdien vijf full albums.  Toch is de band bij het muziekkennende publiek vooral berucht vanwege haar energieke live optredens. 
Zelf zijn wij geen superfan van het studiomateriaal van de band rond frontvrouw Marissa Paternoster, de productie klonk daarvoor veel te lo-fi.  Wij waren echter wat blij dat men voor de opnames van dit live album ene Steve Albini inschakelde.  Het is klaar als pompwater: deze muzikale legende maakt het verschil en weet de rauwe, energieke, swingende en groovy live-benadering van Screaming Females mooi op plaat vast te leggen.  Het zijn vooral de oudere songs van de band die nu veel sneller en heavier klinken en ons nu wel weten te imponeren.  Tracks als “Boyfriend” en “Starve The Beat” zijn trouwens twee tot drie minuten langer dan de studioversie doordat ze vakkundig opgebouwd worden en enkele gerichte solo’s bevatten.
Daarnaast hoor je bij songs als “Leave It All Up To Me”, “Foul Mouth” en “Buried In The Nude” dat deze band door het vele touren perfect weet wanneer het tempo, het volume en de intensiteit van de songs aan te passen. “Live At The Hideout” is zo een schitterende registratie van twee concerten die begin dit januari in een van Chicago’s meest befaamde rockcafés plaatsvonden.

Binnen de muzikale rockgeschiedenis neemt het Amerikaanse Frantix wel een heel special positie in!  Het viertal uit Colorado ontstond begin jaren tachtig als een unieke punkband met een nogal chaotische live-reputatie. 
Frantix maakte in de paar jaren die het bestond twee EP’s en een democassette.  Al deze uitgaves vind je  samen met enkele live tracks op deze verzamelaar.  De groovy, ietwat bombastische muziek van Frantix wordt gekenmerkt door de combinatie van stuiterende bas en simpele drums met  de ouderwetse punkstrot van Marc Deaton. 
De teksten en de muziek matchen perfect en ademen een authentiek, nihilistisch punkgevoel uit de lang vervlogen eighties uit.   Oude punkfans zullen met  “Face Reality”, “My Dad’s Dead”, “New Questions” en “Paths Unknown” ongetwijfeld vingers en duimen aflikken. 
Even opmerkelijk is hoe het de band nadien verliep.
Frantix evolueerde namelijk in de grungeband The Fluid en zou de eerste groep zijn die tekende bij  het befaamde Sub Pop-label.  Hoe het de jaren nadien met grunge en het label verging, is bekend...

Wie begin jaren tachtig van de vorige eeuw leefde in Spanje opgroeide, beleefde ongetwijfeld een van de meest tumulteuze periodes in de geschiedenis van het  mooie land.

De stap die het  zette naar democratie verliep absoluut niet zonder slag of stoot, er was een enorme economische crisis en er was het vele geweld door de separatisten van ETA.

De moeilijke toestand had  heel wat invloed op de jongeren en uiteraard ook op de muziek die toen gemaakt werd.

Dat én het feit dat in 1979 zowel Joy Division en The Cure hun debuutalbum uitbrachten,  zorgde voor het ontstaan van diverse  postpunk- en darkpopbands. 

De meeste daarvan brachten in eigen beheer hun muziek uit en ontstegen nooit de eigen landsgrezen.

‘Sombras: Spanish Post-Punk & Darkpop 1981 – 1986’ is daarom een mooi maar ook enorm fascinerend tijdsdocument.  Munster Records brengt niet alleen een fraaie dubbelaar uit met alle belangrijke bands uit die periode, er is bij deze uitgave tevens een zeer uitgebreid boekje met een lijvige geschiedenis van de toenmalige muziekscène en het effect ervan op de Spaanse jongeren. 

Wat betreft de muziek: heel wat bands doen flink hun best om als Joy Divison te klinken (zie: Los Coyotes met “La Estacion Fantasma”) terwijl anderen meer de nadruk leggen op de gitaren (zoals bijvoorbeeld Derribos Arias en Alaska).  Een groep als Claustrofobia gebruikt dan weer  overvloedig synths.

Opvallend is ook dat diverse bands een beroep doen op (pompende) drumcomputer.  Verschillende van de 42 songs op deze compilatie bleken trouwens  enorm populair in die periode.  

Deze ‘Various Sombras’ is  ongetwijfeld een van de meest bijzondere verzamelaars die je in 2014 zult horen.

Een leuke nieuwe naam aan het Belgische metalfirmament is die van This Kid. Dit vijftal komt uit Wilrijk en bracht in 2012 al een full album ‘Covering The tracks’ uit.  ‘Stitches’ heet de nieuwe  ep en die is voor een  aangename kennismaking.  Als er één constante is op deze plaat dan is het wel afwisseling!   Moderne metal vormt de basis maar die wordt voortdurend afgewisseld door hardcore, metalcore en  wat melodieuze posthardcore.
 ‘Stitches’ begint  in ieder geval sterk met de twee openers  “Never Better” en “The Cause” , naast  enkele stevige riffs horen we  telkens een fraai refrein waarbij de de screams van  vocalist Steven Van Crombruggen en de cleane vocalen van  gitarist Laurens Primusz perfect in mekaar passen.
Met “Like Cannibals”  vinden we geen hoogvlieger en een overbodig rustmoment.  Gelukkig is er  nadien het snelle “Liquid Shelter”  waarbij This Kid  stevig en uiterst gevarieerd uitpakt.  Afsluiten doen de Wilrijkenaars met “Wisenheimer” waar stevige lekkere metalcore afgewisseld wordt met enkele breaks en  wat ouderwetse  metalriffs.
Een prima plaatje dus dat we zeker kunnen aanraden aan liefhebbers van Avenged Sevenfold en Killswitch Engage.

Bij Musiczine is er ruimte voor werkelijk  alle muziekgenres: dat zetten we met de bespreking van dit plaatje extra in de verf!  ‘Monsters!’ is een uitgave van het geschifte Kaotoxin Records  en bevat een  compilatie van nummers van zes verschillende grindcore-bands: Total Fucking Destruction, Department Of Correction, C.O.A.G., Miserable Failure, Unsu en Infected Society.  Zoals de bandnamen en het bijzondere artword laten vermoeden, de herrie die we op dit plaatje horen is absoluut niet van de poes. 
Zo is er Total Fucking Destruction met een  extreme combinatie van metal, jazz en hardcore . TFD valt op met  “Is Your Love A Rainbow”, misschien wel het meest toegankelijke nummer op dit schijfje. 
Department Of Correction brengt razende mathcore doorspekt met een  portie crust- en hardcore. 
C.O.A.G. voegt dan weer een portie black metal toe aan hun compromisloze grindcore.   Miserable Failure is met hun razendsnelle, agressieve stijl misschien wel de meest extreme band van de zes en dit wil gerust iets zeggen!! 
De composities van UNSU hebben  een opmerkelijke  groove en dan is er nog de uiterst brutale hardcore met metalinvloeden van Infected Society.   Van dit geschifte album zijn er amper 10000 exemplaren gedrukt.  Wie er eentje op de kop wil tikken, kan dat via www.kaotoxin.com

Geen spek voor ieders bek, deze ‘Toughtscanning’ van de Franse band WE ALL DIE (laughing).  Het betreft het nieuwe project van muziekjournalist en vocalist Arno Strobl (ondermeer bekend van zijn vorig werk met Carnival in Coal)  en van  Déhà (voorheen bij Maladie en Deviant Messiah).  Op deze plaat staan slechts 2 songs.  Openingstrack “Toughtscan” eist alle aandacht naar zich toe want het uiterst gevarieerde  nummer klokt af iets boven de dertig minuten.  Daarnaast is er de Amy Winehouse-cover “Back to Black”, wat ons betreft een overbodige song. 
De sound van het tweetal kenmerkt zich door een perfecte symbiose van melodie en neerslachtigheid. 
WE ALL DIE (laughing) smelt daarvoor verschillende genres samen tot één naadloos geheel.  Dit betekent een mix van extreme metal, progressieve rock, black metal, gothic en een streepje doom. 
Het introspectieve, depressieve en donkere geluid wordt daarbij versterkt door de hoofdzakelijk cleane vocalen waarbij men  refereert naar grote voorbeelden als Anathema, H.I.M en andere Katatonias. 
Wie zelf dit eigenzinnige en bijzondere Franse duo wil ontdekken, kan dat via www.kaotoxin.com .

In het Amerikaanse Kentucky kwamen recent vier  bevriende muzikanten van illustere bands als Hank 3, Afghan Whighs, Hermano en Valley Of The Sun bij mekaar om samen aanzienlijke hoeveelheden bier en whiskey te verorberen.  Terloops namen de heren de tijd om een plaat te componeren met als resultaat het knappe debuut ‘The End Of Time’!
Onder aanvoering van frontman en zanger Matt Bisschof levert Moonbow 7 flinke woestijnrocksongs af die afklokken in amper 31 minuten, net genoeg om de klasse van deze veelbelovende formatie te illustreren.  In songs als opener “The End Of Time” (met heerlijke folk intro), “Journey Of the Iron Horse” en “Octavia” vliegen stonerrifs en knallende solo’s rond je oren. 
Fans van Fu Manchu, Clutch en uiteraard Kyuss zullen smullen van Moonbow.  Des te meer als ook de grootmeester himself John Garcia (gewezen zanger van Kuyss en de frontman van Vista Chino) ten tonele verschijnt bij “Take It for Granted”, het absolute hoogtepunt van deze plaat.  Nog opvallend isSaved” oftewel Soundgarden meets Fu Manchu met een hoofdrol voor de solo’s van gitarist David Mc Elfresh.  Afsluiten doet Moonbow met “Black Widow” waar de klemtoon ligt op traditionele heavy metal en power rock.  ‘The End Of Time’ is zo een prima, catchy en luistervriendelijke rockplaat die in de stonerwereld hoge ogen zal gooien.

Van net over de taalgrens komt het veelbelovende vijftal van Attagirl.  Deze formatie uit Doornik ontstond in 2008 als een viertal en bracht in 2009 een bescheiden demo met drie nummertjes uit.  
Attagirl bleek niet echt volmaakt gelukkig met de eigen sound en vond met  de figuur van toetsenist Anatole Zéphir dé missing link.   Hij vervoegde de band bij het opnemen van deze eerste EP.  ‘In The Limelight’ is een aangename kennismaking want het plaatje bestaat uit vijf frisse, afwisselende indierocksongs. 
Vooral in het oog springt de onderhoudende, melancholische opener  “Flashpoint”  waarbij de mooie stem van Benjamin Dufour opvalt.  In perfect Engels doet hij ons qua klankkleur denken aan  Richard Ashcroft.  Ook knap is “Anyway”, een ballad die sterk refereert aan bands als  The National en de Stereophonics.  Andere aanknopingspunten zijn er te vinden bij Coldplay getuige de bombastische afsluiter “Never Be Apart”.  Er zijn voorwaar minder mooie namen om mee vergeleken te worden.
Attagirl is dus een naam die wij in de gaten blijven houden. 
Meer info vind je op www.attagirl.be .

Wederom nieuw werk van Guz, de Duitse multi-instrumentalist en veelschrijver die beter bekend is als frontman van die Aeronauten. ‘Der Beste Freund das Menschen’ is inmiddels zijn vijfde solo-album en de opgewekte composities die Guz hier brengt, passen als gegoten bij de eerste, heerlijke lentedagen. 

Guz  weet  op dit plaatje als geen ander diverse  genres naadloos in mekaar te gieten.  Zo brengt hij garagerock en western in een lekker sixtiesjasje terwijl hij op andere tracks blues, punk en rock-n-roll weet te vermengen.  Deze Duitse workaholic  heeft daarbij perfect de kunst onder de knie om tegelijkertijd levenslustig als melancholisch uit de hoek te komen.   Voeg daarbij nog zijn zeer  herkenbare stem van Guz  en  composities als “Sommer 1984”, het swingende “Neid”,  “Lektrizit” en het bij kampvuren zeer geschikte “Drogen Nehmen Und Rumfahren”  en je hebt wederom een uitmuntende plaat.

Driewerf hoera!  Na 8 jaar brengt  de Brugse punktrots Flatcat eindelijk nieuw werk uit!  ‘Heartless Machine’ is het derde full album van het viertal dat in de afgelopen jaren enkele dikke punkhits wist te scoren. Frontman Minx  was wat verveeld om tijdens optreden  steevast dezelfde set af te haspelen en begon zo nieuwe songs te componeren.   Op Groezrock 2011 werd punklegende  Bill Stevenson  aangesproken en die  mixte het album samen met Jason Livermore in The Blasting Room in Colorado (waar eerder al Rise Against, Alkaline Trio en NOFX op bezoek waren).
Het resultaat mag er wezen: qua sound weet  Flatcat met ‘Heartless Machine’  moeiteloos hun Amerikaanse voorbeelden  te  evenaren.  Ook compositorisch is het niveau van deze plaat zeer consistent.  De meest opvallende tracks zijn wat ons betreft allereerst  het heerlijke en aan The Descendents schatplichtige “Butterface” . Daarnaast is er het opgewekte en catchy “Loose Tongue”,  een heerlijke meezinger waar Flatcat duidelijk een patent op heeft..  Verder  is er het opvallende drieluik “Not What I Signed Up For”, “The Great Escape” en “All Anchors Lost”.  Het zijn de drie  laatste tracks op de plaat die  bevestigen dat Minx eigenlijk een begenadigd singer-songerwriter is (geen verrassing voor wie hem vorig jaar op Groezrock bezig zag) die ondersteund wordt door een zeer solide band.  
Flatcat mag terecht trots zijn: ‘Heartless Machine’ is hun beste plaat tot op heden en toont aan de heren springlevend zijn!