'Dreamweaver' is het zesde album, als je ‘Live in Copenhagen’ niet meerekent, van deze veelzijdige Deense artiest. Trentemoller is door de jaren heen geëvolueerd van een dance, techno en ambient gerichte muzikant naar iemand die invloeden uit de indie, shoegaze en darkwave in zijn muziek steekt. Hij heeft nooit een geheim gemaakt voor zijn liefde voor o.a. The Cure, Slowdive en Joy Division. Voor de vocals deed hij beroep op de IJslandse Disa Jacobs die reeds mee toerde met de ‘Memoriam’ tournee.

Opener “A Different Light” begint met een akoestische gitaar en de zachte stem van Disa. De song bloeit langzaam open en klinkt warm en fragiel. “Nightfall” ligt in het verlengde. Het bevat iets meer tempo en een weemoedige gitaar. Het doet mij wat denken aan Ride of Slowdive. Het titelnummer “Dreamweaver” komt heel langzaam op gang om dan met dravende drums open te breken. Hier kunnen we live een stukje op dansen. Het krijgt een vervolg op “Give My Tears” dat meer tempo heeft, naar indiepop neigt en dansbaar is. “Behind My Eyes” heeft, net “In A Storm”, veel wave elementen in zijn muziek. Twee heerlijke nummer die wat refereren aan de stijl van The Cure. Met “Hollow” en “Empty Beaches” krijgen we terug meer peinzende en melancholisch getinte tracks voor onze neus geschoteld. Het album sluit af met twee donkere ambient slo-core nummers “Winter’s Ghost” en “Closure”.

Je zou kunnen zeggen dat ‘Dreamweaver’ uit soundscapes bestaat die dromerig, melancholisch, zweverig en soms donker klinken. Een blend van stijlen zoals darkwave, shoegaze, indie en electronic. De stem Disa Jacobs blendt heel goed bij dit alles. Het album is bij momenten een luisteralbum en op enkele andere momenten dan weer lichtjes dansbaar. Bovenal heeft het een heel fijne flow en een melancholische sound. De nummers zijn stuk voor stuk goed opgebouwd en er valt veel in te ontdekken. Ze bevatten een zekere gelaagdheid die je ontdekt na meerdere luisterbeurten.
Een plezier voor het oor.

Indie/darkwave
Dreamweaver
Trentemoller

Het Belgische Daggers is reeds een flink aantal jaren bezig (sinds 2007) en heeft al verschillende albums op hun conto. Deze nieuwe EP bevat 3 songs. De opnames werden in de KOKO studio’s door Thibault Schouters. De mastering door Adrien Schockert in Brussel.
Er werd gekozen voor organische live opnames. Een manier die wel past in de sound en filosofie van de muziek. De sound bestaat uit vette gitaren en diepe bassen en vocals die uit de dieptes van de kelders lijken te komen. De muziek een blend van metal, punk en hardcore.
Opener “Scourge” is een uptempo nummer dat als harde rock and roll klinkt. Een beetje zoals Motörhead doet. Ook de zang met gegrom en gereutel zit een beetje in datzelfde straatje. Maar ze klinken zeker niet als een kloon of rip off van de eerst genoemde band. “Vex Cathedral” bevat wat doom elementen en de song klinkt daardoor iets sloomer. Er is tevens een fijne ritme sectie op en een vrij catchy klinkend refrein. Sterke song. Op “Rancor” wordt het tempo weer opgetrokken. Zo is het na drie tracks al gedaan met de fun.
Maar zoals ik soms zeg: beter drie songs fun dan tien songs waar je niet warm of koud van wordt.

De EP is te beluisteren op o.a. spotify, bandcamp, youtube en je kan hem ook kopen op cassette. Het artwork past perfect bij de muziek op de EP.

Crust infused hardcore/Punk
Chaos Magic EP
Daggers

DAGGERS - Chaos Magic EP (youtube.com)

Voor deze sfeervolle single liet Pieter zich inspireren door een artikel van Stijn Vrancken in De Standaard. Daarin wordt er geschreven over het onvermogen om te ‘genieten’ van je ongelijk inzake fundamentele overtuigingen en principes. Vanuit deze invalshoek is deze wondermooie single dus ontstaan. Ergens klinkt het muzikaal dromerig en melancholisch. Ook de zang gaat mee in die sfeer en vormt op die manier een mooi contrast met de tekst.
Deze single is een voorgift uit het nieuwe album dat ergens begin volgend jaar zal uitkomen. De productie deed Pieter zelf en de mix werd gedaan door Tobie Speleman.
Een mooi nummertje dat normaal zijn weg moet vinden op de radio.
NEW SINGLE | Marble Sounds - If You Would Prove Me Wrong Now - Mayway Records
MARBLE SOUNDS RELEASE TOUR
05 apr 2025 | Arenberg, Antwerpen
12 apr 2025 | C-mine, Genk
17 apr 2025 | Cactus Muziekcentrum, Brugge
22 apr 2025 | Het Depot, Leuven
23 apr 2025 | Ha Concerts, Gent

If You Would Prove Me Wrong Now - Single by Marble Sounds | Spotify

Begin 2025 komt van de Brusselse cold wave/dark wave band The Ultimate Dreamers hun nieuwe album ‘Paradoxical Sleep’ uit. “Digging” is het eerste wapenfeit uit deze nieuwe plaat. Qua sfeer en zo klinkt het als een typische track van hen: donker, koud, dystopisch etc…
Maar qua mix en productie kunnen we hier wel van een verandering/vernieuwing spreken. We krijgen een langgerekte opbouw vooraleer het nummer op tempo komt. In het begin krijgen we een ijle, koude synth en percussie onder de vocals waar na verloop van tijd een zware gitaar de sfeer komt breken. Halfweg het nummer komt de bas het ritme al wat oppoken. De song breekt dan naar het einde toe op alle vlakken open. Als tweede nummer op deze single vinden we een herwerkte versie van “Japanese Death”.
Bekijk ook eens de mooie videoclip van “Digging” gemaakt door Amanita Noir.
The Ultimate Dreamers - Digging (Official Video) (youtube.com)

De evolutie die we in “Digging” te horen krijgen, waarbij ze nieuwe horizonten verkennen, is heel geslaagd. De mix en de productie is goed gelukt en het nummer heeft ook een zekere gelaagdheid meegekregen. Met deze track is er nog meer een eigen herkenbaar geluid.
Als alle tracks op het nieuwe album van dit niveau zullen zijn dan gaan we er nog veel plezier aan beleven.

Cold Wave
Digging -single-
The Ultimate dreamers

Magic Wands is een duo (bestaande uit Chris en Dexy Valentine) uit Nashville en zijn heden ten dage gevestigd in California. Hun muziek is een blend van elementen uit de shoegaze, dreampop en gothic genres. Galmende en glinsterende gitaarklanken en synthsounds samen met etherisch klinkende vocals.

Deze single klinkt goed en is echt af. Zoals gezegd in de intro: etherische vocals, wave gitaren, drumcomputer en synths. Het doet mij alleszins zoeken naar meer muziek van hen. Dat kan trouwens want sedert 2008 brachten ze reeds vijf albums uit. Ze toerden ook al in het voorprogramma van o.a. Jesus and the Marychain, The Dandy Warholes…

Deze single verdient zeker de nodige aandacht. Liefhebbers van SX, She Past Away, Twin Tribes, Cigarettes After Sex zullen dit zeker weten te appreciëren. Hopelijk steken ze eens de grote plas over…

Dreampop/shoegaze/wave
Hide -single-
Magic Wands

MAGIC WANDS "HIDE" (official video) (youtube.com)

Meadowlake is een band/trio uit Groningen. Dat zou je niet meteen zeggen wanneer je het album voor het eerst beluistert. Het klinkt heel internationaal en een beetje Amerikaans. Misschien komt het door de weidse karakter van hun muziek en het feit dat ze in Amerika is opgenomen. Het werd namelijk opgenomen in Topanga, California in de studio van Buck Meek (Big Thief) en Germaine Dunes. Met dit album zijn ze aan hun derde langspeler toe.

De plaat klinkt niet over geproduceerd zoals je wel eens bij bands uit hun genre hoort. Het is vrij basic opgenomen en gaat terug tot de essentie: songs en sfeer. Zelf zeggen ze van een song als “Rivers” dat ze niet naar de perfectie hebben gestreefd en de imperfecties er in gelaten hebben wat dan weer zijn charmes heeft. Ik vind het geslaagd.
De meeste nummers zijn luisterliedjes en bezitten een soort van feel good vibe alhoewel de teksten dat niet altijd zijn. Voor “Rivers” bouwde Buck Meek speciaal een gitaar om. Dat geeft de aparte kleur aan de gitaarpartijen en loopjes. Een heel fijne song met ook heel gepast drumwerk.
Opener “America” gaat richting rock en shoegaze. Een heel goed opgebouwde song dat het live wel goed zal doen. “Believe” dat erna komt drijft op een gitaartokkeltje en een ijle synth op de achtergrond. Deze song is heel wat introverter dan “America” maar bloeit voorzichtigjes open. De meeste songs bevinden zich ergens tussen beide songs in. Ook het vermelden waard is “Rope” dat tekstueel en songmatig goed in elkaar steekt.

‘Where The Mountain Meets the Sea’ is een prachtig album geworden. Het trekt de aandacht door de sfeer en de goed gemaakte songs. Het is geen schreeuwerige plaat maar een rijpe plaat en hopelijk verdient ze dan ook de nodige aandacht.

Shoegaze/indierock/pop/dreampop
Where The Mountain Meets the Sea
Meadowlake

Twee jaar na hun debuut komt Riptunes (Opgericht door het kernduo Luc Dufourmont en Wouter Spaens) met hun opvolger op de proppen. Voor dit album werkten ze samen met producer Pieterjan Maertens en assistent James De Graef (Loverman).

Riptunes is een heel ander project dan het, helaas, onlangs ter ziele gegaan Idiots waar beiden ook deel van uit maakten. Voor deze muziek moeten we meer richting Richard Hawlings, Tindersticks, The National en andere rijpe, warme muziek gaan denken. De warme, diepe en ietwat ingetogen stem van Dufourmont op de organische muziek werkt hier heel goed.
Opener “The Woman With A Face of Iron” is meteen een binnenkomer die er mag zijn. “June” is nog zo een juweeltje. “God Damn” heeft een bluesy vibe meegekregen. “Sur Les Rives” is een mooi uitgesponnen instrumentale song met heel fijn gitaarwerk. Ook “Reniwez” is een instrumentale song die met zijn strijkers grootser klinkt dan “Sur Les Rives”. “The Curtain” met zijn wenende gitaar, piano en de melancholische zang is opnieuw een toppertje.
“Cake” is de tweede, niet zo voor de hand liggende, single uit dit album. Het is namelijk een ingetogen liedje dat haast dienst kan doen als slaapliedje (wat positief bedoeld is). Met naar het einde toe ook nog een gefloten deuntje. Hier verschijnt ook Loverman op. Ik onthou ook “Rose”. De track is heel mooi opgebouwd en is ook vrij catchy. Er wordt afgesloten met het emotionele “Song For Dave”. Het nummer kent tevens een mooi uitgewerkte outro.

Riptunes brengt met ‘Ready For The Revolution’ geen anarchistische grootspraak zoals de titel doet vermoeden, maar wel warme en diepmenselijke tunes die in een tijdloos jasje gehuld werden. Een heel sterk album.

The March Violets ontstonden in 1981 om ermee op te houden in 1987. Ze lieten een aantal singles en twee compilaties, met singles en enkele nummers uit een John Peel sessie, na. Daarna ging elk hun eigen weg. Ashton speelde onder andere gitaar bij The Sisters of Mercy, The Danse Society en Clan of Xymox.
In 2007 was er een eerste reünie show. Maar doordat Garland keelkanker kreeg kwam er niet meteen een vervolg. In 2010 kwamen ze samen om een eerste echt album te maken via Pledge Music. Dit nieuwe album is het derde album sedert de herstart. William Faith die vorig jaar mee was op tournee verliet de band en sedertdien bestaat de band uit Tom Ashton, Rosie Garland en nieuwkomer Mat Thorpe. Tot zover de geschiedenisles.

Het album opent met de heel degelijke single “Hammer The Last Nail” om naar het stevige en urgent klinkende “Bite The Hand” over te gaan. “Virgin Sheep” begint met een lekkere basintro. De song wisselt van ritme tussen strofes en refrein wat de song boeiend maakt. Na drie postpunk gerichte tracks krijgen we met “Kraken Awakes” een nummer dat iets meer wave elementen in zich heeft. Het is tevens ook vrij catchy. Een sterke song. Het uptempo “Heading For The Fire” gaat een beetje in dezelfde stijl verder. Live zal dit wel gensters slaan. De teksten zijn bijtend en donker. Daarom passen ze ook erg goed bij de punk en wave muziek. “World Away From Kind” heeft een prettige baslijn en uitwaaiende gitaren. Eigenlijk staan er geen zwakke nummers of opvullertjes tussen de negen songs.

The March Violets hebben een goed album gemaakt waardoor ze bewijzen nog niet uitgespeeld te zijn. Voor wie houdt van snijdende en tegelijk melodieuze postpunk gemengd met wave moet dit zeker eens checken. Hopelijk doen ze gauw eens onze contreien aan want hun optreden in de B52 vorig jaar was dik in orde.

Wave/Postpunk

Susanna is reeds twintig jaar bezig. Ze is niet meteen bekend bij het grote publiek met haar gedurfde , originele en bij momenten vreemd klinkende maar wondermooie muziek. Maar bij muziek kenners wordt ze hoog aangeschreven en terecht. Sedert ik haar leerde kennen met “Go Dig My Grave” weet ze mij telkens te boeien en te verrassen. Soms bestaat de begeleiding enkel uit piano of een spaarzame synth, soms zijn het bewerkingen van oude nummers of interpretaties van Middeleeuwse teksten. En veelal met heel wat invloeden uit verschillende muziekstijlen. Ze heeft intussen al drie prestigieuze Noorse gramma’s op haar naam staan. Bonnie Prince Billy coverde zelfs haar volledige album ‘Sonata Mix Dwarf Cosmos’ uit 2007. Als dat geen adelbrieven zijn.

Na een eerste luisterbeurt van ‘Meditations of Love’ valt op dat het album speelser en kleurrijker klinkt dan haar voorgaande platen. Samen met Juhani Silvola werden basispatronen gemaakt bestaande uit toetsen, percussie en soundscapes. De vocals klinken iets lichter en melodieuzer. Het klinkt daardoor allemaal toegankelijker maar zeker niet minder boeiend en goedgemaakt.

Opener “Everyone Knows” begint met o.a. basklanken en viool waarna zowat meteen het catchy refrein gedropt wordt. Een song die mij als geheel wat doet denken aan een artiest zoals Björk. De zuiderse percussie zorgt voor een fijne vibe. Dit is een top liedje. Ook “Big Dreams” klinkt hemels. Mooie intro en opbouw in de track doorspekt met een laagje melancholie. “Black Heart” klinkt dan heel weer donker. Een mooi contrast met de voorgaande songs. Ook “Battles” zit wat in diezelfde stijl. Soms zitten er in de songs ook wat Jazzy elementen verwerkt. Op “Elephant Song” werd ze geïnspireerd door de Ethiopische pianiste Emahoy Ebru. Het hoofd thema op de plaat gaat over de uitdagingen van de liefde. Het universum tussen de vreugde van een nieuwe relatie tot de pijn van een gebroken liefde.

Susanna slaagt er toch maar weer in nieuwe wegen en klanken toe te voegen aan haar muziek. Toch hoor je meteen dat het Susanna is. De songs zijn (weer) van een heel hoog niveau. Ze zijn daarnaast ook doorspekt met gevoel en melancholie. En met heerlijke zanglijnen. Wat een stem heeft ze toch. Een topplaat!

Singer-songwriter/jazz/alternative

Wat moet je nog vertellen over een band als Deep Purple? Je moet al erg afgezonderd geleefd hebben om de band niet te kennen of er nog nooit over te hebben gehoord. Of je moet erg jong zijn… In dat laatste geval kan ik het nog begrijpen.
Deep Purple is ontstaan in 1968 en is één van de grondleggers van de hardrock. Ze hebben klassiekers gemaakt zoals “Smoke on the Water”, “Black Night”, “Child in Time”, …
Heden ten dage bestaat de band uit Ian Paice, Roger Glover, Ian Gillian, Don Airey (die de overleden John Lord verving) en Simon McBride (die Morse verving omdat die de zorg voor zijn zieke vrouw op zich heeft genomen).
Met ‘=1’ zijn ze aan hun 23^ste studio album toe! Hun vorig album ‘Turning to Crime’ bestond uit covers maar hun nieuwste bestaat terug uit eigen composities. Hiervoor gingen ze terug in zee Bob Ezrin die de albums sedert 2013 geproduceerd heeft. Die werden allemaal eigenlijk goed onthaald maar waren volgens sommigen iets te gezapig.

Het album, dat uit dertien songs bestaat, opent met “Show Me”. Een uptempo nummer met o.a. prima gitaarwerk en fijne vocals. De ritmesectie staat op hetzelfde niveau te spelen. Een prima opener! Hetzelfde geldt voor het fantastisch en fris klinkende “A Bit On The Side”. En de trein dendert verder met o.a. “Sharp Shooter” en “Portable Door”. De vervanging van Morse door McBride (die Morse zelf heeft aangebracht) is een geslaagde zet geweest en geeft vers bloed aan de band zonder dat de sound echt is veranderd. Je hoort spelplezier en het doet mij daarom wat denken aan het album ‘Living the Dream’ van Uriah Heep uit 2018. Die kwamen na al die jaren ook af met een fris en fruitig album dat hier bij mij nog steeds nu en dan gedraaid wordt. Naast de vele rockende nummers vinden we ook enkele prima ballads terug zoals “If i Were You” en “I’ll Catch You” die eerder blues georiënteerd zijn. “Pictures of You” is ook een heel aangename song met een catchy refrein en melodielijn. Het stuwende “Lazy Sod” is eveneens het vermelden waard. “Bleeding Obvious” sluit het album in stijl af.

Als je na meer dan 50 jaar nog zo fris en geïnspireerd klinkt, dan mag je spreken van een relevante en heel geslaagde release. Het gezapige van de voorbije albums hebben ze hier achter zich gelaten en dat loont. Ook het samenspel tilt de nummers omhoog. We mogen zeggen dat Deep Purple nog niet is uitgespeeld …

Hardrock
Deep Purple=1
Deep Purple