De Nederlandse band Legion Of The Damned draait al mee sedert 1990. Aanvankelijk was het onder de naam Occult waarmee ze vijf albums uitbrachten. Met hun laatste nieuw album zijn ze met Legion of the Damned aan hun zevende album toe en o mijn god wat scheuren ze als jonge honden op ‘Slaves of The Shadow Realm’. Het album is een plezier om naar te luisteren. Dit dankzij de heel fijne productie waardoor de bas heerlijk zingt en de gitaarstukken en de drums mooi hun plaats krijgen. Maar eveneens ook vanwege het goede materiaal en het enthousiasme dat je hoort. Luister maar eens naar de knaller “Charnel Confession” waar we meegezogen worden door de wervelwind van de ritmesectie en de heerlijke gitaarriffs. Toch wordt het melodieuze dat ze op de laatste platen hanteren niet vergeten. Het moet gezegd dat het ene het andere niet in de weg staat. Ook de zang van Maurice Swinkels is ditmaal van hoog niveau. Elke song heeft wel minstens iets dat het aantrekkelijk maakt. Op “Slaves Of The Southern Cross” krijgen we thrashmetal en een refrein dat live uit volle borst meegezongen kan worden. Op “Noctural Commando” staan mooie overgangen. “Black Banners In Flames” heeft dan weer een schitterend stuk ritmesectie waar de track loos op kan gaan en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Alleen op de openingstrack krijg je het gevoel dat ze moeite hebben met het tempo, waardoor de song wat haastig overkomt. Maar de andere tracks maken dit kleine euvel meer dan goed.
We hebben vijf jaar op nieuw werk moeten wachten maar met een album als dit, was het wel het wachten waard. Een eerste hoogtepunt in het jonge metal jaar. Verplichte voer voor de liefhebbers van het genre.

Esplanades is een Frans duo (uit het naburige Lille) dat probeert flamboyante en energieke pop te maken. Op hun eerste EP, die zeven tracks bevat, slagen ze bijzonder goed in hun opzet. Het doet mij wat aan Mika denken qua energie en rijkdom. In elke song zitten vrij veel ideeën verwerkt. De samenzang en afwisseling van de stemmen werkt goed. Elke song gaat wel meerdere kanten uit. Veelzijdigheid is het woord dat ik erop plak. Het vergroot tevens het luisterplezier. Daarnaast klinken een aantal refreintjes ook wel vrij catchy. Ik denk dan aan hun single “Funny Talking Animals”, “Everywhere Is Safe” of “Kiruna”. Maar dit zonder te hervallen in de gekende clichés. Ze weten dus wel hoe een song te maken en de productie klinkt ook piekfijn. Alain Douches ( o.a. bekend van zijn werk voor Midlake, Mastodon, Sufjan Stevens, …) deed hier de mastering. Ze lieten dus niets aan het toeval over en dat loonde. Afsluiter “Heart-Sized Parade” begint als een popsong en eindigt met een gitaarsolo in de stijl van Muse. Dat is Esplanades, er altijd nog een weerhaakje of een twist aan toevoegen.
Wie op zoek is naar goede pop met diepgang zit hier goed. ‘Rebirth of Bravery’ is een kleine storm in een glas water. Maar wel eentje die mij doet verblijden. Indiepop die ergens te situeren valt tussen Mika, Robbie Williams, Queen en MGMT.

Aroma Di Amore is verleden tijd. Maar zie De Delvers probeert de leegte die ze achter gelaten hebben in te vullen. Dit vijftal grossiert in een blend van wave en postpunk met Nederlandstalige teksten. Op hun debuut in eigen beheer staan tien tracks die gemiddeld twee minuten lang zijn. En dat is prima, want nergens krijgen we eindeloze herhalingen. Het is net als de muziek en de teksten basic, to-the-point. Geen flauwekul of lange solo’s. En toch zit alles erin wat er moet in zitten.
Daar waar de Engelstalige teksten in veel bands gewoon een klankbord zijn, vinden we hier teksten die persoonlijk maar ook veelzeggend zijn. Ik ben heel blij dat ze hun teksten in het coverboekje hebben gezet. Niet dat ze niet verstaanbaar zijn, want ze zijn in het Algemeen Nederlands gezongen. Geen woord staat er teveel, juist voldoende om je er je eigen betekenis aan te geven. De muziek is, zoals we eerder zeiden, direct en soms best catchy. “Onrust” is bijvoorbeeld een heel sterke song waarin je de onrust ook in het nummer kan voelen. Op “1000 Vragen” doet Laura Haemels (toetsen) de lead vocals. Dat levert dan een andere soort vibe op. Ze doet het niet perfect (er kan nog wel wat geschaafd worden aan haar zangstem), maar wel met de juiste inzet. Heel in de verte hoor je dat ze nu en dan de mosterd halen waar onder andere A Slice Of Life (die nieuwkomer van vorig jaar) ook uit put.
Soms punkrocken ze ook ferm zoals op “Wij Worden Wakker”. Hier doen ze mij een beetje aan de Nederlandse band De Dood denken. Op “Ik Volg De Wind” krijgen we dan weer darkwave van de bovenste plank.
De Delvers bewijzen dat het Nederlands ook best mooi en spannend is om in te zingen. Dit samen met de gebruikte invloeden vullen ze het gat dat bands zoals Noordkaap, Aroma Di Amore en zelfs Arbeid Adelt (alhoewel die nog actief zijn) achterlieten. En we zijn blij met een band zoals De Delvers. Ik miste dat ongecompliceerde en directe dat ze in huis hebben. Een heel fijn debuut! Nu es checken waar ik die in de buurt aan het werk kan zien.

Vorig jaar heb ik Susanna haar soloalbum ‘Go Dig My Grave’ besproken. Een album waarop ze bekende songs een ‘Susanna-behandeling’ geeft en ze voorziet van haar mooie stem en barokke, verstilde aankleding. Daarnaast bevatten ze ook eigen songs in dezelfde sfeer. Een album waar ik van genoten heb. Op haar nieuwste werk gaat ze verder deze weg op.
Ditmaal liet ze zich inspireren door het werk van Jheronimus Bosch. De titel is een verwijzing naar de ‘Tuin Der Lusten’, een schilderij van de hand van de Middeleeuwse kunstenaar. Door haar songs te baseren op zijn werk krijgen we uiteenlopende songs te horen. Van het verontrustende “Ecstasy X” met de warse synthsounds tot het eerder dromerige titelnummer ‘Garden of Delight’ dat hoofdzakelijk op een pianolijn drijft. Soms doet ze wat aan Tori Amos denken, bijvoorbeeld op ‘Death And The Miser’. Het album heeft een uitgesproken donkere en verontrustende vibe. Op zich toont dit duidelijke gelijkenissen met het werk van Bosch. Op dit album wordt Susanna trouwens begeleid door The Brotherhood Of Our Lady dat vernoemd werd naar het illustere Lieve Vrouwe Broederschap dat Bosch steunde. Op zich vind ik niet dat dit album hierdoor heel veel anders klinkt tegenover haar vorige soloalbum. De synthsounds die aanwezig zijn, geven het een vreemde en soms een bovenaardse twist. Toch krijg je niet het gevoel dat je naar elektronische muziek luistert. Daarvoor zijn de zang en de songs teveel in gothische, klassieke en andere genres gedrenkt.
Net als ‘Go Dig My Grave’ laat dit album bij mij na beluistering een geweldige nadruk na. Het album kruipt na verloop van tijd onder je huid. Het heeft een beetje hetzelfde effect op mij als toen ik Nick Cave’s ‘Skeleton Tree’ had gehoord. Prachtig, eigenzinnig en intrigerend.

Garden Of Earthly Delights
Susanna & The Brotherhood Of Our Lady
SusannaSonata/Konkurrent

Wie Soror Dolorosa kent, zal Franck Ligabue (drummer) ongetwijfeld kennen. En die Franck komen we ook terug tegen bij dit nieuwe project genaamd Human. Hij is bij Human de drijvende kracht. Hij verzamelde Axel Moreau (drums), Paul Bloyer (gitaar en keyboards), David Garcia (gitaar) en Sylvain Martinie (bas) rond zich. Muzikanten die allemaal hun sporen reeds verdienden in het genre. Via indierock-, cold wave-, death rock- en gothic rock-composities probeert hij muziek te maken over de menselijke natuur in al zijn facetten. Vandaar ook Human.
Op hun debuut presenteren ze ons negen tracks. Opener “Last Exit Before The Crash” is een aardige goth/wavesong, met sfeervol gitaarwerk en een uitnodigend refrein. “Feeding The Ocean” vind ik nog iets sterker en melodieuzer. Vooral de inbreng van het orgel en de baslijn duwen het nummer naar een hoger niveau. “Quai Des Etroits” gaat een beetje op dezelfde weg verder. Het gaat wat richting klassieke gothrock zoals Aeon Sable pleegde te spelen, met een heerlijke baslijn en gitaarwerk. De rest maakt het af. Zo passeren negen tracks die de ene keer wat meer postpunkelementen bevatten en de andere keer dan meer naar wave neigen. Toptracks zijn “Feeding The Ocean”, “Window Pain” en “Quai Des Etroits”.
Wie houdt van dit genre zal hier tevreden mee zijn. Er staan heel degelijke songs op en Franck ontpopt zich tot een degelijke zanger. Een album zonder missers en die bovendien de sfeer van wave en postpunk in- en uitademt.

Esplanades is een Frans duo (uit het naburige Lille) dat probeert flamboyante en energieke pop te maken. Op hun eerste EP, die zeven tracks bevat, slagen ze bijzonder goed in hun opzet. Het doet mij wat aan Mika denken qua energie en rijkdom. In elke song zitten vrij veel ideeën verwerkt. De samenzang en afwisseling van de stemmen werkt goed. Elke song gaat wel meerdere kanten uit. Veelzijdigheid is het woord dat ik erop plak. Het vergroot tevens het luisterplezier. Daarnaast klinken een aantal refreintjes ook wel vrij catchy. Ik denk dan aan hun single “Funny Talking Animals”, “Everywhere Is Safe” of “Kiruna”. Maar dit zonder te hervallen in de gekende clichés. Ze weten dus wel hoe een song te maken en de productie klinkt ook piekfijn. Alain Douches ( o.a. bekend van zijn werk voor Midlake, Mastodon, Sufjan Stevens, …) deed hier de mastering. Ze lieten dus niets aan het toeval over en dat loonde. Afsluiter “Heart-Sized Parade” begint als een popsong en eindigt met een gitaarsolo in de stijl van Muse. Dat is Esplanades, er altijd nog een weerhaakje of een twist aan toevoegen.
Wie op zoek is naar goede pop met diepgang zit hier goed. ‘Rebirth of Bravery’ is een kleine storm in een glas water. Maar wel eentje die mij doet verblijden. Indiepop die ergens te situeren valt tussen Mika, Robbie Williams, Queen en MGMT.

De Bulgaarse zangeres Stela Astanasova is klassiek geschoold. Het doel bij de start van de band in 2010 was om klassieke invloeden met metal te verbinden, iets wat je duidelijk hoort in hun muziek. Na acht jaar is er nu, na een EP, hun debuutplaat. De eerste jaren van hun bestaan waren er nogal wat personeelswissels wat misschien de reden is van hun wat trage start. Op hun debuut presenteren ze ons tien songs en twee bewerkingen van songs. Niet alles is dus nieuw. Hun “Fallen Angel In The Hell” was al te horen op hun gelijknamige EP uit 2016. Ook “Immortal Metal Wings” is daarvan afkomstig. Daarnaast dus acht splinternieuwe tracks.
Hun Keltische invloeden (elektrische viool, Ierse fluit)  en elementen uit de gothic en power metal zorgen ervoor dat deze band zich onderscheid van de talloze female  fronted bands. Opener “End Of The War” is een symfonisch track met veel cello’s en strijkers. De zang klinkt klassiek. Er schuilt veel dramatiek en emotie in de zang. Maar dan wel zo dat het niet melig wordt. De song werkt mooi naar een climax toe. Er is ook voldoende variatie terug te vinden.
Het titelnummer “For All Beyond” bijvoorbeeld bestaat hoofdzakelijk uit piano en vocals. Met wat strijkers en minieme percussie eronder krijgen we hier een fijne ballad die halfweg opengebroken wordt tot een symfonische metaltrack in de stijl van Within Temptation en Nightwish.
“Realm Of Dreams” is een melodische en heel catchy song. De afwisseling tussen female en male vocals geven de song een extra tintje. “There’s No Time” heeft een gothisch kantje. Van het titelnummer en van “Fallen Angels In The Hell” staan nog twee instrumentale versies op dit album. Persoonlijk vind ik dit niet meteen een meerwaarde maar het geeft je wel een beter zicht op de prachtige orkestratie in de betreffende songs. Gelukkig zijn de andere tien songs van groot niveau.
‘For All Beyond’ is één van de uitschieters in hun genre. Genoeg eigenheid en sterke songs maken van dit debuut een prachtige plaat.

Mautiv is het éénmansproject van Steven Ribus. Hij maakt een blend van elektronische beats (gelukkig zijn het geen beats in het genre van Dimitri Vegas and Like Mike) en instrumenten zoals de marimba, vibrafoon en synths. Daardoor krijg je als luisteraar het gevoel dat je een droomwereld binnenstapt of dat je je in een wellness bevindt. Het klinkt dus wat etherisch en dromerig.
Op ‘Brighten’ schotelt hij ons negen nummers voor die soms vrij lang duren (“Burning Aspex” is zomaar eventjes 14 minuten lang), maar steeds langzaam en geduldig opgebouwd worden. Hij mengt de traditionele instrumenten mooi met de elektronica zodat het als één geheel klinkt. Luister maar eens naar “Epsilon”, waar een donker klinkende piano je in de electro leidt tot het één geheel wordt. Op “Liquid” verlaat hij een beetje de ingeslagen weg en gaat hij een beetje Jean Michel Jarre achterna. Dit is het meest swingende nummer van het album. “Somnambulist” doet mij dan wat in de verte aan Buscemi denken.
‘Brighten’ is een geweldig mooi album. Als je je ervoor open stelt dan neemt de muziek je mee ver weg van deze wereld. Eens terug in de wereld klinkt alles terug lawaaierig en druk.

Electronic/Ambient
Brighten
Mautiv

Je zou denken als je de naam leest en de muziek hoort dat we met een Brit of Amerikaan te maken hebben. Niets is minder waar, want de man heet eigenlijk Chris De Smet en is afkomstig uit Kapellen. Zijn artiestennaam ontstond toevallig toen hij terugkeerde uit London en men moeite had om zijn naam uit te spreken. Ze maakten er Chris D. Smith van en dat vond hij een goed idee om te gebruiken op zijn platen.
Met ‘Nuit Blanche’ is hij aan zijn derde release. Tijdens het beluisteren hoor ik vele invloeden vanuit de sixties en seventies. Ik denk dan aan Tom Petty, Beatles, Fogerty, Presley… Opener “The Union” bijvoorbeeld heeft een beetje naast “The Refugee” van Tom Petty gelegen. Het titelnummer bezit een warme slidegitaar dat kleur aan het nummertje geeft. “Long John Silver” is Beatles-vintage. Zo surft hij met elke song doorheen de muziekgeschiedenis. Het enige puntje van kritiek is dat het soms wat teveel opvalt waar hij de mosterd haalt. Langs de andere kant doet hij het met veel overtuiging en helemaal in de sfeer van de jaren ‘60 en ‘70. Hij produceerde en schreef het album zelf. Daarnaast speelde hij ook de bas, de gitaar en de drums in. Verder behoren cello, mandoline, piano en keys tot zijn instrumentaria.
We hadden al Admiral Freebee die grotendeels in de jaren ’70-sfeer muziek maakt. Chris D. Smith komt hem nu vergezellen met fijne en goed gemaakte muziek waarvan we hopen dat de volgende release nog iets meer samenhang en eigenheid zal vertonen. Maar niettemin een aangenaam plaatje.

Deze Zweedse dames zijn al een tijdje bezig. Sedert 2008 en met deze release zijn ze aan hun zesde  album, mini-album of EP toe. Ook dit album hangt er wat tussen. Laten we het een mini-album noemen. Ze maken punkrock met meta invloeden. Zangeres Mimi Brander zingt met veel branie en wordt nu en dan ondersteund door de backings van de zusjes Moa en Noa Lenngren. De muziek klinkt dus als een kruising tussen punkrock en hardrock. Snel en snedig. Is het vernieuwend? Niet meteen. Is het origineel? Ook niet meteen. Is het onderhoudend? Ja, dat wel. Zit het goed in elkaar? Ja, dat ook wel. We krijgen dus zes degelijke songs die pit en melodie bevatten. De leadgitaar schudt nu en dan een metallijntje uit haar instrument. De ritmesectie speelt strak en heeft goed naar AC/DC geluisterd. De zang klinkt als die van een echte (hard)rockchick. Denk daarbij een beetje aan de stijl van Joan Jett, Doro…
Echt onvergetelijk is deze release niet. Maar dus gewoon degelijk. De overgave en inzet is er en misschien dat ze live wel het verschil kunnen maken. De nummers lijken mij wel leuk om live te brengen of te horen.