Siglo XX ontstond in 1978 in Genk. In navolging van de punk wilden ze hun eigen muziek maken. Hun naam ontleenden ze aan een Boliviaanse mijn waar sociale onrust was. Iets wat ze ook in Genk kenden met de sluiting van de mijnen en de bijhorende werkeloosheid, armoede en drugs.
Hun werk begon als Cold Wave en evolueerde naar Darkwave. Ze hadden hun eigen label (Straatlawaai Records dat nog steeds bestaat) waar ze hun eerste single op uitbrachten. Begin de jaren ‘80 tekenden ze bij Antler Records. Ze brachten via hen 2 EP’s en een mini lp uit. ‘The Art of War’ (1982), ‘The Answer’(1983) en ‘Dreams of Pleasure’ (1983).
Deze opnamen zijn nu via Onderstroom Records uit op 3xlp en/of cd. In totaal 13 songs en een bonustrack. Deze verzameling is de basis/kern van hun oeuvre. Niet dat ze erna geen goede dingen meer hebben gemaakt (tussen 1987 en 1989 brachten ze nog 3 albums uit via PIAS tot ze er in 1991 de brui aan gaven) maar deze drie releases hebben hen op de kaart gezet. We krijgen hier songs die sterk beïnvloed waren door Joy Division; songs zoals “La Vie Dans La Nuit”, “Until A Day” en “Dreams of Pleasure”. Maar er zitten ook eerder experimentele songs in zoals het mooi en verstilde “Autumn”. De openingsminuut met de piano kan zo dienst doen als achtergrond bij een film. Of “In The Garden” waar ze proberen hun geluid open te trekken. De eerlijke en recht vanuit hun hart muziek zorgt ervoor dat heden ten dage de muziek nog zeer beluisterbaar blijft. Als toemaatje krijgen we een live versie uit Beverlo 1983 van “Whispers”.
Aangezien het werk van Siglo XX niet gemakkelijk verkrijgbaar is, is deze box een geschenk voor wie hun werk in bezit wil hebben. En het is ook een geschikte kennismaking voor jongeren die de roots van de Belgische wave muziek wil leren kennen. Daarbij mag Siglo XX zeker niet ontbreken. Heden ten dage treden ze enkele keren op en wie weet heb je de kans om ze eens live aan het werk te zien. Moet je zeker eens doen.

Venezuela…Weet jij dat liggen? Ergens in het Noorden van Zuid-Amerika als ik mij niet vergis. Demise komt van daar vandaan en komt met hun derde album voor de dag. Venezuela heeft dus naast aardolie en mooie natuur ook stevige death metalbands. Een weetje. De mannen van Demise brengen ons op ‘De La Manipulacion a La Ignorancia’ 11 tracks en ook nog eens dezelfde nummers zonder vocals. Die tracks met vocals zijn in het Spaans getiteld en die zonder vocals kregen de Engelstalige versie mee.
Verwacht u aan de zondvloed van los geslagen drums, een diepe death metal voice en bijhorende riffs. Als dat u ding niet is , begin hier niet aan zou ik zeggen. Wanneer je de eerste stortvloed over je hebt laten passeren merk je dat de songs wel voldoende structuur en eu… melodie bevatten. De melodie is dan vooral in het gitaarwerk terug te vinden. Alles zit goed in elkaar, is stevig en uptempo. Ik ga hier niet beweren dat ik dit heel regelmatig ga opleggen maar dat heeft eerder met mijn persoonlijke voorkeur te maken. Voor mij is dit iets te heftig maar dan wel goed gemaakte heftigheid. Zelf zou ik adviseren om hier en daar wat tempo te laten zakken of wat rustpunten in te steken zodat de andere momenten beter uit de verf zouden komen. Het zou het album ook makkelijker te doorluisteren maken. Maar de fans van brute Death Metal zullen mij op dit punt waarschijnlijk tegenspreken.
Wie van dit genre houdt zal met Demise geen buil vangen. De nummers bezitten nogal wat variatie en de nodige twist and turns. Waarom ze ook alle nummers zonder vocals op het album plaatsen lijkt mij een raadsel en eerder overbodig. Vooral omdat er geen wijzigingen of een remix mee zijn gedaan. Maar laat dit je niet tegenhouden om ze te ontdekken.

Death/Trash
De La Manipulacion a La Ignorancia -From Manipulation To Ignorance-
Demise

 

Steven Gen Wold (geboren als Steven Leach) verzon zijn levensverhaal. Hij bleek niet in 1941 maar in 1951 te zijn geboren en leefde hij naar eigen zeggen sinds zijn 14de als zwerver. Het duurde lang voordat Seasick Steve kon leven van zijn muziek. De doorbraak kwam er voor hem toen Jools Holland in 2006 hem inviteerde voor diens oudejaarsshow op de BBC. De rest is historie en welbekend.
Intussen is hij aan zijn negende album (zijn twee verzamelalbums niet meegerekend). Er lijkt geen sleet op zijn muziek te zitten. Ze klinkt nog steeds integer en gezongen door iemand die een zwaar leven achter de rug heeft. Dat heeft het succes in elk geval niet aan hem veranderd. We vinden een aantal ruigere songs terug zoals opener “Hate Da Winter”. Met een heerlijke bluesy riff en bijhorende zang. Schitterend begin. Ook het titelnummer en “Shady Tree” zit in hetzelfde straatje. Op “Down The Road” krijgen we een heerlijke Mississippi-blues met mooi slide gitaarwerk door Bruce Dickinson. “Chew On Da Blues” gaat traag maar onverbiddelijk onder je huid kruipen. Op “Lay” krijgen we een warme en vrij open gezongen Steve. Net een slaapliedje. Mooi. “Sun On My Face” roept beelden op van zingende negers in een veranda op een warme zomeravond. Kon zo uit begin van de vorige eeuw komen. Afsluiter “Company” is een meer dan vijf minuten uptempo durende track met de gekende Seasick kenmerken.
Seasick Steve is terug en hoe … ‘Can U Cook?” is heel goed. Diepkruipende Amerikaanse blues die soms ruig of rauw klinkt maar ook soms warm en gevoelig.

Blues/Rag n Bones
Can u Cook?
Seasick Steve

 

Donkere schaduwen en dreigende trillingen. Mooi opgebouwd met een hypnotiserend randje. Dat waren de eerste woorden en beelden die bij mij binnenkwamen bij het beluisteren van ‘Cardinal’ van het Madrileens trio Le Temps Du Loup.
Dit is post-metal en post-rock dat perfect binnen het plaatje van Dunk! Records past. Mooi opgebouwde songs, instrumentaal en uitgestrekte soundscapes die een eigen sfeer neerzetten. Opener “Zilch” is meteen een ferme binnenkomer. Het sacrale gitaarthema aan het begin met de dreigende synths (of gitaar) als achtergrond, de dreunende drums en de bas zorgen voor de toonzetting. Verder een heel knap opgebouwde song. “Eulerian” begint iets speelser maar ook de weemoed en melancholie zijn van het begin aanwezig. “Agartha” bezit subtiele gitaarklanken om dan halfweg te ontploffen. “Karellen II – Ascension” heeft een uptempo beat en trekt het album helemaal open. Afsluiter “Plaque Fort” is een tien minuten durend werkstukje. Met een vrij stevig en gejaagd beginstuk en halfweg met de nodige twist and turns. De zes tracks zijn samen goed voor veertig minuten muziek maar die zijn in een mum van tijd voorbij gevlogen.
‘Cardinal’ is een album dat af is. Mooi opgebouwd, groots en gewichtig klinkend en goed geproduceerd door Carlos Santos (Toendra en Jardin De La Croix). Dit is post-metal van hoog niveau.

Postmetal/Postrock
Cardinal
Le Temps Du Loup

 

‘Tiger, Now!’ is oorspronkelijk uitgebracht in 2016. Maar daar kwam waarschijnlijk niet zoveel beweging of aandacht bij want nu brengen ze dit album opnieuw uit. Misschien is de tijd er nu wel rijp voor want intussen speelde Vera Jonas maar liefst drie keer op Eurosonic Noorderslag en won ze een prestigieuze award voor best indie/alternative album of the Year in Hongarije, haar thuisland. Na aan de muziek school in London gestudeerd te hebben en een tijdlang te hebben gependeld tussen London en Boedapest heeft ze zich definitief gesetteld in haar thuisland.
Dit najaar zal ze toeren door de Benelux en daarmede lag een heruitgave in de Benelux voor de hand. Wat kan je verwachten van dit album? Songs tussen rock, electro, indie en jazz in.
Opener “Tiger, Now!” rockt en doet haar stevige zangstem eer aan. Het moet gezegd, ze heeft een goede en brede stem. “Ordinary” gaat dan richting een ballad. Maar niet van de mierzoete soort. Dat ze een vastberaden zangeres is met een mening hoor je aan alles in haar muziek. Ze gebruikt trouwens haar muziek ook om op te komen voor de rechten van de vrouw en de minderheden. Ze verpakt dit in aangename songs. “Find Your Keys” is een zomers en luchtig liedje. De meeste nummers zijn geschreven samen met haar gitarist Fenyvesi maar er staan ook bijdrages van de bassist en de drummer tussen. Ze covert ook “Michelle” van The Beatles. Nooit gemakkelijk om zo’n wereldbekend nummer te coveren. Maar ze komt er goed mee weg.
In the mood voor een pop-rock album gedragen door een ferme stem? Dan moet je dit eens uitproberen. Je zal verkocht zijn! Zeg dat ik het je gezegd heb.

Met een mix van psychedelica, surf, rock and roll en punk maken de jongens van Del-Toros sedert 2008 van elk optreden een feestje. Afgaande op hun sound zou je het niet zeggen maar het trio komt uit het Nederlandse Alkmaar. Je zou eerder verwachten dat ze van de Amerikaanse West Coast afkomstig zijn.

Je krijgt dus zonnige surf rock te horen. Maar ze slagen erin om het meer dan dat te laten klinken. Ze laten het namelijk een tijdje marineren in alternatieve rock waardoor je een steviger sound krijgt dan de gebruikelijke surfrock.

En de songs klinken heel verhalend zoals “End of the World” dat zonder woorden je toch meeneemt in de haast sprekend gitaarlijnen. In praktisch elk nummer steken ze ook samples met spoken words. Voor de rest blijft het instrumentaal.

Op ‘10 Stories High’ klinken ze melodieus, vinnig en alternatiever dan op hun drie voorgaande albums. Dat maakt dat ze een link weten te leggen tussen de jaren 50/60 muziek (waaruit ze putten) en de hedendaagse muziek. Die hedendaagse invloeden bestaan uit elementen van stonerrock, spacerock en fuzz. Luister maar eens naar “Halloween Theme” en je zal begrijpen wat we bedoelen. Op “King of The Rockettool” horen we de stem van Peter Te Bos (Claw Boys Claw) die met een Johny Cash-achtige stem een lugubere sfeer weet te scheppen in het psychedelische nummer.

Als afsluiter een cover van Simple Minds hun toptrack “Theme For Great Cities”. Ze slagen er erg goed in om de sfeer van het oorspronkelijk nummer om te zetten naar hun genre.

Mede door de mengeling van de surfrock met hedendaagse elementen en hun stevigere sound leveren Del-Toros een album af dat boeiender is dan de doorsnee platen in hun genre. ‘10 Stories High’ is van hoog entertainend gehalte.

Surf punk/Alternatieve surfrock

10 Stories High

Del-Toros

Wat begon in 2015 als een optreden vanwege hun 30 jarig bestaan gaat nu verder met het verschijnen van een gloednieuw album. Ok, er was al de ‘Murder Machine’ EP en de “L.S.D. For The Holy Man”- single. Maar nu dus een volledig album met tien songs.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ze wijken geen centimeter van hun gekende pad en dat is maar goed ook. Dat betekent zeker niet dat ze voorspelbaar of saai zijn geworden. Nee, La Muerte kan als geen ander tegendraadse en onheilspellende muziek maken. We zijn dan ook blij dat ze daar verder in grossieren.
Opener “Crash Baby Crash” begint met synthsounds om vervolgens overstemd te worden door bas- en gitaargeweld. Het nummer lijkt één langgerekte gitaarsolo te zijn met zang op de achtergrond. Een geluidsbrij dat zijn doel weliswaar niet misloopt. Het schudt je meer dan wakker. Een van de minder toegankelijke songs van het album.
Daarna krijgen we een uptempo rocker met “I Was A Wreck”. Schitterende song en terug heerlijk huilende gitaren op een bedje van harde rock and roll. Dit geldt ook voor “Gun In My Hand”. “Suis-Je un Animal” begint met een gitzwarte tirade van Du Marais om vervolgens steun van de rest te krijgen. De song breekt dan open en ik zie meteen de track live tot leven komen. “L.S.D. For The Holy Man” zal door de fans wellicht al gekend zijn. Tijdens “Welcome Tomorrow” klinken de gitaren zowaar als post-rock/post-metal. Je verwacht dat de boel ontploft maar tegen de verwachtingen in komt er op het einde een soort van implosie. “Darkened Dreams” is één van mijn favoriete songs. De gitaarriff is eenvoudig maar heel effectief. De songopbouw is perfect. We krijgen prachtig klinkend drumwerk tijdens “King Kong-Godzilla” maar de uitwerking van de song is wat voorspelbaar. Regendruppels openen “Lost”. Een heerlijk baslijntje en wat gitaarversiering voegen zich toe om daarna bezwerend los te gaan. Magnifiek. “She Did It For Lust” klinkt als Iggy Pop op steroïden.
30 jaar terug was België niet klaar voor een band als La Muerte. Nu krijgen we een herkansing met dit album dat moeiteloos tussen hun ander werk mag staan. La Muerte klinkt urgent, verontrustend en viriel.

Rock is dood of saai? Nou dat zal voor een deeltje misschien wel gelden maar voor deze Hell And High Water kan ik toch zeggen dat hun ‘Neon Globe’ alive and kicking klinkt. Hun sound gaat wat terug naar de jaren 90 en toont wat gelijkenissen met Dinosaur Jr, Notwist of Buffalo Tom. Maar het belangrijkste is goede songs en je voelt de rockvibe hangen in de nummers. Dit trio klinkt volwassen en zijn ontstaan in Hamburg in 2014. Maar ze klinken verdorie erg Amerikaans. Na een EP in 2017 is er nu hun debuutplaat.
‘Neon Globe’ bevat 11 tracks. Je hoort de karakteristieke zangstem van Matthias Schwettmann. Een beetje als Neil Young of Brian Molko. Fuzz gitaren zijn alom aanwezig. Er staan heerlijke uptempo rockers, “While The Wise Man Smiles” (Dinosaur jr. is nooit ver weg), “An Invitation” en “War”. Maar ook eerder midtempo rockers met “Rats” of de fragiele en het melancholieke “Magnolia”. Een heel fijn nummer. Er wordt afgesloten met het heel mooie “Sixteen” dat vanuit een riff uitgebouwd wordt tot een negen minuten durende track.
‘Neon Globe’ is volledig geschikt voor de rockliefhebbers en toont aan dat er buiten de alomtegenwoordige Foo Fighters wel degelijk nog interessante rockacts op deze wereld bestaan.

Het groeit langs Vlaamse wegen met post-rock en post-metal bands. En er zit heel veel kwaliteit tussen. Ook Haester is een nieuwe Vlaamse post-metal band. Tussen het vijftal zitten enkele oudleden van o.a. Customs, Aborted en Death Before Disco. Er staan ook enkele gastoptredens op van o.a. Brent Vanneste, Sven De Caluwé en Stefanie Mannaerts.
Dit is een debuut van een band dat al volwassen klinkt. Feit zal wel meespelen dat de meeste bandleden al wat ervaring achter de kiezen hebben.
Dunk!Records tekende hen na een eenmalig optreden. Dat wil toch wat zeggen. En dat hoor je ook. Goed uitgewerkte en snedige songs die vele kanten opgaan. De gitaren en de grunts zijn een belangrijk onderdeel van de sound maar er is ruimte gelaten voor interessante backings, synths, spoken-word recordings en orgelpartijen.
Er staan ook enkele compactere songs op zoals “Ghost In Us” en “I’ve Seen This Blood”. Ook deze nummers bevatten de nodige twist and turns. Daarnaast mogen we ook het potente drumwerk niet vergeten. Ze trekken en stuwen de songs omhoog en omlaag.
Haester is een post-metal band dat met zijn ene been in de metal zit en met zijn andere been er van alles mee doet om het begrip metal open te trekken. Ze proberen de karakteristieken van het post-metal genre te overstijgen en boeiend te houden. Een knaller van een debuut.

Postmetal
All Anchors No Sails
Haester

Dit album is de 50ste release van Fons records. Het is tevens de 3de plaat van Birds That Change Colour. Het is een lekkere plaat geworden om die 50ste release mee te vieren. Na twee eerder folkgerichte platen zocht Koen Kohlbacker het meer in de richting van de Amerikaanse zuidkust. Die Koen brengt wijzigingen aan zijn band om live op te treden. Nu eens gaat hij alleen op de tour, dan schaart hij een rockband rond zich of een andere keer gaat hij gaat hij live de nummers in een bepaald genre gieten. Nu gaat hij op tour als een vierkoppige band om dit album live te brengen.
Op ‘Nova Albion’ verlaat hij de folkgerichte albums van vroeger en kiest resoluut voor warme rock. “Ridin’” vliegt er meteen in en we krijgen hier een rocksong dat ons meeneemt in de jaren 70. Van Creedence Clearwater Revival tot The Beatles (dat refrein). “Shaman Apprentice Blues” begint met vrouwelijke vocals die als een shaman klinken: bezwerend. Een riff op de Blues geënt vormt de ruggengraat van de song. Een heerlijke song trouwens. Soms gaat het ook richting psychedelica zoals op “The Song Is You”. Maar of het nu richting rock of psychedelica of naar een andere stijl gaat het album klinkt consistent en bezit overal die warme gloed. Deels te danken aan de stem en de sound van de instrumentaria.
Hier staan 13 songs op waarover ik eigenlijk weinig kwaad kan spreken. Koen Kohlbacker weet hoe een song in elkaar te steken. Het klinkt, het staat er en de refreinen of de riffs blijven hangen. Ja, ‘Nova Albion’ was het geschikte album voor Fons records om hun 50ste release mee te vieren.