Whispering Sons heeft een full album uit en stond in het voorprogramma van Gang of Four. Helaas enkele dagen voor het optreden moesten ze wegens familiale omstandigheden het concert afzeggen. Het vrij onbekende West-Vlaamse trio Vaal kwam hen vervangen.
Was het daardoor dat Vaal praktisch geen volk in de zaal had staan toen ze eraan begonnen? In elk geval trokken ze er zich niets van aan. Ze brachten een eigenzinnig mix van elektro met een wave gitaar en gedeclameerde teksten (denk aan een mannelijke versie van Anne Clark). De lange intro’s waren haast soundscapes. Apart was het en wanneer de song goed was dan was het echt geslaagd. Helaas zaten er wat mindere stukken tussen maar de goede tracks doen het beste vermoeden voor de toekomst.

Gang of Four is een Britse band (Leeds) die al bestaat sinds 1977. Ze waren met hun muziek een scharnierpunt tussen de punk en wave. De band kende geen groot commercieel succes maar ze beïnvloedden wel veel andere bands. Deze avond waren ze afgezakt naar Kortrijk voor hun tournee doorheen Europa. Ze kenden verschillende line-ups en een hiatus. Momenteel is enkel gitarist Andy Gill nog als origineel lid aanwezig in de band. De rest zijn drie jonge snaken die nog niet geboren was toen ze hun beste platen maakten. Ze brachten ook dit jaar een nieuwe EP uit .

Andy Gill kwam op en misbruikte zijn gitaar gedurende enkele minuten zodat deze schreeuwde en jankte. Daarna vlogen ze erin. Het geluid stond loeihard. De gitaar kraste en snerpte in de oren. De drum en de bas droegen het optreden. Vooral de bass vond ik indrukwekkend. Telkens werd er zo een snedige en heerlijke groove gelegd. Daarop kwam de zang van John Sterry en de mishandelde gitaarklanken van Gill. Het concept werkte voor een half uur perfect maar gebrek aan melodie en een stereotiepe opbouw van de nummers zorgden ervoor dat het ook wat inzakte. “I Love A Man in a Uniform” kon dit amper veranderen. Het was trouwens geen al te schitterende versie. Ze brachten ander oud materiaal veel beter dan dit.

De setlist zat goed in elkaar met natuurlijk nogal wat nummers uit hun debuut ‘Entertainment’. De nummers die niet mochten ontbreken werden gespeeld tot het recentere “Isle of Dogs”. Het optreden was niet slecht maar heel degelijk en ze brachten een weirde vibe mee. Met de juiste attitude zeg maar.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Gang of Four
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/103

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

Hanna Paulsberg heeft met Gurls dit jaar een album uit ‘Run Boy Ru’ en ook met haar Hanna Paulsberg Concept heeft ze een album uit ‘Daughter of the Sun’. Tijd voor een kleine kennismaking.

1. Dit jaar heb je twee releases gehad. De eerste met Gurls en nu een soloalbum met Magnus Broo. Was het een groot verschil om de twee albums te maken?

Het meest voor de hand liggende verschil voor mij is waarschijnlijk dat GURLS meer popgerelateerd is en het andere project met name Hanna Paulsberg Concept echt jazz is. Ik hou van spelen met en componeren voor GURLS, maar de muziek die we samen spelen in Hanna Paulsberg Concept ligt dichter bij mijn hart en is de reden waarom ik saxofoon speel.

2. Op ‘Daughter of the Sun’ horen we veel Afrikaanse invloeden. Is dat de invloed van Magnus of was dat het plan voor de start van het maken van dit album?

De Afrikaanse invloeden zijn altijd al erg aanwezig geweest in het kwartet, nog voordat Magnus binnenkwam. We hebben onze muzikale wortels diep in de Afro-Amerikaanse jazztraditie, het is een traditie die we liefhebben en bewonderen.

3. Ik begrijp dat u het gebruik van analoge instrumenten belangrijk vindt, kunt u ons beschrijven waarom?

Het was altijd belangrijk voor mij dat muziek organisch, natuurlijk, levend zou moeten klinken. Dit is ook mogelijk met elektronische instrumenten, maar voor mij hebben akoestische instrumenten altijd als een meer natuurlijke manier gevoeld om die kwaliteit te bereiken. Ik denk dat ik ook van akoestische installaties houd omdat het gemakkelijker is om zacht te spelen. Wanneer de dingen te luid worden, verdwijnen zoveel details en dat vind ik bijzonder jammer.

4. Hoe heb je de liedjes voor het nieuwe album geschreven? Alleen? Samen?

Ik heb de nummers alleen gemaakt, maar het nummer “Serianna” is het nummer van de bassist Trygve Fiske dat hij schreef voor zijn pasgeboren dochter.

5. Ik hoor veel ruimte in de liedjes. Bijvoorbeeld @ "Hemulen Tar Ferie". Voor jazz niet zo gebruikelijk. De sax klinkt ook erg melancholiek.

De ruimte is de plaats. :)

6. Ik ben geen grote jazz-expert, maar voor mij is dit album het meest toegankelijke album dat je tot nu toe hebt gemaakt. Mee eens?

Ik weet het niet, misschien? Mijn vader zegt dat dit het minst toegankelijke album is dat ik tot nu toe heb gemaakt. Maar ik vind eigenlijk dat het vrij toegankelijk is.

7. Heeft de titel van het album een ​​bepaalde betekenis of is het gewoon een titel?

Onze drummer las een boek over Hatshepsut, een van de weinige vrouwelijke farao's die ooit bestonden. Blijkbaar was ze een zeer sterke en succesvolle leider, maar na haar dood probeerden de mannen die achter haar aan kwamen haar prestaties te verbergen. Het album is dus een eerbetoon aan haar en alle andere sterke vrouwen die harder hebben moeten vechten om erkenning te krijgen vanwege hun geslacht. Ze werd ‘Daughter of the Sun’ genoemd.

8. Met Gurls sta je op het Jazz International Festival @ Nijmegen en Rotterdam. Ben je ooit naar Nederland gekomen? En wat verwacht je ervan? En wat kunnen we van u verwachten?

Ik ben een paar keer naar het North Sea Jazz Festival geweest met het Trondheim Jazz Orchestra. Maar ik kijk er erg naar uit om met GURLS te komen, ik denk dat het heel leuk zal zijn. Van ons mag het publiek ongetwijfeld een groovy, intiem en leuk concert verwachten!

Bedankt voor je tijd en veel succes.

1. This year you have had two releases. The first with Gurls and now a solo album with Magnus Broo. Was it a great difference making the two albums? The most obvious difference for me is probably that GURLS is more pop-related and the other project Hanna Paulsberg Concept is jazz. I love playing with and composing for GURLS, but the music we play together in Hanna Paulsberg Concept is closer to my heart, and the reason why I play saxophone.
2. On “Daughter of the Sun” we hear many African influences. Is that the influence of Magnus or was that the plan before the start of making this album? The African influences have always been very present in the quartet, even before Magnus came in. We have our musical roots deep in the african-american jazztradition, it is a tradition we love and admire alot.
3. I understand that you find the use of analogue instruments important, can you describe us why? It has always been important for me that music should sound organic, natural, alive. This is ofcorse possible with electronic instruments as well, but for me, acoustic instruments has always felt like a more natural way to achieve that quality. I think I like acoustic insttruments better as well because it is easier to play soft. When things get too loud, so many details dissapear, and that is a big turn off for me.
4. How did you write the songs for the new album? Alone? Together? I made the songs alone, but the tune 'Serianna' is the bassist Trygve Fiske's tune that he wrote for his newborn daughter.
5. I Hear a lot of space in the songs. For example @ “Hemulen Tar Ferie”. For jazz not so common. The sax sounds also very melancholic. Space is the place. :)
6. I’m not a big jazz expert but for me this album is to most accessible album you made so far. Agree? I dont know, maybe? My father says this is the least accessible album I have made so far. But I actually think it is quite accessible.
7. Has the title of the album a certain meaning or is it just a title? Our drummer was reading a book about Hatshepsut, one of the few female pharoas that ever excisted. Apparently she was a very strong and succesful leader, but after her death, the men who came after her tried to hide her accomplishments. So the album is atribute to her and all other strong women who have had to fight harder to get recognition because of their gender. She was called "Daughter of the Sun".
8. With Gurls you stand on the Jazz International Festival @ Nijmegen and Rotterdam. Have you ever come to the Netherlands? And what do you expect from it? And what can we expect from you? I have been to North Sea Jazz Festival a couple of times, with the Trondheim Jazz Orchestra. But I am looking very forward to coming with GURLS, I think it will be alot of fun. From us, the crowd can excpect a groovy, intimate and fun concert, no doubt!

Thanks for your time and lots of success.

De nieuwe single van Mauger is uit. Frontman Matthias (ex- Sioen), gitarist Mauger Mortier, Jan en Jacob (beiden leden van Absynthe Minded) brengen ons originele en uitgepuurde indiepop. Daarboven gieten ze nog wat mooie melodieën en arrangementen zoals op “I’m Always Fine”. Ontdek hem hieronder op youtube. Volgend jaar wordt er een nieuw album verwacht.
https://youtu.be/HJ4Gqk6U3h0

Uriah Heep bestaat reeds 49 jaar en hun debuut verscheen in 1970. Dat weet ik goed want ik ben namelijk van hetzelfde bouwjaar. Uriah Heep komt anno 2018 met zijn 25ste studioalbum voor de dag. Een prestatie om u tegen te zeggen, temeer dat hun 25^ste album fris en monter klinkt. Je moet het maar doen na al die jaren.
Uriah Heep maakte furore in de jaren 70 met hits zoals o.a. “Easy Livin’”, “Lady in Black” en “July Morning”. Na het doorbreken van de punk had Uriah Heep, naast interne problemen, het moeilijk en werden ze als dinosaurussen beschouwd. Daarna wisselden ze goede met minder goede albums af, maar het laatste decennium zijn hun albums toch allemaal terug van hoge kwaliteit. Zo is dat ook met dit album.
“Living The Dream” opent vinnig met het uptempo nummer “Grazed By Heaven”. Ook voor “Take Away My Soul” geldt hetzelfde en bovendien bevat ze nog een catchy refrein en een leuk orgelstuk in het midden van de track. Soms neigen ze naar de progressieve rock zoals in het fantastisch “Rocks in the Road”. Terug een fijn refrein, een mooie opbouw van de song en hier en daar instrumentale uitstapjes. De zang bezit een melancholie dat de juiste sfeer aan de song geeft. “Waters Flowin’“ neigt wat teveel naar kampvuurmuziek volgens mijn mening maar de song zit wel goed ineen. Echte stinkers tussen de tien tracks zitten er niet. Beter nog: de meeste zijn echt goed. Zoals gezegd klinken ze fris en monter. De uptempo songs zijn bijna allemaal van hoog niveau. De nummers gaan van hardrock, AOR tot progressief getinte hardrock. Een relevant album van een band op leeftijd waar veel jonge gasten nog een poepje aan kunnen ruiken.

Hardrock/AOR
Uriah Heep
Living The Dream

Sterk beïnvloed door de wave en postpunk uit de Jaren 80 zijn deze twee jonge Amerikaanse gasten die samen Twin Tribes vormen. Ontstaan in 2017 (het ultraconservatieve Texas) waarin Luis Navarro zich over de zang, gitaar synths en ritmebox ontfermt en Joel Nino de bas, synths en backing voor zijn rekening neemt. Een jaar later is er reeds een debuut album uit.
Hoe klinkt dit alles? Zoals gezegd sterk jaren 80. Melodieus en catchy ook. De synths maken het sfeerrijk en melodieus. De bas en de gitaren zorgen voor de meer donkere toetsen in de songs. De zang is aangenaam om naar te luisteren. Soms is het vrij dansbaar en altijd goed in het gehoor liggend. Misschien wat te clean of te veilig geproduceerd wanneer je alleen naar de muziek luistert maar de teksten zijn dan wel een stuk zwaarder en donkerder dan je zou vermoeden. Die gaan over het occulte, en doden zoals vampiers en zombies of parallelle universums.
Het album wordt geopend door een korte, rustige instrumental “The Path To Antares”. Het nummer bouwt zich langzaam op om dan abrupt te stoppen. Dan is het titelnummer aan de beurt dat meteen een versnelling hoger gaat spelen. Een fijn nummertje. “The Vessel” is ook de moeite en gaat een beetje op het pad van de vorige song. “Lapiz Lazuli” is terug een kort instrumentaal stukje dat een soort van bezinningsmoment of rustpauze inlast. “Tower of Glass” toont mooi hoe ze in een track verschillende lagen kunnen bouwen. “Dark Crystal” is een kruising tussen The Cure en She Past Away. Afsluiter “Catharsis” is verreweg het donkerste maar ook het interessantste nummer van de plaat. Het straalt een hoop wanhoop en ontreddering uit maar wel mooi gedaan.
‘Shadows’ is een uitstekend debuut van twee jonge gasten die nog geboren moesten worden toen de bands, waar ze hun mosterd vandaan haalden voor deze plaat, in de jaren 80 furore maakten.

Twin Tribes
Manic Depression Records
Postpunk/Darkwave

Triatrs is een duo uit Toronto dat sedert 2015 onder die naam werkt. Ze zijn zwaar beïnvloed door The Cure (ten tijde van ‘Pornography’, ‘Seven seconds’, ‘Faith’ …) en aanverwante bands. Over het algemeen ben ik heel tevreden over de releases die via Manic Depression uitkomen. Bij deze van Traitrs heb ik een dubbel gevoel. Ten eerste is de manier van zingen en de stemkleur helemaal die van Robert Smith. Aan dit laatste is niet veel te verhelpen maar aan dat eerste wel natuurlijk. Die manier van zingen trekt wel de aandacht maar na een volledig album was ik het eigenlijk moe. Teveel van hetzelfde. Ten tweede zitten ze muzikaal ook duidelijk in het vroegere Cure- straatje. Daar is niets mis mee maar ik mis wat eigenheid. Wat dan wel in hun voordeel spreekt is hun enthousiasme, hun goed gebouwde en wel opgenomen songs. Vandaar een beetje mijn dubbel gevoel bij deze release. Momenteel geef ik ze het voordeel van de twijfel en ben ik benieuwd hoe een volgende release van hen zal klinken.
Wie een boontje heeft voor The Cure-klonen , heeft een goed en degelijk album aan ‘The Butcher’s Coin’.

Postpunk/darkwave
Traitrs
Butcher’s Coin

Na 13 jaar als soloartiest op te nemen en op te treden richtte Eric Quach (Canadese gitarist en pionier op het vlak van experimentele muziek) een band op samen met Charly Buss (bass en trompet) en Marc-Olivier Germain (synths en drums). Dit nieuwe album is daarvan het resultaat.
Met het ontdekken van de nieuwe mogelijkheden dat het gebruik van o.a. die synths, trompetten, bas en drums tot het ontwikkelen van songs en geluid hem geven , komt Eric Quach op die manier tot een groter en rijker geluid. Het album bevat 4 vrij lange tracks. Telkens ergens tussen de acht en de dertien minuten. Opener “Cometh” begint eerder als een ambient/drone nummer (inclusief sounds, trompetten die vervormd worden etc) om dan, zoals de song zelf heet, als een komeet open te barsten. Daar komen ook de gitaren, drums en de bas om de hoek. Ik merk ook bij de volgende tracks een beetje hetzelfde stramien: een lange vrij zweverige intro die na verloop van tijd overgaat in iets stevigers dat naar post rock, shoegaze etc ruikt. De verruiming van instrumentaria vind ik een zegen en een meerwaarde aan de muziek. De trompetten in “Sixth Mass” geven het geheel een melancholische bijklank.
In het genre is dit een heel geslaagde plaat en aangenaam luistermateriaal.

Post drone
ThisQuietArmy
The Body And The Earth

Filmisch, weidse landschappen, gitaarstructuren en pianolijnen. Zes fragiele tot imposante lappen muziek met melodie en soms potige percussie; dat is wat je van Astodan kan verwachten op hun debuutplaat ‘Ameretat’. Zes tracks goed voor een 50 tal minuten muziek. Astodan is een zeskoppig gezelschap (uit Antwerpen, Brussel en Leuven) dat ontstond in 2016 en vorig jaar een eerste EP uitbracht.
Hier hebben we terug een Belgische post-rock band die mij diep weet te raken met hun muziek die zich ergens tussen Explosions in the Sky en Caspian lijkt te bevinden. Emotioneel en melancholisch door de pianotoetsen en met een portie rock vanwege hun gitaarpatronen die heavy maar ook warm klinken. Instrumentaal maar toch erg verhalend.
Een track als “Sagdid” is mooi opgebouwd en bevat rustige passage waar ruimte voor emotie is en uitbarstingen die de muziek opentrekken, maar die toch warm en melancholisch blijven. Uiteindelijk lijkt alles terug kalm te worden op het einde van de track. Dit concept geldt voor een aantal van hun songs en dat lijkt voorspelbaar maar hun arrangementen en songstructuren maken dat het niet voorspelbaar blijft. De titels zijn moeilijk ontcijferbaar en na wat zoekwerk leken het woorden met Bosnische, Oezbeekse etc roots te zijn.
Dit debuut is er een eentje om u tegen te zeggen. Een volwassen album met een mooi gelaagd geluid. Ik ben alvast fan van Astodan. Verkrijgbaar op mooie grijze vinyl.

Sinds 2007 heeft het Berlijnse collectief 7 albums gemaakt en 1 split up EP met het Japanse Mono. Hun aanzien nam met elk album toe die telkens vernuftig in elkaar steken. Concepten zijn dikwijls het thema van een plaat. Ze kenden vele wissels in hun bezetting en inviteren ook dikwijls andere artiesten om een plaat te helpen ontstaan. Eigenlijk is gitarist/songschrijver Robin Staps de enige constante in het bestaan van de band.
Het duurde vijf jaar na ‘Pelagial’ om met nieuw werk af te komen. Dit nieuwe achtste album bestaat uit twee delen. Deel 1 word nu uitgebracht en deel twee in 2020. Van een strategisch plan gesproken. Ook ditmaal bevat het album een concept dat je kan afleiden uit de titel: namelijk de Phanerozoïsche eon, een periode op aarde van 500 miljoen jaar dat duurt tot het heden. Een periode waarin er evolutie en diversificatie van het dieren-en plantenleven en de gedeeltelijke vernietiging ervan tijdens de vijf massa extinctie-evenementen. Een hele uitleg om het geheel wat te verklaren. Muzikaal en conceptueel zit dit album ergens tussen “Precambrian” en “Heliocentric”.
Oerlid en songschrijver Robin Staps schreef zoals steeds de nieuwe nummers alleen in afzondering in een huis aan de oceaan. Het resultaat van dit eerste deel is een vrij donker album met een samengaan van zware gitaren en analoge synths (door Peter Voightman). Dit geeft een diepe en herkenbare klankkleur aan de tracks. De afwisseling tussen cleane en grunths van Loic Rosseti zijn weer heerlijk om naar te luisteren. Naast het muzikale is natuurlijk weer veel aandacht in de teksten besteed aan het conceptuele thema. Hierin ligt deze keer een nadruk aan de centrale gedachte van de ‘eeuwige terugkeerbaarheid’. Een concept van Nietzsches’ theorie hierrond. Deze theorie past hij toe op de evolutie van de aarde. O.m. op “Permian: The Great Dying” waarin Staps een parallel trekt tussen het massale uitsterven van de dinosauriërs en de hedendaagse global warming waarbij de mensheid ook in gevaar dreigt te komen. Er valt dus veel te ontdekken maar dat laat ik het over aan de opzoeklust van jullie …
In elk geval is muzikaal en conceptueel “Phanerozoic I: Palaeozoic” een schitterend werk geworden. De cover is een prachtig werk van de Noorse kunstenaar Martin Kvamme die ook voor Mike Patton werken maakt. Een heel mooie release.

Uriah Heep –gesprek met Mick Box nav nieuwe plaat ‘Living the dream’

1. Hallo, gefeliciteerd met je 25e album. Ik moet zeggen dat ‘Living The Dream’ geïnspireerd en fris klinkt. Wat is het geheim daarvoor?
We hebben nog steeds een passie voor onze muziek, die we altijd hebben gehad. We namen het album allemaal op in de studio en speelden samen als een band en dat alleen al geeft het een fris en geïnspireerd gevoel, en onze producer Jay Ruston heeft dit perfect vastgelegd.

2. Waar kreeg je de inspiratie voor "Living the dream"?
Phil Lanzon, onze klavierspeler, begon met het schrijven van de liedjes nadat de besprekingen waren begonnen over het opnemen van het nieuwe album. Zowel Phil als ik zijn natuurlijke schrijvers en het is iets wat we dagelijks doen, hetzij het schrijven van een riff, een akkoordsequentie, een titel, een melodie of zelfs een couplet. Zelfs als het niet voor Heep is, doen we dit nog steeds zoals het in ons creatieve bloed zit om dit te doen. Wanneer de beslissing komt voor een nieuw album ontmoet ik Phil meestal bij hem thuis, en zet ik al mijn ideeën op tafel, en Phil ook. Daarna spitten we door de ideeën die ons prikkelen, en we beginnen ze te ontwikkelen. Aangezien Phil en ik erg op elkaar zijn afgestemd, passen sommige van mijn muzikale riffs en akkoorden soms onmiddellijk in sommige ideeën van Phil en ook andersom. We werken heel snel, ook hierin zijn we erg gedreven mensen, en we hebben een goede werkethiek bij het schrijven van nummers. Meestal worden alle muziek en melodieën geschreven en daarna beginnen we met het schrijven van de songtekst. We nemen tekstschrijven zeer serieus en we vertellen graag een verhaal.

3. Heb je nooit het gevoel dat alles wordt gezegd en gedaan met Uriah Heep?
Nooit daarom brengen we nog steeds nieuwe albums uit.

4. Waar staat de titel voor?
Zowel fans als vrienden zeggen ons vaak dat we door te doen wat we doen een droom waarmaken en ik ben het daar volledig mee eens, omdat we iets doen waar we een passie voor hebben.

5. Hoe ontstonden de liedjes? Zijn er liedjes die een speciale betekenis voor je hebben? Kun je wat korte uitleg geven over de liedjes?
Het eerste nummer “Grazed by Heaven” gaat over seksuele spanning, “Living the Dream” spreekt voor zich, “Take Away My Soul”, gaat over het misbruik van mediasites om terug te gaan naar de partner die je nog hebt, “Knocking at my Door”, gaat over een man die zijn verstand verliest', “Rocks in the Road” heeft een positieve boodschap dat iedereen op een bepaald moment in zijn leven een steen in de weg tegenkomt, maar gelovig en trouw aan jezelf gekoppeld aan positiviteit kom je toch altijd aan de andere kant, “Waters Flowing” gaat over een man die op zijn gitaar speelt aan de rand van het water en een menigte aantrekt maar op een dag vermist raakt, “It's All Been Said” gaat over wat er in de kranten staat, “Goodbye to innocence”, gaat over de lol van de schooljongen', “Fall Under Your Spell”, gaat over één blik in een drukke kamer en je kruist je ogen met iemand waarvan je weet dat het zal leiden tot zoveel meer, en “Dreams of Yesteryear”, is een reflectie op hoe mensen gedachten vasthouden die eerder in hun leven plaatsvonden en het geeft hen nog steeds een gloed en een goed gevoel dat hen helpt in de moeilijke tijden die ze nu hebben.

7. De band gaat 61 landen doen om het album te promoten. Zwaar? Hoe bereid je je voor op zo'n evenement?
Nou, je moet fit blijven en je dieet volgen voor de eisen van de tour. We willen graag een zeer hoge consistentie hebben in hoe we elke avond spelen, waarbij we 100% geven voor elke uitvoering.

8. Heeft de band nog steeds een aantal dromen te bereiken?
Het zijn dromen die je stimuleren om betere nummers te schrijven en geweldige concerten over de hele wereld te spelen. Er is altijd ruimte voor verbetering en ontwikkeling en zeker dromen.

9. De muziekbussiness heeft in al die jaren veel veranderd. Op welke manier heeft dit invloed op uw manier van werken?
Op te veel manieren om hierop te antwoorden in dit interview vrees ik. Sommige veranderingen zijn goed en anderen zijn slecht, maar met de veranderingen die we hebben gehad proberen we de kansen die we krijgen te omarmen en zo onze eigen niche te vinden.

10. Uriah Heep bestaat bijna een halve eeuw. Zijn er plannen om te vieren?
Natuurlijk zijn die er, en wat een trots moment zal dat zijn. Ons eerste album werd uitgebracht in 1970, dus we kijken uit naar die vieringen die beginnen in 2020. Op dit moment nu zijn we ondergedompeld in de promotie van ons nieuwe album, maar onderweg zullen ideeën voor 2020 zeker worden besproken en ontwikkeld.

11. Je kunt uit veel nummers kiezen om een ​​setlist te maken. Moeilijk?
Er zijn bepaalde nummers die we moeten spelen en mensen die naar de shows komen verwachten dat. Dit is geen probleem voor Heep omdat we trots zijn op die muziek, dus we zullen de favorieten naast tracks van LTD spelen en we zullen ook een aantal oudere nummers opnieuw bezoeken die we al een tijdje niet hebben gespeeld.

Uriah Heep zal in november in Brussel spelen.
Bedankt en veel geluk! 'Thanks’
Mick Box URIAH HEEP