De hoes van ‘When We Fly’ is een zacht pastelkleurige cover van twee vliegende meeuwen boven het water. Daarmee laat de cover al vermoeden welke vibe en soundkleur je mag verwachten van deze release. Geen ‘Wild Rover’ toestanden maar rustige, warme instrumentale en organische muziek. Dat is waarin de broers Dhoore grossieren met dit album. Ward bespeelt diatonische accordeon en Hartwin mandoline, gitaar, synths en soundscapes. Ze zijn ook bekend van hun werk bij o.a. Trio Dhoore, Estbel en Flemish Folk Caravan.
Waarmee het duo van Siger zich hier op “When We Fly” onderscheidt is de verwerking van hun attractieve melodielijnen die je meenemen in hun verhaal/muziekwereld.
Het album is een oceaan van rust, warmte en een gevoel van wellness te midden een steeds drukker en artificiëler wordende maatschappij. De diatonische accordeon bezit een heel herkenbaar en karakteristieke sound maar met de arrangementen en de andere instrumenten errond krijg je toch een homogeen geluid met de nodig variatie.
Het album is tevens een voortzetting van de sound van hun debuut ‘Rodeland’  uit 2022. Misschien met dit verschil dat hun nieuwe worp nog iets meer etherisch klinkt dan ‘Rodeland’.
Voor de bespreking daarvan zie de link: https://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/88527-rodeland.html

Ik zou nog een heel verhaal over de muziek kunnen schrijven maar check misschien eens hun singles “Back on Track” en “Irish Bird”. Het zijn al twee verhalen op zich en je zal meteen snappen wat je aan ‘When We Fly’ zal hebben. Zoals eerder gezegd: een verzameling van warme, organische en melodische instrumentale stukjes muziek.

Back on Track - YouTube

(3) Facebook

Deze nieuwe single uit het begin volgend jaar te verschijnen debuutalbum is één van de eerste songs die Fien Deman op gitaar componeerde. Ivy Falls is haar soloproject na eerdere samenwerkingen met o.a. I Will I Swear, Illuminine, Satin Jackets…
Het is een dromerig liedje met een tekst over je grenzen stellen en keuzes maken die je leven bepalen. Een zoektocht naar het geluk. Voor de song werd ze bijgestaan door Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere) net als voor het maken, opnemen en produceren van het komende album. Muzikaal ligt deze single ergens tussen indiefolk en aanverwante genres. Denk aan de latere Eels, Isobel Campbell, Squirrel Flower, Tomberlin etc…
Het leuke aan het nummer is dat het naar het refrein toe wat openbreekt en het geluid weidser en grootser wordt om dan terug wat ingetogener te klinken. Ze heeft ook een aangename stem om naar te luisteren.
Het moet gezegd dat het nummer heel vernuftig in elkaar zit. Het lijkt op het eerste zicht een eenvoudige song maar het bevat toch heel wat meer laagjes dan je zou denken en het bezit ook een fijn catchy pre-chorus en refrein. Mooi stukje muziek!

Indiefolk
Not Cool -single-
Ivy Falls

Ivy Falls - Not Cool (Official Video) - YouTube

Doganov bestaat intussen al 13 jaar. Voor wie hen (nog) niet kent: het is een Limburgs trio dat een mix van industrial, metal en ebm maakt. Naast enkele singles en een EP hebben ze in 2016 een full album (‘Conducting Chaos’) uitgebracht.
Momenteel staat er een nieuw album gepland voor dit najaar. “Locked Up” is de eerste single uit dat nieuwe album.
Met “Locked Up” krijgen we een stevig uptempo nummer voorgeschoteld. Het drumwerk is stevig en heel metal. Muzikaal zitten er heel wat stukken in die naar symfonische metal neigen. De synths zijn hier toch anders qua stijl en arrangement in vergelijking met hun vroeger werk. Maar je kan er eveneens ook elementen van Rammstein of Lord of the Lost in terug vinden. De wat ingetogen bridge vormt een mooie en sfeervolle pauze in het nummer dat ons de kans geeft om wat naar adem te snakken want het nummer neemt je namelijk meteen bij de keel.
“Locked Up” is een sterk nummer dat in vergelijking met ‘Conducting Chaos’ nog meer richting industrial metal gaat en wat verder weg van EBM en gothic.

Dark industrial metal/Rock
Locked Up -single-
Doganov

Locked up - DOGANOV (2023) - YouTube

Next! ontstond enkele jaren geleden vanuit de new wave covergroep Midlife die bassiste Sonja Blauwblomme (ook Face Your Fears) had opgericht. Maar met de komst van zangeres Saskia De Munster werd het Next! en verschoof de stijl meer naar de punkrock. De band bestaat uit twee gitaristen (Bruno Vermote en Christof Vanhulle), saxman Lieven Depraet en tegenwoordig ook drumster Jo Laeremans (in eerste instantie was het een andere drummer).

De band kreeg in de streek al heel wat speelkansen en mocht enkele festivals doen (Ploezerock, Ratrock…). Intussen is de band meer en meer op elkaar ingespeeld en komt deze demo dan ook op ‘t goede moment.
We horen vier tracks die opgenomen werden door Wouter Maene en dan nog vier live tracks vanop Ploezerock 2023. Voor de mastering van de tracks zorgde Chesko Vandekerkhof (Der Klinke).
Bij het beluisteren van “Abuse in Paradise” horen we muziek dat vrij klinkt, rechtuit en zonder veel franjes of ingewikkelde toestanden We wanen we ons eind jaren 70 en begin jaren 80 waar punk en beginnende wave bandjes songs in deze stijl maakten zoals bijvoorbeeld Vice Squad, The Germs of X-Ray Spex. Tekstueel ‘Direct in your face’ zou ik zeggen. En bij een aantal songs werkt dat goed. Op “Abuse in Paradise” horen we een sound dat mooi homogeen klinkt.
Op “Basic” horen we meer gelaagdheid en diversiteit. Een baslijn vormt de intro en de song wordt verder mooi uitgewerkt. De tekst doet de rest.
“Freak” heeft een fijn refrein met een ritmische zang van Saskia die voor het verschil zorgt. Ook de drum, de sax die voor de sfeer zorgt samen met wat fijne gitaarklanken zorgen voor een mooi resultaat.
“Lovesong” (opgenomen door Gus Gouldsbrough) is een alternatief liefdesliedje met gitaarwerk dat mij qua sfeer en structuur wat aan “Submission” van de Sex Pistols doet denken. Voor de rest heeft het niets gemeen met eerder genoemd nummer. Het is gewoon een wat voorspelbare doch degelijke track.
Op de live-kant van de cassette krijgen we eerst een intro van Luc Dufourmont die de band aankondigt. Daarna komt “Who Cares” waar ze met de titel verwijzen naar de lijfspreuk van Steenie (de vroegere baas van Café Den Deugniet). Een nummer waarmee ze sfeer kunnen maken tijdens optredens. “War” is een nummer met potentie: mooi opgebouwd met een sfeervolle intro. Luister naar de samenhang van drum, gitaar, bas en sax. Daarna volgt het punkgedeelte van de song om vervolgens terug te eindigen in de stijl van de intro. Mooi gedaan. Een topnummertje.“Greedy” kan mij tekstueel bekoren maar muzikaal blijft het iets minder hangen.

Deze demo geeft een goed beeld weer wat je van de band kan verwachten en waartoe ze tot op heden in staat zijn. Er zit potentie in die met nog wat groeiwerk, productie en ervaring alleen maar kan verbeteren en tot nog betere resultaten kan leiden. En live is het altijd een feestje.

Punkrock
Oez’n demotape (cassette)
Next!

Jean-Marie Aerts is een icoon in België. Dit vanwege zijn bijdrage met TC Matic, Arno en talloze andere muzikanten alsook vanwege zijn productie- en studiowerk. Deze single is een ingekorte versie uit het album ‘Domeztik’ van vorig jaar. De bijhorende videoclip werd gemaakt door Walter Verdin.
Dit alles naar aanleiding van de man zijn 70^ste verjaardag.
Op 15 september hield hij met heel wat muzikanten waar hij al mee samenwerkte een éénmalig concert. De line-up van de band, DJ DNA,  Wouter Berlaen, Kimberly Dhondt, Pieter Vandergooten, Patrick Riguelle en Wim Dewilde. Gasten die aanschuiven zijn o.a. Bert Ostijn, Raymond Van Het Groenwoud, Big Bill…
Op “Oh My” horen we een muzikant die nog steeds boeiend en relevant klinkt. De fantastische stem van Kimberly Dhondt maakt het nummer natuurlijk helemaal af.

Oh My -single-
Jean-Marie Aerts (JMX)
Green l.f. ant Records

Jean-Marie Aerts (JMX) feat. Kimb - OH MY - YouTube

Tussen 2001 en 2018 bestond de Italiaanse dark doom band niet meer en enkele leden zaten toen bij o.a. Monumentum. Nu komt Cultus Sanguine terug met een nieuw album. Ditmaal werden ze in de studio bijgestaan door sound engineer Carlo Meroni (o.a. Evoken, Necromass, Ostrogoth, Tygers of Pan Tang, Novembre,…).  

Het thema van dit album, is net als vroeger, niet meteen iets om vrolijk van te worden. Het album gaat over het zinloze van het bestaan en het saaie zich voortdurend herhalende dagdagelijkse leven. Nou daar word je niet meteen opgewekt van en hun muziek past uitstekend bij deze insteek. Bij het horen van de nieuwe plaat lijkt het wel of de tijd min of meer stil heeft gestaan ten opzichte van hun laatste werk. Ze gaan gewoon verder van waar ze gestopt waren.
Het fijne aan hun muziek is dat er voldoende afwisseling in zit en er vrij veel te ontdekken valt zoals tempowissels in de bridge of refrein, sfeerstukjes in de songs, langere intro’s of outro’s. Dat maakt het zwaarmoedige van hun muziek beter verteerbaar. Soms neigt het naar het zwaardere werk van Moonspell en andere op momenten bijvoorbeeld naar Candlemass of andere doom bands.
Naast de zware riffs steken ze ook wel voldoende melodie in hun songs met pianospel. Die piano geeft een wat gothisch karakter net als de overige Keys die onder de andere partijen gestoken worden. Het melodisch aspect maakt dat hun songs, die doorgaans een zestal minuten duren, kunnen blijven boeien tot het einde.

In totaal schotelen ze ons negen songs voor, goed voor bijna een uur muziek. Ergens klinkt het wel een beetje old school maar de manier waarop ze songs opbouwen onderscheidt hen toch van de grote meute. Daardoor verdienen ze zeker ook terug hun plaatsje in het gothic/metal universum. ‘Dust Once Alive’ is een geslaagde en erg beluisterbare plaat geworden. Voor wie niet vies is van een beetje treurnis en melancholie natuurlijk…

Dark, Doom, Gothic Metal
Dust Once Alive
Cultus Sanguine

De tijd dat onze tenen krulden bij het horen van de term wereldmuziek is gelukkig al een geruime tijd voorbij. Het genre is volwassen geworden en behoort niet meer toe aan de ‘geitenwollen sokken’- generatie. Net als in de pop, rock, dance en zo meer wordt er gebruik gemaakt van invloeden en instrumenten die buiten het genre liggen. Zo komen we tot een volwassen en modern geluid. Denk daarbij aan Arsenal dat ook verschillende stijlen in hun meer global music sound verwerken.

Zo ook met Ão, een vierkoppige band, die vorig jaar hoge ogen gooide met hun debuutsingle “Muhler”. Ik moet zeggen dat deze mij vorig jaar ontgaan was, maar bij het horen nu toch wel serieus onder de indruk ben geworden. Wat een internationaal topnummer is me dat. Niet verwonderlijk dat ze bijvoorbeeld in Portugal veel bijval kregen (de voornaamste taal in de nummers is ook Portugees) en in de V.S. opgepikt werden door KEXP (een toonaangevende Indie, alternative radio in Seattle).
De roots van zangeres Brenda Corijn liggen in Mozambique en Portugal. Vooral dat laatste hoor je terug in haar zang. Het neigt soms wat naar Fado en Saudade. In elk geval klinkt haar zang zuiders samen met een zekere vorm van tristesse eronder.
Op opener “Meninas” hoor je ook wel wat Afrikaanse invloeden in o.m. de percussie. Heel verrassend is de mannelijke stem die er plots bijkomt en net dat beetje extra aan de track toevoegt. “Outra” is een kort ingetogen liedje dat drijft op een mengeling van synthsounds en vermoedelijk een cello. “Mãe” drijft dan vooral op percussie en samen met de spoken words/zang lijken het haast veldopnames. Je waant je echt ergens nabij de jungle. “Avó” is muzikaal heel melancholisch en de zang klinkt heel beheerst en mooi. Het refrein is heel ritmisch gezongen wat een mooi contrast weet te vormen met de rest. “Speak” klinkt, net als “Guardar”, muzikaal meer als indie/folk. “Speak” is net als enkele andere songs in het Engels gezongen. “Vasio” is dan weer interessant vanwege het meer dansbare karakter van het nummer. Dit vanwege o.a. de heel aanwezig basdrum in de intro maar ook vanwege het tempo. Met tevens een mooi refreintje. Tussen de twaalf nummers staan ook enkele kortere instrumentale tracks. Daar is niets mis mee maar het zijn eerder schetsen. Met “More” sluiten ze dit fantastisch album in stijl af.

Dit is een heel sterke plaat met een heel rijk en boeiend kleurenpalet. Het klinkt warm, traditioneel en modern. Dit is een band die het internationaal kan maken! ‘Ao Mar’(betekent: naar de zee) zal daar zeker bij helpen.
En live zijn ze zeerzeker ook een belevenis!

Saudade, indie, global, electronic.
Ao Mar
Ão

 

Voor de liefhebbers van The Neon Judgement zijn het interessante tijden op gebied van uitgaves. Niet zolang geleden hadden we de ‘PIAS40’-release. We hadden ook de retrospective-release van werk van Dirk Da Davo. Deze uitgave is een compilatie dat de latere periode van de band belicht. Met tracks uit ‘At Devil’ s Fork’ (1995), ‘Dazsoo’ (1998) en ‘Smack’ (2009).

‘At Devil’s Fork’ kwam er na een periode van stilte. Ze hadden voor die pauze heel actief en intens muziek gemaakt en dus was die hiatus welkom geweest. Op “A Nicer Person” horen we TNJ die meegaat met zijn tijd en waar ik elementen/moderne sounds in hoor die ik ook bijvoorbeeld bij sommige Praga Khan songs hoorde. Het is, wat mij betreft, nog steeds een heel dansbare en opzwepende track.
De remix van “Tv Treated” stond ook op dit album en behoeft waarschijnlijk geen uitleg. Het nummer blijft grotendeels hetzelfde als het origineel maar kreeg een moderner jasje mee waardoor hij paste bij de sound van het album. “Serve” bevat een sample van een oude opname van een zingende man. Wanneer de muziek erbij komt krijgen we een donkere, dystopische sfeer. De track is heel dans- en mixbaar. Misschien wel één van de meest onderschatte nummers uit de reeks. Dat wat betreft dit album.

Uit ‘Dazsoo’ komen eveneens drie tracks. Eveneens werd dit album opgenomen in het groene Ardense Achouffe in de Neon Home Studio. Het album klinkt nog wat meer uptempo, voorzien van allerhande percussie en geproduceerd door Jean Marie Aerts. In de pers krijgt het album vooral lovende kritieken maar de verkoopcijfers vallen eerder tegen. Nochtans is het album de moeite waard. Jammer dat het publiek op dat moment niet echt meegroeide denk ik dan. En dan waren er ook nog de problemen met het label (KK Records) dat zorgde voor een voorlopig einde van de band. Niettemin is “Hdrom Temptation” bezwerend en heel dansvloerwaardig. “Jazzbox” is erg The Neon Judgement: een repetitief karakter, surrealistische elementen, dansbaar, een mix van gitaar en electro. Het is gewoon een nummer dat eigenlijk heel ingenieus ineen steekt. Met trouwens Jean Marie Aerts op de bas. “Turki” begint met een vervormde sample en klinkt Oosters/Arabisch. De percussie versterkt dat nog wat. Eveneens een geïnspireerd nummer dat hier verdient tussen te staan.

In 2009 komt The Neon Judgement, eerder onverwacht, met een nieuw album genaamd “Smack”. Ditmaal gereleased op Dirk’ s eigen label: Dancedelicd. Daarvoor waren ze al een tijdje terug bezig met optreden. Het album klinkt modern en vintage TNJ. ‘Smack’ wordt goed onthaald en intussen begint er ook een herwaardering van de muziek en de invloed van TNJ op te komen. Wat maakt dat ze het laatste decennia gewaardeerd en populairder dan ooit zijn.  Het titelnummer staat er hier niet op maar wel “Leash”. Toch ook één van de sterkhouders op het album. “We Are Confused” is een dansvloervuller, “Shiny Happiness” laat vele nieuwe electrosounds horen tussen de meer bekendere sound van de band. Met “The Great Consumer” krijgen we een sterke song die vintage The Neon Judgement klinkt: Heerlijk donker en dystopisch. Zoals velen onder ons hen graag hoort. Het moet moeilijk selecteren geweest zijn in dat laatste album want de kwaliteit van de songs op ‘Smack’ is groot en consistent.

Deze release is interessant wanneer je niet zo bekend bent met hun latere werk. De fans en de vinylliefhebbers zullen sowieso dit willen hebben. Het komt trouwens uit op mooi gekleurde vinyl (drie kleuren) uit via Je M’ en Fish. Wacht niet te lang want de uitgave is gelimiteerd.

Electrowave/industrial
Blue Screens 1995-2009
The Neon Judgement

Er bestaan een aantal versies van John Lydon. Ten eerste, de man die in de media als rebel voor de dag komt en waarmee hij aandacht trekt en krijgt. Het moet een vloek en een zegen zijn. Ten tweede, de man die, na The Sex Pistols met een open geest muziek heeft gemaakt wars van stromingen en trends. Denk maar aan ‘Second Edition’, ‘The Flowers of Romance’ of ‘Album’. Na ‘That What is Not’ lag de band stil tot 2012. Met ‘This is PIL’ verscheen de band terug op het toneel. Daarop verscheen de teruggekeerde gitarist Lu Edmonds die samen met drummer Bruce Smith en bassist/instrumentalist Scott Firth de band tot op heden vormt.
‘End of The World’ is het derde album na de hiatus en 8 jaar na ‘What the World Needs Now’. De zorg voor zijn, intussen overleden, vrouw zal er wel voor iets tussen zitten dat het zolang duurde. Maar kijk hier is P.I.L. terug.
Opener “Penge” laat al het beste vermoeden voor wat komen gaat. “End of the World” is een song dat refereert aan de periode van ‘Album’, ‘Happy?’ of ‘9’. Een nijpende zang van Lydon in het refrein, een naar metal neigende gitaar en een heerlijke bas die mooi blend met de drums. “Pretty Awful” bevat ook wat van deze kenmerken en “Car Chase” gaat eveneens verder op die ingeslagen weg met hier wat meer naar voorgeschoven synths. Met een heerlijk, catchy refrein.
“Pretty Awful” valt hier ook onder. “Being Stupid Again” klinkt haast als pop maar heeft wel een tekst dat donkerder is dan het liedje zelf. “Walls” beklijft beter en heeft een herkenbare zware bass, een eerder ingetogen zang en gitaarspel. Het werkt wonderwel goed. “Life’s Strange” heeft ook een beetje datzelfde gevoel als “Walls”. Lydon die het leven overschouwt en bedenkingen maakt. “Down on the Clown” heeft wederom een catchy refrein en enkele fijne muzikale details. “Dirty Murky Delight” klinkt eerder als spielerei en valt hierdoor een beetje uit de toon met de rest van het album. “The Do That” bevat mooie interacties tussen bas, drum en gitaar maar tekstueel is het wat te stereotiep en te voorspelbaar waardoor hij als een zageman klinkt. “LFCF” is een sermoen en een aanklacht tegen alle soorten leugenaars, bedriegers etc… Een geliefkoosd thema van Lydon. Daarnaast is het tevens een heel geslaagde song. “North West Passage” klinkt dan weer theatraal, opzwepend en bezwerend. Ten slotte wordt er afgesloten met “Hawaii”. De song waarmee hij zich kandidaat stelde om mee te dingen, onder de Ierse vlag, aan het eurosongfestival. Los van alle commotie en zever hierrond is dit muzikaal een boeiende song met een ontroerende en persoonlijke tekst (een soort van liefdesbrief gericht aan zijn vrouw).
‘End of the World’ bevat enkele van de beste songs dat P.I.L. sedert de re-start heeft gemaakt. Helaas is de kwaliteit van de songs op het album niet overal even consistent. De songs op een ‘The World Needs now’ klonken samenhangender qua sound en songs. Daar tegenover staat dat de meeste songs hier mijn inziens interessanter en echter klinken.
Muzikaal staan hier een groot aantal songs tussen die goed gemaakt en boeiend genoeg zijn om te blijven beluisteren. Zijn stem snijdt en zalft bij momenten. Je hoort ook de goed werkende interactie tussen de muzikanten in een aantal van de songs waardoor die naar een hoger niveau gelift worden. Enkele tracks die meer dan het ontdekken waard zijn mijn inziens o.a.: “End of the World”, “Car Chase”, “Walls”, “North West Passage” of “Strange”.
Public Image LTD is in deze incarnatie als band gegroeid en daar plukken de luisteraars op ‘End of the World’ de vruchten van.

Postpunk
Public Image Limited
End of the World