De laatste twaalf maanden waren volgens de band fantastisch. Sinds hun tweede album ‘Vynil And A Heartache’ hebben over de hele wereld concerten mogen spelen. Ze speelden overal in Noorwegen maar ook op een aantal grote festivals in Amerika zoals Folk Alliance in Kansas City en Americana Fest in Nashville. Ze wonnen in 2017 in eigen land een grammy voor hun tweede album. Sommigen gaan hen misschien al aan het werk hebben gezien want ze stonden begin dit jaar ook op Eurosonic in Groningen.
Toch vonden ze nog tijd en inspiratie om een derde album te maken. Ook deze keer terug gevuld met warme en sfeervolle liedjes met een mix van Americana, Country en folk. Catchy melodieën en een glasheldere productie zorgen voor de rest. Mocht je zeggen dat het een Amerikaanse band is ik zou het geloven maar het is wel degelijk een Noors trio dat hier internationaal klinkt. Mari heeft een warme en melancholische stem. Daarnaast speelt ze gitaar, harmonica en mandoline. Tor Egil Kreken bespeelt net als Kjetil gitaar en banjo. Voor het drumwerk, de bassen en andere instrumenten hebben ze gebruik gemaakt van gastmuzikanten. Dat zorgt ervoor dat de songs op veel verschillende manieren ingekleurd werden zonder de basissound uit het oog te verliezen.
‘While I Was Asleep’ is een album waarmee verder hun publiek kunnen mee entertainen en verder uitbouwen. Het is een hoogst aangenaam en hoog kwalitatief album geworden. Je zal misschien denken: Americana, folk en country dat zal wat saai en belegen klinken maar niets is minder waar want ‘While I Was Asleep’ zit boordevol met catchy en aanstekelijke liedjes.
Een duo dat zorgt voor een instrumentale wervelwind, een excentrieke muziekwereld met een drum, onderling verbonden gitaarversterkers en een rij van lus- en effectpedalen. Muzikaal volgestopt met invloeden en elementen uit jazz, noise, kraut en postpunk. Dat alles zorgt er voor dat je een muzikale explosie te verwerken krijgt. Verantwoordelijk hiervoor is een Noors duo. Origineel zeker en vast. De negen nummers in één keer uitzitten kan er wel voor zorgen dat je wat hyper of overstresst eindigt.
Wanneer je dat aankan en toch nog enkele keren het album wel doorworstelen zal je merken dat er toch behoorlijk wat melodie en structuur achter deze muur van geluid en noise zit. De moeite waard om te beluisteren is “Social Window” met zijn wame synthbass (vermoed ik) en Goose-achtige synthsounds. Op andere songs zijn het dan meer de gitaren waar de nadruk op ligt. Het is wat afhankelijk van de song. In elk geval heel kleurrijke en drukke songs(structuren).
Dit is zeker niet voor iedereen weggelegd. Maar als je voor avontuur, kleur en drukte wil gaan dan moet je ‘Las Napalmas’ eens proberen…en blijven proberen.
Het Italiaanse Fading Rain is nog niet helemaal uit de startblokken vertrokken of ze hebben al te maken met een grote tegenslag. Zanger Pierpaolo Romanelli overleed onverwachts in januari ten gevolge van een hartinfarct. Hun debuut ‘Let The Silence Begin’ geldt dan ook als een soort testament en eerbetoon aan de zanger. Gedurende de lente van 2017 werd dit album opgenomen. En dus vlak voor de release ervan in de lente van 2018 gebeurde het noodlot. De leden willen dit album kost wat kost verspreiden ter nagedachtenis van Romanelli.
We horen hier toegankelijke postpunk en darkwave met breed uitwaaierende vocals. Die vocals geven het een beetje een episch karakter. Ook muzikaal zijn ze geëvolueerd ten opzichte van hun EP. Luister maar naar het donkere en snijdende “Collapse”. Een knalnummer. Opener “The End Is Near” is meer traditionele gothic en darkwave. De melancholiek in de stem van Romanelli trekt het nummer naar eenzame hoogtes. Wat een fijn en catchy refrein zeg. “Crystal Tears” begint met een uitgebreide en lange intro waarin een donkere, desolate sfeer wordt opgetrokken. Daarna neemt de song een andere wending qua tempo en sfeer. Met zijn lengte van bijna acht minuten kan je haast spreken van proggothic ipv progrock. Op “Until The New Sun” gloort in de verte een sprankeltje hoop.
Zo krijgen we negen van die heerlijke donkere en melancholische songs. Jammer dat ze Romanelli in de toekomst gaan moeten missen. Hij heeft een fijn stemgeluid en klankkleur. Maar de toon is gezet en Fading Rain liet weten intussen verder te gaan met een andere zanger. We hopen op een waardige opvolger die hun muziek weet te vatten en uit te dragen.
In 2015 hadden ze een fijne EP uit genaamd ‘Winter Ballads’. Hun eerste volwaardig album lost de verwachtingen die de EP in zich had volledig. Wie van melancholie, somberte en wave houdt weet weeral waar naar luisteren.
Muziek is iets universeels en past niet binnen hokjes. Jazz en experimentjes kunnen erg leuk , creatief zijn, zeker als ze dan nog wat stijlen en elementen uit andere genres in hun muziek toevoegen …
Dit is het geval met Beady Bell. Een ferme stem en de songs zijn van een flinke scheut soul en funk voorzien. Luister maar eens naar opener “Mercy”. Fijne groove van de bas, leuk jaren 70 orgeltje en catchy, ritmische zanglijnen. Alles is live opgenomen met originele en oude instrumenten.
Het album is voor haar een eerbetoon aan haar grote helden zoals Stevie Wonder, Marvin Gaye, Donny Hathaway etc…
De organische vibe en live gevoel van op haar vorig album ‘On My Own’ uit 2016 werd hier nog verder doorgetrokken en op punt gezet. Dat levert kwaliteit op. Met veel fijne songs zoals “I Run You Ragged” of “Traces” (waar Stevie Wonder in ronddwaalt).
Ik hoor vooral veel soul, R&b en grooves in de muziek tav de jazz. Daarnaast ook melodie. Een klasse dame die Beady Belle.
Radka Toneff was een Noorse jazz vocaliste die haar debuut uitbracht in 1977. Ze bracht in totaal drie albums uit. ‘Fairy Tales’ was haar derde en laatste album dat ze uitbracht kort voor haar tragische dood in 1982. Het was een samenwerking met de Amerikaanse pianist Steve Dobrogosz. Het is de best verkopende jazz plaat in de geschiedenis van Noorwegen. Dit samen met haar zelfmoord (waarover de meningen nogal verschillen) maakte dat in eigen land haar ster bleef rijzen.
Voor deze re-issue werden de opnames opgefrist en in de beste kwaliteit (hybrid SACD) remastered. Het was voor die tijd al van een superbe sound voorzien. Gespeeld en opgenomen in de Grieg Hall. Dat klinkt na die behandeling natuurlijk heel helder en nog dichter bij de luisteraar. Je zal zeggen jazz? Wat gaan we horen? Gejank, jingel/jangel, Adhd ritmes… Nee toch niet hoor. Het zijn tien dromerige en sprookjesachtige (vandaar de titel) liedjes. Intimistisch, rustig en puur. Met enkel piano als begeleiding.
”The Moon is a Harsh Mistress” is een heerlijk warme opener. Op “Lost in the Stars” hoor je haar magnifieke stem volledig tot zijn recht komen. Haar stem doet mij qua klankkleur een heel klein beetje aan Sofie Verbruggen denken (o.a. ex- Trinity en daarnaast bekend van haar jazz repertoire).
Je houdt van luisterliedjes en je laat je niet wegjagen door de term jazz? Dan moet je dit eens uitproberen.
Er bestaan nog echte punkers mijnheer. Jazeker. Adolescents is daar één van. Ontstaan in Californië (1980) en bestaande uit enkele leden uit bands zoals Agent Orange en D.I. en Social Distortion. Adolescents kende talloze bandwissels. Enkel Steve Soto (bas en gitaar) en zanger Tony Cadena zijn min of meer een constante in de geschiedenis van de band. Helaas is Soto in juni van dit jaar op 54 jarige leeftijd overleden en wordt hij vervangen door Brad Logan. Ik vermoed dat het de Amerikaanse punkmuzikant is die Rancid in één van hun songs bezingt. De band hield er in het verleden ook al enkele keren mee op. Bands zoals Bad Religion, The Offspring, Pennywise of The Vandals zeggen beïnvloed te zijn door Adolescents.
Maar zie, zoveel jaren later is er nog inspiratie genoeg voor een nieuw album. Hun negende om precies te zijn. Met 18 songs die allen rond de twee minuten lang zijn. De cover zet alvast de toon met een weinig flatterende cartoon van president Trump. Teksten die de eigen maatschappij op de korrel nemen. Er is nog hoop voor Amerika als je dit hoort… Met dit album zorgen ze terug voor harde maar catchy punk en hardcore songs zoals “Queen of Denial”, “Disease” en “Cropduster”. Ok, het is net alsof de tijd een beetje is blijven stilstaan. In de jaren 80 klonken nogal wat gelijkaardige bands langs de Amerikaanse coast zoals zij nu. Met dit verschil dat ‘Cropduster’ goed opgenomen is en dus prima klinkt. Niet overgeproduceerd zoals de Green Days en de Blink 182’s van deze wereld. Maar snedig, gedreven en gevat. Soms moet dat niet meer zijn. ‘Cropduster’ geeft hen zeker en vast een bestaansreden om verder te doen.
Concrete Jungle Records staat al lang bekend om zijn punk en hardcore releases. Na een nieuwe plaat van Adolescents presenteren ze nu de nieuwste van The Turbo A.C.’s. De insteek is iets anders. Ook Amerikanen (NYC) maar ontstaan in 1995 en dus eerder modernere punkrock dan die van Adolescents. Qua stijl gaan ze meer naar de surf gitaar punkrock.
Het album begint met een intro van alleen zang. Net of één of andere stoned muzikant op straat iets aan het uitproberen is. Daarna valt de band in. Het is een statement en niet meteen de sterkste song van de plaat. Maar het geeft wel aan dat niet alles perfect moet klinken en dat ze hier en daar met een serieuze knipoog muziek maken. De song erna “High By The Beach” is stukken beter, met zijn surfgitaar lijntje, maar “Nothing Wrong With Me” is pas een killer van een nummer. Acoustische intro en een punkrock vervolg. Catchy en melodieus ook. Ook “Can’t Get There From Here” (dat wat The Kinks Dna bezit) is de moeite waard. Maar ook andere tracks zoals “Radiation”, “Busy” of “All Alone” (dat wat folk elementen heeft) zijn zeker niet slecht. Zo gaat dit gedurende 13 nummers. Goed voor een half uur muziek met veel variatie in de songstructuren. Met “Radiation” bewijzen ze dat ze nog niet uitgezongen zijn. Het bevat fijne songs en is de moeite waard voor wie van punk houdt.
Patrick Ceuppens (regio Lier) is de man achter Vox Project. Hij schreef, mixte en produceerde alles zelf. Hij huurde een aantal gastmuzikanten in voor de vocals. O.a. LollieVox, Je Suis Henri, Quincy Thomas, Jeff Miguel, Jeffrey Chan, Aly Frank en Chloe Kay.
Openingstrack “Call Out To Me” is een aardig track. Een pop-rap nummer in de stijl van Eminem maar dan zonder het gevloek van de Amerikaan. “Imzadi” is een heel sfeerrijke song. Een soort van ballad met prachtige zang van Aly Frank. Amai nog niet zeg. Voor de rest wat pianolijnen en synths om de sfeer te zetten. De verschillende zangers zorgen ervoor dat je telkens een andere invalshoek krijgt. “Walk into Me” lijkt eerder een donker synthpop liedje te zijn. De stem van Jeffrey Chan doet mij wat aan Dave Gahan denken. “Wat’s Going On?” die daarop volgt is dan eerder een luchtig popliedje a la Kylie Minoque, Robyn etc…
‘Time Has Come’ is gevarieerd en goed gemaakt. Dit o.a. door het gebruik van verschillende gastvocals maar ook muzikaal zit er nogal wat variatie in. Dat maakt dat het album misschien wat eigenheid of samenhang mist. Het lijkt wat op een album met verschillende bands of uitvoerders. Alhoewel het gebruik van de synths en de electro gegoten in popsongs een constante blijft in het album. Het klinkt fris en hedendaags. Fijne kennismaking met dit debuut.
Toen we circa drie jaar geleden de EP 'Cemetery of the Insane' van Carnation onder de loep namen hadden we snel door te maken te hebben met een uitzonderlijk getalenteerde Death Metal band die wellicht niets nieuws naar voor brengt, maar binnen het Death Metal gebeuren binnen de kortste keren hoge ogen zal gooien. Ook live wist de band ons compleet omver te blazen, door de combinatie van duivels gitaristen, een drummer die mokerslagen uitdeelt tot je hersenpan is ingeslagen. En een bijzonder sympathieke frontman, die eens hij het podium betreedt al zijn demonen op jou los laat. Onlangs kwam eindelijk het debuut 'Chapel of Abhorrence' op de markt, via het label Seasons of Mist.
We vroegen ons af. Is er iets veranderd sinds het debuut EP? Nee. Maar vanaf “The Whisperer” - een verschroeiende start van circa zes minuten - voel je al koude rillingen over de rug lopen, en lijkt het alsof de poorten van de Hel prompt zullen open gaan. Dat was in het verleden het geval, dat blijkt nog steeds het geval te zijn. Echter is dit nu eenmaal het soort Death Metal waardoor wij circa twintig jaar geleden al liefhebber werden van deze muziekstijl. En ook zullen blijven doen. Carnation vindt ook nu het genre niet opnieuw uit, maar doen hun ding op zodanig hoogstaande wijze dat je als fan van die typische Death Metal de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken krijgt. Ondertussen vinden de bandleden elkaar blindelings. Dat blijkt uit perfect gebalanceerde songs als “Hellfire”, “Chappel of Abhorrence”, “Disciples of Bloodlust” meerdere keren.
Net zoals op het podium grijpt Simon Duson je met zijn bijzonder rauwe stem bij het nekvel en laat je niet meer los. Gerugsteund door gitaristen Jonathan Verstrepen, Bert Vervoort, Yarne Heylen (Bas) die zodanig verschroeiend hard uithalen, dat die haren op onze armen recht komen te staan … of dat van angst is of puur innerlijk genot laten we in het midden. Na de mokerslagen die Vincent Verstrepen uitdeelt met zijn drumstokken, komen we dan ook, compleet murw geslagen in de touwen terecht. Telkens opnieuw en opnieuw. Luister maar naar songs als “Hatred Unleashed”, “Magnum Chaos”, “Sermon of the Dead”. En voel de voornoemde koude rillingen over je rug lopen alsof je de adem telkens opnieuw wordt ontnomen.
Met “Chapel of Abhorrence” bewijst Carnation nog maar eens totaal, we herhalen het nog eens, totaal niet te moeten onderdoen voor enige zogenaamd grote band binnen die scene. Integendeel zelfs. Het niveau op dit debuut ligt zodanig hoog, dat er geen enkele speld valt tussen te krijgen. Meer nog het voelt aan alsof die vier ruiters van de Apocalyps worden opgeroepen, om de wereld met in de eerste plaats het volledige mensdom voorop, uit te roeien. En zo lang Carnation mij zowel op als naast het podium dit gevoel geeft, dan malen we er niet om dat voortdurend uit datzelfde typische Death Metal vaatje wordt getapt. Integendeel zelfs.
Besluit: Carnation zet met dit debuut in de verf wat we al langer wisten, en is nu duidelijk klaar om de volgende bladzijde tot het veroveren van de wereld, om te slaan. Zeker nu meer dan ooit tevoren blijkt dat elk van de bandleden elkaar blindelings vinden binnen het geheel. Dat is een bijzonder sterk debuut van deze Belgische top band binnen de Death metal.
Tracklist:
Suede bestaat al sinds 1989. Mens, we worden oud. Het lijkt amper tien jaar geleden dat ze de Britse hitlijsten en tabloids aanvoerden. Helaas niets is minder waar. De band stopte in 2003 en Brett Anderson richtte The Tears op waarin hij terug samenwerkte met Richard Butler (de eerste gitarist van Suede). Daarna ging hij solo. Dat werd niet echt een succes. In 2010 kwam er een reünietour en in 2013 kwam Suede op de proppen met het goed onthaalde ‘Bloodsports’. In 2016 hadden we het eveneens goed onthaalde maar donkere ‘Night Thoughts’ dat vergezeld was van een speelfilm. Nu zijn we terug 2 jaar later en krijgen we ‘The Blue Hour’ waarmee Anderson en co de zalen mee rondtrekt. Benieuwd hoe hij dit zal brengen waren we in ieder geval.
We kregen eerst het schatplichtige voorprogramma in de vorm van Gwenno. De frontvrouw had een ferme stem en weirde moves. De band produceerde verdienstelijke indierock. Niets meer maar zeker ook niets minder.
Voor het begin van het optreden van Suede werd een gordijnnet vóór het podium opgehangen. Klokslag 9 uur klonken de tonen van “As One” wat het startsein was. Witte spots vanop het podium zorgden dat je de bandleden als schaduwen zag opkomen. We kregen drie nieuwe nummers “As One” , “Wastelands” en “I Don’t Know How To Reach You”. Allemaal vanachter het gordijn. Gelukkig lieten ze daarna het gordijn opengaan wat het contact met het publiek een stuk groter maakte. Op de achtergrond stijlvolle visuals. Daarna kregen we een rij bekend materiaal met o.a. “We Are The Pigs”, “So Young”, “Flashboy”. Het tempo en de temperatuur gingen hierbij in de hoogte. Ook “Tides” en “Roadkill” die hierna kwamen, konden bekoren en stonden zeker hier op hun plaats. Daarna kregen we terug een rij hits (“Filmstar”, “Animal Nitrate”…) waarbij Brett het publiek en zichzelf verheerlijkte. Het moet gezegd worden dat Brett er niet alleen nog steeds goed uitziet voor zijn leeftijd maar ook nog steeds een geweldige stem heeft. “Europe is our Playground” was een meezing moment voor het publiek. Brett zong zonder versterking en met enkel een akoestische gitaar als begeleiding. En ja ook het publiek natuurlijk. Mooi. Afgesloten werd er met “The Invisbles” en het wondermooie “Flytipping”.
Voor de bisronde kregen we “The Beautiful Ones” en als afsluiter probeerde Brett van “Life is Golden” een nieuwe anthem te maken. Dat laatste nummer is trouwens geheel terecht de nieuwste single. Een heerlijke song.
Suede heeft een goed nieuw album uit. Live spelen ze de pannen van het dak. We kregen veel nieuw werk te horen en dat nieuw werk deed het live goed. Een prachtig en professioneel podium. Het gordijnnet mag wat mij betreft achterwege blijven omdat het afstand schept en er weinig mee werd gedaan. Voor de rest tip top.
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
