Als je de perstekst leest dan lijkt dit album een beetje alles of niets te zijn voor White Lies. Er wordt in elk geval veel verwacht van dit album en de band. Flood doet de productie en Alan Moulder (die de eerste albums produceerde) doet hier de mixing. Dat moet nogal een druk geven voor dit trio waarvan hun debuut uit 2009 een beetje insloeg als een bom. Iedereen zal zich de hits “To Lose My Life” en “Farewell To The Fairground” wel nog herinneren. “Bigger Than Us” uit hun tweede plaat ‘Ritual’ deed het ook nog goed, maar uit de twee volgende albums kan ik mij geen single meer herinneren. Enfin, ze hebben hernieuwde energie gevonden en hun vijfde langspeler heet dan ook toepasselijk ‘Five’.
Met dit album willen ze hun sound openbreken en artistiek groeien. De vooruitgeschoven single “Time To Give” is hiervan alvast een voorbeeld. Een niet voor de hand liggende single die meer dan zeven minuten duurt. Hij begint vrij introvert om dan open te bloeien. Met een mooi synth-intermezzo dat de song naar de outro toe leidt. Voor mij persoonlijk een geslaagde song die alvast veel goeds belooft voor de rest. “Finish Line” is de volgende single, die in het begin vooral drijft op keys en een akoestische gitaar.
Daarna krijgen we een meer traditioneel White Liesgeluid te horen. “Kick Me” is eveneens gedragen door een akoestische gitaar en synths. Het heeft een heel meezingbaar refrein. De elektrische gitaarlijnen geven aan de song een psychedelisch cachet. Zaten ze vroeger eerder bij Interpol, dan lijken ze dezer dagen eerder te neigen naar The Killers tijdens hun ‘Hot Fuzz’-periode.
Nu en dan spelen ze op veilig en keren ze terug naar hun oorspronkelijke sound en songstructuren zoals op “Never Alone”. Dat klinkt catchy en zou zoals een song als “To Lose My Life” bestempeld kunnen worden. Ook “Tokyo” en “Jo” vallen daar onder. Op “Denial” krijgen we terug het beklemmende dat White Lies in zijn beginjaren tentoon spreidde. “Believe It” is een opvullertje en doet wat aan Franz Ferdinand denken. Afsluiter “Fire And Wings” kleurt wat donker en gaat richting de hedendaagse Gary Numan. Een heel geslaagde song.
White Lies is aan het zoeken. Die zoektocht levert ons enkele fijne tracks op waar ze hun sound wat opentrekken. Met een prominentere aanwezigheid van de synths en ietwat andere songstructuren. Daarnaast spelen ze op enkele songs ook op veilig waardoor er ook wel voor elk wat wils is. In elk geval zetten ze ten opzichte van hun vorig album een stap vooruit. Die langere songs laten zien dat ze ook buiten hun hokje aangename tracks kunnen schrijven terwijl hun totaalsound herkenbaar aanwezig blijft.

In de jaren ‘80 had je ook lo-fi en home recordings. Maar die waren meestal hoorbaar van mindere kwaliteit en stonden zo het luisterplezier in de weg. Heden ten dage kan je vrij makkelijk en goedkoop thuis opnemen en toch een vrij goed geluid verkrijgen. The Third Kind heeft zo gewerkt voor deze opnames van ‘Magnetic Feels’.
Daarvoor moeten we naar Turnhout verkassen. Deze twee Limburgers (Pi Vleugels bandlid van Buffoon en producer Le Chef Tournel) hebben in de periode tussen 2012 en 2016 nu en dan hun ideeën samen gesmeten. Met lange tussenpauzes is er nu ineens een lijvige EP. Muzikaal klinkt het wat 90’s (vroege Beck) en soms wat psychedelisch. Maar het zijn allen songs die een beetje in het indie-straatje passen. Met oog voor refrein en opbouw. Het klinkt alsof alles vlug of nonchalant in elkaar geflanst is, doch schijn bedriegt. Ik denk dat er goed nagedacht is over de sound en de gebruikte instrumenten. Op “Sunset Town” komt Pieter de Meester met zijn saxofoon langs. Het meest catchy nummer van het zestal lijkt “Golden Tube”, dat zo ergens tussen Beck en Millionaire in zweeft.
‘Magnetic Feels’ is een leuke EP. Hij heeft een eigen soundkleur en zes degelijke songs. Tijd om je cassettespeler af te stoffen. Ook op mp3 te verkrijgen.

Billy Corgan… een genie volgens sommigen en overroepen volgens anderen. Feit is dat hij in de jaren ’90 enkele klassiekers heeft voortgebracht met o.a. ‘Gish’, ‘Siamese Dream’ en het nog steeds fabelachtige opus ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’. Hij slaagde er telkens in om met niet voor de hand liggende songs te scoren en commercieel met niet-commercieel te combineren. Live liep het niet altijd vlotjes. Corgan is geen publieksmenner en iets te eigenzinnig in zijn songkeuzes. Er werd voor deze release en tour geschermd met het feit dat het terug met de originele bezetting zou zijn. Dat is op de bassiste na ook zo geworden. Verder zit Rick Rubin (de wonderproducer) achter de knoppen. Het moet dan ook de zoveelste wederopstanding voor Corgan en co worden. Dat is toch wat ze ons willen doen geloven, maar is dat ook zo? Laten we het album eens nader bekijken en afwegen tegenover hun topmateriaal van vroeger.
De single “Silvery Sometimes (Ghosts)” is wat schatplichtig aan “1979”, en een aardige track. Geproduceerd door wonderproducer Rick Rubin. Opener “Knights of Malta” en “Travels” vallen helaas tegen. De song zitten goed in elkaar, maar zijn boring. Geen enkel weerhaakje of verrassing. Op “Solara” vinden we het vuur van vroeger terug en dit is een heel degelijke rocker. In de zang hoor je wat venijn in Corgan’s stem. “Alienation” begint interessant en de overgangen met gitaar en strijkers zijn goed gelukt. Het refrein overtuigt mij helaas niet. Een gemiste kans. “Marching On” is een goede, maar netjes binnen de lijnen gehouden rocker. Dat geldt overigens ook voor “Seek And You Shall Destroy”. Na acht liedjes en 35 minuten is het al over. Maar eigenlijk ben ik blij dat het geen album van een uur is. Daarvoor is het te slap.
Spijts alle grote namen en manoeuvres zal dit album geen grote potten breken. Te braaf en te middelmatig. Jammer want er zijn waarschijnlijk nog een heleboel muziekliefhebbers die maar al te graag een nieuwe knaller van The Smashing Pumpkins zouden horen. Helaas, dat zit er ook ditmaal niet in. En live? Hum, vroeger konden ze mij live al niet overtuigen dus waarom zouden ze dit nu wel doen…

In de stonerrock van het uit Suffolk afkomstige trio Old Man Lizard zitten ook wat psychedelische elementen verweven. Dat is bijvoorbeeld het geval in “Shark Attack”. Op “Tree Of Tenere” begint de song met een stukje doommetal om dan eerder heavy blues geïnspireerd verder te gaan. Tussen deze twee ankerpunten situeren zich hun songs op dit album. Het geheel klinkt soms als sludgy en psychedelische stonerrock, maar de gitaartonen klinken samen met de lage bas heel weemoedig waardoor die mij telkens bij de keel weten te grijpen.
Eén van de hoogtepunten is “Cursed Ocean, Rentless Sea”, dat overigens als single fungeert. Niet voor de hand liggend, want de song duurt meer dan 8 minuten. De song doet mij een beetje denken aan ons eigenste Steak Number Eight denken. De band heeft een eigen geluid waarmee ze bij elke song toch vanuit een andere invalshoek lijken te vertrekken. Dat maakt het aangenaam om te luisteren.
Sinds 2011 zijn ze bezig en dit is, na wat EP’s, hun derde langspeler. Met elk album lijken ze te groeien en dat is met deze derde ook zo. Ze klinkt organischer en voller dan de vorige. De song lijken zich natuurlijker te ontwikkelen.
 ‘True Misery’ is een heel genietbaar stoneralbum geworden.

Neeka heeft al een mooi parkoers afgelegd waarbij ze onder andere de steun kreeg van Tom Robinson en Stef Camil Carlens. Na vijf albums verlaat Neeka (echte naam Ilse Govaerts) de Engelse taal op haar songs en zingt ze in het Nederlands.
Het is even wennen om haar zo te horen zingen, maar toch past het haar. “Kersen” is de voorloper voor het album dat in het voorjaar van 2019 zal verschijnen. Het is een catchy nummer, met een fijn ritme, mooi gezongen en ingekleurd met warme stukjes slidegitaar. Een heel leuk singeltje dat het beste doet verhopen voor het album.

Het Franse Gorod is met ‘Aethra’ niet aan hun proefstuk toe. In feite waren ze al van 1997 bezig onder de naam Gorgasm en werden ze in 2005 Gorod. Dit is hun zesde full album als Gorod. Niets werd aan het toeval overgelaten. Ze namen voor de mixing Daniel Bergstrand ( Meshuggah, Behemoth,…) onder de arm. De productie werd overgelaten aan Mathieu Pascal en de mastering werd door Lawrence Mackrocy (Decaptivated, Nightrage…) gedaan.
Het album is dan ook super. De songs ook. Het klinkt donker en melodieus. De ritmes alsook de twist en turns zijn ook om van te smullen. “Bekhten’s Curse” bevat melodieus gitaarwerk, alsook meezingbare refreinen. De afwisseling in de vocals is ook heel geslaagd. Een toptrack. Ook het titelnummer is een juweeltje met fijn gitaar- en baswerk en met een prima songopbouw. Eigenlijk zijn het allemaal elementen die je ook in de andere songs zal terugvinden.
Mike Thomson van Slipknot schreef dat er enkele hedendaagse bands fucking good zijn. Ze zijn technischer en agressiever dan wat wij meestal doen. En Gorod is daar één band van. Een heel mooi compliment om te krijgen. Vooral als het zoals hier ook nog waarheid bevat en niet enkel promopraat is. Technisch staan ze sterk. Agressiever zou ik ze niet noemen. Ze wisselen eerder agressie met melancholie af. ‘Aethra’ is een toppertje in het genre. Vernieuwend en heel vakkundig gemaakt.

Dit is een nieuwe doommetalband uit eigen land met leden die in verschillende bands hun sporen hebben verdiend. Zanger Filip Dewilde komt uit Innerface, gitaristen Johan Van Der Poorten en Ivan De strooper zijn ex-leden van Explorer, Dead Serious en Die Sinner Die. Bassist Gunther Poppe zat ook in een aantal van die bands. Keyboardspeler Eddy Scheire zat in o.a. Battering Ram en drummer Jeannot Schram is intussen vervangen door Nico Regelbrugge (ex-Shogun en Tears of Colossus). Tot zover de statistieken en feiten. Nu over naar de muziek.
Vier stevig uit de kluiten gewassen songs staan er hier op deze EP. Gemiddelde duur van elke song is zo’n 8 minuten. Er is veel aandacht gegaan naar de sfeerschepping. We krijgen uitgebreide intro’s te horen zoals op het titelnummer dat begint met kraaien, wind en synths om dan met bas en gitaar langzaam binnen te komen. Het orgeltje zorgt ervoor dat je beelden van desolate landschappen ziet opdoemen. Ook opener “The Hour of Bloodrun” heeft een lange en sfeervolle intro. Meteen krijgen we een beklemmende sfeer. De zang is clean en past goed bij de muziek. Het maakt de hel en verdoemenis vlotter verteerbaar. De songs zitten goed in elkaar en bieden veel variatie. Die variatie komt de ene keer van de keys en de andere keer van de gitaren of de ritmesectie. “Last Words From Black Birds” trekt het tempo iets omhoog en doet je meer headbangen dan de vorige twee epische tracks. Afsluiter “Adrift And Astray” schets een doembeeld van een vernietigde wereld en hoe het daarna verder moet. De song bevat een heerlijke gitaarsolo die snijdt waar hij moet snijden.
Cult Of Scarecrow geeft hier een serieus en lichtjes fantastisch visitekaartje af. Deze EP zal hier nog een tijdje in mijn afspeellijst staan.

Je hebt zo van die vrouwenstemmen die krachtig en indringend klinken. Ik denk dan aan Bonnie Raitt, Janis Joplin, Tina Turner… Beth Hart hoort daar zeker ook bij. Ik was toch verrast dat haar carrière inmiddels 25 jaar oud is. De tijd vliegt. In die periode heeft ze veel mooie optredens (o.a. Pinkpop, Blues Peer…) gegeven en talloze albums gemaakt. Onder andere met de gitaargrootheid Joe Bonamassa. Ze tourde altijd meer in Europa dan in de Verenigde Staten, wat vooral met haar platenlabel te maken heeft. Echte hits heeft ze niet, maar ze verkoopt wel massa’s albums. Dit jaar verscheen nog ‘Black Coffee’ dat terug een samenwerking met Bonamassa was. Nu is er een live-album van de tour die daarop volgde.
Ze begint al geweldig door solo te starten met “As Long As I Got A Good Song” om dan samen met de band over te gaan naar “For My Friends”. Alle te verwachten songs komen aan bod: “Bang Bang Boom Boom”, “As Good As It Gets” en natuurlijk “Leave The Light On”. Heel intens gezongen is “Sister Heroïne” en smachtend zweeft “Your Heart Is Black As The Night” rond mij heen. Ook “Caught In The Rain” blijft onder je huid plakken. 23 songs lang weet ze mij en het publiek in te pakken. De band speelt fantastisch. Perfect gewoon. De interactie met het publiek wordt hier goed weergegeven, wat je een echt live gevoel geeft. En die stem… daar kunnen veel pseudo-live/playbackende artiesten nog een puntje aan zuigen.
Wil je beter kennismaken met het repertoire van deze ras artieste dan is dit een ideaal instapalbum. Meteen zal je ook uitkijken om haar live aan het werk te zien want dat dit haar ding is straalt gewoon van het album af. Ook de dvd is de moeite waard om te zien. Fans kunnen dit staaltje vakmanschap blindelings aankopen.

At The Front  is afkomstig uit het zuiden van West-Vlaanderen (Wevelgem). Met ‘Faith’ zijn ze toe aan hun tweede EP, die werd opgenomen en gemixt in de Shellshock-studio. Hun roots liggen in de 90’s thrash en bands zoals Machinehead, Sepultura zijn ook voorbeelden voor hen.
We krijgen zes tracks te horen. Opener “Love” begint met kerkklokken en een priester die in het latijn sommeert. Daarna krijgen we potige thrash te horen. De Sepultura-invloeden komen hier in het refrein lichtjes terug via de vocals. Tijdens de bridge en de solo trekt het tempo op. “Never Again” begint met een sfeervolle en warme intro. Het doet denken aan Alice in Chains of Chris Cornell. Tijdens het refrein wordt het wat zwaarder maar het nummer gaat toch naar een ballad toe. Naar het einde toe komen de thrash-elementen terug naar voor. Heel leuke song.
“Faith” drijft op een lekkere riff. Op “The Pain” gaat het tempo terug omhoog en krijgen we een korte metalsong. “Bring Back The Bullet” begint met een leuke wisselwerking tussen bass en drum. “Betrayed” gaat over verraad. Je hoort aan het begin iemand zeggen ‘Die Motherfucker’ en dan zijn revolver trekken.
Op ‘Faith’ staan heel degelijke songs die duidelijk in de jaren ‘90 thrash hebben gelegen. De zang geeft een iets modernere toets aan het geheel. Genoeg materiaal om op te headbangen. Benieuwd hoe dit allemaal live klinkt. Voor liefhebbers van Kreator, Machinehead, Soulfly, Exodus en Death Angel.

Of dit trio uit Bergen werkelijk ooit in Alaska is geweest weet ik niet maar na twee jaar werken is hun debuutplaat uit. Zelf zeggen ze geïnspireerd te zijn door bands als U2, Rasmus, 30 Seconds To Mars en Muse. Dat zijn mooie namen om rond te strooien natuurlijk. Ik hoor niet meteen veel gelijkenissen, maar ik kan zeggen dat ze energieke songs maken die heel modern klinken en die de nodige catchy elementen bevatten. De ene keer klinken ze een beetje als Rasmus ( bv “Make You Stay”) en de andere keer klinken ze eerder als Justin Bieber (zoals op “Hey Girl”). Dat laatste is geen verwijt want Bieber zijn laatste singles zijn zeker niet mis.
Feit is wel dat ze met hun muziek wel eerder een jong publiek zullen aanspreken. Aangezien ik de houdbaarheidsdatum om tot de categorie tieners te behoren, al lang overschreden heb, vind ik de muziek wat te licht en te oppervlakkig naar mijn goesting. Maar ik hoor wel dat alles goed in elkaar zit en vakkundig klinkt. Ik zie ze wel in staat om met hun muziek in één of andere Marquee Doom (bv Werchter) de boel in vuur en vlam te steken. Ik denk dan aan bands zoals Twenty One Pilots en dergelijke die dit ook al gedaan hebben.
‘Dancing With Ghosts’ is een heel degelijk debuutalbum waar veel tienermeisjes weg van zullen zijn. Muziek die in het rijtje van Imagine Dragons, Twenty One Pilots en Nothing But Thieves past.