De Californische band Grandaddy had in de jaren 90 reeds kort na hun ontstaan een vrije grote hit met “A.M. 180”. De song werd veel in de Afrekening van StuBru gedraaid en hij verscheen daarnaast ook in series ( o.a. op BBC) etc… Na een hiatus in de jaren 2000 zijn ze al terug een tiental jaren actief. Ze brachten in 2017 zelfs een nieuw album uit, waarna helaas in datzelfde jaar Garcia overleed ten gevolge van een beroerte.
‘Sumday: Excess Baggage’ is niet echt een nieuw album maar een verzameling van b-sides opgenomen in 2003 ten tijde bij het maken van het album ‘Sumday’. Het album ‘Sumday’  is al eerder in een geremasterde versie verschenen dit jaar samen met een EP ‘The Cassette Demos’. Bij het horen van songs die naast het album waren gevallen of b-sides besloot men die te verzamelen. Vooral omdat de band zelf vindt dat dit album nog altijd het beste staat voor wie ze zijn.
Muzikaal zit er niet zoveel verschil tussen deze songs en de songs die op ‘Sumday’ indertijd verschenen. Ze zitten in dezelfde vibe en groove. Het grootste verschil is het feit dat deze songs niet zo afgewerkt en geproducet zijn. Dat is interessant om te horen hoe ze waarschijnlijk in de repetitieruimte klinken vooraleer ze een studio intrekken.
Een goed voorbeeld is de opener “My Little Skateboarding Problem”. Een sfeervolle opener die goed opgebouwd werd maar waar geen zang op voorzien werd. Nu is het een interessante instrumentale track geworden die mitst productie en wat zang zelfs single potentie zou kunnen hebben. Een heerlijk dromerig liedje.
Bij sommige nummers hoor je dat ze op de opnameknop drukken wat maakt dat je je erg betrokken voelt. Sommige nummers klinken organischer dan die op hun studio albums en o.m. “Derek Spears” doet in de verte, qua vibe en inkleuring, wat aan Eels denken. Verder komen we ook enkele mooie en goed uitgewerkte songs tegen die heel afgewerkt klinken zoals “The Town Where i’m Living Now”, “Running Cable at Shiva’s ” en “Gettin’ Jipped”. Een aantal andere tracks klinken dan weer iets meer basic en rudimentair.

Wie fan is van Grandaddy en de band beter kent dan van die ene hit, of wie de plaat ‘Sumday’ liggen heeft, zal dit zeker weten te waarderen. Er zit hier waardevol en aangenaam materiaal tussen. Het is zeker geen verzameling van losse ideeën en halfslachtige songs geworden. Het geeft een goed beeld van wie Grandaddy is.

Even voorstellen – Grandaddy – Sumday, the cassette demos (musiczine.net)

Onder het management van Bob Savenberg (Stageplan) ontwikkelt deze 24-jarige rockchick zich stilletjes verder tot een volwassen artieste. Ze staat al sinds haar 14^de op een podium. Het zit dus duidelijk in haar bloed. Waarom moet je ze leren ontdekken? Omdat ze een stem heeft die er staat: krachtig en met gevoel. Bij momenten doet ze wat aan Anouk denken qua kracht en timbre. Maar ze is zeker geen kloon van eerder genoemde artieste. Wel bevindt ze zich ook in het universum van songs die enerzijds gevoelig zijn en anderzijds kunnen rocken.
“Go in Grace” is verschenen net voor de zomer maar ik wilde je deze toch nog eens laten ontdekken. Het is een heel degelijk gemaakte song die toont waartoe ze in staat is met haar stem. Het moet toch zijn dat het ergens aanslaat want op spotify heeft deze single inmiddels meer dan 100.000 hits. Ontdek ook haar single van vorig jaar “Better Off”.

Alice Mae - Go In Grace (Official Lyric Video) - YouTube
Better Off - YouTube

Het levensverhaal van Alice Cooper is intussen genoegzaam bekend. Het moet gezegd zijn dat na de comeback van Alice met ‘Trash’ de artiest nog maar zelden ontgoocheld heeft. Steevast komt hij met degelijk tot geweldige albums voor de dag. Zoals bijvoorbeeld ‘Brutal Planet’ of ‘Paranormal’. Ook live staat deze zeventiger er nog steeds. Eveneens met zijn andere band The Hollywood Vampires waar onder andere acteur Johny Depp in meespeelt.

Het nieuwste album is terug, hoe kan het ook anders, een concept album geworden. Een album dat verhalen over het tour-leven vertelt. Dit met een nodige dosis humor in. Voor de productie van dit album werkte Cooper opnieuw samen met Bob Erzin. Op dat vlak dus geen verrassingen. Voor het maken en ontwikkelen van de songs werkte hij dit keer samen met zijn live band. Hij wilde dat de band zo strak op plaat was zoals ze ook live op het podium zijn.
Er wordt geopend met de sterke song en eveneens single: “I’m Alice”. De sound op dit album is eerder vintage met vooral de sound van de meer rock albums uit zijn oeuvre. Dit dan gestoeld op moderne opnamemethodes waardoor het allemaal snedig en melodieus klinkt. “Welcome To The Show” en “All Over The World” zijn daar een goed voorbeeld van. Op “Dead Don’t Dance” gaat hij de donkere toer op en wordt de tekst ondersteund door enkele van de zwaardere riffs. Die riffs zijn soms gegoten in Led Zeppelin sausje maar dan in een conventionelere song gestoken. Zoals op bv “White Line Frankenstein”. “Rules Of The Road” heeft een plezant bluesy/rock ‘n roll groove.
Het album biedt op die manier voldoende afwisseling om het boeiend te houden. Ook de moeite is “Road Rats Forever”. “Baby Please Don’t Go” is de eerste ballad die we tegenkomen op deze voor de rest uptempo-plaat. “100 More Miles” is een goed half traag opgebouwde song geworden. Om af te sluiten met “Magic Bus” wordt er nog eens stevig gerockt.

Alice Coopers keuze om alles in de studio met de live band op te nemen is geslaagd: het klinkt heel homogeen en op elkaar ingespeeld. Voeg er de moderne vintage sound bij en enkele sterke composities en we kunnen terug van een geslaagd album spreken. Vooral de opbouw en de volgorde van de tracks maken dat het album een beetje als een live show klinkt. Het is ook mogelijk om er de blu ray bij te kopen met daarop het live optreden op Hellfest 2022. Voor de rest verkrijgbaar in alle mogelijke formaten, smaken en kleuren.

Metal/Glam Rock
Road
Alice Cooper

In de serie [PIAS40] brengt het label ook een 12Inch op vinyl van The Neon Judgement uit. Dit omdat de band indertijd een pioneer was op vlak van EBM, Industrial en electro. De 12’’ bevat vijf tracks.

Er wordt geopend met “Chinese Black” uit 1987 die op de EP ‘A Man Ain’t No Man When A Man Ain’t no Horse, Man’ stond. Een titel dat waarschijnlijk geen idee van de platenmaatschappij was en hen de wenkbrauwen vermoedelijk deed fronsen. “Chinese Black” was geen single maar wel heel erg geliefd bij de fans en veel gedraaid op fuiven. Ik was er indertijd weg van. Het klonk donker, wat theatraal en toch catchy. 
“Miss Brown” uit datzelfde jaar was het nummer waarmee ik de band heb ontdekt. Deze single heb ik toch grijsgedraaid. Omdat de gitaar hier wat duidelijker aanwezig was bleef dit nummer bij mij hangen (ik was toen een gitaarfreak en luisterde naar de Ramones, Sonic Youth etc) en ontdekte ik niet alleen de band maar ook de muziek die meer op elektro was gebaseerd: Depeche Mode, Yazoo, Human League…
Van ”Tomorrow in the Papers” trok in eerste instantie vooral de tekst mij aan. Een aanklacht tegen de media waar ze je erop wezen dat ze niet alleen een senator kunnen maken of breken maar in feite ook jouzelf. Toen was het nog maar 1985 en kijk waar we nu staan op dat vlak.
“Awful Day” heeft ook die blauwdruk van een Neon Judgement track: donker, catchy, een beetje onheilspellend. Op het eerste gehoor denk je een eenvoudige track maar hij is heel clever en gelaagd opgebouwd. Het resultaat is o zo doeltreffend.
“Tv Treated” werd zowel in 1982 als 1989 een single en is voor de band denk ik het nummer waarmee ze het meest veréénzelvigd worden. Het stond eveneens op de EP van ‘Awful Days’ in een nieuwe versie.

Fans gaan dit blindelings kopen en voor de mensen die hen willen ontdekken is dit een heel schone selectie om mee te beginnen.

EBM/Dark electro/Cold Wave
[Pias40]
The Neon Judgement

 

Liliane Saint-Pierre voorstellen is zoals Will Tura voorstellen. Ze draait al zolang mee in de showbizz te beginnen met haar optreden met The Starlets als twaalfjarig, via Canzonissima, haar samenwerking met Claude François en zijn label tot het eurovisiesongfestival en nog zoveel meer. Ze heeft al een heel uitgebreid oeuvre in die zestig jaar opgebouwd. Jawel, zestig jaar staat ze intussen al op de planken en dat is ook de titel waarmee ze volgend jaar door het land zal optreden: zestig jaar on tour.

Nu heeft ze een nieuwe single dat “Dansen in het Licht” heet en een bewerking van een nummer van Bruce Springsteen (“Dancing in the Dark”) is. Zo’n hit hernemen is durven en niet zonder risico maar ze komt er goed mee weg. Het nummer is sfeervol en de sterke stem van Liliane komt ook mooi uit tegenover de begeleiding. “Dansen in het Licht” is een fijne bewerking van het nummer van The Boss. De vertaling is van de hand van Belinda Meulendijk, die onder andere ook teksten voor Rob De Nijs schreef.

Nu is het enkel nog wachten om haar terug eens live aan het werk te zien. De tour start op 19 november 2023 in Harelbeke en zal eindigen op 22 juni 2024 in Heusden-Zolder.

Je zou, tussen al dat festival geweld, bijna over het hoofd zien dat Sigur Rós een nieuw album uit heeft. Het eerste album in tien jaar wat niet meteen verwonderlijk is want ze hadden in die lange periode dan ook wel wat katjes te geselen rond vermeend kindermisbruik door de drummer, het vertrek van de toetsenist en vermeend belastingontduiking van de band. De nummers werden opgenomen op verschillende plaatsen: hun eigen studio in IJsland, de Abbey Road Studio in London en op nog enkele locaties in de U.K. en de USA.

Het schrijven van ATTA begon in 2019 toen Jonsi (gitarist/zanger) en Holm (bassist) herenigd werden met toetsenist Sveinsson die de band in 2012 had verlaten. Voor deze plaat werd beroep gedaan op onder andere het London Contemporary Orchestra en de blazerssectie van Brasgat i Bala. Verder wilde men een plaat maken die mooi was en die brak met het eerder agressiever klinkende ‘Kveikur’ uit 2013.
Hen live aan het werk zien met deze plaat zal moeilijk worden want ze doen een selecte toernee waarbij ze telkens samen met een orchestra zullen optreden. De data zijn helaas blijkbaar al allemaal uitverkocht. Hier en daar treden ze ook op zonder orkest zoals laatstleden in Werchter waar ze het publiek in de Barn in vervoering brachten.

De plaat dan zelf: die klinkt heel etherisch, weids, stemmig en eclectisch. En we mogen naast de dosis melancholie en emotie alsook de termen orkestraal en groots in zijn kleinheid niet vergeten te vermelden. De stem van Jonsi klinkt weer engelachtig en haast wereldvreemd. De songs zijn eerder soundscapes ipv nummers.
De instrumentatie is deze keer iets klassieker en minder experimenteel dan we dikwijls van hen gewoon zijn maar het resultaat is daarom niet minder doeltreffend.
De tracks die er voor mij het meest uitspringen zijn “Kettur” met zijn hartslag drum, “Mór met zijn gezang en strijkwerk, de opbouw van “Andrá” en de warmte van “Gold”.
Het album is naar Sigur Rós normen een degelijke en goede plaat geworden. Daarmee is ze kwalitatief en muzikaal een plaat waar nog steeds velen niet aan kunnen tippen. Soms vind ik dat ze de grandeur op sommige momenten ietsje meer hadden mogen temperen. Het had, mijn inziens, soms de song nog beter doen uitkomen., o.m. op “Fall”. Ik spreek nu wel over detail kritiek.
Het is ook een plaat die eigenlijk één uitgesponnen soundscape is geworden. Sigur Rós is terug en dat werd tijd. Dat ze dat dan met deze kwalitatieve langspeler doen is mooi meegenomen.

Sommige dingen nemen een speciale plaats in je geheugen of hart. Neem bijvoorbeeld Der Klinke. Ik was juist begonnen met schrijven en ik kreeg de aanbieding om Der Klinke te gaan interviewen, in hun repetitieruimte in Oostende, naar aanleiding van hun plaat ‘The Gathering of Hopes’. Als beginneling werd ik daar warm onthaald en maakte ik kennis met een band die ik op muzikaal vlak juist had ontdekt. Dat zijn van die dingen die je je hele leven bijblijven. Soms werd indertijd wat meewarig over de band gedaan maar ze deden gewoon verder op hun manier en tempo. En kijk: sedert enkele jaren worden ze nu juist geprezen voor hun eigenheid en omdat ze moeilijk in een hokje te plaatsen zijn. Hoe het kan verkeren.
Sedert juni werd ‘Facing Fate’ op de wereld losgelaten. Wanneer je de vinyl of cd in de hand neemt dan merk je meteen het professioneel ogende artwork op ( www.tikkels.be).
De vinyl bevat 8 tracks en op de cd versie staat als bonus de John Wolf-remix van “Who to Deny”. Die versie is ook terug te vinden op de gelijknamige single.
Er wordt meteen sterk geopend met “Dark Night March”. Een goed opgebouwd nummer met mooie synths en heerlijk baswerk. Vooral die warme en kabbelende bas doet de song leven. “The Shallow Shadow” (produced by John Wolf) was al gekend als single en bevat alle ingrediënten die we van Der Klinke mogen verwachten: dansbaar, een gothic aandoende bas, wave gitaren en synths. De mix van de vocals vind ik ook goed gelukt.
Op “Dancing Liberty” krijgen we terug een vintage Der Klinke te horen. Een nummer dat het op de wave-dansvloer goed zou kunnen doen. “Closing in” is iets donkerder dan de vorige twee tracks: fijn gitaarspel, synths en met guestvocals van Martin Bowes (Attrition). De man die ook ditmaal de mastering van het album heeft gedaan. “You’re Looking Good in an Elevator” is uptempo en catchy. Kortom een serieuze single-kandidaat. Een nummer waar Pat Pattyn (was drummer bij Nacht Und Nebel en momenteel nog steeds bij The Bollocks Brothers) aan de tekst meeschreef.
Ook op “All The Right Wrongs” passeert er een gast muzikant. Filip Heylens (o.a. zanger bij Wegsfeer) verzorgt hier de vocals en doet dat heel goed. Zijn stem past heel goed bij de eerder donkere sound. Ook heeft het refrein een catchy hook. “Absolutely Nothing” is een prima albumtrack. De “Who To Deny”-track zal bij de fans wel al goed gekend zijn en behoeft buiten wat complimenten nog weinig commentaar.
Hoeveel bands sluiten af met het titelnummer? Je kan ze op één hand tellen denk ik. Dat gezegd zijnde is “Facing Fate” wel een mooi opgebouwd episch nummer geworden. Een bas gedreven intro waar de andere instrumenten langzaam komen binnen gewandeld. Denk qua opbouw een beetje aan “Desintegration” van The Cure. Een toppertje waarmee een sterke plaat wordt afgesloten.
Het is een album dat mooi oogt en klinkt! 

Darkwave/electro
Facing Fate
Der Klinke

 

Bij het uitkomen van hun gelijknamig debuut was ik wel onder de indruk van donkere, eerder logge en diepe Doom metal. Bovendien hadden ze ook wel melodieuze stukken in hun muziek.
Intussen is dit toch al 9 jaar geleden en is dit hun vierde album. Bij deze vierkoppige Amerikaanse band uit North-Carolina krijgen we op ‘Chthonic’ terug het vertrouwde geluid waar ze sinds 2014 om bekend staan. Dat zijn lange, donkere lappen muziek met daarbij een getormenteerde stem die rechtstreeks uit één of andere grafkelder komt. Het soort muziek dat, wanneer je door een donkere periode gaat, je zal herkennen maar je niet meteen zal opvrolijken. Nou, ik kan dat wel smaken en dit album evenzeer.
Tevens zijn er ook wel melodieuzere passages zoals de intro op “Petroglyph” met zijn gitaarmelodietje of de instrumentale interlude “Chthonic” waarin ze de toon en het thema van de plaat neerzetten. “Passage” is voor mij het boeiendste stuk dat ze hier hebben neergezet: donker, zwaar en met veel variatie in alle geledingen. Voor mij het piece-de-resistance van de plaat.
Vijf tracks lang nemen ze je bij je nekvel. De intro en outro zijn samen goed voor tien minuten en de drie tracks ertussen draaien allen rond de tien minuten maar het voelt niet als tien minuten aan.

Een aanrader in zijn genre! Met een mooie cover van de Oekraïense kunstenaar  Vladislav Cadaversky.

Doom/Death Funeral metal
Chthonic
Mesmur

 

Nile On Wax is een trio dat in bepaalde kringen wel bekend is en terecht ook, want ze brengen hoogstaande en smaakvolle muziek. Als we de naam van de violiste noemen dan zal bij het breder publiek wel hier en daar een frank of een euro vallen. Catherine Graindorge kwam een tijdje geleden wel vaker in de media vanwege haar samenwerking met Iggy Pop. Daarnaast heeft ze ook al met o.a. Nick Cave, John Parish etc…
Daarnaast mogen we bassist David Christophe en drummer Elie Rabinovitch zeker niet vergeten. Met ‘After Heaven’ zijn ze aan hun eerste album voor hun nieuwe label, nadat ze al drie albums op Dépot 214 uitbrachten. En ze hebben hun start bij Tonzonen Records niet gemist.
Opener “In Heaven” verzoent een beetje elementen uit verschillende stijlen om tot een homogeen en sterk opgebouwd stuk muziek te komen : het klinkt soms filmisch, Oosters en bij momenten naar de post-rock van Explosions in the Sky. En dat geldt meteen voor al de tracks op dit rijk gekleurd en klinkend album. Een pareltje om te ontdekken. Ik kan natuurlijk nog talloze vergelijkingen maken en met superlatieven gooien maar je moet het vooral zelf ontdekken en je laten meenemen in hun boeiende wereld.

Jazz, Epische soundscapes, post-rock
After Heaven
Nile On Wax

Er valt veel te zeggen over Depeche Mode en over dit nieuw album. We kunnen rond de dood van Andrew Fletcher niet heen waardoor het trio nu een duo is geworden. Het album werd geschreven na diens dood en op zeven songs hielp Richard Butler van de Psychedelic Furs meeschrijven. Ook werkten een hele rits muzikanten mee aan de opnames. Op zich merk je niet zoveel van het ontbreken van Fletcher op deze plaat. Waarmee ik zijn invloed zeker niet wil minimaliseren maar wil ik  zeggen dat dit eerder de verdienste van de muzikanten en het overgebleven duo is.

De openingstrack “My Cosmos is Mine” is eerder trage, donkere song geworden met een baslijn die wat aan Massive Attack doet denken. De tekst is zwaar maar wordt ondersteund door heel mooie synthlijnen en backings. Geen single-materiaal maar wel een heel goeie albumtrack.
“Wagging Tongue” ligt in het verlengde van de openingstrack. De single “Ghosts Again” is een song die samen met Butler werd geschreven en is het eerste nummer op het album dat uptempo is. Het nummer is een groeier geworden dat bij elke beluistering meer en meer aanspreekt.
“Don’t Say You Love Me” is een melancholisch liedje dat Gahan met veel emotie zingt. Het bevat enkele mooie melodielijnen. “My Favourite Stranger” is ook een toppertje met de dwarse synths en gitaarsounds doorheen het anders eerder brave nummer.
Zoals op elk album staan er enkele songs tussen waar Martin Gore de lead vocals op zich neemt. Hier gaat het enkel over “Soul With Me”, de rest is ingezongen door Dave Gahan.
Ik hoor Depeche Mode vintage in sommige nummers onder een laagje moderne synths. Zoals op “Caroline’ s Monkey” dat ergens teruggaat naar de sound van ‘Violator’ en ‘Exciter’. “People are Good” is ook een heerlijke vintage song en met goede vocals. Het moet gezegd Dave Gahan, is hier in vorm.

Het album bevat twaalf songs en klinkt als een bezinnende, reflecterende band. Ik weet niet of het de leeftijd of de dood van Fletcher is die hiervoor verantwoordelijk is.
Kort samengevat: dit album bevat geen singles zoals “Personal Jesus”, “Never Let Me Down Again”, “Master and Servant” maar wel heel degelijke, mature songs die groeien bij elke beluistering en knap in elkaar zitten.