Het is reeds het zesde album van The White Lies. Het moet hard zijn om telkens vergeleken te worden met je debuut en zijn opvolger die overal scoorden en prijzen wonnen. Niet dat er daarna niets meer volgde dat de moeite was maar de hype is wat weg samen met een paar onopvallende albums die volgden. Wist je trouwens dat het trio nog steeds in de originele bezetting spelen? Dat is toch al van in 2007. Een prestatie. Wat over de nieuwste plaat dan? Ze is geproduceerd door Ed Buller (die o.a. hun debuut en nog enkele andere platen produceerde) en Claudius Mittendorfer (o.a. Weezer, Panic at the Disco).
De opener “Am I Really Going To The Die” begint met een mooie sfeervolle en trage intro en wordt daarna een dansbare track. Doet wat aan Franz Ferdinand denken. Een leuke bas, synths en catchy refrein. Tekstueel blijft het natuurlijk donker en is de dood weer niet ver weg als thema. De titeltrack die erna volgt heeft een fijne synthpop-hook met een refrein dat precies al lijkt te bestaan. De track is goed maar niet zo sterk als de opener. “Breathe” is dan weer een voltreffer: terug een fijne intro, machtige ronkende bas en referenties in het refrein naar hun eerste twee platen). Oud en nieuw door elkaar.
De ritmesectie is enorm gegroeid de voorbije tien jaar en dat komt de songs ten goede. Het zorgt voor meer variatie en het brengt de muziek ook iets verder weg van de typische postpunk. Heel mooie song dit. “I Don’t Want To Go To Mars” is meer recht toe recht aan. Een heerlijke postpunk/rocksong waar de variatie hier meer in details zitten, zoals bijvoorbeeld de basbrugjes. De jankende gitaar doet de rest. “Step Outside” begint met een verrassend loopje van de ritmesectie. Er wordt mooi en zacht gezongen. Ook dit is een ferme en heel ritmische song. “Roll December” is een van de donkerste songs op dit album. Met bij momenten een vrij agressieve gitaar. Niettemin is de song bij momenten meezingbaar. “Ragworm” is een degelijke albumtrack. “Blue Drift” trekt je meteen mee. Het lijkt een opgewekte song als je de tekst niet ontleedt tenminste. Uplifting zou ik het noemen. “The End” is een mooie rustige en traag opgebouwde song. “There Is No Cure For It” is vintage White Lies. Een nummer dat voornamelijk, denk ik, over verslavingen gaat en het morbide gevolg ervan. Een mooi opgebouwde song dat een puik album afsluit.

Het zesde album van White Lies is goed, erg goed zelfs. Het producers duo Buller/Mittendorfer hebben hun werk goed gedaan waardoor ze bij momenten iets anders en toch vintage klinken. Schitterende ritmesectie en mooi opgebouwde nummers. Voila, die zal in mijn eindejaarslijstje van 2022 moeten staan.

PostPunk
As I Try Not To Fall Apart
White Lies

Een plaat opleggen die meteen met een brok adrenaline uit de startblokken schiet, hoe fijn is dat niet? In elk geval is dit zo met de vijfde plaat van het Zweedse Rotten Mind (afkomstig uit Uppsala). “Inflammable” is de eerste track en ze schiet inderdaad in vuur. Heerlijke bas van de nieuwe bassiste Liz Panella, een gedreven zang, gitaar en drums maken het af. Daarna volgt de single “Serpent Eyes” dat heel wat dark wave en postpunk bevat met catchy zanglijnen. “Die Young” gaat dan weer meer naar de punk en garagerock.
De productie klinkt super en als band klinken ze ook volwassener dan op hun plaat “Rotten Mind” uit 2017. Zoveel is er muzikaal sedertdien niet veranderd maar ‘t zit hem in de details en de afwerking. En ze hebben ook wat meer elementen uit andere aanverwante muziek in hun songs verwerkt. Het halftrage “(I Ain’t) One To Talk To” heeft een heerlijke donkere bas en lekker gitaartje dat rondscheurt. Love It! Het doet mij wat aan de The Strokes denken.
Het titelnummer “Unflavored” is verre van smaakloos (vergeef mij de flauwe woordspeling). Het bevat een vrij catchy refrein. Zanger Jacob Arvidsson zijn karakterstiek stemgeluid heeft er nog een beetje gekte bij gekregen lijkt mij, wat mooi uitpakt op deze muziek.
Gedurende twaalf songs weet Rotten Mind ons te boeien en bezig te houden. “Unflavored” is een sterke aanrader voor wie van donkere en snedige gitaarmuziek houdt. Je kan je er niet aan mispakken want er staat geen enkele zwakke track tussen. Iets wat ik ook al van “Rotten Mind” uit 2017 zei trouwens.
Live heb ik ze nog niet mogen smaken maar als ze terug onze contreien aandoen ben ik één van de eerste om te gaan kijken. Ze groeiden sedert hun debuut qua bekendheid en stonden al in magazines zoals NME, Vive Le Rock en Gaffa. Ik zou zeggen verplicht luistermateriaal.

Voor wie houdt van o.a. The Strokes, Sons, The Vibrators, The Hives, 1919 etc…

Garagerock/punkrock/darkwave
Unflavored
Rotten Mind

Dirk Da Davo blijft de meest productieve lid van het duo van The Neon Judgement. Ditmaal een release van een single onder zijn naam. De song begint met een lekkere en warme gitaarriedel die zich doorheen de ganse song beweegt. Een leuke bas. Daarrond komen we de zang van Dirk tegen en zijn vrij gekende elektronische percussie.
Een nummertje dat blijft plakken in mijn hoofd. Herkenbaar en eenvoudig, maar dat is meestal beter dan dat het andersom is. Dit nummer heeft een sterke Neon Judgement invloed of sfeer meegekregen. Vele fans zullen dat helemaal niet erg vinden denk ik.
Daarbij een gekke nihilistische videoclip waar o.a. een drummer een varkenskop aanheeft en met hier en daar nog wat stoned-geïnspireerde toestanden.
Kortom een leuke single dat iets minder vernieuwend klinkt dan zijn vorige releases maar dat zeker en vast een leuk luisternummer is gebleken.

Link video: https://youtu.be/epmjigY4mC4

Er komt toch heel wat goeds voort uit Kortrijkse regio. Ditmaal The Waltz, een viertal dat hier de vooruitgeschoven single “Red-Orange Moon” op de wereld loslaat voor hun komende debuut album (met name ‘Looking Glass Self’) volgend jaar.
Deze jonge band dook de Dunk! Studio binnen tijdens de pandemie om een plaat op te nemen. Deze single is gestoeld op een heavy groove van bas en drum waarop de rest van de song komt op te liggen. Het klinkt vrij potent dus. Het bevat een leuke bridge waarin alles down gaat en ietwat psychedelisch klinkt. Het staat er als een huis moet ik zeggen.
Een leuke track dat het beste doet vermoeden voor de rest. Qua stijl ligt het ergens tussen Idles, The Jesus Lizard, de ruwere Blur, de grooves a la Franz Ferdinand…
Hun vorige single “Flowers” is ook de moeite waard om eens te beluisteren. Het is ietsjes melodieuzer dan deze single. Je hoort er elementen van de jaren 90 in, ook elementen van indie rock, shoegaze, alternative rock en dat allemaal door elkaar gemengd tot hun eigen stijl.
Een aanradertje.

The Waltz - Red-Orange Moon (Official Video) - YouTube

Jeroen Geerinck opereert hier onder de naam Geronimo. Misschien ken je hem van o.a. “Snaarmaarwaar”, “Hot Griselda” of “Spilar”.Hij is naast een muzikant ook een producer en studio-ingenieur die veel ervaring heeft met het maken van folk albums. Op dit album beperkt hij zich niet tot folk maar mixt hij verschillende genre-elementen door elkaar. Hij componeert, speelt, mixt en neemt alles zelf op.
De opener “Break of Day” ligt nog dicht tegen singer-songwriter en folk aan. Op “Wetland Track” en het titelnummer “Run High” steekt hij er meer variatie en stijlen in. De synth geeft het geheel een moderne toets en de percussie zorgt voor een stuwend effect. Op “Run High” heeft de elektrische gitaar een prominente plaats en laat hij ze volop ‘vertellen’. Het is melodieus en het vervangt zo ook de zang die hier op dit album niet aanwezig is. “Pace Up” is ook een mooi liedje dat mij wat aan de jonge Mark Knopfler doet denken. De meeste songs hebben folk elementen maar evenzeer rock invloeden uit o.m. de jaren zeventig. Denk aan Neil Young, Bob Dylan, etc…
Het album heeft een fijn, aangenaam geluid. Je hoort duidelijk dat hij dit gewoon is. De liedjes zitten goed in elkaar en ondanks het instrumentale karakter,  verveelt het niet snel. Hij weet het boeiend te houden door zijn melodieën uit te bouwen en van mooie arrangementen te voorzien.

Instrumentale folk-roots
Run High
Geronimo

Sinner’s Day 2021 - van 30 oktober t-m 01 november 2021 - Een weekend voor de new wave, goth en punk
Sinner’s Day 2021
2021-11-01
The Max
Heusden-Zolder
Wim Guillemyn

Sinner’s Day had er al twee dagen opzitten toen we toekwamen. We hoorden heel veel goeds over Gary Numan en een mini stormpje zorgde er voor dat Diary of Dreams niet konden spelen wegens ondergelopen instrumenten door de hevige regen. Siglo XX die als invaller meer dan zijn ding deed en er was terug veel animo voor Red Zebra. Bij de Bollocks Brothers was Harley David (son of a bitch) het hoogtepunt. Ook over Also The Trees viel goeds gehoord.

dag 3 - Op de dag van Allerheiligen past dit festival natuurlijk wonderwel. De locatie was leuk en passend maar wel koud. De ontgoocheling van de dag was het cancelen van The Fields of the Nephilim en aan de t-shirts te zien waren velen fan van deze oer gothic rockers. Maar cancelen is iets wat deze band jammer genoeg veel doet. Is het de leeftijd? Is het iets anders? We gaan het niet weten dus doen we verder met de bands die er wel waren.

Over het optreden van Twin Tribes uit Texas hoorde ik veel positiefs. Spijtig dat ik ze moest missen want hun platen spreken mij enorm aan. En sympatieke gasten zijn het ook. Ze stonden achteraf in de zaal en waren heel gemakkelijk aanspreekbaar.
Gene Loves Jezebel deed het zeker niet onaardig maar het was toch vooral hun bekendste nummer “The Motion In Love” die enige warmte in de zaal bracht. Door de hoogte van het pand was het er trouwens koud. Dus wat animo was telkens mooi meegenomen.

In Oostende liep de catering nog in het honderd, maar hier was er op dat vlak niets op aan te merken.

Solitude Within was vandaag een beetje de vreemde eend in de bijt met hun gothic metal a la Within Temptation of Nightwish. De zangeres heeft een goeie stem en ook de songs zitten goed in elkaar. Jammer, maar velen trokken naar elders. Op de komende metal day zullen ze zeker beter op hun plaats staan en meer aandacht krijgen. Wil je ze ontdekken dan kan ik hun debuut ‘Disappear’ aanraden.
She Past Away zag ik voor de vierde of vijfde keer. Bij hun eerste optredens was er nog het nieuwe en de buzz rond de band. Vandaag zag ik een technische goed optreden maar ik hoorde 45 minuten dezelfde track (figuurlijk gesproken). Ik bleef wat op mijn honger zitten en wacht op vernieuwing van hun kant.
Frozen Nation kon mij bekoren met hun dansbare electro. Met nummers zoals “Alone in Berlin” breng je de boel in beweging.
The UK Subs zijn hardcore-punk veteranen maar van dat laatste was niets te merken tijdens het optreden. Vocalist Charlie Harper is intussen bijna halfweg de zeventig maar hij staat er nog steeds. Hij is ook het enige overgebleven lid uit de beginjaren. Bassist Alain Gibbs speelt ook al lang mee hetzij met tussenpauzes. We kregen een fijn recht toe recht aan optreden en de mosh pit kwam tot leven. Niets meer maar ook niets minder.

Tussendoor kon je buiten ook dansen in de Batcave. De dansvloer stond geregeld vol met dansers op gekende en minder gekende nummers. Een mooi initiatief dat zeker mag blijven.

AstrAsonic brengt melancholische wave rock. Ze speelden een heel degelijke set en met hun nummers staan ze stevig in hun schoenen. Intussen zijn ze bezig met het afwerken van hun nieuw album. Ik ben benieuwd in elk geval.
La Muerte en melancholie? Nee, ze brengen al decennia lang harde rock en noise. Een muur van geluid en spanning recht vanuit de ondergrond van de aarde. De meningen zijn altijd zwart-wit. Ofwel hou je er enorm van ofwel loop je er van weg. In elk geval stonden ze heel scherp te spelen met songs zoals “Couteau dans l’ eau”, “Lost”, “White Devil”…. De visuals zijn zoals altijd ergens tussen porno en agressie. Daarna moest Ground Nero het lawaai van La Muerte doen vergeten. Ground Nero trad aan met hun nieuwe Britse zanger Mark Sayle. Het was even wennen. Een ietwat andere look en zang. Maar hij deed het anders wel goed. De gekende songs passeerden de revue zoals “In The Blood” en elke song werd voorzien van mooie beelden en graphics op de screen. Ook de sfeervolle intro aan het begin van het concert was geslaagd.
De Zweden van Agent Side Grinder mochten erna het volk tot bewegen aanzetten met hun electronic postpunk. Postpunk die wel mooi gepolijst is moet ik zeggen. Ze waren indrukwekkend en nummers als “Stripdown” en “Love at First Side” konden menig festivalganger bekoren. Dit ondanks dat de mix niet altijd goed zat.
The Arch is nog zo’n uitstekende Belgische wave/goth band die hier hoog op de setlist zijn ding mocht doen. En terecht. Ook hier geen grote verrassingen maar wel een degelijk en professioneel optreden. Ook was er een hommage aan de overleden bassist van Star Industry.
Clan of Xymox is in het genre uitgegroeid tot een legende. Maar vandaag hadden ze de goeden niet mee. De eerste twee songs werd door de mix verkloot: er was geen zang en gitaar te horen in de zaal. Ik vermoed op het podium wel want het duurde even voor er reactie kwam van zanger Ronny Moorings. Toen dit euvel uiteindelijk opgelost werd en de band op dreef kwam hoorden we opeens luide partymuziek vanop het podium ernaast die dwars door de sound van Clan of Xymox ging. Gefrustreerd trokken Moorings en Sean Goebel naar het naastgelegen podium om de leden van State of Union tot stilte aan te manen. Hoe weinig respect kan je hebben dat je geen rekening houdt met een spelende band? Nog maar weinig meegemaakt. Daarna speelde de band heel professioneel de set uit. Maar de magie was wel weg na al die obstakels. Jammer.
Na Clan of Xymox trokken de meesten moe en kouwelijk naar huis. State of the Union moest het dus met veel minder publiek. Deze band debuteerde bijna twintig jaar terug met “Black City Lights” op Accessions Records van Adrian Hates. Ze weten hier met hun future pop een goede set neer te zetten.
Daarna kwam Wegsfeer het festival afsluiten. Voor velen te laat geprogrammeerd na drie dagen festival. Jammer, want de wave tribute band weet telkens de nummers energiek en met een nieuw elan te presenteren. Nummers van o.a. The Virgin Prunes, Fad Gadget, Bauhaus etc…
Zo trokken we daarna tevreden huiswaarts.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/sinnersday-2021.html

Organisatie: W-Festival (incl Sinner’s Day)

Toen De Delvers hun debuut aan de wereld liet horen waren er veel positieve kritieken op deze Nederlandse zwarte band. Eindelijk terug een Nederlandstalige band die er toe doet. Ze hebben intussen hard gewerkt en in 2022 mogen we hun nieuw album verwachten. Nu moeten we ons voorlopig opwarmen aan deze single.
“Hart in Neonlicht” is uptempo met donkere bas van Tom Kets, een vrij melodieuze synth van Silke Verslype en de gekende zang van Dries Emmerechts. Naar het einde van de song toe krijgen we een instrumentale outro waar ook de gitaren van Menno Buggenhout en Laurens Primusz wat meer speelruimte hebben. Een heerlijke gitaarriff die voorbijkomt trouwens. De beats die Buggenhout eronder gestoken heeft kunnen mij alleszins ook bekoren. De clip op Youtube begint bevreemdend met mannen in masker en veiligheidspak. Als de song begint krijgen we de band te zien in een warm, rode omgeving.
“Hart in Neonlicht” is een zeer degelijke en typische De Delvers song die ons doet watertanden naar meer.

De Delvers - Hart in Neonlicht - YouTube

Ongelooflijk hoeveel interessante bands er in Vlaanderen zijn. Zo ook met Subatomic Strangers uit Rumbeke (West-Vlaanderen). Een vierkoppige band, met een zangeres, doorspekt met synths en gitaar en begeleid door bas en drum. Het genre dat ze spelen refereert naar de wave uit de jaren 80 en wordt gedrenkt in een rocksausje. Komt daarbij dat de zangeres een ferme en goeie zang in huis heeft.
Interesse gewekt? Luister dan gerust eens naar deze single die heel degelijk in elkaar steekt. De bridge met het orgel klinkende synthje en de vocale uithaal maken het geheel af.
“Troubled Mind” begint met een bas dat vervormd is met distortion of fuzz. De zang en gitaar zijn iets ingetogener dan bij de vorige track. De gitaar tokkel staat ietsje teveel naar voren gemixt waardoor het getokkel wat te scherp klinkt in het geheel. Ze bevat wel een mooie instrumentale outro.
De andere single is iets catchier dan “Troubled Mind”. Ik zou deze niet meteen als single uitspelen maar als albumtrack. Het is meer een groeier en toont dan, met de ingetogen zang, weer een iets ander facet van de band.

Als ze verder op deze weg borduren denk ik dat er nog heel mooie dingen kunnen uit ontstaan. Ik voel dat er nog groei zit in de band en de songs.

Zang en synths: Sharon Braye
Drums: Arne Stroobant
Bas: Jonas Vanelstlande
Gitaar: Nicolas Vermeersch

Wave/Rock
Enough of You-Troubled Mind -single-
Subatomic Strangers

Het nieuwe album van The Ultimate Dreamers bevat songs die tussen 1986 en 1990 gecomponeerd werden. Ze ontstonden in 1986 in Lessines. In 1990 namen ze songs op en zetten deze op een C-60 (cassette) als naslagwerk van hun bestaan. Gedurende de covid ruimde Fred Cotton zijn huis op en vond een aantal van die opnames terug. De bal ging aan het rollen toen Wool-E deze hoorde. Hij zag er wel brood in en zo krijgen we een elpee met 11 nummers. Op de cd versie krijg je er nog 10 bonustracks bij.
Muzikaal vat de titel de muziek helemaal samen: mistroostig en koud met een monotoon klinkende zang. Dat hoeft niet saai of mooi te zijn. De songs op de C-60 werden gerestaureerd en opgepoetst maar de kwaliteit verschilt wel soms een beetje. Niettemin blijft alles aangenaam beluisterbaar.
We horen jaren 80 synths, een postpunk bas en gitaar.
Opener “I Love You” is uptempo met catchy synths net als “Female Zone” trouwens. Op “Japanese Death” krijgen we een Japans aandoend synthlijntje. De beste nummers volgens mij zijn o.a. “Funeral Waltz” (sfeervolle basis doorheen het nummer), het stevige “Is This Hate?!” en “Long Time Ago” dat met zijn gitaar en bas ergens tussen Red Zebra en New Order hangt. Ook “Laughing Furniture” is muzikaal boeiend maar een beetje jammer van de bij momenten dissonante vocals. Afsluiter “S’ Envoler” is lang en mooi opgebouwd.

Ik vermoed dat de volgorde van de nummers ook de tijdslijn van opnames volgen. De eerste helft bevat synths gerichte tracks terwijl op de tweede helft de gitaar erbij komt. Dit album bevat een aantal leuke nummers die typisch zoals de wave uit de jaren 80 klinken. Liefhebbers hiervan gaan hier zeker aan hun trekken mee komen.
Ik heb ook meermaals gedacht: moest dit heropgenomen worden en de zang wat bijgevijld zijn dan zou dit nog aantrekkelijker geweest en zou de sterkte van de songs nog beter tot hun recht komen. Anderzijds was dit waarmee de meeste bands het moesten doen in die jaren 80. Een fijne release.

Postpunk/Cold wave
Live Happily while waiting for Death
The Ultimate Dreamers

De Gentse band This Can Hurt bracht in 2020 op Glasstone Records het uitstekende “Worlds Apart” uit. Dat kreeg overal goede kritieken. Nu komen ze met deze single af: “Michaela”. Een bom van een nummertje. Het is sfeervol en heeft door de gecontroleerde uitbarstingen genoeg variatie om boeiend te blijven.  De intro is met de synth en de neuriënde backings heel sfeervol. Dit komt terug in het refrein. De baslijn komt er bij momenten mooi door. Het nummer is mooi uitgewerkt en klinkt af. Prachtig.
De b-kant “Live With Me” is een herwerking van het gelijknamige Massive Attack nummer. Je herkent de baslijn en zo maar ze hebben het wel qua structuur en vibe in een eigen jasje gestoken. Ditmaal uitgegeven op hun eigen label Lacienda Records.
Verder staat er nog “If You Go” op de planning om als single uit te brengen. Het betreft hier een samenwerking met Marieke Bresseleers. Marieke is een gekende zanglerares, theaterspeelster en is frontvrouw geweest bij de metalband Circle Unbroken en Lords of Acid. Nog iets om naar uit te kijken dus.

Pop/Rock/Wave
Michaela -single-
This Can Hurt