Brussels Jazz Festival 2025 - Vice Versa + Graig Taborn Quartet & Brussels Philharmonic – Een overdosis prikkeling!
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-16
Erik Vandamme
Het Brussels Jazz Festival zit in de aatste rechte lijn. Het was ons al opgevallen hoe divers het publiek wel is, meer dan vorige jaren zien we nu zelfs een verjonging van het publiek. Een mooie alle leeftijden zijn aanwezig.
Op het programma drie bands die een overdosis aan prikkeling biedt, elk op hun eigen manier …
Vice Versa (*****) was het derde project van piano virtuoos Bram De Looze, de artiest in residence dit jaar. Voor zijn trio Vice Versa omringt de Belgische pianist zich door twee klinkende namen uit de jazzwereld: de New Yorkse meesterdrummer Eric McPherson en de impressionante Berlijnse bassist Felix Henkelhausen. Het resulteert in drie tenoren die elkaar met een kwinkslag aanporren en speels buiten de lijntjes kleuren. Improvisatie en Virtuositeit zijn de sleutelwoorden.
We waren diep onder de indruk van Bram’s uitzonderlijk talent als pianist. Felix zorgde voor een warme zwevende basklanken. En er was het verbluffende drumwerk van Eric wat sterk bekoorde; hij streelde de drumvellen, raakte soms de cimbalen aan, om daarna over te gaan naar chaos creëren , zonder al te veel af te wijken en rekening houdende met de andere twee.
Mooi die versmelting, er ontstond een uur lang een soort magie, die je onderdompelde in een badje van jazz, in een portie avontuur.
Zondermeer een subliem sluitstuk van de drie bijzonder interessante projecten van Bram De Looze!
Geprikkeld werden we meer dan voldoende … Graig Taborn Quartet & Brussels Philharmonic (*****) is een interessant talentrijk kwartet, die de jazz durft te overstijgen. Wat een kunde. Craig Taborn is een meesterlijk toetsenist en componist, die verzot is op oude Fender Rhodes-piano's. Hij brengt gelauwerde platen uit op het ECM-label en treedt deze keer op in kwartet, nl. met trompettist Peter Evans, contrabassist Thomas Morgan en drummer Ches Smith.
Ze gaan aan de slag met het Brussels Philharmonic, onder begeleiding van Ilan Volkov, die de link jazz - klassieke muziek moeiteloos maakt. Het Orkest zorgt voor een voller geluid. Magisch gewoonweg die combinatie, van het jazzkwartet vooraan, die z’n grenzen verlegt. Het publiek smult ervan en geeft hen een daverend applaus bij elk rustmoment. Het doet het combo deugd.
Op het einde van de regulaire set, krijgt Graig Taborn Quartet een daverend, minutenlang applaus. Terecht. Ze kwamen terug voor een laatste nummer, enkel de vier van hen, zonder het orkest. Dit was een muzikaal jazz - klassiek sprookjesbos!
Na een fijne drink met vrienden, gingen we even polshoogte nemen bij een band die we al een tijdje op de voet volgen. Dishwasher_ (****), het onvolprezen trio rond basspeelster Louise van den Heuvel, drummer Arno Grootaerts en saxofonist Werrend Van Den Bossche. Voorheen werden we al geprikkeld, en ondanks het feit in de foyer van een keuvelend publiek, wat de magie wat deed versmelten, tekende het trio voor een fijne overtuigende jamsessie, die de sfeer opkrikte. Ook hier viel er voldoende diversiteit te bespeuren. Mooie set dus van Dishwasher_!
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Kobe Gregoir - Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed
‘Co-Motion’, een van de opmerkelijke jazz releases voorbije jaar, is een samenwerking tussen de Belgische drummer Kobe Gregoir en de Nederlands/Congolese spoken word artiest Danielle Zawadi. De plaat werd uitgebracht via WERF records. Lees gerust https://werfrecords.bandcamp.com/album/co-motion
In een gezellige De Casino kwam Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi dit mooie werk voorstellen. Het verslag kunt je hier nalezen
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96775-kobe-gregoir-group-ft-danielle-zawadi-een-confronterende-inkijk-in-woord-en-klank.html
Kobe’s aanzienlijk compositorische vernuft grijpt terug naar de halcyon hard bop dagen van de jaren 1960. Hij laat zich omringen door sublieme muzikanten , die de typische jazz uit die jaren ’60 perfect uitademen. Naast de muzikale omlijsting is er dus de inbreng van Danielle Zawadi, wiens spoken words je een spiegel voorhouden. We hadden, naar aanleiding van dit optreden en de plaat ‘Co-Motion’ een fijn gesprek met Kobe. We polsten ook naar de ambities en verdere toekomstplannen.
Kobe, hoe gaat het met jou? eEn hoe is het jaar 2024 verlopen ?
Het was een leuk jaar, maar inderdaad ook een bijzonder jaar. Met uiteraard de release van mijn eerste eigen album ‘Co-Motion’. Ik heb ik het verleden wel meegespeeld met andere mensen en in andere projecten. O.a. met Sitting Horns maar dit is dus wel mijn eigen muziek, heel spannend allemaal .. maar alles is dus zeer goed verlopen, met toffe muzikanten om me heen en uiteraard Danielle Zawadi. Kansen krijgen, of die net niet krijgen, het was gewoonweg een leuke ervaring dit jaar.
‘Kansen krijgen’ daar zeg je zoiets, is dat voor beginnende muzikanten niet moeilijker geworden dan vroeger, er is een overaanbod en programmatoren die ‘op veilig spelen’. Hoe ervaar je dat zelf?
Vandaag de dag worden we geconfronteerd met een overaanbod aan jazzprojecten. Tegelijkertijd is de drempel om aan het conservatorium te studeren aanzienlijk lager geworden dan zo’n 30 jaar geleden. Destijds werd muziekstudie vaak nog afgedaan met: "Doe maar een echte studie." Voor muziekprogrammeurs betekent dit dat ze overspoeld worden met e-mails van musici en boekingsagenten, waardoor het steeds moeilijker wordt om een plek te veroveren op het podium. Daarbovenop richten veel kunstencentra zich tegenwoordig op een utopisch ideaal waarin programma’s op papier belangrijker lijken dan het ondersteunen van talent. Dit is een gemiste kans, want veelbelovende artiesten vallen buiten de boot omdat ze niet binnen de theoretische idealen van een subsidiedossier passen. De sector is daarmee complexer geworden dan vroeger. We zijn niet langer alleen bezig met het maken van muziek, maar moeten ons creatieve vermogen inzetten om onszelf onder de aandacht te brengen en relevant te blijven in een competitief landschap. Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed.
Ik vond het schitterend. Het meest interessante was die spoken words, en hoe het mooi in de muziek samen vloeide als een echt verhaal. De twee aspecten, de typische jazz uit de jaren ’60 en hoe de Afro-gemeenschap in Amerika werd behandeld, en het verhaal van Danielle die ondervindt dat het nog steeds moeilijk is om als Afrikaanse vrouw in Nederland au-serieus genomen te worden … Was dit een bewuste keuze om dit op die wijze uit te beelden of hoe moet ik dat zien?
Klopt, het is voor mij ook een logische stap om het die richting in te duwen. Ik heb eerst in het Kunsthumaniora in Gent drum gaan volgen bij Toni Vitacolonna en ondertussen ook bij Yves Peeters in Knokke. Ik had dus twee docenten in die tijd. Ik volgde ook wat stages links en rechts. Bij enkele Belgische top drummers. Als je terugkijkt van wie of wat zij het hebben geleerd, keer je terug naar die traditie. En als je de vraag stelt, hoe is het ontstaan? Dat is ontstaan door die mensen. Op aanraden van Toni ben ik bewust op zoek gegaan naar de roots, zodat ik die bagage ook mee had. Toen ben ik naar Den Haag getrokken om les te krijgen van Eric Ineke. Dus ja die invloeden uit die jaren ’60 neem ik automatisch mee in mijn eigen werk. Het heeft van mij ook een completere drummer gemaakt. Als je met die traditie in het achterhoofd zit, vertrek je vanuit een swing, vanuit het ritme. Als je naar een concert gaat wil je met een lach op het gezicht en al swingend naar huis gaan. De achtergrond van mijn studie, heeft me geholpen om net die jaren ’60 richting uit te gaan. Om op die manier het verleden met het heden te combineren. En door er Danielle bij te betrekken , kwam er een moderne cross-over tussen spoken word en jazz muziek aan te pas alsook verschillende maatschappelijke thema’s.
En toch, positief bekeken, klinkt haar spoken words als een aanklacht? Want als we eerlijk zijn, en dat blijkt uit haar teksten, is het nog steeds niet gemakkelijk om als Afrikaans of donker getint mens je weg te vinden in Nederland of België?
Dat is een probleem dat helaas niet zomaar zal of kan opgelost worden, maar het is wel mooi hoe Danielle dat kan verwerken in haar teksten inderdaad. Het is ook wel mooi dat ze dit hier gewoon kan doen, op basis van meningsuiting. In andere landen of wereld delen zou ze dat niet kunnen. Het is dus goed dat het in onze contreien wel naar buiten kan gebracht worden.
Dus als ik het goed begrijp is het geen protest plaat, of een echte aanklacht, maar eerder een soort mededeling van wat er toch nog verkeerd gaat?
Ja dat klopt de titel van de plaat is ook ‘Co-Motion’ samenwerken/meerdere bewegingen dus. Als je kijkt naar het nummer ‘Mona Lisa’ een kort en krachtige tekst over absurditeit. Dat nummer is echt gemaakt door aanwezig te zijn op de plek die wordt omschreven. Naast dat de teksten zijn gebaseerd op hoe Danielle zich daarbij voelt, heb je ook de muziek die eraan gekoppeld is en gecomponeerd in de zin van ‘elk nummer heeft zijn moment’. Dat komt tot uiting in een soort slordigheid en een inbreng van saxofoon en dergelijke. Ook ‘Mr. Lou Lou’ is zo een moment opname die we mooi hebben proberen samenvatten in muziek. Het is dus wel zo dat sommige dingen refereren naar bepaalde situaties, zonder er een protest song van te maken. Een beetje haar standpunt en mijn muzikaal antwoord daarop samenvoegen.
Die diversiteit in aanpak vind ik zowel live als op plaat terug. Het is de link aan jazz, maar ook andere muziekstijlen eigenlijk.
Even nog over die jazz: het publiek op jazz concerten is doorgaans wat ouder, en toch is jazz door de prikkeling iets dat de jeugd zou moeten aantrekken.. Hoe ervaar jij het?
Je kan het niet ontkennen dat jazz een meer ouder publiek trekt. Ik zie dat niet als iets negatief. We doen veel concerten in België en Nederland en je merkt gewoon dat het ook afhangt van waar je zit. Zit je in een regio met veel muziekscholen en conservatoria dan is er gewoon al meer een jonger publiek die naar de concerten komen dan in steden waar je dit niet hebt. Vaak worden jongeren aangetrokken door docenten die optreden en zo krijgen ze de microbe te pakken om ook andere concerten te gaan bekijken. In mijn geval was dat zo gestart toen mijn docent Yves Peeters in de Werf in Brugge optrad. Nadien was ik daar wekelijks met mijn vader om alle concerten te gaan bewonderen. Ik organiseer zelf concerten in Brugge in De Halve Maan onder de noemer ‘Izzy jazz club’ www.izzyjazzclub.com en recent hadden we toch meer jongeren in ons publiek dan andere keren en dit had ook te maken omdat docenten uit de lokale muziekschool aan het optreden waren. dus is zeker een toekomst voor jazz. Maar eigenlijk speelt dat geen rol, of is dat niet per se slecht dat er een ouder publiek op afkomt. Als ze de muziek goed vinden, dan is de avond geslaagd. Een ouder publiek verzamelt nog cd’s en LP’s dus dat is ook mooi meegenomen.
Je treedt dus zowel in Nederland als België; zie je een verschil tussen de Belgische of Nederlandse scene?
In Nederland hebben die conservatoria de laatste jaren gekozen voor internationalisering waardoor 80 tot 90% van de studenten buitenlanders zijn. Nu is de rechtste regering er gekomen die vinden dat dit moet veranderen. Maar net zoals dat in New York het geval is, komen door die internationalisering zeer goede muzikanten zich verzamelen. Zoals in Amsterdam of Den Haag maar ook Parijs, Basel en Londen om buiten de grenzen te kijken. Door die internationalisering kom je als Belgische muzikant ook makkelijker de grens over. Elk probeert hun projecten naar hun thuisland te brengen om te Touren.
In België loopt ook enorm veel talent rond maar is de internationalisering minder waardoor er minder makkelijk een stap gemaakt wordt naar het buitenland om te touren.
De meeste kiezen voor trompet, saxofoon of piano. Gitaar en drum is nog steeds iets ‘uitzonderlijks’ binnen de jazz. Waarom drums?
Goeie vraag, ik weet dat mijn ouders me altijd zeiden dat ik als kind wilde drummen, waarom? Geen idee, het is natuurlijk wel het coolste dat er is. Ze hebben zelf alle moeite gedaan om eerst bij de open dag bij de lokale muziekschool alle andere instrumenten af te lopen en expres de drums te negeren maar we zijn er uiteindelijk toch naar gaan kijken en na de eerste les was ik direct verkocht.
Wat betekent jazz in deze tijden echt voor u?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. De essentie van jazz is mensen samen brengen, laten genieten van de muziek en elkaar. Heel veel improvisatie, een connectie met jammen en een muzikaal verhaal vertellen. Dat overbrengen naar elkaar en een samenhorigheid creëren.
Ivm de release: Hoe waren de reacties op de plaat eigenlijk, heeft het deuren geopend?
Heel veel mensen vinden de teksten aangrijpend, heel veel mensen hebben me zelfs al gecontacteerd om die teksten eens door te sturen. Het komt dus zeker binnen, anders zouden ze daar niet achter vragen. Onverwachts hebben we ook een aantal reviews ontvangen vanuit het buitenland zoals Denemarken, Zuid-Afrika, Engeland, Spanje, … Het is wel leuk om te lezen dat ze zelfs tot ver van onze landsgrenzen enthousiast zijn. Dat smaakt naar meer.
Hoe is de tour voorlopig verlopen en hoe waren de algemene reacties?
Het was een zeer leerrijke tour, los van de festivals verkocht de ene show al meer tickets dan de ander. Dus de ene keer stonden we voor 200 man en dan een week later voor 30. Dat betekend dus dat er zeker nog veel werk aan de winkel is om aan m’n naamsbekendheid te werken ;-) Al bij al kregen we zeer veel lof over de muziek, zeer veel mensen gingen ook naar huis met een souvenir in de vorm van een cd of LP en dat geeft wel een goed gevoel.
Betreffende de toekomst, wat zijn de verdere plannen voor 2025? Misschien een tour in het buitenland? Of gewoon de wereld veroveren?
Dat zou leuk zijn, de wereld veroveren (haha). Ik ben ondertussen al aan het schrijven aan nieuw materiaal voor de groep maar dan zonder Danielle. Hoogstwaarschijnlijk komen er in de toekomst nog meer samenwerkingen met haar. Dus wees niet bang, ze komt zeker nog terug! Regelmatig spelen we ook nog in duo, o.a. in KAAP te Oostende spelen we binnenkort in Februari een duo show op een poëziefestival.
Nieuwe muziek komt er dus zeker aan, hopelijk al in 2026.
Wat zijn je verdere ambities met dit project en andere? Wie of wat zou je het liefst bereiken met je muziek?
Het sluit een beetje aan bij de vorige vraag, het zou leuk zijn om uiteindelijk een vaste waarde te worden in het jazzlandschap en in de ideale wereld betekend dat dan ook na een release op alle grote festivals te staan plus een uitverkochte tour te hebben in alle grote zalen. Denk dan maar aan Gent Jazz, NewPort Jazz Festival, Flagey, Handelsbeurs, Tivolivredenburg, Bimhuis, … natuurlijk alles met zijn tijd en rustig groeien en leren :-)
Ik wens u heel veel succes in de groei!
Entering Polaris (Tom Tee) - Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, om zo toch een barst te doen ontstaan in die muren...
Entering Polaris is het solo project rond één van de meest bekwame gitaristen die ons landje rijk is: Tom Tee. Hij etaleert zijn virtuositeit o.a. bij Thorium, maar bracht ook enkele bijzondere parels uit.
Het Entering Polaris debuut-album ‘Godseed’ (2018) werd zeer goed ontvangen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/71583-godseed.html
Vervolgens bracht hij in 2023 een eerste dubbel-album uit; ‘Atlantean Shores’ en ‘And Silently The Age Did Pass’, nu gevolgd door ‘Myths in Motion’ en ‘Songs of Ivory and Obsidian’, dat eind 2024 op de markt kwam.
Een hoofdstuk dat werd afgesloten? Of volgt er nog meer? We vroegen het ons af. Hoog tijd dus om Tom eens wat vragen te stellen rond deze releases, zijn verdere plannen en de toekomst. Maar ook over hoe het als Belgisch toptalent nog steeds moeilijk is om de muur te doorbreken naar het buitenland, en hoe je daar mee kan omgaan... tot er ooit barsten in die muur ontstaan.
Een heel fijne babbel van meer dan een uur werd het …
Proficiat met je twee dubbel-albums, Tom! Prachtige schijven vol diversiteit. Hoe kijk je terug op deze huidige vier platen?
Langs de ene kant is het vooral een opluchting, dat alles eindelijk is uitgebracht. Er kruipt immers allemaal zo krankzinnig veel tijd in, want je bent al vlug één of twee jaar verder vanaf de eerste songwriting, doorheen alle opnames en productiewerk, totdat je een plaat eindelijk op de markt kunt brengen. Vaak gebeurt het zelfs dat een album, na de uiteindelijke mix en mastering, pas het jaar dáárna kan verschijnen. Aan de ene kant is dat niet zo heel eigenaardig; ook bij film en theater is dat het geval. Eer bijvoorbeeld een film op het witte doek komt, is de regisseur er ook meestal al een jaar of twee, drie mee bezig. Wel heeft het hele proces deze keer wel wat langer geduurd dan anders; deze vier platen werden immers quasi-tegelijk geproduced doorheen de staart van de Covid periode, en omdat het twee dubbelaars betreft, kon de ene verschijnen in ’23 en de andere pas in ’24. Vandaar dan ook het opgeluchte gevoel bij het eindelijk beschikbaar zijn van al deze muziek.
Hoe heb je het kunnen combineren met al je andere projecten … Je hebt dit dus gedaan tijdens een periode dat het live-gebeuren stil lag, als ik het goed begrijp? Is het vierluik een langgerekte samenvatting van je muzikale horizonten?
Stilistisch gezien is het een inderdaad een mooie doorsnee van alles wat ik persoonlijk graag hoor: de albums zijn zowel duister als opgewekt, energiek maar ook melancholisch; licht en donker. Het is hoe ik zelf muziek, en feitelijk ook de gang des levens, beleef.
Persoonlijk herken ik er o.a. het epische van Dream Theater in, in combinatie met wat je doet bij Thorium … Het donkere kantje. Welke bands zijn een grote invloed geweest?
Dream Theater zit zeker bij m’n invloeden, maar ook bands zoals Symphony X, Blind Guardian, Helloween, Iced Earth,... Verder ook de classics als Iron Maiden en Queensryche aan de ene kant, maar ook invloeden van heavier groepen als Testament, (oude) Metallica en Megadeth komen tevoorschijn. Het is een hele waaier aan invloeden vanuit vele hoeken binnen de Metal. Wat een eventuele “lijn” betreft is er trouwens geen overkoepelende verhaallijn, maar de meeste van de nummers zijn wel conceptjes op zich. ‘Clockwork’ op het ‘Myths in Motion ‘ album, bijvoorbeeld, duurt twintig minuten en is rond een hele verhaallijn gebouwd. Ik hou van conceptalbums, maar de reden waarom ik zoiets vooralsnog niet wil doen is dat er gewoon teveel onderwerpen zijn die me interesseren en fascineren, waardoor het onmogelijk is om er één iets uit te kiezen om er een concept-plaat rond te maken. Ik zou me wat ‘gevangen gezet’ voelen mocht ik een volledig album schrijven rond slechts één onderwerp.
Ben ik correct dat het album ‘Myths in Motion’ teruggrijpt naar je invloeden van pure heavy metal, genre (in ons land) Ostrogoth? Tja, soms muziek met een ferme hoek af. Het piano album ‘Songs of Ivory and Obsidian’ (mijn persoonlijke favoriet van de platen, zonder afbreuk te doen aan de andere) laat dan weer een ander, meer breekbaar kantje zien; weemoedig met momenten. Was het de bedoeling om zo een breder publiek aan te spreken, of is dat naturel gegroeid?
Thuis neem ik bijna in gelijke mate m’n akoestische en m’n elektrische gitaren ter hand – dat in tegenstelling tot veel Metal- of Rock-gitaristen die (meestal) uitsluitend met de elektrische gitaar bezig zijn. En wanneer ik m’n akoestische gitaar bespeel, komt er een heel andere kant van me naar boven drijven. Vooral dat ligt aan de oorsprong van dat contrast, en niet per sé het standpunt “ik heb een elektrisch album en nu moet ik ook een akoestisch album maken om dat te contrasteren”. Eenmaal je op dat pad van twee heel verschillende albums zit, is het dan wel leuk om de verschillen in bvb productie heel breed te maken. Het zorgt voor onverwachte wendingen die je publiek bij de zaak houden.
Nu dat vierluik is afgesloten, wat is voor jou het onderlinge verschil tussen de platen? Los van wat we net hebben gezegd…
Elk van de vier albums heeft z’n eigen stijl, sound, en feitelijk zelfs z’n eigen (sub)genre. En ook z’n eigen instrument, want zoals de albums nu geordend zijn, betreft het een six-string album, een geheel akoestische plaat, een modern seven-string album, en dan de piano-release. Het leuke is wel dat er ook op de heavy, elektrische albums veel akoestisch werk terug te vinden is. Tegenover de lekker energieke elektrische albums, is het akoestische album van 2023 (‘And Silently The Age Did Pass’) bijvoorbeeld heel donker; nog donkerder dan ‘Songs of Ivory and Obsidian’ van 2024. Vooral wat teksten en sfeer betreft is eerstgenoemde heel ‘doomy’ en gothisch. Interessant om op te merken is wel dat, in mijn ogen, de beide akoestische releases wel degelijk ook ‘Metal’ albums zijn, ook al staan er geen elektrische songs op. Het is namelijk geen singer-songwriter materiaal of iets dergelijks, maar grijpt terug naar de sound van bijvoorbeeld Opeth, Nevermore of Evergrey. Zowat elk van de songs op de akoestische platen zou in principe een zogenaamde “ballad” kunnen zijn op een Metal release, alleen zijn er zo dus twee hele albums van gemaakt.
De gastzangers zijn ook imposant; hoe heb je ze gevonden en hoe hebben zij de tijd gevonden om eraan mee te werken?
Er wordt in bijna elk interview een vergelijking gemaakt met Ayreon, omdat er één persoon is die de muziek schrijft en de nummers worden gebracht door een hele reeks gastzangers. Ik lach er wel eens mee, maar al die zangers zijn een gevolg van het feit dat ik absoluut niet kan zingen, haha. Ik zing wel mee met (pop)songs terwijl ik les geef, maar het soort vocalen die je in Metal nodig hebt gaan zulke richtingen uit die m’n stembanden niet aankunnen. Als ik zoals bvb een Devin Townsend zowel agressief als ingetogen, zowel hoog als laag etc aankon, dan had ik het in alle eerlijkheid allemaal zelf gedaan. Mijn ingesteldheid werd hoe dan ook al snel: als ik dan toch andere mensen moet inschakelen, laat ik dan zangers trachten in te schakelen waar ik zelf fan van ben. Dat verklaart ook waarom er zowel grote namen als minder bekende op de platen staan.
Nu dat vierluik is afgesloten, wat nu? Het zwarte gat? Of zijn er al volgende plannen?
Ik ben eigenlijk sinds kort klaar met de songwriting voor de volgende twee albums! Er zit zelfs al een derde plaat in de pijplijn voor dáárna. Maar de releases daarvan zijn uiteraard nog niet voor direct. Eerst moet het hele productieproces weerom worden doorlopen, met drum-opnames, bassen arrangeren, akoestische gitaren tracken,...en weer uitkijken naar zangers. Dat productieproces gaat toch zeker nog een jaartje in beslag nemen. De eigenlijke songwriting van dit alles heeft in ieder geval mijn tijd in 2024 zowat geheel in beslag genomen. Eerder hadden we het al over hoe al die projecten, bands en releases te combineren, en dat wordt wel wat evident als je de opvolging van alle releases bekijkt: ofwel werk ik aan het ene, ofwel aan het andere, dus de projecten lopen niet in elkanders weg. Hier en daar is er wat overlap, maar over het algemeen is het afwisselend.
Met zo’n project was je als Duitser of Amerikaan al wereldberoemd geworden. Is het ‘Belg’ zijn een rem op je groei als muzikant? Bots je op een muur? En is dat een probleem, of zeg je eerder ‘foert’ ertegen?
Die ‘foert’ mentaliteit heb ik al lang, ik kan ook niet anders. Ik wil vooral gewoon muziek maken. Dat gezegd zijnde: ja, het is een probleem... Het is een gigantisch probleem. Dat is iets dat ik tien jaar geleden, nog voor de tijd van Entering Polaris, Ostrogoth of Thorium, al ondervond. Toen speelde ik bij o.a. 23 Acez, Neo Prophet en Quantum Fantay – die laatste zit trouwens weerom volop in een her-opstart. Zowel bij Thorium als met Entering Polaris zitten we intussen aan drie officiële releases…en als ik dan zie wat het allemaal “maar” doet... Ik heb reeds meermaals gedacht dat als ik een Zweed of een Duitser was geweest, ik al verder had kunnen staan. Je begint dan te denken, waar ligt het aan? Wat mij betreft komen er een drietal verklaringen naar voren. In de eerste plaats is Vlaanderen een zakdoek groot. Je kunt dan ook nog eens moeilijk spreken van een “Belgische” band, want er is ook een muur naar Wallonië toe: wat in Vlaanderen leeft, vertaalt zich totaal niet naar het Waals gebied, en omgekeerd. Als je hier twee keer rond de plaatselijke kerktorens bent gereisd, ben je rond. Als je daarentegen een Duitser bent, kun je meteen al in eigen land een veel groter publiek aanspreken omdat het gebied gewoonweg groter is. Dan spreek je al snel over duizenden fans, en niet over een paar tiental of een paar honderd hier in ’t Vlaams territorium.
Een volgende factor? Als je tegen de gemiddelde Amerikaanse Metalhead zegt: ‘heb je al gehoord van die of die nieuwe Duitse, Zweedse of Nederlandse band?’ zal die wellicht de oren spitsen. Begin je over “een band uit Vlaanderen”, is de kans groot dat hij niet eens gaat weten wat Vlaanderen is. Da’s iets dat we, jammer genoeg, niet gemeen hebben met onze Noordenburen – denk maar aan de massa Nederlandse artiesten die wereldwijde bekendheid genieten, zoals Vandenberg, Golden Earring, Eddie Van Halen, Within Temptation, en ga zo maar door… Dat hebben we hier niet, net zoals we hier ook niet de studio’s, producers, of de rijke geschiedenis hebben op Rock-vlak.
De derde reden leidt me naar promotie; video’s op YouTube en posts op sociale media. Je ziet dan bijvoorbeeld beelden passeren van een Amerikaanse of Canadese band waar je nog nooit van hebt gehoord, en die heeft na drie dagen 75.000 views. Als je als Belgische artiest je video uitbrengt, moet je die zitten boosten en promoten om ocharmen aan duizend views te geraken. Dat is heel frustrerend allemaal.
Het mag je natuurlijk niet tegenhouden om vol te houden, het is en blijft een passie in de eerste plaats. Los daarvan, ga je met dit project ook optreden?
Jammer genoeg niet, ook om de redenen waar we het net over hadden. Als ‘k zie hoe weinig aandacht er maar is voor wat we doen bij het toch heel “catchy” Thorium (alsook voor zovele andere, kwaliteitsvolle Belgische bands), dan is er vrees ik al helemaal niks ‘live’ te beginnen met het ietwat “experimentelere” Entering Polaris. Het brengt ons weerom terug naar die muren, en die muren staan er zelfs binnen Vlaanderen. ’t Is hier al zo klein, en dan moet je er bizar genoeg ook nog rekening mee houden dat een band uit West-Vlaanderen weinig gaat teweeg brengen in bvb Antwerpen, en omgekeerd. Het vertaalt zich naar de weinige aandacht die er is van Oost-Vlaanderen richting West-Vlaanderen, Antwerpen richting Limburg,... Onbevattelijk, feitelijk. En dan met een project als Polaris, waarbij de comfortzone van doorsnee metal wordt verlaten, gaan optreden? Nee, dat lijkt me een onmogelijke piste. Ook zou ik dan toch op z’n minst een aantal van de zangers moeten kunnen strikken om het podium (en de repetitieruimte etc) op te gaan. Het is gewoon niet doenbaar.
Wat is dan wel de bedoeling met dit project, is het een soort uitlaatklep?
Het is m’n bedoeling om Entering Polaris groter en groter te maken. Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, en zo toch een barst te doen ontstaan in die muren... Totdat het “doorbreekt”...hoewel dat een mistige term blijft met onzekere en variabele parameters. Entering Polaris is in ieder geval geen ‘bij-project’; integendeel zelfs. Mijn ambitie bij zowel Thorium als Entering Polaris is om een stempel te drukken. Jammer genoeg brengt dit me bij wellicht de grootste muur van allemaal, namelijk de interesse vanuit de muziek-business zelf. Zeker richting het buitenland heb je dat nodig, besef ik nu maar al te goed – aandacht van een boeker, een manager, van labels en promotors,... En zo’n internationale machine die je muziek uitdraagt op alle juiste manieren? Het ontbreekt bij ons, waardoor je dus rond die kerktoren blijft draaien. Zulke mensen die werkzaam zijn in deze scene, zijn zich immers ook maar al te bewust van alle muren waar we het over hadden.
Hoe zit het met de andere bands Thorium en Quantum Fantay, en ben je nog met andere bezig?
Met Quantum Fantay hebben we intussen ook al een lange weg afgelegd. In tegenstelling tot Entering Polaris of Thorium, is Quantum Fantay niet ‘mijn groep’, maar een effectieve band; daar ben ik ‘gewoon’ gitarist, en da’s helemaal goed voor mij, haha. De groep heeft vooral stil gelegen door COVID, maar krijgt nu dus ook weerom een boost. Er is trouwens net een nieuw album uit: ‘ONEIRONAUTS’. Met Thorium is dan weer een jaartje geleden het derde album uitgekomen. We blijven ook bij Thorium, ondanks die voornoemde muren, gewoon verder doen. al is het niet altijd makkelijk om dat vlammetje brandende te blijven houden.
Ondanks alles mag je toch best tevreden zijn over wat je bereikt hebt. Wat houdt je recht om vol te houden? Ik merk dat het huidige tweeluik toch meer aandacht krijgt dan ooit, als ik je sociale media bekijk?
Het is inderdaad leuk om te eindigen op een positieve noot: ik ben zeker zeer tevreden over het parcours dat ik heb afgelegd. Wat interviews en extra aandacht betreft, ben ik in positieve zin geschrokken van de massa aandacht die deze twee nieuwste albums krijgen. Met meer interviews en artikels dan ooit, in gerenommeerde magazines, en nog steeds aandacht nu, zelfs ettelijke maanden na de release! Het is zeker en vast gegroeid tegenover m’n vorige releases. En het is nog niet gedaan; er komen nog enkele grote magazines aan die hier aandacht aan willen besteden. Nee, in dat opzicht loopt het wel als een treintje moet ik toegeven.
Dan kom je bij de juiste mensen om je te promoten, en dan kom ik bij een man met passie voor Metal als Mike De Coene …
Absoluut! Ook Mike heeft meer los kunnen krijgen dan ooit wat Benelux betreft – veel aandacht vanuit onverwachte hoeken, en daar ben ik hem (zoals steeds) eindeloos dankbaar voor... Op internationaal vlak zit onder andere Against PR achter de promotie. Ook zij hebben veel kunnen gedaan krijgen, en nog steeds. En het blijft van mijn kant uit natuurlijk ook essentieel om interviews te blijven geven, te blijven posten op sociale media...en vooral om de mensen die interviews en reviews schrijven toe te voegen op die social media en wat contact te onderhouden; met een simpel bedankje in dat opzicht kom je al ver. Ik merk trouwens ook dat net díe dingen vaak worden vergeten door vele bands, vaak vanuit de mentaliteit dat “het toch allemaal maar niets opbrengt”. Niets is echter minder waar. Zeker vanuit de Vlaamse underdogpositie waar we het over hadden, heb je echt elk contact, elke review, elke fan en elke koper nodig. Het zijn ook net die dingen, merk ik, die na een paar jaren beginnen aantikken, in de goeie zin; want het zijn die mensen die ook je volgende releases gaan kopen en promoten.
Is er een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
Een echt einddoel heb je in principe nooit (of zou je toch nooit mogen hebben), want blijven groeien kun je altijd, zowel wat betreft aandacht en verkoop etc als in de effectieve kwaliteit van wat je brengt. Wel vind ik het interessant om dat meteen ook wat te nuanceren, want op ’t eind van de dag moet je natuurlijk ook wel een zekere tevredenheid kunnen ervaren in waar je staat met je muziek. Het zou maar triest zijn als je voortdurend teleurgesteld zou zijn omdat je nieuwste video-single bijvoorbeeld maar tienduizend views heeft, want als de volgende dan wel aan die views geraakt, kun je dan weer teleurgesteld zijn omdat ie niet aan twintigduizend raakt...en ga zo maar door. Er is altijd dat volgende doel; die volgende stap, die volgende groeimogelijkheid, en het blijft uiteraard zaak om ook voldoende te genieten van de reis langs al die haltes.
We blijven alles wat je doet uiteraard op de voet volgen. Veel succes in het nieuwe jaar
Nachtmaer + Wolvennest – Een spirituele totaalbeleving
Een spirituele totaalbeleving kregen we met het duo optreden Nachtmaer + Wolvennest.
De Black Metal formatie Nachtmaer - die in Aalst een thuismatch speelde - en Wolvennest weten goed genoeg de donkere ziel muzikaal te voeden. Elk op hun eigen wijze.
Trouwens, we bezochten voor de eerste maal de Cinema in Aalst; de gemoedelijke 'underground' sfeer die er heerste, was een meerwaarde tijdens deze duistere nacht…
Nachtmaer (*****) is het solo project rond Snoodaard van de band Kludde. Kludde heeft een paar bijzondere platen uit en hun optredens verwijzen naar o.a. de folklore uit eigen streek , die nu net de donkere gedachten naar boven doen borrelen. Nachtmaer grijpt iets meer terug naar de basis van de meer pure Black Metal. Er is de link naar demonische wezens, heksen en de typische folkloristische verhalen bij Nachtmaer zijn niet ver af. Er wordt vaak wordt gezongen in eigen dialect, het maakt dit project (net Als Kludde) een uniek totaalbeleving. Enkele gastzangers zijn erbij, de ene met een ietwat rauwere stem dan de andere; bij sommigen spreekt het visuele effect en de kledij wat meer in het oog. O.m. de zanger Acharantis op “Mijn vlucht door de nacht” en Ronarg op “I Am the Nightmare”. Leuk weetje, de song “Drievoudschart” werd gebracht door de originele zanger en medeoprichter van Kludde Uglúk. Hij bracht in duet met Cerulean “Het zout der Mistroost” , waar de band mee afsloot. De veelzeggende beelden van paarden en heksen op het scherm onderstrepen het duistere van hun muziek.
Een indrukwekkende eerste stuk dus met vooral songs uit de plaat 'Van De Mare Bereen' van Nachtmaer , wordt dan vervolgd met songs uit het Kludde oeuvre, van “Het Zout Der Mistroost” naar het tot de verbeeldingsprekende tweeluik “Slecht Geldj I: Pact Gesloeten” en “Slecht Geldj II: Pact Verbroeken”; Kludde verruimt en verlaat het pad van pure Black Metal binnen die donkere brij. Nachtmaer heeft ons goed opgewarmd.
Het duistere ritueel, die de fantasie prikkelde en je zintuigen op scherp zet, is wat Wolvennest (*****) zo uniek maakt in dat donkere metal wereldje. De zangeres biedt een duidelijke meerwaarde en ze heeft geen bindteksten nodig om haar publiek te hypnotiseren. De band is sterk op elkaar ingespeeld. De band laat gewoon de muziek voor zich spreken; de bitter weinige aanspreking stoort allerminst.
Songs als “All The Black”, “Ritual Lovers”' en “The Dark path to the Light” weten al direct te overtuigen.
Wolvennest staat op scherp en weet meer dan een uur lang te enthousiasmeren met die sound. Wat een muzikale beleving. . "Eens onder invloed van Wolvennest zijn hypnotiserende invloed, is geen terugweg meer mogelijk. Een betere spirituele ervaring, binnen die duistere trances, bestaat er niet.", schreven we dikwijls.
We bleven geboeid luisteren en bleven verweesd achter. De intiemere locatie van de Cinema in Aalst was meer dan goed gevonden voor zo’n bands. We waren diep onder de indruk van deze duistere wervelstorm, die ons een spirituele totaalbeleving bracht.
Organisatie: Rock'n Load Concerts ism Cinema, Aalst
Brussels Jazz Festival 2025 - Bram De Looze & DoYeon Kim – Een unieke verbinding van twee unieke culturen
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-12
Erik Vandamme
Pianist Bram De Looze houdt van een avontuurlijke aanpak. Hij is een pianovirtuoos en durft klanken te produceren waarvan we eerlijk gezegd vooraf het bestaan nog niet kenden. Grenzen verleggen dus.
Hij ontmoette op één van zijn reizen de Koreaanse gayageum-speler DoYeon Kim , die net als Bram zelf een groot liefhebber is van improviseren tot in het oneindige.
Bram De Looze & DoYeon Kim (*****) zorgden op het Brussels Jazz Festival voor een unieke totaalbeleving, waarbij twee culturen elkaar vinden op onverwachtse, unieke plaatsen, in het intieme kader van Studio 1. Het concert was uitverkocht en de twee samen vormden een mooi en interessant geheel.
Om even terug te komen op de gayageum of kayagum … Het is een traditioneel Koreaans citerachtig snaarinstrument met 12 snaren, al tellen sommige recentere varianten er meer. Het geluid dat daaruit komt houdt het midden tussen een piano, cello en percussie. Je kunt er dus zo een beetje alles mee doen. En dat doet DoYeon Kim letterlijk, we kregen zelfs de indruk dat Bram haar soms wat moeilijk kon volgen. De virtuoos in hem speelt er dan weer handig op in door oneindig te experimenteren met piano klanken. Er ontstaat een mooie wisselwerking, vol kleur en spelplezier. De brede glimlach op de gezichten van beiden sprak dan voor zich.
Bram De Looze & DoYeon Kim brengen nogal wat boeiende variaties en muzikale kronkels aan. Een avontuurlijke aanpak, die het jazzgenre prikkelt en siert.
Een mooi, intiem, ontroerend moment is wanneer Kim aantoont een uitmuntende zangeres te zijn met haar breed, gevarieerd stembereik. En samen met Bram’s warme pianospel wordt er een magisch sfeertje gecreëerd. Prachtig!
Iets verderop geeft Kim aan dat ze niet werkt met het doorsnee '’1,2,3,4’ in het componeren van muziek, maar dat ze op haar buikgevoel af gaat'' (of iets in die richting).
Eigenlijk zit ze met Bram op dezelfde golflengte betreffende de muziek composities; hij is even creatief , inspiratievol, avontuurlijk en speelt er heel gretig op in met die piano onaardse klanken tegenover Kim’s gayageum.
Voortdurend porren ze elkaar aan, en vullen ze de leegte op als die er zou ontstaan. Samen nemen ze de teugels in handen. Bram De Looze & DoYeon Kim doen hier de grenzen vervagen. Het is geen botsing van culturen, maar eerder een bijzondere , unieke verbinding tussen de Oosterse en Westerse cultuur.
Het publiek smeekte om meer, maar er volgde geen bis meer. Het duo legde een weloverwogen muziek pad af, speels en kleurrijk van aard.
Op het Brussels Jazz Festival kregen we een niet-doorsnee 'jazz concert'. Het werd een verregaande zoektocht van klankentapijtjes die leidden tot een unieke verbintenis van deze twee even unieke culturen …
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Brussels Jazz Festival 2025 -De Looze, Morgan, Baron, Roberts – Zij improviseren op intieme wijze
Brussels Jazz Festival 2025
Flagey
Brussel
2025-01-10
Erik Vandamme
Tradities houden we best in ere. Wij starten onze intense concertreeks in 2025 steeds op een van de meest gezellige indoor festivals , in een zaal met een geschiedenis, met name Brussels Jazz Festival in Flagey Brussel.
Op de eerste avond maken we kennis met een nieuw project van piano virtuoos Bram De Looze. Hij is artiest in residentie dit jaar en stelt op het festival drie projecten voor. Met De Looze, Morgan, Baron, Roberts (*****) werkt hij samen met muzikanten die met diezelfde verhalende ingesteldheid hun instrument bespelen, hier dus op contrabas Thomas Morgan, cello Henk Roberts en op drums krijgen we Joey Baron.
Na een mooie introductie , volgde al een daverend applaus vooraleer het kwartet het podium besteeg . Het publiek had er dus duidelijk zin in. Een al te energieke uitspatting hoef je bij De Looze, Morgan, Baron, Roberts niet direct te verwachten, je merkte het al bij de ingetogen start van de set.
Iedereen onderging een intense beleven door de groovy aanvoelende klankentapijtjes van het viertal. Bovendien slaagt het kwartet erin je bij de les te houden, door de blijvende inspiratie. Ze porren elkaar aan op intimistische wijze. Bram spreekt zijn publiek trouwens geregeld aan, al dan niet met een mooie kwinkslag. Ze hadden er zin in. Er zit een soort verhalenlijn in de set door hun instrumentatie, waarover we maar al te graag wat meer zouden willen te weten komen. Van Bram De Looze wisten we dat al eigenlijk, hij is een uitzonderlijk piano talent. Joey Baron streelt zachtmoedig zijn drumvellen, de aanstekelijke cello en de warme baslijnen van Thomas Morgan vullen perfect aan. Het spreekt allemaal tot de verbeelding, die de fantasie van de luisteraar prikkelt.
Ze weten je te raken. De Looze, Morgan, Baron, Roberts improviseren meer dan een uur lang op intieme wijze. Een avontuurlijke aanpak van verbluffende composities in een uitverkochte studio 4. Klasse!
Om iets na half tien, mocht Y-Otis (****), de band van de Zweedse tenorsaxofonist Otis Sandjö in de lobby er nog een gevarieerd, kleurrijk, feestelijk vervolg aan te breien. Hier was er sprake van energieke uitspattingen. Een aanstekelijk slot van deze boeiende vrijdagavond, die de temperatuur wat deed stijgen op deze koude winteravond. Knap
Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel
Dark Funeral – Pedellen doorheen een poel van duisternis en verderf
De beste manier om een extreme donkere avond blackmetal gerelateerde muziek echt intens te beleven, lijkt ons een kelder of een intieme club te zijn waar de donkere zielen, dicht bij elkaar geplakt, staan te genieten.
De Casino is er zo’n eentje die de donkere intimiteit verbint met je gedachten. Er was op deze zondagavond heel wat publiek voor Dark Funeral die met een verbluffende set, die tot de verbeelding sprak, de avond in stijl zou afsluiten. Ze hadden enkele duistere vriendjes mee, die elk op hun wijze pedelden doorheen een poel van duisternis en verderf.
De meest spraakzame frontman van de avond was de goedlachse Yumi Kami. Getooid in een soort wit-rood deed hij denken aan de Kerstman maar dan ééntje van het boosaardige soort. Hij deelde ook cadeautjes uit vol venijn en scherpzinnigheid, waarbij de rillingen over de rug liepen. Binnen die donkere, grauwe sound schuilt bij de Franse band Kami No Ikari (****) subtiel een dosis zwarte humor. De grauwe, melodieuze deathcore bleef overeind. De band is nog vrij jong, pas ontstaan in 2020, en brachten al enkele knappe platen uit. Brutaliteit en fijnzinnigheid zijn met elkaar. Interessant bandje.
Een verpletterende, epische sound die rijkelijk linkt aan het verleden, vind je bij Ex Deo (****1/2) . "Het doet wat denken aan de Oude Romeinen", liet iemand ons weten na het concert. De band haalt zijn inspiratie inderdaad uit de Oude Romeinse geschiedenis-mythologie. Ex Deo brengt ons niet alleen terug naar de tijd van de Romeinse overheersing, ook hier is er sprake van grauw- en strijdvaardigheid. Ex Deo creëert een sound en leefwereld van demonische wezens uit de diepste kerkers van de Hel.
Hun EP 'Year Of The Four Emperors' is de moeite waard, een staaltje bruut meeslepende death metal, live heel mooi weergegeven. Filmisch bijna, gezien de verhalen op het podium worden uitgebeeld die tot ieders verbeelding spreken. Deze Canadese band overtuigde zondermeer in dit genre.
De meningen over het optreden van Fleshgod Apocalypse (****) waren na hun concert in sterk verdeeld. Het klinkt niet erg toegankelijk door een soort opera. De sound wordt gedragen door de krachtige, hoge stem van zangeres Veronica Bordacchin in combinatie met de grauwe vocals van frontman Francesco Paoli. De nieuwe plaat 'Opera' heeft een emotionele impact, die live tot uiting komt. Het theatrale primeert hier.
De frontman Francesco heeft een ernstig klimongeluk tegen gekomen in 2021, en is uit een diep dal gekomen.
Je hoort en voelt het in de emotioneel beladen set, die intiemere momenten afwisselt met muzikale stormen en orkanen Het is een kunstvorm, klassieke muziek, toneel samen met die kenmerkende symfo death metal. Geen hapklare muziek dus.
Door deze diverse , alternatieve prikkeling sprak het niet iedereen aan.
Een leuk momentje was toen een feestje ontstond voor de verjaardag van drummer Eugene, die een kaarsje op een 'Belgian Waffel' mocht uitblazen.
De Italiaanse band bezorgde ons kippenvelmomenten door de emotioneel headbangende sound. Wat een beleven.
Voor een satanische eucharistieviering tekende tot slot Dark Funeral. De Zweedse black metal band werd in 1993 opgericht door Lord Ahriman en Blackmoon [1993-1996]. In januari 1994 werd het legendarische, zelf getitelde en zelf gefinancierde debuut mini-album opgenomen in Dan Swanös Uni-Sound Studio. Het werd uitgebracht op 4 mei van datzelfde jaar. Sindsdien is er veel gebeurd. En waren er heel wat line-up wissels.
Dark Funeral staat er nog steeds momenteel, als een donker huis van verderf. Met het sublieme “Nosferatu” werd geopend, de luiken van de Hel gingen compleet open. Gruwel en grauwheid klonk het, een donker muzikaal deken.
Als een pletwals gingen ze tekeer. Zanger en brulboei Heljarmadr, waanzin in de ogen, schreeuwde zijn keel schor en ging zijn publiek geregeld opzoeken. De fans keek hij strak in de ogen. Iedereen werd meegezogen in dit muzikaal verhaal.
Kleppers waren “The Arrival of Satan’s Empire”, “Unchain my soul” en het verbluffende “Open The Gates”. Wat een ‘wall of duisternis’.
De Duivelse preek die volgde op “Shadows”, “Transylvania”, “My Dark Desires” en “Let the Devil in” spraken tot de verbeelding.
Afsluiten deed Dark Funeral met het gewapper van de donkere vlag op “Where Shadows forever Reign”. Rustpauzes waren er amper, tenzij die unieke drum solo van drummer Jalomaah.
Wat een langgerekt rit in de diepste krochten van de Hel kregen we. We bleven verweesd achter. Sterk.
(dank aan Musika.be)
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: Biebob ism De Casino, Sint-Niklaas
De Casino, Sint-Niklaas – Blijven inzetten op diversiteit en groei
De Casino stelt zijn affiche voor van het voorjaar 2025 en blikt terug op een succesvol 2024. Met 44 000 bezoekers voor de concerten en nog eens 16 000 voor de uiteenlopende fuiven stevende De Casino af op een record sinds hun opening in 2011. De perfecte ligging , dicht bij het station en tussen Gent, Brussel en Antwerpen speelt in hun voordeel.
Ook de democratische prijzen en het creëren van een unieke club sfeer, is een pluspunt. 2024 was ook de doorbraak van Great Gigs in The Park, een succesvol outdoor gebeuren dat voor de vierde keer doorging in Casino Park.
In samenwerking met Stadsbestuur Sint-Niklaas en Studio Brussel. “We mochten hier een aantal try-outs voor grote festivals ontvangen willen het gebeuren verder doen uitgroeien tot hét stadsfestival van de toekomst”, vertellen zakelijk leider Yves Colleman en artistiek leider Steven Verschoore er over.
De Casino keek ook over de grenzen heen , zo werd in ’t Bau-Huis een uitverkocht concert georganiseerd van Manu Chao, en ook daar schuilen toekomst perspectieven: “Het nieuwe stadsbestuur liet in het bestuursakkoord optekenen dat het ‘t Bau-huis wil opwaarderen en er wil voorzien in een betere akoestiek. Die samenwerking kan ervoor zorgen dat we als centrale plek tussen Gent, Antwerpen en Brussel nog meer op de Vlaamse muziekkaart worden gezet.”, vertellen Bert Reniers, Yves Colleman en Steven Verschoore. En uiteraard was er Lawijtstrijd in diverse Wase Jeugdhuizen met een finale in De Casino zelf!
De Casino zet eveneens in op jongeren en jongerencultuur. Zo verschaffen ze een podia aan beginnende bands tijdens Sin City Burning en Casino Boite. Of programmeren jonge talenten in het voorprogramma van grote kleppers, om hen podiumkansen te geven. Verder zijn er ook initiatieven zoals AFTRAP! Voor studenten & scholieren, School’s out (om het einde van de examens te vieren), Big Bang, Nachtwinkel tot Club RiRix en andere diverse programma’s.
Wat brengt het nieuwe jaar?
Ook in 2025 blijft De Casino inzetten op diversiteit en groei. Ook voor het nieuwe jaar zit de organisatie op een positieve flow met reeds 10 000 tickets verkocht. Binnen het aanbod van de affiche blijft er ook nu weer plaats voor jazz, pop, rock tot roots. En tot zoveel andere genres en moois ...
Voor het aanbod van Metal gaat De Casino vaak de samenwerking aan met Biebob Concerts. Zo stond op 5 januari Dark Funeral op het podia. Er volgen nog een uitverkochte Cattle Decapitation op 24 januari , Thundermother op 9 februari en ook de Eurosongwinnaars Lordi staan in De Casino op zondag 3 april 2025.
Verder houdt Channel Zero voor hun afscheidstournee eveneens halt in De Casino op 27 en 28 mei. Uiteraard is en blijft er ook nog het aanbod DC Rocks! met op 9 mei alvast Peter Pan Speedrock , Batmobile, Dikke Denise & de Rockers.
De Casino zet eveneens in op Belgische toppers. Daan staat op 6 en 7 februari op het podium van de Casino. Ook Douglas Firs (8 februari), Brihang (4 maart), Sloper (20 maart) en verder Metal Molly (28 maart) en Yevgueni (14 mei) zijn enkele aanraders.
Voor het Roots aanbod verwijzen we graag door naar Stray Cats legende Lee Rocker die op 31 januari komt optreden. Verder ook nog The Cactus Blossoms (13 Februari), Sarah Shook & The Disarmers (17 April), Tommy Castro & the Painkillers (30 April) en For the love of Shane MacGowan, een ode aan Pogues Shane MacGowan (5 juni).
De zondag namiddag concerten in het kader van ‘Welcome to the Jazzclub’ blijven eveneens overeind. Julien Tassin Solo/Tassin-Hermia –Joris (26 Januari) mag het Jazz aanbod openen. Verder staan er nog op het programma: Alex Koo Trio (16 februari), The Rising Moon (9 maart ), Neve/Nobel (30 maart), The Easywood Killer (20 april) Mikael Godée – Eve Beuvens (4 mei) .
In Samenwerking met Bodybeats Production (de organisatie achter BIM Fest) staat ook dit jaar een heuse EBM Day op het programma.
DC presenteert in het voorjaar eveneens een nieuwe Sin City Burning-reeks met Lowmad (12 Februari) – Whale Machine (5 maart) en Cracks (9 april).
Inzetten op toekomstperspectieven
De Casino blijft ook een ondersteuning vormen voor mid-career artiesten dat door grote events en spelers wordt beheerst en streeft ernaar jongeren weer buiten te krijgen. Op vraag van diezelfde jongeren blijft De Casino inzetten op gemeenschapsvorming. Zo worden in Casino Café thematische Club Nights geprogrammeerd. Om een antwoord te bieden op die rijzende vraag van de inwoners van Sint-Niklaas.
Een overzicht van het voorlopige aanbod:
Voor verdere informatie omtrent het aanbod van ‘club beleving’ verwijzen we jullie graag door naar volgende link: https://decasino.be/te-gast/
Voor een volledig overzicht van het voorjaar aanbod in De Casino verwijzen we graag door naar de website: https://decasino.be/
Lees gerust de talrijke live reviews en check gerust de pics met de photoreports op Musiczine;net
Bimfest 2024 - Hard op Hart
Bimfest 2024
Datum: 2024-12-20 + 21
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme
Het indoorfestival Bimfest is ondertussen aan zijn 22ste editie toe, en de formule is na al die jaren nog steeds succesvol, aan de sterke opkomst te zien. Suicice Commando op vrijdag en Clock DVA op zaterdag waren absolute trekpleisters, maar Bimfest bood meer van dat voor de EBM liefhebber, die evenzeer houdt van ontdekkingen. Een gezellige clubsfeer maakte de rest. ‘Hard op Hart’ was het motto en zorgde ervoor dat Bimfest een heel mooi evenement was om het festival/concertjaar 2024 in schoonheid af te sluiten.
dag 1 – vrijdag 20 december 2024
We starten de avond iets na 20u met een eerste 'punch' … Super Dragon Punch ! (****) heeft zijn naam inderdaad niet gestolen. Ze drijven het tempo al van in het begin op naar een absoluut hoogtepunt. Het publiek sijpelt gestadig binnen. Het publiek wordt goed opgewarmd door de opzwepende, stampende beats dito vocals. De beweeglijke frontman als de vrouw aan de keys spraken tot de verbeelding en straalden een enorme speelsheid uit. Het publiek is te vinden voor het donkere EBM kantje en hun enthousiaste houding. Super Dragon Punch! slaagde erin het vuur aan te wakkeren op deze eerste festivalavond.
De Franse formatie HORSKH (*****) klinkt grauw, hard, meedogenloos. Een mix van EBM, industriële metal en pure trance muziek spelen ze; een ondoordringbare geluidsmuur, een ware pletwals hoorden we. Wat een grauwe muzikale wereld op songs als “Turbine ON”, “Tension” en “DO IT”. Moshpits en pogo’s waren niet vreemd. Subtiel was er een dosis humor en spelplezier, een klein lichtje schijnt in die donkere tunnel. Het enthousiasme van de muzikanten is een streling voor het oor. Ze sloten af met een verbluffend nummer “XLUNGX” waardoor ze ons totaal verweesd achter lieten ! In eigen land al redelijk populair, nu hier nog …
De Italiaanse formatie Pankow (***1/2) maakt muzikaal de link naar de electro van een Depeche Mode van vroeger . Ze balanceren tussen lichtvoetig- en grauwheid. Pankow intrigeert in de opzwepende beats en op de aantrekkelijke beelden op het scherm. Het sprak tot de verbeelding. Muzikaal bonkte het voortdurend, waardoor de aandacht verslapte. Ook vocaal klonk het iets minder. Toch even meegeven dat deze Pankow in het genre eigenlijk al bezig is van 1979, tja beetje pioniers eigenlijk ….
Over pioniers gesproken … Suicide Commando (*****) is een absolute topper! Dit jaar vieren ze hun 30 jaar van het debuut ‘Critical Stage’, dat binnenkort voor het eerst opnieuw zal worden uitgebracht op vinyl! Speciaal voor Bimfest speelde Suicide Commando een exclusieve old-school set spelen met alleen materiaal van toen! Een unieke avond dus. Uiteraard komen de songs volledig uit dat album aan bod. Suicide Commando voegt er nog een aantal kleppers en hits aan toe. Suicide Commando verstaat de unieke kunst zijn publiek te hypnotiseren en mee te sleuren. Het klinkt ruw, hard , meedogenloos, een wereld van verderf weliswaar door de donkere horror. Een ondoordringbare muur werd opgetrokken. Mooi hoe de band rond grootmeester Johan Van Roy ons na al die jaren nog steeds compleet van de sokken weet te blazen! Klasse!
dag 2 – zaterdag 21 december 2024
Met negen bands - DJ act Borg incluis - beloofde het een lange tweede festivaldag te worden. We verveelden ons echter door de diversiteit geen seconde. Dark Minimal Project (****) is het duo Guillaume Van De Rosieren (vocals, keyboards & programmering) en Ange Vesper (vocals, keyboards, pads) uit het Franse Lille. Ze brengen een mix van aanstekelijke synthpop, darkwave en postpunk. De set start met Guillaume die alleen op het podium alvast opzwepende beats afvuurt op “Worksite” , waarna Ange aanvult op “Black Light” , een song titel die de lading dekt van hun set. Dark Minimal Project balanceert in de instrumentatie als in de vocals tussen pure duisternis en stralend licht. Ook in de uitstraling is dit het geval. De uiteenlopende beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een nummer als “Dancing Souls” is meer minimalistische synth-wave, terwijl “Infected By Love” meer beats heeft. Dark Minimal Prjoect bracht lichtvoetige synthpop als EBM. Een duo om in het oog te houden.
Synths en vocals vormden de rode draad doorheen de eerste bands op het podium. Oszylaytor (****) maakt gebruik van visuals op hun pompende beats en met een maskerade op het podium om een donkere, grauwe sfeer te creëren. Alsof de poorten van de hel openden. De frontman is overal te zien. Oszylaytor zorgt voor een totaalervaring en -spektakel, die de fantasie prikkelt. Indrukwekkend wat we hier te horen én te zien kregen …
Plastikstrom (*****) is een Duits electro-industrial duo, bekend om hun keiharde fusie van EBM (Electronic Body Music), industrial en dark-wave. De band werd begin jaren 2000 opgericht door Plast en ST-Rom, en heeft een puike reputatie opgebouwd van energieke, dansbare beats en politiek geladen teksten, lezen we in de bio.
De Duitse formatie wist ons evenzeer te boeien. Het klonk dansbaar en wist ons ook een spiegel voor te houden. De energieke uitspattingen, het voortdurende gebonk van opzwepende beats zorgt voor nogal wat beweging vooraan. Een EBM feestje zoals we het graag hebben … met een hoek af …
De Belgische formatie NTRSN (****) biedt een iets meer intense, minimalistische aanpak. Niet dat het er rustig en onbedwongen aan toe gaat. De beukende beats en de uitgelaten klinkende synths contrasteren met wat meer rustbiedende vocals. NTRSN experimenteert met klankentapijtjes. De meerstemmige vocals zijn hier een meerwaarde.
NTRSN verbindt diverse stijlen, vervormt ze en gaat buiten de comfortzone. Een interessante ontdekking dus!
Blac Kolor (****) is het duistere elektronische muziekproject van de Duitse artiest Hendrik Grothe, bekend om zijn intense, sfeervolle soundscapes van industrial, techno en EBM (Electronic Body Music. Intrigerende, beukende beats, een vleugje ambient en de beelden werken inderdaad op ons gemoed. Het sprak tot de verbeelding, wat ons deed wegdrijven naar een andere wereld. 'Meegaan in zijn verhaal' is de voorwaarde om het echt te begrijpen. Maar niet iedereen kon zich hierin vinden.
De Belgische synthpop/minimal wave formatie Linear Movement (*****) is al sinds de jaren '80 bezig. Hun baanbrekend album, ‘On the Screen’, uitgebracht in 1983, werd binnen de scene enorm geprezen. Het leverde Linear Movement een ware cultstatus op. Een nieuwe generatie lijkt hen te omarmen, én op Bimfest konden ze op heel wat bijval rekenen. Dat voelde de band ook aan, wulps en speels gingen ze tekeer. De gevarieerde, kleurrijke aanpak boeide en was een welgekomen, interessant ‘donker’ lichtpunt. Linear Movement sprak ons aan, met die vette knipoog naar de jaren '80.
Emmon (****) was het volgende. De band staat bekend om de mix van electro-pop, synthpop en dark wave. De pompende beats zorgden voor uppercuts, en Emma danste molenwiekend met haar armen, de benen uit het lijf. Emma heeft een brede, uiteenlopende stem, de hoogtes en laagtes vormden geen probleem. Wat een energie door haar sprankelende dans en zang. De mengelmoes van die pakkende, opzwepende melodieën wist het publiek in te palmen. Songs als “Skin”, “Reconstruction”, “The Game”, “Machines” overtuigden zondermeer en maakte dit één van de hoogtepunten van Bimfest.
Clock DVA (****1/2) zorgde op z’n beurt voor een filmisch slot. De combinatie van de mooie veelzeggende beelden en hun beklijvende sound die je doet wegzweven, bracht een gemoedsrust. Heupwiegend gingen we mee in het intens minimalistische muzikale verhaal van Clock DVA. De statische houding van het drietal stoorde hier niet in. Voortdurend werden we geprikkeld. Een aanpak op z’n Kraftwerks … Een sterkhouder!
Wie nog zin had om door te feesten, kon zich nog laven aan DJ Borg, die zorgde voor een wervelend feestje tot in de vroege uurtjes …
Voor ons zat het festival er bij deze op. Een mooi slot van opnieuw een sterke tweedaagse. ‘Hard op Hart' was de rode draad van het event, en het afsluitende Clock DVA onderstreepte het nogmaals …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7201-bimfest-2024.html?ltemid=0
Organisatie: BodyBeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Wanheda - We hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of … We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’. We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt
Het is haast onmogelijk om binnen het aanbod van post-rock gerelateerde bands nog echt ‘iets’ te zien , en toch slagen sommige bands er wel in door de verrassende aanpak. Eentje daarvan is de formatie WANHEDA die in 2022 met ‘Desert of Real’ er extra pit en intimiteit aan toevoegt.
Naar aanleiding van die release hadden we een tof gesprek met de voltallige band. https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/85039-wanheda-we-zijn-vooral-sterker-uitgekomen-door-het-uitbrengen-van-die-nieuwe-plaat-los-van-die-tijden-waarin-we-nu-leven-dus.html
Ondertussen zijn we twee jaar verder en brengt de band een nieuwe EP op de markt ‘Dusty Trails’. We gingen op zoek naar ‘het verhaal’ achter de plaat, vroegen ons af hoe het de band is vergaan en polsten naar de toekomstplannen.
Mijn laatste interview met jullie was in 2022, naar aanleiding van ‘Desert of Real’. Hoe is het de band ondertussen verlopen? In het vorig interview hadden jullie het over concerten in het Oosten van Europa?
Het Oosten van Europa was toen inderdaad het plan, maar is uiteindelijk beperkt gebleven tot twee shows in Duitsland. Samen met de Poolse post-metal sensatie Distant Dream hebben we in totaal zes shows gespeeld. Waarvan vier in België uiteindelijk, en dus wel twee in Duitsland. We hebben ondertussen redelijk wat shows gespeeld, niet overdreven veel, maar voldoende om het album wat in evenwicht te houden.
Heeft die plaat ‘Desert of Real’ deuren geopend, of hadden jullie het graag anders gezien?
Heel specifiek heeft het niet per se grote deuren geopend. Maar we hebben via vi.be wel een wedstrijd van Amplo en vi.be gewonnen, ‘Zware Gitaren Pitch 2022’. We moesten onszelf toen voorstellen in de 4AD in Diksmuide, met ook Koala Disco en Yko. De winnaar mocht het voorprogramma verzorgen van een band die in de 4AD zou spelen. We hebben dit uiteindelijk gewonnen en zijn gematcht met Jambinai. De show vond uiteindelijk plaats in juni 2023. Dat mogen openen voor Jambinai was wel een hele ervaring voor ons. Daarnaast hebben ook nog enkele andere mooie concerten gespeeld. En kregen ook positieve reviews en reacties op de plaat. Ook voor onze live shows. In dat opzicht zijn we zeker gegroeid en geëvolueerd als band. Maar mega grote deuren heeft het nog niet geopend. Als niche band is het ook niet evident om echt door te breken.
Je zegt een niche band. Maar wat jullie doen is van wereldklasse. Speelt het ‘Belg zijn’ in jullie nadeel denk je?
Als we kijken naar Belgische bands, naast ons en ook binnen andere genres, blijkt dat voor velen toch beperkt tot België. Kijk maar naar een band als Ronker die zeer goed bezig is of Pothamus, L’itch… Hoewel die wel naar de Nederlandse buren kijken, blijft het toch aanmodderen. Psychonaut is ook zo een voorbeeld, hoewel die dan wel een beetje meer voet in het buitenland kunnen zetten. Wat ons betreft? Postrock is en blijft een genre dat in een niche sfeer blijft hangen. We moeten gewoon blijven proberen, blijven spelen, blijven albums releasen. Blijven ontwikkelen is ook belangrijk. Het gaat binnen ons genre wat trager. Maar we mogen niet opgeven. We zien toch dat het lukt voor bands binnen ons genre om in een AB of Trix te spelen. Het kan wel, er is voldoende hart voor post rock en post metal in ons land. Zolang we er zelf nog plezier uithalen, blijven we gaan. Dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.
Belgische muziek wordt ook niet echt gepromoot of met mondjesmaat tijdens ‘de Week van de Belgische muziek’. Speelt ook dat in jullie nadeel?
Het klopt dat Belgische en bijvoorbeeld Franse of Nederlandse bands in ons genre het niet altijd makkelijk hebben, maar wij denken niet dat dat zozeer te maken met het feit dat we in België wonen. Als je kijkt naar het succes van bijvoorbeeld Engelse of Australische bands, dan zie je dat die vaak meer mogelijkheden hebben om te spelen en zich te laten zien, simpelweg omdat hun markten groter zijn. België is gewoon minder bevolkt. Dat betekent niet dat we geen kansen krijgen, maar dat het tijd en doorzettingsvermogen vraagt om een groot publiek te bereiken. Het is een kwestie van langzaam opbouwen, geduld hebben en volharden.
Dit interview is naar aanleiding van de EP die net uit is, ik heb die een paar keer beluisterd en ben onder de indruk van het epische kader. Wat waren de eerste reacties eerste reacties? Bij de vorige plaat schuilde er ook een verhaal achter, hier ook van deze ‘Dusty Trails’ ?
Dat is altijd wel een beetje zo geweest, dat er een soort verhaal achter schuilt. De vorige platen waren wel nog meer echt ‘concept platen’. Bij ons, als instrumentale band, komt de muziek altijd eerst. We blijven het wel belangrijk vinden om te evolueren in onze sound, zonder onze identiteit echter uit het oog te verliezen. Onze andere gitarist Jan Verduyckt zou er nog meer kunnen over vertellen. We hebben deze keer in ieder geval geen uitgebreid essay geschreven over het concept. De titels zijn hints naar bepaalde Western films. Het verhaal gaat over een eenzame, verwarde "cowboy" die grote dromen heeft. Zoals vliegen als een gier over de verlaten vlaktes en uiteindelijk zelfs de ruimte verkennen en de zon bereiken. Het is een beetje zoals het verhaal van Don Quichot, maar in plaats van een ridder is het deze keer een cowboy. De moraal van dit verhaal is dat dromen iets heel goeds zijn, maar dat je niet te veel of onbereikbare doelen moet stellen. Dat maakt je alleen maar gek of verlamd, waardoor je uiteindelijk geen vooruitgang boekt in het leven. Er zit dus wel een soort verhaallijn in, maar het is deze keer minder groots dan bij de vorige plaat, maar die ging over wat meer bewogen onderwerpen dan deze.
Men spreekt van spaghettiwesterns, ‘Beneath the Vulture’s Gaze’. Het is ook een erg gevarieerde plaat geworden, bij elke song komt er een ander ‘gevoel’ naar boven.. meer nog … Er zit eigenlijk geen lijn in, dat vind ik zelfs positief, soms worden we op het verkeerde been gezet … Een bewuste manier van aanpak om de aandacht scherp te houden of hoe moet ik dat zien?
Bij ‘Desert of Real’ hebben we meer gekeken naar het epische. Deze keer gaat het meer over de band zelf, en de instrumenten die we zelf bespelen in de schijnwerper plaatsen. Het is allemaal zodanig gecreëerd dat we dit perfect kunnen naspelen op het podium, het gaat er losser aan toe op deze plaat. Misschien ligt het daaraan dat je de indruk krijgt ‘op het verkeerde been te worden gezet’. De vorige plaat is ook geschreven tijdens corona, de beleving was toen ook anders. Dat speelt ook wel mee in de sound op deze nieuwe EP eigenlijk. Ik denk dat JV bij het schrijven van songs meer tot de essentie van de dag is kunnen komen, op deze nieuwe plaat en dat merk je wel. We willen ook steeds de dingen die vroeger minder waren wegwerken, en beter doen. Het is gewoon een groeiproces. Die elementen hebben dus allemaal een invloed op het creëren van deze plaat. In die zin zijn we allemaal heel tevreden met het eindresultaat.
Ik voel dat er ook nog groeimogelijkheden zijn zelfs, dat de inspiratie nog niet op is … Is dat zo? Spelen jullie nog met nieuwe ideeën naar de toekomst toe?
Zeker en vast. JV is opnieuw aan het schrijven van songs begonnen. We gaan proberen volgende jaren er een vervolg aan te breien. Er zit zeker nog voldoende speling op, naar andere wendingen binnen de sound van WANHEDA. Ook belangrijk, elke release , dat zijn er ondertussen drie, is anders en toch hoor je telkens WANHEDA erin terug. Dat is voor ons wel belangrijk. Dat geeft ons de mogelijkheid om bij de volgende plaat toch weer iets anders te doen, maar in het oog houdende dat onze identiteit bewaard blijft. Als dat niet zo moest zijn en we er stoner of met vocals van maken is dat niet meer WANHEDA, dan moeten we dat project een andere naam geven vind ik.
Het is op zich ook een filmische, visuele plaat. Is er nooit een ambitie geweest om er iets mee te doen in film of TV series of zo?
Dat is een vraag die JV beter zou beantwoorden. Iedereen heeft daar een beetje zijn eigen mening over. We denken wel dat het een van JV zijn dromen is om de muziek wat meer binnen te krijgen in dat wereldje van documentaires enzo. Om beeld erbij te krijgen, die erbij past. Twee songs van ‘Desert of Real’ zijn wel degelijk gebruikt voor een serie op Ketnet, namelijk Skate. Dat is echt heel fijn, het schept zeker en vast perspectieven. We hopen dat dat in de toekomst nog vaker mag gebeuren.
Ondertussen hebben jullie in wat leuke venues gestaan zoals Bonnefooi in Brussel en CC De Kruisboog in Tienen. Kortom, hoe is de tour verlopen en hoe waren de reacties?
We hebben sinds september zes try-out shows gespeeld in voorbereiding van onze releaseshow. Deze vindt komende week (30 november) plaats in JH SOJO in Leuven. https://releaseshowwanheda.eventgoose.com/
We hebben positieve reacties ontvangen op onze try-out shows en kijken enorm uit naar de eigenlijke releaseshow. We hopen wat bekende en nieuwe gezichten te zien!
Het is ook moeilijker geworden (sinds corona) om als alternatieve band voet aan de grond te krijgen. Het is heel divers , sommige als een Linkin Park op Werchter op een uur uitverkocht) maar een heel interessant bandje, soms minder gekend van naam en tickets, krijgt een zaal niet vol of zelf geen publiek voor zich … Hoe ervaren jullie dit?
Ja, maar dat is niet alleen bij ons het geval. Je hoort dat van andere veneus en bands waarmee we bevriend zijn dat het moeilijker geworden is, maar of dat puur en alleen corona gerelateerd is? Dat is een andere zaak. Er is wel iets aan de hand. Er is een overaanbod, de zalen zitten – en dat is nog steeds deels door de nasleep van corona – al twee jaar vol geboekt. En dezelfde organisatoren spelen duidelijk op veilig en willen alleen maar populaire bands waarmee ze hun zaal gegarandeerd vol kunnen krijgen. Tenzij je zelf een zaal afhuurt, en de kosten dan ook voor eigen rekening neemt. In België valt dit eigenlijk op zich nog mee. Wij mogen zelf ook niet echt klagen. Er zijn nog genoeg jeugdhuizen en zo, met vrijwilligers die dit toch nog willen verwezenlijken. Daar moeten we echt dankbaar voor zijn. In bijvoorbeeld Oost-Europese landen is dat helemaal anders. Het is in ons land moeilijk, maar valt nog al bij al mee.
Over ambities hadden we het in ons vorige gesprek al, Dunk!festival en AB waren opties die naar boven kwamen, zit die kans er nog in? Of herzien jullie deze ambities?
Tot op de dag van vandaag is optredens boeken in een clubcircuit als AB of TRIX nog steeds een realistische ambitie. Grote podia is niet zo realistisch voor ons, of je moet de kans krijgen om met een grotere band als voorprogramma te kunnen staan. Maar we blijven met beide voeten op de grond, en zo in een club circuit terecht komen lijkt dus nog steeds de meest realistische ambitie, laten we het daarbij houden.
Via een label als Dunk!records zou dat toch moeten kunnen lukken?
Volgend jaar bestaat Dunk!festival twintig jaar en ze doen al meer shows apart dan wat ze normaal gezien doen. Als daar iets moest beginnen bewegen, graag. Dunk!festival is en blijft nog altijd, ook al hebben we daar al eens gespeeld, het festival waar we eigenlijk elk jaar zouden willen optreden. Het is een festival dat op ons lijf geschreven is.
Wordt 2025 het jaar van de grote doorbraak? Maw, wat zijn jullie verwachtingen en wat hoop je te bereiken volgend jaar, na het uitbrengen van jullie nieuwste plaat?
Eind februari, begin maart gaan we terug op tournee. We gaan zeker in Oost-Vlaanderen geraken (haha) in Gent bijvoorbeeld. Begin December gaan we daar iets meer kunnen over communiceren, we gaan dus sowieso wat shows spelen. Voor de rest is het koffiedik kijken. Misschien vallen we in herhaling, maar Dunk!festival mag ons altijd vragen… we hopen vooral dus nog wat fijne concerten te kunnen boeken naar aanleiding van die nieuwe plaat. Wat hopen betreft, willen we de lat niet te hoog leggen want je wordt anders wellicht een beetje ontgoocheld. We hebben het al aangegeven, maar we moeten alleen realistisch zijn en blijven. We blijven ons amuseren, en het is altijd fijn om feedback te krijgen vanuit jouw hoek, of fans of zo.. je hoopt wel dat je een realistische droom kunt waarmaken. Maar we hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of… We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’ … We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt.
Dat lijkt me een fijne ingesteldheid om dit gesprek af te sluiten. We zien elkaar wel terug in 2025, alvast een prettig eindejaar …
Nederlands 
Français 
