Mini-Antwerp Metal Fest 2024, Bouckenborgpark, Merksem op 7 september 2024

Na de succesvolle editie van Antwerp Metal Fest eerder dit jaar (lees gerust ons verslag ), bleef de organisatie niet bij de pakken zitten, en is er op 7 september een heuse mini-Antwerp Metal Fest, in het Bouckenborgpark, Merksem.

Een overzicht
Cowboys and Aliens - Een nog steeds zeer onderschatte stoner band  is Cowboys And Aliens zondermeer. Doorheen de jaren heeft de band enkele prachtige platen uitgebracht, en zorgen ze live voor vuurwerk. Uiteraard draait het bij Cowboys and Aliens rond de charismatische zanger en frontman Henk Vanhee die een stem als een kanon heeft. De band bewees al dat ze een goed geoliede machine zijn die van elk concert een stomend stoner feestje maken.

Dudsekop - We blijven in West-Vlaanderen met Dudsekop. Dudsekop is  begonnen als COVID-project van King Hiss-gitarist Josh Fury, die tot 1999 ook nog gitaar speelde bij de metalcoreband Liar en daarnaast doorlopend actief was in de hardcoreband Congress (1993-2005). Hij schreef deze eerste plaat volledig zelf en nam ze daarna ook zelf op, samen met drummer Bert Guillemont (a.k.a. Burt Hillemong). Met hun debuut ‘Liksems’ gooiden ze in 2022 reeds hoge ogen. Maar vooral zal Dudsekop  zorgen voor een zons- en maanverduistering in Merksem, op klaarlichte dag dan nog wel!

Kludde - Als je houdt van rituelen en folklore, dan ben je bij Kludde aan het goede adres. “De band trekt een ondoordringbare muur van geluid op, ingetogen én oorverdovend. Kludde heeft geen echte interactie nodig om hun publiek te overtuigen, ze laten de verschroeiende harde muziek voor zich spreken.”, schreven we over hun optreden in de Asgaard (Gentbrugge) naar aanleiding van de release van hun album ‘De Horta’. Vooral is Kludde een band die confronteert met allerlei tot de verbeelding sprekende demonische wezens. De fantasie wordt sowieso geprikkeld, of het nu een verhaal is over Aalst folklore of een donker verhaal over lust, haat en wraak …

Rituals of the dead hand - De Doom/Black formatie Rituals of the dead hand is een Limburgse band die bestaat uit doorwinterde muzikanten. De thema’s draaien bij hen rond folklore, witchcraft en dergelijke moois. De band, al van 2016 actief, bracht reeds enkele schitterende platen uit, ‘Blood Oath’ (2018), ‘With hoof and Horn’ (2021) en het recente ‘The Wretched and the Vile’. Allemaal platen die de donkere geest voeden, op bijzonder rituele wijze.

Drawn Into Descent - De atmosferische black metal formatie Drawn Into Descent is sinds 2013 bezig. Een muzikaal pad vol donkere walmen, wat blijkt uit releases als ‘Drawn into Descent’ (2015) en ‘The Endless Endeavour’ (2019).
Live? In een demonische wereld, waarbij donkere klauwen je de adem ontnemen … Er heerst een voortdurende dualiteit van dromerige blackgaze en post-rock met heftige sferische black metal-passages. Er zijn in tempowissels lang uitgesponnen nummers, tot je er compleet zen van wordt.

Hightrail - De reis van Hightrail begon toen de leden, afkomstig uit het bruisende muzikale landschap van Antwerpen, een gedeelde liefde voor de sonische kosmos hadden, en samenkwamen om een auditief universum te creëren. Hun composities zijn een bewijs van de kracht van instrumentale muziek en roepen een breed palet aan gevoelens en verhalen op die variëren van etherische, dromerige melodieën tot krachtige, aardschokkende grooves zonder woorden.
Onaardse soundscapes en meeslepende melodieën linken Hightrail aan filmische ervaringen; ze nemen luisteraars mee op hun reis door de muziek.

Info en Tickets kosten 15 euro in voorverkoop (+ servicekosten) aan de kassa 25 euro.
https://antwerpmetalfest.be
https://www.facebook.com/AntwerpMetalFest

Lokerse Feesten 2024 - DAG 9 - Massive Attack – Wat een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-10
Erik Vandamme

In de laatste rechte lijn programmeerde de Lokerse Feesten één van de meest tot de verbeelding sprekende bands… Massive Attack. De band confronteert ons muzikaal, vocaal en in teksten - in het Nederlands notabene - met de harde realiteit. Een 'Eyeopener' van jewelste dus. Ruimschoots twee uur lang waren we compleet in de ban van Massive Attack en hun intense trip.
Maar uiteraard viel er nog wat meer te beleven.

Whispering Sons (***) stonden naar onze mening ietwat verkeerd geprogrammeerd op deze dag, en hadden in het begin van de set dan ook nog af te rekenen met technische problemen die de drive – ondanks de sublieme start toch weer – wat uit het concert nam. Het zou nooit meer echt goed komen, ondanks de muzikale speldenprikkeltjes en Fenne, die haar tekstvellen op hardvochtige wijze uitspuwde.
Een muzikale omlijsting die de grenzen van de postpunk aftast. Op de Lokerse feesten kabbelde het vanavond wat voort. De gretigheid kwam er via deze omstandigheid niet echt door, wat we van hen wel gewend zijn . Hier enkel de eerste rijen die wat in beweging kwamen . Spijtig .

We besloten eens een kijkje te gaan nemen in de Club bij AILI (****), een wulps electro-pop duo die op heel wat airplay kan rekenen. Het publiek smulde met een lekkere heupwieg van die aanstekelijke absurditeit, die een zekere speelsheid en humor had. Beetje chaos met een hoek af, maar het duo slaagt erin het publiek moeiteloos mee te krijgen.  De twee spring-in-t-veld hadden er enorm veel zin in en de zinnenprikkelende totaalbeleving overtuigde zondermeer . Van contrasten gesproken …

Trentemøller (****1/2) van de Deense producer Anders Trentemøller is van alle markten thuis en tapt uit een heel ander vaatje. Z’n veelzijdigheid als producer, de ontelbare bands en projecten die hij heeft begeleid is eindeloos, en dat allemaal balt hij live samen met z’n band op het podium.
In september komt zijn nieuwste plaat uit, en dat is al direct een aanrader. Op de Lokerse Feesten speelde hij een set die balanceert tussen intimiteit en extravertie. De ijle stem van zangeres DISA (Disa Jakobs) neemt een vooraanstaande rol in en brengt enige ontroering en lichtjes in de soms donkere muzikale tunnel, zonder al te lichtvoetig te gaan klinken.
Trentemøller murwde zich in ongelofelijk veel bochten, dat je een inspanning moest leveren. Niet zo vanzelfsprekende op een zonnige zaterdagavond. Het was voor al die intense confrontatie tussen licht en donker, oplawaai en intimiteit, alsook de mooie afwisseling van het songmateriaal , tussen schoonheid en alternatie, met enkele ferme uppercuts die tekenden voor een wervelende set. Beklijvend mooi!

Sinds zijn passage op Fifty Labs festival in Brussel is Loverman (****), James De Graef, een veelzijdig multi-instrumentalist en alternativo, iemand die absurditeit tot kunst verheft. Hij zingt als een crooner en nachtegaal, danst als een volleerd balletdanser en zet zijn instrumenten ingenieus onder spanning. Hij intrigeert zijn publiek. Door ’t feit dat iedereen zich massaal begon  te concentreren op de main act Massive Attack, dunde het hier wat uit . Maar z’n virtuositeit , dosis humor en de nodige  kwinkslagen niet nagelaten, wist hij ons voldoende te overtuigen. En die diverse, gewaagde aanpak werd gesmaakt voor wie overbleef . Entertainment was hier de belangvolle factor.

Massive Attack (*****) was de closing act en dat voelde je duidelijk . Een overvolle Grote Kaai liet de muziek tot het diepste van je ziel indringen. Een optreden van Massive Attack, met hun trippop, is iets dat je gewoon moet ondergaan, zelfconfrontatie en stilstaan van wat rondom je heen gebeurt. Het werd op het scherm uitgebeeld door teksten in het Nederlands, tot de verbeelding sprekende beelden en een prachtige muzikale omlijsting, die ons naar adem deed happen …
Naast hun lichtkrant bracht Massive Attack ook een hele rits gastmuzikanten mee. Helaas geen gitarist Angelo Buschini, die vorig jaar stierf aan kanker, en ook het oud maatje niet, Tricky. Wel twee drummers, en guests als reggae-veteraan Horace Andy, Deborah Miller, Young Fathers en über-zangeres Elizabeth Fraser ((ex)Cocteau Twins) . Elk op hun eigen, unieke wijze overstelpten ze ons, wat een mokerslagen op veelzeggende beelden van Poetin, Netanyahu, bombardementen en droneaanvallen en de rerst ken je wel, brrr!
Hoogtepunten genoeg … O.m. “Girl I Love You”, “Angel” met Horace Andy, een golf aan kippenvelmomenten en een krop in de keel; of toen Young Fathers op de intense songs “Minipoppa”, “Voodoo in My blood” het bloed vanonder onze nagels haalde. Verder een “Song to the siren' (van Tim Buckley) met Elizabeth Frazer, eentje om ademloos in het ijle te zweven. Samen met het nummer “Black milk” pakkend, kwetsbaar, broos.  
En we kunnen maar verder onderschrijven … “Karmacoma”, “Safe From Harm” of “Unfinished sympathy” die twee met Deborah Miller, raakten zondermeer ons hart. “Teardrop” met Elizabeth Fraser vormde de absolute climax.
In de instrumentatie als visueel als in de vocals, het was perfect op elkaar afgestemd. Massive Attack zorgde een twee uur lang voor een maatschappijkritische muzikale trippop trip, een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit. Indrukwekkend!
Setlist:  In My Mind  (Gigi D'Agostino cover) (snippet)  -  Risingson  -  Girl I Love You  (with Horace Andy) - Black Milk  (with Elizabeth Fraser)  - Take It There - Gone  (with Young Fathers) (without Graham Hastings) -  Minipoppa  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Voodoo in My Blood  (with Young Fathers) (without Graham Hastings)  - Song to the Siren (Tim Buckley cover) - Inertia Creeps - ROckwrok  (Ultravox cover) -  Angel  (with Horace Andy) - Safe From Harm  (with Deborah Miller) - Unfinished Sympathy  (with Deborah Miller) - Karmacoma - Teardrop  (with Elizabeth Fraser) - Levels  (Avicii cover) - Group Four (with Elizabeth Fraser)  - In My Mind  (Dynoro & Gigi D'Agostino cover) (snippet)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Lokerse Feesten 2024 - DAG 8 - Paul Kalkbrenner - Leuk langgerekt dansfeest op ‘Deutscher Weg’
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
2024-08-09
Erik Vandamme

Op ‘De Avond van de DJ’ had je op Lokerse Feesten de keuze tussen een rits aan DJacts in de Club of een twee uur lange set met het Duitse fenomeen Paul Kalkbrenner. Wij kozen voor het tweede en starten al vrij vroeg met nog twee wel heel interessante acts binnen de dansscene.

One Track Brain en OGENN zijn bekend in België als internationale techno DJ's en producers. Ze hebben de wereld al rondgereisd met hun muzikale projecten. Samen vormen ze nu het duo  Neon Shadow (***1/2). Hoewel het niet bijster vernieuwend is wat ze doen, weet het duo perfect hoe ze een hongerig publiek moeten opwarmen. De eerste danslustigen waren dus gauw te vinden, het zorgde al voor een eerst dansfeestje tot voorbij de PA. Het fijne aan dit duo is dat ze hun ervaring delen en elkaar weten aan te porren. Een frisse wind binnen de scene.

Een interessante, 'unieke' parel binnen die techno/dance is het fenomeen Anfisa Letyago (****). “Onder de dj's/producers die de afgelopen jaren de meeste impact hebben gehad op de wereldwijde dance/elektronica, is Anfisa Letyago erin geslaagd haar underground roots om te buigen in een boeiend en veelzijdig geluid", staat te lezen in de bio. En inderdaad , we kunnen het maar beamen.
Afisa Letyago brengt die underground naar een groot podium, en overtuigt op meesterlijke wijze met haar gevarieerde aanpak. Zeker door de Napolitaanse invloeden, die zorgen voor een Zuiders tintje in de beats. Anfisa Letyago experimenteert graag met klankentapijtjes; het onderschrijft haar diversiteit. Kleurrijk zwevend, de Zuiders zon tegemoet. Perfecte opwarmer naar Kalkbrenner toe …

Een set van ruimschoots twee uur kregen we van Paul Kalkbrenner (****), kleurrijk , divers, breed, leuk , ontspannend en  gaande weg de dansspieren prikkelen . Heerlijk dansbaar dus. Het podium krijgt een mooie lichtshow toegemeten. Hij heeft hiervoor niet direct de hits als “Schwer”, “Te Quiero” en “Prayer in C” nodig. De handen gaan natuurlijk het meest in de lucht op een “Sky And Sand”. Hij boeit en intrigeert door de talrijke verrassende wendingen in zijn beats’n’sounds. Het mazakt hem bijzonder.
Kalkbrenner onderscheidt zich trouwens van de concurrentie doordat hij niet de 12-inch-singles maar wel de langspeelplaat op zich als het ideale medium voor zijn muziek beschouwt. En dat merk je aan de loepzuiverheid van de muziek die hij uit de boxen doet knallen, dankzij ook de sublieme geluidsmix.
We zagen overal dansende, lachende mensen, twee uur lang gewoonweg ontspannend heupwiegen, handen in de lucht en vooral genieten van die opbouwende, veelzijdige dansbare tunes . “Feed Your Head”, zijn bewerking van het klassieke “White Rabbit” van Jefferson Airplane werd natuurlijk het hoogtepunt en deed de Grote Kaai ontploffen. Wat een apotheose!
Paul Kalkbrenner zorgde voor een leuk langgerekt dansfeestje op ‘Deutscher Weg’. En klankentovenaar zondermeer. Klasse!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Lokerse Feesten 2024 - DAG 7 - The Prodigy - Een neverending 'rave' party!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-08
Erk Vandamme

We waren wat sceptisch afwachtend wat we van deze zevende festivalavond op de Grote Kaai konden verwachten. Is The Prodigy ‘backontheroad’ als voorheen zonder het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint, die in 2019 overleed? Met een neverending rave party hadden ze het antwoord klaar!

Glints (****), op zijn eentje, was een interessante opener deze avond, hij kon het publiek moeiteloos meekrijgen, ook al waren sommigen hier nog aan het toekomen , op zoek naar een drankje en een plekje. Een hiphop setje die wat absurditeit bevatte, en zorgde voor een uitzinnig feestje. De blazerssectie was een toegevoegde waarde.  “All-in” zette de toon. Jan Maarschalk Lemmens is een klasse entertainer, met de nodige kwinkslagen, die eigenlijk geen band rond hem nodig heeft, om iedereen mee te krijgen. Op “All Blue Hair” helaas geen Faisal op het podium , wel kwam vriend/rapper Yong Yello hier. En net als Werchter “(Not A ) Housewife”, zijn recente hit, samen met Daan, hij speelde een aanstekelijke gitaarriff, die de harten sneller deed slaan. Maar de ultieme klepper was “Roma”, meegebruld door duizenden kelen; Glints sloot de set af met een knaller.
We houden wel van deze knettergekke man, het daverende applaus en de lachende gezichten rondom ons was evenzeer de moeite.

We schoven een beetje dichterbij voor een nostalgische trip.  Een goede twintig jaar terug zagen we De La Soul (***) optreden op Pukkelpop. Hun hippop  is door de jaren ontrafeld, maar de feestelijke stemming blijft even groots, de clichés nemen we mee in hun set. Bijna 25 jaar later is er aan dat kunstje nog niet veel veranderd. Na het overlijden van Trugoy the Dove vorig jaar, bleven Posdnuos en Maseo naarstig doorgaan met De La Soul. Ze willen , o.a. om hem te eren, nog steeds het leven vieren. Hoewel ze zich in Brussel waanden, en niet in Lokeren, bleef het entertainment gehalte groot, met oproepen tot handen in de lucht steken, maal honderd, de linker kant tegen de rechter kant van het podium opzetten enz. Ook nu weer swingden de clichés de pan uit. Het kon het publiek weinig schelen, want ze wilden samen met De La Soul een hippop feestje bouwen, met het verstand op nul. De band had de minste moeite om iedereen in feestmodus te brengen; de klassieker “Me, myself & I” behoorde er hier bij …

Hip Hop vanuit het buikgevoel, dat is iets voor NAS (****1/2). Songs als '"Got Ur Self a Gun”,"N.Y. State of Mind” en “The World Is Yours" lieten niets aan het toeval over. NAS brengt namelijk het soort hip hop uit de straat, met de grauwe kantjes eraan verbonden. Zijn teksten hebben een poëtische ondertoon. Hij houdt ons een spiegel voor die er niet altijd even mooi uitziet. Hij tekende voor een wervelend hiphop dansfeestje, door bonkende drumbeats, die iets te vaak overstemden de subtiele zang van Nasir bin Olu Dara Jones ofwel kortweg NAS ondermijnden; dat was best jammer, want het draait toch om zijn teksten.
Die pompende beats en het uitdelen van uppercuts onderstrepen de grauwheid als schoonheid van NYse leven, hoe je het ziet en voelt. Hierin was NAS in zijn opzet geslaagd. .

En toen was het tijd voor The Prodigy (****). Toegegeven, we waren wat sceptisch, afwachtend wat we van hen konden verwachten, na het overlijden van het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint (2019) . Maar The Prodigy was ‘backontheroad’ met een neverending rave party! Liam Howlett en Maxim Reality dragen The Prodigy hoog in het vaandel en bliezen elk beetje twijfel moeiteloos weg. “Breathe”, “Omen” en het verbluffende “Spitfire” waren sterke openers. Het knalde letterlijk om ons heen. De oogverblindende lichtshow, het verschijnen van het silhouet van Keith op de schermen en de onophoudelijke luide beats, die door de boxen loeiden, zorgden net voor dit langgerekt neverending ravefeestje.  En de herkenbaarheid steeg met een vleugje “Firestarter” en classics als “Voodoo people”, “No good (start the dance)” en ”Poison” . Wat een knallers.
Het tempo lag hoog, enorm hoog, ADHD ten top, de dansspieren konden niet meer stilstaan, ze trilden … “Get Your Fight On” en “Smack My Bitch Up” gaven adrenalinestoten door merg en been. Een oorverdovend losgeslagen oplawaai, weinig rustpauzes, anderhalf uur lang.
Het donderde, dreunde verder met “Invaders must die” en “We Live forever”. “Out Of Space” besloot het feestje , en bracht ons een kwartiertje vroeger dan voorzien, back to reality. In hun muzikale wereld kan het aangenaam vertoeven zijn , maar evenzeer is deze angstaanjagend grauw. Zo beleefden we hen vroeger , maar kijk, we slaan de brug naar het ‘nu’ en voelen het precies nog zo aan …
Qua podium act en screams kan je de figuur Keith Flint onmogelijk overtreffen. Maar de vervaarlijke houding van The Prodigy is en blijft iets unieks , een intens genietbare, weirde, waanzinnige dance trip die iedereen overstag maakt!

Setlist:  Breathe - Omen - Spitfire - ID (with samples from Smack My Bitch Up and Firestarter) - Voodoo People (evolves into Pendulum remix) – Roadblox - Light Up the Sky - No Good (Start The Dance) - Poison - Get Your Fight On - Smack My Bitch Up
Encore: Take Me to the Hospital - Invaders Must Die - Diesel Power (Knight Rider mix) - We Live Forever - Out Of Space (sample outro)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Lokerse Feesten 2024 - DAG 6 -  Richard Hawley + Chris Isaak + Novastar - De avond van de sing-songwriters
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-07
Erik Vandamme

Met kleppers als Richard Hawley, Chris Isaak en Novastar lokte dag zes van de Lokerse Feesten wellicht geen massa volk, maar het bleek toch een schot in de roos te zijn. Vooral een grappige Isaak en crooner pure sang Richard Hawley wisten ons enorm te bekoren, terwijl Novastar bewees waarom ze nog steeds een uitzonderlijke Belgische parel is om te koesteren.  In de Club deden we dan weer een fijne ontdekking met Ise , stelden vast dat een van onze ontdekkingen van 2023 AO nog steeds aan het groeien is, en Bony King Of Nowhere verblufte ons nogmaals, na zijn magisch concert op Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas.

We starten de festivalavond in de Club met Ise (****). De winnares van soundtrack 2024 en de Nieuwe lichting 2024 is amper 18 en straalt nu al iets unieks uit, in haar performance als in haar vocals; een multi-instrumentaliste op gitaren en op piano. Iemand die weet te ontroeren. Haar kristalheldere stem -als een nachtegaal- zorgt ervoor dat ons hart sneller slaat. Er zijn nog groeimogelijkheden, maar Ise heeft het gewoon in zich om groot te worden. In het oog te houden.

Een doorwinterde crooner zondermeer is Richard Hawley (****). Hij heeft een warme, donkere, doorleefde, fluwelen stem die ons weet in te pakken. Hij kwam hier vooral zijn nieuwe plaat voorstellen 'In this City they call you love', een erg diverse plaat trouwens. De prachtsingle “Prism in Jeans" vormt het uitgangsbord. Hawley kan harten breken, maar komt evenzeer extravert uit de hoek met een lekkere danspas door de opzwepende riffs, o.m. op “Standing at the sky’s edge”, waar hij alle registers opentrekt. De gitaarsolo’s klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde.
Hij onderhoudt een nauw contact met z’n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde. Toegegeven in zaal komt dit nog beter tot uiting , hij is te zien op 10 september AB, Brussel.

In de Club bewees Ão (****) nog eens! waarom ze de hemel worden in geprezen. De brede sound van dromerige, bevreemdende klankentapijtjes en experimentjes maakt het sterk. De zangeres Brenda Corijn bindt haar Portugese roots aan de Engelse taal.  Een muzikale cultuurconnectie.
Ão klinkt sinds de vorige passage nog overtuigender, door de blend van intimiteit en opbouwende , hardere soundscapes. Onderhuids sprookjes- en spookachtig, met een hypnotiserend effect. Wat een schoonheid en intensiteit. De band staat in het najaar in de Casino, Sint-Niklaas. Must see!

Een entertainer pur sang is die andere crooner Chris Isaak (*****). Een veelzijdig artiest.
Roy Orbinson is niet veraf in aanpak en vocals. Maar we zagen hier vooral een groots performer, die perfect zijn publiek om de vinger windt. Het publiek smult ervan; hij zoekt hen op, gaat op de foto's voor een selfie, grapt met zijn fans en is aan de toog te zien. Hij houdt het gezellig alvast met die uitstapjes. Mooi om te zien. Met z’n muzikanten maakt hij er een leuke boel van, het wordt humoristisch ervaren , ook al zijn de songs niet allen optimistisch, uitbundig.
Muzikaal: “Wicked Game” brengt de handen op elkaar. Roy Orbinson's “Pretty Woman” zorgt voor kippenvel en ademt de geest van de man.  De sterke begeleidingsband mogen we in dit verhaal niet vergeten. Vooral gitarist Hershel Yatovitz en bassist Roly Salley zijn volleerde entertainers tot jolijt van Chris en van de fans.
Emotievolle rock’n’roll/rockabilly/roots vormt de rode draad. '"Forever Blue", "Blue Spanish Sky" en "Baby What You Want Me To Do?" zijn prachtnummers voor een ballroom of trouwfeest. Hij raakt evenzeer het gevoelig kantje van ieder mens, koppels die elkaar omarmen en dansen met een glimlach op de lippen. "Notice The Ring" en "San Francisco Nights" klinken swingend en maken er een mooie ‘Belgium Night’ van.
“Can't help falling in Love”, eentje die door Elvis groot werd gemaakt, wordt meegezongen, -gebruld en is de apotheose van de avond . En hij voegt er zelf nog aan toe ‘please focus on my bass player while I'm singing it'.
Een puike veelzijdige set, groovy, opwindend als ingetogen, gevoelig die ‘broken hearts terug aan elkaar lijmt’. Door de jaren heen nog steeds een groots artiest.

Tot sot naar de Club voor The Bony King Of Nowhere (****1/2) die we eerder in het Park van de Casino Sint-Niklaas aan het werk zagen , met een innemende, dromerige, broeierige en afwisselende set. Bram Van Parijs is een gerespecteerd sing/songschrijver, in de vocals schuilt er weemoed.
Hij heeft een goede band achter zich die het materiaal naar een hoger niveau tilt. Wat een mooie, intense, bedwelmende, licht verteerbare sound en brede klankkeur van dit combo. Zijn muzikale verhalen hield iedereen gekluisterd. Fijnzinnig, overtuigend optreden.

Joost Zweegers aka Novastar (****) blikt terug naar z’n muzikale carrière met een blik naar de toekomst. De songs op de remake plaat 'The Best Is Yet To Come’ is een overzicht van mans nummers in een vernieuwde outfit of hoe ze nu moeten klinken in die 25 jaar. Het publiek genoot van de zwierige en integere aanpak. Zweegers schuifelt , molenwiekt en danst rond de nummers heen.
Meteen een klepper “Wrong” en het enige nieuwtje “Look at you now'. Gaandeweg krijgt hij het publiek mee in die melodieuze popgevoelige rockers . “Mars needs woman” en “Velvet Blue Sky” raken. Eén van z’n helden wordt geëerd, “Like A Hurricane ' van Neil Young, met veel bravoure gespeeld, tekent voor samenhorigheid, hij kreeg de handen moeiteloos op elkaar.
En hij weet iedereen mee te krijgen op het broeierige “Caramia”  en de sublieme classic “The Best is Yet to Come”. Een brede sound en een elegante schoonheid sierden deze backcatalogue van een groots artiest en performer, die het sing/songwritergehalte van de avond meesterlijk besloot!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren 

Voor zijn nieuw kwartet deed de New Yorkse drummer Devin Gray beroep op een aantal Belgische topmuzikanten die allen een tijdlang in New York verbleven. Robin Verheyen (tenor- en sopraansax), Bram De Looze (piano), Nicolas Thys (bas) zijn ook niet de minste. Elk van hen speelt met zoveel gretigheid, dat het wel onaards klinkt. In de Lokerse Jazzklub zagen we het gezelschap optreden ifv de release van het album 'To The Point'.
Lees gerust het verslag
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95024-devin-gray-quartet-een-boeiend-filmische-trip-die-de-jazzgrens-doet-vervagen.html

De diversiteit, de improvisatie en hun virtuositeit zijn net de belangvolle aspecten op 'To the Point'. De titelsong, “Unbundle the bundje” en “Floating Rooms” onderstrepen het meteen. Deze talenten voelen elkaar op gevoelige wijze perfect aan, een harmonische versmelting, een speelsheid van bas, gitaar, piano en drums. Ze geven elkaars grenzen aan en verleggen het, wat tot slot zorgt voor een onaards geheel.
''Een boeiende , filmische trip die de jazz grenzen doet vervagen'' schreven we; deze EP straalt dit uit. ‘To The Point' is een EP, een aanrader voor elke (avontuurlijke) jazz liefhebber.

https://devingraymusic.bandcamp.com/album/to-the-point

To the point EP
Devin Gray Quartet
Rataplan Records

Tracklist
1.         To The Point 02:04
2.         Unbundle The Bundle 02:55
3.         Dialectics 03:36
4.         Floating Rooms 02:40
5.         Go Zen 02:40

We citeren even uit de bio: ‘At Future Dawn’ is de tweede Cloudchamber release van Dirk Serries. Dit album gaat verder waar Dirk ophield met ‘Nocturnal Discord’ en verlegt opnieuw de grenzen van de ambient.
Bekend sinds het begin van de jaren tachtig voor zijn kenmerkende ambient muziek onder het Vidna Obmana pseudoniem, blijft Dirk zijn muziek sturen naar nieuwe gebieden met behulp van een moederbord van pedaal effecten en een elektrische gitaar.
‘At Future Dawn’ bevat muziek die zichzelf voortdurend afbreekt en weer opbouwt, en dit alles in realtime zonder enige specifieke bewerking behalve EQ-ing en mixing. De muziek wordt een organische stroom van het bewerken van de gitaar, het zorgvuldig analyseren van de tonaliteiten om 6 nummers van schoonheid, introspectie en abstractheid in één keer te creëren. Laat je onderdompelen in deze nieuwe wereld die Dirk Serries aan het creëren is.'' £

Inderdaad, Dirk Serries creëerde met deze 'A Future Dawn' een heel filmische, visuele plaat, die bovendien de fantasie prikkelt. Niet door een oorverdovende klank, maar het te houden op intense, zwevende klanken die de horizon verruimt. 
In de zes nummers laat Dirk ons binnen stappen in een wonderbaarlijke wereld waar donker en licht elkaar ontmoeten en een amicale band uitbouwen. Een sprookjeswereld die echter niet te klef overkomt; het brengt zelfs rust in dit jachtig bestaan . Het ruim achttien minuten lange “Stretching Zero” is een mooi voorbeeld hoe Dirk Serries hier tewerk gaat in die twee verschillende polen, die een mooi spanningsvelde creëren. Een zone tussen volstrekte rust en intimiteit, zalvend je hart verwarmen en zachtjes botsend tegen een geluidsmuur hoor je op de uitgesponnenheid van “A Bitter Grace” en “The Sole Comportment”. Ze flirten voortdurend tussen die polen en een ‘zen’ gevoel wordt bereikt na de laatste noot van 'A Future Dawn'.
Dirk Serries is een veelzijdige muzikant die eenintens,  onaardse sfeertje bewerkstelligt, met of zonder compagnie. Het maakt dat deze 'A Future Dawn' weet te overtuigen!

Ambient
At future dawn
Dirk Serries

 Tracklist:
1.            Stretching Zero 18:40
2.            Blank Resurgence 07:04
3.            A Bitter Grace 07:08
4.            Semblance 11:18
5.            The Sole Comportment 09:28
6.            At Future Dawn 13:52  

The Void Of Expansion is een duo van de Belgische gitarist Dirk Serries en de Noorse drummer Tomas Järmyr. ‘Escaper’ is hun derde album in tien jaar. Het duo weet de muzikale paden diep te verkennen, en tekent voor een grensverleggende sound.
Een dreigende intro zet de plaat op intieme wijze in. “Visage is een mooi voorbeeld van deze twee hoe ze een song weten op te bouwen door intrigerende klankentapijtjes, die een soort oerkracht hebben , die diep weet te raken in ons bewustzijn, 14 minuten lang een intense trip. Mooi opomerkelijk hoe gitaar en drums elkaar vinden, maar ook tegenover elkaar een spanninsboog optrekken. Een zoekende twee-eenheid, die lichtjes chaotisch klinkt, alle registers opentrekt met luide knallen en klanken en een climax bereikt, o.m. op “Murmur”, “Draught” en “Vessel”. Ze laten je verdweesd achter.
‘Escaper’ is een plaatje dat op het buikgevoel afgaat en dat je moet ondergaan, het heeft een bedwelmende, hypnotiserende invloed, met onderliggend een donkere, duistere gedachte, die openheid laat naar dat lichtje in de tunnel , wat op z’n beurt zorgt voor volstrekte rust. We dwalen niet verder af , maar keren net op tijd terug in de realiteit.
Een verslavende trip, die uiteindelijk dat gevoel van opluchting biedt. Indrukwekkend!

Experimenteel/Avangarde
Escaper
The Void of Expansion

Tracklist:
1.         Visage 14:19
2.         Murmur 11:56
3.         Draught 13:41
4.         Vessel 14:20  

Lokerse Feesten 2024 - DAG 5 -  KoRn - Het ultieme nu-metal feestje, én met een hoekje af!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-06
Erik Vandamme

Lokerse Feesten 2024 zit aan de helft, de vijfde dag stond in het teken van de 'metal dag' … We kunnen gerust stellen, het werd een avondje metal met een hoekje af! Alles draaide vooral rond de afsluiter KoRn die zorgden voor het  ultieme-metal feest alsof het weer 2000 is. De rest van de affiche was vooral verwondering van bands alsook een beetje aanmodderen, zo bleek …

We waren er vroeg bij voor Wargasm (****) een Brits elektronisch rockduo uit Londen. De band werd in 2018 opgericht door Sam Matlock, die eerder had opgetreden als onderdeel van Dead!, en Milkie Way, die eerder hun concerten had gefotografeerd en bas speelde voor Barns Courtney. De knettergekke grimassen en capriolen die het duo uithaalt op het podium spreekt tot de verbeelding. Puur muzikaal bekeken deelt Wargasm lekkere uppercuts uit, en stampen lekker om zich heen zoals volleerde punkers. Als opener van de avond slaagt het duo er dus met brio in de lont aan het vat te steken, om de boel te laten ontploffen. De eerste moshpits waren alvast een feit..

Nova Twins (***1/2) Amy Love en Georgia South halen hun mosterd duidelijk bij het eerder ‘emo’ kantje van wat metal te bieden heeft.  Dat werd al vrij duidelijk toen het duo die net als hun voorganger stevig om zich heen schopte. Maar ze voegen daar dus een opvallend emo kader aan toe. Waardoor niet enkel moshpits ontstaan, maar ook weten te raken. Best een fijne ontdekking deze Nova Twins, net door die combinatie van beide aspecten.

In de Club keken we uit naar Ho99o9 (*****) die dat toegankelijke en zeemzoeterigere kantje van hun voorgangers weg blies door een grauwe, rauwe en donkere set neer te poten, die de oren deden piepen. Een confrontatie met innerlijke demonen, die aanzetten tot headbangen en dansen. Als er bij Ho99o9 al een hoek af is, dan is het eentje van een duister kaliber die je koude rillingen van angst bezorgt. Iets voor donkere zielen dus … En toch kon daar wat humor vanaf, want vaak werden songs ingezet met een intro van bijvoorbeeld “My Way” van Frank Sinatra. Het onderschrijft de zelfrelativering van dat alles toch een beetje. Een band om in het oog te houden, zonder meer.

Bij Frank Carter & The Rattlesnakes ( ****)  draait het voornamelijk rond 'het publiek zoveel mogelijk entertainen' . En daar is de beweeglijke Frank Carter een grootmeester in. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op, vaak letterlijk. En ook al werden clichématige trucs boven gehaald, o.m. het doen ontstaan van een vrouwelijke moshpit tijdens '”Wild Flowers” of een sitdown organiseren bij “Devil Inside Me”;  de band kwam er mee weg.
Het mooiste moment was toen een jongen in het publiek op Frank Carter zijn schouders mocht mee zingen op “Crowbar”. Kortom. Frank Carter & The Rattlesnakes zorgden dus vooral voor een feestelijke stemming op het plein, maar bewijzen ook verdomd goede muzikanten te zijn. Energiek tot het kwadraat deze Frank Carter en zijn Rattlesnakes.  Zoveel is zeker.

Na het inlassen van een eet-drink pauze , kregen we een volgend feestje. The Dillinger Escape Plan (****) kwam de 25ste verjaardag vieren van hun debuut 'Calculating Infinity', wellicht zonder Greg Puciato  die tegenwoordig het mooie weer maakt bij de formatie Better Lovers. Maar wel met Dimitri Minakakis. Het resulteert in een technisch hoogstaand optreden, misschien iets te technisch. Want alles kabbelde nogal voorbij als een beekje in een mooie vallei. Zonder te vervelen echter, daarvoor klinkt The Dillinger Escape plan strak en energiek genoeg, dat voelden we door de uppercuts in de maagstreek die het gezelschap uitdeelt. Mede doordat Dimitri het publiek letterlijk ging opzoeken, kreeg de band trouwens de handen toch tot ver voorbij de PA op elkaar. Geen routineklusje dus. Die speelsheid overtuigde ons.

Echter was het hele de avond vooral wachten op die ene climax … KoRn (*****) die niet alleen een prachtige lichtshow mee hadden genomen , maar ook muzikaal en vocaal er duidelijk zin in hadden. Soms kwam een soort kooi naar beneden waardoor het leek alsof de band achter tralies zat , op andere momenten ging die weer omhoog. Op het scherm verschenen constant mooie beelden. Aan visuele effecten geen gebrek dus.
Al vrij vroeg in de set draaide de hit machine op volle toeren met “Here to Stay” en “A.D.I.D.A.S.”. Het publiek reageerde uitzinnig, Jonathan Davies haalde meermaals zijn bruut kantje naar boven, tot jolijt van de menigte. De band had er dus wel zin in, maar vaak vielen er stille momenten na de songs wat toch ook duidt op een wat routineuze aanpak. Echter sprak Davies zijn publiek, naarmate de set vorderde, wel iets meer aan. Meestal zet hij de fans aan tot lekker om zich heen schoppen.
Uiteraard draait het bij KoRn niet enkel om Davies zijn stem en uitstraling. Met een verbluffende drumsolo bewees Ray Luzier welke grote meerwaarde hij vormt binnen de band, zonder de inbreng van de overige muzikanten te minimaliseren. Elke schakel is belangrijk. Dat werd bijvoorbeeld bewezen op “Blind”, kippenvelmomentje en “Got the life”. Op de laatste song, “Y'All Want a Single” gingen de middenvingers in de lucht, en vaak kwamen er ook mosh of andere pits aan te pas.
KoRn heeft dus niets van zijn gedoodverfde  brutaliteit verloren, zoveel was zeker. Uppercuts uitdelen, vervaarlijk om zich heen slaan, en energiebommen droppen. Het was en hoorde er allemaal bij.
In de bisronde kregen we “Shoots and Ladders” met doedelzak. En strooide de band nog meer hits in het rond zoals het prachtige “Divine”. Het publiek werd er alleen maar uitzinniger van, waarna de band er gewoon nog wat scheppen bovenop deed met het ultieme “Freak On a Leash” waarmee de set met een knal van formaat werd afgesloten.
Hoewel we de indruk kregen dat het er vaak wat  te routineus aan toe ging. Ging KoRn  meer dan een uur  als een pletwals tekeer op het plein. Ze zorgden uiteindelijk dan ook voor dat ultieme nu-metal feestje, met een hoekje af.. waardoor ze het publiek moeiteloos overtuigden. Meer hadden wij ook niet nodig om compleet murw te worden geslagen. Een aangename return!
Setlist: Rotting in Vain - Here to Stay - A.D.I.D.A.S. - Clown - Start the Healing - Good God - Drum Solo - Blind - Got the Life - Falling Away From Me - Coming Undone (with a snippet of Queen's "We Will Rock You") - Drum & Bass Battle - Somebody Someone - Y'All Want a Single
Encore: Shoots and Ladders (with a snippet of Metallica's "One") - Twist - Divine - Freak on a Leash

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden

Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.

Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.

Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.

Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.

Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.

Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.

Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn. 

Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd. 

"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.

Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.

Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.

Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.

Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.

Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland …
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!

Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson

Bedankt voor het interview!