Wajdi Riahi Trio - Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen, ervaringen vertellen en het delen met anderen. Dat is wat ik wil doen
Wajdi Riahi Trio

Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man en talentvolle pianist die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om daar zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn Tunesische verleden. Met opvolger 'Essia' slaat hij een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen die twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. De organische architectuur van deze (Noord-)Afrikaanse ritmes vermengt zich met de complexiteit van jazz. Met double bas tovenaar Basile Rahola en virtuoos drummer Pierre Hurty , zijn twee soulmates, vormt hij een trio dat zorgt voor een ware cultuurschok in een vol gelopen De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier liveverslag ...  
We hadden, na het optreden, een fijn gesprek met Wajdi. We praten uiteraard ook over de nieuwste release, de connectie tussen Tunesië en Brussel en de verdere toekomstplannen.

Hoe is dit project begonnen? ‘Arabische roots, vermengd met de latere liefde voor jazz en de bruisende sfeer van Brussel' , lees ik in de bio; kun je daar meer over vertellen? Hoe is het allemaal begonnen?
Ik speelde al jazz in Tunesië, voordat ik naar Brussel kwam.  Ik begon met een paar vrienden die me wat jazzmuziek aanraadden. Ik wilde daar gewoon meer mee doen, mijn grenzen als het ware verleggen. Toen ik die workshop had en de kans kreeg om naar Brussel te komen, heb ik die aangenomen. De ‘vibe’ daar beviel me, en het gaf me op zijn beurt de boost  die kans om definitief naar Brussel te gaan met twee handen aan te grijpen.

Jullie hebben het label 'jazz' opgeplakt gekregen. Wat is de definitie van jazz voor jullie?
Jazz is zo'n grote term van mogelijkheden. Jazz verschijnt in zoveel kleuren en zoveel bewegingen dat er niet echt een definitie is voor wat jazz eigenlijk is. Om een voorbeeld te geven, de komst van Cubanen naar de VS heeft ook de indeling van jazz veranderd. Er zijn gewoon zoveel verschillende stijlen uit alle hoeken van de wereld. Het kan veranderen in de tijd, of het kan echt evolueren op zoveel manieren. Dat is waar 'jazz' over gaat. Het is open muziek voor iedereen.

Dat brengt me bij een andere invalshoek. Wat me opvalt binnen de jazz is dat het vooral een ouder publiek aantrekt, terwijl jij muziek brengt voor een jongere generatie, zelfs de TikTok-generatie die op zoek is naar constante stimulatie; waarom is het zo moeilijk voor een jazzmuzikant om die jeugd te bereiken?
Ik weet niet precies waarom, maar het hangt af van de plaats waar het concert plaatsvindt. Ik was in een club, en het zat daar vol met jonge mensen, dus het kan wel. Omdat jongeren niet zoveel geld hebben om naar dure clubs en zo te gaan, hangt het dus af van de plaats en het prijskaartje. In sommige clubs zijn de kaartjes veel te duur voor die jongeren. Ik ken genoeg jongeren die me heel graag live willen zien, maar me vragen om ze op de gastenlijst te zetten omdat het te duur voor ze is om een kaartje te kopen. Ik denk dat dat de belangrijkste reden is waarom de jongere generatie niet naar jazzconcerten gaat.

Ik heb geluisterd naar de plaat 'Essia' , die in december ll uitkwam …Het is een interessant complex werk; er is een combinatie aan stijlen en culturen komen samen. Niet 'te complex', denk je voor het grote publiek denk je? Ik denk dat vooral de jazzliefhebber die van een avontuurlijke aanpak houdt hier zal voor vallen; is dat het publiek dat je wilt aanspreken?
In de eerste plaats is het niet mijn ambitie om in grote zalen  te spelen. Ik speel liever in kleine ruimtes. Je hebt daar een nauwer contact met de fans, de sfeer is veel beter in kleinere clubs. Maar natuurlijk willen we zoveel mogelijk mensen bereiken met onze muziek.

Ik vind het ook leuk hoe jullie op de plaat en zeker op het podium een soort 'geordende chaos' creëren … Is dat een bewuste keuze of is dat heel natuurlijk?
Ik hou van 'chaos', het is een manier van muziek maken die me erg aanspreekt. Het is een deel van ons leven, weet je, rennen voor de trein of de bus. Je klaarmaken voor de werkdag, alles wat op je afkomt op een 'normale' werkdag. Elke dag word je geconfronteerd met 'chaos'. En dat wil  ik in mijn muziek ook naar voren brengen, als een verhaal over het leven. Omdat het een deel van mezelf is en van iedereen om ons heen...

Je vertelt echt een verhaal op deze plaat. Als een ontdekkingstocht van je reis tussen Tunesie en Brussel bijvoorbeeld. En alles daaromheen komt terug in wat je doet op die plaat. Is deze plaat een ontdekkingstocht naar beide werelden, of hoe ik dit moet zien?
Wat ik leuk vind aan kunst is dat we naar hetzelfde kunnen luisteren, maar niet hetzelfde standpunt hebben over wat we horen of zien. Als je een schilderij aan de muur ziet, heeft iedereen zijn eigen indruk over dat schilderij. Het is super persoonlijk. Dus, het zou een reis naar Tunesië kunnen zijn voor iemand die naar deze plaat luistert, eigenlijk is het dat ook. Want het eerste nummer op de plaat is alsof je in de straten van Tunesië loopt. We hebben het geluid van de straat opgenomen op dat nummer. Dus het zou kunnen.

Tijdens jullie concert had ik het gevoel dat mijn verbeelding inderdaad werd getriggerd, maar waarschijnlijk had de persoon naast me er een andere 'fantasie' over; is het een bewuste keuze om de verbeelding van mensen te triggeren door jullie muziek? Hoe moet ik dit zien?
Ja, dat is zeker een bewuste manier van werken. Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen vertellen. En vertellen over ervaringen, dit delen met anderen. Dat is waar muziek over gaat. Dus ja, ik wil de fantasie van de mensen triggeren en hoop dat ze hun eigen fantasietrip erin vinden.

Het maakt je moeilijker om een groot publiek aan te spreken, of is dat niet je ambitie?
Iedereen doet wat hij wil, daar heb ik geen probleem mee. Maar persoonlijk wil ik mijn ziel niet verkopen aan de commercie of 'het grote geld', dat is niet mijn ambitie. Het gaat om 'de muziek voor mij', niet om veel kaartjes verkopen of iets dergelijks. Ik wil het doen voor de muziek waar ze van houden. Als dat maar 200 mensen zijn is dat niet erg. Natuurlijk wil ik groeien in wat ik doe, maar door te doen wat ik doe, kan ik mezelf onderhouden. Als dat betekent dat ik niet voor 2000 mensen kan spelen? Dan is dat maar zo, ook al wil ik hier natuurlijk , zoals eerder vermeld, uiteraard zoveel mogelijk muziekliefhebbers mee bereiken. Je moet gewoon doen waar je zin in hebt, eerlijk zijn tegenover jezelf. Dat is belangrijker dan geld verdienen, dat is niet waar echte Kunst over gaat. Kunst en entertainment is iets totaal anders, ik kies voor Kunst... 

Wat me opvalt is hoe jullie elkaar perfect weten aan te vullen (op plaat en nog meer live); het voelt alsof jullie een drieling zijn, verbonden met elkaar. Is dat de juiste omschrijving? Het zou niet werken met andere muzikanten bijvoorbeeld, jullie horen bij elkaar...
Voor mij zijn het soulmates, het is alsof je een beste vriend vindt en de rest van je leven bij hem blijft. Het zijn echte vrienden geworden. Het is als een relatie die groter en groter wordt, dat we elkaar in andere projecten hebben gevonden helpt ook veel. We spelen onze muziek in dezelfde taal, dezelfde woordenschat. We hebben elkaar inderdaad nodig om de magie zijn werk te laten doen. Ik kan dit met geen andere jongens doen dan met hen eigenlijk.

Ik lees in de biografie: ''Waar het eerste album ‘Mhamdeya doordrenkt was van nostalgie, vertelt dit tweede opus over een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunis en Brussel''; kun je er meer over vertellen?
Het eerste album was een terugkeer naar mijn roots in Tunesië, toen ik nog een kind was en dat soort dingen. Als ik in die straten loop, doet het me nog steeds denken aan die tijd, zelfs als ik na zoveel jaar terugkom, dat was waar dit eerste album over ging, een 'nostalgische' reis naar het verleden. Dit nieuwe album gaat over de muziek die bestaat in het noorden van Afrika. Het gaat over mijn moeder en zus. Het was belangrijk om deze twee vrouwen, mijn zus en moeder, in het album te noemen. Het zijn twee van de belangrijkste vrouwen in mijn leven. Dus dit album vertelt het verhaal van het begin tot het einde van deze reis en waar ik nu ben. Ik kan het album niet in een andere volgorde beluisteren, elk nummer is een andere pagina, een ander hoofdstuk. Dus je moet het album in die volgorde beluisteren om bij het verhaal te kunnen zijn.

Interessant verhaal … Is er een verschil tussen de Brusselse cultuur en de Tunesische,  wat is het verschil volgens jou? En wat is er voor jou zo geweldig aan het leven in Brussel? Iemand die er woonde zei dat hij een 'haat/liefde'-relatie met Brussel had, wat is dat voor jou?
Ik hou echt van Brussel. Maar... als ik in Brussel ben, wil ik terug naar Tunesië. Maar als ik in Tunesië ben, wil ik terug naar Brussel (haha), het is heel raar. Ik heb niet dezelfde emotionele band met Brussel, want ik ben opgegroeid in Tunesië, mijn familie woont daar. Maar ik ben naar Brussel verhuisd voor mijn muziek. Dus voor mij is familie alles, maar in Brussel is er muziek die ik in Tunesië niet vind.

Begrijpelijk. Nu terug naar het nieuwe album. Hoe waren de reacties op deze nieuwe plaat? En de live optredens tot nu toe?
Het is een leuke ervaring dat ik heel persoonlijke muziek heb geschreven en dat mensen er echt naar luisteren, dat is gewoon geweldig. En mensen vinden het echt leuk wat ik doe. Dus ja, we krijgen heel goede recensies, er zijn interviews, het gaat heel goed. Ik ben tevreden.

Wat zijn de toekomstplannen? Ik zie jullie ook in Frankrijk spelen …
Ja, een kleine tour in Frankrijk. De muziek brengt ons waar het ons brengt en wordt groter en groter... we gaan door.

Is het je ambitie om wereldberoemd te worden (ik denk het niet); wat is je echte ambitie? Is er een 'doel' dat je voor ogen hebt?
Mijn ambitie is om steeds beter te worden in wat ik doe en zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn muziek. Groeien in wat we doen en minder problemen hebben is misschien wel de grootste ambitie...

Ik hoor soms dat er een muur is tussen Wallonië en Vlaanderen, dat het moeilijk is voor een Franstalige band om door te breken in Vlaanderen en vice versa; is dit ook voor jullie als Brusselse band? Is het makkelijker voor jullie om door te breken in Frankrijk, Wallonië dan in Vlaanderen?
In mijn geval denk ik van niet. We hebben deze tour in Brussel gehad, en we hebben een tour met Jazzlab.  We hebben die muur niet, maar dat zou het ook niet moeten zijn. Het zou meer open moeten zijn, het is jammer als dit echt gebeurt... maar ik heb zoiets niet opportuun.

Pics homepag @Sven Dullaert

Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop dat we elkaar snel zien.

Amatorski - Terug van nooit echt weg geweest

Toen we in 2010 de formatie Amatorski (***1/2) leerden kennen op Humo’s Rock Rally finale , waren we direct onder de indruk. We zijn de band blijven volgen. Vooralsnog is hun debuut 'Same Stars We Share' een schijf die we regelmatig grijs draaien. Het is al enkele jaren stil rond Amatorski, maar nu slaan ze terug met een nieuwe plaat 'Curves and Bends, Things Veer' dat onlangs op de markt kwam. Deze werd nu voorgesteld in de AB Club en gaf aan dat ze eigenlijk nooit écht zijn weggeweest …

Inne Eysermans haalt haar inspiratie uit de dingen rondom haar, die haar aanspreken en diep raken. De pandemie en de golf van activisme, betrekking tot klimaatverandering en de Black Lives Matters-beweging, hadden een invloed op de nieuwe plaat. De muziek is gebed in melancholie en verder zijn er mooie beelden op het scherm geprojecteerd van de Koreaanse kunstenaar Che Go Eun. Een mooi geheel muziek en visuals … Amatorski intrigeert opnieuw op die manier en probeert de (dagdagelijkse) ellende om je heen een plaats te geven.
Het publiek is Amatorski door de jaren wat vergeten, zagen we aan de opkomst … Ook doordat Amatorski niet de meest toegankelijke of gemakkelijkste weg inslaat. Geen tierlantijntjes maar songs die diep raken en je doen nadenken over wat mis gaat om je heen, subtiel, zachtmoedig, innemend, pakkend …Intiem materiaal, gedragen door de ontroerende, warme stem van Inne. Af en toe klinkt het krachtiger en worden de registers open getrokken, o.m. op “Tiny Bird”.
Ingetogenheid is de rode draad doorheen de set. Aan bindteksten doet Amatorski zelden, of het is actueel nu een oproep naar de mistoestanden in Gaza … op het scherm komt de boodschap tot een minuut stilte, naar het einde van de set toe. Mooi.
De band laat dus vooral de muziek voor zich spreken. De set was na een dik uurtje al gedaan, we bleven lichtjes op onze honger zitten … Maar het is net die filmische sound en visuals, die introvertie die Amatorski belangvol maakt, met pakkende, rakende boodschappen.
Live moeten de nieuwe nummers nog een beetje groeien, maar de behaaglijke, warme gloed is tekenend, zeker als het gekende “Come Home” en “Never Told” de revue passeren. Amatorski is terug van nooit écht weg geweest … Komt goed dus!

Setlist: Years. To. Come / Welcome / High. The. Tides / Diatomea / Tiny Bird  / Nebula / Echo Variations / 20/04 / U-Turn / Boy/Girl / Come. To. Dust / Unknown // Come Home / Hudson / Never Told

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Waterproov - We willen vooral gewoon lekker samen muziek maken, en bereiken we andere mensen, dan is dat mooie meegenomen!

Lara en Rosi beginnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besluiten ze dat ze meer in hun mars hebben dan alleen covers spelen: ze starten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Zelf zeggen ze dat hun nummers zich tussen verschillende stijlen bewegen, met duidelijke invloeden van pop en indie. Zichzelf begeleidend op gitaar en piano, gaan de twee bandleden de uitdaging aan om in het Nederlands tweestemmig te zingen. Dit wordt ook duidelijk in hun eerste echte release ‘Ode Aan Ons’ met de volgende ‘o’ zo interessante nummers: “Overal”, “Oogcontact”, “Oorsprong” en “(On)verbloemd”. Het duo houdt een releaseshow voor de EP ‘Ode Aan ons’  in de Torenzaal, Lokeren op 29 maart 2024.
We hadden een fijn gesprek met het duo, in de gezellige Bar Clementine, Lokeren.

Wie is Waterproov? Heeft de naam een bepaalde betekenis, hoe zou je je muziek omschrijven?
We zijn begonnen in 2018, na onze middelbare te hebben afgerond, ons eerste optreden was in december 2018. We hebben daarna nog enkele optredens gedaan en zijn wat nummers beginnen schrijven. Waarna met corona , wat optredens betreft, alles plots een beetje stil viel.

Die corona heeft er dus niet voor gezorgd dat je plots toch de handdoek in de ring hebt gegooid? Want veel beginnende bands of artiesten gaven het toen wel op … Wat is voor jullie de drijfveer geweest om toch door te gaan?
Tijdens corona hebben we wellicht niet meer fysiek samen gezeten, maar zijn wel contact blijven houden via sociale en andere media. Het heeft dus niet gezorgd voor het stopzetten van onze creativiteit. We konden, buiten uiteindelijke enkele zomer bars niet meer optreden, dat was de enige domper. Dus , behalve het gemis van concerten doen, viel dat al bij al nog goed mee.

De dromerige muziek en het verhaal, doet wat denken aan Kids With Buns die nu toch wat aan het doorbreken zijn. Waren zij een inspiratie? Of wie dan wel/niet?
Er zijn wel gelijkaardige ideeën tussen ons en Kids With Buns, maar echt ons laten door inspireren niet direct. Alle Nederlands talige anders denkers vormen sowieso een inspiratie voor ons, artiesten die een deurtje durven open te stampen en niet bang zijn om moeilijkere thema’s aan te brengen. We zouden Merol als voorbeeld kunnen geven voor een artiest die ons inspireert, ook al verschillen haar teksten toch nog veel van de onze.

Binnen het genre zijn er veel … Wat maakt ‘Waterproov‘ uniek(er)?
We laten ons niet sturen door een markering of wat bepaalde labels of media ons opleggen ‘om te doen’. Dat is voor ons wel heel belangrijk. Wat we zeggen of zingen komt vanuit onszelf, onze eigen ervaringen en onze eigen gedachtengoed. We laten ons door niemand beïnvloeden wat dat betreft. Onze teksten zijn heel persoonlijk, we brengen het gemeend en vanuit een buikgevoel. En we proberen ook vernieuwend te zijn in onze teksten en muziek. Net dat maakt ons toch wel uniek binnen dat overaanbod.

De Nederlandse taal is een mooie taal, je ziet tegenwoordig wel meer bands en artiesten die in de eigen taal zingen, ze hebben er allemaal een bepaalde (logische) reden voor. Waarom doen jullie het, in het Nederlands zingen?
Lara: Omdat wij het leuk vinden met woorden te spelen. En dat lukt voor ons veel makkelijker in het Nederlands. Ook komt de betekenis van een tekst veel directer binnen als je in het Nederlands zingt (voor Nederlandstaligen)
Rosi: Onze woordenkennis in het Nederlands is veel rijker dan in andere talen, wat onze muziek daarmee ook verrijkt.

De EP is een mooi pareltje, vol breekbare en persoonlijke songs. Je geeft jezelf prijs, je weet hoe hard social media kan zijn … Hoe sta je er zelf tegenover?
We proberen ervoor te zorgen dat we niet alles bloot geven, dat er een soort vaagheid blijft bestaan binnen onze nummers. Waardoor mensen hun persoonlijke ervaringen zelf kunnen invullen daarin. Dat is althans de bedoeling, dat mensen in onze songs hun eigen ervaring kwijt kunnen. Door enkel dat tipje van de sluier op te lichten, wordt dat risico dus omzeild. We geven niet zomaar alles prijs.

Dat lijkt me een zeer goede ingesteldheid. Welk publiek zouden jullie graag willen aanspreken met jullie muziek? Of ben je daar niet echt mee bezig?
Het is niet dat we daar echt mee bezig zijn, iedereen is welkom. Maar ik denk vooral een luister publiek hier zich zal kunnen in vinden, dat kunnen jongeren of ouderen zijn. Maar vooral dus een publiek dat de intimiteit van onze muziek begrijpt en daadwerkelijk naar ons verhaal wil komen luisteren, dat is het publiek dat we graag zouden aanspreken. En dan komen we toch eerder bij onze leeftijdgenoten terecht die met dezelfde problemen worstelen waar wij over zingen. Denken we toch. Maar, iedereen is welkom!

Hoe waren de eerste reacties op de EP?
Toch wel positief, al moeten mensen er blijkbaar toch een inspanning voor doen om de songs echt te begrijpen. Althans dat maken we uit die reacties op. Het is geen hapklare brok vlees dat we voorschotelen. Mensen die dus open staan voor dat avontuurlijk kantje, vinden hun weg hier wel in. We hebben ook positieve reacties gekregen  uit onverwachte hoek, mensen die ons persoonlijk laten weten dat ze onze muziek erg appreciëren, dat is heel leuk!

Het is geen muziek waarmee je Sportpaleizen zult uitverkopen, wat jullie gegund is natuurlijk, en wellicht is dat niet jullie ambitie. Maar wat is dan wel jullie ambitie, wat wil je ermee bereiken? Lokerse Feesten?
We passen niet echt in een genre of hokje, maar willen graag optreden op plaatsen waar de aanwezigen daadwerkelijk luisteren naar onze muziek. Op het moment kijken we gewoon wat er op ons afkomt, en zien wel wat er gebeurt. We nemen wat dat betreft een beetje een afwachtende houding aan.

Niet in een genre passen? Ik zou zeggen ‘singer-songwriter’ of niet? Indien een organisator jullie wil boeken, welk genre zou je zelf zeggen …  
Indiepop, dreampop, Nederlandstalige muziek … dat vat het beetje samen

De release show is op 29maart in eigen stad; Zenuwen? Waaraan mogen de fans zich verwachten? Visueel spektakel, vuurwerk? Vertel maar
Het is uitverkocht, dus dat is al positief. Gezonde zenuwen toch, we zien het zeker zitten. Er zullen wel beelden te zien zijn, en er zal dus zeker een visueel iets worden aan toegepast. Maar we willen vooral de muziek voor zich laten spreken en  tonen aan de mensen wat we in die vijf jaar hebben opgebouwd: De luisteraars kunnen zich dus verwachten aan een divers repertoire: van acapella tot elektronisch ondersteunde songs en dat in verschillende talen! We  zijn er dus nog wat mee bezig om alles uit te werken maar zien er echt wel naar uit om voor eigen volk te spelen.. we hopen op die manier ook wat Lokeraars tegen te komen en te bereiken. En op die manier wat herkenning te krijgen.

Wat na deze EP? Is het de bedoeling een full album uit te brengen, of is het nog niet aan de orde? En wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
We willen ons vooral focussen op deze EP en dat promoten, door eventuele optredens en zo. we wachten ook wat af wat er door die release show eventueel uit de bus komt wat dat laatste betreft. Op basis daarvan kunnen we onze plannen aanpassen. Een full album is dus nog niet aan de orde, we gaan stap per stap te werk. En jagen ons niet op. Alles van de EP release 30 maart en de reacties daarop …dat is iets waar we al een jaar naartoe werken, en daarna nog wat optredens die ons al gevraagd hebben. En de rest is dus even koffiedik kijken.

Waar willen jullie naartoe werken?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden , omdat het dus afhangt van  de EP die op 30 maart op de markt komt, en de reacties daarop. Het belangrijkste is als we toch optredens kunnen boeken daardoor, dat er daadwerkelijk mensen op afkomen die voor onze muziek komen. Hopelijk gaan die deuren open naar optredens in die richting, maar zoals daarnet gezegd, het is allemaal beetje afwachten nu wat toekomstperspectieven betreft eerlijk gezegd.

Wat zijn jullie ambities, is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Een echt doel ? niet direct, in die zin dat we dus gewoon wel zien wat er op ons afkomt. We willen gewoon lekker samen muziek maken, en bereiken we daar andere mensen mee is dat mooie meegenomen. Kunnen we daar veel mensen mee bereiken ook goed. Maar we leggen de lat niet te hoog, omdat je als je dat doet te snel ontgoocheld kunt worden en dat willen we dus vermijden.

Jullie zijn nog jong, de jeugd houdt van prikkels (op korte termijn), zit op TikTok en youtube en andere streamings … Is het in deze tijden nog interessant om platen uit te brengen fysiek?
Als je dat kunt verkopen en het loont de moeite om het dan uit te brengen, lijkt ons dat wel leuk en interessant om te doen. want er is nog wel een publiek dat platen koopt. Maar dan moeten we er zeker van zijn dat er voor onze muziek een publiek is dat daarvoor open staat. Zo niet heeft dat weinig zin om daar zoveel geld en tijd in te steken eigenlijk.

Sociale media is heel belangrijk, maar hoe belangrijk is het voor jullie?
We hebben een video  op YouTube uitgebracht, https://www.youtube.com/watch?v=wbavhPjWahY
en zijn actief op sociale media. Wat dan weer een medium is om onze identiteit te uiten  Het is toch een belangrijk barometer om te zien hoe onze muziek wordt opgepikt, je kunt dat dus niet uitschakelen binnen de muziekindustrie in deze tijden. Op die manier kunnen we ook ontdekken welk publiek we echt kunnen bereiken. Dat merken we nu ook al. En ook daarvoor is die sociale media wel belangrijk, om dat te ontdekken en daarop in te kunnen spelen.

In die ambitie … Een naam worden binnen het club circuit (AB, Botanique, Casino etc) of de grote zalen … Wat geniet je voorkeur en waarom?
Toch liefst het club circuit dan, dicht bij je publiek kunnen staan. Lijkt toch leukere. Een heel andere sfeer dan in een Sportpaleis, de sfeer in zo een Club als AB of zo is veel gezelliger. Club circuit dus.. maar moesten we die kans krijgen gaan we natuurlijk geen nee zeggen.

INFO https://www.facebook.com/events/344095128260947 
Optreden in CC Lokeren op 29 maart 2024 (EP voorstelling)
EP uit op 30 maart 2024

Bedankt voor dit fijne interview, we zien uit naar jullie optreden in mijn geboortestad

Takuya Kuroda – Kleurrijk en energiek!

"Takuya Kuroda overstijgt moeiteloos de jazzgrens in z’n virtuositeit met z’n trompet, waarin souljazz, soul, funk, post-bop en hiphop samensmelten. Als getalenteerde trompettist uit Japan verhuisde hij naar New York, waar hij naast José James zijn carrière begon.", lezen we in de biografie. Een bijzonder man, in een goed vol gelopen Flagey, Brussel kwam hij zijn uitgebrachte album 'Midnight Crips' (2022) voorstellen.

Takuya Kuroda (****) tekent voor een dosis positieve energie door groovy, aanstekelijke beats. Een goed uur lang hield het gezelschap ons in de ban. Er viel van alles te beleven; er was een mooie samenhang van saxofoon, trompet en een pianorecital, ondersteund van een  groovy bas en een opzwepende drumritme. Kleurrijk, energiek, magisch klinkt het als geheel.
Wat een virtuositeit van deze Takuya als trompetspeler met verder de piano/keys van Takahiro Izumikawa. Er zijn de uitdagingen met zijn medemuzikanten die elkaar speels overbluffen, o.m. tussen hem en drummer David Frazier Jr, die goed op elkaar ingespeeld zijn. Wat een klankenspectrum.
Soms gaat Takuya even opzij, zichtbaar genietend van wat de muzikanten spelen. Saxofonist Craig Hill vult perfect aan, alsook is er het overweldigend trompetgeschal van de meester zelf. Wat een improvisatie. De groovende soli (ook die van Reuben Cainer), doen ons wegdromen.
Een twee uur lang werden we in deze unieke wereld gedropt door het prachtige samenspel, de mooie soli en de trompetsounds in de gevarieerde, soms lange nummers. Kleurrijk, energiek, magisch!

Organisatie: Flagey, Brussel

Mother Mother - Ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren

We leven in een tijd dat sociale media en zeker TikTok, een belangrijke barometer is geworden voor wat kan populair zijn bij de jeugd. eem nu de Canadese band Mother Mother (***1/2) die al sinds 2005 bezig is. Ze braken nu pas recent door naar een breed publiek en bereikten hier zelf een grote groep tieners. De band dragen ze het hart , ze zijn een soort uitlaatklep waar ze terecht kunnen met hun emoties.
Het zevende album ‘Dance and Cry’ werd in 2018 uitgebracht. Eind 2020 ging de muziek van de band viraal op TikTok, wat een golf van streams veroorzaakte. Geen wonder dat de AB was volgelopen met tieners, al dan niet begeleid van hun ouders die ook wel eens wilden zien waarom hun kids zo’n grote fan zijn. Mother Mother zijn de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren. De harten sloegen sneller, en toch … sluimert hier en daar de automatische piloot door bij de band …

De Ierse formatie Moncrieff (****) opende met een aanstekelijke set, die sterk werd gesmaakt en konden rekenen op een fijne respons. Catchu muziek die intrigeert. De beweeglijke, charismatische frontman is een entertainer die iedereen ontroerde. De zanger was gepakt van het publiek. Mooi om te zien. De emotioneel beladen songs met de lekker opzwepende ritmiek sprak dus duidelijk aan.

Mother Mother kronkelt zich een weg tussen pop en alternatief. “Nobody Escapes” onderstreept dit alvast en zit ergens tussen lichtvoetigheid met allerhande, flitsende gedachten. Er heerst een uitgeladen sfeer. Een zweem van melancholie horen we op “Arms Tonite” en “Hayloft II”. Die sterkte intensiteit kunnen ze net niet aanhouden. Er sluimerde zeker een routineuze aanpak door ondanks tussenin dat de charismatische frontman z’n publiek opdroeg de gsm lichtjes te branden en hen gedwee kon doen meestappen in z’n muzikaal verhaal.
Het publiek hield van Ryan Guldemond’s bindteksten, en hij wist hen in te palmen. Wat een entertainer. Zijn zus Molly kon de zang even overnemen op “Sleep Awake”. Als een rustig voortkabbelende beekje in de Canadese bergen ging de set verder, op naar een wervelende finale die de registers opentrok. "Ghosting", "Oh Ana"  en natuurlijk de hit '"Hayloft'  werd luid meegebruld. Wat een positiviteit ervaarden we hier …In de bis kregen we nog overtuigende versies van “Grief Chapter” en “Burning Pile”.
Mother Mother weet een jong publiek te bespelen , het siert hen. Wijzelf iets ouder kennen de (muzikalen) verhalen van zo’n bands, maar mooi is dat ze hun publiek weten aan te spreken, te ontroeren en hen een leuke, aangename avond bezorgen. Een familiaal gevoel ervaarden  we, die vreugde en leed met elkaar delen. Kortom, samen met de ouders de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren …

Setlist: Nobody Escapes//Arms Tonite//Hayloft II//The Matrix//Problems//Oleander//Explode//Back to Life//Bit by Bit///Body//Sleep Awake//Dirty Town//Neighbour//Wisdom//Ghosting//Little Pistol//It's Alright//Oh Ana//Wrecking Ball//The Stand//Verbatim//Hayloft
ENCORE - Grief Chapter//Burning Pile

Organisatie: Live Nation

Cathubodua – Duistere, pakkende folklore

Het is altijd leuk om een band die je al vanaf het prille begint volgt te zien evolueren. Neem nu Cathubodua  die in de DVG Club, Kortrijk hun nieuwste plaat 'Interbellum' kwam voorstellen. Toen we de band de eerste keer aan het werk zagen (2017) viel ons hun symfonische metal op, ondersteund van sterke female vocals.
Toegegeven , er zijn diverse wissels geweest in de band, en ook de coronapandemie deed geen deugd. Maar kijk, alles goed overleefd en met de nieuwste plaat, slaat de band een rauwere, gebalde weg in. Een duistere, pakkende folklore sfeer intrigeerde door hun muzikale aanpak (verbluffende gitaar, drums) , de brede, uiteenlopende vocals van Sara, en zeker de unieke inbreng van viool, die de sound sterk mee bepaalt!

Twee bands vooraf …. De eerste, Bunch of maniacs (****) heeft zijn naam niet gestolen. Bart Labeur (Wasted 24/7), bassist Roel Jacobus (BEUK), imposante zanger Peter Van De Vannet en drummer Jean-Baptist Bisschop hebben een pak ervaring in het vak. Het project is ontstaan als een soort jamsessie, vernamen we achter de coulissen. De heren spelen een thuismatch, en willen vooral veel plezier maken. Het resulteert in een mengelmoes van verbluffende virtuositeit, aanstekelijk- en speelsheid. Niks vernieuwends, alleen een lekker potje rock muziek, het lont aan het vuur steken. Gaandeweg werden de registers opengetrokken en in een borrelende finale ontplofte het gewoonweg. Hier kan nog iets moois uit groeien …
Een interessante band is alvast Objector (*****). Binnen de Thrash metal zijn ze sterk onderschat. Zowel op laat als live weet deze band nogal te overtuigen door een strakke ritmesectie, duivelse speelsheid en interacties. Een moshpit is dan ook niet vreemd. De sfeer zat er goed in; Objector gaat er vollen bak tegenaan. Wat een energie. Het siert hen. Razendsnel, loeiend, retestrak, hard en doordacht gaan ze te werk. Thrash metal op z’n best.

Na deze ‘feestelijke’ openers tijd voor meer donkerte. Cathubodua (*****). Iets meer dan een uur lang worden we in een ‘grimmige’ sprookjeswereld (van GRIMM) gedropt. In dat donker sprookjesbos heb je elfen, feeën als demonische wezens, die niets of niemand ontzien.
In de instrumentatie als in de vocals wordt dit correct uitgebeeld. Een spervuur aan gitaar geweld, rauwe baslijnen, verbluffende drums en toevoeging van die overweldigende vioolpartijen. De brede, uiteenlopende stem kan zalvend als ijzingwekkend zijn. We krijgen een botsing zacht(moedigheid) -hard (rauwheid), zacht goed-kwaad en licht-(pure) duisternis. “Dawn + Hydra” is reeds een mooi voorbeeld.
Cathubodua staat garant voor een visueel totaalspektakel, zonder al teveel franjes. De muziek spreekt voor zich, de fantasie wordt geprikkeld. Nieuwere songs als “Foretelling” en “Will Unbroken” tonen een grauw, ruw kantje van Cathubodua.
Er is mooi evenwicht van nieuw en oud materiaal.
Op het wondermooie “Hero of Ages” van de vorige plaat 'Continuum', is er meer de symfonische kant van de band, een soort akoestische versie tussen de viool van Arvid Vermote  en de zuivere, breekbare stem van Sara Vanderheyden; wat een emotionaliteit. Een subliem “Goddes Fallacy” krijgen we nog een laatste keer die overweldigende donkerte over ons heen.
In de performance horen we duistere, pakkende folklore; het is een band die in tien jaar ‘on the road’ nog steeds evolueert zonder hun symfonische metal roots te verliezen. trouw blijvende, vooral vooruit kijkt.

Setlist: Dawn + Hydra// My way to glory// Scarecrow//Journey of Lysilde //Foretelling //The Mirror//Effigy of Aftermath/// Monolith of Doubt//Will Unbroken//Amidst Gods//Hero of Ages//Goddes Fallacy

Pics homepag: dank aan Luc Ghyselen (Musika)

Organisatie: Cathubodua ism DVG Club, Kortrijk

Kaizers Orchestra - Een unstoppable Noorse sneltrein!

Na een pauze van bijna tien jaar zijn de verwachtingen hooggespannen om de Noorse sensatie Kaizers Orchestra (*****) eindelijk terug op het podium te zien. Na enkele legendarische optredens (o.m. Metropolitan Museum of Art, New York) verwierf de band in de jaren tweeduizend wereldwijd een cultstatus.
Lees er onze live reviews maar op na toen ze in belgië waren …
2011 - Kaizers Orchestra – live een stoomtrein! (musiczine.net)
2008 - De gekke live bende van Kaizers Orchestra (musiczine.net)
Dat de Noren tien jaar na hun laatste noot nog niets aan populariteit hebben ingeboet, bewees de aankondiging van hun Scandinavische tour: die was in minder dan 15 minuten volledig uitverkocht. Naast een gloednieuwe single, bracht de band zijn volledige oeuvre - goed voor acht studioalbums - uit op vinyl.

Op 9 maart trad Kaizers Orchestra aan in een goed gevulde Roma. Vooraf hadden we nog een interview met hen, lees hier .
Als een niet te stoppen (Noorse) sneltrein, raast de band anderhalf uur doorheen De Roma. Alles werd in het Noors gezongen, het deerde het publiek niet, want die brulde zogoedmogelijk de teksten gewoon uit volle borst mee. De aanstekelijke opbouw van hun songs en de feestelijke stemming waarmee ze worden gebracht, kon alleen maar zorgen voor een wervelend feestje … op Noorse wijze.
Reeds vanaf “Ompa til du dor” tot “KGB” gaat de band beweeglijk tekeer op het podium. Trommelend op vaten met staven, koevoeten, gasmaskers opzetten, hossen van links naar rechts, het hoort er allemaal bij, bij deze gekke bende; ze jagen lekkere riffs uit hun gitaren en slaan meedogenloos op de drumvellen, alsof je leven er vanaf hangt; en er is de gespierde zanger Ottessen, die het publiek entertaint en overtuigt met z’n heldere, volle, indringende stem.. Een volksmenner.
Wat een adrenaline, wat een energieke set kregen we die uitzinnig werd onthaald met een “Aldri vodka; Violeta” en “Lett med verden”. Ze krijgen de handen moeiteloos op elkaar van een bijzonder hongerig en gewillig publiek, tja da’s nu net Kaizers Orchestra.
Die euforie maakt de band nog sterker. Er volgt een verjaardagsfeest voor de bassist Øyvind Storesund, die zijn  50ste verjaardag vierde , met champagne en alles wat erbij hoort. Gitarist Geir Zahl mocht zich vocaal bij ‘Dr Mowinckel' bewijzen, naast het intens potje gitaarspelen spelen; er wordt zelfs een meisje op het podium gehaald bij “Min Kvite Russe” die blijkbaar  luistert naar de naam Margarita, een verwijzing naar die song.  Ze spelen die song voor haar zo goed als akoestisch, ze zingt mee en ze mag ook nog een glaasje champagne meedrinken. De avond kan voor haar alvast niet stuk.
Niks dan genietende en glimlachende mensen tijdens het optreden van Kaizers Orchestra , die z’n publiek letterlijk KO slaat, met een rollercoaster aan feestelijke songs. .Tijdens de bis met een meesterlijke “Begravelsespolka”, “Maestro” en “Die Polizei”. Schitterend.

Wat een reünie concert was ons dit … Kaizers Orchestra is teruggekeerd en hoe . Met wat een dynamiek, virtuositeit, doordachtheid en speelsheid gaan zij tekeer. Een positieve ontlading. Na tien jaar afwezigheid was dit een muzikale wervelwind van jewelste. Nu werk maken van nieuwe nummers …
Setlist: Russian Dance  (Tom Waits song) - Ompa til du dør - Bøn fra helvete - KGB -Prosessen - Aldri vodka, Violeta - Støv og sand - I ett med verden - Veterans klage - Bak et halleluja - Resistansen - Dr. Mowinckel - Min kvite russer - Dine Gamle Dager Er Nå - En for orgelet, en for meg - Kontroll på kontinentet - Hjerteknuser
Encore: Begravelsespolka - Maestro - 170 - Die Polizei

Organisatie: De Roma, Antwerpen

Drums'n'Guns is al bezig van 2012, ontstaan uit de stoner van Mogul. Na een demo en vele geslaagde optredens heeft de band zijn stempel gedrukt op stoner/post punk. In 2016 verscheen het debut, 'Ianna'. We horen een sterke diversiteit. De band treedt hier buiten zijn comfortzone.
In coronatijd kwam 'Hail Hail' uit. Het werd toen even stil … tot nu.  Met 'If You Can' is Drums'n'Guns terug. We hadden hierover nog een fijn gesprek met de band.
Lees gerust .

Hoog tijd om de EP onder de loep te nemen.
Uit het interview bleek dat het de bedoeling was om de live beleving op plaat te brengen. Drums'n'Guns is met brio geslaagd in deze opzet. Opener “Gloria” is een eerste uppercut. Een volgend oplawaai is er met “Beg You Pardon”, rauw, snel, om zich heen stampend.
“Unless”, “Focus On the brand” en “S-Men” tappen uit hetzelfde vaatje, het zijn twee mokerslagen van nummers en nodigen uit tot een moshpit. Punk en metal zijn verweven in hun sound.
Deze band verdient een ruimere erkenning want met deze EP overtuigen ze meer dan ooit …

‘Piano Feroce’ is een verzameling akoestische versies van eerder uitgebrachte songs … in de luisterbeurt zijn ze meer dan dat …
In het hart van de eerste pandemische winter nam Hilke een eenvoudige maar ingrijpende beslissing: opnieuw een akoestische piano kopen. Dit instrument is de perfecte metgezel voor een nieuwe muzikale reis. ‘Silent Violent', het debuutalbum van Hilke, was een zoektocht als liedjesschrijver en zangeres, een reis om haar plaats te vinden binnen het spectrum van genderzang. Ze riep de hulp in van muzikale vrienden als Dino Brandão, Odd Beholder en Gregory Frateur van Dez Mona en vroeg om hun vocale interpretaties van haar liedjes. 'Piano Feroce' is de inspiratie voor een nieuwe fase van muzikale introspectie en klinkt overtuigend.
Puur muzikaal bekeken voelen we de zachtmoedige, hartverwarmende aanpak,  met een zweempje melancholie. Het brengt ons zelfs tot de vroege indie van de Velvet Underground, zeker de vocale inbreng gelinkt aan zangeres als Nico. We voelen haar spirit op “Paradoxes” , “Freeze” en “Greta”.
Hilke heeft voldoende eigenheid door de brede, intense pianoklank. Een droomwereld openbaart zich in die sound, ook al wordt deze af en toe eens bespat met forsere geluiden. De warme vocals zijn pakkend. De intimiteit blijft centraal staan, luister verder maar eens naar “How are You” en het afsluitende “Silent Violent”.
‘Piano Feroce’ is er eentje van een sprookjeswereld van intiem genot.

Tracklist: Paradoxes - Freeze - Greta - The T - How Are You - Silent Violent

Wajdi Riahi Trio is het project  rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië  en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .

Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.

"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.

Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04