Na het ter ziele gaan van post-doom band Zeus Walks The Earth richtten Wim (gitaar) en Geert (bas) de doom/sludge band Welcome To Holyland op in 2015. Ik zag op nog geen maand tijd Welcome To Holyland twee keer live en vertoefde in onaards, donkere atmosferen waarvoor we eigenlijk woorden tekort kwamen om te omschrijven hoe we ons daarbij voelden. Over het optreden van deze band uit Aalst op Stormram, Zulte schreven we: ''Binnen deze intieme omkadering werkt die oorverdovende naar een demonische climax opwerkende, doom met sludge en post metal invloeden , zodanig intens op ons gemoed dat we voor een klein uur vertoefden in andere oorden, ver verwijderd van de realiteit, onze eigen demonen nog maar eens diep in de ogen kijkende.
Kortom, als er grenzen zijn aan die donkere intensiviteit dan heeft Welcome To Holyland die grens op Stormram compleet overschreden. Diep onder de indruk doken we de nacht in, op zoek naar een straaltje licht in de duisternis" .
Welcome to Holyland bracht recent een eerste demo uit, hoog tijd om deze ook eens onder de loep te nemen.
“War” , meteen één van de kortste songs op deze schijf, circa vijf minuten, geeft de toon aan. Intensieve, trage doom klanken duwen u met een verschroeiende aanpak tegen een geluidsmuur tot je compleet murw geslagen en je potdoof in de donkere hoek achterblijft. Waarna en vocale aankleding, die klinkt als een Hels geschreeuw uit de donkere bossen, u de ultieme doodsteek toedient. Het is niet alleen hoe die eerste song in elkaar steekt, het blijkt de rode draad te zijn op de volledige schijf. Gerugsteund door gitaristen die met logge riffs je hart doorklieven, en drumsalvo's als hoefgetrappel van paarden uit de Hel, drijft die stem van Wim je bij 'Doom' langzaam maar zeker tot een punt van innerlijke waanzin wanneer je daardoor ook uw eigen demonen in de ogen kijkt.
Je zou kunnen stellen, Welcome to Holyland is een concept dat al zoveel malen is voorgedaan, we horen eigenlijk een combinatie van wat doorsnee Doom metal acts doen gecombineerd met vocale inbreng in de stijl van bijvoorbeeld AmenRa. Net als die laatste slaagt Welcome to Holyland er echter in duisternis zo intens te doen aanvoelen dat die walmen je letterlijk hypnotiseren en lijken te verstikken. Eens elk beetje leven uit je vege lijf is gezogen, grijpt de band je weer bij de keel met de volgende mokerslag “Gift of God”.
Besluit: Begane doom/sludge paden blijft Welcome To Holyland verder bewandelen tot je als aanhoorder compleet waanzinnig geworden in de donkere hoek van de kamer achterblijft, totaal verweesd en met het angstzweet op de lippen.
Origineel? Dat dus misschien niet, maar wel gebracht op een enorm intens hoog niveau zoals we niet elke dag tegen komen. Dat dan weer wel. En dat is zowel op als naast het podium dus het geval.
Tracklist: War 05:13 Doom 11:27 Gift of God 04:40 Mijn Groene Gezellin 11:17
Doom/Sludge
Welcome To Holyland
Welcome To Holyland
Eigen Beheer
May is het project rond Fien Desmet die door uiteenlopende samenwerking met al even uiteenlopende artiesten als jonge twintiger geen onbekende meer is in de muziek wereld. May brengt dreampop in zijn meest pure en onversneden vorm. De band bracht met 'Happily Lost At Sea' een knappe EP uit boordevol aanstekelijke dreampop die je tot tranen toe bedwingt, binnen een melancholische omkadering.
Met “Dust” geeft May al de toon aan van hoe deze EP echt in elkaar steekt. Fien zingt over alledaagse onderwerpen, met enorm veel emoties in haar stem. Waardoor je als aanhoorder wegdrijft naar die andere oorden. Zachtmoedigheid is de rode draad op deze EP, maar vooral zonder je in slaap te wiegen. Eerder heeft het een hypnotiserende inwerking op je gemoed waardoor je gekluisterd aan de EP zit te luisteren en vooral intens genieten.
Bij songs als “Nightcall form my daughter”, “That's all there is” en “Elephants” raakt May dan ook telkens die heel gevoelige snaar waardoor je met een krop in de keel, inderdaad meerdere tranen wegpinkt. Of kippenvelmomenten, zo eigen aan dreampop, uw deel zullen zijn. May zorgt door deze bijzonder Melancholische omkadering dat er bij elke song opnieuw een deugddoende gemoedsrust over jou voelt neerdalen die je ziel verwarmt. En dat is toch de grote verdienste van die bijzondere vocale aankleding binnen de band. Met alle respect voor de muzikanten van dienst uiteraard.
Kortom: May is vooral een bijzonder weemoedig project gebouwd rond die kristalheldere stem van Fien. Die je hart daardoor sneller doet slaan, en je hypnotiseert maar vooral tot innerlijke rust brengt binnen een dromerige omkadering. Gerugsteund door top muzikanten die haar stem perfect aanvullen, zodat er iets magisch moois ontstaat dat er dan weer voor zorgt dat binnen het typische Dreampop gebeuren een nieuwe parel is opgestaan. Om te koesteren deze plaat en band dus.
Tracks: Dust - Nightcall From My Daughter - That's all there is - Elephants - Troublemaker
Onlangs kregen we dit bericht in onze mailbox: ''We are Boxing Day, a Belgian poppunk band with influences from Neck Deep, blink-182, The Wonder Years,..With our 2 EP's (Retrospect - the latest from December 2018), we feel we are ready for more and bigger shows. We are signed with 'Real Ghosts Records' (UK) since 2018. ''
We hebben niet de gewoonte terug te keren in de tijd, maar sommige bands verdienen nu eenmaal die extra meer aandacht. Boxing Day is namelijk geen onbekende voor ons. De band ontstond in 2016 en bracht in 2017 een knappe EP op de markt die ook aan ons niet is voorbij gegaan. We schreven daarover: ''Boxing Day blijft hevig om zich heen schoppen, en laat er geen gras over groeien. Zonder meer brengt deze band een kwalitatief hoogstaande punkrock EP uit, waarmee ze bovendien bewijzen niet moeten onderdoen voor de grote bands in het genre".
Met 'Retrospect' blijft Boxing Day begane pop punk wegen verder bewandelen. Een eerder melodieuze en emotionele punkrock song als “Whisper Like You Mean it” bewijst dat deze band zijn eigen grenzen bovendien verder aftast. Meer nog. De band bewijst met deze EP te zijn gegroeid tot een meer volwassen geheel. Met de tweede song “Retrospect” zet Boxing Day deze stelling nog wat meer in de verf. Emoties worden gecombineerd met het uitdelen van stevige mokerslagen die in je gezicht tot ontploffing worden gebracht, en waarbij de aanhoorder een spiegel wordt voor gehouden. Dat is hoe we onze boterham met pop punk het liefst verorberen, dat is wat de band ons ook voorschotelt. Vanuit België doorbreken naar een ruim publiek is altijd een moeilijke opdracht. Maar een band als Boxing Day bewijst nog maar eens dat die mogelijkheid bestaat.
Besluit: Een EP is altijd een soort visitekaartje voor een band om zich te kunnen bewijzen naar publiek en eventuele concert tot festival promotors toe. We waren al onder de indruk van de heel emotionele, weemoedige en verschroeiende aanpak op die vorige EP uit 2017. Anno 2018/2019 bewandelt Boxing Day nog steeds diezelfde wegen, maar lijkt dus meer dan ooit volwassen te zijn geworden. Met deze EP bewijst Boxing Day in elk geval nog veel in zijn mars te hebben dan we voorheen, en inderdaad klaar te zijn voor die grote stap voorwaarts naar eventuele eeuwige roem, waarom niet?
Op basis van deze EP, en de energieke gedrevenheid en gretigheid waarop de songs naar voor worden gebracht, oorspellen we de band in elk een gouden toekomst. Nu is het wachten op de bevestiging met een full album dat er hopelijk snel aankomt.
Tracklist: Whisper Like You mean it 02:41 - Retrospect 03:36
Soms ben ik chauvinistisch, zeker als het gaat om bands uit eigen streek. Soms blijven die betreffende bands wel ergens hangen, maar zijn al even snel uit mijn geheugen gewist. Er zijn echter altijd uitzonderingen op die regel. Eentje daarvan is Neo Minor. Toen we de band vorig jaar leerden kennen op het openingsweekend van Vagevuur - de vernieuwde T-Klub in Lokeren - was ik danig onder de indruk van deze jonge band getalenteerde muzikanten, maar vooral in diepe ontroering gebracht door een engelenstem van zangeres en frontvrouw Astrid die me naar andere oorden doorverwees. In meerdere recensies en verslagen heb ik dan ook mijn excuses moeten aanbieden aan de betreffende muzikanten binnen de band. Onlangs stelde Neo Minor zijn debuut EP voor in JH Okapi, Lokeren, als Lokeraar in hart en nieren kon ik dit niet aan mij laten voorbij gaan. Het verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/73375-neo-minor-ep-release-het-verhaal-van-de-mooie-rups-die-uitgroeit-tot-een-beeldschone-vlinder
We houden van bands die zichzelf heruitvinden, en blijven evolueren in hun kunnen. Dat was al te merken op dat optreden in Okapi. Ook uit die EP blijkt dit meermaals. Hoewel die stem van Astrid nog steeds de bovenhand neemt, hoor je dat de muzikanten zijn mee geëvolueerd. Dit blijkt al uit die eerste song “The More (I Try)” een song boordevol uiteenlopende emoties, die gaan van opzwepend naar diep melancholisch. Waarbij instrumentale impact en de vocale inbreng perfect in elkaar lijken te vloeien tot een magisch geheel. Weemoedigheid en de dansspieren aanspreken op een subtiele wijze is niet alleen de rode draad op deze EP, bij de daarop volgende song “Run” wordt nog meer de nadruk gelegd op lichtjes dreigend je hart raken maar ook een deur op een kiertje houden om de aanhoorder in een feestelijke roes onder te dompelen. Spelen met emoties, tot het oneindige is dus niet alleen live maar ook op deze EP een andere rode draad in het geheel.
“Take Them Home” gaat diezelfde weg op. Echter mijn favoriete nummer , zowel live maar dus ook op EP is “Nightmare”, waar Astrid haar stem onder begeleiding van hemelse mooie piano klanken - met dank aan de virtuositeit van Viktor Verstraeten, me letterlijk tot tranen toe bedwingt, kippenvel bezorgt en uiteindelijk verweesd doet achterblijven in de hoek van de kamer.
Een wondermooie trip die recht in mijn hart boort, gevolgd door een ander hoogtepunt van deze EP “Back to Reality” waar alle registers instrumentaal en vocaal compleet worden open getrokken. Een song waarop Neo Minor nogmaals bewijst een band te zijn die zich niet in een hokje laat duwen, en zijn grenzen blijft verleggen, wat getuigt van pure klasse.
Besluit: Ook al staat bij de omschrijving 'Melodieuze soundpop' - het kind moet een naam dragen nietwaar - gelogen is dat allerminst, maar we horen op deze EP, een soort visitekaartje dat Neo Minor ons aflevert, vooral een band die instrumentaal en vocaal op een jaar tijd is gegroeid en nog blijft groeien.
Bewijs daarvan die laatste song eigenlijk, waar zowel de intensieve intimiteit als de aanstekelijke dansbaarheid in elkaar vloeien tot weer eens een magisch geheel. Een gegeven dat ons meer dan ooit hoopvol doet uitzien naar een gouden toekomst voor een band die op een jaar tijd is uitgegroeid tot één van onze grote favorieten. En ja, een beetje chauvinisme? Het mag en moet zelfs, zeker in deze tijden!
Tracklist: The More (I Try) – Run - Take them home – Nightmare - Back to reality
SPC ECO ofwel het duo Rose Berlin en Dean Garcia, ook bekend als het brein achter baanbrekende alternatieve rock band Curve maar in het verleden ook lid van Eurythmics, brengt het soort Dreampop dat je binnen een eerder melancholische, weemoedige omkadering doet wegzweven naar heel verre oorden. Maar er is eigenlijk veel meer aan de hand. Circa 26 jaar nadat Curve de muziekwereld in vuur en vlam zette, en elf jaar na het oprichten van SPC ECO is de band klaar voor het omdraaien van een volgende bladzijde met hun nieuwste schijf 'Fifteen'. Een pareltje dat verleden en vandaag perfect met elkaar verbindt, met het oog naar de toekomst gericht.
“Fading Out of time” geeft al de toon aan. Een song boordevol zwevende klanken. Maar vergis u niet, de band lijkt niet volledig in zijn kaarten te laten kijken. De experimentele en eerder zwoele aanpak bezorgen je wel degelijk een ware krop in de keel maar doen ook heel bewust de wenkbrauwen fronsen. Net door een eerder bevreemdend aanvoelende aanpak, waar verdovende instrumentale huzarenstukken worden gecombineerd met een al even melancholische vocale omkadering, Dat is het geval bij songs als “Teach Yourself”, “That's it well don”, “Fifteen” en “The Heart and sould”. Maar is eigenlijk ook de rode draad op de volledige schijf. Schipperend tussen donker en licht, tussen zoet en dreigend spreekt het duo dan ook voortdurend uiteenlopende emoties aan binnen songs als “Breathing” - een songtitel die perfect binnen dat plaatje past trouwens - “Melancholia mania” en “Stars”. Telkens binnen een omkadering die je dus letterlijk naar adem doet happen, en waarbij enerzijds het angstzweet je op de lippen staat, en duistere gedachten het lijken over te nemen. Maar ook lijkt anderzijds dus de zon schijnt achter die donkere wolken.
Besluit: Telkens opnieuw slaagt SPC ECO erin die snaar te raken die duisternis en licht perfect met elkaar verbindt. Zonder geluidsmuren echt af te breken, maar wel door je hart op een heel bijzondere wijze te raken. Binnen een vreemd aanvoelende omkadering, zowel vocaal als instrumentaal, laat het duo bovendien de weg open om vooral uw fantasie te prikkelen. Beluister deze schijf bij voorkeur met de ogen gesloten om de klanken en vocalen op u te laten inwerken. Tot je, eens onder hypnose gebracht, in een trance terecht komt waardoor een bonte wereld voor jou zal open gaan die enerzijds zal aanvoelen als een zacht deken tegen koude winteravonden, maar heel subtiel er ook zal voor zorgen dat je uw demonen strak in de ogen kijkt.
Tracklist: 1 Fading Out Of Time 02:38 2 Teach Yourself 04:47 3 That's It Well Done 06:44 4 Fifteen 04:22 5 Out In The Cold 05:23 6 The Heart And Soul 04:55 7 Breathing 04:25 8 Melancholia Mania 04:17 9 Stars 05:25 10 Left Out 04:10 11 In Silence 02:36 12 Gloria Sudafed 03:31 13 Never Can Know 03:32 14 The Reason Why 05:03 15 The Little Ones Out Of Time Mix 12:26
Het duo Kippner en Weissinger wisten ons in 2016 al murw te slaan met een onwaarschijnlijk gevarieerd debuut 'Mission Control'. Onder de naam I Am A rocketship bracht de band recent een opvolger uit 'Mind Grafitti'. Het is als artiest verdomd moeilijk nog origineel te klinken, alles is wel eens voorgedaan. Maar I Am A Rocketship slaagt er toch weer een unieke draai te geven aan het typische elektronische muziekgebeuren.
De kruisbestuiving tussen Kippner en Weissinger zorgt voor een soort magie die we inderdaad niet elke dag tegen komen. Dat hoor je al aan openingsong “Face Off”. Waarbij de opvallende rauwe stem van Kippner je letterlijk hypnotiseert en wegvoert naar totaal andere oorden. Geluiden van golvende waters , door middel van elektronische drones die recht door je hart boren krijgen we dan weer voorgeschoteld bij “Vertigo”. Die beats worden enkel doorbroken door dromerige zanglijnen. Dat op en neer bewegen in golvende lijnen vinden we ook terug in de daarop volgende songs. Meer nog, het is de rode draad op de volledige schijf geworden.
Besluit: Het meest opvallende aan 'Mind Graffiti' is dus vooral enorm veel variatie in stijlen en het brengen daarvan. Golvende tussen verschroeiend hard je trommelvliezen doen barsten, en eerder intiem de gevoelige snaar raken wisselen elkaar in een razendsnel tempo op. Bovendien vullen zowel Kippner als Weissinger elkaar blindelings aan waardoor een soort magie over jou neerdaalt, die een verslavende invloed heeft op je gemoed. Waardoor je deze trip nog eens wil herhalen, tot het oneindige. Met dank aan een uniek duo top muzikanten/vocalist die met deze schijf experimenteert tot het oneindige en dus weer eens een grens verlegt binnen het elektronische muziek gebeuren, waar feitelijk geen grenzen zijn.
Tracklist: 01 Face Off 02 Vertigo 03 Intermittent 04 Hot in Here 05 Castaway 06 Kick 07 Take Your Time 08 Regret 09 Mind Grafitti 10 Du Hast 11 High Above it All 12 Closing Credits
Elektro/Alternatief/Experimenteel
Mind Grafitti
I Am A Rocketship
My Long Wkn/Shameless promotion PR
Circa Negen jaar, zo lang hebben de fans moeten wachten op nieuw werk van de Melodieuze black Metal formatie Lemuria. De band stelde onlangs 'The Hysterical Hunt' voor in een goed gevulde JH Vizit, Wilrijk. We waren daar ook bij en schreven daarover: " Het meest opvallende op deze avond? We zagen vier bands die op hun eigen wijze sage en legendes uit occulte verhalen tot leven brengen binnen een donkere omkadering die je angst aanjaagt, tot waanzin drijft en murw slaat. Al dan niet door middel van een eerder humoristische inbreng, maar telkens met dat ene doel voor ogen. De winter in je hart nog even laten voort duren, zelfs tijdens het opkomen van de eerste echte lentezon op een zachte februari avond. Net na Valentijn was het dan ook gezellig die donkere zijde van onszelf weer op te zoeken, maal vier, na weer een geslaagde avond vertoeven in de donkere krochten van de 'underground' van de zware en duistere metalen."
Een goed geoliede machine op dat podium dus. Of dat ook op plaat het geval is vroegen we ons af? Het was in elk geval het wachten meer dan waard. Want 'The Hysterical Hunt' laat een band horen die vele bladzijden heeft omgedraaid en duidelijk klaar is om eindelijk de Black Metal wereld compleet te veroveren. Van de voormalige folk metal uit de beginjaren schiet niet veel meer over, maar het occulte rond die mythische verhalen is ook anno 2019 nog steeds overeind gebleven zo blijkt uit songs als “A Plague Upon the land”, “Between man and wolf” en andere “As Darkness Falls” pareltjes.
De plaat is een concept album geworden over het Beest Van Gévaudan, dat in de achttiende eeuw voor dood en verderf zorgde op het Franse platteland. Zo gaat het verhaal. Die waanzin, die angst en die bloederige taferelen vinden we dus terug in de riffs en salvo's van elk van de topmuzikanten binnen de band. Dat daarbij meer naar duistere black metal wordt gegrepen, zorgt ervoor dat die folk elementen binnen de muziek van Lumeria anno 2019 je tot op het randje van waanzin drijven. En dat is dus in grote lijnen de verdienste van nieuwe frontman en zanger Daan wiens stem letterlijk door merg en been gaat. Luister maar naar songs als “A Secret Life” waar zijn vocale inbreng je koude rillingen bezorgt en de haren op je armen zullen recht komen van pure innerlijke angst, zeker weten.
Aangezien hier een verhaal wordt verteld is het niet zo dat sommige songs eruit springen, het is het totaalplaatje dat je op het puntje van je stoel doet luisteren en vooral voor zorgt dat je de beelden van die weerwolf voor ogen haalt, die op middernacht je huis binnen treedt en je gehele gezin uitmoordt. Waarna je in de ochtend opstaat, en met angst in de ogen het tafereel gadeslaat. Bang voor de nacht die volgt. Die angst straalt de schijf van begin tot einde uit, en dat is toch heel belangrijk bij een concept album. Dat je diezelfde angst voelt in je hart, dat de mensen toen hebben moeten gevoeld in die barre tijden, is wat ons nog het meest over de streep trekt.
Besluit: Lumeria brengt na negen jaar wachten een plaat uit in verlengde van hun verleden, met deze keer meer oog voor het Black Metal gedeelde, en met een groep top muzikanten in hun midden die eindelijk allemaal dezelfde kant uitkijken. Met als kers op de taart een nieuwe frontman die met zijn stem en uitstraling perfect inspeelt op het verhaal op deze klasse schijf. Dat is dus op het podium het geval, dat blijkt nu ook uit die nieuwe prachtschijf.
Tracklist: Prologue (The Land Of The Beast) - A Plague Upon The Land - The Hysterical Hunt - Between Man And Wolf - As Darkness Falls - Of Winter And Hell - A Secret Life - Deceptive Hibernation - An Elusive Monster - Endgame (The Impending Truth) - Epilogue (Before The Dawn). - A Dream That Never Came (Bonus Track)
Toen we op Doomsday II de uit UK afkomstige doom band Famyne aan het werk zagen waren we danig onder de indruk van de performance van deze band, we waren niet alleen. We schreven daarover: '' Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diep ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten. We moesten dan ook letterlijk even op adem komen buiten de zaal, bekomend van zoveel uiteenlopende emoties waarmee de band ons enerzijds bedwelmt en anderzijds tot waanzin drijft. Indrukwekkend! En zelfs dit is een understatement van formaat. De band ontstond in 2014 en bracht eerder een EP en single op de markt. Met 'Famyne' brengt de band een debuut uit dat alle kanten uitgaat. Net zoals de live beleving is ook deze schijf geen gemakkelijke brok vlees om te verorberen. Maar zo eten wij onzen boterham doom nog het liefst. De band brengt niet echt een doorsnee doom plaat uit, maar eentje waarbij duchtig wordt geïmproviseerd tot geëxperimenteerd.
Uiteraard zijn er de logge, zware en trage instrumentale huzarenstukken zo typisch aan het genre, Black Sabbath halen we dikwijls naar boven bij het luisteren naar songs als “Weatherless”, “Faustus” en “Ghost”. Maar deze band tast dus duidelijk de grenzen van het genre, en bij voorkeur ook zijn eigen grenzen, verder af. Dat laatste zet Famyne voortdurend in de verf. Er valt nergens een speld tussen te krijgen.
Waren we onder de indruk van de instrumentale perfectie dan is het toch die bijzonder veelzijdige stem van Tom Vane die ons nog het meest over de streep trekt. Cleane vocalen, intieme momenten, oorverdovend geschreeuw dat de trommelvliezen doet barsten. Het keert allemaal terug in zijn stem. Daardoor geeft hij een unieke draai aan het genre Doom metal, die we toch zelden tegen komen binnen dat genre. "Alsof je varend op kalme wateren plots wordt geconfronteerd met het ontstaan van een wervelstorm. Eens de rust teruggekeerd blijf je verweesd en van de kaart achter, binnen een wederom ingetogen setting. Waarna de band je nogmaals meesleurt in een volgende orkaan uitbarsting die je naar de bodem van de wilde zee meesleurt. Waarna de rust wederkeert in je hart, maar niet te lang. Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diep ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten" schreven we eveneens over dat aantreden op Doomsday II.
Nu deze schijf ademt diezelfde sfeer uit . Een uiterst veelzijdige trip die je tot gemoedsrust brengt, maar ook angst aanjaagt door een dreigende omkadering. Bij “Dreamweaver” een pareltje van meer dan negen minuten lang, wordt die ingenomen stelling nog wat meer in de verf gezet.
Besluit: Zowel instrumentaal, maar vooral vocaal, word je letterlijk meegevoerd over wilde wateren, geconfronteerd met innerlijke rust die voortdurend wordt verstoord door weer een verschroeiende aanpak. Om daarna die gemoedsrust te doen wederkeren. In golvende bewegingen blijft de band op deze elan doorgaan. Er gebeurt zoveel op deze schijf dat de band het genre Doom metal eigenlijk heruitvindt. En dat is wellicht de verdienste van muzikanten die top riffs en drum salvo's uitdelen, maar dus vooral de vocale inbreng van een zanger/vocalist die vooral zijn eigen grenzen verlegt. En feitelijk niet alleen zijn, maar ook de onze.
Tracklist: Wearthless 08:27 Faustus 04:18 Slave Ship 06:36 Ghosts 06:03 Tremor 05:26 Dreamweaver 09:
Er zijn nog zekerheden in het leven. Als Ashtoreth iets aanraakt , verandert dat in pure duisternis, zelfs op een zonnige zaterdagmiddag en zeker op een winderige zondag. Zonlicht is nergens te bespeuren binnen projecten van Peter Verwimp. Maar is het wel geen duisternis die pijn doet, eerder voelen de donkere ambient klanken die Peter binnen al zijn projecten naar voorbrengt aan als een warm, donkere deken tegen koude winternachten. Dat was in het verleden zo, dat is anno 2019 nog steeds het geval.
Via Cyclic Law brengt Ashtoreth wederom een parel van een Dark Ambient schijf uit die aan onze ribben kleeft op een donkere wijze, zoals enkel Peter dat kan. We gaven 'Rites I&II' enkele intensieve luisterbeurten, tot we compleet zen en tot intensieve rust waren gekomen.
Ook al blijft hij tijdens de circa 21 minuten lange 'Rites I' uit datzelfde vaatje tappen als voorheen, de man verstaat de kunst u als aanhoorder letterlijk te hypnotiseren en mee te laten drijven naar zijn bijzonder donkere wereld boordevol gemoedsrust en weemoed.
Weemoed die je tot tranen toe bedwingt, zonder klef te klinken, maar eerder dankzij die onaards aanvoelende intensiviteit die zijn muziek ook anno 2019 nog steeds uitstraalt, en ergens heel gevoelige snaren weet te raken. Binnen die twintig minuten varieert Peter zodanig, zijn er zoveel tempo wisselingen merkbaar, dat u zich trouwens geen seconde verveelt. En dat is toch buitengewoon indrukwekkend te noemen. Ashtoreth haalt naar goede gewoonte alles uit de kast om u binnen een intimistische atmosfeer zodanig diep te raken dat je er compleet stil van wordt. Om naderhand, door middel van verschroeiende klanken en vocalen de haren op je armen te doen recht komen, en je in een vervaarlijke wervelstorm te doen terecht komen, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Niet dat we dat willen feitelijk.
Dezelfde rituele aanpak die letterlijk aanvoelt alsof klauwen u de strot dicht knijpen, zonder je dus pijn te doen, maar wel zodanig op jou inwerkende dat je prompt vertoeft in heel andere atmosferen, vinden we eveneens terug op 'Rites II'.
Ashtorerth blijft voort borduren en begane donkere paden verder bewandeld. Aan u om die trip mee te ondernemen, we raden aan van wel. Want deze schijf doet een gemoedsrust over ons neerdalen, vergelijkbaar met de rust die je vind in donkere bossen waar bevreemdend aanvoelende geluiden je in eerste instantie wat angst inboezemen maar waardoor je ondanks alles ook compleet zen en één met de natuur lijkt te worden.
Besluit: Binnen Dark Ambient kringen is Ashtoreth geen onbekende meer. We zijn onze tel over het aantal reviews, verslagen en recensies ondertussen een beetje kwijt geraakt. Ondanks de grote aantal daarvan, vervelen we ons nooit en doet Ashtoreth ons ook nu weer met verstomming geslagen achterblijven in een donkerste hoek van onze kamer. Ashtoreth zijn muziek heeft dan ook een steeds terugkerende verslavende invloed op onze gemoedsrust, telkens opnieuw en opnieuw.
Kortom: Ambient is een muziekstijl die een enorm intensieve inwerking heeft op de geest, en Ashtoreth voegt daar naar goede gewoonte een donker kadertje aan toe, waardoor duisternis niet aanvoelt als iets gevaarlijk of dodelijk. Wel mysterieus en verdovend. En eerder doet die deugd aan ons donker hart. Zoveel malen voorgedaan door Peter binnen dit en zoveel andere projecten, maar ook anno 2019 blijft de man ons dus nog steeds raken op diezelfde gevoelige, duistere plaats in ons hart.
Tracklist:Rites I 20:58 Rites II 16:5
Ambient
Rites I&II
Ashtoreth
Cyclic Law
Duisternis hoeft er niet altijd voor te zorgen dat je met het angstzweet op de lippen je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Dat bewijst een band als Kissin' Black, die met 'Dresscode Black' een heel toegankelijke, donkere plaat uitbrengt waarbij poppy tonen worden verbonden met dreigende ondertonen. Waardoor je voortdurend vertoeft tussen hemel en Hel, of liever het vagevuur.
Dat laatste blijkt al uit de eerste songs als “Giants”, “Dark Again” en andere meezingers als “Gravemen”. Songs die je prompt begint mee te brullen, we menen zelfs een subtiele knipoog te herkennen naar de betere synthpop. De band weet dus perfect hoe ze een ruim publiek kunnen aanspreken van zowel de alternatieve rock en gothic tot de globale pop liefhebber die toch houdt van een eerder donkere elektronische muziekstijlen.
Binnen het concept valt vooral de aanstekelijke instrumentale inbreng ons het meest op, maar het is toch die kristalheldere vocale aankleding die uiteindelijk ons hart nog een paar tellen sneller doet slaan. Bij die vocale inbreng worden er namelijk zoveel emoties en weemoedigheid op de aanhoorder los gelaten dat je enerzijds een traan wegpinkt, koude rillingen over je rug voelt lopen. Maar eveneens dus die zon telkens ziet schijnen achter de wolken. Want ja duisternis kan dus, zoals we reeds aangaven, wel degelijk deugd doen aan je hart, of aanvoelen als een warme deken tegen koude nachten. Zoals blijkt uit daarop volgende songs als “Flirting with hope”, “Dresscode black” en “Step out of my dreams”.
Besluit: Zowel synthpop , gothic als pop muziek liefhebbers die duisternis graag omarmen zullen zich perfect kunnen vinden in deze klasse schijf. Kissin' Black brengt namelijk een aanstekelijke, donkere schijf uit die je hart sneller doet slaan maar waarbij je ook wordt ondergedompeld in eerder weemoedige en donkere atmosferen die je eerder zullen doen dansen in de huiskamer dan je in angstzweet te doen baden.
Tracklist: Chi Dice Che Porto Stortuna – Giants - Dark Again – Gravemen - Liquor tears - Flirting with hope - Dresscode Black - Step out of my dream - Oh Girl, French girl (feat. Florian Grey) – Jolie - Riders (Feat Anna Murphy) - Address Unknow - The Visit - Unveilled in the rain
Acoustic Rock/Gothic
Dresscode Black
Kissin' Black
Notte Nera Records/Bite it Promotion
Nederlands 
Français 
