Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die met het hart op de juiste heavy metal- en rock-plaats, samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. Echter zonder zichzelf belachelijk te maken, maar eerder toont deze band aan dat ouder worden niet moet resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Hunter brengt een strak, gezapig en energiek potje heavy metal van de meest pure soort.
Toen we de heren vorig jaar zagen aantreden op Pluto Metal Fest, schreven we daarover: ''Twintig jaar ervaring kan er namelijk voor zorgen dat een band trapt in de val van het afleveren van een flauwe routineklus. Dat is bij Hunter dus totaal niet het geval. Integendeel. Hier staat een band op het podium boordevol enthousiaste vrienden die in het vel van ouwe rotten in het vak tekeer gaan als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Zonder meer is Hunter dan ook een band om in het oog te houden en de bovendien nodige speelkansen te geven. Want op basis hun status als ervaren muzikanten en de spontaniteit waarmee de band op het podium staat op Pluto Metal Fest, kan Hunter met het grootste gemak er menige daken laten afgaan. Bij deze een oproep aan menig concert organisatie. Boeken die handel! Het loont de moeite." De band brengt nu eindelijk zijn titelloze debuut op de markt en zet eerder ingenomen stellingen nog wat meer in de verf.
Dat Hunter niets nieuws onder de zon brengt, is een beetje het enig kritische punt dat we willen aangeven bij het beluisteren van dit aanstekelijke heavymetalschijfje. Pareltjes als “Dominion”, “Infiltrator” en “Then Comes The Night” laten echter een band horen die verdomd goed weet waar ze mee bezig is. De technische bagage uit het verleden werpt in dit project zijn vruchten voldoende af, om ervoor te zorgen dat kwaliteit wordt afgeleverd van de bovenste plank. Echter zorgt dit niet voor een flauw routineklusje, maar een heel energiek heavymetalschijfje dat aan je ribben kleeft en het beetje heavymetalfan in ons de ene energieboots na de andere adrenalinestoot bezorgt waardoor je prompt lekker zit te headbangen tijdens het beluisteren van deze plaat. Waardoor we dan ook kunnen stellen dat de band in zijn opzet is geslaagd. Dat blijkt ook uit daarop volgende songs als “No Mans Land”, “The Knight Of The Black Rose” en “Glorious”. Eén voor één knappe heavymetalsongs die ons hardrockhart op een strakke wijze doorklieven.
Ga het bij Hunter vooral niet te ver gaan zoeken. Hou je van eenvoudige, oldschool, heavymetal en hardrock zonder al teveel show en franjes? Dan is deze schijf een 'must have' die thuishoort in jouw platenkast. Hunter vindt geen nieuwe muziekstijlen uit, maar doet die typisch lekker oldschool heavymetal alle eer aan die dit genre verdient. En daarvoor kunnen we alleen maar waardering opbrengen. Dat is bij Hunter live het geval, dat wordt op plaat nog maar eens in de verf gezet.

Tracklist: Dominion 04:12; Infiltrator  02:50; Then Comes The Night  03:37; Underground  03:05; No Mans Land 03:44; The  Knight Of The Black Rose 05:29; Glorious 03:49

Hudič is een Belgische doom/blackmetal band, getooid in een pij en andere eerder occulte attributen, die vorige zomer op Frietrock zorgde voor een totaalbeleving waarbij de duisternis letterlijk neerdaalt, zelfs op klaarlichte dag. "Met het angstzweet op de lippen, of eerder de confrontatie met open vizier aangaande? Dat laten we in het midden.  Het is vooral allemaal even aangrijpend wanneer ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, een krop in de keel bezorgen en uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. Want dat is wat Hudič daadwerkelijk met ons doet tijdens die half uur vertoeven in donkere gedachten." schreven we over dat aantreden. Ondertussen bracht de band een eerste EP op de markt ‘Ne Ergo Dimittas’. Een EP die ons eveneens meesleurt naar occulte duisternis waardoor je uw eigen demonen voortdurend strak in de ogen kijkt.
Deze EP straalt bovendien veel opgekropte woede uit, en is enorm gevarieerd samengesteld. Je kunt daardoor op de band geen label kleven, wat ons nog meer over de streep trekt. Elementen uit allerlei muziekstijlen, we menen zelfs streepjes thrash en power metal te ontdekken, worden omgeven door walmen van doom en overgoten met blackmetalsausjes. Maar zelfs deze omschrijving klopt niet helemaal doordat de band je heel bewust op het verkeerde been zet. Na openingssong “Loud Silence & Bright Darkness”, een enorm atmosferisch nummer, zijn we vertrokken voor een trip die je enerzijds murw slaat, anderzijds eerder je donker hart beroert binnen een zelfs intieme doomomkadering. Dat voortdurend schipperen tussen de hersenpan inslaan op een brutale en verschroeiende wijze, zowel vocaal als instrumentaal en anderzijds een zekere donkere gemoedsrust over jou te doen neerdalen is een rode draad die we vinden op elk van de songs als “Dante”, “Fall Of The Morning Star” en “Ne Ergo Dimittas” en afsluiter “Collapsing Whispers”.
En dat is dus eigenlijk de rode draad op de volledige schijf, ook al zit het ene nummer helemaal anders in elkaar dan het andere. Want Hudič presenteert een enorm intensief aanvoelende mengelmoes van muziekstijlen, binnen telkens een donkere en dreigende omkadering. Of dat nu is door je hart ruw uit je lichaam te rukken, of eerder - binnen trage doomatmosferen - je ziel binnen te dringen als een traag gif, het resultaat is telkens hetzelfde. Deze intensief donkere trip doet je naar adem happen en doet de poorten van uw eigen Hel open gaan. Waardoor je u letterlijk apocalyptisch aanvoelende taferelen voor de ogen houdt, die je uiteindelijk zullen confronteren met uw eigen nietigheid.
Duisternis heeft zelden tegelijkertijd zo intens mooi en zo angstaanjagend geklonken als op deze 'Ne Ergo Dimittas'. Een magistrale EP waarbij de instrumentale aankleding aanvoelt als vuurtongen die je voetzolen likken en de uiteenlopende vocale aankleding schippert tussen grunts en growls komende uit die voornoemde Hel. Maar vooral, levert Hudič een pure, intensieve en indrukwekkende EP af die ook bij de uiterst zonnige lentedagen de meest donkere gevoelens bij ons naar boven brengt. Indrukwekkend!

Tracklist: 1. Loud Silence & Bright Darkness 2:26; 2. Dante 5:07; 3. Fall Of The Morning Star 3:27; 4. Ne Ergo Dimittas 4:53; 5. Collapsing Whispers 5:49

Concerten doen is voor mij een ontdekkingsreis. Mijn eigen grenzen aftasten en die verleggen. Door de jaren deed ik dan ook enorm veel ontdekkingen, die in mijn geheugen staan gegrift. Een optreden dat ergens blijft hangen, als het ware. Zo zagen we Chalice de laatste tijd al enkele keren bezig, en waren danig onder de indruk van de performance op het podium. Of dat nu een kleine zaal, of groter podium is. De act van Pieter gecombineerd met die verschroeiende riffs en drum salvo's, voelden telkens aan als een trip richting vagevuur. Tussen hemel en Hel als het ware. We vonden het hoog tijd worden om Chalice eens enkele vragen te stellen. Zeker sinds de band circa twintig jaar bestaat.
We hadden een fijn gesprek met Chris en Pieter over hoe de band is gegroeid, het effect op gezin en persoonlijk leven, en wat de toekomst zal brengen.

Chalice bestaat sinds vorig jaar 20 jaar. Als je terugkijkt naar het verleden, wat had je - wetende wat je nu weet - anders aangepakt?
Chris: De laatste jaren hebben we meer en bewuster ingezet op het promoten van onze band en de muziek die we maken. We zijn daarin actiever geworden, hechten meer belang aan netwerken en gebruiken daarvoor verschillende kanalen (o.a. social media) om dit te doen. Soms laten we ons bijstaan om gerichter te kunnen werken bijvoorbeeld voor de promotie van een album. In de beginjaren hebben we ons te veel gefocust op de muziek, het schrijven van songs, af en toe de studio in en dan opnieuw schrijven en live spelen. De focus lag te veel op het puur muzikale en de zoektocht naar speelkansen. Als een ‘rewind’ mogelijk zou zijn, denk ik dat we daar van bij de start meer aandacht zouden voor hebben.
Pieter: De nagel op de kop, ik denk dat, en ik spreek over mezelf, ik nuchterder geworden ben in mijn kijk naar de band. Ik ben niet meer die Pieter van 15 jaar geleden bij mijn start bij Chalice. Ik bekijk de dingen uit een meer professionelere bril terwijl ik nog altijd keihard geniet van de muziek.

Ik krijg het gevoel dat Chalice eigenlijk maar recent echt erkenning krijgt binnen dat metal wereldje? Heb ik het mis, is er iets dat me is ontgaan. Of hebt u een verklaring waarom dat nu precies wel beter lukt?
Chris: Ik denk dat het antwoord op de vorige vraag daar zeker een rol in speelt. Meer dan ooit zetten we in op ‘exposure’ op verschillende manieren, via verschillende kanalen. We zijn te zien en te horen live… maar ook online. Daarnaast is het zo dat we zélf ook meer geïnvesteerd hebben in onze 2 recentste releases (‘There is nothing’ en ‘Ashes of hope’).  We hebben meer tijd en centen vrij gemaakt om de songs op te nemen en een goede productie mee te geven. Het eindproduct is beter en op die manier krijgt de band en de muziek meer en betere aandacht.
Pieter: In het verleden hebben we zeker erkenning gekregen, maar deze telkens verloren omdat de line-up zo turbulent was. Telkens moesten we terug van nul herbeginnen, want uiteindelijk is de underground en ook de metal scene keihard. Verdwijn je van de kaart, dan ben je voorgoed verdwenen. Een beetje zoals uit het oog, uit het hart.

De wijzigingen in stijl zijn natuurlijk nefast voor mensen die ons vroeger beter vonden, maar het klopt: de band is 21 jaar oud en we horen nog steeds van mensen : “Chalice, dit is de eerste keer dat ik ze hoor.”  Ook al is het leuk om mensen aangenaam te verrassen, het is jammer dat we steeds die eerste indruk opnieuw moeten maken
Chris: Een positieve kant aan dat verhaal is dat we nog steeds groeien op dat vlak. Mensen leren ons nu nog kennen, komen een praatje maken, kopen een CD, gaan ons volgen op Facebook, komen nog eens kijken. We maken ook nu nog nieuwe fans.

Jullie brachten vorig jaar een nieuwe plaat uit, door de jaren pas jullie vierde of zo. Hoe komt dat eigenlijk? Sommige bands hebben elk jaar wel een nieuwe plaat
Chris: Onze ‘output’ is inderdaad niet fenomenaal. Ik zie daarvan 2 oorzaken: in de eerste plaats hebben we de voorbije jaren veel wisselingen gehad in de line up van de band. Mensen vertrekken of moeten vertrekken, er moet vervanging gevonden worden, er moet een setlijst ingestudeerd worden om speelklaar te zijn en nieuwe songs schrijven met een nieuwe line up kost altijd wat meer tijd. In die zin zijn personeelswissels een vertragende factor geweest. In de tweede plaats denk ik dat we ‘democratisch’ schrijven en werken. De songs worden grotendeels tijdens de repetities geschreven, alhoewel we vaak kunnen vertrekken van een idee of een ‘geraamte’ van een song. Tim en Nicolas zijn daar de grootste leveranciers. Op die manier schrijven zorgt voor muziek die gedragen wordt door iedereen, maar da’s soms tijdrovend. We hebben allemaal wel iets te zeggen over een riff, over het arrangement of over de vocal lines. Er is bij Chalice geen ‘mastermind’ die alle songs thuis schrijft, op neemt en door stuurt naar de rest van de band.
Pieter: Volgens mij is het ook zo dat ‘minder output’ los staat van de kwaliteit van het afgeleverde werk. Het klopt wat Chris zegt…. neem daarbij ook het feit dat we telkens alles zelf financieren. Anno 2019 kan een plaat uitbrengen vlotter of goedkoper, wij kiezen er telkens voor om een kwalitatief product af te leveren dat na enkele jaren nog steeds recht staat. Ik breng dus zelf liever iets doordachts uit, dan snel met iets op de proppen te moeten komen.  Ik zeg niet dat onze albums tijdloos zijn, of pretendeer niet dat ze allemaal even hoogstaand zijn, maar we kunnen nog steeds met trots enkele nummers van het vorige album brengen zonder dat deze afbreuk doen aan waar Chalice voor staat. De evolutie in de albums is dan ook een evolutie waar de band voor staat.

Er is, meer dan vroeger, ook volop promotie gemaakt rond die plaat. Wat is er op dat vlak veranderd tegenover in de beginjaren?
Chris: Ook hier wil ik wat verwijzen naar het antwoord op de eerste vraag. Specifiek voor ‘Ashes of hope’ hebben we Mike de Coene van Hard Life Productions onder de arm genomen. Dat heeft zeker een aantal deuren geopend. Samen met onze alertheid en gegroeide gevoeligheid voor promotie, hebben we daar stappen vooruit gezet. Daarnaast was het album qua songs en ‘soundwise’ ook gewoon heel goed. De reviews waren overwegend heel positief… da’s ook helpend geweest. Tenslotte hebben we zelf van de release van de plaat een bijzonder evenement gemaakt: we vierden 20 jaar Chalice met een nieuwe plaat tijdens een release show in april vorig jaar.

Die nieuwe plaat ging naar mijn mening eerder de melodieuze death metal kant op, i.p.v. de pure old school death metal van vroeger. Is daar bewust voor gekozen? En waarom?
Chris: Hier toont zich het voordeel van een democratische manier van ‘songwriting’. Iedereen kan mee schrijven, mee denken en mee beslissen…dat wil zeggen dat een andere samenstelling van de groep er ook voor zorgt dat er andere ideeën op tafel komen. We luisteren allemaal naar metal en vinden daar in iets gemeenschappelijks, maar we zijn niet allemaal fan van dezelfde bands. Soms mag het lomp en traag, soms moet het snel, thrashy en strak, soms ligt nadruk op melodie en meer doordachte songwriting. Het is daarom vanzelfsprekend dat een andere gitarist en een andere drummer in de samenstelling, zorgen voor een andere sound, voor evolutie in de soort metal die we schrijven.
Pieter: Een voordeel binnen onze band is dat we geen gemeenschappelijke deler hebben. Sluit ons op voor een week op zoek naar één gemeenschappelijke band tussen ons vijf en je zal van een kale reis terug keren. Onze invloeden liggen ver uit elkaar, maar komen  mooi terug samen in de muziek die we maken. Voor mij gaat het vooral om de emotie die een song meebrengt en of deze samen gaat met de emotie die we willen overbrengen naar het publiek. We hebben alle 5 een voorliefde voor metal en waar metal voor staat en dat uit zich telkens weer in de muziek die we schrijven. Naarmate je ook ouder wordt, wijzigt je kijk op muziek en durf je meer te experimenteren.

Sommige bandleden spelen ook bij andere bands, is dat allemaal goed combineerbaar met Chalice?
Chris: Nicolas Bruggeman (gitaar) en Niels Verbeke (drums) delen we met Caducity. Pieter (vocals) en ikzelf (bas) spelen ook in een band die donkere, melancholische muziek maakt. Het is absoluut geen metal, de muziek neigt naar The XX, London Grammar, Me And That Man, Leonard Cohen. We repeteren met Chalice wekelijks en daarnaast vraagt de band natuurlijk nog tijd. Er moet ‘huiswerk’ gemaakt worden… soms gelinkt aan de (nieuwe) muziek die we aan het schrijven zijn, maar daarnaast wordt er tijd en energie gestopt in een leven op Facebook, Instagram, Youtube. Er moeten contacten gelegd en onderhouden worden met promotoren en met clubs en concerten waar metal een kans krijgt. We plannen opnames, wisselen ideeën uit over een videoclip, zorgen voor merchandise. We hebben voorlopig geen label en realiseren alles in eigen beheer. Er is dus veel controle over de dingen, maar tegelijk ook veel werk. Als we het niet zelf doen, gebeurt het niet.  Als er daar bij sommige van ons nog een band bij kan, hebben we daar nog nooit beperkingen over opgelegd. Het engagement t.a.v. Chalice mag er echter niet onder lijden.
Pieter: Vergeet niet de invloeden Nick Cave en Johnny Cash, Chris. Ja, onze 2de band staat in schril contrast met wat de muziek van CHALICE is, maar er is een gemene deler namelijk de inhoud van de teksten. Omdat mijn stembereik uiteraard niet denderend is, deel ik de frontstage met een dame. Haar timbre in combinatie met mijn diepte zorgt voor een fijne toon van melancholie maar ook in die band liggen de invloeden zo ver uit elkaar net zoals bij Chalice. Zo houden de gitarist en ikzelf nogal van de ‘Southern’ invloed. Hierdoor ontstaat een  enorme diversiteit in de nummers en misschien sluipen heel af en toe wel wat van onze roots in de muziek. We hopen ergens eind 2019 eindelijk naar buiten te treden met onze muziek. Het is vooral koffiedik kijken omdat wat we brengen een ‘love it or hate it’ feel heeft.

Ook op persoonlijk vlak hebben jullie allemaal een job naast Chalice, lukt het om dat te blijven doen door de jaren? En Hoe?
Chris: Om eerlijk te zijn: als muzikanten bij ons in het verleden vertrokken, had dit spanningsveld daar vaak mee te maken: de tijd, de toewijding, de opofferingen die een band vraagt. Onze tijd gaat naar werk, gezin en familie en daarnaast moet er dus voldoende goesting en passie zijn om tijd vrij te maken voor de band. Zoiets is misschien evident als je student en vrijgezel bent en thuis woont. 15 jaar verder is er misschien een voltijdse job, een vrouw, 2 kinderen en een afbetaling. Op dat moment wordt het minder evident om tijd te maken voor repetities en alle andere dingen die er bij komen. Er moeten zeker ‘offers’ gebracht worden door de bandleden en meteen heeft dat ook gevolgen voor onze entourage… zij het gezin, werk of vrienden.  Het helpt ook als muziek, hoeft niet uitsluitend metal te zijn, een echte passie is. Het helpt als muziek luisteren, kijken, spelen is als voedsel of therapie. Het helpt als je je kwaadheid, ontgoocheling, razernij, tristesse op die manier kan ventileren en kanaliseren. Muziek helpt ons om geestelijk (behoorlijk) gezond te blijven. Voor ons mag muziek onderaan de piramide van Maslow komen… naast de andere levensnoodzakelijke dingen.
Pieter: Couldn’t agree more with Chris. Chalice is puur therapie voor mij. Ook al heb ik het druk in het gezinsleven en mijn job, als ik een week niet gerepeteerd heb, kruipt dit in mijn kleren. Chalice is de enige vorm waarop ik mijn frustraties, agressie en kwelling kwijt geraak. Neem dit uit mijn leven, dan neem je ook een heel stuk weg en zou ik mezelf verliezen. Ik moet toe geven dat mijn leven ook in het teken van de band(s) staat. Ik kies liever voor een job waarbij ik tijd genoeg heb om mijn hart en ziel aan de band(s) te wijden dan voor het geld en carrière. Als ik solliciteer, zou mijn tweede reflex zijn: “Oei, ga ik wel kunnen repeteren?”

Laat ons ook eens naar de toekomst kijken. Zijn er, wat platenwerk en zo betreft, plannen naar die toekomst toe?
Chris: We zijn bezig met de opnames van 2 nieuwe nummers. Daarvoor wordt opnieuw samen gewerkt met Tony Deblock en Andre Six. Ook tijdens de opnames van ‘Ashes of hope’ zaten zij aan de knoppen. De opnames gebeuren in de MIDAS studios in Lokeren. De opnames van de drums en bas zijn achter de rug. De opnames van gitaar en stem zijn gepland in mei en juni. Voor een van die songs zijn er concrete plannen om een eigen videoclip op te nemen. De songs zullen digitaal beschikbaar zijn, maar we persen er geen CD of vinyl single van. Daarnaast schrijven en schaven we voortdurend aan nieuwe nummers. Er zijn nog geen concrete plannen voor opnames van een nieuw album. Daarvoor hebben we eerst nog wat ‘schrijfwerk’.

Jullie gaan weer op tournee doorheen zomerfestivals? Waar mogen we jullie nog live verwachten deze zomer?
Chris: Gek genoeg zijn er voor de maanden juni, juli en augustus nog geen boekingen. Er zijn een aantal contacten of opties, maar nog geen concrete afspraken. In het najaar wordt het dan weer wat drukker. Enfin, als het qua live spelen wat rustiger is, is dit absoluut jammer, maar we blijven niet bij de pakken zitten. We blijven zélf contacten zoeken en onderhouden met organisatoren én er is dan volop tijd om muziek en tekst te schrijven voor een volgend album. Een deel van het metalcircuit blijft voor ons heel moeilijk te bereiken, omdat we nog geen booker hebben. Ook dat staat op onze TO DO-lijst.

Zijn er ook buitenlandse optredens gepland? in het verleden stonden jullie o.a. in Frankrijk en Nederland?
Chris: Wellicht krijgen we nog een speelkans in Tilburg, daar zijn er wat contacten geweest. Daarnaast hebben we een favoriete actieradius van 400 km rond Gent… Verder kan ook, maar dat vraagt al iets meer puzzelwerk.

Is het, tegenover vroeger, trouwens gemakkelijker geworden om optredens vast te leggen, en heeft u daar een verklaring voor?
Chris: Ik heb niet het idee dat het nu gemakkelijker geworden is. Er zijn veel bands en het aantal concertzalen of clubs en of festivals waar metal een plaats krijgt, is niet evenredig gestegen. Een goed album als visitekaartje en een bookingsagent zijn zeker helpend.

Om daar op door te borduren, zijn er bepaalde landen waar jullie heel graag eens zouden spelen?
Chris: Ik heb niet meteen een fetish voor een bepaald land. Als ik mag dromen: er zijn voldoende legendarische concertzalen in België: de Vooruit in Gent, de AB in Brussel, Muziekodroom in Hasselt, De Kreun in Kortrijk of een kolkende Trix in Antwerpen. Wat Belgische festivals betreft zijn Graspop en Alcatraz natuurlijk het summum. Poging bleven voorlopig zonder succes, maar dat is een kwestie van tijd

Jullie hebben de gouden tijden van vinyl en cd meegemaakt. Wat is jullie mening over Streaming sites als Spotify en dergelijke meer?
Chris: Heel toffe vraag en tegelijk denk ik dat de meningen binnen de band daar sterk over verschillen. Ikzelf ben iemand die muziek wil ‘hebben’ of ‘bezitten’ en daarvoor niet afhankelijk wil zijn van een streamingsdienst. Muziek is daarvoor te belangrijk voor mij. Dat betekent dat ik CD’s en vinyl koop en op zoek ga naar fysieke winkels in Gent, Antwerpen, Brussel, Maastricht om dingen te kopen. Die dingen zijn, samen met een goed hifi-installatie, super belangrijk voor mij en krijgen een prominente plaats in mijn leefruimte. Als een strooptocht langs winkels niet helpt, ga ik naar platenbeurzen, kijk ik op Discogs, Ebay of op webwinkels. Ik luister albums (op vinyl of op CD) en geen nummers en ben dus zéker bereid om 3 jaar te wachten op het volgende album van een band.

Wat 'live' betreft, ben ik steeds onder de indruk van die performance van de frontman van dienst, die met bebloed hemd en zo op het podium komt. Hoe is dat idee ontstaan feitelijk?
Pieter: Alvast bedankt voor het compliment. Voorheen stond ik gewoon lekker in mijn bandshirt te brullen on stage. Naarmate we de band en onze live performance serieuzer zijn gaan nemen, zijn we gaan nadenken om ‘on stage’ iets meer te voorzien. We willen een ervaring delen met het publiek zowel muzikaal als visueel en omdat we nog steeds keihard underground zijn en geen budget hebben om vuurwerkshows af te steken, hebben we nagedacht hoe we dit willen brengen. Tijdens de release van ‘There is nothing’ kwam het idee om op te treden in zwarte overall. Dit heb ik ook een lange tijd gedaan maar zo creëer je op het podium één grote zwarte vlek. Om hier een contrast te brengen werd dus gekozen om mij in het ‘wit’ te hullen. Ik zie dit niet als een constant iets en misschien heb ik binnen twee jaar wel iets anders aan. Door het feit dat ik die outfit gebruik, kan ik veel gemakkelijker in verbinding komen met mijn donkere kant…. de kant die alle ellende wil verkondigen op het podium en iedereen mee nemen in een trip van agressie, afgunst, melancholie en onbegrip. Neem er dan natuurlijk bij dat ik het ‘geluk’ heb een imposante figuur te zijn, dit in combinatie met de outfit maakt het geheel on stage compleet.  Het is niet zo dat ik een kopie of een personage van een ‘serial killer’ wil zijn. Een ‘serial killer’ is de keerzijde van onze mensheid. Iemand die getormenteerd is en die zijn kwellingen op de ‘verkeerde’ manier uit. Ik beoog vooral het show effect dat ik geen raad weet met mijn kwellingen en ik wil ze  uiten via zelfverminking, zelfmoord en moord. Vandaar de combinatie van bijl & strop: ik wil een beeld neer zetten van alles wat voor ons taboe is.

Ik vind het ook opvallend dat er het ene moment lijkt alsof die reus van een frontman iedereen gaat verscheuren, en anderzijds hij de meest sympathiek charismatische entertainer blijkt te zijn? Is ook daar bewust voor gekozen. Waarom?
Pieter: Daar is helaas niet bewust voor gekozen vrees ik. Er zijn zelfs mensen die dit niet kunnen smaken. Eigenlijk splits ik mijn persoonlijkheden in twee. De verscheurende frontman is mijn donkere zijde, de nachtmerrie zijde. Terwijl mr. Sympa mijn andere kant is. Een beetje yin en yang, wat zo inherent is aan mijn persoonlijkheid. Tegelijkertijd wil ik ook dat mensen zich, ondanks alle kwelling, gewoon amuseren op een show en ook zaken kunnen relativeren. Ik merk dat er de laatste tijd telkens een fantastisch publiek aanwezig is dat alles kan vatten en keihard geniet van alles waar Chalice voor staat. Dat stemt me dankbaar. Het is inderdaad vroeger een werkpunt van me geweest om een boodschap over te brengen on stage. Ik heb die demonen dan ook keihard in de ogen gekeken en mezelf hierin laten groeien. Ik heb een effect op het publiek en dit is absoluut wederkerig. Het is een wisselwerking, een dialoog en daar hou ik van. Ik wil niet gewoon die ‘brullende beer’ zijn op het podium. Ik wil iedereen meenemen in een bad trip met een veiligheid dat in the end, alles goed komt.

Om af te sluiten, een dooddoener wellicht, maar is er na al die jaren nog een soort 'einddoel ' dat jullie graag zouden bereiken? Wat zijn de ambities na circa 20 jaar in de scene?
Chris: Ik heb geen einddoel. In één van de vorige vragen mochten we ‘dromen’ over plaatsen waar we nog zouden willen spelen. Als het er ooit zou van komen, betekent dit voor mij niet dat de stekker er dan uit gaat. De ambitie blijft om samen muziek te maken die we zélf graag horen en spelen, muziek waar we onze emoties in kwijt kunnen en waar we, in het beste geval, ook andere mensen kunnen mee raken. Zo lang we dat kunnen blijven doen als band, is het einde voor mij nog niet in zicht.

Ik zit door mijn vragen. Zijn er nog belangrijke mededelingen naar onze lezers toe?
Chris: Ik zou aan de lezers de voorzichtige suggestie willen doen om wat meer kleur te dragen en niet altijd die zwarte shirts, al dan niet met onleesbare logo’s, vieze tekeningen en opruiende opschriften. Trouwens, jullie moeders houden er niet zo van. Ze hebben het me zelf gezegd. Wat is er nu verkeerd aan een gele polo met fijne blauwe horizontale streepjes?
Pieter: Save the planet, kill yourself! Durf de nachtmerrie beleven samen met ons tijdens een live show! You won’t regret it!

Bedankt voor dit fijne gesprek. En uiteraard veel succes in de komende maanden, jaren, weken.

8 jaar ELPEE - Charisma van Rock - Metal over de drie dagen
8 jaar ELPEE - Café Elpee
Café ELPEE
Deinze
19/04/2019 t-m 21/04/2019
Erik Vandamme

8 jaar ELPEE - Charisma van Rock - Metal over de drie dagen - Drie boeiende avonden boordevol uitdelen van mokerslagen, binnen een uiterst gezellige omkadering

Het is steeds leuk vertoeven in één van de meest gezellige rock/metal/punk cafés die ons land rijk zijn. We hebben het over ELPEE Café/Live Music Club te Deinze. Niet alleen bezoeken we ELPEE met de regelmaat van de klok voor regulaire evenementen door het jaar heen, het is een jaarlijks wederkerend evenement, dat echter steeds met 'stip' in onze agenda staat, is de viering van ‘x jaar ELPEE'. Dit jaar is dat al 8 jaar ELPEE.
Met op het programma klinkende namen binnen underground middens, maar ook daarbuiten. Zoals op zondag punk legendes The Kids. Of op diezelfde avond Luke Appleton, o.a. bekend van Ashtoreth maar ook bassist bij het legendarische Iced Earth,  die trouwens beetje kind aan huis is in ELPEE. Tot ronkende namen als legendarische Epic Metal trots Vicious Rumors en de Braziliaanse Thrashers Woslom of een uiterst blij weerzien met onze vrienden van Turbowarrior of Steel , in een nieuwe bezetting, op vrijdag.
Of neem op zaterdag Objector, één van de meest onderschatte Thrash metal acts die ons land rijk zijn, Izegrim Nederlandse Metal toppers tot Bütcher speed metal uit Antwerpen die steeds zorgt voor Apocalyptische taferelen en Fleshcrawl die eveneens de duisternis laten neerdalen over Deinze, zelfs op een zonovergoten dag.
Kortom, voor ieder wat wils op dit heel geslaagde weekend. Boordevol uitdelen van stevige mokerslagen, binnen telkens die uiterst gezellige en zeer intieme omkadering.

dag 1 - vrijdag 19 april 2019 - Thrashin till dead!
Turbowarrior of Steel (****) De broers Jonas en Jorg Vandamme en Gianni Vuylsteker richten medio 2012 het thrash metal gezelschap Turbowarrior of Steel op. Door de jaren zagen we een band die, bij voorkeur met het verstand op nul maar met een instrumentaal en vocaal vernuft dat tot de puntjes was uitgewerkt, menig daken er gewoon deed afgaan. Doordat daarbij veel gerstenat vloeide, vergeleken we hen vaak met de Duitse band Tankard. En dat is tot op heden nog steeds als een compliment bedoeld. Toen we vernamen dat Gianni de band ging verlaten, waren we er niet gerust in. Want alles draait bij deze band rond de kruisbestuiving tussen de twee broers met Gianni zijn virtuositeit en humor. In ELPEE kregen we eindelijk de kans de band in een heel andere bezetting aan het werk te zien, en was Gianni ook als fan gewoon aanwezig in de zaal. Nog steeds uiterst sympathiek en volop meegenietende trouwens.
Jonas en Jorg zijn ook anno 2019 nog steeds de motor rond Turbowarrior of Steel. Maar worden perfect aangevuld door twee topmuzikanten als Nicolas Vedts wiens bas een meerwaarde bleek te zijn binnen het geheel, bovendien vult zijn stem perfect aan op deze van Jonas. Gerugsteund door een extra gitarist Stijn Vanbrabant ontstaat er een nog voller geluid dan voorheen. Maar wat ons nog het meest over de streep trekt? De stevige portie humor, zelf relativering en het bouwen van een wervelend thrash metal feest waardoor we fan geworden zijn van TWOS? Het blijft ook na het vertrek van iemand die in mijn ogen onvervangbaar was binnen de band, nog steeds overeind staan. En dat is in grote mate te danken aan het feit dat ook de nieuwkomers diezelfde kant uitkijken dan Jorg en Jonas zelf.
Kortom: Vanaf de eerste tot de laatste noot,met wellicht hun meest bekende song ‘Polonaise Pit' als ultieme kers op de taart, ging dat dak er gewoon compleet af in ELPEE. Missie geslaagd, en we slaakten prompt een zucht van opluchting.

Woslom (*****) Braziliaanse Thrash metal, dat komen we toch niet elke dag tegen. Woslom, die trouwens op tournee zijn samen met TWOS - check de facebook pagina voor meer informatie: https://www.facebook.com/pg/woslom/events/?ref=page_internal  -  grasduint wellicht in de doorsnee thrash metal aspecten, zo eigen aan die muziekstijl. Vernieuwend of origineel is dat allemaal niet meer. Maar Woslom voegt daar wel enkele porties hete sausjes boordevol typisch Zuid-Amerikaanse temperament aan toe, waardoor ze toch vrij uniek voor de dag komen. Woslom timmert sinds 1997 aan de weg, bracht door de jaren enkele demo's uit. En kreeg voor zijn eigenlijke debuut 'Time to Rise' - pas in 2010 uitgebracht - enorm veel lovende recensies. Ondertussen is de band een begrip geworden binnen dat typische Thrash metal gebeuren. De band heeft eveneens een ijzersterke live reputatie, en zet dit in ELPEE nog maar eens in de verf. Gelukkig resulteert succes en ervaring in het vak niet altijd in het afleveren van een routine klus. De spontaniteit waarmee de heren op het podium staan, zijn een streling voor oog en oor. De uiterst sympathieke frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan, en zorgt er zo voor dat de aanwezigen stevig uit de bol gaan vanaf begin tot pril einde van de set. Zonder meer slaagt Woslom er dan ook in om technische perfectie te combineren met het bouwen van een ijzersterk thrash metal feest tot voor de tweede keer dat dak er compleet afgaat in ELPEE.
Kortom: Origineel klinken binnen Thrash metal is wellicht onmogelijk, maar de heren presenteren ons een heel lekker potje verschroeiende thrash metal - met een Zuid Amerikaanse 'touch' - die aan je ribben kleeft en waarop je onmogelijk stil kunt blijven staan.

MAGISTARIUM (****) Na een uurtje pauze was het de buurt aan dan Epic/Heavy metal fans om hun hartje op te halen. Waarbij het vooral uitzien was naar kleppers binnen dat Epic metal gebeuren als Vicious Rumors die de eerste avond met een knal van formaat zouden afsluiten.  De Duitse, als Symfonische Powermetal, omschreven band MAGISTARIUM ontstond in 2005.  De band bracht dit jaar een gloednieuwe schijf uit 'War For all and all For Won'. Waaruit ook in ELPEE voldoende werd gegrasduind. Die nieuwe songs konden trouwens op even veel bijval rekenen als de klassiekers die de band binnen het genre ondertussen heeft uitgebracht. Althans het publiek - vooral vooraan het podium - brulde elk van de songs even enthousiast mee, bij voorkeur met vuist in de lucht epische teksten meezingende.
MAGISTARIUM beschikt over muzikanten die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, maar het is toch de praatgrage en heel charismatische frontman die de meeste aandacht naar zich toe trekt. De man beschikt trouwens over een stem als een klok, en laat iedere aanwezige liefhebber van deze typische Heavy Metal vorm dan ook gewillig uit zijn hand eten. Als kers op de taart mocht ook Nick Courtney (zanger/frontman van Vicious Rumors) een song meebrullen. De man zijn heldere en hoge stembereik doen barsten ontstaan in de muren van ELPEE. En dan moest hij nog met zijn eigen band optreden.
Een betere afsluiter van zijn energieke set kon MAGISTARIUM, die een zeer sterke indruk op ons naliet, zich dan ook niet dromen.

Air Raid (****) Ook de Zweedse heavy metal band Air Raid tapt een beetje uit datzelfde vaatje als zijn voorganger. De band ontstond in 2009 en maakte ondertussen toch enkele personeelwissels door. Air Raid laat er geen gras over groeien, en grijpt de aanhoorder vanaf de eerste noot bij het nekvel om niet meer los te laten , tot de laatste noten door de boxen zijn geloeid. Dit door middel van een razendsnelle en verbluffend technisch hoogstaande set, die je als liefhebber van het genre het ene na het andere oorgasme bezorgt. Gebracht op een zodanig energieke wijze, dat er niet alleen koude rillingen over onze rug lopen - hierop stil zitten is eveneens onmogelijk. Headbangen, meebrullen - wederom met die vuist in de lucht- het is er allemaal bij. Ook al worden de ene na het andere typische heavy metal cliché boven gehaald. De band haalt alles uit de kast om zijn publiek over de streep te trekken. De handen gaan eigenlijk de volledige set op elkaar, en dat heeft zijn uitwerking op het podium. Want Air Raid voelt aan dat ze hier een soort thuismatch aan het spelen zijn, en legt de lat prompt nog wat hoger. We waren dan ook niet enkel onder de indruk van wat de gitaristen uit hun instrument toveren, of van de inbreng van een verschroeiend hard spelende drummer. Of van wat de bijzonder goed bij stem zijnde zanger uit zijn strot pompt.
Bij Air Raid kijkt anno 2019 iedereen dezelfde richting uit, waaruit blijkt dat de band eindelijk klaar is om de volgende stap voorwaarts te zetten.
Kortom: Nu dat personeel en andere verwikkelingen van de baan zijn, ligt de weg open naar eeuwige roem binnen het typische heavy/epic metal genre. Op basis van dit gedreven en heel sterk concert, ziet die toekomst er trouwens heel rooskleurig uit voor Air Raid. Houdt deze naam dus zeker in het ogen de volgende maanden, jaren.

Vicious Rumors (*****) De Epic Metal band Vicious Rumors timmert eigenlijk sinds 1979 aan de weg, dat is ondertussen dus veertig jaar. Van de originele bezetting schiet enkel gitarist Geoff Thorpe en drummer Larry Howe, die er in 1985 bijkwam, nog over. Vicious Rumors is door de jaren altijd een graag gezien gast gebleven op menig festival en in concertzalen. Ook brachten ze met de regelmaat van de klok parels van albums uit, die vaak zijn uitgegroeid tot waren klassiekers. 'Soldiers of the Night' (1985) sloeg in als een bom. De echte doorbraak kwam later. Albums als 'Digital Dictator' (1988), 'Vicious Rumors' (1990) en 'Word of Mouth '(1990) zetten Vicious Rumors definitief op de kaart.
Maar ook in de meest recente jaren bracht Vicious Rumors knappe platen uit, waarmee ze bewezen dat jarenlange ervaring niet hoeft te resulteren in het afleveren van flauwe afkooksels in vergelijking van een rijkelijk verleden. Integendeel.
ELPEE was rondom kwart voor elf dan nog steeds goed vol gelopen om deze levende legendes aan het werk te zien en kreeg van minuut één tot de laatste seconde kwaliteit afgeleverd, op een mooi presenteer blaadje. De Nederlandse zanger Nick Holleman, die in 2015 door een indrukwekkende performance op Summerrock ons nog met verstomming sloeg, is er als frontman niet meer bij. Hij werd in 2018 vervangen door Nick Courtney.
‘die kruisverstuiving tussen oude rotten binnen het vak als Geoff en Larry en de gretigheid van de jonge wolven in het vak is de ultieme kers op de taart die ons compleet over de streep trok’, schreven we toen we de band in 2015 zagen optreden op datzelfde Summerrock. Dat laatste is ook in een  vernieuwde bezetting gelukkig nog steeds het geval. Geoff zijn meesterlijke riffs, die door je hart klieven als een bot mes, gecombineerd met torenhoge vocale inbreng van Nick Courtney , doen de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot. Meerdere adrenalinestoten krijgt de aanhoorder te verwerken, waardoor een typisch epic metal feest ontstaat in ons hoofd. Waardoor je dan weer prompt stevig begint te headbangen, en al die songs uit volle borst meebrult van de eerste tot de laatste strofe.
Kortom: Vicious Rumors is het schoolvoorbeeld van legendarische bands die ondanks hun vele jaren van dienst niet tuimelen in de val van het afleveren van flauwe routineklussen afwerken, dat was ons die keer in 2015 al opgevallen. Dat zet de band met een wervelende
Epic metal act die van begin tot einde aan onze ribben blijft kleven, nog maar eens in de verf.

dag 2 - zaterdag 20 april 2019 - Apocalyptische taferelen in ELPEE
Objector (**** 1/2) Eén van de meest onderschatte thrash metal bands die ons land rijk is. Dat is hoe we Objector al een paar keer hebben omschreven. Zowel op als naast het podium heeft deze band nochtans voldoende bewezen uit het heel goede hout gesneden te zijn. Een doorbraak naar een ruim publiek zit er vooralsnog niet in, maar in ELPEE heeft de band zeker weer wat zieltjes bij gewonnen. Zeker weten. Want naar goede gewoonte stuift de band over het podium als een losgeslagen meute bizons die door een porseleinwinkel raast, met een snelheid van 120 km per uur.
Nee, Objector doet niet aan daar veel woorden aan vuil maken, vanaf die eerste gitaar riff grijpt de band je bij het nekvel en laat niet meer los tot de volledige zaal in puin ligt. Dit allemaal met een oog voor technisch hoogstaand vernuft. Want meerdere keren kregen we kippenvel bij menig verschroeiend gitaar solo, en deed frontman Bock door zijn al even verschroeiende vocale inbreng, koude rillingen over onze rug lopen. Toen we de heren zagen aantreden op Antwerp Metal Fest vorige zomer schreven we:
'' Zij die de band wel aan het werk zagen? Mochten getuige zijn van een verdomd hoogstaande Thrash metal concert, waarbij de band die stelling van hierboven, nog wat meer in de verf zetten. Meteen alle registers open gooien, door middel van verschroeiende riffs en drumsalvo's als mokerslagen. Het zorgt ervoor dat de band aan de eisen van een openingsact voldoet. De lont aan het vuur steken, om de boel pas echt te doen ontploffen.'' Laat dit nu ook de rode draad zijn op dit optreden in ELPEE.
Kortom: Objector opent die poorten van de Hel helemaal, maar verdient eigenlijk, alleen al door weer eens een verbluffend strak en snoeihard thrash metal optreden af te leveren, om enkele treden hoger te staan op een affiche. Pure klasse, van Hels hoog niveau presenteren deze thrashband ons op een dienblaadje. Eentje dat er niet alleen verdomt smakelijk uitziet, maar vooral smaakt naar meer van deze soort pure thrash.

Incarceration (***1/2) Daniel da Silva - Vocals/Guitars Michael Koch - Drums vormen samen het duo Incarceration. Het Braziliaans/Duits duo timmert vanuit Duitsland aan de weg, en blijkt door hun set voor heel uiteenlopende reacties te zorgen naderhand. Ook wij fronsten de wenkbrauwen toen we werden geconfronteerd met een geluidsmuur die als meerdere mokerslagen op ons afkwam, en je murw slaat van begin tot einde. Echter allemaal op diezelfde monotone wijze, zonder enige pauze tussendoor. Waardoor je toch even naar adem moet happen om deze verpletterende wervelstorm die over je hoofd heen komt te verwerken. Incarceration trekt inderdaad een muur van lawaai en chaos op, binnen Death metal normen, waaraan geen doorkomen mogelijk is. Het zorgt wellicht voor enkele gefronste wenkbrauwen. Dat deze jongens met twee op het podium het gevoel kunnen naar voor brengen alsof daar een volledige band op dat podium staat te soleren die de ene na de andere geluidsmuur optrekt? Dat is echter een ijzersterke prestatie. Vooral de kruisbestuiving tussen alles om zich heen vernietigende drum salvo's, die aanvoelt als voortdurend getimmer op je hoofd als je met een zware kater opstaat. Gecombineerd met een schreeuwerige vocale inbreng, die recht door je ziel boort, zorgen ervoor dat ELPEE op zijn grondvesten staat te daveren, en de aanhoorder die toch is blijven staan , verweesd en totaal van de kaart achterblijft.

Bütcher (**** 1/2) Van sommige bands weten we ondertussen al bij voorbaat wat we voorgeschoteld zullen krijgen. Het is altijd leuk te zien en te horen dat diezelfde band dat ook bevestigt door middel van een set die ons nog maar eens door elkaar schudt, binnen een duistere en verbluffende omkadering. Bütcher is bovendien in een enorm vernieuwde formatie nog steeds een stevig geoliede machine gebleven waarbij elk van de bandleden, inclusief het nieuw bloed binnen de band, dezelfde richting uitkijkt. En vooral dat is een sterke prestatie. Het unieke aan Bütcher is namelijk dat ze thrash/speed/black en death elementen met elkaar vermengen, tot een uniek geheel. Wat zorgt voor meerdere orkaanuitbarstingen van donker geweld waardoor de poorten van de Hel compleet openzwaaien. Daarbij is het echt nodig dat iedereen diezelfde kant uitkijkt. En dat was in ELPEE zeker het geval.
Wat een band als Bütcher nog het meest siert, dit zowel in heden als in het verleden, naast het podium zijn het één voor één sympathieke jongens die je prompt aanspreken en stevig de hand drukken met een glimlach op de lippen. Eens op dat podium transformeert de band naar een meute demonische wezens recht uit horror films en sage en legendes die je op het puntje van je stoel doen zitten rillen van angst. De heren zien er met geverfde, bloederige gezichten namelijk uit als vervaarlijke demonen die elk van de aanhoorder in ELPEE in een oogwenk zal verscheuren. Zeker als de frontman van dienst met zijn bulderende vocale inbreng de haren op onze armen doen recht komen van pure angst, kijken we uiteindelijk weer eens onze eigen demonen strak in de ogen.
Kortom: Ook in deze nieuwe bezetting doet Bütcher dus zijn reputatie alle eer aan, en voldoet met brio aan onze hoogstaande verwachting. Missie geslaagd dus , de ELPEE confronteren met Apocalyptische taferelen uit de diepste kerkers van de Antwerpse Hel.

Burial (****) De Nederlandse death metal band Burial kan terugkijken op een rijkelijk verleden. De band ontstond in 1991 en bracht in 1993 met 'Relinquished Souls' in 1993 een zeer gesmaakt debuut uit. In 1994 hield de band er echter al mee op. Om in 2001 te herrijzen. Aangezien StevenVrieswijk zijn vocale inbreng vervangt door de gitaar is dat echter in een quasi instrumentale bezetting. In ELPEE staat dus een death metal formatie waarvan de bandleden, door hun vele jaren dienst, goed weten waar ze mee bezig zijn. Maar blijft de jeugdige spontaniteit gelukkig eveneens stevig overeind staan. De riffs die door ons vel klieven als botte bijlen doen ons met verstomming slaan. Gerugsteund door het trommelgeroffel van de meesterlijke drummer van dienst, die door zijn drumwerk nog maar eens Apocalyptische wezens uit die Hel lijkt op te roepen. Als het ware lijkt Burial je door instrumentale oerkracht uit de diepste krochten van die Hel, je dan ook letterlijk te hypnotiseren en zorgt er eveneens voor dat daardoor de temperatuur in de zaal naar een kookpunt stijgt. De instrumentale vuurpijlen, gebracht op een technisch enorm hoogstaande wijze, verdoven je ziel. Door  dat op een zodanig luide wijze te doen, dat er prompt barsten ontstaan in de muren van ELPEE, voel je de vuurtongen van de Hel je voetzolen likken.
Kortom: Hoe gedreven en Hels de band ook uithaalt, zo sympathieke en zachtaardig spreken de heren hun publiek op een warmhartige wijze aan. Maar de duisternis doen neerdalen over ELPEE binnen een verschroeiende instrumentale omkadering. Daarin slaagt de band eveneens met brio.

Izegrim (*****) Ook al is die duisternis ondertussen letterlijk gevallen, Izegrim tracht toch een beetje zon te doen schijnen boven de donkere wolken van hun voorgangers. Ook al resulteert dit gelukkig niet in al teveel roze geur en maneschijn. Integendeel. Want Izegrim is een Nederlandse band die eveneens grasduint door eerder donkere metal soorten. De sympathieke Nederlanders doen de stemming echter eerder omslaan in het bouwen van een stevig metal feestje, waarbij je met de vuist in de lucht overgaat tot meebrullen met de bevallige frontvrouw. Die trouwens over een stembereik beschikt die de grond onder onze voeten doet daveren. Nochtans spreek Marloes haar publiek heel gemoedelijk en zachtmoedig aan, maar eens ze dus begint te zingen ontpopt ditzelfde engelachtig wezen zich tot een ware demonische hogepriesteres die elk moment haar fans zal verscheuren. Gerugsteund door muzikanten die al even duivelse riffs uit hun instrumenten toveren. Het is net dat voortdurende schipperen tussen hemel en Hel dat deze band een bijzondere act maakt om live aan het werk te zien, dat was in het verleden zo. Dat wordt in ELPEE nog maar eens in de verf gezet. Virtuositeit in bespelen van instrumenten, en vocale perfectie, worden in de volledige set gecombineerd met een enorm feest, waarbij crowdsurfers over de hoofden vanaf het podium naar de uitgang worden gedragen. Inclusief Marloes zelf die gelukkig eveneens terug naar het podium wordt gedragen door diezelfde handen.
Kortom: Izegrim brengt een wervelende set waardoor Hemel en Hel worden verbonden tot een logisch en verschroeiend warm aanvoelend geheel. Binnen een uiterst feestelijke omkadering, die aan de ribben kleeft.

Fleshcrawl (****) Ook afsluiter Fleshcrawl sleept binnen death metal gebieden heel wat jaren ervaring met zich mee. De band ontstond eigenlijk al in 1987 onder de naam Morgöth om later om te vormen tot Suffocation, in 1990. Door problemen met een Amerikaanse band met diezelfde naam, moest de Duitse band echter vrij snel terug een andere naam zoeken. In 1991 werd Fleshcrawl geboren. Dat resulteert in 1992 in een sprankelend debuut 'Descend into the absurd'. De band timmert noest verder aan de weg, en drukt door de jaren voldoende zijn stempel op die 'underground' death metal beweging. We zagen tijdens de avond al veel   t-shirts van Fleshcrawl opduiken, de fans waren dus voldoende aanwezig. Ook al was ELPEE toch wat uitgedund na de wervelstormen van zijn voorgangers, wie bleef staan, genoot van een degelijke death metal show die van begin tot einde tot de donkere puntjes was uitgewerkt, zoals dat gewoon hoort binnen deze muziekstijl. Bijster origineel klinkt het allemaal niet, maar de duizenden bommetjes energie, boordevol ultieme duisternis, die telkens als een mokerslag in je gezicht tot ontploffing werden gebracht, deden ons nog een laatste keer naar adem happen. Ruim een uur lang. Waarna Fleshcrawl je de nacht instuurt met een ware krop in de keel, en een gelukzalig gevoel vanbinnen dankzij een avond boordevol duisternis die je murw slaat van begin tot einde. Waarbij, al dan niet binnen een feestelijke omkadering, we Apocalyptische taferelen voor onze ogen zagen verschijnen.

dag 3 - zondag 21 april 2019 - If the KiDS are united
Scott & Alien (****) ELPEE stelt op deze laatste avond een wel heel gevarieerde affiche samen, en met succes want tegen omstreeks 21u - toen The Kids aan hun set zouden beginnen - mocht de organisatie het bordje 'sold out' aan de muur hangen. Maar terug naar het begin van de avond. Deze begon vrij sober met een Blues/Folk set van Scott & Alien. Die ervoor zorgden dat zwevende klanken je Blues hart verwarmen. Goed passende binnen die heel intieme omgeving die ELPEE toch is. Bedwelmden tot verdovende riffs en drumsalvo's gedrenkt in een hartverwarmd stemgeluid hypnotiseren ons dan ook volledig waardoor we prompt gingen zweven over de dansvloer. Het enige wat ik miste was een lekker glas whisky, zo goed passende bij deze muziek - naar mijn bescheiden mening. Want dat is waar Blues het best floreert, in een gezellige bruine kroeg. Waar de barvrouw je met een brede glimlach tegemoet komt. En dat is de sfeer die Scott & Alien op dat podium op een gezapige wijze eveneens weet te creëren, waardoor de band compleet in zijn opzet is geslaagd.

Luke Appleton (*****) En dan moesten de twee top acts van de avond nog komen. Luk Appleton, ook bekend als bassist van Iced Earth en eveneens bekend door zijn bijdrage aan Blaze Bayley en Ashtoreth stelde in een ondertussen zeer goed vol gelopen ELPEE zijn nieuwst solo schijf 'Snake Eyes' voor. Die hij uitbrengt in samenwerking met gitarist Rishi Metha ook bekend als snarenplukker bij Babylon Fire. We kochten prompt die cd aan, een aankoop die naderhand van goudwaarde zou blijken. Want wat de heren akoestisch op ons loslieten was een hypnotiserende samensmelting van virtuositeit, emoties en verdovende magie die je raakte op de meest gevoelige plaats in je hart.
Vanaf die eerst song “Inside Out” kwamen de haren op onze armen recht van puur innerlijk genot. Er wordt  trouwens voldoende gegrasduind doorheen de klasse schijf 'Snake Eyes', een gevarieerde plaat die ook live zorgt voor uiteenlopende reacties. Zoals met de vuist in de lucht stevig staan headbangen, of gewoon ingetogen luisteren en vooral genieten tot de toppen van je tenen. Pure klasse, gebracht door Luke op een zodanig spontane wijze dat je gewoon u gewillig laat meeslepen door middel van zijn 'snake eyes' naar zijn bonte wereld.
Als kers op de taart kregen we ook een Iced Earth song voorgeschoteld, en om af te sluiten: “Watching over me” een song die recht vanuit Luke zijn hart kwam, met zoveel emoties gebracht en door iedereen meegebruld, en waarmee hij mijn hart doorboorde. Ik stond letterlijk in tranen, met de ogen gesloten eveneens de song mee te brullen. Voelde me wegdrijven naar een andere wereld, die wereld toen ik als 9 jarige hoorde dat mijn grootvader en grote voorbeeld was overleden. Ik voelde tranen opwellen, en hield het niet meer droog tot het einde van deze prachtsong want ja, doorheen die jaren is mijn grootvader nog steeds degene die waakt over mij. Een intensiever einde van een magisch mooie set gebracht door virtuozen die als klanken tovenaars je in een trance brengen, heb ik nog maar zelden meegemaakt.
Kortom: Luke & Rishi zijn op zich al klasse muzikanten dat bewezen ze door hun bijdrages aan voornoemde bands voldoende, maar die kruisbestuiving tussen beide zorgt toch voor een unieke en oorverdovende climax waardoor geen trommelvliezen barsten, maar je hart in gruzelementen op de ELPEE vloer terecht komt.

The Kids (*****) Dat een punk band als The Kids nog het best tot zijn recht komt in een intieme omgeving of Club zoals ELPEE? Daarover bestond niet de minste twijfel. In die 15 keer dat ik de band aan het werk zag, waren net die optredens in kleine zalen, waar de band letterlijk oog in oog staat met zijn publiek absolute top concerten. In ELPEE zet de band dat nog eens in de verf, en doet daar een paar scheppen bovenop. Want het publiek dat duidelijk was gekomen voor deze legendarische punkers, ging vanaf de eerste tot de laatste noot gewoon mee uit de bol. En dat heeft zijn uitwerking op Ludo en zijn kompanen die de lat prompt wat hoger leggen. Ludo was naar zijn normen zelfs vrij spraakzaam. Maar The Kids laten vooral nog steeds hun muziek voor zich spreken. Niet teveel woorden aan vuil maken dus en de ene song na de andere mokerslag in het gezicht naar de aanhoorder versturen, binnen een razendsnelle omkadering.
Pure punk klassiekers als “I don’t care”, “Rock over Belgium”, “No monarchy”, “I wanne get a job in the city”  tot “Dead Industry” passeren de revue. De smartphones gaan in de lucht, inclusief het dak van ELPEE bij “There will be no next time” .The Kids bleef die lat nog steeds hoger en hoger te leggen. In een verschroeiende finale deed de band er inderdaad gewoon een paar scheppen bovenop met “Facist cops” - nog steeds de ultieme klassieker waardoor ondertekende punk fan is geworden - en “Do you Love the nazi's” om in de bisrondes daar nog een paar kersen op de taart aan toe te voegen met “If the kids are united” en “Blitzkrieg Bop” waarbij dat dak van ELPEE er voor de laatste keer op deze driedaagse compleet afgaat.
The Kids brengen anno 2019 niets nieuw meer uit, en teren op hun successen uit die gouden jaren (1976-1982), op zich vind ik dat nog steeds een beetje jammer. Maar langs de andere kant paraderen The Kids nog steeds over het podium als jonge punk wolven, die hun publiek compleet gaan verscheuren. En dat getuigt van pure klasse, maar is ook een voorbeeld voor andere punk bands die in wel in de val van afleveren van routineklussen afwerken , trappen. Trouwens is er ook nu weer die kruisbestuiving tussen oude rotten in het vak als Ludo Mariman en Luc van de Poel die perfect aansluit op de inbreng van jong geweld als Tim Jult, en Ief Vanlommel wat zorgt voor een soort magie die je zelden tegenkomt.
Kortom: The Kids zetten in ELPEE meer dan de puntjes op de 'i'. Ze doen me prompt weer zestien worden, toen ik in mijn slaapkamer “Facist cops” uit volle borst mee brulde, en alle heilige huisjes omver ging stampen. Bedankt om nog steeds gewone pure punk levendig te houden! The Kids are still united!

Besluit: Onze favoriete barvrouw Kat en haar gevolg slagen er weer in de metal, punk, blues, hardrock en aanverwante liefhebber een gezellige en bonte driedaagse aan te bieden met kwaliteit van de bovenste plank. Ondanks de toch vermoeiende avonden, steeds met een brede glimlach op de lippen. Ook op de drukke momenten is de bediening steeds tip top in orde, we hoeven nooit lang te wachten op onze pint 'Jupiler 0,0'. Bovendien zat het geluid steeds goed, dankzij de verbluffende geluidsmixers van dienst zowel op vrijdag, zaterdag en zondag. Kortom: 8 jaar ELPEE was weer eentje om in de geschiedenisboeken van onze persoonlijke memoires terecht te komen, wat het betreft bezoeken van festivals en evenementen. Op naar editie negen in 2020. Wij zullen er uiteraard ook weer bij zijn. U toch ook?

Organisatie: Café ELPEE, Deinze

Stormram 2019 - Underground Shows - Stevige Blackened Death Metal shows!
Stormram 2019
2019-04-13
Knipperlicht
Zulte
Erik Vandamme

Het evenement Stormram in is een fijne, gezellige organisatie van 'underground shows' binnen een intieme omkadering in Jeugdhuis Knipperlicht, Zulte. In het voorjaar zijn er enkele evenementen rondom een wel bepaald thema. Zo waren we aanwezig op de Doom metal avond. Het verslag daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/73456-stormram-2019-underground-shows-onaardse-doom-walmen-binnen-een-intieme-omkadering .

Op zaterdag 13 april was het verzamelen geblazen voor de Thrash/Blackened/Death metal fans onder ons. Wederom ging het evenement door in de kelderverdieping. Er was toch heel wat publiek komen opdagen voor twee top acts binnen dat Death Metal gebeuren, die al meerdere keren hebben bewezen totaal niet onder te moeten doen voor de grote internationale namen binnen deze muziekstijl. Carrion en Fractured Insanity deden het dak er dan ook letterlijk afvliegen, er sneuvelden ook enkele bierglazen. Maar dat was eerder door iets te enthousiaste reacties. De feestelijke stemming bleef gedurende de volledige avond namelijk stevig overeind staan.

Apocalyptische in woord en beeld
Het extra fijne aan zo een underground avond is dat je eveneens ontdekkingen kunt doen die aan je ribben blijven kleven. Openingsact Primevil (****) - zoals staat omschreven op hun facebook pagina - een Narrative Blackened Death Metal uit Meerhout. De band bracht recent zijn titelloze debuut uit. En is dus een vrij jonge nieuwkomer binnen dat genre, zo zou je kunnen stellen. Echter blijken we niet te maken te hebben met groentjes in het vak maar met top muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Technisch hoogstaande riffs en drumpartijen waardoor occulte walmen ontstaan die je letterlijk de keel dicht knijpen bewijzen deze stelling meermaals. De vocale aankleding van zanger/frontman Davy Roelstraete - die zowel cleane vocalen als verschroeiende growls naar voor brengt - blijkt dan weer de kers op de taart te zijn om ons prompt naar helse atmosferen te doen wederkeren.
Je wordt als aanhoorder geconfronteerd met apocalyptische taferelen door Davy letterlijk verteld vanuit een boek. Om daarna datzelfde verhaal over sage en legende en dergelijke religie op een al even verschroeiende wijze door je strot te worden geramd. Dit door middel van een stem die je koude rillingen bezorgt. Gekleed in een habijt lijkt Davy bovendien een hogepriester uit de Hel die zijn gelovigen bezweert en hypnotiseert. Gerugsteund door riff tovenaars als gitaristen Yordi Van Malder, Ruben Walraevens en bassist Stijn Callebaut. Gekruid met drum partijen die aanvoelen als mokerslagen in het gezicht, met dank aan drummer van dienst Gabriel Deschamps, komen de haren op onze armen dan ook recht van puur innerlijke angst. En zo hoort dat bij een typische Blackened Death Metal optreden.  Kortom: De duisternis valt letterlijk over Zulte als Primevil na een set boordevol Occulte verhalen de poorten van de Hel letterlijk doet open zwaaien en de aanhoorder in een duister trance doet terecht komen. Missie geslaagd!

Thrash metal binnen een donkere omkadering.
Er zijn naar onze mening steeds subtiele raakvlakken geweest tussen thrash en death metal. Beide genres ademen iets donker en rauw uit waardoor demonische wezens telkens uit de hel elke zaal of club prompt tot moes slaan. Zo een Thrash metal act, die eveneens duistere gedachten over de hoofden doet waaien, is Mental Genöcide (***1/2). Deze groep rond zanger, gitarist en Zultenaar Glenn Vanpoucke heeft zijn roots in de heavy en thrash metal scene van de jaren '80 en'90.  En dat merk je ook aan de manier waarop zowel instrumentaal als vocaal gensters worden geslagen in ons thrash metal hart. Bijster origineel is dat allemaal niet, het is ooit wel eens voorgedaan. Meermaals zelfs. Maar wat  echter puur technisch, zowel instrumentaal als vocaal, naar voor gebracht wordt,  is kwalitatief van zeer hoogstaand niveau. Bovendien straalt de frontman tonnen charisma uit en doet er alles aan om iedereen tot bewegen aan te zetten.  De band slaagt er wellicht niet volledig in om een publiek dat eerder te vinden is voor pure Death Metal aan het moshen te krijgen, de handen gaan wel degelijk op elkaar als Mental Genöcide je de ene na de andere verschroeiende mokerslag uitdeelt, overgoten met de nodige donkere sausjes en gedrenkt in een portie thrash metal van de meest pure soort. Meer hebben we niet nodig om zelf ook over de streep te worden getrokken.

Belgische Death Metal van top niveau - in twee delen!
Het werd ons vrij snel duidelijk dat de absolute publiekstrekker op deze avond headliners Fractured Insanity en Carrion zouden worden. Beide bands wisten ons al meerdere keren te overtuigen van hun kunnen. Zowel op als naast het podium. Daarbij viel ons op dat beide niet moeten onderdoen voor enige Buitenlandse top act binnen het typische Death Metal genre.

Op Stormram kregen we nog maar eens de bevestiging van wat we al wisten. Fractured Insanity (*****) stond met een broek vol goesting op het podium. De spraakzame frontman spreekt vanaf die eerste song “M.A.D.” zijn publiek voortdurend aan en roept hen op tot bewegen en bewegen. Dit resulteert in een death metal feestje, zoals je dat niet elke dag meemaakt. Gerugsteund door één voor één top muzikanten die riffs uit hun instrumenten toveren die nog maar eens de haren op je armen doen recht komen, kijkt de imposante frontman iedere aanwezig strak in de ogen. Als hij zijn strot open zet , komen de eerder vernoemde wezens uit de Apocalyptische scene plots weer uit het donker opduiken, om diezelfde aanhoorder in één ruk te verscheuren.
Opvallend bij Fractured Insanity is dat oorverdovende death metal virtuositeit wordt gecombineerd met tonnen charisma en zin om een publiek te entertainen. Dat was in het verleden de reden waarom we de band zo bijzonder vonden, dat is nog steeds het geval.  Daarvoor haalt de band alles uit de kast tot niemand meer stil staat. We brullen de songs mee, staan stevig te headbangen en laten voornoemde demonen ons gewillig meesleuren naar voornoemde Hel. Echter met een kwinkslag en de nodige zelfrelativering daarbovenop.
Besluit: Ons hoeft Fractured Insanity niet meer te overtuigen. Maar de fans die de band voor nog niet hadden live gezien, waren er na dit optreden in Zulte van overtuigd dat ze een top act aan het werk hebben gezien binnen het Death metal gebeuren. Die naar goede gewoonte humor en donkere ernst perfect met elkaar weet te verbinden, waardoor niet enkel een feestelijke stemming ontstaat in je hoofd. Maar ook in de zaal. Al gauw sneuvelt het eerste bierglas door de wilde en overenthousiast reagerende fans. De band haalt ook enkele kleppers boven zoals “Hell of no mans land”, het machtige “Massive Human Faillure” en blijft op die verschroeiende elan doorgaan met afsluiters “Mass awekeles” - toch één van mijn favoriete songs van de band - tot afsluiter “Man made Hell” als ultieme kers op de donkere taart. Pure klasse!

Onaardse afsluiter, in gewijzigde line-up nog steeds toonaangevend.
Onlangs kregen we het nieuws dat bassist Sam Philipsen Carrion (****1/2) zou verlaten. Een spijtige zaak, maar de band blijft daarom niet bij de pakken zitten. In Collin Boone - die vorige zomer al inviel toen gitarist Jan door een ongeval verstek moest geven - blijkt de perfecte vervanger te zijn. De man heeft al de nodige ervaring opgedaan bij o.a. Powerstroke en Herfst. Ook moest drummer Gert Stals wegens verplichtingen met zijn andere band in Genk, verstek geven voor dit concert. Hij werd vervangen door Nico Veroeven, die het mooie weer maakt bij Serial Butcher. De man beschikt over een immens groot drumstel waarop hij zich uitleeft als een kind in een snoepwinkel.
Carrion legt de lat vanaf begin tot einde heel hoog. Ook al spreekt de beweeglijke frontman Sven Van Severen zijn publiek geregeld aan. Carrion laat daarbij vooral de muziek voor zich spreken. En dat is het soort onaards aanvoelende death metal, waardoor de band ons in het verleden  al een paar keer kippenvelmomenten bezorgden. Ook in Zulte schiet Carrion die ene vuurpijl na de andere op zijn publiek af, waardoor weer een wervelend dansfeest ontstaat van Hels niveau. Songs als “Plague”, “Children of the night”  en “Gingergrind” worden zodanig verschroeiend gebracht, dat de temperatuur in de kelder tot een kookpunt stijgt. Het lijkt zelfs alsof de vuurtongen van de Hel onze voetzolen likken, zo intens duister en heet wordt het in de zaal. De band maakt er, op enkele uiterst gesmaakte kwinkslagen na, niet echt veel woorden aan vuil en blijft doorgaan tot iedereen staat te headbangen en moshen.
Het is voor een band niet evident om in een gewijzigde opstelling op dezelfde wijze verschroeiend uit te halen, als met de leden waarmee je zoveel clubs en festivals hebt afgeschuimd.
Echter omringt Carrion zich op Stormram met top muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. Het drumwerk van Nico overtuigt ons compleet, en dat is een sterke prestatie omdat een man als Gert een onvervangbare pion blijft binnen Carrion. Moest het ooit nog eens nodig zijn, dan weet de band wie aan te spreken.
De vervanger van iemand als Sam, die met zijn bijzonder veelzijdige baslijnen de haren op onze armen reeds meerdere keren deed recht komen, blijkt over diezelfde virtuositeit te beschikken als zijn voorganger. Dit gecombineerd met dat natuurlijke charisma van Sven - wiens stem trouwens aanvoelt als meerder mokerslagen in het gezicht-  de toverkunsten van een uitermate getalenteerde gitarist als Mathieu Vander Vennet en Jan Van Den Berghe zorgt dan ook voor een intense kruisbestuiving die ons donker hart in vuur en vlam zet.
We waren blijkbaar niet alleen met onze mening, want ook het publiek reageerde van begin tot pril einde heel uitbundig op zoveel death metal vuurwerk dat de band op hen afschoot. Stil staan hierop bleek dan ook onmogelijk. Het bier vliegt in de lucht, en de handen gaan op elkaar. De hoofden op en neerwaarts tot de nekspieren pijn doen. En dit tot dat dak er weer eens compleet afvliegt in een razendsnelle finale met “Defiled Sanity”.
Kortom: Carrion sloot dus deze boeiende avond af met een knal van formaat, zoals we dat ondertussen gewoon zijn van hen.

Stormram organiseert binnenkort nog meer evenementen:
Zaterdag 25 mei: https://www.facebook.com/events/1906349746126659/
Zaterdag 6 juli: https://www.facebook.com/events/527754930967584/

Info Stormram - https://www.facebook.com/Kniprock/

Organisatie: Stormram

Na het ter ziele gaan van post-doom band Zeus Walks The Earth richtten Wim (gitaar) en Geert (bas) de doom/sludge band Welcome To Holyland op in 2015. Ik zag op nog geen maand tijd Welcome To Holyland twee keer live en vertoefde in onaards, donkere atmosferen waarvoor we eigenlijk woorden tekort kwamen om te omschrijven hoe we ons daarbij voelden. Over het optreden van deze band uit Aalst op Stormram, Zulte schreven we: ''Binnen deze intieme omkadering werkt die oorverdovende naar een demonische climax opwerkende, doom met sludge en post metal invloeden , zodanig intens op ons gemoed dat we voor een klein uur vertoefden in andere oorden, ver verwijderd van de realiteit, onze eigen demonen nog maar eens diep in de ogen kijkende.
Kortom, als er grenzen zijn aan die donkere intensiviteit dan heeft Welcome To Holyland die grens op Stormram compleet overschreden. Diep onder de indruk doken we de nacht in, op zoek naar een straaltje licht in de duisternis" .
Welcome to Holyland bracht recent een eerste demo uit, hoog tijd om deze ook eens onder de loep te nemen.
“War” , meteen één van de kortste songs op deze schijf, circa vijf minuten, geeft de toon aan. Intensieve, trage doom klanken duwen u met een verschroeiende aanpak tegen een geluidsmuur tot je compleet murw geslagen en je potdoof in de donkere hoek achterblijft. Waarna en vocale aankleding, die klinkt als een Hels geschreeuw uit de donkere bossen, u de ultieme doodsteek toedient. Het is niet alleen hoe die eerste song in elkaar steekt, het blijkt de rode draad te zijn op de volledige schijf. Gerugsteund door gitaristen die met logge riffs je hart doorklieven, en drumsalvo's als hoefgetrappel van paarden uit de Hel, drijft die stem van Wim je bij 'Doom' langzaam maar zeker tot een punt van innerlijke waanzin wanneer je daardoor ook uw eigen demonen in de ogen kijkt.
Je zou kunnen stellen, Welcome to Holyland is een concept dat al zoveel malen is voorgedaan, we horen eigenlijk een combinatie van wat doorsnee Doom metal acts doen gecombineerd met vocale inbreng in de stijl van bijvoorbeeld AmenRa. Net als die laatste slaagt Welcome to Holyland er echter in duisternis zo intens te doen aanvoelen dat die walmen je letterlijk hypnotiseren en lijken te verstikken. Eens elk beetje leven uit je vege lijf is gezogen, grijpt de band je weer bij de keel met de volgende mokerslag “Gift of God”.
Besluit: Begane doom/sludge paden blijft Welcome To Holyland verder bewandelen tot je als aanhoorder compleet waanzinnig geworden in de donkere hoek van de kamer achterblijft, totaal verweesd en met het angstzweet op de lippen.
Origineel? Dat dus misschien niet, maar wel gebracht op een enorm intens hoog niveau zoals we niet elke dag tegen komen. Dat dan weer wel. En dat is zowel op als naast het podium dus het geval.

Tracklist: War 05:13 Doom 11:27 Gift of God 04:40 Mijn Groene Gezellin 11:17

Doom/Sludge
Welcome To Holyland
Welcome To Holyland
Eigen Beheer

 

May is het project rond Fien Desmet die door uiteenlopende samenwerking met al even uiteenlopende artiesten als jonge twintiger geen onbekende meer is in de muziek wereld. May brengt dreampop in zijn meest pure en onversneden vorm. De band bracht met 'Happily Lost At Sea' een knappe EP uit boordevol aanstekelijke dreampop die je tot tranen toe bedwingt, binnen een melancholische omkadering.
Met “Dust” geeft May al de toon aan van hoe deze EP echt in elkaar steekt. Fien zingt over alledaagse onderwerpen, met enorm veel emoties in haar stem. Waardoor je als aanhoorder wegdrijft naar die andere oorden. Zachtmoedigheid is de rode draad op deze EP, maar vooral zonder je in slaap te wiegen. Eerder heeft het een hypnotiserende inwerking op je gemoed waardoor je gekluisterd aan de EP zit te luisteren en vooral intens genieten.
Bij songs als “Nightcall form my daughter”, “That's all there is” en “Elephants” raakt May dan ook telkens die heel gevoelige snaar waardoor je met een krop in de keel, inderdaad meerdere  tranen wegpinkt. Of kippenvelmomenten, zo eigen aan dreampop, uw deel zullen zijn.  May zorgt door deze bijzonder Melancholische omkadering dat er bij elke song opnieuw een deugddoende gemoedsrust over jou voelt neerdalen die je ziel verwarmt. En dat is toch de grote verdienste van die bijzondere vocale aankleding binnen de band. Met alle respect voor de muzikanten van dienst uiteraard.
Kortom: May is vooral een bijzonder weemoedig project gebouwd rond die kristalheldere stem van Fien. Die je hart daardoor sneller doet slaan, en je hypnotiseert maar vooral tot innerlijke rust brengt binnen een dromerige omkadering. Gerugsteund door top muzikanten die haar stem perfect aanvullen, zodat er iets magisch moois ontstaat dat er  dan weer voor zorgt dat binnen het typische Dreampop gebeuren een nieuwe parel is opgestaan. Om te koesteren deze plaat en band dus.

Tracks: Dust - Nightcall From My Daughter - That's all there is - Elephants - Troublemaker

Onlangs kregen we dit bericht in onze mailbox: ''We are Boxing Day, a Belgian poppunk band with influences from Neck Deep, blink-182, The Wonder Years,..With our 2 EP's (Retrospect - the latest from December 2018), we feel we are ready for more and bigger shows. We are signed with 'Real Ghosts Records' (UK) since 2018. ''
We hebben niet de gewoonte terug te keren in de tijd, maar sommige bands verdienen nu eenmaal die extra meer aandacht. Boxing Day is namelijk geen onbekende voor ons. De band ontstond in 2016 en bracht in 2017 een knappe EP op de markt die ook aan ons niet is voorbij gegaan. We schreven daarover: ''Boxing Day blijft hevig om zich heen schoppen, en laat er geen gras over groeien. Zonder meer brengt deze band een kwalitatief hoogstaande punkrock EP uit, waarmee ze bovendien bewijzen niet moeten onderdoen voor de grote bands in het genre".
Met 'Retrospect' blijft Boxing Day begane pop punk wegen verder bewandelen. Een eerder melodieuze en emotionele punkrock song als “Whisper Like You Mean it” bewijst dat deze band zijn eigen grenzen bovendien verder aftast. Meer nog. De band bewijst met deze EP te zijn gegroeid tot een meer volwassen geheel. Met de tweede song “Retrospect” zet Boxing Day deze stelling nog wat meer in de verf. Emoties worden gecombineerd met het uitdelen van stevige mokerslagen die in je gezicht tot ontploffing worden gebracht, en waarbij de aanhoorder een spiegel wordt voor gehouden. Dat is hoe we onze boterham met pop punk het liefst verorberen, dat is wat de band ons ook voorschotelt. Vanuit België doorbreken naar een ruim publiek is altijd een moeilijke opdracht. Maar een band als Boxing Day bewijst nog maar eens dat die mogelijkheid bestaat.
Besluit: Een EP is altijd een soort visitekaartje voor een band om zich te kunnen bewijzen naar publiek en eventuele concert tot festival promotors toe. We waren al onder de indruk van de heel emotionele, weemoedige en verschroeiende aanpak op die vorige EP uit 2017. Anno 2018/2019 bewandelt Boxing Day nog steeds diezelfde wegen, maar lijkt dus meer dan ooit volwassen te zijn geworden. Met deze EP bewijst Boxing Day in elk geval nog veel in zijn mars te hebben dan we voorheen, en inderdaad klaar te zijn voor die grote stap voorwaarts naar eventuele eeuwige roem, waarom niet?
Op basis van deze EP, en de energieke gedrevenheid en gretigheid waarop de songs naar voor worden gebracht, oorspellen we de band in elk een gouden toekomst. Nu is het wachten op de bevestiging met een full album dat er hopelijk snel aankomt.

Tracklist: Whisper Like You mean it 02:41 - Retrospect 03:36

Soms ben ik chauvinistisch, zeker als het gaat om bands uit eigen streek. Soms blijven die betreffende bands wel ergens hangen, maar zijn al even snel uit mijn geheugen gewist. Er zijn echter altijd uitzonderingen op die regel. Eentje daarvan is Neo Minor. Toen we de band vorig jaar leerden kennen op het openingsweekend van Vagevuur - de vernieuwde T-Klub in Lokeren - was ik danig onder de indruk van deze jonge band getalenteerde muzikanten, maar vooral in diepe ontroering gebracht door een engelenstem van zangeres en frontvrouw Astrid die me naar andere oorden doorverwees. In meerdere recensies en verslagen heb ik dan ook mijn excuses moeten aanbieden aan de betreffende muzikanten binnen de band. Onlangs stelde Neo Minor zijn debuut EP voor in JH Okapi, Lokeren, als Lokeraar in hart en nieren kon ik dit niet aan mij laten voorbij gaan. Het verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/73375-neo-minor-ep-release-het-verhaal-van-de-mooie-rups-die-uitgroeit-tot-een-beeldschone-vlinder

We houden van bands die zichzelf heruitvinden, en blijven evolueren in hun kunnen. Dat was al te merken op dat optreden in Okapi. Ook uit die EP blijkt dit meermaals. Hoewel die stem van Astrid nog steeds de bovenhand neemt, hoor je dat de muzikanten zijn mee geëvolueerd. Dit blijkt al uit die eerste song “The More (I Try)” een song boordevol uiteenlopende emoties, die gaan van opzwepend naar diep melancholisch. Waarbij instrumentale impact en de vocale inbreng perfect in elkaar lijken te vloeien tot een magisch geheel. Weemoedigheid en de dansspieren aanspreken op een subtiele wijze is niet alleen de rode draad op deze EP, bij de daarop volgende song “Run” wordt nog meer de nadruk gelegd op lichtjes dreigend je hart raken maar ook een deur op een kiertje houden om de aanhoorder in een feestelijke roes onder te dompelen. Spelen met emoties, tot het oneindige is dus niet alleen live maar ook op deze EP een andere rode draad in het geheel.
“Take Them Home” gaat diezelfde weg op. Echter mijn favoriete nummer , zowel live maar dus ook op EP is “Nightmare”, waar Astrid haar stem onder begeleiding van hemelse mooie piano klanken - met dank aan de virtuositeit van Viktor Verstraeten, me letterlijk tot tranen toe bedwingt, kippenvel bezorgt en uiteindelijk verweesd doet achterblijven in de hoek van de kamer.
Een wondermooie trip die recht in mijn hart boort, gevolgd door een ander hoogtepunt van deze EP “Back to Reality” waar alle registers instrumentaal en vocaal compleet worden open getrokken. Een song waarop Neo Minor nogmaals bewijst een band te zijn die zich niet in een hokje laat duwen, en zijn grenzen blijft verleggen, wat getuigt van pure klasse.

Besluit: Ook al staat bij de omschrijving 'Melodieuze soundpop' - het kind moet een naam dragen nietwaar - gelogen is dat allerminst, maar we horen op deze EP, een soort visitekaartje dat Neo Minor ons aflevert, vooral een band die instrumentaal en vocaal op een jaar tijd is gegroeid en nog blijft groeien.
Bewijs daarvan die laatste song eigenlijk, waar zowel de intensieve intimiteit als de aanstekelijke dansbaarheid in elkaar vloeien tot weer eens een magisch geheel. Een gegeven dat ons meer dan ooit hoopvol doet uitzien naar een gouden toekomst voor een band die op een jaar tijd is uitgegroeid tot één van onze grote favorieten. En ja, een beetje chauvinisme? Het mag en moet zelfs, zeker in deze tijden!

Tracklist: The More (I Try) – Run - Take them home – Nightmare - Back to reality

SPC ECO ofwel het duo Rose Berlin en Dean Garcia, ook bekend als het brein achter baanbrekende alternatieve rock band Curve maar in het verleden ook lid van Eurythmics, brengt het soort Dreampop dat je binnen een eerder melancholische, weemoedige omkadering doet wegzweven naar heel verre oorden. Maar er is eigenlijk veel meer aan de hand. Circa 26 jaar nadat Curve de muziekwereld in vuur en vlam zette, en elf jaar na het oprichten van SPC ECO is de band klaar voor het omdraaien van een volgende bladzijde met hun nieuwste schijf 'Fifteen'. Een pareltje dat verleden en vandaag perfect met elkaar verbindt,  met het oog naar de toekomst gericht.
“Fading Out of time” geeft al de toon aan. Een song boordevol zwevende klanken. Maar vergis u niet, de band lijkt niet volledig in zijn kaarten te laten kijken. De experimentele en eerder zwoele aanpak bezorgen je wel degelijk een ware krop in de keel maar doen ook heel bewust de wenkbrauwen fronsen. Net door een eerder bevreemdend aanvoelende aanpak, waar verdovende instrumentale huzarenstukken worden gecombineerd met een al even melancholische vocale omkadering, Dat is het geval bij songs als “Teach Yourself”, “That's it well don”, “Fifteen”  en “The Heart and sould”. Maar is eigenlijk ook de rode draad op de volledige schijf. Schipperend tussen donker en licht, tussen zoet en dreigend spreekt het duo dan ook voortdurend uiteenlopende emoties aan binnen songs als “Breathing” - een songtitel die perfect binnen dat plaatje past trouwens - “Melancholia mania” en “Stars”. Telkens binnen een omkadering die je dus letterlijk naar adem doet happen, en waarbij enerzijds het angstzweet je op de lippen staat, en duistere gedachten het lijken over te nemen. Maar ook lijkt anderzijds dus de zon schijnt achter die donkere wolken.

Besluit: Telkens opnieuw slaagt SPC ECO erin die snaar te raken die duisternis en licht perfect met elkaar verbindt. Zonder geluidsmuren echt af te breken, maar wel door je hart op een heel bijzondere wijze te raken. Binnen een vreemd aanvoelende omkadering, zowel vocaal als instrumentaal, laat het duo bovendien de weg open om vooral uw fantasie te prikkelen. Beluister deze schijf bij voorkeur met de ogen gesloten om de klanken en vocalen op u te laten inwerken. Tot je, eens onder hypnose gebracht, in een trance terecht komt waardoor een bonte wereld voor jou zal open gaan die enerzijds zal aanvoelen als een zacht deken tegen koude winteravonden, maar heel subtiel er ook zal voor zorgen dat je uw demonen strak in de ogen kijkt.

Tracklist: 1 Fading Out Of Time 02:38 2 Teach Yourself 04:47 3 That's It Well Done 06:44 4 Fifteen 04:22 5 Out In The Cold 05:23 6 The Heart And Soul 04:55 7 Breathing 04:25 8 Melancholia Mania 04:17 9 Stars 05:25 10 Left Out 04:10 11 In Silence 02:36 12 Gloria Sudafed 03:31 13 Never Can Know 03:32 14 The Reason Why 05:03 15 The Little Ones Out Of Time Mix 12:26