We schrijven oktober 2016. Toen zakten we af naar W.E.R.F. labelnight in Concertgebouw in Brugge. We waren diep onder de indruk van de manier waarop een zekere Ben Sluijs zijn saxofoon bespeelde, alsof hij een onderdeel van dat instrument is geworden. Vanaf die avond waren we hevig fan van deze jazzvirtuoos. Op 9 februari zakte Ben Sluijs af naar de Lokerse JazzKlub en kwam daar zijn album 'Particles' onder de naam Ben Sluijs Quartet voorstellen. Dit leek ons een goede gelegenheid om die schijf, ook al is die al in 2018 op de markt gekomen, nog eens onder de loep te nemen. Met Bram De Looze (piano), Dré Pallemaerts (drum) en Lennart Heyndels (contrabas) weet Sluijs weer muzikanten rond zich te verzamelen die zijn intens mooie muziek tot een hemels hoog niveau doet opstijgen.
In alle bescheidenheid is Ben aan de weg blijven timmeren. In Ben Sluijs huist een uitzonderlijk getalenteerde muzikant die letterlijk zijn instrument tot leven brengt. Waardoor hij eerder thuishoort in de hoge regionen binnen dat jazzgebeuren i.p.v. veilig verborgen voor de buitenwereld. Maar we vermoeden dat de man heel bewust voor deze weg heeft gekozen, en ook dat siert hem. Op de schijf is het dan ook die (alt)fluit en saxofoon die de toon aangeven van de plaat. Echter blijkt dus de inbreng van zijn medemuzikanten een enorme meerwaarde te zijn in het geheel. Getuige daarvan een sprankelend mooie “Air Castles” waar Bram zijn pianoklanken je een ware krop in de keel bezorgen, laat klinken als een warme gloed tegen koude winteravonden. Die lijn wordt eigenlijk doorheen de volledige schijf doorgetrokken.
In de Lokerse Jazzklub waren we danig onder de indruk van Dré zijn uitzonderlijke drumwerk. Dat hoor je ook op deze schijf terug. Luister maar naar songs als “Cell Mates” en “Mali” twee songs die worden gedragen door een uitzonderlijk gevarieerd drumwerk, van uiteenlopende kwaliteit, met zelfs een zekere zin tot experimenteren en vooral heel intensiviteit gebracht. Breekbaar als porselein, maar ook net energiek genoeg om je niet in slaap te wiegen is de rode draad in de songs maar ook op de gehele schijf. De zin tot improviseren tot in het oneindige, iets wat ik zo bijzonder vind aan jazz, keert eveneens terug op deze plaat.
Meermaals tuimel je van de ene adembenemende verrassing in de andere. Ben Sluijs laat niet direct in zijn kaarten kijken, waardoor je deze schijf toch enkele luisterbeurten moet geven, om dan weer andere ontdekkingen te doen. Zwevend, adembenemende songs als “Mali”, waarbij dus dat perfecte drumwerk wordt aangevuld met een fluit/saxfoon-inbreng die je onder hypnose brengt, is daar een mooi voorbeeld van. Het doet wat denken aan rituelen waar een fluitspeler de aanhoorder in een soort diepe trance doet belanden door middel van spelen met emoties van de aanhoorder.
U hebt nog niets gelezen over de inbreng van de contrabas? Nu, als je een kers op de taart zoekt in deze schijf dan is het net dit. De baslijnen van Lennart zorgen er namelijk voor dat een warme gloed neerdaalt over je hart. Telkens opnieuw. Tot je, eens in die trance beland, niet wil ontsnappen. Waardoor zijn inbreng van al even grote meerwaarde kan genoemd worden in het geheel.
Ook al ligt de focus enorm op de saxofoon en (alt)fluit van Ben zelf, je hoort hier een band waarvan elk van de leden hun instrument niet bespelen. Nee, ze brengen dat instrument letterlijk tot leven waardoor een perfecte jazzplaat ontstaat. Fragiel als de glimlach van een kind, en net ruw genoeg om je zodanig te hypnotiseren op een zelfs lichtjes dreigende wijze, dat je murw wordt geslagen. Niet door het optrekken van een geluidsmuur, maar door net op die plaats je hart diep te raken waardoor je wegzakt in een andere, mooiere wereld die dit kwartet je aanbiedt.
Tracklist: Particles, Song For Yusef, Miles Behind, Air Castles, Cell Mates, Mali, Jemima, Ice Chrystal.

Blues/Jazz
Particles
Ben Sluijs Quartet
On Purpose Records

Zondag 17 maart staat traditioneel in het teken van Sint-Patrick's Day - de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincie Newfoundland en Labrador. Voor die gelegenheid kleurde ook de Grote Markt in Brussel groen. Dat zorgde voor een magisch mooi schouwspel. Dat we later een zelfde soort magie zouden beleven, binnen een eerder donkere en intensieve omkadering, wisten we toen nog niet. Windhand, de uit Virginia afkomstige doom/stoner band, stond namelijk op het podium van de gezellige totaal uitverkochte AB Club. Windhand timmert sinds 2008 aan de weg en bracht vorig jaar nog een heel goed ontvangen album uit: 'Eternal Return'. De band dompelde de zaal onder in een intensief doom/stoner sfeertje. Waardoor we ons, met de ogen gesloten, apocalyptische taferelen voor de geest haalden.

Maar eerst was er het voorprogramma Grime (****). Deze Italiaanse Sludge metal band laat zich volgens menig biografie inspireren door, we citeren: ''de rotte grond van een begraafplaats en de bedorven drek in een moeras, klinkt de band vuig en roestig, maar speelt het tegelijkertijd op het scherpst van de snede. "  Dat vuil en smerige komt terug in de messcherpe riffs die de bands als vuurpijlen op het publiek afschiet. Waarna een verschroeiende vocaal gebrul je uiteindelijk doet belanden in de diepste en smerigste kerkers van de Hel. De heren gaan waanzinnig tekeer op dat podium, en daveren als een losgeslagen bulldozer over je hoofd heen tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Als het de bedoeling is om de Apocalyps te doen ontstaan in AB Club, dan is deze band met brio in zijn opzet geslaagd.

Lag de lat bij het voorprogramma al heel hoog, dan doet Windhand (*****) daar met een al even verschroeiende set gewoon een paar scheppen bovenop. We waren diep onder de indruk van die zware, logge en meesterlijke riffs van gitarist Garret Morris en bassist Parker Chandler. Drummer Ryan Wolfe met zijn subtiel drumwerk bezorgt je enerzijds koude rillingen, anderzijds deel hij mokerslagen uit waardoor geluidsmuren afbrokkelen. Het is toch die bijzonder emotievolle stem van Doritha Cottrell die je in diepe ontroering achterlaat. Vaak horen we binnen de kruisbestuiving tussen die vocale en instrumentale elementen een link naar bands als Black Sabbath, zeker bij de wat trage op gang komende start van elke song. Eens de registers echter open getrokken ontstaat telkens opnieuw een orkaan uitbarsting, tot de grond onder onze voeten gaat daveren. De ene na de andere aardbeving zorgt er uiteindelijk voor dat, door middel van apocalyptische taferelen, de ultieme duisternis over AB neerdaalt.
De band dompelt je de volledige set, van de eerste tot de laatste noot, onder in diezelfde donkere, intensieve sfeer waarop stilstaan onmogelijk is. Eens in een diepe trance ondergebracht , begin je gewoon te headbangen en kijk je uiteindelijk ook uw eigen demonen gewillig in de ogen. Dat is hoe we onze boterham met doom/stoner trouwens het liefst verorberen. Veel bindteksten haalt Windhand daarbij niet naar boven, de band laat vooral zijn muziek voor zich spreken.
Maar de beminnelijke en vriendelijk glimlachende Doritha verandert wel telkens van een engelachtig wezen die haar publiek zachtmoedig omarmt, in een demonische hogepriesteres die, eens al die voornoemde registers zijn open getrokken, haar publiek bezweert, hypnotiseert. En uiteindelijk in die voornoemde diepste putten van de Hel doet belanden. Ontsnappen is namelijk onmogelijk eens Doritha u in uw greep heeft. Gerugsteund dus door klasse muzikanten die de ene riff na de andere drumsalvo als vuurballen naar het publiek schieten, waardoor je trillend op de benen van zoveel intensieve emoties de zaal verlaat.

Het stralende groene licht dat nog steeds brandt op de grote markt, staat dan ook in sterk contrast met het duister maar deugddoende atmosfeer dat Windhand op deze bijzondere Apocalyptische aanvoelende avond creëerde.

Windhand + Grime
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

‘Doro is anno 2019 nog steeds gewoon Doro' , zei ik bij het verlaten van de Kreun in Kortrijk waar Doro (****), in een lang op voorhand uitverkochte zaal, weer zorgde voor een potje nostalgie uit die jaren '80 waar je, ondanks het voortdurend uit datzelfde vaatje tappen, eigenlijk nooit genoeg van krijgt. Als AC/DC daarmee weg komt, waarom Doro dan niet? 

Uiteraard gaat tijdens een concert van Doro de aandacht naar de op haar 55ste nog steeds stem zeer goed bij stem zijnde frontvrouw. Dat Doro daarbij steeds gebruik maakt van diezelfde soort bindteksten? Het stoort allerminst. Want eens de bevallige frontvrouw songs als “All We Are” , ”Breakin the law” (Judas Priest) tot “Blood Sweat and Rock'n'Roll” , “All For Metal” en de zoveel andere Warlock of solo metal Anthems op het publiek afschiet, gaat het dak er prompt compleet af. Meer nog, het verwondert ons dat na al die wervelstormen van metal anthems en meezingers dat het dak van de Kreun er nog op ligt eigenlijk. We hebben het bij het buiten gaan toch even gecheckt moeten we toegeven.
We willen bovendien ook een pluim op de hoed steken van de enorm strak spelende muzikanten binnen de band. Er viel nergens een speld tussen te krijgen, als de gitaristen Bas Maas, Luca Princoitta en bassist Nick Douglas magistrale riffs uit hun instrumenten toveren die aan de ribben kleven. Ook al weet je op voorhand wat er gaat gebeuren, hierbij krijg je als heavy metal fan gewoon een krop in de keel, en gaan de haren op je armen recht staan van puur genot. Drummer Johnny Dee kreeg eveneens de gelegenheid om een lekker lang uitgesponnen, old school solo uit zijn mouw schudden die op heel veel bijval kon rekenen. Doro stond aan de zijlijn even hard mee te headbangen als de aanwezigen in de zaal. En ook dit siert haar.
Ondanks dat iconische status van deze levende legende is Doro altijd de eenvoud zelf gebleven. Geen sterallures te bespeuren dus bij Doro, maar gewoon pure onversneden rock-'n-roll brengen bij voorkeur met die vuist in de lucht, en het publiek de songs uit volle borst laten meebrullen van vooraan tot ver naar achter.
Besluit: De zaal ontplofte vanaf de eerste noot, en hield niet op met headbangen, vuisten in de lucht steken en meebrullen - bij voorkeur bij het bespelen van een potje luchtgitaar- tot de lichten in de zaal weer werden aangestoken. Met schorre kelen, hoofdpijn en een goed gevoel vanbinnen strompelden de fans  naar buiten. Het publiek was namelijk gekomen voor een old school heavy metal feest, met alle gerstenat daarbovenop. Niets meer of minder, ik vermoed zelfs dat er sommige deze ochtend met een kater zijn opgestaan en vergeten welk concert ze nu eigenlijk hebben bijgewoond. Daarvoor bestaan nu eenmaal smartphones om die concerten op te nemen, en later in de zetel nog eens te bekijken. Of we daar voor of tegenstander van zijn? We laten dat in het midden.

Wat wel een feit is. De fans krijgen met Doro gewoon altijd waar ze voor gekomen zijn. Dat was circa dertig jaar geleden als zo, dat is anno 2019 nog steeds het geval!

Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune

Stormram als festival is ter ziele gegaan, maar de organisatie is niet bij de pakken blijven zitten en heeft enkele fijne 'underground show' avonden op poten gezet.
De organisatie slaagt erin om letterlijk een underground sfeertje te doen ontstaan in dat intieme zaaltje, zeer goed passende bij de thema's van elke avond. Wij zakten op 9 maart af naar het gezellige zaaltje Knipperlicht in Zulte voor een ware doom avond met Loose License en Welcome To Holyland. Oorspronkelijk zou Growing Horns de avond afsluiten maar de band moest op het nippertje zijn optreden op het festival afzeggen. We citeren het volgende bericht op de facebook pagina van Growing Horns even: ''Due to some serious health issues of our beloved friend and drummer Simon, we are forced to cancel our show tonight at Stormram Zulte. We regret to do this, but after last night's show in Bruges, it became clear that Simon hasn't fully recovered from his surgery last Tuesday. Thank you for your understanding, and please enjoy the awesomeness of our brothers in Loose License and Welcome To Holyland." We wensen Simon een spoedig herstel toe en hopen Growing Horns snel terug op het podium te mogen aanschouwen. Sommige bandleden daagden trouwens op om Loose License en Welcome to Holyland aan het werk te zien en de organisatie een hart onder de riem te steken. De vriendschapsband binnen dat 'underground wereldje' tussen verschillende bands is dan ook enorm groot, met als gevolg dat die bands met een broek vol goesting op dat podium staan en alles in het werk stellen om een show neer te zetten alsof ze staan te spelen voor en vol Sportpaleis.
Voor een volledig overzicht van de ‘underground shows’ verwijzen we jullie graag door naar volgende link: http://www.musiczine.net/nl/news/item/72749-stormram-2019-underground-shows-van-2-februari-2019-tot-6-juli-2019-zulte .

Loose License (****) - De perfect geoliede machine zorgt voor Apocalyptische taferelen in Zulte
Loose License had eveneens bijna moeten afzeggen. We vernamen namelijk achteraf dat gitarist Koen een ongeval had gehad en een hersenschudding had opgelopen. Gelukkig stond hij wel op het podium van Stormram, maar hij was al direct na het concert vetrokken. We wensen ook hem een spoedig herstel. Want zijn inbreng is namelijk een grote meerwaarde binnen Loose License, iets wat we in het verleden misschien wat te weinig in de verf hebben gezet. Tijdens de momenten waarop Koen keyboard klanken hanteert of zijn gitaar riffs samen smelten met de inbreng van zijn kompanen , ontstaat er een extra intensieve atmosfeer die ervoor zorgt dat het geluid veel voller klinkt. Dat is trouwens een evolutie die we al bij het vorige, eerder recente, optreden van Loose License hadden opgemerkt. Zanger en frontman Dien (of is het nu Piet? - we zijn er nog steeds niet uit) zijn vocale inbreng en zijn uitstraling op dat podium zorgen er ook nu weer voor dat die donkere gedachten in ons hoofd pas echt tot leven komen. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die met een even grote gedrevenheid verdovende mokerslagen uitdelen waardoor je als aanhoorder tegen een geluidsmuur wordt gekwakt waaraan geen doorkomen mogelijk is. Het is echter wederom in een wervelende finale met o.a. die nieuwe song “the cornation of the lizard” waarbij alle registers zowel instrumentaal als vocaal compleet worden open getrokken, dat het pas echt lijkt alsof de Apocalyps in dat gezellige zaaltje in Zulte is uitgebroken.
Besluit: Loose License brengt het soort Doom metal waar geen speld valt tussen te krijgen, en etaleert instrumentale en vocale perfectie waardoor ze elk beetje fan van dat genre het ene oorgasme na het andere bezorgen. Dat deden ze bij ons in het verleden al enkele keren, ook dat laatste zet de band in eigen huis nog maar eens in de verf , schreven we over het optreden van Loose License op hun eigen festival Doomsday. Dat laatste is nu ook de rode draad op dit optreden op Stormram. De band speelt veel strakker, veel gevarieerder en staat als een perfect geoliede machine op dat podium waarbij elk bandlid, in opperste concentratie, meer dan ooit elkaar blindelings lijkt te vinden. Gelukkig zonder die duistere spontaniteit, zo eigen aan Loose License, uit het oog te verliezen.

Welcome To Holyland (*****) - Onaardse walmen van intensieve duisternis
Over intensiviteit gesproken - een woord dat inderdaad veel terugkomt in dit en andere verslagen over doom avonden van dit kaliber geef ik eerlijk toe. Welcome To Holyland doet in Zulte er nog een paar scheppen bovenop. Ook al staan ze te spelen voor circa tien of twintig fans, ze leggen de lat even hoog alsof ze staan te soleren voor een volgelopen Sportpaleis. Dat de band bestaat uit topmuzikanten die weten waar ze mee bezig zijn zullen we gauw merken. Vanaf die eerste noot sleurt Welcome To Holyland je mee in een vooral instrumentaal intensieve, onaards aanvoelende trip in ultieme duisternis. Geen spotje licht valt er te bespeuren als de oorverdovende riffs en drumsalvo's je hersenpan bereiken, je hart doormidden scheuren en je ziel vermorzelen. De vocale inbreng is misschien eerder beperkt, maar die stem zorgt er wel voor dat je koude rillingen over je rug voelt lopen, vergelijkbaar met het oog in oog staan met je eigen demonen. Over demonische wezens gesproken, lijkt het wel of die laatste door deze verdovende en bedwelmende aanpak, bovenop die eerdere Apocalyptische taferelen, elk moment de zaal zullen over nemen.
We hadden het eveneens over de professionele wijze waarop deze muzikanten hun ding doen. Toen redelijk vroeg in de set zanger/gitarist Wim zijn instrument plots de geest gaf, bleven de overige bandleden gewoon doorspelen. Wim ging even achter de coulissen dat probleem oplossen, plugt zijn instrument terug in, kijkt even naar zijn kompanen en pikt gewoon in alsof er niets is gebeurd. Dat getuigt van pure klasse. Welcome to holyland blijft dus gewoon verder een onaards aanvoelende doomsfeer creëren, waarna Wim de poorten van de Hel gewoon wat meer lijkt open te zetten binnen een perfecte omkadering die past bij die toch wel heen intensieve atmosfeer zo eigen aan een band als deze band uit Aalst. We hebben zelfs grote bands ooit wel een optreden gewoon zien stil leggen op zulke momenten. De mannen hebben blijkbaar Carnaval in Aalst goed verteerd, want spelen dus op een Hels - nee de Hemel en het licht waren nergens te bespeuren op deze avond - hoog niveau. Zonder wederom die dosis humor en spelplezier uit het oog te verliezen.
Besluit: Ook Welcome To Holyland zagen we eerder aan het werk op Doomsday in Zwevegem. We schreven daarover: Binnen en eerder melancholische omkadering, waarbij ook soms stevig wordt uitgehaald, haalt de band alles uit de kast om het publiek in complete duisternis onder te dompelen. Waar het bij Welcome To Holyland vooral om draait , is de aanhoorder bij de keel grijpen, hypnotiseren en doen wegdrijven naar de meest donkere oorden van zijn of haar ziel. Welcome to Holyland legt die lat in Zulte nog hoger. Binnen deze intieme omkadering werkt die oorverdovende, naar een demonische climax opwerkende, doom met sludge en post metal invloeden zodanig intens op ons gemoed dat we voor een klein uur vertoeven in andere oorden, ver verwijderd van de realiteit, onze eigen demonen nog maar eens diep in de ogen keken.
Kortom, als er grenzen zijn aan die in dit verslag zoveel maal vernoemde donkere intensiviteit dan heeft Welcome To Holyland die grens op Stormram compleet overschreden. Diep onder de indruk doken we de nacht in, op zoek naar een straaltje licht in de duisternis.

Info Stormram - https://www.facebook.com/Kniprock/

Organisatie: Stormram

… Neneh Cherry spreekt de dansheupen aan, raakt harten op gevoelige plaatsen en verdooft AB volledig met een eigenzinnige set die aan de ribben kleeft …

Het viel ons bij het binnenwandelen al op dat op deze zaterdagavond een gevarieerd publiek was afgezakt naar de Ancienne Belgique voor een nostalgie trip die eigenlijk geen echte nostalgie trip zou worden. Zo zagen we zowel prille veertigers tot vijftigers, maar ook dertigers of jonger al dan niet met kinderen.
Zo verwonderlijk is dat niet. Na al die jaren spreekt voormalig popicoon Neneh Cherry een heel ruim publiek aan. De tijd van haar grote hits is voorbij, maar met haar nieuwste schijf 'Broken Politics' bewijst de artieste dat ze nog steeds toonaangevende en grensverleggende platen blijft uitbrengen en bovendien blijft evolueren en zichzelf heruitvinden. Dat het zou draaien rond de voorstelling van die nieuwste plaat liet ze in het begin van de set al weten, het resultaat mocht er zijn …

Een voorprogramma is doorgaans het uitgelezen moment om even te genieten van een frisse pint terwijl je de muziek van die laatste als soort achtergrondmuziek op u laat afkomen. Echter zijn er altijd uitzonderingen op deze regel waarbij dat voorprogramma je even diep raakt dan de hoofdact. Dat was dankzij Kelsey Lu (*****) het geval. Kelsey Lu is een jonge, beloftevolle en getalenteerde celliste die stijlen als R&B weet te combineren met bevreemdend aanvoelende dreampop en de aanhoorder zodanig hypnotiseert dat ze een volledige zaal muisstil kan krijgen. Want ja, die zaal was al aardig vol gelopen voor dit voorprogramma, iets dat ook niet al te vaak voorkomt. Kelsey Lu deed iedereen uit haar hand eten, en elke song zorgde weer voor een even daverend applaus als de vorige. Niet zo verwonderlijk, want door haar bijzonder intens stembereik en toch wat mysterieuze uitstraling op dat podium , zorgt deze jonge artieste voor een onaards aanvoelende atmosfeer die je ademloos achter doet blijven, met de krop in de keel. Nee, angst bezorgt ze u niet door die wat vreemd aanvoelende performance, eerder voelt haar set aan als een warm deken dat je beschermt tegen koude winternachten.
Besluit: Kelsey Lu raakt niet zomaar een gevoelige snaar, ze bezorgt ons een oorgasme waardoor we prompt beginnen te zweven over de dansvloer. En dan moest de al even betoverende hoofdact nog komen.

Want, ja ook Neneh Cherry (*****) bewandelt door middel van een tot de verbeelding sprekende set, de lijn tussen de dansspieren en de traanklieren. Neneh Chrerry gaf - zoals we aangaven - in het begin van de set al aan hier vooral te staan om haar nieuwste plaat voor te stellen, treurig waren we daar naderhand niet om.

Dat Neneh niet doet aan een gemakkelijke nostalgie trip, maar eigenzinnig haar eigen ding doet, zorgt zelfs voor een sterretje extra. Want wat blijkt? Die nieuwe songs zijn één voor één verrassende parels die gevoelige snaren raken waarop je prompt dus ook gaat dansen in een  overvol gelopen AB Box. De enorm goed bij stem zijnde Neneh Cherry bezorgt ons bij “Fallen Leave” alvast een eerste krop in de keel, het zou niet het laatste zijn.
De artieste doet trouwens niet aan routineklussen afleveren, ze spreekt haar publiek voortdurend aan. Met een brede glimlach staat ze op het podium, en doet door haar bijzonder charismatische uitstraling de volledige AB dan ook met het grootste gemak uit haar hand eten. Die nieuwe nummers blijken dus ook live het publiek te kunnen bekoren. Want er wordt voortdurend enthousiast gereageerd op lekker aanstekelijke en aan de ribben klevende songs als “Deep Vein Thrombosis” tot het breekbare en wondermooie “Kong”.
Vuurpijl na vuurpijl schiet Neneh Cherry op het publiek af waardoor je geen moment stil staat, maar je hart ook steeds sneller gaat slaan. We pinken dan ook meermaals, al dansende en heupwiegend, een traan weg bij zoveel intensieve emoties die de artieste gerugsteund door top muzikanten, op ons afvuurt. Muzikanten die ook maar mensen blijken te zijn, als het even mis loopt bij “Manchild”.
Dat euvel wordt trouwens opgevangen door een kwinkslag om daarna ervoor te zorgen dat deze song een hoogtepunt van jewelste zou worden. De zaal ontplofte al een paar keer, maar bij deze meezinger van formaat ging het dak er compleet af.
Neneh Cherry bleef maar doorgaan met uppercuts uitdelen, tot iedereen verweesd achterblijft na zoveel mokerslagen met veel liefde uitgedeeld. Bij de bisronde doet Neneh Cherry en haar gevolg er gewoon een paar schepjes bovenop bij kleppers als “Buffalo Stance”. Een kers op de taart leverde Neneh af met het heel aanstekelijke “I've Got u under my skin”, een Cole Porter cover die er ingaat als zoet broodjes. Meteen ook de perfecte afsluiter, van een perfecte avond tot in de toppen van onze tenen!

Besluit: We houden van artiesten die, ondanks het feit dat ze gezien hun iconisch statuut niets meer hoeven te bewijzen, niet achteruit maar vooruit kijken. Neneh Cherry levert geen gemakzuchtige nostalgietrip af, en kleurt anno 2019 totaal niet binnen de lijntjes. Ze maakt het zichzelf daardoor wellicht niet gemakkelijk, maar door deze aanpak blijft ze wel toonaangevende platen uitbrengen, en live shows brengen die verleden, heden en toekomst zodanig perfect met elkaar verbinden, dat zowel de oudere als nieuwe fans aan hun trekken komen.
De nieuwe nummers doen je net als oudere kleppers eveneens dansen in de zaal, bevatten enorm veel verrassende wendingen en raken je hart op meerdere gevoelige plaatsen waardoor je compleet verdooft in de hoek van de kamer achterblijft. Het zorgde er zelfs voor dat we niet treurig waren om het feit dat Neneh Cherry haar grote hits bewaarde tot het einde van de set en zelfs enigszins beperkte. Integendeel zelfs.
Pure klasse maal twee kregen we voorgeschoteld op deze zachte zaterdagavond.

Voor wie dit optreden heeft gemist. Op zondag 7 juli staat Neneh Cherry op het Cactusfestival, we zijn er nu al zeker van dat dit zal zorgen voor een zwoel, zuiders dansfestijn, dat niemand onberoerd zal laten. Neneh is namelijk in bloedvorm, dat bewees ze in de Ancienne Belgique uitvoerig.

Setlist: Fallen Leaves - Shotgun Shack - Deep Vein Thrombosis – Kong - Blank Project - Sycnhronized Devotion - Black Monday - Natural Skin Deep – Manchild – Soldier
BIS: Faster Than The Truth - 7 Seconds - Buffalo Stance - I've Got U Under My Skin (Cole Porter cover)

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/neneh-cherry-02-03-2019

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Het lijkt een beetje een rare vergelijking. Maar het mooiste dat elke ouder kan meemaken is zijn of haar kinderen zien uitgroeien tot volwassenen die heel zelfverzekerd , succesvol en gelukkig in het leven staan. Het is een beetje het gevoel dat me op deze 1 maart in JH Okapi tijdens de EP voorstelling van Neo Minor eveneens overviel.
Toen we begin 2018 deze knappe band ontdekten waren we direct verkocht. We schreven over het optreden van Neo Minor op het openingsweekend van Vagevuur het volgende: 'Neo Minor brengt aanstekelijke dreampop die aan de ribben blijft kleven. Het soort muziek waarop je enerzijds zweeft over de dansvloer. En anderzijds in diepe ontroering geraakt, en zelfs een traan wegpinkt van innerlijk genot.
We zijn Neo Minor in het jaar 2018 op de voet blijven volgen, hadden een interview met hen en zagen hen live op Fonnefeesten en Veldrock in Temse. Telkens was ik onder de indruk van die kristalheldere stem van Astrid die me in zodanig vervoering bracht dat ze me tot tranen toe bedwong. Ver verwijderd van de realiteit en het geroezemoes rondom mij, vertoefde ik telkens opnieuw even in een andere wereld.
We zijn nu 2019 en Neo Minor kwam in een overvol JH Okapi zijn eerste EP voorstellen. Wij waren daar uiteraard ook bij, en zagen een band die ondertussen is geëvolueerd, zijn grenzen aftast, verlegt en zelfs lichtjes experimenteert.
Het nadeel om voorprogramma te zijn op een EP of CD voorstelling is dat de aanwezigen puur en alleen komen voor de band die zijn plaat voorstelt. Als je als artieste dan ook breekbare muziek brengt, met enkel gewapend met een gitaar en heel mooie tot zachte stem, dan is het hek helaas volledig van de dam. Jane Roberts (***) deed o.m. met heel knappe covers haar uiterste best om de aanwezigen te bekoren en slaagde daar wat de eerste rijen betreft ook in. Deze talentvolle zangeres beschikt over een fragiele stem die je een krop in de keel bezorgt, en dus ook het potentieel om binnen het singer-songwriter of breekbare muziekgebeuren potten te breken. Helaas ging haar wondermooie stem verloren in het geroezemoes in het jeugdhuis. Maar hou Jane Robers en haar fragiele stem zeker in het oog, we gaan er nog van horen.

Ook Neo Minor (*****) heeft redelijk wat songs die eveneens in een verstilde, intieme atmosfeer worden gebracht, maar wonder bij wonder konden zij het publiek op die momenten wel zo goed als stil krijgen. Dat is niet alleen de verdienste van de band zelf. De geluidsman van dienst kreeg het geluid in Okapi zodanig goed dat er geen speld valt tussen te krijgen, en dat is gezien de vol gelopen zaal, waar hij zelf haast geen plaats had om deftig te staan aan zijn knoppen, een enorm sterke prestatie.
De band zelf stond heel zelfverzekerd op dat podium. Astrid straalt meer dan ooit charisma uit, spreekt haar publiek aan maar raakt dus wederom die enorm gevoelige snaar door haar toch heel bijzonder, uiteenlopend stembereik. Is dat bij eerder up tempo en sfeervolle songs, op die pakkende mooie momenten onder begeleiding van enkele piano klanken, telkens slaagt Astrid erin ons letterlijk te hypnotiseren en weer naar andere oorden door te verwijzen.

Ik moet echter weer eens mijn excuses aanbieden aan de topmuzikanten binnen Neo Minor voor het wat overmatig bewieroken van hun knappe frontvrouw. Want ik zag en hoorde ook instrumentaal enkele gedurfde soundscapes waarbij subtiel zelfs wat werd geëxperimenteerd, of naar andere muziekstijlen werd gekeken. Kwestie van zich niet te laten wegduwen in dat 'dreampop' hokje kon dat wel tellen. Een mooi voorbeeld is de inbreng van knappe trompet klanken, die zorgde voor een Jazz vibe binnen die song, eigenlijk wel knap gevonden.
Een ander mooi moment was toen bij een ingetogen song de smartphone lichtjes prompt de lucht in gingen, wat zorgde voor een magische sfeer in het jeugdhuis. Telkens viel ons op hoe Neo Minor langzaam maar zeker volwassen is geworden, en is gegroeid in zijn kunnen. De perfectie wordt daarbij benaderd, zonder de spontaniteit uit het oog te verliezen.

Besluit: Meer dan ooit is Neo Minor een goed geoliede machine geworden waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. De muzikanten en vocalist vinden elkaar blindelings, iedereen straalt enorm veel spelplezier uit. Maar vooral hoor en zie je een band die duidelijk vooruit kijkt, ook naar andere muziekstijlen en genres toe. Waardoor we enerzijds, binnen zwevende atmosferen, stonden te dansen - in zoverre daar plaats voor was. Anderzijds geraakte ik wederom in zodanige ontroering dat ik, gehypnotiseerd door dat magisch klankenbord en die kristalheldere stem van Astrid, ver verwijderd van de realiteit rondom mij vertoefde in het Hemels paradijs. Of het verhaal van de wondermooie rups die is uitgegroeid tot een beeldschone vlinder.

Setlist
Intro - Run - What's Going on? - Take Them Home - Peace of Mind - Do I wanna Know (Artic Monkeys) - Nightmare - The More (I Try) -How To Be Me - Back To Reality

Organisatie: Neo Minor ism JH Okapi, Lokeren

STADT is een bijzonder veelzijdig project rond talentvolle muzikanten uit alle hoeken van de muziekwereld. STADT timmert al enkele jaren aan de weg en brengt binnenkort een nieuwe plaat uit ' There Is/Nothing Twice'. Een zeer visuele plaat die aantoont dat deze band nog steeds blijft evolueren en zichzelf heruitvinden, tot het oneindige. We hadden in de uiterst gezellige koffiebar 'Het Moment' in Gent een fijn gesprek met Frederik en Fulco over heden, verleden en toekomst van STADT .

We kennen de band uiteraard. Maar voor onze lezers die jullie nog niet zouden kennen. Wie is STADT? Hoe en wanneer is de band ontstaan? Vertel eens wat meer over STADT. Waar komt de naam feitelijk vandaan, waar staat die voor?
We leerden elkaar kennen via een gemeenschappelijke vriend in Tienen (ergens tussen 2002, 2004) waar we hele nachten vol jamden en samen veel naar muziek luisterden. Mijn broer Simon Segers en ik (Frederik) hadden toen een live Hip Hop band (Members of Marvelas) samen met enkele leden van Absynthe Minded . Toen zij op het punt stonden om door te breken en de band gingen verlaten vroeg ik aan Joris Cool en Fulco Ottervanger om ons te vervoegen. Na een heel plezante tijd merkten we dat we als band misschien meer te vertellen hadden dan we toen deden. We kregen een platform in de Café Charlatan waar we 2 jaar lang iedere maand nummers konden uittesten onder de naam Marvelas Something. Deze schoot alle richtingen uit van Nederlandstalige retropop tot keiharde progrock. Na enkele jaren brachten we een driedubbele cd uit , elke cd had zijn genre.
Na het ongeleide projectiel wat Marvelas Something was , voelden we de nood om al het goede van onze experimenten te condenseren tot één geluid en daar hoorde ook een nieuwe naam bij: STADT. De naam was kort, krachtig duidelijk en op zich een mooie metafoor voor onze muziek. Elke stad bestaat namelijk uit zoveel verscheidene mensen, plekken, geuren en toch heeft iedere stad zijn eigen duidelijke identiteit. Net zoals STADT dus

Terugkijkende op de tijd, wat is de grootste verandering door de jaren heen?
Vroeger lieten we ons misschien meer inspireren door andere bands. Terwijl vandaag een nummer pas af is als het klinkt als STADT. Ook de nummers zijn iets opener geschreven zodat er ruimte is om dingen te laten gebeuren zowel live als in de studio. We zijn namelijk allen een beetje verslaafd aan ‘het nieuwe’ dus alles vastleggen en reproduceren is voor ons niet echt een optie.

Na de release van hun tweede langspeler ‘Escalators’, in 2015, gingen het voor verschillende STADT leden alle kanten op, lees ik daar eveneens. Is het daardoor dat het even stil is gebleven rond de band? Of is me ondertussen iets ontgaan?
We waren inderdaad allemaal intensiever met andere projecten bezig, althans projecten die opvielen bij het grote publiek. Achter de coulissen, zijn we echter altijd bezig gebleven met nieuwe nummers schrijven. Ideeën uitwisselen en zo. Het is dus niet zo dat STADT eigenlijk stil heeft gezeten. Maar het publiek heeft daar wellicht niet zoveel van gemerkt.

In 2016 stond STADT enkele weken uitgestald in het Antwerpse kunstencentrum DeSingel als 'artist in residence'? Vertel eens wat meer over die ervaring?
Dat was een leuke ervaring. We waren als band al een tijdje op zoek naar manieren om die vrijheid en improvisatie te integreren in onze muziek. In De Singel hebben we drie weken de tijd gekregen om in luxeomstandigheden te onderzoeken wat de verschillende opties waren. Heel veel nummers van deze plaat zijn daar dan ook ontstaan. Het is dankzij deze residentie dat bovendien het idee is gerijpt om de plaat voor de helft live op te nemen. Ook visueel hebben we wat kunnen experimenteren met de mannen van CIRCLE Ø STRIPE

Is het project STADT eigenlijk wel combineerbaar met die andere projecten? Want daar kruipt ook veel tijd in
Het is, net zoals in onze relaties en zo, altijd goede afspraken maken. Als we dat voor ogen houden, is dat allemaal zeer goed combineerbaar. Op het moment zal het dus met STADT iets drukker zijn, en houden we daar - naar de andere projecten toe - wat meer rekening mee.

Voor jullie aan de opnames van hun nieuwe album ‘There Is/Nothing Twice’  begonnen stond 'een plaat maken' niet bepaald bovenaan het to do-lijstje. 'Iets', wilden jullie maken, ees ik in een nieuwsbericht. Verklaar u nader?
Omdat we als band live vaak intensere zijsprongen maken, kwam het idee om een volledig live concert uit te brengen i.p.v. een plaat. Zodat we die ontsporingen eindelijk eens konden registreren en ons niet verloren in het analyseren en perfectioneren van de muziek. Het eindresultaat is dan ook iets rauwer, losser en er staat hier en daar een foutje op, maar iedere keer als ik terug luister ben ik erg trots op wat we daar hebben gedaan. Het idee was dus initieel om hier een concertfilm bij te maken. Toen kwamen Wim Reygaert + AUDIOTHEQUE aan boord en werd het iets tussen een concert, plaat en een film. Onze muziek is in ieder geval al vrij visueel en de beelden van Wim maken het af. Ik denk dat we ons de opnames van kant B altijd zullen herinneren terwijl de herinneringen aan kant A (studio kant) en onze vorige platen al vager zijn. De Film zal trouwens ergens later dit jaar te zien zijn waar wat en hoe weten we echter nog niet.

Wat zijn de verwachtingen van het nieuwe album? is er tegenover de vorige plaat eigenlijk iets veranderd?
We zijn steeds bezig met veranderen, improviseren, en terug veranderen. Dus ja, STADT is een band in beweging. De verwachtingen? Dat de luisteraar zich kan vinden in de muziek die we aanbieden.

Wordt het nieuwe album ook ergens voorgesteld (tegenwoordig is dat allemaal met een heuse release show met alles erop en eraan)
Ja, op vrijdag 8 maart Democrazy/De Koer (Gent) - https://www.facebook.com/events/1842722312523957/

Zijn er verdere toerplannen of zo? Ook naar het buitenland toe?
Op dit moment komen de boekingen binnen maar het zal meer richting de zomer zijn.

In tijden van digitalisering, is het nog interessant een Cd of LP maken? Wat is jullie mening over Streaming sites als Spotify?
Dat is eigenlijk een beetje dubbel. Door die streaming bereik je uiteraard vele mensen, zo zijn er artiesten met duizenden luisterbeurten van een bepaalde song, dat is toch enorm. Dus tegen die streaming zoals spotify zijn we niet compleet. Het is echter vooral interessant om Cd's en platen te blijven uitbrengen, omdat mensen vaak vragen naar een fysiek exemplaar. Optredens doen is om die reden nog belangrijker geworden voor een band.

Hoe en waar zien jullie jezelf binnen laten ons zeggen tien jaar?
We hopen te mogen blijven evolueren als band, en dat ons publiek daar gewillig in wil meegaan. En dat we binnen tien jaar nog steeds mooie platen mogen uitbrengen, die net iets anders zijn dan de vorige. Als de inspiratie blijft komen om dat te doen is ons doel bereikt.

Bedankt voor dit heel fijne gesprek, en enorm veel succes met de nieuwe plaat en in de komende jaren.

VZW The Lizard organiseerde op zaterdag 23 februari voor de tweede keer een doom metal avondje.
Wie zijn VZW The Lizard? We citeren even deze introductie op de facebook pagina van deze organisatie: ''Vzw The Lizard doelt op het organiseren van evenementen zoals concerten, clinics enz ... binnen de sector van de zware metalen met als doel entertainment en het bewust maken van niches binnen de globale noemer van ‘de Metal’.
Na een geslaagde eerste editie met Marche Funebre, Splendidula, Loose License en Growing Horns mocht The Finish in Zwevegem nu Welcome to Holyland, FAAL, Den., Famyne en uiteraard Loose License zelf, verwelkomen.
Het uiterst gezellig zaaltje was aardig vol gelopen voor deze avond, al zou dat vooral voor Loose License zijn, die hier een thuismatch spelen. Maar ook Welcome To Holyland en Famyne - wat mij betreft de meest aangename verrassing van de avond - konden op heel wat bijval rekenen.

Ons laten onderdompelen in een intensieve doomatmosfeer, al dan niet binnen een gevarieerde of eerder verdovende setting, is de rode draad van deze avond.
Openingsact Den.(***1/2) mocht tonen hoe dat moet. We citeren even uit de biografie op de facebook pagina van het evenement: ''Den. is een jong, beloftevol en getalenteerd tweekoppig psychedelisch orkest uit het Verenigd Koninkrijk dat we hebben weten te strikken om de bill te openen. Nog vrij onbekend, maar steevast klaar om daar verandering in te brengen zullen ze ons laten genieten van een mix van stoner, sludge en psychedelica.''
Dit duo beschikt over een drummer die niet alleen de vellen bedient op een verschroeiende wijze, maar ook over een stembereik beschikt waardoor de haren op je armen recht komen. Gerugsteund door zijn kompaan die met een eerder cleane vocale inbreng ervoor zorgt dat er enige variatie gevormd wordt binnen de set.
Den. is bovendien een band dat perfect stoner elementen vermengt met sausjes psychedelische doom, maar duidelijk nog kan groeien in zijn kunnen. Want ondanks de gedeeltelijk verdovende en anderzijds verschroeiend setting, kon dit duo ons vooralsnog niet compleet over de streep trekken. Het potentieel echter, om potten gaan breken binnen dat stoner/doom en psychedelisch muziekgebeuren komt wel naar boven drijven. Vooral als drummer en gitarist hun talenten als muzikant en vocalist samensmelten tot één geheel, ontstaat iets magisch waardoor de poorten van de Hel voor het eerst deze avond helemaal open zwaaien. Een band om in het oog te houden naar de toekomst toe dus deze Den.

Welcome To Holyland (****) bleek één van de publiekstrekkers op deze avond. Dat is gezien hun status niet zo verwonderlijk. Als er een band is die typische doom brengt, op een monotone maar enorm intensieve wijze, an is het Welcome To Holyland wel. De uit Aalst afkomstige band bracht in 2018 zijn eerste EP 'Welcome to holyland' uit en liet een diepe indruk na bij de globale doom liefhebber die houdt van trage, slome doom omgeven door walmen van verdriet, pijn en weemoedigheid.
Binnen en eerder melancholische omkadering, waarbij ook soms stevig wordt uitgehaald, haalt de band alles uit de kast om het publiek in complete duisternis onder te dompelen. Waar het bij Welcome To Holyland vooral om draait , is de aanhoorder bij de keel grijpen, hypnotiseren en doen wegdrijven naar de meest donkere oorden van zijn of haar ziel. Om dat doel te bereiken, moet je dan ook helemaal open staan voor de steeds diezelfde lijn opgaande inbreng. Dat dit een niet voor iedereen even gemakkelijke brok vlees is om te verorberen, kunnen we dan ook goed begrijpen. Wie zich echter gewillig liet meeslepen door dat verdovend klankenbord, vertoefde voor een kleine drie kwartier in een heel andere wereld. Omgeven door zijn eigen demonen, zonder dat je pijn voelt , maar wel een zekere gemoedsrust over jou voelt neerdalen, binnen diezelfde duistere omkadering. Dat alles diezelfde lijn uitgaat, en de band niet echt doet aan bindteksten , stoort daardoor allerminst.

Wie houdt van doom metal binnen een eerder gevarieerde omkadering zal bij Loose License (*****) eerder zijn gading hebben gevonden. De band dweept met bands als Black Sabbath en dat is ook te merken, aan de instrumentale en vocale knipogen links en rechts naar die laatste.
Loose License speelt een thuismatch en laat The Finish zo goed als compleet vol lopen. Een thuismatch dient natuurlijk altijd gespeeld te worden, weten we ondertussen. Bij voorbaat deze winnen is onmogelijk. Nu, deze band bestaat uit één voor één klasse muzikanten van eenzaam hoog niveau, die weten waar ze mee bezig zijn. Waardoor ze met het grootste gemak iedereen uit hun hand doen eten. Dat bleek al in het verleden, maar ook in eigen huis - bij wijze van spreken - zet Loose License de puntjes op de 'i', binnen een set die verschroeit, verdooft of je eventueel tot waanzin drijft. Die waanzin vinden we vooral terug in de stem van Piet ‘Pietn’ Verstraete die zoveel emoties verstopt in die vocale inbreng dat je enerzijds tot tranen toe wordt bedwongen, en anderzijds met de krop in de keel je laat meevoeren naar zijn donkere wereld. Gerugsteund door eeuwig verschroeiend solerende gitaristen Koen ‘Biezie’ Biesbrouck en Marc ‘Markie’ Vangheluwe die hun instrument niet zomaar bespelen, maar de riffs zodanig tot leven brengen, dat ook jij tot diezelfde waanzin zal worden gedreven.
De kers op de taart wordt naar goede gewoonte afgeleverd door het verschroeiende drumwerk van Vincent ‘Mille’ Millecam.
Om maar te besluiten: Loose License brengt het soort Doom metal waar geen speld valt tussen te krijgen, en etaleert instrumentale en vocale perfectie waardoor ze elk beetje fan van dat genre het ene oorgasme na het andere bezorgen. Dat deden ze bij ons in het verleden al enkele keren, ook dat laatste zet de band in eigen huis nog maar eens in de verf.
Volgende afspraak: Stormram in Zulte - https://www.facebook.com/events/689561174761752/ - met op het programma Growing Horns en Welcome To Holyland; Een niet te missen avond voor de doorsnee Doom Metal liefhebber.

We hebben de gewoonte van maximum vijf sterren te geven, sommige bands verdienen echter meer dan dat. Famyne (*****) liet een zodanig diepe indruk achter in ons hart, dat we daar nu nog steeds van nagenieten … luisterend naar die schitterende schijf ‘Famyne' die zodanig veel emoties naar boven brengt dat we prompt in een kleurrijke - hoewel dat eerder een understatement kan genoemd worden door de duistere atmosfeer die wordt geschapen - fantasiewereld terecht komen, boordevol waanzin.
Famyne brengt een zodanig gevarieerde set, dat je als aanhoorder enerzijds wordt ondergedompeld in een eerder intieme en verstilde atmosfeer die je een krop in de keel bezorgt, anderzijds wordt het tempo zodanig de hoogte in gestuwd dat je met een kwak tegen een geluidsmuur terecht komt tot je compleet murw geslagen zelf tot waanzin wordt gedreven.
Tom Vane beschikt over een zeer uiteenlopend stembereik, zijn stem hypnotiseert je trouwens letterlijk. En doet je naar adem happen, telkens opnieuw. Gerugsteund door een instrumentale inbreng van gitaristen Alex Tolson, Martin Emmons en de bas virtuositeit van Chris Travers tot de drum salvo's van Jake Cook , lijken we naar alle hoeken van de kamer te stuiteren, in golvende bewegingen. Alsof je varende op kalme wateren plots wordt geconfronteerd met het ontstaan van een wervelstorm. Eens de rust teruggekeerd , blijf je totaal verweesd achter, binnen de  ingetogen setting. Waarna de band je nogmaals meesleurt in een volgende orkaan uitbarsting die je naar de bodem van de wilde zee meesleurt. Waarna de rust weerkeert in je hart, maar niet te lang. Zo blijft de band maar doorgaan met schipperen tussen mokerslagen uitdelen en je hart strelen en diepe ontroeren, tot je compleet van de kaart achterblijft in de meest donkere gedachten. We moesten dan ook letterlijk even op adem komen buiten de zaal, bekomende van zoveel uiteenlopende emoties waarmee de band ons enerzijds bedwelmd en anderzijds tot waanzin drijft. Indrukwekkend! En zelfs dit is een understatement van formaat.

Nog steeds onder de indruk van dit bijzonder veelzijdig concert was het wachten op FAAL (****) die de avond mochten afsluiten voor een plots toch iets minder gevulde zaal, omstreeks half twaalf bijna. Toen we de band in 2017 zagen optreden in Oostende schreven we daarover: ''Traag, als een ratelslang die haar prooi elk moment zal verscheuren, drijven angstaanjagende klanken de aanhoorder tot pure waanzin. Waarna bulderende tot hartverscheurende vocalen je uiteindelijk de adem ontnemen.'' Laat dit laatste nu ook de rode draad vormen in het optreden van FAAL op Doomsday II. Afsluiten binnen een sfeertje dat je doet denken aan een intensieve begrafenis, waar de tranen vloeien maar je ook met een glimlach terugkijkt op het verleden van je geliefde. Het is een andere omschrijving van wat we hier beleefden.
Ik maakte dan ook de bedenking dat deze muziek gerust mag gedraaid worden op mijn begrafenis - binnen vijftig jaar, dan ben ik pas 104. FAAL verstaat de unieke kunst om zijn Doom muziek zodanig krachtdadig te laten klinken dat geen geluidsmuren worden afgebroken, maar telkens die gevoelige snaar van de aanhoorder diep wordt geraakt, waardoor je hart alsnog in gruzelementen geslagen op de vloer van de zaal terecht komt.
Het is ook niet zo dat het er stil en onbewogen aan toe gaat. De heren drijven het tempo op tot op de grens van het onaardse, waardoor je recht in de ogen van de dood kijkt. Echter zonder je angst in te boezemen, eerder voel je een duistere gemoedsrust over jou neerdalen die ervoor zorgt dat je je lot aanvaardt.
Een betere afsluiter van deze doom avond kon de organisatie zich dan ook niet dromen.

Besluit: Ondanks de sterke prestatie van elk van de bands op deze affiche is de grote overwinnaar het festival zelf. Doomsday is namelijk een klein en heel gezellig festival, binnen een intieme omgeving in een al even gezellige zaal The Finish. Waar de duisternis eerder aanvoelt als een warm deken tegen koude winterdagen. Die aparte atmosfeer zorgt ervoor dat elk van de doom bands op deze affiche tot hun recht komen. 
Het genre floreert namelijk nog het best binnen een atmosfeer van intimiteit. En daardoor is Doomsday het perfecte festival voor elk beetje doom metal fan die ook de underground van het genre eens wil bezoeken. We zien al uit naar de derde editie van dit uiterst gezellige evenement, op poten gezet door mensen met kennis van zaken.

Organisatie: VZW The Lizard

Toen ik in mijn omgeving vertelde dat ik op zondagavond 24 februari naar Ancienne Belgique zou afzakken voor Maggie Rogers kreeg ik vaak als antwoord: ''Wie?'' Vooralsnog is deze Amerikaanse artieste, voor een ruim publiek althans, inderdaad min of meer een nobele onbekende. We zijn er na dit optreden in de AB echter zeker van, dat is gewoon een kwestie van tijd. Maggie Rogers werd ontdekt door Pharrell Williams, stond ondertussen op Rock Werchter en speelde eerder de AB Club volledig plat met een set boordevol emoties die uitmonden in een dansfestijn.
Maggie Rogers stelde haar debuut 'Heard It In A Past Life' voor in een goed vol gelopen AB Ballroom. Hoewel dat laatste niet volledig blijkt te kloppen. De artieste bracht namelijk in eigen beheer al werk uit in 2012 en 2014, die albums zijn , volgens we hebben vernomen echter niet meer te verkrijgen. Met 'Heard It In A Past life' zet ze dus eindelijk haar eerste stappen om de wereld te veroveren.

Ook openingsact Mallrat (***1/2) beschikt over potentieel om binnen de kortste keren potten te gaan breken. Deze piepjonge rap artieste beschikt over een stem en uitstraling waarmee ze nu al de eerste rijen, tot aan de PA, uit haar hand kan doen eten. Door middel van een aanstekelijk op de dansspieren werkende set, waarbij de beminnelijk glimlachende frontvrouw zich laat flankeren door een al even talentvolle artieste aan de knopjes, ontstaat een eerste klein feestje in een dik half uur vooraleer de hoofdact het podium betreedt.
Besluit: Als de bedoeling van een voorprogramma is om de lont aan het vuur te steken om de boel te doen ontploffen, dan is Mallrat met brio in die opdracht geslaagd. Maar we zien dus vooral dat er veel meer inzit in deze artieste, dan er nu is uitgekomen. Een naam om op basis van dit bijzonder aanstekelijke optreden, binnen rap , hip hop en R&B middens, in het oog te houden dus!
Luister ondertussen naar die heel aanstekelijke EP van Mallrat 'In The Sky': https://mallrat.lnk.to/InTheSky  Eveneens een aanrader.

We houden van artiesten die zich binnen de muziekwereld eigenzinnig opstellen, en zonder verpinken hun eigen weg gaan, of songs uitbrengen die vanuit het hart komen. Toen Maggie Rogers (****) het podium met veel enthousiasme betrad, voelden we al direct aan dat hier een artieste staat die haar muziek inderdaad brengt vanuit het buikgevoel. Vanaf de eerste song legt Maggie Rogers de lat enorm hoog. Niet alleen beschikt ze over een bijzonder veelzijdig stembereik, ze staat enorm beweeglijk op dat podium en geeft haar bandleden voldoende ruimte om zich te ontplooien. Bovendien spreekt ze voortdurend oprecht haar  dank uit naar het publiek. Maar vooral doet Maggie Rogers dus een aanstekelijk dansfeest ontstaan, waarbij toch ook veel intense emoties naar boven komen. Haar songs zijn dan ook geschreven vanuit datzelfde buikgevoel, waardoor enerzijds de dansspieren worden aangesproken, en anderzijds met een krop in de keel een traantje wegpinkt.
De oprechtheid in haar stem en uitstraling komt naar voor in zowel de up tempo songs, als heel breekbare momenten waardoor ze het publiek - dat eerder lekker stond mee te springen en te dansen - zelfs muisstil kan krijgen. Om zoiets tot stand te kunnen brengen, moet je als artieste enorm sterk in je schoenen staan.
Een magisch mooi moment tussen al die vele hoogtepunten was toen bij “Back in my body” spontaan de smartphone lichtjes de lucht in gingen, wat ook Maggie Rogers niet is ontgaan die diep ontroerd hierop reageerde. Na de regulaire set is er nog plaats voor een ingetogen, akoestische versie van “I Wanne Dance With Somebody” van Whitney Houston. Een cover die op zo emotionele wijze wordt gebracht dat de zaal die eerst borrelde van enthousiasme er even stil van wordt.

De ontroering uit haar stem en uitstraling combineert Maggie Rogers met tonnen charisma, en vooral doet ze een wervelend dansfeest ontstaan dat niet alleen deugd doet aan je hart. Stilstaan was eveneens onmogelijk.
Conclusie - Houd deze talentvolle artieste in het oog, want voor je het weet zorgt ze voor hetzelfde soort aanstekelijk dansfestijn, boordevol oprechte emoties, in een overvol Sportpaleis.

Setlist: Give A Little – Burning - Say It  - Dog Years  - Overnight  - Light On  - On + Off  - Alaska - The Knife  - Tim McGraw (Taylor Swift cover) - Retrogade  - Back In My Body  - Falling Water - I Wanna Dance With Somebody (Whitney Houston Cover)

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Lemuria  - The Hysterical Hunt - cd release
Terwijl de eerste lente zon nogal vroeg in het jaar de terrasjes vol doet lopen en de temperaturen naar zestien graden stijgen, zakten wij op vrijdagavond af naar de donkere kerkers van de Hel. Lemuria kwam in JC Vizit in Wilrijk zijn cd ‘The Hysterical Hunt' voorstellen en deed de zaal heel goed vol lopen, al zou het toch duren tot Furia het podium betrad eer JC Vizit echt goed gevuld zou zijn. De affiche oogde trouwens heel gevarieerd met voornoemde twee kleppers gecombineerd met Symfonische Death metal act Innervate en Pagan/Folk metal band Vanaheim.

Dat het een boeiende avond zou worden vertoevende in de donkere, mysterieuze bossen waar al even mystieke wezens uit vele sage en legendes huizen? Het stond in de sterren geschreven. Innervate (****) is een Symfonische Death Metal band uit Heist-op-den-berg die is ontstaan in 2014. De band haalt volgens zijn facebook pagina zijn invloed bij acts als Dark Tranquillity, At the Gates of Insomnium en dat is ook te merken aan de letterlijk verschroeiende gitaar riffs die klieven als een botte bijl door je vege lijf. De band bracht ondertussen een EP op de markt 'Unconquered' en timmert ondertussen noest verder aan de weg om zijn stempel te drukken op het typische Symfonische Death Metal gebeuren. Als je, door middel van eerder vernoemde riffs, gecombineerd met een ijzingwekkende growls uit die eerder vernoemde donkere bossen het gevoel krijgt alsof die poorten van de Hel voor het eerst, maar niet voor het laatst, deze avond openzwaaien dan lijkt het een kwestie van tijd eer Innervate in zijn opzet slaagt. Op ons heeft de band alvast een al even verschroeiende en intensieve indruk gemaakt, dankzij die verdovende gitaar solo's die de haren op onze armen doen recht komen. Van angst of innerlijk genot? Dat laatste laten we in het midden.

Voor de tweede band op deze avond stond al iets meer volk in de zaal. Op een vrijdagavond dien je niet alleen rekening te houden met de legendarische files rond de Antwerpse ring, het mooie weer zorgde er wellicht voor dat veel aanwezigen toch eerst genoten van een fijn terras voor naar de putten van de Hel af te zakken. Vanaheim (****) tapt met geverfde gezichten en een typische Pagan/Folk metal inbreng uit een heel ander vaatje, maar sluit toch perfect aan op zijn voorgangers tot de daarop volgende bands.
Dat is trouwens het leuke aan deze avond stellen we vast, ondanks de verschillen zijn elk van de vier bands door die donkere, occulte omkadering eigenlijk enorm met elkaar verbonden.
Vanaheim moet het hebben van tot de verbeelding sprekende verhalen over trollen, vreemde wezens uit donkere bossen en weerzinwekkend ogende schepsels uit sage en legendes die je angst aanjagen. Niet het soort sprookjes over prinsessen en de prins op zijn witte paard, maar het soort dat je tot waanzin drijft. De grimassen op het gezicht van de frontman zegt al meer dan genoeg. Werd de poort van de ene Hel open gezet door Innervate, dan zet Vanaheim een andere deur open om ervoor te zorgen dat die wezens de zaal bestormen klaar om iedere aanhoorder te verscheuren door middel van al even ijzingwekkende riffs en growls die duidelijk komen uit de kerkers van die Hel.

FURIA (*****) is in het Antwerpse - tot ver daarbuiten - uitgegroeid tot een begrip. De band speelt in Wilrijk een soort thuismatch en kon blijkbaar het meeste volk lokken naar dit evenement. Zelfs iets meer dan de afsluiter van de avond zo zou later blijken. Al meerder keren stellen we vast dat FURIA zijn naam niet heeft gestolen. Dat blijkt in Wilrijk ook weer het geval te zijn. De band gaat zowel instrumentaal als vocaal zodanig furieus tewerk dat de grond begint te daveren onder onze voeten. Die aardverschuiving in de buurt van Wilrijk die u voelde tot in Antwerpen centrum? Daar is dus nu een verklaring voor gevonden. FURIA doet naar goede gewoonte er alles aan om op een razendsnel , verschroeiend tempo dat dak er meerdere keren te laten afgaan. Dompelden de andere bands de zaal onder in eerder sombere atmosferen, dan mag er bij FURIA echter ook eens gelachen worden, want de band straalt wel donkere intensiviteit uit , maar overgiet dit met de nodige dosis humor en zelf relativering. Besluit: Zowel naast als op het podium gaat het bij FURIA vooral om een daverend feest bouwen. Uiteraard binnen een eerder duistere omkadering, maar je wordt daar dus ook vrolijk van en dat mag ook al wel eens op deze uiterst donkere avond.

Lemuria - 'The Hysterical Hunt' release - Terug naar de sombere en duistere realiteit met Lemuria (*****) een band die al Sinds 1999 aan de weg timmert. Ook al hield de band er even mee op in 2006, ze hebben steeds hun stempel weten te drukken op dat typische Symfonische Black Metal gebeuren in ons land. Hun meest succesvolle jaar tot nu toe was 2012 toen de band als winnaar werd uitgeroepen van de 'Graspop Talent Quest'. Sinds o.a. de komst van Daan Swinnen als zanger/frontman lijkt er een heel andere wind te waaien binnen Lemuria.
Op de cd voorstelling "Chapel of Abhorrence'' van Carnation vorige zomer zagen we Lemuria al aan het werk en schreven daarover: ''Gerugsteund door die stem van Daan, die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer, voelt het aan alsof duizenden demonen uit die voornoemde Hel prompt iedereen in de zaal zal verscheuren. Besluit: Lemuria slaat na zoveel jaren een nieuwe bladzijde om, en heeft met Daan een frontman in huis gehaald die je dankzij zijn bijzondere stem en demonische uitstraling rillingen tot de bot bezorgt. Wat heel belangrijk is binnen dit donker allegaartje dat de band aanbiedt. Meteen geeft Daan de band dan ook een welgekomen injectie die Lemuria heel goed kan gebruiken om door te stoten tot de hogere regionen in het donkere metal gebeuren."
Laat dit laatste nu ook de rode draad zijn in hun eigen CD voorstelling. ‘The Hysterical Hunt’ laat een band horen die duidelijk een bladzijde uit zijn rijkelijk verleden omslaat, maar op het oog naar de toekomst gericht zijn ervaring binnen dat vak uitvoerig in de strijd gooit. Dat hoor je aan de perfect gestroomlijnde, ijzingwekkend donkere riffs waarbij weer eens de haren op onze armen recht komen. Binnen donkere sferen die gaan van intensief, log op je gemoed inwerken naar zodanig verschroeiend strak en harde uithalen dat het lijkt alsof vele bosmaaiers zonder ophouden op jou inbeuken tot je hersenpan compleet is ingeslagen.
Ondanks het bewieroken van Daan zijn inbreng binnen dat geheel staat de man uiteraard te roepen in de woestijn zonder die al even verschroeiende en perfect in elkaar geknutselde instrumentale aankleding. Dat blijkt als de heren in een korte instrumentale intermezzo tussen de songs door alle registers compleet open trekken en dankzij een al even ijzingwekkende solo van gitaar en drum het doet aanvoelen dat elk moment de duivel himself je hart uit je vege lijf zal komen scheuren. Dat laatste gebeurt uiteindelijk ook als Daan bij de daarop volgende song het podium terug betreedt. Die demonische uitstraling van Daan is daarbij niet enkel een streling voor het oog, hij staart je zodanig strak in de ogen dat je eens onder hypnose gebracht je eigen demonen nog maar eens strak in de ogen kijkt. Zijn uitzonderlijke vocale inbreng doet me naar adem happen en met het angstzweet in de lippen eveneens hetzelfde doen, mijn eigen demonen in de ogen kijken dus. Best indrukwekkend trouwens hoe die sympathieke jongeman naast het podium, eens hij dat podium betreedt zich ontpopt tot een demonische duivel die je hart uit je vege lijf rukt en je ziel doet branden in de putten van de Hel.
Besluit: Daan zijn indrukwekkende inbreng binnen het geheel, kan ondanks de verschroeiende instrumentale aankleding, niet voldoende in de verf worden gezet. Maar het is dus vooral duidelijk dat je anno 2019 een band hoort waarbinnen iedereen dezelfde richting uitkijkt, namelijk recht naar de Hel. En daar kunnen we enkel en alleen heel blij om zijn.

Tracklist: Intro// A Plague upon the land // The Hysterical Hunt // The Cross & the crusade // Deceptive Hibernation // As Darkness Falls// of winter & hell// Requiem // Between Man & Wolf//Endgame (The Impending Hurt) - BIS - A Coming Storm.

Besluit: Het meest opvallende op deze avond? We zagen vier bands die op hun eigen wijze sage en legendes uit occulte verhalen tot leven brengen binnen een donkere omkadering die je angst aanjaagt, tot waanzin drijft en murw slaat. Al dan niet door middel van een eerder humoristische inbreng, maar telkens met dat ene doel voor ogen. De winter in je hart nog even laten voort duren, zelfs tijdens het opkomen van de eerste echte lentezon op een zachte februari avond. Net na Valentijn was het dan ook gezellig die donkere zijde van onszelf weer op te zoeken, maal vier. Is onze eindconclusie na weer een geslaagde avond vertoeven in de donkere krochten van de 'underground' van de zware en duistere metalen.

Organisatie: Lemuria + JC Vizit, Wilrijk