Duisternis kan verstikkend zijn, maar duisternis kan eveneens zodanig wondermooi zijn dat je je, eens er mee wordt geconfronteerd, gewillig laat meeslepen en een veilig tot gelukzalig gevoel over jezelf voelt neerdalen. Dat is wat een band als The Girl Who Cried Wolf al sinds enkele jaren met ons doet: ons onderdompelen in een melancholisch donker bad waaruit we niet willen ontsnappen. Recent bracht de band nog de knappe EP 'Three Beggars And A Thief' uit, een conceptalbum waarover we schreven: ''Als deze EP een visitekaartje is van wat we voorgeschoteld zullen krijgen einde van het jaar? Dan ziet de toekomst er heel rooskleurig uit. Deze EP bewijst nog het maar eens. The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van emotionele paden'. Ook via deze EP geeft de band aan dat in de toekomst te zullen blijven doen. Maar vooral: vergis u niet bij het beluisteren van deze schijf, ook al lijken elk van de songs afzonderlijk heel anders, ze zijn als via een magische schakel logisch met elkaar verbonden.  En dat is meteen wat deze EP zo interessant en de moeite waard maakt de nodige kansen te geven."
Eind november kwam eindelijk die lang verwachte langspeler op de markt via Eigen Beheer/Starman Records. We namen 'A(r)mor' onder de loep en voelden ons andermaal wegzweven naar heel andere oorden. De grote sterkte van een band als The Girl Who Cried Wolf is dat elk onderdeel even belangrijk is. Of het nu die verstikkende mooie pianoklank is op “Willow Tree”, die je tot tranen toe beroert. Gevolgd door een verschroeiende aanpak, waarbij griezelige demonen uit het niets je verscheuren. Of is het die wonderbaarlijke en veelzijdige vocale aankleding die je enerzijds tot rust brengt en anderzijds de haren op je armen doet rechtkomen door demonische screams?
Telkens haalt The Girl Who Cried Wolf alles uit de kast om de aanhoorder tot diepe donkere gedachten te brengen. Dat voortdurende schipperen tussen intieme weemoedigheid zoals bij het wondermooie “Left”, waarbij Heleen haar stem in eerste instantie breekbaar klinkt als porselein. Gerugsteund door intens mooie strijkers en gitaar- en pianoklanken. En het verpulverend uithalen waardoor de geluidsmuren gaan barsten. Het zorgt ervoor dat verschillende al even donkere, emoties worden aangesproken. Steeds binnen die donkere en melancholische omkadering die eveneens wat vreemd tot onaards klinkt.
The Girl Who Cried Wolf brengt met A(r)mor een veelzijdige plaat uit, waarin de band zich van zijn meest fragiele, maar ook meest verschroeiende kant laat zien. Alsof de artiesten binnen deze band je enerzijds zachtjes strelen, waardoor je van pure intensief genot een traan wegpinkt, om later oorverdovend de trommelvliezen te doen barsten, en je hart in gruzelementen op vloer te doen terecht komen.

Tracklist: Hidden 03:53; Healer 03:42; Running 04:17; Willow Tree 01:02; Pestilence 01:34; Iron & Stone 03:54; Left 05:31; Hold On 01:44; Senseless 03:46; Skin 04:15; Ashes 02:

A(r)mor
The Girl Who Cried Wolf
Starman Records

 

Na het verlaten van Spacemen 3 vormde Jason Pierce medio 1990 de gloednieuwe spacerockband Spiritualized. Die ontpopt zich door de jaren heen als een vaste waarde binnen dat genre. Nu kwam via Glass Redux Records, een zuster label van Glass Modern Records, de schijf 'Fucked Up Inside' op de markt. Dit album werd eigenlijk al in een beperkte reeks gelanceerd in 1993. Dit is dus een heruitgave van die plaat. Waaruit blijkt dat de muziek van deze band eigenlijk zijn tijd ver vooruit was.
Dat laatste blijkt al uit “Take Good Care Of It”, met muziek die lijkt te komen uit een andere dimensie, psychedelisch tot hypnotiserend. Intiem tot flirten met het overschrijden van geluidsnormen. Het is niet alleen de rode draad doorheen deze ene song, maar eigenlijk hoe de complete schijf is opgebouwd. Hoewel er subtiel enkele vocale fluistertonen merkbaar zijn, die een meerwaarde vormen, is het de instrumentale aankleding die ons het meest kan bekoren.
Uit songs als “I Want You”, “Medication”, “Angel Sigh” en “Walking With Jesus” blijkt dat Spiritualized voortdurend zijn eigen grenzen en deze van ons gehoor en gevoel aftast. De zin om te experimenteren en improviseren is heel groot op deze schijf. In 1993 sloeg dat in als een bom. Anno 2018 is het niet vernieuwend meer, maar blijkt het nog steeds aan te slaan. Spiritualized maakt van muziek een kunstvorm, door de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been te zetten. Want enerzijds vertoef je in hogere sferen, anderzijds deelt Pierce je mokerslagen in het gezicht uit en laat hij je totaal van de kaart in de hoek van de kamer achter. Dat voortdurende schipperen tussen vele uitersten. Het zorgt ervoor dat je aan Pierce zijn lippen blijft hangen. Ook al maakt hij het u niet gemakkelijk, eens meegesleurd in zijn bonte en kleurrijke wereld is geen terugweg mogelijk.
Spiritualized bracht in 1993 een grensverleggend meesterwerk uit dat de liefhebber van spacerock, die houdt van muziek die tot kunst wordt verheven, zeker over de streep zou moeten trekken. Meermaals voel je een adrenalinestoot naar boven komen, gevolgd door een intensief rustmoment, waarna alle registers terug worden opengegooid en we murw worden geslagen door verschroeiende klanken.
'Fucked Up Inside' was in 1993 een album dat je net daardoor met verstomming sloeg. Anno 2018 is dat gelukkig nog steeds het geval. Dat blijkt bijvoorbeeld aan het veertien minuten lange huzarenstuk “Shine A Light (Clear Light/Clear Rush)”. Dat is over de hele plaat het geval. Deze heruitgave is kortom een aanrader van formaat voor de doorsnee spacerockliefhebber die houdt van bands en artiesten die zichzelf heruitvinden en buiten die lijntjes durven kleuren.

Tracklist: Take Good Care Of It; I Want You; Medication; Angel Sigh; Walking With Jesus; Shine A Light (Clear Light/Clear Rush); Smiles

Psychonaut is een post-metalband uit Mechelen die zijn invloeden haalt uit de jaren '70, vooral bij bands als Pink Floyd en Led Zeppelin, en dit combineert met rauwe post-metal in de richting van AmenRa en Tool. De band bracht, na eerder twee EP's op de markt te hebben gebracht, eindelijk zijn debuut uit. En wist ondertussen zijn stempel te drukken op dat post-metalgebeuren, met enorm veel goede recensies tot gevolg. Via Consouling Sounds wordt 'Unfold The God Man' nu ook wereldwijd op het publiek losgelaten. We legden ons oor te luisteren en maakten ons op voor een trip die ons tot oorverdovende waanzin zou drijven.
"We're extremely enthusiastic about this album and therefore Consouling Sounds and Psychonaut joined forces to distribute and promote this album world wide!", zegt Consouling Sounds over deze samenwerking. Als een gewaardeerd label als Consouling Sounds met zoveel enthousiasme over deze band spreekt, dan schuilt daar doorgaans veel waarheid in. Meteen met de deur in huis vallende deelt Psychonaut al een eerst uppercut van jewelste uit met “All I Saw As A Huge Monkey”. Om niets aan het toeval over te laten, grijpt de band je onmiddellijk bij het nekvel en laat niet meer los tot het bittere einde. Op zich is dat allemaal wel eens voorgedaan, dachten we. Maar dan haalt de band verrassend uit op daaropvolgende verschroeiende songs als “The Story Of Your Enslavement”, “Kabuddah” en “The Fall Of Consciousness” waarbij Psychonaut je voortdurend door elkaar schudt, een spiegel voorhoudt en meesleurt over donkere walmen die pijn doen aan je oren.
De band heeft tijd gehad om zijn sound te verfijnen en met de jaren te rijpen. Dat hoor je ook. Elke riff, elke vocale inbreng en elke drumsalvo zit zo perfect in elkaar dat de haren op onze armen recht komen. Er zit in elke van de songs op deze schijf dan ook niet alleen oorverdovend geknetter, maar eveneens enorm veel melodie verborgen. Steeds binnen een dreigende omkadering, dat wel. Net dat gevarieerde aanbod trekt ons bij deze plaat en band nog het meest over de streep. Nergens valt een speld tussen te krijgen. Integendeel. En dat is natuurlijk doordat deze band bewust gewacht heeft met het uitbrengen van een full album tot iedereen in de band dezelfde kant uitkeek. Het feit dat hier een goed geoliede machine staat te spelen zorgt ervoor dat een kwalitatief perfect product wordt afgeleverd.
Psychonaut tast niet enkel de grenzen van post-metal af, hij verlegt ze ook. Dat is de verdienste van een samensmelting tussen topmuzikanten, een gevarieerde vocale aankleding en het feit dat iedereen diezelfde kant uitkijkt. Wat ervoor zorgt dat hier de perfecte melodieuze post-metalschijf wordt afgeleverd die je enerzijds een krop in de keel zal bezorgen, maar waarbij je ook telkens tegen een geluidsmuur wordt gekwakt om nooit meer recht te komen. De band zet de puntjes op de 'i', van begin tot einde. Dit debuut getuigt van pure klasse in een heel donkere omkadering die je in alle opzichten tot pure waanzin zal drijven.

Tracklist: 1. All I Saw As A Huge Monkey; 2. The Story Of Your Enslavement; 3. Kabuddah; 4. The Fall Of Consciousness; 5. Sananda; 6. Celestial Dictator; 7. Halls Of Amenti; 8. Nexus; 9. Nothing Is Consciousless

Poltrock is het pseudoniem achter David Poltrock, een in Brussel gevestigde muzikant, producer, arrangeur en componist. Sinds 2014 is hij vast lid van de Nederlandstalige rockband De Mens. Als live en sessiemuzikant werkt of werkte hij voor o.a. Hooverphonic, Monza, Triggerfinger, Adamo, Douglas Firs, Bart Peeters, The Blackbox Revelation en vele anderen. Kortom, een muzikant die al heel wat watertjes heeft doorzwommen. Poltrock brengt dit jaar drie albums uit: 'Mutes’ boordevol piano klanken die breekbaar klinken en harten verwarmen, ‘Moods’ waar experimentele soundscapes de rode draad vormen doorheen het geheel en ‘Machines’ dat op 26 oktober op de markt kwam. Dreigende synthesizergeluiden vormen in dat derde deel de rode draad.
De klanken die David uit dat instrument de piano tovert schipperen voortdurend tussen bedwelmen en flirten met geluidsnormenoverschrijdend gedrag. Uit songs als “360”, “Cmr” en “Titanus” blijkt bovendien dat de man graag improviseert en zijn publiek op het verkeerde been zet, waardoor je geboeid blijft luisteren en gespannen afwachten wat er gaat gebeuren bij de volgende soundscape. Net als het zien van een spannende film, waarbij je van begin tot de plot op het puntje van je stoel zit, blijft Poltrock de aandacht daardoor levendig houden.
Dankzij die hypnotiserende uitwerking van songs als “(And That's Why I Don't Want To Call This Song) Forrow”, “Pyrus Aculeus” en “Bastl” bezorgt Poltrock je angstaanvallen of doet hij je binnen een intieme omkadering tot gemoedsrust komen, zonder de dreigende ondertoon uit het oog te verliezen. Net door dat schipperen tussen uiteenlopende soundscapes en door het voortdurend de luisteraar van het kastje naar de muur te sturen, blijkt deze ‘Machines’ wel perfect aan te sluiten bij de voorgangers.
We horen het breekbare van 'Mutes' terug. Maar ook het extreem experimentele van 'Moods'. Deze 'Machines' sluit daar perfect op aan, het lijkt wel of hij daarmee de puntjes op de 'i' zet en zijn hart volledig openzet, op een intieme maar ook oorverdovende wijze. Daardoor dien je dit drieluik in zijn geheel te bekijken en beluisteren, net omdat ze perfect met elkaar verbonden zijn als een begin, een middenstuk en een slot om je compleet te ontroeren of eerder je trommelvliezen te doen barsten. Poltrock laat zich van zijn meest breekbare en broze kant zien op 'Machines' maar ook zijn meest gedreven en verschroeiende.

Tracklist 1. 360; 2. Cmr; 3. Titanus; 4. (And That's Why I Don't Want To Call This Song) Forrow; 5. Pyrus Aculeus; 6. Muthos; 7. Bastl; 8. The Paraphonic

Blues/Jazz
Machines
Poltrock

 

De Zweedse symfonische deathmetalband Meadows End ontstond in 1998. De heren zetten - vooral underground dan - hun stempel op dat deathmetalgebeuren. Ze brachten met de regelmaat van de klok demo's uit.  Pas in 2010 kwam een debuut op de markt: 'Ode To Quietus', gevolgd door een knappe plaat 'The Sufferwell' (2014) en 'Sojourn' (2016), een verzameling tracks van eerdere EP's en demo's. Eerder dit jaar werd deze schijf terug op de markt gebracht via Black Lion Records om de band bij dat label te lanceren.
De band bewijst uit het goede hout gesneden te zijn. Knappe songs als “Amidst The Villains”, “Remnants” en “Nightmare's Reef (Area Of Thieves)” combineren het rauwe van death metal met eerder intieme maar daarom niet minder dreigende momenten. En dat laatste is in grote mate de verdienste van het toetsenbord en viool. Die bezorgen je koude rillingen, maar zorgen er ook voor dat niet alles op diezelfde lijn ligt. Variatie in het brengen van duisternis is niet alleen het grote pluspunt, het is de rode draad van deze klasseschijf.
De fans die deze schijf al in huis hebben, zullen wellicht niets nieuw ontdekken. Maar voor wie deze band nog niet kent, is dit alvast een heel mooi visitekaartje. Songs als “Deadlands', “End Of Fallens” tot “Angel Dreams (Eleven Dreams)” laat een band horen die je nachtmerries zal bezorgen. Er is geen zonlicht te bespeuren op deze schijf. Enerzijds gaat het tempo de hoogte in, anderzijds wordt je bij de keel gegrepen door ijzingwekkende klauwen die langzaam je het bloed vanonder de nagels halen. Dat is de verdienste van uiteenlopende instrumentale huzarenstukken, maar dus ook instrumenten die je niet elke dag hoort in deathmetal. De al even uiteenlopende vocale aankleding, die gaat van rauwe naar eerder cleane vocalen bezorgt je zodanig veel kippenvelmomenten, dat je je eigen demonen in de ogen kijkt. Sidder en beef.

Tracklist: Amidst The Villains; Remnants; Nightmare's Reef (Area Of Thieves); Heathens' Embrace; Soulslain; Deadlands; End of Fallens; All Of Them; Angel Dreams (Elven Dreams); Clench The Feet Of Fools; Forever Haven; My Leading Command; Everlasting

De Italiaanse multi-instrumentalist, experimentele kunstenaar en virtuoos K-Conjog bracht eerder dit jaar met ‘Millennials Otters' een bijzonder veelzijdige EP uit boordevol remixes van die ene song. Telkens vanuit een ander oog- of oorpunt en vaak in samenwerking met al even begenadigde muzikanten die ‘muziek tot kunst verheffen’ hoog in het vaandel dragen. De EP kwam op de markt via Schole Records. De man heeft al heel wat ervaring opgedaan binnen dat typische elektronische muziekwereldje. Sinds 2004 vuurt hij parel na parel op de aanhoorder af. De man heeft ondertussen niet stil gezeten. Er kwam nu een gloednieuwe parel op de markt: 'Magic Spooky Ears'.
Experimentele dansbare muziekjes naar voor brengen waar grenzen voortdurend worden afgetast? Het is voorwaar de rode draad doorheen deze knappe schijf. “What Begin Began” schippert dan ook tussen toegankelijke dansmuziek en eerder bevreemdend aanvoelende soundscapes die zowat alle kanten van de kamer uitgaan. Dat is de basis waarrond deze plaat is opgebouwd. Vaak is dat door eerder lekker aanstekelijke sound te creëren, zoals bij “Same Old Grace”. Maar vaak slaat de man compleet aan het experimenteren en improviseren met oorverdovende drones. Monotone huzarenstukken die je hypnotiseren, zoals bij “Replica”. Oude bekenden staan ook op de schijf, zoals de regulaire versie van “Millennials Otters”.
Doordat K-Conjog improviseert met elektronische muziek, tot in het oneindige, kan een heel ruim publiek aan dansliefhebbers worden aangesproken. De muziek op 'Magic Spooky Ears' doet je enerzijds wild dansjes plaatsen op de dansvloer, maar eveneens wordt je gehypnotiseerd door spookachtig aanvoelende klanken. Wat de titel van deze schijf verklaart.
Magie, spookachtige en vreemde soundscapes die je oorschelp binnendringen en je tot een  zekere waanzin of eerder diepe rust brengen. Dat is de tweede rode draad doorheen deze bijzonder experimentele dansschijf. Dankzij die Oosterse cultuur, die de schijf ook uitademt, krijg je bovendien een uitstap naar voor ons onontgonnen gebieden. Wat de plaat nog interessanter maakt voor liefhebbers van elektronische muziek, die toch houden van een avontuurlijke aanpak waarbij voortdurend buiten de lijntjes wordt gekleurd. Want dat is wat K-Conjog dus voortdurend doet op deze schijf. Je op het verkeerde been zetten en typische dansmuziek tot kunst verheffen. Oosterse kunst wel te verstaan.

Tracklist: What Begin Began; Kingpink; Same Old Grace; Millennials Otters; Love Walks On Unexpected Ways; Replica; Old Enough To Look Young; Monotone; Cheeks; Falcon

HipHop/Dance
Magic Spooky Ears
K-Conjog

Je hebt zo van die bands die je al jaren volgt en die je bij elke nieuwe release weer aangenaam kunnen verrassen. Binnen het genre post-rock komt dat helaas iets te zelden voor. Zo een uitzondering op de regel is de Russische postrockband Jet Plane. Reeds in 2012 besteedden we aandacht aan deze toch wel heel bijzondere band. We schreven over 'All The Static Stars' het volgende: ''Jet Plane brengt met All The Static Stars pure en loepzuivere instrumentale muziek die je telkens opnieuw in hogere sferen brengt. Als we het album volledig hebben beluisterd worden we wakker uit een droomwereld die we prompt terug willen bezoeken, al is het maar om de koude en harde realiteit te ontlopen. Geen betere remedie om je geest en hart tot kalmte te brengen deze nieuwste van Jet Plane."
Ook anno 2018 brengt Jet Plane een adembenemende plaat uit die ons doet vertoeven in een bijzonder aantrekkelijk uitziende droomwereld. De schijf start nochtans met een vrij typische postrockgerichte song: “All Throught The Day”. Het bouwt op naar een ultieme climax, in een tijdspanne van circa zes minuten en veertig seconden. Traag op gang komende, je bij de strot grijpen en eens het eindpunt bereikt je compleet murw slaan. Dat is nu eenmaal hoe we onze boterham met post-rock nog het liefst verorberen. Maar Jet Plane zou Jet Plane niet zijn als de heren ons hiermee op het verkeerde been zetten.
“Oceans” opent een eerder psychedelisch aanvoelende deur, naar een andere dimensie. Die avontuurlijke aanpak en het zichzelf heruitvinden, dat doet de band ook door de inbreng van donkere doomelementen bij “Widflowers”. Instrumentaal bekeken pint Jet Plane zich bovendien ook niet vast op het gebruikelijke gitaar- en drumwerk. Dat bewijst de inbreng van bijvoorbeeld viool en piano die de ons weer naar een volgende droomwereld doorverwijzen.
Die inbreng van viool zorgt bijvoorbeeld voor een krop in de keel of een kippenvelmoment, bovenop die verschroeiende post-rockelementen.  Telkens in die droomwereld een deur wordt gesloten, opent Jet Plane een volledige nieuwe. Al dan niet gedrenkt in typische post-rock, maar met enorm veel knipogen naar andere muziekstijlen, verlegt de band verder zijn eigen grenzen bij daarop volgende langgerekte pareltjes als “Morendo”, “Less” (weer teruggrijpend naar typische ingrediënten van post-rock) en “Tea', een circa negen minuten durend meesterwerk waarbij de band alles nog maar eens uit de kast haalt. Pure klasse.
Dromen zijn vaak uiteenlopend. Soms worden we badend in het zweet wakker van angst of slaken we een kreet van opluchting, waardoor onze slaapgenoot zich afvraagt wat er scheelt. Dromen brengen enorm veel emoties met zich mee. Dat doet ook Jet Plane op zijn nieuwe schijf. Ze bieden een zodanig kleurrijk pallet aan emoties aan dat je enerzijds tot tranen toe wordt bewogen en anderzijds huppelt doorheen enkele al even kleurrijke landschappen boordevol schoonheid en prachtige bloemen. Jet Plane verstaat de kunst je daardoor net daar te raken waar andere post-rockbands dat ook doen, maar op een net zo bijzonder veelzijdige wijze, dat je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Tot je totaal verweesd in de donkerste kamer achterblijft, maar ook de zon ziet schijnen aan het einde van die tunnel.

Tracklist: All Through The Day 06:41; Ocean 05:53; Wildflowers 06:11; Morendo 09:40; Less 06:42; Tea 09:44

Christopher Sky (a.k.a Christopher Garcia) is een uit LA afkomstige multi-instrumentalist en composer die eerder dit jaar een EP op de markt bracht ('By The Ocean'), zijn eerste solowerk sinds circa zeven jaar. De man maakt gebruik van loops en elektronische soundscapes die duisternis verbinden met gemoedsrust. Zijn nieuwste ambient-schijf 'Vastness', het ondertussen derde full album van Sky, kwam op de markt via Aagoo Records.
Die donkere, lichtjes dreigende walmen komen al op u af bij de eerste song, “As She Sleeps”. Gaandeweg blijft Sky verder bouwen over duistere wegen, zonder angst te zaaien, maar wel door een zekere spanning te bewaren die de haren op je armen doet rechtkomen. Door subtiel percussie te verbinden met elektronische klanken komende uit ergens diepe putten van de Hel, voel je jezelf wegdrijven naar de bodem daarvan. Echter worden geen geluidsmuren afgebroken, nog geluidsnormen overschreden. Het is als een traag op gang komend gif dat door je aders stroomt, tot je de adem wordt ontnomen. Vaak is dat door middel van heel korte intermezzo's zoals het amper dertig seconden durende “Gold For Silver”. Het valt ons trouwens op dat elk van die songs een duurtijd hebben van amper één tot vier minuten. Daarvoor is bewust gekozen, omdat je deze schijf in zijn geheel moet beluisteren.
Dit is een heel filmische ambientschijf met een beginstrofe, een tussenstuk en een slot. Er wordt bij wijze van spreken een geheel verhaal verteld. Doorheen de songs valt me op dat er een zekere structuur in zit, met inderdaad een begin en een einde. Daartussen in voert Sky je mee over uiteenlopende wegen die gaan van je angstaanvallen bezorgen tot streepjes innerlijke rust zoals bij “In A Room”, zonder echter de dreigende ondertoon uit het oog te verliezen. En net dit zorgt ervoor dat je deze schijf moet beluisteren als het lezen van een spannend boek. “You've Been Gone Too Long” is dan ook de emotionele kers op de taart die recht doorheen je hart boort en eindigt met een intensieve climax.
Christophe Sky heeft hier een ambientschijf uitgebracht die alle kleuren van de regenboog laat zien. Vergelijkbaar met de donkere wolken en zonnige kanten van het leven eindigt hij met een ultieme climax, waarbij alle registers compleet worden opengezet en je in een rollercoaster van emoties terechtkomt. We kunnen het niet genoeg herhalen, maar beluister deze schijf dus vooral als het zien van een spannende thriller. Dan pas begrijp je waar Sky het echt over heeft.

Tracklist: 1. As She Sleeps; 2. By The Ocean; 3. End Of An Era; 4. Gold For Silver; 5. I've Been Here Before; 6. In A Room; 7. Lavender Dream; 8. Months Away; 9. Morning Ritual; 10. You've Been Gone Too Long

Ik moet toegeven, het nieuws op mijn facebook-tijdlijn kwam eigenlijk als een donderslag bij heldere hemel. We volgen Celestial Wolves namelijk van in het prille begin en dit nieuws over een nieuwe schijf was ons eerst dus totaal ontgaan. Celestial Wolves blijft zijn roots trouw en eerder begane wegen worden verder verkend. Deze nieuwe plaat is gewoon het zoveelste bewijs dat Celestial Wolves in geen enkel opzicht moet onderdoen voor de zogenaamde grote namen in post-rock en aanverwante genres.
Celestial Wolves is namelijk een band die u bewust onderdompelt in een walm van intensiviteit, waarbij ook nog een verhaal wordt verteld. Daardoor houdt de band je bewust een spiegel voor en laat hij je vertoeven in onaards aanvoelende werelden. Dat was in het verleden zo en dat is anno 2018 nog steeds het geval. Ja, zoals enkel echte toppers in dat typische post-rockgebeuren dat kunnen. Dat voel je al aan bij die eerste klepper “Bátur Hvarf”. En die lijn wordt doorgetrokken op volgende pareltjes als “Stuart & The Marree Man”, “Porcupine Bank” en “Bangui”.
Over de betekenis van 'Call Of The void' staat het volgende te lezen op de bandcamp-pagina van de band: ''According to the Urban Dictionary ‘call of the void’ is the insane desire of our unconscious to do what we shouldn't do: jumping off a ledge, driving into something or someone, killing someone, etc. Poe called it 'imp of the perverse'; Freud 'death drive'.  Actually, it is a strange twist of our brain and if you come to think of it you can say that in a way this is a human anomaly." De songs ademen inderdaad iets mysterieus, iets donker en ongrijpbaar uit.
En dat is de verdienste van de vaak heel subtiele vocale inbreng bij die riffs die telkens je ziel verschroeiend en donderende drumsalvo's, zo eigen aan een band als Celestial Wolves. Nee, niets nieuws onder de zon, of toch niet heel veel. Dat laatste is het enige kleine minpunt aan de nieuwste schijf. Celestial Wolves blijft binnen zijn eigen lijntjes kleuren, ondanks de subtiele knipogen naar donkere intensiviteit die je de adem ontneemt, binnen een omkadering die de haren op je armen doet rechtkomen van angst. Op zich is dat geen probleem uiteraard. Net doordat Celestial Wolves zoveel intensiviteit in zijn songs steekt dat je telkens opnieuw wegdrijft naar heel andere oorden, kunnen we die kritische benadering prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen.
Rekening houdende met waar het, op basis van de titel, bij ‘Call Of The Void’ echt om draait - de aanhoorder een wereldbeeld voorhouden dat er niet zo fraai uitziet -  bereikt de band uiteindelijk wat ze van bij het begin wilden bereiken. We voelden niet de neiging om iemand te vermoorden of op iemand in te rijden, maar door hun meesterlijke aanpak brengt de band het meest donkere en waanzinnige in ons naar boven, waardoor Celestial Wolves uiteindelijk dus met brio in zijn opzet is geslaagd: ons onderdompelen in een bad van puur duisternis, verderf en waanzin.

Tracklist: Bátur Hvarf 08:59; -128,6 °F 07:31; Stuart & The Marree Man 05:18; Porcupine Bank 05:43; Bangui 04:39; Karoshi 06:03

De stoner/rockmetalband Deville timmert sinds 2003 aan de weg. Doorheen de jaren bracht Deville heel sterke albums uit, waaronder in 2015 'Make It Belong To Me'. Datzelfde jaar stond Deville eveneens op Desertfest. De heren brachten toen een vrij typische stonerrockplaat uit, in het verlengde van bands als Kyuss. Er komt nu een gloednieuwe plaat uit, 'Pigs With Gods'. Een wat agressievere plaat, waar die stonerelementen nog steeds komen bovendrijven, maar waar toch eerder een vette knipoog richting pure metal merkbaar is.
Dat laatste blijkt al bij die eerste mokerslag in het gezicht in de vorm van “Lost Grounds” en het verschroeiende “Pigs With Gods”. Uiteraard is de band zijn roots niet vergeten. Zo gaat het bij “Lightbringer” weer die lekker meeslepende stonertoer op, bedekt met een sausje van doom. Het extra fijne aan Deville anno 2018 is dat ze meer variatie brengen in hun sound en dus niet voortdurend uit hetzelfde vaatje tappen. Wat kan gezien worden als een enorm pluspunt.
We houden van bands die na al die jaren vooruit durven kijken, zichzelf heruitvinden en grenzen aftasten. Dat is wat Deville duidelijk doet en daarvoor krijgt de band toch een extra pluim op zijn hoed. Bij “Hell in the Water” worden de registers nog maar eens compleet opengetrokken en haalt Deville verschroeiend hard uit. Om later weer die typische langzaam doom/stoner naar voor te brengen. Om maar te zeggen, dit is een gevarieerde plaat geworden waar je een band hoort die buiten zijn eigen lijnen durft te kleuren, zonder zijn ziel te verkopen.
Deville gebruikt ook anno 2018 nog steeds verschroeiende doom/stoner elementen om ons in hoge sferen te brengen. Maar de band durft op 'Pigs With Gods' ook verder te kijken en eerder agressieve tot snoeiharde metal elementen toe te voegen aan hun sound. In elk geval trekt de band alle registers open van begin tot einde. Die gevarieerde aanpak, door enerzijds als een pletwals tekeer te gaan en anderzijds de aanhoorder eerder te doen vertoeven in hogere doom sferen. Het is niet alleen de rode draad doorheen deze prachtschijf, het is de reden waarom we compleet over de streep werden getrokken. De eerder ingenomen kritische benadering bij de vorige plaat (we vonden toen dat iets te nadrukkelijk uit datzelfde vat werd getapt) kunnen we anno 2018 dus prompt in de vuilnisbak gooien.
Pure klasse van een band die blijft evolueren en zichzelf heruitvinden!

Tracklist: Lost Grounds; Pigs With Gods; Gold Sealed Tomb; Cut It Loose; Lightbringer; Hell In The Water; Wrecked; Acid Meadows; Dead Goon; Came For Nothing; Medicated On A Concrete Road; In Reverse.