De Limburgse oorspronkelijke vooral noiserock-gerichte band El Yunque ontstond in 2013. Puur muzikaal wordt de band nogal vaak vergeleken met een kruisbestuiving tussen het oorverdovende van Swans en Lighting Bolt. Echter hen in een hokje duwen is anno 2018 deze band enorm tekort doen. Op hun nieuwste schijf 'O Hi Mark' komen avant-garde-invloeden bovendrijven, maar blijft El Yunque, binnen een donkere omkadering, eveneens de ziel beroeren.
Met een langgerekte “Googol” - circa acht minuten en een kwart - zet de band de toon voor de volledige plaat. Geen hapklare hapjes vlees, maar muziek waarvoor de luisteraar een zekere inspanning moet doen. Dreigend, verschroeiend en duister. Dat is wat je voorgeschoteld krijgt. De band houdt duidelijk ook van potjes experimenteren tot in het oneindige. Dat is ook nodig met songs van een duurtijd van rond de zes minuten tot elf minuten. Zoals het wonderlijke “Siri, Please (I,II &III)”.
Het grote verschil met vroeger? De band hoeft geen geluidsmuren meer op te trekken om je murw te slaan. El Yunque doet dit door je op een uiteenlopende wijze gewoon tot waanzin te drijven. De songs hebben ene hypnotiserende invloed op je gemoed en doen je op het puntje van je stoel gespannen zitten luisteren. Waanzin is inderdaad een andere rode draad doorheen dit duister meesterwerk waar grenzen worden verlegd, waar er feitelijk geen grenzen zijn. Op diezelfde elan blijft de band doorgaan op daaropvolgende langgerekte meesterwerken als “Earily” en “Boneyfacio” waar El Yunque net door die enorm dreigende ondertoon angstaanvallen bezorgd.
Absurdistan, daar zijn we aanbeland als we deze plaat enkele stevige luisterbeurten geven. Want inderdaad, de hoofdmoot is absurditeit, waanzin, bevreemdende klanken fabriceren, experimenteren en zichzelf voortdurend heruitvinden. Het zijn de rode draden doorheen 'O Hi Mark'. Song na song zet El Yunque je op het verkeerde been, vaak door traag maar enorm dreigend op je in te hakken. Op geen enkel moment haak je af, net door die enorm hypnotiserende inwerking op je gemoed. Kortom, El Yunque brengt een bijzonder kunstzinnige klasseschijf uit in het verlengde van zijn voorgangers, maar net heel anders. Door avant-garde-invloeden te combineren met noise en porties freejazz, verlegt de band weer eens een nieuwe grens, op momenten waar we dachten dat er geen grens meer was.
Tracklist: Googol 8:46; Sword Beach 5:42; De Milo 6:23; Siri, Please (I, II & III) 10:58; Earily 5:27; Boneyfacio 6:04

Viva Death is het soloproject rond Face To Face-bassist Scott Shiflett. De man laat zich omringen door klassemuzikanten. Hij debuteerde met dit project in 2001. Tot nu toe heeft dit geleid tot drie albums: 'Viva Death' (2002), 'One Percent Panic' (2006) en 'Curse The Darkness' (2010). De line-up is eveneens regelmatig veranderd. Met muzikanten uit bands als Face To Face, Foo Fighters en The Vandals kwam een nieuwe plaat op de markt. Uit 'Illuminate' blijkt het veelzijdige talent van Scott maar ook zijn medemuzikanten meerdere malen.
Het leuke aan deze plaat is dan ook dat uiteenlopende muziekstijlen op één hoopje worden gegooid. Streepjes post-punk en aanstekelijke alternatieve rock, tot een potje experimenteren, het is er allemaal bij. Tot zelfs hypnotiserende psychedelische songs als “Seasons” waarbij we prompt denken aan bijvoorbeeld Pink Floyd.
Viva Death is een project dat aanvoelt als een speeltuin waar Scott gewoon zijn ding kan doen, zonder zich van iets of iemand iets aan te trekken. Daardoor kan hij dus tot in het oneindige improviseren of in zijn muziek zoveel soundscapes verstoppen dat je bij elke nieuwe luisterbeurt weer nieuwe ontdekkingen doet.
Bewust heeft Scott er ook voor gekozen om het de luisteraar niet te gemakkelijk te maken. Muziek tot kunst verheffen? Het is een andere rode draad op deze knappe schijf. Zo horen we bevreemdend aanvoelende vocale en geluiden bij songs als “Unclear” en “Storm” die wel iets dreigends lijken te bevatten. Maar ook daar word je toch op het verkeerde been gezet, want na meerdere luisterbeurten hoor je prompt andere wendingen de revue passeren. Viva Death speelt duidelijk met ons voeten en daar houden we wel van.
We zijn namelijk voorstander van artiesten of bands die durven buiten de lijnen te kleuren wat betreft alternatieve rock, postpunk of aanverwante. Dat is wat Viva Death ook doet. Bij sommige songs hoor ik bijvoorbeeld ook David Bowie naar voren komen, ook al een meester in het experimenteren. Want dat is Scott eveneens. Een magiër die klanken en vocalen uit zijn hoed tovert die je vol bewondering zal doen luisteren, zoals een kind dat kijkt naar een schouwspel van glitter en kleur op de tv. Voelt Scott zich duidelijk thuis in dit project, zijn eigen speeltuin waar hij eigenzinnig zijn eigen ding kan doen zonder zich van een ander iets aan te trekken.

Tracklist: Ready To Go 05:26; Trip 05:35; Sound The Alarm 04:24; Windows 04:28; Don't Box Me In 04:13; Two Hands 05:48; Seasons 06:05; Petitioning The Black Wall 04:06; New Terrors 06:43; Unclear 03:10; Storm 06:47; Slipping Away 04:21; Man In The Street 05:32; Damnatio Memoriae 08:29

Ter introductie van dit heel bijzondere project citeren we even de Engelstalige biografie, die ook te vinden is op de bandcamp van Tonaryous: '' Splitch is a Belgian experimental/post-rockduo that performs in synchrony with a black and white film produced by themselves.
This conceptual musical work is based on no less a theme than that of the story of the creation of the universe, life and their consequences.'' Na het uitbrengen van een ander project 'The Other Side' in 2015 is dit dus een tweede performance die eigenlijk al eind 2017/begin 2018 digitaal op de markt kwam.
De heel filmische aanpak valt nog het meest op. Deze schijf is als een puzzel, waarbij elk stuk perfect in elkaar past. Zoals een hoofdstuk van een film logisch aansluit op het vervolg, lees je deze schijf dan ook het best als een spannend boek. Met een begin - letterlijk “The Beginning” over “The Birth” wordt deze schijf gaandeweg dreigender en worden alle registers meer en meer opengetrokken tot een ultieme climax.
Na een dreigende ondertoon, de spanning is te snijden, bij “The Birth Part 5” lijkt de rust even wedergekeerd bij het volgende hoofdstuk van de film: “Hunter & Gatherer Part 1”. Echter blijft die dreiging in de lucht hangen, waardoor je geboeid blijft luisteren. Elk hoofdstuk is bovendien net lang genoeg op je op dat puntje van je stoel te laten zitten. En ook niet te lang, zodat de verveling nooit toeslaat. Dat is nog de grootste sterkte van deze schijf. Want laten we eerlijk zijn: filmische muziek, waarbij een beeld onontbeerlijk is, zodanig brengen dat je ook bij enkel het luisteren daarnaar je bepaalde beelden voor de geest kunt halen? Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan.
Deze bijzonder talentvolle artiesten slagen erin je fantasie op hol te doen slaan, zonder geluidsmuren af te breken. Maar wel door zodanig op je gemoed in te werken, dat de spanning van begin tot het einde te snijden is. Dit eindigt in een verschroeiende climax die begint met “The End” tot een “Outro” van amper 1 min 36, die je totaal verweesd in de hoek van de kamer achterlaat. We raden de aanhoorder, die deze film niet ziet, dan ook aan zijn of haar eigen fantasie de vrije loopt te laten en deze knappe schijf bij voorkeur met de koptelefoon op het hoofd te beluisteren. Je zult je niet alleen tot volstrekte rust voelen komen, maar eveneens in een droomwereld terechtkomen boordevol gevaren die om de hoek loeren, maar eveneens toestanden van innerlijke gemoedsrust die aanvoelen als een donkere deken tegen koude nachten.
We komen vaak soundtracks van films tegen die in de film zelf enorm tot hun recht komen, maar op plaat diezelfde impact niet meer hebben. Tonaryous trapt niet in deze val. Zonder meer slaagt Tonaryous erin een heel filmisch album naar voren te brengen waarbij de grenzen tussen beeld en klank vervagen. En dat is de grote sterkte van dit bijzondere project, waarvan we in de toekomst nog veel mooie pareltjes hopen tevoorschijn te zien komen.

Tracklist: The Beginning Part 1; The Beginning Part 2; The Birth Part 1; The Birth Part 2; The Birth Part 3; The Birth Part 4; The Birth Part 5; Hunter & Gatherer Part 1; Hunter & Gatherer Part 2; Hunter & Gatherer Part 3; Hunter & Gatherer Part 4; The End; 1+1=11 Part 1; 1+1=11 Part 2; Outro

Duisternis kan verstikkend zijn, maar duisternis kan eveneens zodanig wondermooi zijn dat je je, eens er mee wordt geconfronteerd, gewillig laat meeslepen en een veilig tot gelukzalig gevoel over jezelf voelt neerdalen. Dat is wat een band als The Girl Who Cried Wolf al sinds enkele jaren met ons doet: ons onderdompelen in een melancholisch donker bad waaruit we niet willen ontsnappen. Recent bracht de band nog de knappe EP 'Three Beggars And A Thief' uit, een conceptalbum waarover we schreven: ''Als deze EP een visitekaartje is van wat we voorgeschoteld zullen krijgen einde van het jaar? Dan ziet de toekomst er heel rooskleurig uit. Deze EP bewijst nog het maar eens. The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van emotionele paden'. Ook via deze EP geeft de band aan dat in de toekomst te zullen blijven doen. Maar vooral: vergis u niet bij het beluisteren van deze schijf, ook al lijken elk van de songs afzonderlijk heel anders, ze zijn als via een magische schakel logisch met elkaar verbonden.  En dat is meteen wat deze EP zo interessant en de moeite waard maakt de nodige kansen te geven."
Eind november kwam eindelijk die lang verwachte langspeler op de markt via Eigen Beheer/Starman Records. We namen 'A(r)mor' onder de loep en voelden ons andermaal wegzweven naar heel andere oorden. De grote sterkte van een band als The Girl Who Cried Wolf is dat elk onderdeel even belangrijk is. Of het nu die verstikkende mooie pianoklank is op “Willow Tree”, die je tot tranen toe beroert. Gevolgd door een verschroeiende aanpak, waarbij griezelige demonen uit het niets je verscheuren. Of is het die wonderbaarlijke en veelzijdige vocale aankleding die je enerzijds tot rust brengt en anderzijds de haren op je armen doet rechtkomen door demonische screams?
Telkens haalt The Girl Who Cried Wolf alles uit de kast om de aanhoorder tot diepe donkere gedachten te brengen. Dat voortdurende schipperen tussen intieme weemoedigheid zoals bij het wondermooie “Left”, waarbij Heleen haar stem in eerste instantie breekbaar klinkt als porselein. Gerugsteund door intens mooie strijkers en gitaar- en pianoklanken. En het verpulverend uithalen waardoor de geluidsmuren gaan barsten. Het zorgt ervoor dat verschillende al even donkere, emoties worden aangesproken. Steeds binnen die donkere en melancholische omkadering die eveneens wat vreemd tot onaards klinkt.
The Girl Who Cried Wolf brengt met A(r)mor een veelzijdige plaat uit, waarin de band zich van zijn meest fragiele, maar ook meest verschroeiende kant laat zien. Alsof de artiesten binnen deze band je enerzijds zachtjes strelen, waardoor je van pure intensief genot een traan wegpinkt, om later oorverdovend de trommelvliezen te doen barsten, en je hart in gruzelementen op vloer te doen terecht komen.

Tracklist: Hidden 03:53; Healer 03:42; Running 04:17; Willow Tree 01:02; Pestilence 01:34; Iron & Stone 03:54; Left 05:31; Hold On 01:44; Senseless 03:46; Skin 04:15; Ashes 02:

A(r)mor
The Girl Who Cried Wolf
Starman Records

 

Na het verlaten van Spacemen 3 vormde Jason Pierce medio 1990 de gloednieuwe spacerockband Spiritualized. Die ontpopt zich door de jaren heen als een vaste waarde binnen dat genre. Nu kwam via Glass Redux Records, een zuster label van Glass Modern Records, de schijf 'Fucked Up Inside' op de markt. Dit album werd eigenlijk al in een beperkte reeks gelanceerd in 1993. Dit is dus een heruitgave van die plaat. Waaruit blijkt dat de muziek van deze band eigenlijk zijn tijd ver vooruit was.
Dat laatste blijkt al uit “Take Good Care Of It”, met muziek die lijkt te komen uit een andere dimensie, psychedelisch tot hypnotiserend. Intiem tot flirten met het overschrijden van geluidsnormen. Het is niet alleen de rode draad doorheen deze ene song, maar eigenlijk hoe de complete schijf is opgebouwd. Hoewel er subtiel enkele vocale fluistertonen merkbaar zijn, die een meerwaarde vormen, is het de instrumentale aankleding die ons het meest kan bekoren.
Uit songs als “I Want You”, “Medication”, “Angel Sigh” en “Walking With Jesus” blijkt dat Spiritualized voortdurend zijn eigen grenzen en deze van ons gehoor en gevoel aftast. De zin om te experimenteren en improviseren is heel groot op deze schijf. In 1993 sloeg dat in als een bom. Anno 2018 is het niet vernieuwend meer, maar blijkt het nog steeds aan te slaan. Spiritualized maakt van muziek een kunstvorm, door de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been te zetten. Want enerzijds vertoef je in hogere sferen, anderzijds deelt Pierce je mokerslagen in het gezicht uit en laat hij je totaal van de kaart in de hoek van de kamer achter. Dat voortdurende schipperen tussen vele uitersten. Het zorgt ervoor dat je aan Pierce zijn lippen blijft hangen. Ook al maakt hij het u niet gemakkelijk, eens meegesleurd in zijn bonte en kleurrijke wereld is geen terugweg mogelijk.
Spiritualized bracht in 1993 een grensverleggend meesterwerk uit dat de liefhebber van spacerock, die houdt van muziek die tot kunst wordt verheven, zeker over de streep zou moeten trekken. Meermaals voel je een adrenalinestoot naar boven komen, gevolgd door een intensief rustmoment, waarna alle registers terug worden opengegooid en we murw worden geslagen door verschroeiende klanken.
'Fucked Up Inside' was in 1993 een album dat je net daardoor met verstomming sloeg. Anno 2018 is dat gelukkig nog steeds het geval. Dat blijkt bijvoorbeeld aan het veertien minuten lange huzarenstuk “Shine A Light (Clear Light/Clear Rush)”. Dat is over de hele plaat het geval. Deze heruitgave is kortom een aanrader van formaat voor de doorsnee spacerockliefhebber die houdt van bands en artiesten die zichzelf heruitvinden en buiten die lijntjes durven kleuren.

Tracklist: Take Good Care Of It; I Want You; Medication; Angel Sigh; Walking With Jesus; Shine A Light (Clear Light/Clear Rush); Smiles

Psychonaut is een post-metalband uit Mechelen die zijn invloeden haalt uit de jaren '70, vooral bij bands als Pink Floyd en Led Zeppelin, en dit combineert met rauwe post-metal in de richting van AmenRa en Tool. De band bracht, na eerder twee EP's op de markt te hebben gebracht, eindelijk zijn debuut uit. En wist ondertussen zijn stempel te drukken op dat post-metalgebeuren, met enorm veel goede recensies tot gevolg. Via Consouling Sounds wordt 'Unfold The God Man' nu ook wereldwijd op het publiek losgelaten. We legden ons oor te luisteren en maakten ons op voor een trip die ons tot oorverdovende waanzin zou drijven.
"We're extremely enthusiastic about this album and therefore Consouling Sounds and Psychonaut joined forces to distribute and promote this album world wide!", zegt Consouling Sounds over deze samenwerking. Als een gewaardeerd label als Consouling Sounds met zoveel enthousiasme over deze band spreekt, dan schuilt daar doorgaans veel waarheid in. Meteen met de deur in huis vallende deelt Psychonaut al een eerst uppercut van jewelste uit met “All I Saw As A Huge Monkey”. Om niets aan het toeval over te laten, grijpt de band je onmiddellijk bij het nekvel en laat niet meer los tot het bittere einde. Op zich is dat allemaal wel eens voorgedaan, dachten we. Maar dan haalt de band verrassend uit op daaropvolgende verschroeiende songs als “The Story Of Your Enslavement”, “Kabuddah” en “The Fall Of Consciousness” waarbij Psychonaut je voortdurend door elkaar schudt, een spiegel voorhoudt en meesleurt over donkere walmen die pijn doen aan je oren.
De band heeft tijd gehad om zijn sound te verfijnen en met de jaren te rijpen. Dat hoor je ook. Elke riff, elke vocale inbreng en elke drumsalvo zit zo perfect in elkaar dat de haren op onze armen recht komen. Er zit in elke van de songs op deze schijf dan ook niet alleen oorverdovend geknetter, maar eveneens enorm veel melodie verborgen. Steeds binnen een dreigende omkadering, dat wel. Net dat gevarieerde aanbod trekt ons bij deze plaat en band nog het meest over de streep. Nergens valt een speld tussen te krijgen. Integendeel. En dat is natuurlijk doordat deze band bewust gewacht heeft met het uitbrengen van een full album tot iedereen in de band dezelfde kant uitkeek. Het feit dat hier een goed geoliede machine staat te spelen zorgt ervoor dat een kwalitatief perfect product wordt afgeleverd.
Psychonaut tast niet enkel de grenzen van post-metal af, hij verlegt ze ook. Dat is de verdienste van een samensmelting tussen topmuzikanten, een gevarieerde vocale aankleding en het feit dat iedereen diezelfde kant uitkijkt. Wat ervoor zorgt dat hier de perfecte melodieuze post-metalschijf wordt afgeleverd die je enerzijds een krop in de keel zal bezorgen, maar waarbij je ook telkens tegen een geluidsmuur wordt gekwakt om nooit meer recht te komen. De band zet de puntjes op de 'i', van begin tot einde. Dit debuut getuigt van pure klasse in een heel donkere omkadering die je in alle opzichten tot pure waanzin zal drijven.

Tracklist: 1. All I Saw As A Huge Monkey; 2. The Story Of Your Enslavement; 3. Kabuddah; 4. The Fall Of Consciousness; 5. Sananda; 6. Celestial Dictator; 7. Halls Of Amenti; 8. Nexus; 9. Nothing Is Consciousless

Poltrock is het pseudoniem achter David Poltrock, een in Brussel gevestigde muzikant, producer, arrangeur en componist. Sinds 2014 is hij vast lid van de Nederlandstalige rockband De Mens. Als live en sessiemuzikant werkt of werkte hij voor o.a. Hooverphonic, Monza, Triggerfinger, Adamo, Douglas Firs, Bart Peeters, The Blackbox Revelation en vele anderen. Kortom, een muzikant die al heel wat watertjes heeft doorzwommen. Poltrock brengt dit jaar drie albums uit: 'Mutes’ boordevol piano klanken die breekbaar klinken en harten verwarmen, ‘Moods’ waar experimentele soundscapes de rode draad vormen doorheen het geheel en ‘Machines’ dat op 26 oktober op de markt kwam. Dreigende synthesizergeluiden vormen in dat derde deel de rode draad.
De klanken die David uit dat instrument de piano tovert schipperen voortdurend tussen bedwelmen en flirten met geluidsnormenoverschrijdend gedrag. Uit songs als “360”, “Cmr” en “Titanus” blijkt bovendien dat de man graag improviseert en zijn publiek op het verkeerde been zet, waardoor je geboeid blijft luisteren en gespannen afwachten wat er gaat gebeuren bij de volgende soundscape. Net als het zien van een spannende film, waarbij je van begin tot de plot op het puntje van je stoel zit, blijft Poltrock de aandacht daardoor levendig houden.
Dankzij die hypnotiserende uitwerking van songs als “(And That's Why I Don't Want To Call This Song) Forrow”, “Pyrus Aculeus” en “Bastl” bezorgt Poltrock je angstaanvallen of doet hij je binnen een intieme omkadering tot gemoedsrust komen, zonder de dreigende ondertoon uit het oog te verliezen. Net door dat schipperen tussen uiteenlopende soundscapes en door het voortdurend de luisteraar van het kastje naar de muur te sturen, blijkt deze ‘Machines’ wel perfect aan te sluiten bij de voorgangers.
We horen het breekbare van 'Mutes' terug. Maar ook het extreem experimentele van 'Moods'. Deze 'Machines' sluit daar perfect op aan, het lijkt wel of hij daarmee de puntjes op de 'i' zet en zijn hart volledig openzet, op een intieme maar ook oorverdovende wijze. Daardoor dien je dit drieluik in zijn geheel te bekijken en beluisteren, net omdat ze perfect met elkaar verbonden zijn als een begin, een middenstuk en een slot om je compleet te ontroeren of eerder je trommelvliezen te doen barsten. Poltrock laat zich van zijn meest breekbare en broze kant zien op 'Machines' maar ook zijn meest gedreven en verschroeiende.

Tracklist 1. 360; 2. Cmr; 3. Titanus; 4. (And That's Why I Don't Want To Call This Song) Forrow; 5. Pyrus Aculeus; 6. Muthos; 7. Bastl; 8. The Paraphonic

Blues/Jazz
Machines
Poltrock

 

De Zweedse symfonische deathmetalband Meadows End ontstond in 1998. De heren zetten - vooral underground dan - hun stempel op dat deathmetalgebeuren. Ze brachten met de regelmaat van de klok demo's uit.  Pas in 2010 kwam een debuut op de markt: 'Ode To Quietus', gevolgd door een knappe plaat 'The Sufferwell' (2014) en 'Sojourn' (2016), een verzameling tracks van eerdere EP's en demo's. Eerder dit jaar werd deze schijf terug op de markt gebracht via Black Lion Records om de band bij dat label te lanceren.
De band bewijst uit het goede hout gesneden te zijn. Knappe songs als “Amidst The Villains”, “Remnants” en “Nightmare's Reef (Area Of Thieves)” combineren het rauwe van death metal met eerder intieme maar daarom niet minder dreigende momenten. En dat laatste is in grote mate de verdienste van het toetsenbord en viool. Die bezorgen je koude rillingen, maar zorgen er ook voor dat niet alles op diezelfde lijn ligt. Variatie in het brengen van duisternis is niet alleen het grote pluspunt, het is de rode draad van deze klasseschijf.
De fans die deze schijf al in huis hebben, zullen wellicht niets nieuw ontdekken. Maar voor wie deze band nog niet kent, is dit alvast een heel mooi visitekaartje. Songs als “Deadlands', “End Of Fallens” tot “Angel Dreams (Eleven Dreams)” laat een band horen die je nachtmerries zal bezorgen. Er is geen zonlicht te bespeuren op deze schijf. Enerzijds gaat het tempo de hoogte in, anderzijds wordt je bij de keel gegrepen door ijzingwekkende klauwen die langzaam je het bloed vanonder de nagels halen. Dat is de verdienste van uiteenlopende instrumentale huzarenstukken, maar dus ook instrumenten die je niet elke dag hoort in deathmetal. De al even uiteenlopende vocale aankleding, die gaat van rauwe naar eerder cleane vocalen bezorgt je zodanig veel kippenvelmomenten, dat je je eigen demonen in de ogen kijkt. Sidder en beef.

Tracklist: Amidst The Villains; Remnants; Nightmare's Reef (Area Of Thieves); Heathens' Embrace; Soulslain; Deadlands; End of Fallens; All Of Them; Angel Dreams (Elven Dreams); Clench The Feet Of Fools; Forever Haven; My Leading Command; Everlasting

De Italiaanse multi-instrumentalist, experimentele kunstenaar en virtuoos K-Conjog bracht eerder dit jaar met ‘Millennials Otters' een bijzonder veelzijdige EP uit boordevol remixes van die ene song. Telkens vanuit een ander oog- of oorpunt en vaak in samenwerking met al even begenadigde muzikanten die ‘muziek tot kunst verheffen’ hoog in het vaandel dragen. De EP kwam op de markt via Schole Records. De man heeft al heel wat ervaring opgedaan binnen dat typische elektronische muziekwereldje. Sinds 2004 vuurt hij parel na parel op de aanhoorder af. De man heeft ondertussen niet stil gezeten. Er kwam nu een gloednieuwe parel op de markt: 'Magic Spooky Ears'.
Experimentele dansbare muziekjes naar voor brengen waar grenzen voortdurend worden afgetast? Het is voorwaar de rode draad doorheen deze knappe schijf. “What Begin Began” schippert dan ook tussen toegankelijke dansmuziek en eerder bevreemdend aanvoelende soundscapes die zowat alle kanten van de kamer uitgaan. Dat is de basis waarrond deze plaat is opgebouwd. Vaak is dat door eerder lekker aanstekelijke sound te creëren, zoals bij “Same Old Grace”. Maar vaak slaat de man compleet aan het experimenteren en improviseren met oorverdovende drones. Monotone huzarenstukken die je hypnotiseren, zoals bij “Replica”. Oude bekenden staan ook op de schijf, zoals de regulaire versie van “Millennials Otters”.
Doordat K-Conjog improviseert met elektronische muziek, tot in het oneindige, kan een heel ruim publiek aan dansliefhebbers worden aangesproken. De muziek op 'Magic Spooky Ears' doet je enerzijds wild dansjes plaatsen op de dansvloer, maar eveneens wordt je gehypnotiseerd door spookachtig aanvoelende klanken. Wat de titel van deze schijf verklaart.
Magie, spookachtige en vreemde soundscapes die je oorschelp binnendringen en je tot een  zekere waanzin of eerder diepe rust brengen. Dat is de tweede rode draad doorheen deze bijzonder experimentele dansschijf. Dankzij die Oosterse cultuur, die de schijf ook uitademt, krijg je bovendien een uitstap naar voor ons onontgonnen gebieden. Wat de plaat nog interessanter maakt voor liefhebbers van elektronische muziek, die toch houden van een avontuurlijke aanpak waarbij voortdurend buiten de lijntjes wordt gekleurd. Want dat is wat K-Conjog dus voortdurend doet op deze schijf. Je op het verkeerde been zetten en typische dansmuziek tot kunst verheffen. Oosterse kunst wel te verstaan.

Tracklist: What Begin Began; Kingpink; Same Old Grace; Millennials Otters; Love Walks On Unexpected Ways; Replica; Old Enough To Look Young; Monotone; Cheeks; Falcon

HipHop/Dance
Magic Spooky Ears
K-Conjog

Je hebt zo van die bands die je al jaren volgt en die je bij elke nieuwe release weer aangenaam kunnen verrassen. Binnen het genre post-rock komt dat helaas iets te zelden voor. Zo een uitzondering op de regel is de Russische postrockband Jet Plane. Reeds in 2012 besteedden we aandacht aan deze toch wel heel bijzondere band. We schreven over 'All The Static Stars' het volgende: ''Jet Plane brengt met All The Static Stars pure en loepzuivere instrumentale muziek die je telkens opnieuw in hogere sferen brengt. Als we het album volledig hebben beluisterd worden we wakker uit een droomwereld die we prompt terug willen bezoeken, al is het maar om de koude en harde realiteit te ontlopen. Geen betere remedie om je geest en hart tot kalmte te brengen deze nieuwste van Jet Plane."
Ook anno 2018 brengt Jet Plane een adembenemende plaat uit die ons doet vertoeven in een bijzonder aantrekkelijk uitziende droomwereld. De schijf start nochtans met een vrij typische postrockgerichte song: “All Throught The Day”. Het bouwt op naar een ultieme climax, in een tijdspanne van circa zes minuten en veertig seconden. Traag op gang komende, je bij de strot grijpen en eens het eindpunt bereikt je compleet murw slaan. Dat is nu eenmaal hoe we onze boterham met post-rock nog het liefst verorberen. Maar Jet Plane zou Jet Plane niet zijn als de heren ons hiermee op het verkeerde been zetten.
“Oceans” opent een eerder psychedelisch aanvoelende deur, naar een andere dimensie. Die avontuurlijke aanpak en het zichzelf heruitvinden, dat doet de band ook door de inbreng van donkere doomelementen bij “Widflowers”. Instrumentaal bekeken pint Jet Plane zich bovendien ook niet vast op het gebruikelijke gitaar- en drumwerk. Dat bewijst de inbreng van bijvoorbeeld viool en piano die de ons weer naar een volgende droomwereld doorverwijzen.
Die inbreng van viool zorgt bijvoorbeeld voor een krop in de keel of een kippenvelmoment, bovenop die verschroeiende post-rockelementen.  Telkens in die droomwereld een deur wordt gesloten, opent Jet Plane een volledige nieuwe. Al dan niet gedrenkt in typische post-rock, maar met enorm veel knipogen naar andere muziekstijlen, verlegt de band verder zijn eigen grenzen bij daarop volgende langgerekte pareltjes als “Morendo”, “Less” (weer teruggrijpend naar typische ingrediënten van post-rock) en “Tea', een circa negen minuten durend meesterwerk waarbij de band alles nog maar eens uit de kast haalt. Pure klasse.
Dromen zijn vaak uiteenlopend. Soms worden we badend in het zweet wakker van angst of slaken we een kreet van opluchting, waardoor onze slaapgenoot zich afvraagt wat er scheelt. Dromen brengen enorm veel emoties met zich mee. Dat doet ook Jet Plane op zijn nieuwe schijf. Ze bieden een zodanig kleurrijk pallet aan emoties aan dat je enerzijds tot tranen toe wordt bewogen en anderzijds huppelt doorheen enkele al even kleurrijke landschappen boordevol schoonheid en prachtige bloemen. Jet Plane verstaat de kunst je daardoor net daar te raken waar andere post-rockbands dat ook doen, maar op een net zo bijzonder veelzijdige wijze, dat je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Tot je totaal verweesd in de donkerste kamer achterblijft, maar ook de zon ziet schijnen aan het einde van die tunnel.

Tracklist: All Through The Day 06:41; Ocean 05:53; Wildflowers 06:11; Morendo 09:40; Less 06:42; Tea 09:44