In het najaar van 2020 stelde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc. voor, wat staat voor een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in de vier nummers een mooie staalkaart bieden.
De band had deze EP graag live voor een publiek gerspeeld, helaas lukte dat niet, alternatief was in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en in 2023 kwam eindelijk een eerste full album op de markt 'Goodbye Big Idea'. We hadden over de release een fijn gesprek met Machiel, lees hier.
De plaat zit vol met grote ideeën, klinkt divers, avontuurlijk en is als een trip doorheen een muzikaal landschap.
Het begint al met een prachtige “Martial Lawn”, soundscapes gaan alle windstreken uit. Nergens vervalt het in een chaotische brij. Sommige songtitels mag je letterlijk nemen, “Coffee, with a tiny bit apocalypse please” onderschrijft eigenlijk hoe de song in elkaar steekt, zachtmoedig getokkel gaat naar een climax, die aanvoelt als een apocalyptische stroom. Een portie humor is hen niet vreemd.
Abstract Inc. verrast telkens, improviseert, experimenteert en speelt met emoties. Wat een kleurrijk klankentapijtjes krijgen we te horen. “Telenetwerk” en “Il Boscetto” zijn twee pareltjes in dit muzikaal concept van jazz, fussion en klassieke muziek.
“Algae Rhythm”, “Dancing Terminator” en het afsluitende “Schakelaar” bieden prikkeling en zorgen voor uppercuts.
Tracklist: Martial Lawn 05:59 Coffee, with a tiny bit apocalypse please 05:05 Telenetwerk 06:22 Il Boscetto 04:44 Algae Rhythm 07:44 Dancing Terminator 05:58 Schakelaar 06:17
De uit Argentinië afkomstige alternatieve dreampopband Nax is ontstaan in 2012. Ze waren eigenlijk al eerder bezig van vóór 2009; de band zelf begon live te spelen vanaf 2010, dit door nummers van Nicolas Castello's soloalbum 'Infinito'. In 2013 brachten ze hun eerste twee platen uit, getiteld 'Amalgama' (EP) en 'Anima (EP)'.
Nax blijft rustig aan de weg timmeren. Er kwam in 2020, 'Congelado'; lees gerust .
NAX heeft niet stil gezeten, we hebben ondertussen het nieuwe, 'Dejando Todo Atras'.
Het opmerkelijke is hoe de band typische Argentijnse muziek combineert met post punk en dromerige soundscapes, die prikkelend inwerken. Beluister maar eens “Brillar”, “Olvidado” en het sprankelende “Reflejo Lunar”. Een culturele totaalbeleving dus.
Dat de songs vaak niet in het Engels zijn, is binnen die context zelfs een pluspunt. Het zorgt voor een zwoele sfeer die je meevoert naar die landen als Argentinië, maar ook is er oog voor experiment met sound en vocals. Er is avontuur te horen, “Deseaparecer”, mede door de verrassende wendingen en de variaties, met een donker hoekje af uiteraard, wat nu net die kenmerkende postpunk onderschrijft.
Nax brengt een zeer persoonlijke plaat uit. Liefdesverdriet is één van de items. Zonder melig te klinken, weten ze op subtiele, dromerige wijze je hart te raken. ‘De Zuid-Amerikaanse tint is er in de songs in eigen taal’, schreven we over 'Congelado' in 2020.
De Latijns-Amerikaanse band betovert ons met die wisselende, gevarieerde aanpak. Mooi.
Brillar 03:38 Olvidado 03:27 Todo es fugaz 03:03 Reflejo lunar 03:37 Desaparecer 04:22 A S T R O 03:51 R A R A 04:08 Bleu 03:43 Animal 03:58 No soy quien debería ser 05:58 Me como tu voz 03:52 Verlos Partir 03:22 Danza cuántica 07:20
De metal formatie Shocker, onder zanger Sammy Peleman (ex-After All, ex-September Sin), brengt een mengeling van diverse metal stijlen. De band bestaat verder uit de gitaristen David Vandewalle (ex-Anesthesy, ex-Artach) en Chris Dedeurwaerder (ex-Phoenix Rebellion), basist Koen Vanassche (ex-Gae Bolga, ex- Wapenspraak & Drinkgelag). Nieuwkomer in de band is drummer Louis Genovese (Eyes Of Stone). En de toetsen zijn van gitarist Dedeurwaerder.
Toen we de band zagen optreden op het Plutofest dit jaar, waren we sterk onder de indruk van hun gevarieerde aanpak. Lees gerust
Het album 'Fractured Visions of The Mind' is nu uit. “Shattered” intrigeert door die donkere, grauwe vocals stem. Een uppercut aan riffs en drum salvo's volgen. En door al die wisselingen blijft het spannend.
Doorsnee hardrock hebben we in “Stranded on the borderline” met die kenmerkende prachtige cleane hardrock vocalen. De muzikanten gaan speels overtuigend tekeer, een sound die lichtvoetig, rauw en krachtig is. De keys bieden kleur. De vocals van zowel Sammy als van Koen spreken tot de verbeelding, licht (hemel) en duisternis (hel) vinden elkaar, het is bijna filmisch, episcvh … Ze weten de fantasie te prikkelen.
Shocker geeft het metal genre een boost door het avontuur te injecteren in de sound, zonder echt de roots te verliezen. Het afsluitende “And so it has begun” onderstreept het nogmaals.
Band die een sterke, veelzijdige plaat uit heeft.
Zie ook Shocker op PLUTO Fest: https://www.youtube.com/watch?v=8EEuQItsrPk
Tracklist: Shattered - Injecting The Parasite - Stranded On The Borderline - Where Shrinking Violets Grow - Sands Of Time - Time Does Not Heal - Survive The Night - Fractured Visions Of The Mind - And So It Has Begun
Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit' - Een schemerlicht tussen flamenco en jazz
Piet Verbist is een veelzijdig muzikant en hij laat zich steeds omringen met klassemuzikanten die dezelfde kant uitkijken. Wat het project ook mag zijn, er ontstaat altijd een magie die je ademloos achterlaat. Met 'Flamenco Jazz Summit' wandelt hij in een schemerlicht tussen typische flamenco muziek en pure jazz en hij voegt er een hoge dosis humor aan toe.
Laten we het , naast de unieke kijk op de zaak van Piet Verbist zelf toch ook hebben over de inbreng van de muzikanten waarmee Piet zich laat omringen. "De bezetting bestaat uit drie Andalusische muzikanten en drie Vlaamse jazzmuzikanten die gemeen hebben dat ze enthousiast deze vermenging vorm willen geven. Dit resulteert in een sprankelende, exotische en opwindende cross-over", staat in de biografie op de website , en dat is toch het meest opvallende punt aan dit fijne concert. Zo is er een samenspel tussen Carmelo Muriel (fluit, bamsuriney, Palmas) en de verbluffende altsax van Tom van Dijck, die binnen deze context elkaar aanvullen maar vooral aanvoelen. Hetzelfde gebeurt waar Carlos Cortés Bustamante (percussie, flamencogitaar, palmas), Juan Sainz (drum, palmas) elkaar vinden in die hemelse percussie , een samensmelting waarbij grenzen vervagen. Milan Verbist zorgt op piano op zijn beurt voor de kers op de taart, aangevuld door een oogstrelende contrabas van Piet Verbist zelf, om het plaatje compleet te maken.
In een vol gelopen Lokerse Jazzklub zorgt dit dan ook voor een bijna twee uur lange feestelijke stemming waarbij de danspieren voortdurend worden aangesproken. Echter, en dat onderschrijft die veelzijdigheid van Piet Verbist , is er ook plaats voor ingetogenheid waarbij de walm van flamenco en jazz elkaar ontmoeten op een dusdanige manier dat je die warmte daadwerkelijk voelt tot het diepste van je genen. Een rode draad doorheen Flamenco als Jazz, die een oneindige honger bieden naar improviseren; je komt van de ene verrassende wending in de andere terecht. Ook dat komt tijdens deze set meermaals tot uiting, waardoor die bijna twee uur - mits ondertussen wel een pauze - in een mum van tijd voorbij zijn.
Verwonderd door de samensmelting van culturen, maar ook van hun virtuositeit, werden we dan ook compleet van onze sokken geblazen. Echter blijft die kinderlijke speelsheid over heel de lijn eveneens overeind. Een lach en een traan dus , maar ook plaats om uitbundig te dansen doorheen die uiteenlopende landschappen.
Iedereen bleef dan wel op zijn stoel zitten, het gemeende applaus na en zelfs tussen de songs door , wanneer er weer eens een magische kruisbestuiving ontstond tussen de percussie/drum of de sax/fluit, bewees hoe het publiek intensief genoot.
Na de regulaire set smeekte dat publiek dan ook om meer en kreeg er nog een laatste krachttoer bovenop, waarbij Flamenco en Jazz voor een laatste keer op deze boeiende avond elkaar ontmoeten.
Het meest opvallende gegeven, en dat is iets waaruit de wereld in deze tijden nog kan leren, in plaats van elkaar bekampen en oorlog voeren om een honger naar macht zou de mensheid beter , elkander proberen vinden in een oneindige cultuurbeleving.
In de Lokerse Jazzklub zorgt dit voor een onvergetelijk magie, die de gehele avond in de lucht hing …d ankzij deze Piet Verbist 'Flamenco Jazz Summit'.
Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren
Floris De Decker - Via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, hieruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden
Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Vorig jaar besteden we nog aandacht aan het zomers aanvoelend project Cloudy-Oh. Lees hier
Midden december kwam zijn eerste solo plaat ‘There never is and never was An Masterplan’ uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities met z’n projecten.
Hoe was 2023 voor jou?
Alles ok. Mijn plaatje is net uit en ik krijg heel toffe reacties, dus dat geeft een goed gevoel. 2023 was vooral een heel creatief jaar. Ik heb enorm veel nieuwe nummers geschreven, nu heb ik vooral zin om dat allemaal op te nemen en uit te brengen.
Vorig jaar had ik nog een interview over Cloudy-Oh, een zomers, feestelijk project. Voldeed het aan je verwachtingen?
We hebben enkele heel mooie shows kunnen doen met Cloudy-Oh en we beginnen stilaan een fanbase te krijgen van mensen die onze soms nogal absurde muziek helemaal snappen. Dat doet deugd. Momenteel zijn we hard bezig aan de opnames van onze tweede plaat.
Een contrast met je solo plaat ‘There Never is and never was An masterplan’ , een veelzeggende titel trouwens, die muzikaal en vocaal breekbaar, melancholisch en weemoedig klinkt, zonder al te depressief te zijn. Klopt dit?
Deze soloplaat staat inderdaad heel hard in contrast met mijn bands Cloudy-Oh of ook Team William. Voor mij persoonlijk is het logisch om die twee uitersten te hebben. In mijn solo project melancholie en bij mijn bands uitbundigheid en humor. Zo is het leven ook meestal, tragikomisch.
Waarom deze wending? Verbergt het een persoonlijk verhaal of is het omgaan met demonen in je hoofd, of is dit wat te ver gezocht …
Ik heb al sinds mijn puberteit heel veel angstaanvallen, sociale angst, depressies, etc… Mijn manier om daar mee om te gaan is vaak humor en via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, daaruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden.
Kunnen we de titel letterlijk beschouwen als ‘dat er nooit een masterplan is geweest; hoe moet ik dat zien?
De titel gaat niet over mij maar over het leven. Zoals Sartre zegt het leven is absurd, er is geen plan en net dat maakt het zo mooi. Daaruit kan je vrijheid puren en zelf dingen uitproberen en wie weet af en toe zelfs eens wat gelukkig zijn.
Bij sommige songs hoor ik nog steeds de geest van Team William zoals op de opener “A Wall”, minus het opzwepende dan… ook op “Are you feeling this to” merk ik dat. Een sound die wellicht niet compleet typisch was aan Team William, maar ik hoor wel een flard ervan. Ook nu weer, mee eens of te ver gezocht?
Helemaal mee eens hoor. Team William, Cloudy-Oh, Floris Francis Arthur,… uiteindelijk zijn het ook maar namen, het zijn al bij al gewoon mijn liedjes die ik thuis op een rommelmarktgitaartje bij elkaar schrijf, dus het is logisch dat er een link is tussen al die nummers en projecten.
Je stem voelt aan als een deken tegen donkere gedachten, telkens pink je een traan weg maar ik voel ook positieve energie opborrelen. Een bewuste manier van werken? Hoe moet ik dat zien?
Geen bewust plan. Ik doe met mijn stem wat ik kan. Ik ben helemaal geen goeie technische zanger of zo, ik schrijf gewoon liedjes zo veel mogelijk vanuit mijn eigen universum en zing ze dan op de enige manier die ik kan, op mijn manier.
In de bio lazen we: ‘Als Floris Francis Arthur focus ik meer op de donkere kant van het leven. Angst, depressie, destructieve liefde: het komt allemaal aan bod. Ik ben zeker geen permanent donkere mens, maar ik worstel wel al mijn hele leven met angstige, depressieve periodes’ ; ook voor mij heel herkenbaar, door dit open en bloot te doen, geef je veel van jezelf prijs. Niet bang voor de reacties daarop (je weet hoe mensen kunnen zijn op sociale media)
Nee, vroeger sprak ik nooit over al die angsten en depressies en dat levert sowieso helemaal niets op. Ik heb geleerd om zo een dingen uit te spreken, maar ik let er wel op om er zeker niet mee te overdrijven. Het gevaar om je depressies te gaan uitbuiten als iets commercieel loert altijd om de hoek, dus ik doe het wel heel gedoseerd in het openbaar.
Er zit ook enorm veel variatie in deze plaat, maar het melancholische blijft een rode draad … Een bewuste keuze?
Jup, dit is mijn melancholie-projectje. Ik hou ook enorm van bands als Sparklehorse, Elliot Smith, Bright Eyes, etc die ook heel duidelijk melancholie als rode draad door heel hun oeuvre hebben.
Hoe waren de eerste reacties?
Heel goed. Mensen zijn helemaal mee met de emoties en de teksten. Dat doet heel veel deugd.
Je hebt ondertussen de plaat live voorgesteld in december. Was het een succesvolle avond? Hoe waren de reacties van de fans?
Heel mooie avond. Mijn allereerste shows was ik extreem angstig en daar kon ik echt niet van genieten. Deze release show was ondertussen al mijn 5de show waardoor ik mijn nervositeit onder controle had en gewoon kon genieten van het moment. Mijn goede vriend Jan De Rauw en de mensen van Soft Boy (de support-act) hebben ook enkele nummers meegezongen in een prachtige harmonie, dat was extra genieten. De zaal was uitverkocht en iedereen leek heel enthousiast. Er werd zelfs meegezongen.
Je gaat ook op tournee met deze plaat; wat zijn de verwachtingen en welk publiek hoop en denk je aan te trekken, want ik denk dat het verschillend zal zijn dan het Team William/Cloudy-Oh publiek?
Ik zoek bewust kleine gezellige plekken op waar mijn intieme breekbare muziek goed tot zijn recht kan komen.
Wat zijn de verdere plannen (en verwachtingen) voor 2024?
Snel beginnen aan een tweede plaat en nog veel optreden.
Volgt er op deze solo plaat ook een vervolg, want ondertussen ben je ook bezig met de tweede plaat van Cloudy_Oh? Toch?
Inderdaad, er komt een tweede Cloudy-Oh plaat en ook een tweede Floris Francis Arthur plaat.
Is er ook een specifiek doel, ambitie met dit solo project?
Deze plaat eindelijk kunnen afwerken was op zich mijn grootste ambitie. Alles dat er nog bijkomt is mooi meegenomen.
Pics homepag @Kevin Faingnaert
Bedankt voor dit fijne gesprek, mogen we je veel succes en geluk toewensen; we blijven je op de voet volgen ? en hopelijk tot op één van je concerten
Chris Joris - Er zit zeker nog drama in de nieuwe plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerdere speelse kijk op het leven te krijgen
Chris Joris is een multi-instrumentalist en begenadigd percussionist die bovendien van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september dit jaar op de markt kwam via W.E.R.F records, tast hij de grenzen verder af en improviseert hij tot het oneindige, binnen een speels kader. Naast deze release werd ook het album ‘Out of the night’ heruitgebracht.
Chris stond onlangs in concertzaal de Casino, Sint-Niklaas – het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naar aanleiding van deze dubbel release en de daarop volgende tour gingen we op de koffie bij Chris thuis, en keerden terug met boeiende verhalen uit zijn rijkelijke verleden; we polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.
Hoe gaat het met jou tegenwoordig Chris?
Ik ben heel tevreden over de tournee naar aanleiding van de nieuwe plaat ‘Until Darkness Fades’. En ook met de heruitgave van ‘Out of the Night’. Twee vliegen in één klap. De twee platen zijn bovendien , al is dat niet puur muzikaal, ergens wel met elkaar verbonden. Nu lijkt het echter wel alsof er ondertussen geen andere platen zijn uitgebracht, dat is dus niet zo want er waren ondertussen nog vier andere releases. Los daarvan. Over een verlies van een geliefde geraak je nooit echt heen, maar ik moet toegeven door te werken en die nieuwe plaat uit te brengen heb ik ook mijn nieuwe adem gevonden; Ik heb bovendien ook de alcohol afgezworen, geen pintjes meer. Er zijn uiteraard ups en downs, maar over het algemeen gaat het dus vrij goed.
Op je nieuwste album 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast je op bijzonder speelse wijze grenzen af; de plaat straalt vooral veel positieve energie uit. Kun je met dit album die droevige tijden een plaats probeert geven of is dat ver gezocht?
We gebruiken die term ‘ geef het een plaats’ uiteraard veel. Een plaats geven is echter een betrachting, en dat is op zich een niet zo gemakkelijk opdracht. Bovendien. Door bij een val mijn heup te breken, had ik plots veel tijd om na te denken. Ik zat in een revalidatie centrum, tussen heel oude mensen, die daar helaas niet meer weg konden. Dat is op zijn beurt ook herkenbaar, want mijn moeder zit ook in een woonzorgcentrum. Ik had iets van :‘als je nu niet het heft in handen neemt en terug plezier maakt in het leven’.. Ik heb in die periode ook veel bezoek gekregen van muzikanten, en niet alleen binnen de jazz, en ook dat deed enorm deugd. De titel ‘Until The Darkness Fades’ is een tekst van Naima.: “Wanneer je zo diep valt tot je je een wrak voelt, en je denkt, dat je niet kan stoppen met dieper vallen, en je overgeeft aan een vrije val, je toch kan beseffen, dat je helemaal niet valt. " Naima laat uit een zeer sombere tekst een mooie aanmoediging ontstaan. Dat is de zedenles van het lied. Kortom. Er zit dus zeker nog drama in de plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerder speelse kijk op het leven te proberen krijgen.
Bij de eerste song ‘Portrait of a man’ een tien minuten lang meesterwerk, valt me op hoe je eerst weemoedig begint, dan overschakelt naar een speelse aanpak, en dan weer over gaat naar weemoedig. Een voortdurende wisselwerking in emoties dus. Een bewuste aanpak?
Bewust is relatief. De inzet is telkens zeer spontaan en dus laat ik mijn gevoelens de vrije loop. Zo ontstaat automatisch die wisselwerking.
Die ene song, waarbij Naima haar stem me weer enorm ontroert, met een zeer mooie en pakkende tekst (daar hadden we het net over), lijkt wel alsof er een verhalen lijn inzit. Klopt dit?
Dat van die verhalenlijn is juist. De song is er bewust ingestoken op het einde van het album en dus ook op de concerten, en vertaalt de intentie van deze muziek. Naima improviseert ook op "Naima's Dream" met stem, loopstation en op tenorsax.
Ook – en vooral - live komt er iets boeiend, magisch en speels naar boven, door o.m. de inbreng van viool en cello
Het is wellicht geen plaat voor een breed publiek. Er zit op deze plaat wat minder melodie en tempo. Ik ben altijd beetje zelfkritisch , laat ons zeggen dat ik over 70% van de plaat heel tevreden ben, bepaalde stukken konden echter wel beter. Voor mij is het dus geslaagd. Ik heb ook keuzes gemaakt, en bepaalde dingen zijn er niet op gezet. Wat we doen live met viool en piano is met onze instrumenten een gesprek voeren met elkaar. Ik hoop dat de mensen die het niet gewoon zijn, die positieve interactie en gesprekken toch herkennen. De meeste mensen, ook op BRAND festival en Jazz Brugge onlangs, vonden het een prachtig optreden. Dat is een opkikker. Live zijn er trouwens ook stukken bij gekomen, of is er links en rechts nog meer improvisaties toegevoegd.
Laten we even hebben over ‘Out of the Night’ het contrast tussen beide is heel groot. De tweede plaat is een heruitgave van de dubbelaar ‘Out of the Night’, die beschouwd wordt als jouw magnum opus. Je voelt die pijn letterlijk op deze plaat. We zijn er weer maar , was dit ook een manier om het verdriet van je af te schrijven?
Ja, uiteraard liggen de twee albums muzikaal wat uit elkaar. Op het nieuwe album is er, zoals reeds gezegd, een assertieve beschouwing en positieve toon, maar ook wel boosheid en melancholie om het verlies van mijn dochter Saskia. Terwijl ‘Out Of The Night’ echt een volledige klaagzang mag genoemd worden en een liefdesbetuiging aan mijn overleden echtgenote, Saskia's mama trouwens. Op "Earth" en "June 25" bijvoorbeeld nam ik de kans te baat om de abstractie van percussie instrumenten te combineren met een strijkorkest. Iets wat ik al lang in gedachte had en wat mooi resulteerde op ‘Out Of The Night’. De bassist van dienst in die tijd, Chris Mentens, bood me een mooi geschenk als hulp om dat concept te verwezenlijken en schreef de twee mooie strijkerspartijen. Ik ontdekte bij de re-mastering van het vroegere album, voor heruitgave op vinyl, trouwens een stuk, dat we niet hebben gebruikt op de plaat: "Shaya Sebothane", een tien minuten lang durend Afro-gericht thema, waarin iedereen aan bod komt wat stamt uit de tijd, dat ik samenwerkte met de Zuid-Afrikaanse contrabassist Johnny Dyani. Een heerlijke vondst.
Nu we het hebben over Afro – Zuid-Afrikaanse muziek. Je bent eigenlijk niet begonnen als jazz muzikant maar je vond je invloed in die Afrikaanse muziek, heb ik ergens gelezen, klopt dit? Kun je daar wat meer over vertellen?
Ik ontdekte de jazz reeds zeer vroeg, maar was aanvankelijk actief in de kleinkunst, pop, wereldmuziek en deed studiowerk. Aanvankelijk als pianist, later als percussionist. Op albums van Jef Vanuytsel, Johan Verminnen, Raymond van 't Groenewoud, Hennie Vrienten, Bert De Coninck, Jean Blaute, Jo Lemaire, Claude Maurane, Leen Persijn, Machitun, Dirk Van Esbroek, Nacht Und Nebel, Pop in Wonderland, enz., hoor je me tokkelen of rinkelen, tot zelfs op albums van de Scabs en Kreuners en heel wat commerciële chansoniers
En hoe ben je dan toch in jazz terecht gekomen?
Zoals ik daarnet al aangaf, ik zat al heel vroeg in jazz. Ik hoorde als achtjarige al een gospel-ceremonie op een 45 toeren plaatje en snel erna Louis Armstrong, Duke Ellington, Mahalia Jackson.., EP's en singles, die in de platenkast van mijn ouders lagen.....Later kocht ik zelf schijfjes van Lionel Hampton, Coleman Hawkins en ontdekte ik Thelonious Monk, Coltrane, Modern Jazz Quartet, Dave Brubeck, Miles Davis, Art Blakey, noem maar op. Op mijn twaalfde jaar had ik de geschiedenis van de jazz al haast doorzwommen Ik ben pas rond mijn 24ste met percussie begonnen, maar daarvoor zat ik dus wel in die jazz gerichte scene.
Nu we toch over je leven bezig zijn, waarom eigenlijk percussie?
Ik ben op het Antwerpse conservatorium begonnen voor piano en klarinet. Op een dag stond ik aan het station en sprak een chique geklede Afrikaanse man aan. Ik was jong en naïef en dacht dat iedereen wie een donkere huidskleur heeft jazz speelt (haha). Ik vroeg hem (in het Frans) of er een jazz club was in de beurt. Hij troonde mij mee naar een café. De naam van de uitbater van dat café, en later mijn guru, was ZAPATA. Een zelfgekozen roepnaam voor de vrienden. Zijn echte naam was Nelson en hij kwam uit Suriname. Hij speelde drums en conga's. In het kleine café stond de drums naast het uitstalraam van de zaak, ernaast een duo conga's en wat verder een buffetpiano. Er ging op dat moment een heel andere wereld voor me open. Sindsdien ging ik daar elke week binnen, en keerde met de laatste trein huiswaarts, ik kwam dan zogezegd van het conservatorium. Er is van die sessies die ik daar heb gedaan helaas nooit iets opgenomen, er bestaat wel een foto waar ik opsta gezeten achter die piano .
Het interessante is dat ik nu nog die Afro-muzikale invloeden voel terugkeren in je live performance. Waar ik het ook wou over hebben, de coronatijd heeft er ook stevig ingehakt, je was zeer actief op sociale media, ik heb je teksten veel gelezen, hoe belangrijk was dat voor jou en was ook dit een uitlaatklep om die coronatijden te overbruggen of hoe moet ik dat zien?
Het heeft me wel geholpen om bepaalde gevoelens en emoties van me af te schrijven, ik kreeg ook wel reacties van mensen die er ondersteuning in vonden omdat ze hetzelfde mee maakten. Maar nu doe ik dat niet meer, ik deel mijn concerten of promoot mijn muziek op mijn facebook. Ik ken mensen die dat nog doen, bij mij was het soms sarcastischer en harder.
Waarom, in tijden van sociale media en spotify en zo eigenlijk nog platen uitbrengen?
Ik behoor nog tot de generatie die graag iets in handen heeft. Veel winkels in deze tijden sluiten of moeten uitverkopen omdat er geen cd’s meer worden gekocht, en dat vind ik heel jammer. De lay-out, de foto’s, de teksten.. die vind je alleen op zo een hard disk. Wat Spotify betreft? Als je geen commerciële muziek brengt, valt je eruit. Ik vind het een spijtige uitvinding, mijn dochter wijst me er ook op dat er te weinig platen van mij op Spotify staan. Langs de ene kant wil ik het wel volgen, langs de andere kant is de kwaliteit van muziek op spotify totaal niet hetzelfde als op cd of vinyl. Op optredens merk ik trouwens ook dat er na een staande ovatie amper een klein deel van de aanwezigen die plaat effectief koopt en dat is een jammerlijke evolutie.
Ik moet toegeven dat ik wel ontdekkingen doe via Spotify, maar ik koop ook nog liever vinyl platen. Wat ik ook las, je voelde je zelfs wat ‘opzij geschoven’ door de jongere garde, maar had er ook vrede mee. Hoe moet ik dat zien?
De jongere jazz gerelateerde talentvolle muzikanten hebben helemaal terecht de kans gekregen om zich te tonen. Vooral via Jazzlab die zeer mooi binnen die context schitterend werk verricht door die jongere generatie daadwerkelijk die kansen te geven. Ik sta dus zeer positief tegenover die jongere generatie, ik ga ook naar hun concerten als ik de kans krijg. alleen sta ik wat kritisch tegenover het voortdurend de focus willen leggen op nieuwe dingen, of die zogezegde vernieuwing in Vlaamse jazzwereld.
We hadden het over nieuwe talenten bezig , en daar mag ik Naima toch onder rekenen. Ze doet het zeer goed, al krijg ik de indruk dat het nu een beetje stil is of heb ik iets gemist?
Dat lijkt alleen maar zo, ze heeft optredens met Vitja Pauwels in duo momenteel en laat de volledige band wat rusten.. .ze heeft onlangs ook een opdracht uitgevoerd voor het Gentse filmfestival met muziek op een Nederlands film over plankton en begeleidt dat live. Ze reist er nu mee doorheen Nederland.
Mooi om te horen dat alles goed gaat …Wat zijn de verdere plannen voor 2024 eigenlijk ?
Ik heb geen boeker en moet alles zelf doen. Ik had na de tour via JazzLab een beetje gehoopt dat iemand me daarbij zou willen helpen. Maar moet het dus op eigen kracht doen. Met een beetje geluk kunnen we met deze plaat dus gewoon verder toeren, Ik hoop dan ook het hele jaar door die plaat te kunnen promoten, en hoop dat iemand me wel wil helpen daarin. Ik hoop ook dat de plaat wat verkoopt, want ondanks de aandacht van pers en zo loopt de verkoop niet zo goed. Maar in elk geval staat 2024 dus vooral in het teken van het promoten van die schijf.
Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb in het Buitenland gespeeld, maar met die installatie van drums en percussie is het moeilijk om met een vliegtuig te reizen. Het is gewoon zoveel materiaal en een hoog risico. Het zou mooi zijn moest dat kunnen gebeuren. Met alleen een drumstel kan dat zelfs lukken. Ik heb in Roemenië gestaan, Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Duitsland , Frankrijk, Italië, Zweden, Denemarken , Mexico, Guadeloupe, China, Canada, Engeland, Nederland.. Om maar te zeggen. Dus ik zou wel willen, maar met dit heel arsenaal aan materiaal is dat zeer moeilijk.
De jeugd wil nu voortdurend geprikkeld worden, het rare is dat je ze niet ziet op jazz concerten terwijl je bij een jazz concert voortdurend prikkels krijgt door die improvisatie. Heb jij daar een verklaring voor?
Dat is inderdaad spijtig, dat merk je ook in het conservatorium, het is een beetje navelstaarderij. Ze willen er allemaal geraken, spelen jazz, maar je ziet ze zelden op concerten van leraars of collega’s . Toen ik zelf les gaf nodigde ik mijn leerlingen uit op concerten van muzikanten die voor hen op het conservatorium les volgende, maar ze gaan er helaas zelden op in. Er zijn trouwens wel bepaalde bands die erin slagen om een jonger publiek aan te trekken binnen de scene. Maar doorgaans lukt het dus moeizaam. Om een voorbeeld te geven. Op BRAND festival stond Bram De Looze in de coulissen zeer geïnteresseerd naar mijn optreden te kijken en dat deed me deugd. Zulke dingen zouden dus meer moeten gebeuren.
Zijn er na al die jaren nog doelen en ambities naar de toekomst toe?
Dat is een beetje een vervolg op de vraag van daarjuist. Ik heb veel mooie dingen mogen doen in het buitenland en zou het dus zeker leuk vinden om dat terug te mogen doen , met dit programma is het heel moeilijker, omdat ik zoveel percussiemateriaal gebruik, wat dan weer een obstakel is voor transport, enz....Het probleem is ook dat de festivals op veilig spelen, eerst vol zitten en dan zullen we wel zien, ze durven geen risico meer nemen als ze iemand boeken. Een wisselwerking binnen de Europese jazz, waarbij bands uit andere landen ook hier kunnen spelen, het zou fantastisch zijn. Maar in de praktijk is dit in de tijden waarin we nu leven een moeilijk piste.
Pics homepag @Jassepoes
Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in het nieuwe jaar. Hopelijk tot binnenkort…
Katteman - Bert De Rijcke - Waarom ik blijf volhouden? Muziek is voor mijn een roeping en een gave die ik blijf ontwikkelen ...
Bert De Rijcke is een artiest, componist en elektronische kunstenaar die van vele markten thuis is. De man brengt , door de verschillende projecten via zijn eigen label 'Vintage Underground Label' uiteenlopend plaatwerk uit, meestal via kanalen als spotify en bandcamp. Daardoor blijft hij vaak verborgen voor de grote massa, maar niet voor ons. De recente jaren hebben we meermaals aandacht besteed aan zijn releases.
Naar aanleiding van zijn laatste release ‘Busstop’ https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/album/busstop hadden we een fijn gesprek met Bert.
We polsten ook naar de verdere plannen, doelstelling en ambities …
Ons laatste interview was in 2016, toen onder het pseudoniem ‘The Fox is My Friend’. Ondertussen heb je niet alleen ontelbare andere namen gehad, maar ook verschillende releases… Hoe is alles verlopen ondertussen?
The Fox is My Friend was maar één jaar 2016 met enorm veel albums en begin 2017 nog een
afsluitend album Zen Monkey (s/t), en daarna is Katteman dan geboren, en die is ook
gebleven eigenlijk. Met The Fox is my Friend was ik aan het freestylen improviseren, leren en zien welke richting ik wilde uitgaan, had veel ideeën en dat ging meer naar het melodieuze en eclectische kant. Enorm veel experimenteren met samples, en daar dan eindeloos mee prutsen en allerlei klanken links en rechts toveren en gebruiken … The Fox Is My Friend is wel een bepaalde vaste set geweest met geluidjes, inspiratie die boven kwam door iets te horen en daar dan bewust iets mee te doen of te veranderen, allemaal op een laptop met Linux Ubuntu, intussen is dat ableton geworden, maar ik gebruik nog vaak Ubuntu Software evengoed. Ik wil ook even deze kanttekening maken, ik ben wel veel releases blijven doen, maar sommige dingen zijn gewoon remixen van andere tracks en structuren daarin, of soms een uren lang vervolg van producen en mixen. En inderdaad met ‘Zen Monkey’ ben ik wat meer naar de jazzy kant uitgegaan. Ik ben altijd wat blijven evolueren in alles wat ik doe. Ook met deze nieuwe release ‘Busstop’ probeer ik andere dingen uit. Meer de essentie, rustiger, minimaler, ingetogen, meer mature stijl
In het verleden experimenteerde je ook met jazz, vond ik wel iets hebben, deze keer dus niet.. weet zelfs niet welke ‘stijl’ ik er moet op kleven, hoe zou je het zelf omschrijven?
Jazz is natuurlijk ruim, ik heb in die periode wel liggen improviseren met klanken en bepaalde noten en composities, maar altijd zeer intuïtief, ik heb ook geen echte scholing genoten dus alles is puur op eigen gevoel en talent ontwikkeld , misschien dat veel mensen daar wel een soort ‘jazz’ in horen, er zijn wel raakpunten, maar ik blijf bescheiden …nummers waarbij ik extreem ging experimenteren en alle kanten uitging. Ook dat is soort jazz…
Je laatste release ‘Busstop’ zit in een zweem van lichte duisternis , een zweem van mysterie. Waar komt je inspiratie voor deze vandaan? De hoes toont een tipje van de sluier, als je zo in de avond alleen in een bushokje zit te wachten, op die koude banken op de bus, hoor je geluiden en begint je fantasie op hol te slaan. Dat keert zelfs terug in de songs, een bewuste manier van werken?
Het keert terug naar de muziek die ik graag hoor eigenlijk. Tot 2007/2008 was ik meer bezig met Hardcore, Punk en ook nog wat met wat ik deed bij Sinners en persoonlijk en thuis, toch op zoek naar mijn muzikale horizonten te verbreden. Terwijl ik vaak met allerlei dagelijkse beslommeringen bezig was en luister ik constant naar muziek en liet me daardoor inspireren. Ik was dus in die tijd muziek op een heel andere manier aan het beleven en wilde dat ook maken eigenlijk. Dus ook dat donker en duister heb ik wel ergens opgepikt. Die laatste release ‘Bustop’ heb ik me daardoor laten inspireren, alles een beetje afgevlakt als het ware en er bewust een zweem van mysterie in willen verstoppen. Wat releases betreft doe ik het eigenlijk wat rustiger aan. Met deze ‘Busstop’ wou ik nog even mijn laatste inspiratie op schijf zetten als het ware.
Het dreigende is een beetje een rode draad, soms heel subtiel, dan weer hel duidelijk. Zit er een soort verhaal achter eigenlijk? Is dat een reactie op die donkere coronatijden? Of hoe moet ik dit zien?
Ik heb me zeker niet laten inspireren door die corona periode. Die coronaperiode was inderdaad een zeer rare periode, ik moet wel toegeven die plaat Tekno Bluezers samen met Kloot Per W is wel midden in de tijd van Corona gemaakt, en daar zijn wel degelijk verwijzingen naar, maar verder heb ik nooit aan Corona zoveel aandacht geschonken.
Wat me ook opvalt, vorige releases heb je ook op cd uitgebracht, deze niet?
Het is ook niet meer interessant en heel duur zo een cd uitbrengen, ik moet toegeven alle vorige cd’s; zijn uitverkocht maar er is meer vraag naar vinyl en dat is nog duurder. Om dat te doen moet je echt met een management en zo beginnen werken, met promotie, merchandiser en alles erop en eraan. Daar heb ik geen ambitie voor om me daar mee bezig te houden. ik blijf liever klein en dus liever digitaal. Trouwens mensen kopen nog weinig cd’s. Streaming is gewoon de nieuwe manier van muziekbeleving geworden, die evolutie kun je niet tegen houden. als artiest verdien je daar helaas niets aan, dat is het jammere daaraan. Je kunt gewoon met je computer en een minimum aan materiaal die ik hier in de woonkamer heb staan, muziek maken. Ik heb dus wel een periode me
ermee bezig gehouden met die cd’s aan mensen geven en zo, maar om dat echt aan de man te brengen moet je een heel markenting systeem op poten zetten; daar heb ik dus niet zoveel drang naar.
De muziekwereld is veranderd, bands als Rolling Stones en zo die twintig, dertig of meer jaren meedraaien. Dat is voorbij, alles gaat zo snel tegenwoordig, (ofwel worden we oud haha) maar is die streaming en hoe de jeugd op tik-tok of zo hun muziek beluistert dan niet de doodsteek van de muziek business denk je?
Nee muziek zal altijd blijven bestaan, de muziekbeleving , vooral bij de jeugd , verandert gewoon. Zoals alles evolueert, luistert de jeugd nu via tik-tok en zo naar korte samples en songs die hen prikkelen, daaruit kan ook iets groeien. Daar springen die commerciële zenders dan weer op, en daaruit kan iets ontstaan. En ook iets moois groeien, maar die soort bands of artiesten zijn volgend jaar wellicht al vergeten. Dus nee, de manier waarop mensen muziek beleven verandert gewoon. Toch even een kanttekening wat Tik-Tok betreft, dat is allemaal heel fake , heel gemaakt en niet echt, het meeste wat op TikTok staat, vind ik maar raar en geforceerd, maar ja een leuk hitje en het wordt dus wel opgepikt. Je kunt er gewoon niet aan voorbij, het is wat het is. We zijn gewoon een andere generatie, nu word je al geboekt als je een single uithebt , toen moest je als band al daadwerkelijk jezelf bewijzen met albums uitbrengen en zo..
Het viel me zelf ook op dat de jeugd op zoek is naar voortdurende prikkeling, ik heb een 400 tal bands gezien dit jaar, en ook wel enkele Hardcore, waar de jeugd wel op afkomt omdat het korte nummers zijn die ergens prikkelen... die prikkeling geef jij ook vind ik, ik weet dat het je ambitie niet is, maar je zou hiermee toch in een jeugdhuis of zo kunnen staan
Moest de vraag zijn daarnaar? Zou ik het zeker overwegen. Ik heb in het verleden ook wel
organisatoren aangesproken, maar daar werd nooit echt gevolg aan gegeven Er was, nooit een vraag naar. Als die vraag toch moest komen, zou ik dat zeker overwegen. Maar de mensen moeten er wat op vallen. Het is beetje raar, want mijn nummers worden wereldwijd wel opgepikt. Maar het Belgische wereldje is klein.
Speelt het feit dat je Belg bent dan in je nadeel?
Moest ik iets kunnen doen omringd met andere muzikanten erbij zou dat wellicht beter lukken, maar op mijn eentje met enkel mijn muziek als producer, het kan maar is moeilijk omdat er op dat vlak een overaanbod is en inderdaad België te klein is. Op dat vlak speelt dat inderdaad wat in mijn nadeel, maar ik lig er ook niet echt wakker van.
Er zijn dus nog steeds geen plannen om dit werk live te gaan voorstellen? Voldoende
alternatieve festivals voor elektronische muziek, of concertzalen die dit aanbieden (Het Bos in Antwerpen of Kraak festival bijvoorbeeld)
Voor de ‘fun’ heb ik het wel eens gedaan, maar dat café is ondertussen verkocht en de nieuwe eigenaars doen zulke dingen liever niet meer. Ofwel moet je al heel ver gaan, of lokaal voor bedrijfsfeestjes covers gaan spelen of jeugdhuizen of zo. ik zou wel terug bas en gitaar willen spelen, en met andere muzikanten iets doen, dat zou eventueel wel een optie zijn. In samenspraak met werk als producer, en zo een hele set uitwerken, would be nice
Je houdt vast aan bandcamp als medium . Wat maakt Bandcamp zo bijzonder, de voor en nadelen? En wat is dan het verschil tussen bandcamp en Spotify naar jou mening?
Labels die op bandcamp zitten verkopen hun cd’s/MP3s langs die weg, en ook wel T-shirts en zo, ook voor vinyl is bandcamp is ook interessant … Op Spotify is het meer streaming, maar je kunt er ook merchandise kopen.
Ik vergelijk je graag met mijn idool David Bowie, je bent een ware kameleon van de
Elektronische muziek, ik dring een beetje aan, maar waarom toch niet er meer mee doen dan enkele dingen uitbrengen op Bandcamp?
Ik heb dat daarnet al aangehaald, België is klein ... Terwijl ik ooit Engelse labels aansprak die zeker interesse hadden, maar louter Engels of Britse artiesten aannamen ... Dus ja, de muziek is prima en we zouden daar zeker iets meekunnen doen, maar in België hebben, we dat niet, zo dat soort labels of niches. Of toch niet voor wat ik doe. Er is ook een soort overaanbod waardoor het moeilijk is om boven dat maaiveld uit te steken. En ja de mainstream Media, zal mij niet snel oppikken, althans niet met Katteman, maar dat is niet erg, dat is logisch.
Ondanks dat je de kans niet krijgt om ermee buiten te komen, en ook al stoort je dat niet, krijg ik – en dat bedoel ik niet slecht – het gevoel dat je daardoor wat ter plaatse blijft trappelen toch? Is dat niet frustrerend? Of wat is de insteek om dit toch te blijven doen?
Muziek is voor mij een roeping en een gave. Ik sta ermee op en ga ermee slapen, dat is de
voornaamste insteek om te blijven verder doen. het is een passie. En dat is de voornaamste insteek om te blijven verder doen. Ik heb ook geen TV of zo, ik ben voortdurend met mijn muziek bezig.
Terug even over ‘Busstop’. Wat me ook opvalt is het filmische; ook in releases in het verleden valt dat op, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in die richting?
Plannen en ideeën genoeg, dus als die muziek wordt gebruikt voor films en dergelijke? Prima
En uw plannen naar de toekomst toe. Na deze schijf, wat is het volgende plan? En welke
richting zal het deze keer uitgaan?
Ik ben tegenwoordig wat meer met mijn basgitaar bezig en zet wat takes links en rechts op tape. Ik blijft ook zoeken naar inspiratie, en zie wel wat er dan op me afkomt. Dus echt ‘plannen’ doe ik niet.
Zijn er nog verdere ambities of doelstellingen? Of is het gewoon verder doen?
Ik kijk bewust niet te ver vooruit, ik blijf gewoon bezig en zie wel wat ik op mijn pad tegen kom. Ik heb zeker ambities, dat is het niet. Maar het moet groeien, eens ik met andere muzikanten in sessies zou kunnen beginnen, dan zou dat wel lukken. Maar is dat binnen vijf jaar, dan is dat ook goed. Maar ik wil daar gerust dus meer mee doen met enkele gastmuzikanten erbij, why not?
Bedankt voor het fijne gesprek, voeg er gerust enkele links aan toe
https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/
https://open.spotify.com/artist/0WnmOrP4mZ2ZYKGL7Fixxc?si=vx_hcSiWRGS3JD4f_FuyZA&nd=1&dlsi=32ab0a4384024f82
https://open.spotify.com/artist/5uM34pGHuPpF7IgUH5cA4x?si=A03zY0A4SYq1kYC_Dx-mMA&nd=1&dlsi=f4210f2e3eda400d
https://open.spotify.com/artist/5q1NJ5C1DzCtaF2LCZ9N5L?si=gWOQvvytRKeFrenBZFyYVw&nd=1&dlsi=b7b11931ffc84ea8
https://open.spotify.com/artist/3uCjIdTIUFvrYi4gDnd0K9?si=fFl0MxRaS5-XV9monJl-Gg&nd=1&dlsi=19b561e93f5f4fb0
Drums’n’Guns - We waren op zoek naar de klank die het meest aanleunt bij wat we live doen, en daar zijn we met deze EP, voor het eerst compleet in geslaagd
Drums'n'Guns ontstond in 2012 uit de as van stonerband Mogul. Na het uitbrengen van een demo en enorm veel geslaagde optredens heeft de band voldoende zijn stempel gedrukt op de stoner/post punk en brengt in 2016 zijn debuut op de markt: 'Ianna'. Net door de diversiteit van invloeden blijkt hieruit dat we deze band tekort doen door hen in het hoekje stoner of postpunk te duwen. Dat de band buiten zijn comfortzone durft te treden was toen reeds de reden waarom wij vielen voor dat debuut en deze klasseband.
Net toen corona uitbrak kwam er met 'Hail Hail' eindelijk een nieuwe plaat in de winkel. En toen werd het even stil, tot nu. Met ‘If You Can’ laat Drums’n’ Guns terug van zich horen, de schijf kwam nu in december op de digitale markt, wij hadden die dag een interview met Sam Dufoor, vroegen ons af waarom zo een band als Drums’n’Guns nog niet is doorgebroken naar een ruim publiek. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen en ambities.
Je staat ondertussen al vijftien jaar op het podium, dat is toch al heel wat … Misschien een kleine terugblik? De hoogte- en dieptepunten?
Eigenlijk bestaan we al meer dan twintig jaar, want voordien speelden we onder de naam Mogul (2001 – 2012). De band Drums’n’Guns is actief sinds 2012. Bij Mogul kregen ik en de andere bandleden het gevoel een beetje vast te zitten in die stoner riffs. Er kwamen geen frisse ideeën meer en het werd moeilijk om de band te verkopen. Gitarist Jan had een hoop nieuwe nummers liggen waarmee we toen niets konden doen. Daarom zijn we met Drums’n’Guns een andere richting uit gegaan.
Ik volg jullie al sinds dat prille begin, en heb jullie ook zien evolueren, maar de grote doorbraak naar een zeer ruim publiek is er helaas niet gekomen, wat is er ‘mis’ gegaan of was dat niet de ambitie?
Dat is een moeilijke vraag. Als wij muziek schrijven, doen we dat in de eerste plaats omdat we het zelf tof vinden en graag horen. We zouden een coverband kunnen worden, om zo een groter publiek te bereiken, maar dat is ons ding niet. We brengen liever onze eigen nummers. Als we muziek maken is dat inderdaad naar een zo ruim mogelijk publiek toe. Wij komen vanzelf uit bij een redelijk toegankelijke sound. Het is altijd recht-toe-recht aan rock’n’ roll wat wij doen. Soms met een stoner riff en nu (op ‘If You Can’) eerder (post)punk. Dat is de manier waarop we altijd hebben gewerkt. Ook in de teksten probeer ik het zo simpel en toegankelijk mogelijk te houden om een zo ruim mogelijk publiek te kunnen aanspreken.
Heeft het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel gespeeld voor die doorgroei naar de top of zie ik dat verkeerd?
In het promoten van Drums ‘n’Guns wordt heel wat energie gestoken. Ook AB, StuBru, Radio Willy en Pukkelpop krijgen onze muziek doorgestuurd en heel het club circuit wordt aangeschreven. We moeten het ‘gemis aan kansen’ wel wat met een korrel zout nemen want ik stond ooit op Leffinge Leuren (met oa John Cale) en wij speelden oa in De Zwerver Leffinge, verschillende keren in 4AD Diksmuide, Cactusclub Brugge, Charlatan Gent en Rijversfestival Lievegem,…dat is toch ook niet niks. Maar wij worden blijkbaar niet door het hele circuit opgepikt. Waarom, daar hebben we het raden naar. Als je niet voluit aan de bak komt bij de grote organisatoren, moet je je blijven focussen op de kleinere zalen waar ik zeker nooit mijn neus voor heb opgehaald. Ik ga zelf nog regelmatig naar optredens, dus ik zie heel wat Belgische bands. Soms stel ik me dan ook de vraag of die nu zoveel beter zijn dan wat wij doen (omdat zij wel die grotere podia krijgen). Ik heb daar geen pasklaar antwoord voor.
In de corona periode brachten jullie met ‘Hail Hail’ toch een grensverleggende plaat uit, die heel wat bijval kreeg. Zou het zonder die corona niet de doorbraak kunnen zijn geweest? Is het een gemiste kans? Of zie ik dat verkeerd
Je moet het misschien allemaal wat relativeren. Ik ben intussen ook al vijftig en sta sinds mijn 18de op het podium. Er zijn heel veel nieuwe bands bijgekomen en er is een overaanbod. Veel van die nieuwe bands zitten ook in het vaarwater van punk en postpunk. Als er kansen zijn om voorprogramma’s voor grotere bands te verzorgen, zoals bij PIL laatst in Kunstencentrum Viernulvier, ging die weg naar The Rats,… een band die ik niet goed ken. Het is goed dat organisatoren ook kansen geven aan jonge opkomende bands. Iedereen moet zijn kans krijgen. Hebben we onze leeftijd tegen? Dat zal zeker meespelen en juist daarom dat wij iedere kans met beide handen moeten grijpen. Sinds augustus 2023 hebben we acht optredens afgewerkt en staan er al vier op het getouw voor 2024. Het loopt altijd wel altijd een beetje, maar voor mij mocht het na al die tijd en inspanningen zeker wel iets meer zijn.
Indien die corona periode er niet geweest was, zou dat ‘iets meer’ er dan wel geweest zijn denk je?
Dat is misschien wel zo. Op de dag van de lockdown was onze plaat ‘Hail Hail’ klaar. De hele wereld lag stil, maar de reviews en vermeldingen die we voor ‘Hail Hail’ kregen waren overweldigend en dat maakte toch nog iets goed. Helaas toen de podia weer open gingen, werden wij compleet genegeerd en overruled door bands die meer recent een album hadden uitgebracht, optredens moesten inhalen of gewoon groter waren dan Drums‘n’Guns. Streaming tijdens die coronaperiode daar hadden wij eerlijk gezegd geen zin in.
Ik heb in die periode toch 73 streaming gedaan, en erdoor bands ontdekt die ik anders ook wel had leren kennen, maar nu toch iets sneller… Denk je niet dat daar wel mogelijkheden hadden gezeten? Of een gemiste kans?
Misschien wel, wij stonden maar wat te kijken op de dozen vinyl die we niet konden verkopen. Het was gewoon geen leuke periode. Sommigen in de groep hadden schrik van het virus wat repeteren met full band moeilijk maakte. En toen we na veel zoeken, tussen 2 coronagolven door, toch wat shows te pakken hadden, kreeg ik zelf corona en moest alles weer worden geannuleerd. Dan zakt de moed wat in je schoenen. Maar om concreet op bovenstaande vraag te antwoorden: niemand van Drums ‘n’Guns zag het echt zitten om samen te komen voor een streaming concert, niemand zag daar het plezier of de meerwaarde van in. Langs de andere kant hebben we toen wel ‘en petit comité’ veel muziek gemaakt en opgenomen. Onze nieuwe EP ‘If You Can’ is toen eigenlijk ontstaan en wij hebben zelfs nog een full album klaar liggen met ideeën uit die periode. Toen het corona monster eindelijk was bedwongen en alles weer op gang kwam, werd onze gitarist aangereden. Hij heeft een half jaar gerevalideerd. Daarna ben ik zelf met spoed opgenomen met daaropvolgend 2 maanden revalidatie. Na corona was ook 2022 voor ons uiteindelijk een verloren jaar.
Uiteraard gaat dit interview over de EP die nu uitkomt, op basis van de single “Gloria” hoor ik vooral een terugkeer naar de gitaarmuziek die de laatste tijd zo goed scoort , is dat een uitlaatklep geweest na die periode dan? Of is dat wat ver gezocht?
Onze drummer Bert, basgitarist Marjo en gitarist Win zijn zonder Jan en mij aan die EP begonnen. Begin dit jaar hebben Jan en ik dan de 2de gitaar en zang erop gezet. Vroeger trokken we naar een externe mixer voor het eindproduct, maar deze keer hebben we zelf alles gedaan, zoals wij wilden dat de plaat zou klinken. We hebben geëxperimenteerd met snellere tempo’s en klankopnames die het meest aanleunen bij wat we live doen. En daar zijn we voor het eerst zeer goed in geslaagd, dankzij het technisch vernuft van bassist Marjo De Keukelaere.
Dat gevoel had ik ook hij het beluisteren van de EP. Maar ik had ook een gevoel van ‘we want more’, waarom een EP en geen full album?
De reden dat het uiteindelijk een EP is geworden had te maken met het feit dat Jan en ik niets konden doen en de andere bandleden wel. De afgewerkte live tracks van 5 nummers stonden klaar en de rest van de band kon er gewoon over spelen Na de corona LP ‘Hail Hail’ hadden we dringend iets nieuw nodig om ons te profileren. Deze EP met vijf nummers was een haalbare kaart en meteen ook de beste optie.
Uiteraard! Maar is het de bedoeling om naar de toekomst toe wel een full album uit te brengen dan?
Jan en ik zijn fan van snel nummers maken en snel uitbrengen en zijn zoekende hoe dat dan het efficiëntst kan. Wij repteren maar één keer in de week en hebben slechts drie uur om aan nummers te werken en onze set te onderhouden. Wij zijn geen professionals en hebben ook nog allemaal een full time job naast onze hobby. Dat maakt het allemaal niet zo evident om snel te werken. Dat we zelf onze promo doen, optredens zoeken en werk steken in artwork en clips en daarenboven zelf opnemen en afmixen helpt ook al niet. Gewoon verder bouwen en werken zoals we bezig zijn, we hebben nog een hoop goeie nummers liggen, dat komt wel goed.
Je zegt ‘we zijn geen professionals’ maar ik ken professionele groepen die 10 keer minder goed zijn dan jullie …
Je moet het zo bekijken: als de massa niet wil meegaan in ons verhaal, moeten we een manier vinden om daarmee om te gaan. Wij moeten ons concentreren op wat wel lukt, anders word je depressief. Je moet het dus allemaal een beetje relativeren. Wat wij ondertussen ook gewoon doen. Ik heb in jeugdhuizen gewerkt met een piep jonge Bert Ostyn (Absynthe Minded) en later ook met Wolf Vanwymeersch (The Van Jets) en zij braken allemaal door en wij niet. Als je daar te lang over gaat nadenken, stopt het. Je kan daar niet blijven bij stilstaan en soms wringt dat nog hoor,…maar wij doen voort met de mensen die wel in ons geloven en wij trekken ons daaraan op.
Begrijpelijk. Wat zijn de verdere plannen voor 2024, een full album? Buitenlandse tour?
De nummers van ‘If You Can’ hebben we nog niet zo zot veel live kunnen spelen, dus dat komt de komende tijd in onze set aan bod. En wij gaan nu proberen zoveel mogelijk live shows te boeken voor 2024. Ondertussen gaan we nieuwe nummers blijven maken voor een volgende opname. Al stelt zich de vraag of we die nu nog enkel digitaal uitbrengen of fysiek releasen. Laat ons eerlijk zijn, cd’s wie koopt dat nog? Vinyl is redelijk duur en niet iedereen heeft een platenspeler. Dus is digitaal uitbrengen bijna het enige medium om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. En ook dat werkt niet altijd zoals we het zelf zouden willen. Zo werd ‘Oceans split In Two’ (Hail Hail) opgepikt in verschillende playlisten op Spotify maar laat dezelfde streamingsdienst onze nieuwe singles (Gloria/Unless) links liggen.
Ik ken nog artiesten die dat doen, maar die doen geen live optredens en jullie dus wel. Ik vroeg me dus af, heeft jullie publiek geen honger en nood aan een cd of vinyl?
Zelf ben ik altijd zeer blij met een fysiek album want dat kan je vastpakken en koesteren en daar is bovendien een heel artistiek werk aan voorafgegaan. Maar ik heb niet het idee dat er hier veel verzamelaars rondlopen die iedere worp van Drums‘n’Guns in hun verzamelkast willen. Anderen in de groep vinden dan weer dat het fysiek aankopen van muziek iets uit het verleden is.
Waarom dan niet uitbrengen op Bandcamp i.p.v. Spotify, die toch meer mogelijkheden biedt om ook digitaal die plaat aan te kopen?
Zelf ken ik enkel (betalend) Spotify en er wordt werk gemaakt van Bandcamp (is inmiddels geregeld). Ikzelf koop enkel fysieke albums en nooit digitaal.
Naast ‘plannen maken’, wat zijn na al die jaren de ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt? Wat zou je toch absoluut willen bereiken met Drums’n’Guns?
We hebben al een paar mooie festivals gedaan, En een festivalaffiche openen, daar zijn wij inmiddels in getraind. Het is zeker onze ambitie om dat in 2024 verder te zetten. We zijn blij met iedere speelkans en draaien nog steeds mee. Content ook dat ik op mijn leeftijd nog nieuwe muziek mag uitbrengen. Als dat nog even kan blijven duren, en misschien nog allemaal ietsjes meer, dan ben ik best tevreden.
Pics homepag @Johan Vanparys
Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen, doe gerust…
Drums’n’Guns live?
- 02 februari 2024: D'n'G @ JC Kadans Aalter
- 24 februari 2024: D'n'G @ Zappa Scheldewindeke
- 15 maart 2024: D'n'G @ De Frisse Jongen Melle
- 28 september 2024 D'n'G @ Zeedustra Koksijde
Links
https://open.spotify.com/album/70lfo8rR9UXaQlcLsMtkoE?si=PRTRjBYhRvmQnJmI6VleQw
https://drumsandguns.bandcamp.com/album/if-you-can?fbclid=IwAR2c-qUI75dz970YOIyT2MQHoCx5fwQaa8mIEvFk5LUTcVUs14RWYanoPoc
Clips
https://www.youtube.com/watch?v=7ul7C-eb5KI
https://www.youtube.com/watch?v=jeEpYwADXII
Para Lia - Met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois aan het einde van de tunnel zijn
Para Lia komt oorspronkelijk uit Falkenberg en is een indierockduo, dat nu vanuit Cottbus (bij Berlijn) opereert. Beïnvloed door de ritmes en de tunes van de 90s alt-rock, de synths van '80s darkwave, brengen ze een eigen geluid van melodieuze gitaren en resonerende synths.
'Gone With The Flow', het tweede album van de band, kwam in 2021 uit, lees hier
Hun nieuwe album 'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) heeft een energieke punch. Het is nooit te laat een lichtje te laten schijnen in de donkerte. De plaat beantwoordt er aan zonder de kitscherige tour op te gaan … Lees de volledige recensie er even op na hier
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met vocalist en frontman Rene Methner. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen
Hoe is het met de band de afgelopen jaren (rekening houdend met die coronatijden die we wel hebben gehad denk ik)?
Para Lia is nu een band van zes personen, in de Corona-tijden was het alleen Cindy en ik, een duo en een studioproject. We hadden dus net zoals veel bands last van de onmogelijkheid om live op te treden. In termen van creativiteit was deze donkere periode van grote invloed op de teksten van de nummers van het huidige album 'In Clash With The Zeitgeist' en ook op de muziek van het album. Dus zelfs die donkere tijden leidden tot positieve creativiteit.
‘Gone With The Flow' is uitgebracht in 2021, nog steeds midden de coronatijd. Maakte de corona periode het niet moeilijker om door te breken met dit album?
Voor dit album werkten we samen met de New Yorkse kunstenaar Louis Renzoni, een fantastische schilder. Het ging allemaal over de kunst en de muze en de kunstenaar en de relatie tussen hen allemaal. Het plan was om een tentoonstelling te houden in Berlijn en New York met de schilderijen en de muziek. Dit was natuurlijk niet mogelijk. Dus zochten we naar een andere manier om dit project te realiseren. Het resultaat was een online galerie, een 3D tentoonstellingsruimte waar je rond kunt lopen en kunt genieten van de schilderijen en de muziek. En deze leeft nog steeds - je kunt hem hier bezoeken: https://www.sophisticatedape.com/gone-with-the-flow-exhibition/ Dus nogmaals, met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois, goeds aan het einde van de tunnel zijn.
Dit jaar verscheen er een nieuw album 'In clash with the zeitgeist', een prachtig melancholisch juweeltje; wat waren de algemene reacties?
Bedankt dat je dat zegt. We hebben inderdaad veel leuke feedback gekregen op het album. De mensen lijken het mooi te vinden.
'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) klinkt energiek. Het is nooit te laat om een licht in de duisternis te laten schijnen. Het album speelt er op in zonder de kitscherige toer op te gaan... Is dat een bewuste weg die je volgt? Een soort manier om je persoonlijke emoties uit te drukken? Of hoe moet ik dit zien?
Het licht dat schijnt in de duisternis is een gedachte die erg aanwezig was in de tijd dat de nummers groeiden. Er staan veel 'don't let you down's op het album - de tijden waren donkerder en de liedjes waren - vergeleken met de Para Lia liedjes van de jaren daarvoor - veel helderder. Als een venster naar de tijd waarin het leven weer 'normaal' zal zijn voor ons allemaal. De liedjes, zelfs de melancholische zoals “Yellow Rose” vieren de schoonheid van het leven.
Je verwijst weer bewust naar de jaren 80 en 90 (ik hoor veel The Cure, mijn favoriete band naast Bowie en Roxy Music), is dat een bewuste keuze?
De late jaren 80 en de vroege jaren 90 waren mijn muzikale 'ontwaken' en een grote invloed voor mij als muzikant. Dus voor mij als songwriter is het gewoon een deel van mijn muzikale DNA en niets wat ik zou kunnen of willen verbergen.
Wat maakt jullie origineel, denk je?
Oh, we zijn zeker gewoon een 'gezicht in de menigte'. Maar sommige muziekblogs schreven dat je veel referenties van de laatste decennia kunt horen in de muziek die Para Lia maakt, maar dat je zult merken dat deze muziek uniek klinkt, dat het gewoon Para Lia is. En dit is heel cool.
Het klinkt betoverend met de tweestemmige harmonie tussen Rene Methner (zang, alle instrumenten) en Cindy Methner (zang), jullie vullen elkaar heel goed aan, er hangt magie in de lucht... We kunnen zeggen dat het origineel is binnen de scene; of is dat kortzichtig?
Ik denk dat het een groot geschenk is dat Cindy en ik de interactie tussen onze stemmen op deze manier kunnen gebruiken en dat onze stemmen geschikt zijn voor de muziek die we maken. Ik denk dat veel bands een combinatie van vrouwen- en mannenstemmen hebben, dus het is geen zeldzaamheid. Maar we realiseerden ons al heel vroeg dat Cindys stem precies datgene was wat de muziek van Para Lia 'rond' maakt. In feite was deze ontdekking het begin van Para Lia - Cindys eerste optreden op de microfoon, alleen als test voor de achtergrondzang van een nieuw songidee. En daar was het - deze magie. Voor mij als songwriter heeft een goed nummer altijd een goede melodie - en Cindys stem is de kers op de taart van het arrangement van het nummer. Haar stem maakt dus al deel uit van het begin van elk songwritingproces.
We leven in een digitaal tijdperk, Spotify, YouTube en sociale media floreren ook; denk je dat het nog steeds interessant is om een album uit te brengen? En waarom?
Vanuit economisch oogpunt is het stom om een album uit te brengen, zelfs op cd of vinyl. Dat is nog duurder in het productieproces. De muziekluisteraars van tegenwoordig zijn vaak gewend om te consumeren - alles lijkt gratis beschikbaar te zijn - en dit is natuurlijk dodelijk voor indie muzikanten, die veel energie maar ook geld in hun werk steken. Vanuit het oogpunt van de artiest is een album als 'In Clash With The Zeitgeist' logisch .Er is een rode lijn die het album tot een eenheid maakt. En vanuit het visuele aspect maakt het prachtige artwork ook deel uit van de eenheid .Het is gemaakt door de Griekse artieste Georgia Moschogianni - en je vindt in de vinyl editie een groot boekje dat elk nummer illustreert. Dus visueel en muzikaal - het album nodigt je uit voor een reis met een geweldige flow.
Je werkt ook samen met Shameless promotion PR, in hoeverre heeft dit deuren geopend?
Shauna van Shameless PR is een fantastisch persoon en wat ze doet is top. Ze verspreidt het woord in de onafhankelijke scene en ze is in staat om veel deuren te openen naar indiemuziekblogs en radio's om mensen naar je muziek te laten luisteren.
Kunnen we stellen dat 2023 een succesvol jaar was? Hoe succesvol of kan het nog beter?
Naast de albumrelease - wat natuurlijk een mijlpaal is - is 2023 voor ons het jaar van de metamorfose - omdat we in januari zijn begonnen met het vormen van een band van zes personen. En dit is wat Para Lia nu is - een band die live optredens kan spelen. Het is een groot succes om in korte tijd zo'n eenheid te vormen en te zien hoe deze van week tot week sterker en beter wordt.
Zijn er plannen voor 2024 (misschien om in België op te treden)? Vertel eens. Naast het plannen, wat zijn de verdere ambities en is er ook een soort doel dat jullie voor ogen hebben (anders dan de wereld veroveren, want dat is wat iedereen eigenlijk wil)?
Op dit moment maken we plannen om in 2024 een aantal concerten te spelen in Duitsland ... en misschien ook een aantal buiten Duitsland? We zijn een band waarvan alle jongens een vaste baan hebben - dus het is ambitieus om allemaal onder één paraplu te komen en data te vinden waarop we kunnen toeren en spelen. Ons plan is om te beginnen met een showcase begin 2024 in Berlijn.
Wat is de volgende stap na deze release?
Para Lia was en is en blijft melodieuze gitaar gedreven indierock. Maar naarmate de band groeide van 2 naar 6, groeide ook de inbreng en dat is zeker te horen als het gaat om opnamesessies met de band.
Post-punk is een genre dat het goed doet, sommige bands treden op in grote zalen of doen grote festivals aan, is dat ook jullie ambitie? Of heb je liever een carrière binnen het clubcircuit? Wat heeft je voorkeur?
Para Lia begint in kleine clubs te spelen en misschien verschijnen we op wat kleinere festivals. We zullen zien waar het toe leidt en hoe het voelt.
Pics homepag @Clemens Schiesko
Bedankt voor dit leuke interview, willen jullie nog iets toevoegen? Hopelijk zien we jullie snel op het podium in België...
We zouden graag een keer naar België komen! Hartelijk dank voor de uitnodiging op Musiczine en hou je haaks.
Abstract INC - Machiel Heremans - Mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, niet enkel bij de songs apart, maar ook dat de complete plaat een verhaal vormt
We leerden de formatie Abstract INC kennen midden de corona periode, tijdens een van de vele streaming optredens die we toen volgden, namelijk hun optreden op Leuven Jazz 2021 “Ze treden buiten hun comfortzone en balanceren tussen intimiteit, aanstekelijkheid en furieuze uithalen. We houden hen best in het oog in het genre …” schreven we. Lees hier
Het jaar voordien had de band rond gitarist Machiel Heremans net een EP uit. Abstract INC is niet stil blijven zitten en heeft die corona periode goed doorstaan en stelt nu zijn full album ‘Goodbye Big Idea’ voor.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Machiel. We keerden ook terug in de tijd, maar checken ook de toekomst en de ambities van de band alsook andere projecten waar Machiel mee bezig is.
Machiel ons laatste interview was in 2020 naar aanleiding van jullie eerste EP, we zijn drie jaar verder, hoe gaat het ondertussen met jullie?
Het contrast is groot met ons vorige interview, want toen hadden we midden in die corona periode inderdaad net een EP uit en hadden net een streaming gedaan. We zijn ondertussen gewoon blijven verder bouwen, en de plaat die er nu ligt is een beetje het resultaat van die evolutie die we hebben doorgemaakt doorheen die drie jaar. We blijven elkaar steeds beter vinden in onze muziek, en we blijven nog steeds groeien. Ik voel als componist en bandleider dat het niet stilstaat, dat is dus zeker een positieve evolutie die nu aan de gang is.
Sommige bands hebben het tijdens die corona periode opgegeven, maar jullie zijn blijven doorgaan, wat heeft jullie recht gehouden denk je? Of was die tijd een soort inspiratie?
Het is een beetje dubbel eigenlijk. Als muzikant, los van de bands waar we in speelden, was dit uiteraard geen gemakkelijke periode. Het was gelukkig maar tijdelijk, maar we hadden dus die EP midden in die corona periode uitgebracht. Ik had soms toch het gevoel dat moest dat niet zo zijn geweest zijn, we er wellicht meer hadden uitgehaald dan nu het geval was. Doordat we misschien meer live hadden kunnen spelen, was het wellicht allemaal veel sneller gegaan. Langs de andere kant, die livestream in Leuven Jazz was een uitgelezen kans om ons alsnog te tonen aan een thuispubliek. En daar is toch ook wat moois uitgekomen.
En ook, we hebben daardoor mooi videomateriaal op de kop kunnen tikken.
Dankzij die streaming leerde ik jullie echt kennen, en is het wel in stroomversnelling gegaan, ik denk dat je door die streaming wellicht ook fans hebt kunnen aanspreken die je anders moeilijker had kunnen bereiken? Of is dat kort door de bocht?
Dat klopt zeker. Door het hele streaming gebeuren werd het mogelijk om letterlijk met een concert de huiskamer binnen te komen. Daarvoor was dit gegeven van concert video's vrij onbekend.
En het heeft ons als band natuurlijk ook doen nadenken over hoe we dat medium kunnen benutten en naar onze hand zetten. Daar kwam onze live-video ‘Groefje’ uit voort.
Uiteraard gaat dit interview over jullie full album ‘Goodbye Big Idea’, heeft die titel een bepaalde betekenis? Want je bent een vat vol ideeën zo blijkt uit die plaat…
Het is meer de contractie die in de titel zit. ‘Goodbye Big Idea’ is om de complexiteit van het leven uit te beelden; ik vergelijk het een beetje met de eindejaarsperiode, waar mensen plots een massa ideeën hebben wat ze het volgend jaar met hun leven gaan doen. dingen zoals stoppen met roken, drie keer in de week naar de fitness en die dingen. .. maar uiteindelijk komt daar vaak niets van in huis. Allemaal grote plannen, maar eigenlijk gaat het al mis als je te grote plannen maakt. En eigenlijk heb je meer kans op succes als je het wat minder groots aanpakt in het leven.
Die tegenstellingen komen vaak terug in de titels, ik speel daar graag mee. ‘Algae Rhythm’ is bijvoorbeeld een woordspeling op algoritme en bijgevolg sociale media, waar zowel goede als slechte kanten aan zijn. Een goede kant is bijvoorbeeld de bereikbaarheid van je muziek, dat verbeterd is door die sociale media. Die contradicties daar draait het om in die song, maar is ook een rode draad doorheen de plaat.
Ik wil toch even terugkomen op sociale media, en trek de lijn even door. Het is een vraag die ik iedereen stel, maar je zet je muziek op Spotify of brengt een YouTube filmpje uit om je muziek te promoten, waarom dan nog een hard disc uitbrengen eigenlijk?
Dat is een goede vraag, voor mij is het uitbrengen van een plaat nog steeds een heel belangrijke mijlpaal voor een band of componist. Omdat het een verzameling vormt van een periode op zich. En dat kun je dus niet via sociale media doen.
Die plaat creëert ook een soort verhaallijn. Zo hebben we bijvoorbeeld in de studio een song opgenomen die niet op de plaat is verschenen. Omdat deze niet in het verhaal van de plaat past. De verzameling van die nummers en het medium zelf is zo interessant.
En ik merk toch dat zoiets fysiek in handen hebben nog steeds belangrijk blijft. Het blijft gewoon een grote meerwaarde voor een band, laat het ons daarbij houden.
En ook, sommige genres zijn wellicht meer op singles gericht en zo, maar dat is bij ons toch niet het geval, voor ons is een album in zijn geheel nog belangrijk..
De muziek is dus zeer divers, bij sommige songs gaat het werkelijk alle kanten uit, maar bij sommige zoals “Coffee with a tiny bit apocalypse please” hangt er een haast dreigend sfeertje in het begin, maar het eindigt zeer positief , net zoals bij een Apocalyps waar een deel van de mensheid het niet overleeft een ander deel wel. Wat denk je?
Het is zeer leuk dat het zo overkomt. De coffee is het positieve, en die Apocalyps dan weer het donkere. Het is dus zeker de bedoeling dat het zo overkomt ja. Ik ben daar als componist ook bewust naar op zoek, om een verhaal te vertellen en dat het dan iets visueel naar boven brengt bij mensen spreekt me aan.
Het daarop volgende ‘Telenetwerk’ brengt ons zelfs in een aanstekelijke feeststemming, het valt me op hoe je vaak uitersten opzoekt tussen lichtvoetigheid en een eerder experimenteel donker kantje. Klopt dit hoe je te werk gaat of groeit zoiets natuurlijk?
Dat is zeer bewust, de tegenstellingen in de songtitels wou ik als componist dan ook bewust uitbeelden. Die tegenstellingen maken het allemaal interessanter en mooier. Maar we moeten wel op dat evenwichtspunt blijven, want als het te veel naar een richting dreigt te kantelen loopt het vaak mis.
Er zit dus duidelijk een verhaallijn in. Maar om even daarop terug te komen, één song staat niet op deze plaat. Paste die niet in het verhaal dan?
Ik was heel blij met de opnamen, het was een goede take. Maar het was de bedoeling die balans vast te houden binnen de songs, en daar paste die song niet echt in het plaatje.
Het kan de sterkte van de melodie verminderen , als je daar iets aan toevoegt dat er te veel uitspringt. Het is dus de kunst die lijn te blijven aanhouden, en dan moet je soms keuzes maken, en mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, en niet alleen bij elke song apart, maar dat de complete plaat een verhaal vormt. En daar kon ik die song niet echt plaatsen, die sprong er wat te veel uit om te passen binnen dat verhaal. Vandaar. Maar ik had bij de opname ook bewust voor minstens acht nummers gekozen. Om net die vrijheid te hebben om het grotere verhaal te vertellen en indien nodig te kunnen schrappen in het opgenomen materiaal.
De plaat leest inderdaad als een spannend boek met een inleiding en nieuwe wendingen die het verhaal een andere richting stuwen. Wat ik me afvroeg, bestaat niet de ambitie om hier iets mee te doen naar Films of zo?
Die vraag is me nog al gesteld. Dat trekt me dus zeker aan. Maar ik had als bandleider gewoon het gevoel dat we eerst moesten bevestigen. Het visuele aspect is er, en ik hoop zeker dat het eens kan en zal gebeuren dat onze muziek wordt gebruikt voor films, dat is zeker een ambitie...
Zijn er eigenlijk al reacties geweest op de plaat?
Tot nu toe waren de reacties heel positief. Het publiek reageerde, op die concerten die we hebben gedaan, zeker positief. Dus dat ziet er allemaal goed uit.
Het is een plaat die weet te prikkelen, voor sommige mensen kan dat zeer confronterend overkomen. Ikzelf hou daar enorm van ... voor sommige zal dit toch een moeilijk te overbruggen oefening vormen, toch?
Je steekt als muzikant daar veel tijd en energie in, maar je moet je steeds bewust zijn dat niet iedereen ervoor te vinden zal zijn, dat is gewoon zo. Maar we moeten ook iets doen waar we onszelf goed bij voelen, en hopen dat het publiek ons daarin volgt.
“Waar ik naar op zoek ben is dat we een soort van wereld creëren rond de band. En daar sluit ik me als muzikant ook bij aan, veel van mijn voorbeelden hun muziek, hun composities, hun leven, dat is één wereld.” Ik denk dat je met deze plaat er perfect in slaagt. En toch krijg ik ook het gevoel dat je eindpunt (gelukkig) nog niet is bereikt. Er zijn zeker nog groeimogelijkheden? Welke richting zou je graag willen uitgaan, toekomst gericht?
Dat is ook zo, wat we nu hebben gemaakt is een momentopname. Maar er vallen nog zoveel dingen te ontdekken, iedere dag opnieuw word ik wel geprikkeld. Dus inderdaad, dat eindpunt is zeker nog niet bereikt. Er is nog voldoende inspiratie aanwezig, zoveel is zeker.
Wat zijn je verwachtingen met deze plaat, Welk publiek hoop je ermee te bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
De muzikant in mij denkt daar niet direct aan. Maar ik denk dat vooral mensen die houden van het avontuur binnen jazz zich in deze plaat en onze muziek kunnen vinden. Ik hoop dus vooral die avonturiers aan te spreken. Mensen die ervoor open staan, met een open geest. En ook van alle leeftijden natuurlijk. Maar dus vooral de muziekliefhebber met een brede smaak, en die open staat voor vernieuwing en avontuur.
Ik ondervind dat vooral de jongere generatie er van houdt, die willen voortdurend geprikkeld worden en passen dus in dat plaatje. Alleen worden jullie in dat hokje ‘jazz’ geplaatst, maar het jonge publiek kent jazz niet (of amper) …
Het valt me wel op als die jongere dan wel naar jazz luistert dat ze plots vaststellen hoe tof dit wel is. Je vindt in jazz nu eenmaal dat kleurrijke terug, en die diversiteit, alleen moet je mensen naar een jazzoptreden krijgen, en dat is niet zo evident. Het genre heeft helaas nog een stempel, terwijl het zo open en breed is dat iedereen zijn gading erin kan vinden. Helaas springt de media er ook niet altijd op, zodat de mensen ons niet kunnen horen. Hoewel we wel blij mogen zijn dat we op Radio 1 gedraaid zijn. Het zal een beetje een gevecht blijven, maar ik hoop en denk dat het een gevecht is dat langzaam maar zeker gewonnen wordt.
Om terug te komen op ambities en doelen, uit ons vorige interview, je lijkt dus min of meer je doel te hebben bereikt met deze plaat. Mooi. Hoe zie je het verder?
Mijn grootste doel, en dat is heel concreet, is blijven spelen met Abstract INC., op andere podia staan. En er zijn natuurlijk zalen waar ik van droom, zoals bv. Bozar of Flagey.
Verder vooral blijven evolueren. Nu zitten we nog op een momentopname waarbij de plaat uit is, maar dat nieuwsgierig blijven naar andere dingen … dat hoop ik dus nog heel lang te kunnen doen met deze band.
Het zou leuk zijn alvast, maar ik krijg het gevoel dat jonge talentvolle bands, zeker na die corona, minder kansen krijgen. Organisatoren spelen op veilig en boeken dus bands die bekend zijn en zalen of festivals uitverkopen. Merken jullie daar persoonlijk ook iets van dat het moeilijker wordt?
Het blijft ook wat dat betreft, pakken wat er te pakken valt. Maar de maatschappij verandert ook. Ik zou jaloers kunnen terugkijken op muzikanten die vroeger massa's cd’s verkochten. Maar ook al breek je moeilijker door nu, net die underground die aanwezig is maakt het ook zo inspirerend. Omdat de kwaliteit die deze jazzbands brengen zo goed is.
Om het antwoord compleet af te sluiten, zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Ik heb nog het trio ‘Teddy’s Brain Drain’. Daarmee brachten we een EP uit in maart ‘23. En daar speel ik ook geregeld concerten mee. Dan heb ik nog het meer experimenteel duo met Jon Sensmeier met de naam ‘HEREMANS/SENSMEIER’. Daarvan volgt een eerste album in ‘24. Dan is er ook nog ‘No Wasabi’, met Rebekka Van Bockstal. En niet te vergeten, de band ‘Maanpaard’, van de tenorsaxofonist Joos Vandeuren van Abstract INC. Dus ja, we blijven zeker bezig.
Dat is een hele boterham, veel succes met de plaat en voor het nieuwe jaar
Nederlands 
Français 
