Fire Down Below, ontstaan in 2015, bracht eerder een knap debuut op de markt, ‘Viper Vixen Godess Saint’. Waaruit blijkt dat alle laaiend enthousiaste reacties op de muziek van deze band, blijken te kloppen. Ondertussen heeft Fire Down Below op en naast het podium zijn kunnen ruimschoots bewezen. In juni kwam een totaal nieuwe schijf op de markt ‘Hymn of he Cosmic man’.
Onze bevindingen: Het is altijd leuk een band die je ooit in je reviews de hoogte hebt in geprezen, ook daadwerkelijk te zien en horen groeien in hun kunnen. Waren we al danig onder de indruk van de vorige schijven van Fire Down Below, dan heeft de band op ‘Hymn of the Cosmic Man’ duidelijk zijn eigen grens verlegd.
Het visitekaartje van Fire Down Below is er één van beukende drums, pompende bas en lekker aan de ribben klevende gitaar riffs, geombineerd met een herkenbare en hartverwarmende vocale aankleding. Ook dit blijft dus op de nieuwe schijf stevig overeind staan. De songs drijven doorgaans op een lome tot traag doom ritme, waarna alle registers - zowel vocaal als instrumentaal - worden opengegooid en de aanhoorder prompt in een zandstorm midden in de woestijn is terecht gekomen.
Als er één ding veranderd is tegenover de debuut plaat, dan is het dat de band aan zijn sound iets meer spacerock heeft toegevoegd aan die gedoodverfde sound. Het grote bewijs dat de band aan de top van zijn kunnen staat is het lange “A drift in A sea of stars”. Meer dan elf minuten lang weet Fire Down Below het spannend te houden, de aanhoorder bij de keel te grijpen. De song zit boordevol verrassende wendingen en tempowisselingen, waardoor je telkens op het verkeerde been wordt gezet. Heel bewust drijft de band je daardoor tot absolute waanzin waardoor je wordt meegesleurd in de wervelstorm die hier wordt aangeboden.
"Zonder meer leveren Fire Down Below een gevarieerde klasse plaat af, met uiteenlopende elementen van verschillende alles om zich heen verschroeiende muziekstijlen; deze heren doen je naar adem happen en slaan je uiteindelijk compleet murw.
Indrukwekkend debuut album, zonder meer een aanrader voor fans van grunge tot stoner, met zelfs doom elementen, in de brede zin van al voornoemde muziekstijlen." schreven we nog over het onbeschrijfelijke sterk debuut van de band twee jaar geleden.
Anno 2018 heeft de band dus heel duidelijk zijn eigen grens nog maar eens verlegd, en is de perfectie compleet bereikt. Fire Down Below is klaar om de wereld compleet te veroveren.
Besluit: Uit deze schijf blijkt vooral dat Fire Down Below anno 2018 als een rups uit zijn cocon is gekropen en een beeldschone vlinder is geworden die je in vervoering en diepe ontroering zal brengen door sprankelende riffs, verdovende vocalen en hartverscheurende drum salvo's. Telkens opnieuw en opnieuw tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer zit te rillen van pure opwinding.
Tracklist:
Doorheen de jaren hebben we Psy'Aviah zien uitgroeien tot een begrip binnen het elektronische muzieklandschap. Yves Schelpe is een bezige bij, stilzitten is niet aan hem besteed. Zo kwam in het begin van jaar een nieuwe schijf uit ‘Lighflare’. Waarover we schreven:''Psy'Aviah levert anno 2018 de perfecte elektronische muziek schijf af. Enorm dansbaar, emotioneel, lekker aanstekelijk tot bevreemdende schoonheid en weemoedige songs met een eerder duister kantje. Je vindt het allemaal terug op ‘Lightflare’. Kortom. een aanrader voor de globale liefhebbers van elektronische muziek in de enorm brede zin van dat woord.
We zijn nog maar net bekomen van dit pareltje van een schijf en daar is Yves al met een ander meesterwerk. ‘Looking For the Sun’ is een EP boordevol fijne remixen, uitgebracht via Alfa Matrix. Waarop Psy'Aviah begane wegen verder bewandelt, en eigenlijk net niet, maar vooral zijn eigen grenzen verder aftast.
De rode draad op deze EP zijn eigenlijk remixen rond steeds dezelfde songs. Zo komen we ‘Looking for the Sun’ in verschillende gedaantes tegen. Waardoor het wel lijkt alsof die ene song telkens een ander leven gaat leiden. Dat is uiteraard weer eens te danken aan de artiesten waar Yves mee samenwerkt. Zonder afbreuk te doen aan zijn eigen inbreng uiteraard. Van dansbaar gaat het over naar eerder melancholisch tot vaak meer atmosferisch. Elke keer krijgt die song net door die bijzondere samenwerking dus vooral een heel eigen gezicht mee, wat deze EP dan weer zo bijzonder aantrekkelijk maakt.
Ook bij “No More Heroes”, “Anchor Down” tot “Plan B”, waaraan Kyoko Baertsoen haar prachtige stem ontleent, blijft Yves grenzen van elektronische muziek verder aftasten tot het oneindige. Het verwondert ons ook nu weer hoe Psy'Aviah ondanks steeds opnieuw gebruik te maken van diezelfde ingrediënten, je heel subtiel, door middel verrassende wendingen, een enorme zin voor improviseren en experimenteren op het verkeerde been zet. Dit zorgt ervoor dat ‘Looking For the sun’ wellicht een aanvulling is van wat de man ooit heeft voorgedaan, of net niet. Omdat je bij elke song, na elke luisterbeurt opnieuw ontdekkingen doet.
Als er één groot verschil is met de eerder uitgebrachte schijf, die een donker kantje liet zien en horen van Psy'Aviah, dan klinkt deze EP positiever en zonniger. Ook al blijven melancholie en weemoedigheid nog steeds stevig overeind staan. Ook dat is weer te danken aan de bijzondere stemmen die een meerwaarde vormen binnen het geheel. “No More Heroes” (ft. Saydi Driggers) is daar een mooi voorbeeld van. Pijn en geluk worden hier nauw met elkaar verbonden. Net als in het leven is er uiteraard een dunne lijn tussen beide. Ook dat wordt op deze EP telkens uit de doeken gedaan. Maar evengoed gaat het er enorm dansbaar een vreugdevol aan toe zoals bij de remix van “Looking For The Sun” (ft. Lumí) (French Skies remix)
Besluit: Psy'Aviah brengt voor de zoveelste keer een parel van een schijf uit, waaruit dus vooral de drang naar zichzelf blijven heruitvinden tot het oneindige de eeuwige rode draad vormt in zijn werk. Als er één groot verschil is? Dan is het vooral dat de zon schijnt achter de wolken. Deze EP is dan ook gewoon uit het dagelijkse leven van ieder van ons gegrepen. Maar vooral bewijst Psy'Aviah dat het eindpunt nog niet is bereikt. De drang naar zichzelf heruitvinden, experimenteren en improviseren tot het oneindige blijft dus ook nu weer stevig overeind staan, wat ons doet uitzien naar meer veelzijdige, kleurrijke parels in de nabije toekomst. Want de inspiratie van Yves is bijlang nog niet opgedroogd, dat bewijst hij op deze EP uitvoerig.
Tracklist: Looking For The Sun (ft. Lumí) 04:32 Plan B (ft. Kyoko Baertsoen) 03:41 Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "radio edit" remix) 04:35 Plan B (ft. Kyoko Baertsoen (11grams remix) 05:05 The Great Disconnect (ft. Marieke Lightband) (radio edit) 04:22 No More Heroes (ft. Saydi Driggers) 03:30 Anchor Down (ft. Anewta C) 04:59 The Great Disconnect (ft. Marieke Lightband) (I:Scintilla remix) 04:25 Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "extended club edit" remix) 07:43 Looking For The Sun (ft. Lumí) (Nord Horizon "extended vocal" remix) 07:25 Looking For The Sun (ft. Lumí) (French Skies remix) 05:28 Looking For The Sun (ft. Lumí) (SD-KRTR remix) 04:12 Plan B (ft. Kyoko Baertsoen (Kilmarth remix) 04:58 Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "extended club edit - dub version" remix) 07:42 Looking For The Sun (ft. Lumí) (Nord Horizon "extended - dub edit" remix) 07:24 Looking For The Sun (ft. Lumí) (French Skies "dub edit" remix) 05:28 In The Sound (ft. Michael Evans) – Bandcamp Exclusive Track 03:13 In The Sound (ft. Michael Evans) (Incite remix) – Bandcamp Exclusive Track 03:29 Looking For The Sun (ft. Lumí) (Stableform remix) – Bandcamp Exclusive Track 05:06
Ook aan te kopen en beluisteren via: https://alfamatrix.bandcamp.com/album/looking-for-the-sun-ep
Neoklassiek, Folk en een streepje postrock. Dit is hoe het gezelschap Zura Zaj uit Gent zichzelf omschrijft. Via het Luikse label homerecords.be bracht Zura Zaj zijn debuut 'Small Obstacles' op de markt. De band profileert zich als 'huiskamermuziek'. En dat is inderdaad ook een sfeer die wordt gecreëerd op deze schijf. Zoals in een rustige omgeving in je eigen huiskamer zonder het geluid van voorbijrazende auto's, draaiende machines en stressvolle taferelen om je heen, kom je in jouw eigen huiskamer namelijk nog het best tot rust. Niet? Lieze Van Herzeele (viool), Jonathan Baltussen (French Horn), Gowaart Van Den Bossche (gitaar en percussie) brengen bij elke song betoverende mooie klanken naar voor die een diepe indruk nalaten. Telkens opnieuw.
Volgens de biografie op bandcamp timmert dit trio al circa tien jaar aan de weg en dat is ook te merken. De innerlijke rust van viool, gecombineerd met hoornklanken komende uit het Hemels paradijs en percussie en gitaar waarbij nooit geluidsmuren worden gesloopt, maar harten des te meer. Ze verraden meer dan eens dat Zura Zaj niet aan zijn proefstuk toe is. Door die jarenlange ervaring vinden de bandleden elkaar dan ook voortdurend blindelings. Dit resulteert uiteindelijk in dit sprankelend tot magisch mooi debuut, dat ons van begin tot bitter einde met verstomming slaat.
‘Small Obstacles’ is dan ook een langgerekte rit geworden over wegen boordevol innerlijke rust tot zachtmoedigheid, die je bedwelmd en tot complete 'zen' brengt. Dit trio pint zich bovendien totaal niet vast op één muziekstijl en slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren. Vandaar de subtiel verwijzingen naar Jazz, die we terugvinden in sommige biografie. Dit dus allemaal zonder die trommelvliezen te doen barsten of geluidsmuren op te trekken. Maar eveneens zonder je in slaap te wiegen uit verveling.
Besluit: Valt het u op dat we geen enkele songs hebben vernoemd? Dat deden we heel bewust. En dat kunnen we ook niet genoeg herhalen. Deze schijf moet je dus eerder in zijn totaliteit zien, beluisteren en beleven. Gebruik hiervoor dan vooral al je zintuigen. Het gehoor om die wonderbaarlijke klanken op te vangen, de ogen - bij voorkeur gesloten - om magische kleurrijke beelden op te roepen. En 'het gevoel' om de koude rillingen en de warme gloed letterlijk over je rug te voelen lopen. Want ‘Small Obstacles’ is dus vooral een plaat die je moet voelen en niet enkel beluisteren. Zura Zaj verstaat die unieke kunst om hun muziek zodanig op te bouwen dat je letterlijk onder hypnose wordt gebracht en weggevoerd naar een eigen diep verborgen hemels paradijs, waar percussie , viool en hoorn je tot een innerlijke rust brengt waaruit je niet meer wil ontsnappen. Meer nog, niet kunt ontsnappen. Want door de intensiviteit van elk van die instrumenten, word je meegezogen naar een onontgonnen prachtige, mooie wereld.
Tracklist: Exhale 04:11 Landfall 07:30 Eastbound 04:35 Nigh 03:07 Acres 03:12 Atoll 04:49 Tide 01:55 Still 02:17 Ever 01:22 Alight 03:48
VAZAH, al ooit van gehoord? Wij moesten het ook even opzoeken. Nochtans timmert de band al circa 15 jaar aan de weg. VAZAH is het project rond Hans Helewaut, composer, producer van o.a. zijn zus Elisa Waut. De muziek van deze band kun je omschrijven als exotisch. Wereldmuziek dus met Afrikaanse vibes. Maar daar houdt het niet mee op. Via Starman Records kwam eindelijk de schijf ‘BXL-Tulear’ op de markt. Met de warme zomermaanden en festivals die eraan komen, is dit de perfecte plaat en band om wervelende dansfeestjes te doen ontstaan op menig festival.
VAZAH bestaat naast Hans uiteraard uit meerder klasse muzikanten. Om maar te zeggen: Dozzy Njava, die met een bijzonder warme stem iedereen in vervoering brengt. Drummer Cesar Janssens heeft ook al wat water doorzwommen, o.a. bij Raymond van het Groenewoud. Bassist Vincent Pierins verdiende zijn sporen bij Clouseau, en heeft het klappen van de zweep dan ook deftig onder de knie. Dit kwartet vormt dus VAZAH.
Je hoort vanaf die eerste song “Valiko” dat de heren zich vooral willen amuseren. Het spelplezier druipt er van af bij songs als “Olonay”, “Tsika Holy”, “Deza”.
De jazzy sound, met knipoog naar Afrikaanse en wereldmuziek, werkt voortdurend op de dansspieren. Hierop stil zitten is namelijk onmogelijk. Daarom denken we dat deze bijzonder warme muziek nog het best tot zijn recht zal komen op menig podia. Eens live gebracht, komen de songs nog meer tot hun recht. Elk van de muzikanten en vocalist binnen de band straalt spontaniteit uit en combineert dit met virtuositeit van eenzaam hoog niveau.
In donkere tijden, waar woede en haat overheerst , heeft een mens behoefte aan zonne-energie. VAZAH levert met ‘Bxl-Tulear’ de perfecte schijf af om wat meer kleur in ons en uw leven tevoorschijn te toveren. Zonder meer heeft dat vijftien jaar noest werken aan deze knappe schijf dan ook zijn vruchten afgeworpen. Song na song voelen we ons wegzweven over die dansvloer, gehypnotiseerd door die Afrikaans aanvoelende klanken en bijzondere stem van Dozzy die je telkens opnieuw omarmt en wegvoert naar nog verdere oorden.
De kruisbestuiving tussen die bijzondere warme stem, met een instrumentale aankleding die de heupen aanspreekt, en dit voortdurend combineren van Afrikaanse klanken met Jazz elementen, werkt dus enorm aanstekelijk en doet je prompt zweven in de huiskamer.
Maar laat vooral een gelukzalig gevoel over je hart neerdalen, waardoor je de harde realiteit, eens omgeven door zoveel kleurrijke en veelzijdige klanken, prompt vergeet.
Genieten doen we hiervan, tot de toppen van onze tenen. Nu u nog!
Tracklist:. Valiko 04:03 Olonay 04:14 Tsika Holy 03:46 bxl-tulear 04:36 Deza 03:50 Bonjour Vazah 03:57 Olomana 03:22 Vangy 04:28 Ampela 05:36 Mangina Zaza 04:19 Americana 04:28 Quand Etoiles recontre la mer 04:09 Soa Mamambaly 03:48 Namboatsy 05:09
Tom 'Tee' Tas is een muzikant die van enorm vele markten thuis is. Tom heeft zijn sporen verdiend bij bands als Ostrogoth, 23 Acez, Thorium en Neo Prophet. De man is niet alleen een uitzonderlijk getalenteerde gitaar virtuoos, maar ook iemand die niet kan stil zitten. Boordevol nieuwe ideeën stelt Tom Tas zijn nieuwste project voor , Entering Polaris. De band bracht een knappe heavy metal/power metal schijf uit ‘Godseed’, via Freya Records. De eerlijkheid gebiedt me echter te vermelden, de muziek van Entering Polaris labelen of er een muziekstijl opkleven? Het is die band tekort doen. De grote sterkte is dan ook vooral variatie, enorm veel variatie die ons van de ene kant naar de andere kant van de muur stuurt, tot we compleet murw zijn geslagen.
De gastvocalisten op deze schijf zijn ook geen koorknaapjes: Björn Strid (Soilwork), Henrik Fevre (Anubis Gate), Thomas Vikström (Therion), Lance King (Balance Of Power), Georg Neuhauser (Serenity), Audrey Dandeville (Irradiance), Sindre Nedland (In Vain), Fabio Lione (Rhapsody, Angra) en Arno Menses (Sieges Even, Subsignal). Elk van hen voegt dan ook een grote meerwaarde toe aan het geheel.
De rode draad in de songs als “Nostalgia for infinity”, “Flightless”, “Godspeed” is uiteraard die uitzonderlijk verschroeiende riffs die Tom uit zijn gitaar tovert. De man laat zich echter dus ook omringen door al even gedreven vocalisten en muzikanten, die door hun uitzonderlijke inbreng de songs naar een hemels niveau doen uitstijgen. Er is dan ook geen speld tussen te krijgen, de instrumentale en vocale perfectie wordt bij elke songs weer eens overschreden. Maar het voornaamste pluspunt is dus aanbieden van enorm veel variatie.
Een streepje power metal, progressieve metal tot heavy metal van de meest pure soort. We komen het telkens opnieuw tegen. Meer nog, daar houdt het zelfs niet mee op.
Entering Polaris overschrijdt bovendien telkens opnieuw de grens van perfectie. Door alle registers compleet open te gooien, kan daardoor een ruim publiek aan heavy tot puur metal fan over de streep worden getrokken. Telkens waren we op zoek naar die ene minder aantrekkelijke song, of één mispunt op deze schijf. We kwamen van een kale reis terug thuis. Want over deze schijf is nagedacht. En toch zorgt die perfectie niet voor een routineklus, gelukkig maar. Het spelplezier loeit door de boxen. Net doordat Tom als klasse muzikant, bij elk van zijn projecten of deze waar hij zijn medewerking aan verleent, enorm veel spontaniteit uitstraalt, waardoor je prompt overslag gaat. Bovendien laat hij zich bij dit project omringen door muzikanten en zangers die daar net hetzelfde over denken. Met alle gevolgen van dien.
Besluit: Is het nu door bewust die gevoelige snaar te raken bij “A song of Distant Earth” of verschroeiend hard uit te halen, waardoor geluidsmuren worden omver geblazen? Of door bijvoorbeeld door middel van een saxofoon je op het verkeerde been te zetten?
Entering Polaris verlegt niet alleen grenzen. De band legt de lat zowel instrumentaal als vocaal zodanig hoog dat je als aanhoorder niet gelooft dat het over een Belgische band gaat. Nochtans vormt een gedreven muzikant als Tom al vele jaren het levende bewijs dat er in ons land meer talentvolle muzikanten rondlopen, dan we zelf beseffen. Ook dat zet hij samen met de zangers en muzikanten op deze knappe schijf, nog meer in de verf.
Kortom. Ieder beetje metalfan, in de ruime zin van dat woord, zou al naar de platenboer moeten lopen om deze parel van een heavy/power tot progressief metal schijf prompt in huis te halen.
Setlist: Nostalgia For Infinity 04:39. Flightless 03:57 It’s A Good Day For Burning Witches 03:00 Godspeed 04:07 Clear Skies 04:46 A Song Of Distant Earth 05:12 Paradise Reclaimed 05:40 The Field Of Ghosts 05:49 The Long Run 08:38
Witxes is het ambient/drones project rond de Franse artiest Maxime Vavasseur. De man is een meester in intensieve, vaak oorverdovende drones, zodanig te laten klinken dat niet alleen de trommelvliezen dreigen te barsten, maar dat je vooral wordt meegezogen naar een vrij donkere wereld. Met zijn derde schijf ‘Orients’ , uitgebracht via Consouling Sounds , blijft Witxes begane wegen verder bewandelen. Hij zegt er zelf over: “my mind was clouded, I was distracted by what I now see as meaningless things. I needed to re-focus on what matters to me but the music was struggling because I was struggling with my life in a way”. Dat worstelen met de problemen in zijn leven , keert ook terug op deze schijf. ‘Orients’ is dan ook geen trip voor gevoelige zieltjes. De intensieve drone verbrijzelt uw hersenpan, en jaagt telkens opnieuw een huivering door ons lijf , waardoor we prompt onze eigen demonen in de ogen kijken.
Songs als “Distractions”, “Destructions”, “Rogues” drijven je tot complete waanzin. Maxime doet op een subtiele wijze de putten van jou, en zijn persoonlijke Hel open gaan. Eens gegrepen door de intensieve drones, is geen ontsnappen meer mogelijk. De dreigende ondertoon waarop geluidsmuren worden opgebouwd, afgebroken , en steen per steen terug worden opgebouwd tot het oneindige, bedwelmen je enerzijds en doen koude rillingen over je rug lopen anderzijds. Tot je compleet murw geslagen, badende in het angstzweet van het leven en totaal verweesd achterblijft.
Net door de hypnotiserende inwerking op je gehoor, hart en ziel, word je letterlijk meegezogen in de vrij duistere wereld die Witxes je aanbiedt. Willen of niet, hij sleurt je dieper en dieper mee in zijn donkere gedachtekronkels boordevol chaos en intensieve waanzin.
Vaak starten songs in een eerder intieme atmosfeer, zonder de dreigende ondertoon uit het oog te verliezen. Gaandeweg wordt het tempo opgedreven, tot een oorverdovende climax je uiteindelijk de doodsteek toedient. Zoals het leven van een mens in golven verloopt van rust en kalmte, tot woede en pijn naar geluk en immens verdriet. Zo zit deze schijf dus ook in elkaar.
Besluit
Witxes is een artiest die zijn persoonlijke levenservaring bundelt in zijn muziek. Waar dit gaat eindigen? Of er licht is op het einde van de tunnel? Het is koffiedik kijken. Maar, en dat is wel heel opvallend, het eerder positieve, abrupte einde van deze schijf doet ons vermoeden dat er nog meerdere hoofdstukken zullen worden toegevoegd aan dit toch wel heel persoonlijke project. Want Vavasseur zet op ‘Orients’ zijn hart dus volledig open en laat duidelijk in zijn kaarten kijken. Maar laat je heel bewust met nog zoveel vraagtekens achter.
Kortom, deze schijf is een typisch experimentele Ambient meesterwerk, waarbij de grenzen en mogelijkheden van het leven letterlijk tot de puntjes worden afgetast, door middel van al even intense drones die recht doorheen je hart boren, en je ziel al even diep raken.
Tracklist:
1. Distractions 05:20
2. Destructions 04:13
3. Rogues 05:32
4. Neoruines 02:25
5. Disruptions 03:00
6. Interventions 06:34
7. Incarnations 05:04
8. Clairvoyants 07:01
Binnen het post punk gebeuren is de uit Londen afkomstige Shriekback geen onbekende meer. De band werd in 1981 opgericht door ex-XTC keyboardspeler Barry Andrew en Dave Allen (Gang of Four). Later voegde gitarist Carl March (Out On Blue Six) zich bij de band. Het debuut schijf ‘Care’ (1983) was een schot in de roos. Shriekback drukt door de jaren heen zijn stempel op het typisch post punk gebeuren. Voor hun ondertussen veertiende plaat ‘Why Anything? Why This?’ keert de band terug naar zijn originele line-up met toevoeging van bassist Scott Firth (P.I.L.) en Marty Barker.
Shriekback heeft zich, heel bewust, nooit willen vastpinnen op één muziekstijl. Dat was in het verleden zo, en is nog steeds het geval. Dit is bovendien de grote sterkte van de band, en de reden waarom ze anno 2018 nog altijd staan als een huis. Ook op de nieuwste schijf worden andere wegen ingeslagen. Hoewel, heel subtiel, die donkere kant van hun muziek uit de jaren '80 stevig overeind blijft staan, horen we deze keer bijvoorbeeld ook een vette knipoog naar de blues terug. Het is echter de meeslepende tot aanstekelijke kant van de zaak die ons het meest over de streep trekt.
Songs als “Shovelheads”, “And the Rain”, “Catmandu”, “Such Such are the joys” bevatten klanken die je inderdaad zullen doen zweven over de dansvloer. Elke schakel binnen de band is daarbij even belangrijk, er valt nergens een speld tussen te krijgen. Er is dus geen instrument dat boven de ander uitsteekt. Eveneens neemt de prachtige vocale inbreng niet de bovenhand. Nee, net de kruisbestuiving tussen elk van hen trekt ons het meest over de streep. Zoals we aangaven, ondanks het aanboren van nieuwe wegen, blijft de typisch post punk atmosfeer nog steeds overeind staan. Dat blijkt bijvoorbeeld aan afsluiter “37”. Waar de band donkere tot weemoedige wegen opzoekt, en zelfs - zoals het hoort bij die muziekstijl - lichtjes gaat dreigen. Maar om te zeggen dat Shriekback er zich gemakkelijk vanaf maakt, en gewoon hun sound van vroeger oppikt en daar dus niets nieuw aan toevoegt, dat is de band enorm tekort doen. Nee, deze band heeft nog steeds respect voor zijn verleden maar durft dus na al die jaren eveneens vooruit kijken. Daarvoor kunnen we alleen maar respect en waardering opbrengen.
Besluit
Shriekback klinkt anno 2018 dus heel fris en monter, alsof het jonge wolven zijn die nog alles moeten bewijzen. De ervaring binnen de scene, resulteert dan weer in perfecte instrumentale en vocale huzarenstukken die ons met verstomming slaan. Daarbij worden geen geluidsmuren gesloopt, eerder gaat het de donkere tot weemoedige kant uit bij Shriekback. Echter, het feit dat deze band na circa 37 jaar nog steeds zichzelf uitvindt, dat noemen we een sterk staaltje.
Kortom, waar veel van die oudere bands vaak trappen in de val niets nieuws meer durven toevoegen aan hun gedoodverfd geluid, wegens het gevaar door de mand te vallen, verlegt Shriekback op deze nieuwe schijf eerder weer zijn eigen grens. Daarbij wordt bovendien voortdurend buiten de lijntjes gekleurd. Laat die avontuurlijke tot veelzijdige aanpak nu de hoofdreden zijn waarom we, ook na meerdere luisterbeurten, compleet overslag gaan voor deze schijf en band.
‘Why Anything? Why This?’ is dus niet alleen een aanrader voor de doorsnee post punk fan van het eerste uur. Zij die houden van bands die zichzelf heruitvinden, zullen hierin zeker hun gading vinden.
Wij waren alvast volledig overtuigd van de nieuwste schijf van deze levende legendes uit de wilde jaren '80. Nu u nog.
1 Shovelheads 5:14
2 And The Rain 5:10
3 Catmandu 3:48
4 Such, Such Are The Joys 5:16
5 Wriggle And Drone 4:03
6 The Painter Paints 4:08
7 Useless Treasure 3:20
8 Church Of The Louder Light 4:03
9 Sons Of The Dirt 3:59
10 Thirty Seven 5:25
Hoewel Poptone een gloednieuwe band is binnen de muziekwereld, hebben oprichters Daniel Ash en Kevin Haskins al meerdere water doorzwommen. Doen die namen een belletje rinkelen? Het gaat inderdaad om muzikanten die bij legendarische band Bauhaus, Tones on Trail en Rockets hun kunsten hebben vertoond. Voor dit nieuwe project Poptone gaat dit duo een samenwerking aan met Diva Dompe, de dochter van Kevin. Het resulteert in een best aardige post punk schijf, die verleden en toekomst fijn met elkaar verbindt.
“Heartbreak Hotel” geeft reeds de toon aan. Poptone blaast oudere songs nieuw leven in, waardoor het lijkt alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen. Het mag duidelijk zijn de geest van Bauhaus en vooral toch Tones on trail waait voortdurend voorbij bij songs als “Mirror People”, “Movement of Fear”, “Happiness”. Typische ingrediënten zo eigen aan post punk, ook dat vinden we telkens opnieuw terug. Maar net door die songs dus niet zomaar routineus te brengen, straalt dit trio duidelijk enorm veel goesting en spelplezier uit. worden we ook na meerdere luisterbeurten over de streep getrokken.
In tijden van Post punk oplevingen blijft Poptone dus verrassend vernieuwend klinken. Het gevoel dat ons overvalt bij dit debuut. Het is een band die fris en modern klinkt, met behoud van het typische vintage geluid uit die jaren '70 tot '80. Het duo Haskins en Ash ontpopt zich daarbij als ware virtuozen, waarop geen sleet lijkt te komen, gerugsteund door verschroeiende baslijnen van dochter Diva, die bewijst dat de appel nooit ver van de boom valt. Ook de daarop volgende songs “No Big Deal”, “Lions”, “Love me” tot “Ball of Confusion” zijn een rode draad .
Besluit : Heel bewust grasduint Poptone dus door zijn eigen verleden, maar voegt er nieuwe wendingen aan toe, zodat ze perfect passen in het plaatje anno 2018. Daardoor kan met dit debuut een ruim publiek aan post punk liefhebbers worden aangesproken. Gaande van fans van het eerste uur, en/of van voornoemde bands als Bauhaus en Tones on Trail, tot de jongere post punk liefhebber die zich door de jaren heen op de vele revivals heeft gestort.
Poptone bewijst in elk geval dat ervaring in het vak nooit hoeft te resulteren in een routineklus. Door te durven buiten je eigen lijnen te kleuren, verleg je als band ook je eigen grenzen.
Kortom, dit is gewoon een klasse schijf, van dinosaurussen in de post punk, met een kijk op de zaak als jonge leeuwen die klaar zijn om de wereld te veroveren.
Tracklist: Heartbreak Hotel - Ok This Is the Pops - Mirror People - Movement of Fear – Happiness - No Big Deal – Lions - Love Me – Performance - Christian Says - Ball of Confusion - Go! - Slice of Life
Het was, op de invalswegen naar Sportpaleis, extra druk op deze donderdagavond 7 juni. Dat had in grote mate te maken met twee concerten zowel in Sportpaleis zelf, waar Shakira de zaal liet vol lopen, en in Lotto Arena, waar icoon Bryan Ferry met Metropole Orkest zorgde voor een nostalgie trip van goudwaarde.
Wij zakten af naar Lotto Arena en stelden vast dat Bryan Ferry op zijn 72ste nog steeds in bloedvorm verkeert en zich laat omringen door muzikanten die de magische songs van Roxy Music en Bryan Ferry meerwaarde geven, waardoor deze songs een nieuw leven wordt ingeblazen. Ondanks een weinig verrassende setlist werd dit veel meer dan puur en alleen een leuke nostalgie trip.
Charlie Austen - Een set boordevol soul, Folk en streepjes blues gecombineerd met een hartverwarmende stem en dito uitstraling
Door voornoemde files en dergelijke meer, arriveerden we vrij laat in Lotto Arena. Echter net op tijd om ook nog een stuk van het voorprogramma mee te pikken, en dat hebben we ons zeker niet beklaagd. Charlie Austen stond een beetje bedeesd en vrij eenzaam op dat immense podium. Deze jonge artieste vermengt Folk elementen met een bijzondere soulvolle stem tot aankleding. Charlie Austen had het aanvankelijk niet gemakkelijk om een overvolle Lotto Arena stil te krijgen. Maar slaagt, door middel van die enorm hartverwarmende stem en uitstraling, erin een soort huiskamerconcert atmosfeer te creëren.
https://www.youtube.com/watch?v=2CG417oG9yc
We werden er bij het binnen komen van de zaal er zelf stil van, en bleven gewoon even staan kijken en genieten van zoveel eenvoudige schoonheid die ons in vervoering bracht. Als je in een overvol Lotto Arena een publiek dat duidelijk enkel en alleen maar komt voor de headliner zonder enige moeite uit je hand kunt doen eten? En in diepe ontroering brengt? Dan moet je wel uit het heel goede hout gesneden zijn. En dat is een artieste als Charlie Austen, die ook als bandlid van Lux Lisbon haar sporen heeft verdiend, zeker en vast. Om die reden lijkt Charlie Austen dan ook een artieste om in het oog te houden naar de toekomst. Een toekomst die er, op basis van die sprankelende optreden in Lotto Arena alleen al, meer dan rooskleurig uitziet.
Bryan Ferry - Waardig ouder worden
In het begin van de set schreef ik in mijn notitieboekje: '' ondanks de sublieme instrumentale omlijsting verzandt het concert iets teveel in het afleveren van een routineklus''. Bij de start van het optreden bleek dat inderdaad een beetje het geval. Ook al werd die set ingezet met een aanstekelijke klepper als “The Main Thing”. Maar Bryan is anno 2018 een beetje als een dieselwagen, eens uit de startblokken geschoten is er geen stoppen meer aan. De registers werden gaandeweg inderdaad meer en meer open getrokken met nog meer pareltjes als “Don't Stop the Dance”, “Ladytron” - waaruit blijkt hoe ver Roxy Music zijn tijd vooruit was in de jaren '70. Ook als is Bryan Ferry zijn stem niet meer wat het ooit geweest is, zijn enorm charismatische uitstraling op het podium is anno 2018 nog steeds stevig overeind gebleven. Die uitstraling waardoor menig vrouwenhart prompt gaat smelten bezorgt je bij songs als “Slave to love” een krop in de keel. Of doet je hart dansen van pure intensiviteit bij het opzwepende “Out of the Blue” - weer een typisch jaren '70 klassieker. Waardig ouder worden, noemen wij zoiets.
Alle registers open bij “In Every Dream Home a Heartache”
Samen met het opengaan van de gordijnen achter podium, werden bij “In Every Dream Home A Heartache” plots alle registers pas echt open gegooid. Een song, die net als op die iconische schijf ‘For Your Pleasure’ op gang wordt getrokken door Bryan Ferry die op een eerder ingetogen wijze de toch wel pakkende tekst langzaam deed opborrelen naar die iconische climax waarbij al die registers, ook instrumentaal werden opengegooid tot een wervelstorm ontstaat, die alles omver blaast.
Het was meteen het startsein voor een wervelende finale. Tijdens het al even indrukwekkend “If there is something” kriebelde het al om recht te springen van onze stoel. Bij “To the Strand” was er uiteindelijk geen houden meer aan en stonden prompt alle die hard fans vooraan het podium. Bij “Avalon” zat bijna niemand, ook niet in de tribunes, nog op de stoeltjes. We zagen koppels met elkaar dansen alsof ze de Lotto Arena voor zich alleen hadden. Fans de tekst meezingen uit volle borst, of gewoon in stilte genieten van zoveel innerlijke schoonheid.
https://www.youtube.com/watch?v=dAIR2a3bbdA
'A Whaling Saxofoon'
Dat de instrumentale omlijsting een meerwaarde vormde binnen het geheel? Daarover bestaat geen enkele discussie. Bryan Ferry laat zich omringen door klasse instrumentalisten. Waaronder de gitaar virtuoos en oudgediende Chris Spedding, die ons meerdere keren met verstomming sloeg. Daarbovenop waren we meermaals onder de indruk van de verdovende baslijnen van Jerry Meehan of drum salvo's van Luke Bullen. Uiteraard zorgt de inbreng van dat orkest voor die extra pit om elke song naar een nog meer onaards niveau te doen opstijgen. Maar ondanks al die virtuositeit is het de saxofonist Jorja Chalmers die de gouden medaille in de wacht sleept. Haar inbreng, sensuele danspassen maar vooral de indrukwekkende saxofoon klanken die ze uit dat instrument tovert, lieten een meer dan diepe indruk op ons achter.
Toen Bryan iedereen nog eens voorstelde, kregen elk van de bandleden een welverdiend applaus. Maar Jorja kreeg eerder een oorverdovend applaus dat de Lotto Arena op zijn grondvesten deed daveren - bij wijze van spreken. Om maar te zeggen, we waren dus duidelijk niet alleen met deze mening. Haar inbreng binnen het geheel was, zonder afbreuk te doen aan de andere muzikanten, dan ook meer dan indrukwekkend te noemen.
https://www.youtube.com/watch?v=YmvDvDurXj4
Finale naar een ultieme climax
Sluitstukken “Love is the drug”, “Let's Stick together” en “Virginia Plain” deden het dak er uiteindelijk compleet af gaan. Als kers op de taart werd daar “Jealous Guy” aan toegevoegd, een song die je in tranen en met de krop in de keel achterlaat, om deze avond met een knal af te sluiten. Naast de virtuositeit van Bryan en zijn instrumentalisten, was het bij deze laatste song backing vocalist Hannah Khemoh die de haren op onze armen compleet deed recht komen.
Kortom. Een indrukwekkend einde van deze avond, die traag op gang kwam maar uitmondde in een verschroeiende finale
https://www.youtube.com/watch?v=ePszGjvFfWI
Besluit
Bryan Ferry bracht geen setlist naar voor met verrassende songs, maar eentje waarbij we - als fan van het eerste uur - op het puntje van onze stoel zaten te genieten van begin tot einde. Na tien songs op een gezapige wijze, werden de registers pas echt compleet open getrokken toen die gordijnen open gingen. Vanaf dat moment kwam er geen einde aan de mokerslagen en kippenvelmomenten. Bryan is niet meer zo goed bij stem als vele jaren geleden, dat is ook niet zo verwonderlijk gezien zijn leeftijd.
Echter straalt hij nog steeds dat natuurlijk charisma uit waardoor je prompt overslag gaat en gewillig uit zijn hand eet. De muzikanten van dienst, dat iconische orkest op de achtergrond en die verschroeiende finale nadat die gordijnen compleet open gingen, zorgden ervoor dat de fans van het eerste en het laatste uur het optreden nog lang zal verheugen.
Ook wij dansten, zongen uit volle borst en pinkten zelfs menig traan weg bij zoveel innerlijk genot.
Setlist
The Main Thing // Don't Stop the Dance //Ladytron //Out of the Blue //Oh Yeah //A Waste Land / Windswept //Bête Noire //Zamba //Stronger Through the Years //Slave to Love //Bitter-Sweet //In Every Dream Home a Heartache //If There Is Something //Re-Make/Re-Model //Do the Strand //More Than This//Avalon //Love Is the Drug //Virginia Plain //Let's Stick Together //Jealous Guy
Ism Snoozecontrol http://www.snoozecontrol.be
Organisatie: Greenhouse Talent
Midden in de New Beat periode sloeg de muziek van Lords Of Acid, onder leiding van Maurice Engelen die de band in 1988 opricht, in als een bom., door middel van een mix tussen techno, dark industrial en rock, met sadomasochistische elementen. Vergaarde de band vooral in VS enorm veel succes, van de eerste plaat ‘ Lust’ ging 750.000 exemplaren over de toonbank, zet Lords of Acid dan ook zijn stempel op de techno en aanverwanten in die jaren '90. En dat zowel in binnen en buitenland. Met ‘Pretty in Kink’ slaat de band, met nieuwe zangeres Marieke Bresseleers - ook bekend van o.a. Circle Unbroken - begane wegen verder in. Alsof die jaren '90 nooit zijn voorbij gegaan. Het klinkt gelukkig niet gedateerd, integendeel zelfs.
“Break Me, Ma Fille De Joie, Sex Cam Girl” tonen nog maar eens wat voor een bijzonder band Lords of Acid was, en nog steeds is. Marieke haar bijzonder sensuele stem past perfect in het plaatje dat de band aanbiedt. Meer nog, de band krijgt een injectie die Lords Of Acid kan gebruiken. Anno 2018 klinkt de muziek nog steeds even toonaangevend als voorheen. En ook dat zet de band nog maar eens in de verf. De band pikt op daarop volgende songs de draad gewoon op waar ze die ooit heeft achter gelaten, en vindt zichzelf opnieuw uit. Lords of Acid bewijst dan ook uitvoerig waarom ze zo toonaangevend waren in die gouden New Beat tijden.
Luister maar naar het prachtige “What the Fuck!” , een song waarop stil zitten onmogelijk. Eigenlijk is dat ook de rode draad op de plaat. Wie ooit hield van die typische jaren '90 new beat/techno zal zeker en vast vallen voor deze aanpak. Wijzelf voelden ons wegglijden naar dat rijkelijk verleden, en stellen vast dat Lords of Acid anno 2018 nog steeds uitpakt met provocerende songs, die je doen zweven over die dansvloer.
Lords of Acid slaat geen nieuwe wegen in, laat dit duidelijk zijn. De band doet gewoon waar ze altijd goed in zijn geweest. Een perfecte dansplaat uitbrengen, omgeven door walmen van sensualiteit. Dat was in de jaren '90 zo dat is anno 2018 nog steeds het geval.
De inbreng van Marieke als nieuwe stem binnen dat geheel, is echter een heel goede zet. Net omdat haar stem en uitstraling het niveau naar een ongekende hoogte doet stijgen. Ze treedt daarmee in de voetsporen van haar - laat ons maar zeggen - meer dan legendarische voorgangers, en moet er zelfs niet voor onderdoen. Luister maar naar de hypnotiserende vocalen bij songs als “My Demons are inside”. Gerugsteund door knallende beats, brengt die stem je in een diepe trance, waardoor je niet anders kunt dan dansen op de dansvloer, tot het zweet op de lippen staat en je die demonen diep in de ogen kijkt.
Lords of Acid tast met ‘Pretty In Kink’ zijn vroegere grenzen af. Zet dat laatste, anno 2018 niet alleen nog meer in de verf , maar verlegt ook zijn eigen grenzen keer op keer. Kortom. Lords of Acid levert dan ook de perfecte dansplaat af, met een vette knipoog naar het verleden, maar met beide voeten stevig in het heden. Pure klasse!
Tracklist: Break Me 04:15 Ma Fille De Joie 03:31 Sex Cam Girl 04:14 Flow Juice 04:07
Like Pablo Escobar 03:00 Before The Night Is Over 04:07 Androgyny 03:57 Goldfinger 04:51 What The Fuck! 03:13 So Goddamn Good 04:18 My Demons Are Inside 03:28
We Are The Freaks 03:56
Nederlands 
Français 
