Jelle Van Giel 'Close Distance' - Filmische totaalbeleving

De vaste ingrediënten van een geslaagd jazz concert? Een 'groovy ' avondje genieten, waarbij improvisatie de rode draad vormt, met artiesten die de grenzen aftasten en durven verleggen. Neem nu jazz drummer Jelle Van Giel … Hij is van vele markten thuis en behoort intussen tot het gros aan uitzonderlijke talentvolle muzikanten die ons landje rijk is.
Met zijn nieuwste project Jelle Van Giel 'close Distance' (*****) laat hij zich omringen door gelijkgestemden die hem volgen in de filmische benadering van wat jazz heden ten dage betekent. Op de boven verdieping van De Casino zorgde het gezelschap voor een gezellige huiskamer sfeer op zondagnamiddag. Negentig minuten lang tekende het gezelschap een uiteenlopende, spannende, fantasieprikkelende sound.

“The Secret of Bluebell” was alvast een mooie start van de namiddag. De oogstrelende manier waarop Jelle zijn drumvellen bewerkt, werd mooi aangevuld door Ewout Pierreux, die door een kleurrijk palet aan piano virtuositeit zorgde voor magie binnen dat muzikaal verhaal; aangespoord door warme, groovy gitaarlijntjes gdoor Roeland Celis op gitaar en Yannick Peeters op contrabas. Iedereen was even belangrijk in de set.
Technische perfectie vs lekker improviseren. De visuele songs “In between the Sea and the House on the Hill' en 'Recalling of the Setting' zorgden ervoor dat elk zintuig werd aangesproken. Je voelde als bij een film de spanning stijgen. En ook al komen er soms rustmomenten naar boven, nergens wordt je in slaap gewiegd.
Mooie intense momenten volgden nog bij “Sun” - wat letterlijk een zonnig atmosfeertje ademde - en het overweldigende “Loud Whisper”, de poort naar een nieuwe dimensie.
Op deze sound van Jelle Van Giel en Close Distance kon je de fantasie gewoon de vrije loop laten. Met de ogen gesloten voert het gezelschap ons bij “Unsung Hero” dan ook mee naar een absoluut hoogtepunt, spannend genieten naar het slot van het verhaal. Klap op de vuurpijl was “Satori” en in de bis een song van de EP, “The wonder of Times gone by”. Schitterend.

Het extra mooie aan dit concert is dat Jelle telkens een (muzikaal) verhaal vertelt en je continu betrokken bent. Zijn ervaring in film muziek zorgt ervoor dat zowel deze EP als een live performance aanvoelt als een reis op een trein met verschillende wagons, waar steeds iets anders valt te beleven. Deze bijzonder filmische trip smaakt dan ook naar meer. Volgend jaar volgt er een full album, wat we zijn we hier benieuwd. Want deze EP is een zinnenprikkelend meesterwerkje, dat live nog beter tot zijn recht kwam door die zin van improvisatie en experiment met klankentapijtjes en soundscapes, die live werden uitgebeeld door dit viertal.

Setlist: The Secret Of Bluebell// In Between The Sea and the Houses on the Hill //Recalling Of The Setting //Sun// True Fiction //Loud Whisper //Within This World //Unsung Hero// Satori BIS: The wonder of times gone by

Organisatie: Jazzclub ism De Casino, Sint-Niklaas

Tropen – Je begint met nummers schrijven, terug afbreken en opbouwen tot je aan een constructie komt en een plaat, das nu net het proces bij Tropen in een notendop

“Ergens boven de regenboog beland je in Tropen, alles wat je daar verder over wil weten, vertaalt zich in de liedjes die we maken, en de manier waarop we die live brengen. Kom gerust eens luisteren, of duw op de playknop ergens waar de streaming door de Tropen stroomt. Voor liefhebbers van nutricore, krautpops, chachachazzjunk en lo-fat ingredient rock.” Dat staat te lezen in de omschrijving van het trio Tropen die recent een EP (cassette) op de markt brachten.
Tropen bestaat uit Bjorn Kerckhof: gitaar/ zang, Inge van den Kroonenberg: basgitaar /zang en Kris Vlaeminck: drums/ zang. Ze hebben al heel wat ervaring binnen de scene, en gooien hun ervaring en inspiratie samen in dit toch wel heel bijzonder project.
We hadden een fijn gesprek tijdens een van hun repetities met het trio. Over de band, over de cassette, over een beetje van alles…

De naam Tropen …  het heeft niets te maken met de evenaar? De Tropen? Wie zijn Tropen, stel jezelf eens voor?
Bjorn: Tropen is heeft niets te maken met zomerse toestanden of de tropen op zich. Tropen is een stijlfiguur waarbij je door middel van een deel van iets, een geheel oproept. Dat is ook een beetje hoe onze muziek in elkaar steekt eigenlijk. Door delen van iets samen te voegen, een geheel oproepen ... Tropen dus.
Kris: De band is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Bjorn in pré COVID tijden. Ik zat toen in een ander project waarvoor ik Bjorn vroeg gitaar te spelen. Tijdens corona is dat project uiteengevallen en verveld tot enkel Bjorn en ik overbleven. Op een bepaald moment hadden we voldoende songs in elkaar gestoken en zochten we nog een bassist. Bjorn haalde Inge erbij omdat hij haar kende van andere muzikale avonturen.
Bjorn: Inge is vroeger singer-songwriter geweest en was ook bezig met kunst performance. Ze paste eigenlijk in het plaatje. Zelf was ik al een tijdje gestopt bij de Future Dead en voelde de tijd rijp om zelf aan eigen werk te sleutelen.

“Voor liefhebbers van nutricore, krautpops chachachazzjunk en lo-fat ingrediënt rock” wat moet ik me daarbij voorstellen ? ?
Bjorn: ik ga je uit jouw lijden verlossen (lacht) het is gewoon een spelen met woorden en stijlen, niets meer dan dat. Muziekgenres kleven op je eigen muziek is niet zo simpel. We denken wel dat krautrock een basis is, en ook Lo-fi zit verweven in onze sound. Die chacacha is een saus die daarbij hoort. Het is gewoon een mix van stijlen, zonder meer … niets meer en minder.

Jullie brachten een EP uit (ook cassette) ‘Super Power Golden Hour’ een zeer speciale titel, maar een cassette in deze tijden, wordt dat nog verkocht eigenlijk ?
Inge (die wat later aansluit): toch wel, mijn plusdochter heeft zelfs een walkman gekocht. Het is dus zeker niet ongekend, integendeel!

Los daarvan, in tijden van spotify, youtube,  bandcamp  en dergelijk moet je fysiek nog iets uitbrengen eigenlijk?
Kris: Om optredens te boeken is het nog steeds nodig iets fysiek in handen te hebben om te verkopen, het wordt dus ook verkocht zoals Inge zei. LP’s zijn wat duurder, cassette was dan de beste optie. Maar ondanks het aanbod van digitale muziek beleving, zijn nog veel mensen op zoek naar iets tastbaar.

Het is - naar mijn mening – een schijfje met een lekker hoekje af. Toegankelijke muziek maar in een experimenteel jasje. Is dat bewust?
Inge: Dat is natuurlijk een zeer leuk compliment. Onze muziek draait rond een zoektocht. Construeren en reconstrueren is de rode draad doorheen wat we doen. Daarbij neem je de invloeden uit wat je in het verleden hebt gedaan ook mee. Je begint met nummers schrijven, terug afbreken, en opbouwen tot je aan een constructie komt in de vorm van nummers die dan eventueel op een EP of een plaat kunnen belanden. Dat is een heel proces van experimenteren en dingen uit proberen. Het is eerder een natuurlijk proces.
Kris: het standaardidee van een album met een liedje en een pauze en dan een volgende liedje tot je aan een veertigtal minuten komt is misschien niet meer van deze tijd. Zeker vandaag met al die streamingdiensten. Albums worden niet echt meer beluisterd zoals vroeger denk ik. Het draait meer om singles en songs apart. Maar niets verbiedt ons om met het concept ‘album’ te spelen.
Bjorn: het is zoals Inge zei, een heel proces. Ideeën worden nummers, soms gaat dat vlot, soms moet je er heel hard aan knabbelen. Ikzelf hou wel van complete platen beluisteren, maar die tijd lijkt inderdaad een beetje voorbij heb ik de indruk.

Het valt me op hoe bands inderdaad tegenwoordig eerder geneigd zijn op de ene single of EP na de andere uit te brengen, en niet staan te springen om een full album uit te brengen. Dat was vroeger eerder omgekeerd, bands brachten een LP uit en haalden daar singles uit. Dat is dus ook bij jullie een bewuste manier van werken als ik het goed begrijp?
Bjorn: De tijden zijn veranderd. Je kunt dat risico nemen om een album uit te brengen met tien nummers, en een jaar aan een stuk daarmee op toer gaan en zo. Soms werkt het, maar niet voor iedereen. In deze tijden is het dus inderdaad beter het omgekeerde te doen. En daardoor in de schijnwerpers te blijven .

De songs hebben een duurtijd van elk circa tien minuten, maar het voelt aan als een seconde , het verveelt nooit. Het lijkt me ook alsof binnen elke song andere wendingen worden aangenomen, alsof er meerdere songs verborgen zijn in een song? Of zie (hoor) ik dat verkeerd?
Bjorn: Als je die informatie van voordien niet hebt, hoe een song ontstaat en nummers binnen komen, dan lijkt dat inderdaad zo. Officieel zijn het vier nummers, maar die zijn gewoon aan elkaar gekleefd. Om zo tot twee songs te komen. Er zitten geluiden vanuit het repetitielokaal tussen, een trein die voorbij rijdt en zo voort. Dat is allemaal heel bewust gedaan. Om het proces van hoe die nummers zijn ontstaan echt te onderlijnen.

Los van het feit dat ik dit net daarom zo een interessant concept vind. Het is alsof je in een rijtuig van een trein zit (de eerste song) en er verschillende mensen instappen die je elk op hun eigen manier tot de verbeelding spreken. Maar het is nog steeds datzelfde rijtuig... voor sommige mensen kan dat wat ‘chaotisch’ overkomen, denk je niet? En misschien ook welk publiek willen jullie echt aanspreken met jullie muziek?
Inge: welke publiek we willen aanspreken zijn we niet mee bezig, iedereen is welkom. Ik heb er nog nooit echt bij stil gestaan ‘welk’ publiek dat dit is. Dat zijn vermoedelijk mensen die veel kleine en grote concerten en vooral op zoek zijn naar nieuwe bands? Denk dat niemand van ons daar ooit echt bij stil gestaan heeft eigenlijk.
Kris: Ik vind je vergelijking met die trein wel mooi. Zal wel beroepsmisvorming zijn.

Los van dat alles. Hoe waren de reacties op de EP voorlopig
Kris: de meeste reacties kwamen toch van mensen die zijn komen kijken naar ons. De mensen reageren positief.
Inge: We hebben al een aantal EP’s kunnen verkopen. We zitten bijna door onze voorraad, dus dat zit op zich goed.

Ik hoor soms van bands dat het moeilijk is, als Vlaamse band, om door te breken in Wallonië, daar hebben jullie dus geen last van?
Inge: we krijgen reacties van die kant uit. Doorbreken is dan weer iets anders. Het spreekt wel aan om als Gentse band ook die kant op te kijken en zien wat er uit de bus komt.
Bjorn: Er zijn heel veel bands op de markt, er is een overaanbod. En om dan boven dat maaiveld uit te komen is sowieso al heel moeilijk. De podia zijn ook beperkt. Gemakkelijker is het er zeker niet op geworden.
En na deze EP (cassette), ondanks alles, toch een full album?
Kris: Een full album zien we zeker zitten en er is links en rechts wel interesse om iets van ons uit te brengen. We gaan er nog geen datum op plakken. We doen niets overhaast.

Wat  zijn de verdere plannen voor dit en komende jaren met Tropen?
Bjorn: Het is heel simpel, veel shows spelen te lande en blijven aan nieuw materiaal werken. Lijkt ons een gezonde ambitie om te hebben. Een booker en management zal zich dan ook misschien aandienen? Het zou fijn zijn om een buitenstaander te hebben die die kar kan trekken. Zolang we kunnen blijven verder doen. We zien wel wat er op ons afkomt.

Wat zijn jullie ambities met Tropen? En heb je een soort ‘doel’ voor ogen?
Kris: Zoals gezegd: spelen. We speelden eind september nog in Kaprijke en in december staan we in Nederland. Er mogen er voor ons part nog wat bijkomen. En ondertussen nummers online uitbrengen bij gekke labels of mensen die ons leuk vinden.

Bjorn: Ja, zoals op ‘Go to bed records’ die Lived to Long van ons op de streamingdiensten zetten. En ‘Mostly interrupted records’ die experimentele setlists online zwieren, zoals ‘Het jaar van de wolhandkrab’.

Inge:  een kleine mini tour in elkaar kunnen boksen die ons een beetje overal brengt, eventueel in het buitenland, zou ook leuk zijn. Maar filmpjes maken voor de band blijven ook een doel. We zien wel.

En toch… jullie muziek is toegankelijk (zou dus passen op grotere festivals dankzij de aanstekelijke vibe in jullie muziek) maar ook lekker alternatief, waardoor je toch een ruim publiek aanspreekt…
Bjorn: dank je wel. We zien wel.

Pics homepag @JJPP

Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe waar de mensen jullie muziek kunnen beluisteren of jullie kunnen vinden

https://treaupen.bandcamp.com/album/super-power-golden-hour
https://vi.be/platform/Tropen
www.instagram.com/tropen_is_a_band/
www.facebook.com/tropenmusic
https://gotobed.be/
https://mostlyinterrupted.bandcamp.com/album/het-jaar-van-de-wolhandkrab

www.youtube.com/watch?v=KqNEwuME5Vc
www.youtube.com/watch?v=NG6ne8_NzG0  

KAU - We blijven zoeken naar geluiden en interactie; het brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan

Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Dit evenement was een samenwerking tussen Creative Europe, Bijloke Muziekcentrum, Europe Jazz Network, Stad Gent, Vlaamse Gemeenschap, Lotto, Sabam for Culture, PlayRight, Fédération Wallonie-Bruxelles, Wallonie-Bruxelles Musiques, FAZZ, Belgium Booms, VIERNULVIER Gent, DEMOCRAZY, Gent Jazz & Omer.
Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.

Op de eerste avond vertoefden  we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze.

De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn… Een boeiende avond werd afgesloten door KAU, een Brusselse band die ons aangenaam wist te verrassen. “in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.” schreven we over hun optreden. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95904-european-jazz-conference-2024-nacht-van-de-jonge-wolven.html
We hadden we een fijn gesprek met hen, over het optreden en de releases maar ook hadden we het over de ambities en de toekomstplannen.

Wie is KAU eigenlijk? Stel jezelf eens voor
We komen oorspronkelijk uit Brussel en kennen elkaar al sinds onze kindertijd. We hebben zelfs samen muziek gemaakt sinds we kinderen waren. We zijn dit project KAU begonnen in 2020 tijdens de pandemie.

Het is 'vreemd' maar de muzikanten binnen de jazz zijn meestal vrij jong, het publiek meestal wat ouder. Waarom kiezen jonge mensen ervoor om jazz te spelen?
Het is niet echt jazz wat we doen, maar we hebben wel die achtergrond en het geeft ons de mogelijkheid om veel te improviseren. Het mooie van jazz is dat je zoveel kanten op kunt en dat is absoluut wat we met onze muziek willen. De vrijheid om te doen wat je wilt en in de muziek te stoppen wat je wilt. Dat is zo mooi aan jazz.

Als jazz zo mooi en divers is, wat weerhoudt jongeren er dan van om niet (veel) naar jazzconcerten te gaan?
Er zijn eigenlijk veel jongeren in België die naar jazz luisteren of naar jazz evenementen gaan. We hebben het gevoel dat er een jazz 'renaissance' aan de gang is in ons land, waar jongeren steeds meer geïnteresseerd zijn in instrumentale muziek. Het is alleen moeilijk op te merken vanuit een extern perspectief omdat deze evenementen niet genoeg worden uitgezonden of belicht in de media en daarom is het algemene gevoel dat instrumentale muziek tot het verleden behoort.

Ik las dat je ook aan hiphop doet. Wat is het verband tussen hiphop en jazz? Het lijkt me een beetje vreemd …
Over het algemeen richten we ons niet op jazz, hiphop of een ander muziekgenre. We nemen graag iets van elk genre. Bijvoorbeeld de improvisatiekant van jazz. We blijven zoeken naar geluiden en interactie en dat brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan. Tijdens het creatieve proces kunnen we elementen uit verschillende genres overnemen.
Om je vraag over het verband tussen hiphop en jazz te beantwoorden: als je naar hiphop uit het begin van de jaren '90 luistert, zie je ook een duidelijk verband tussen de twee, toen bijvoorbeeld hiphopproducers jazzmuziek in hun 'beats' sampelden. Luister maar eens naar 'The Low End Theory' van 'A Tribe Called Quest'. Het eerste wat je hoort is een sample van Ron Carter op contrabas.

Je bracht een meer experimentele kant naar voren. Jullie muziek spreekt me aan. In 2023 was er 'The Cycle Repeats' (in het Frans: “Eternel Recommencement”). Met dit album krijg ik het gevoel dat je nog steeds op zoek bent naar een geluid dat bij je past … Wat denk je zelf?
Ik denk dat we gewoon een open geest houden in onze composities, zonder specifieke regels of iets dergelijks te volgen. Dat is eigenlijk onze sound. Je zou wat rock, hiphop, jazz of elektronische muziek kunnen vinden, we houden een open geest. Maar de gemeenschappelijke factor in ons geluid is dat we bas, drums en elektronische muziek combineren, dat is waar KAU zit. We combineren deze instrumenten op de meest mogelijke manieren om een bepaald soort energie te creëren. Vooral op 'The Cycle Repeats' hebben we daar veel aan gewerkt. Beginnend bij wat rock, wat elektronica en daar dan mee experimenteren. Eerlijk gezegd gaan we nu met het nieuwe album een concretere richting op dan voorheen.

Ik heb gelezen dat de inspiratie voor het debuutalbum vanuit Duitsland kwam … Kun je er wat meer over vertellen?
Het was tijdens de pandemie in 2020 dat Matteo en Andre ontsnapten aan de lockdown van Brussel om zich bij Jan te voegen in het huis van zijn oma op het Duitse platteland. Het was een prachtige ervaring waar we in slechts een week tijd onze eerste beat tape opnamen op een zeer DIY manier. We voelden ons verbonden door de omringende natuur en koeien (nog een reden voor de naam KAU). Wat betreft onze afkomst, we komen allemaal uit verschillende landen en hebben elkaar op 13-jarige leeftijd ontmoet in Brussel in een zeer internationale context. Matteo is Italiaans, Andre is Zwitsers/Noors en Jan is Italiaans-Duits.

Over Brussel... Zowel hier in Gent als in Brussel is er een bloeiende jazzscene. Wat is er zo speciaal aan de jazzscene in Brussel, en verschilt die veel van andere steden?
Er is een beweging gaande in Brussel rond instrumentale muziek, die niet jazz is, of elektronisch, of gerelateerd aan een genre. Het is gewoon een mix van elementen en de diversiteit die je in Brussel vindt, en door samen te spelen ontstaat er een nieuw geluid. Iedereen is gewoon bezig met het bespelen van instrumenten en dat brengt de Brusselse scene in een meer experimentele richting. Dat is ook wat sommige mensen 'The Brussels Sound' noemen.

Er is inderdaad een grote diversiteit in onze hoofdstad, dus waarom maken jullie geen album geïnspireerd door Brussel?
Het klinkt als een goed idee. Maar er zijn zoveel andere bands in ons genre die dat al doen. We zullen het in overweging nemen voor de toekomst.

De nabije toekomst - Jullie werken aan een nieuw album. Kun je ons er wat meer over vertellen? Wat is de volgende stap?
We hebben een gloednieuwe EP uit - https://kaumusic.bandcamp.com/album/kaugummi-mad-kau -    en het is een goede weergave van de KAU-sound, we hopen dat de tracks als 'catchy' en herkenbaar worden ervaren. Een meer concrete EP die misschien makkelijker te beluisteren is voor het publiek. In het creatieproces nemen we altijd de beste delen uit sessies waar we improviseren en experimenteren, en maken daar tracks van.

Is het nog interessant albums te releasen in tijden van Spotify en andere streamingdiensten? Het is duur en kost veel moeite
Als live muzikant is er altijd de druk om iets uit te brengen. Meestal zetten boekers je alleen op een podium als je tenminste een EP of album uitbrengt, dat is één van de redenen. Concerten spelen is het belangrijkste inkomen voor een band. Een andere reden is dat je als instrumentale muzikant gewoon meer moet uitbrengen dan een popartiest die vaak afhankelijk is van die ene hit van een album. Het is belangrijk om jezelf te blijven vernieuwen als je wilt overleven als instrumentale muzikant. Dat kunnen we alleen door te experimenteren en onszelf te pushen. En een album is uiteindelijk nog steeds iets moois om te hebben, iets wat je fysiek in je handen kunt houden en waar je trots op kunt zijn.

Wat zijn de verdere ambities?
Spelen in Japan (haha). Dat is waar, maar ook in Scandinavische landen zoals Noorwegen, Denemarken of Finland. Dat moet geweldig zijn. De UK is ook een land waar we graag spelen. Laten we zeggen dat we gewoon over de hele wereld willen spelen en dit vele, vele jaren willen blijven doen...

Dat klinkt als een goed plan; nog iets dat we over het hoofd zagen?
Er komt binnenkort een video uit, dus we zouden het leuk vinden als iedereen die komt bekijken. En natuurlijk om ons live te komen zien.

Jullie speelden hier in het kader van de 'Young Curator Program' tijdens de European Jazz Conference in Gent. Op welke manier kan het voor jou nuttig zijn om hier deel van uit te maken? Kan het nieuwe deuren openen?
Het is geweldig om hier deel van uit te maken en we vinden het geweldig om te zien hoe jonge mensen de kans krijgen om een evenement te organiseren. Het brengt mensen samen, verbindt ze en brengt ze op ideeën. We zijn erg dankbaar en we weten zeker dat het deuren voor ons kan openen.

Pics homepag @Yaqine Hamzaoui

Bedankt voor het leuke interview en veel succes met alles!

Devils Rock For An Angel 2024 – Festival vol adrenalinestoten
Devils Rock For An Angel 2024
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2024-09-21
Erik Vandamme

De Westhoek doet de herinnering aan de tweede wereldoorlog opborrelen, met z’n vele monumenten, en uiteraard ook Ieper die tot ieders verbeelding spreekt.
Het herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel.
Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat 2024 ook een topjaar is gebleken, zowel in opkomst als in gezelligheid. De bands waren echt de moeite . Het was een festival vol adrenalinestoten!

Painted Scars (*****) opende en warmde het publiek op. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit 'Kintsugi'. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut uit. Een erg goed op elkaar ingespeelde band trouwens,, o.m. door de verschroeiende riffs van gitarist Yannick Rottiers. Opvallend binnen Painted Scars is echter de verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar emotioneel beladen vocals intrigeert. Verder hebben we de rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.

De Nederlandse symfonische metal band Dance With Dragons (****) had minder publiekelijke belangstelling. "Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.", lezen we op de website van de band. De band balanceert tussen licht en duisternis, tussen engelen en demonen. We horen het muzikaal in  verbluffend gitaar- en drumgeweld. On der de indruk waren we van de brede vocals van Sanne Kluiters, die breekbaar klonk en sterk kon uithalen. Rauw, ruw en innemen gevoelig.
We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, misschien had het daarmee te maken. Op zich maar een klein euvel. Band die on s confronteerde met ons innerlijke zelf …

Tijd voor een afscheid langs de grote poort … Royal Jake (****1/2)  liet ons weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De scherpe riffs en de verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens meer op. De spraakzame frontman animeerde door grappige kwinkslagen, - "jullie zijn een fijn publiek", zei hij plagende, "ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?" Met zijn bulderende stem overdonderde hij iedereen. Een ‘wall of death’ hoorde hier erbij. Royal Jake brengt nogal muziekstijlen bij elkaar in een wilde vaart , als een pletwals. Hun speelsheid en de humor maakten het plaatje compleet. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek letterlijk opzoeken. In schoonheid werd een mooi parcours besloten. We wensen de bandleden nog veel succes toe in allerhande projecten.

Hope Erodes (*****) is er eentje die op onze wishlist stond. Wat een energie hier muzikaal als vocaal. Er was de beweeglijke zanger Koen Van Der Aa - en zelfs dat is een understatement - van deze Antwerpse metalcore formatie; hij sloeg wild om zich heen , vloog van de ene naar de andere kant, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak opzoeken om in hun gezicht te staan brullen. Niemand stond stil bij dit optreden. Hope Erodes trok je mee op deze wilde rollercoaster. De soli overtuigden, verschroeiend snel en technisch vernuft. Deze band wist verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Wat een tsunami.

Neverus (***1/2)  is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album 'Burdens Of The Earth' laten ze vooral een donker kantje van metal horen. "Door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal", lezen we.
De bandleden stonden er eerst wat statisch bij en speelden ietwat routineus. Maar gaandeweg kwam er wat meer schwung en interactie. Neverus drukte het gaspedaal dieper in.
Neverus is een band in volle groei, puur muzikaal gezien wisten ze die donkerte van de metal weldegelijk te benaderen.

Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken ‘nu hebben we het beste wel gehad’, gebeurt er weer iets onbeschrijfelijks waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart (*****), een bende jonge, getalenteerde muzikanten die het kenmerkende van de heavy metal van de prille jaren '80 spelen, alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De daarbij horende kledij en poses maakten het compleet.
Opnieuw weten zij ons te ontroeren en te overtuigen, muzikaal als vocaal door de scherpe gitaarriffs, de drumsalvo’s en de klokheldere stem. Hun speelsheid en enthousiasme zijn een toegevoegde waarde.
Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo steeds op.  Wat een adrenalinestoten bezorgden ze ons, waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Die oprecht- en eerlijkheid siert. Murw geslagen werden we!

De Belgische heavy metal/hard rock band White Heat (****) boekte in de jaren '80 enkele successen met drie klassiekers in het genre 'White Heat' (1982), 'Krakatoa' (1983) en 'Runnin' For Life ' (1985) en ze zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klassenbakken ze wel zijn. Opvallend zijn de verschroeiende riffs en de veelzijdige vocals van Filip 'Flype' Lemmens, voor de hard rock liefhebber pur sang een streling voor het oor.
Wij lieten ons gewillig meevoeren in hun speelsheid en retro. Leuke set.

In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een dosis pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat het grootste gros van de aanwezigen hiervoor was afgezakt naar Devils Rock For An Angel.
King Crown (****) is een Franse band die de kenmerkende power/heavy metal op een hoopje gooit; ze spelen een show vol metal clichés en er ontstaat een feestelijke stemming. Ze waren in het wit gekleed. Het sprak visueel tot de verbeelding.
We hoorden enkele knap gebrachte covers als “Holy Diver” van Dio, door de hele zaal meegebruld. Een niet-aflatende inzet, het publiek aanporren, de handen op elkaar krijgen , het hoort er allemaal bij. Het klonk soms te clichématig. Dit Franse gezelschap speelde een mooie, leuke, gezapige set doorsnee gewone power/heavy metal. Nooit slecht zoiets.

Steelover (****1/2)  is een hard rock/heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band speelt doorsnee hard rock, dat doet denken aan een Blaze Bayley. Frontman Vince Cardillo heeft een hoog stembereik, ontroert zijn publiek en heeft een goed geoliede band, die meesterlijke riffs spelen, o.m. soli van de gitaristen/bassist Nick Cardi, Pat Freson en Calin Uram; alsook drumbeest Nikko Konikiewicz die de ritmiek onder spanning houdt.
De speelsheid en de gretigheid sieren, als doorwinterde wolven. Steelover beschikt over een nieuwe adem, met ‘vers’ bloed in de band , gezien van de oorspronkelijke bezetting er niet teveel meer over schiet.
Live overtuigden ze zondermeer. Headbangen en brullen behoren tot het concept. Steelover brengt de heavy metal en de hard rock naar een hoger niveau door al die juist compacte adrenalinestoten. Iedereen genoot van deze afsluitende band.

Dank ook aan Musika (https://www.musika.be )
Organisatie: Devils Rock For An Angel

TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die in hun progressieve post-metal ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes omzet in rauwe, emo-energie.

De teksten zijn introspectief, persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat ze niet in een hokje te duwen zijn.
We hadden een fijn gesprek en polsten naar de ambities en plannen. Lees gerust  .

Hoog tijd om 'The Abyss Within' onder de loep te nemen.
De diversiteit vormt de rode draad. We horen het reeds op de opener “Dark Energy Dark Matter”, wat een veelkleurige sound. De vocals kunnen zalvend clean of screamo.
Het is een balanceren tussen donker en lichtvoetigheid en tussen rauw, hard uithalen en intiem pakkend zijn. Dit is post/progressieve metal, episch-emotioneel, die geluidsmuren weet op te trekken. Uitersten aantrekken van een relaxste, zachtmoedige  sfeer met vlammende boosts, die net zorgen voor een orkaanuitbarsting, als op “Paradox of Evil” en “Illusive”. “Enigmatic Resonance” en “Deceivers Demise” op hun beurt  beklemtonen het filmische aspect van TRÆLS. 
TRÆLS weet door deze variatie van instrumentatie en vocals, zich te nestelen binnen de grotere namen van de post- en progressieve metal.

Tracklist: Dark Energy Dark Matter 06:01 Apoptosis 04:35 Enigmatic Resonance 05:49 Deceivers Demise 04:55 Essential Anxiety 06:10 Paradox Of Evil 01:24 Evade Emotional Collapse 06:41 Illusive 05:11

Percussionisten Simon Leleux, Robbe Kieckens en Celestin Massot gingen eerder door het leven onder Hands in Motion; het album 'Dawn' was het resultaat. Die percussie klonk spannend , wisselend en kleurrijk. Sterk. Ook met Spëcht hebben we eerder diezelfde intrigerende aanpak.
Met nietszeggende titels als “1.1”, “1.2”, tot “3.3” wil het trio de aandacht vestigen op hun diverse muziek. “Kalimba” brengt ons naar de Afrikaanse rimboe. Spëcht verrast ons door die bevreemdende world percussie.
Ze vallen op door sfeerschepping, de grooves en die afro, die inwerkt op de dansspieren. Vooral de instrumenten doen ’t em net o.m. door de tamboerijn en de Bendirs, een in Afrika populair percussie instrument. Wat een wissels krijgen we in hun opbouw.
De ‘lichte’ botsing van culturen brengen je in een soort trance. Het geheel is interessant en klinkt bedwelmend, intiem en crescendo-gewijs overweldigend. Er hoeft niet direct een verhaallijn in te zitten.
'Triptyques' is een veelkleurig plaatje door de klankentapijtjes en de afro. En het boeit extra door de verrassende wendingen en de talrijke experimentjes.
Je wordt weggevoerd naar Afrikaanse wouden en woestijnlandschappen. Een trance gevoel wordt gecreëerd, alsook één worden met vooral toch de Afrikaanse cultuur. Mooi.
Zeerzeker voer voor percussie liefhebbers.

Percussie
Triptyques
SPËCHT

https://www.youtube.com/watch?v=BsjGPLr_e70
Tracklist: 1.1, 1.2, 1.3, 2.1, 2.2, 2.3, 3.1, 3.2, 3.3

'Song Offerings' is de nieuwste explosieve release van de Belgische avant-garde gitarist Julien Tassin en de veelzijdige drummer Nico Chkifi, die voor het eerst hun krachten samen bundelen in geïmproviseerde muziek.
'Song Offerings' doorkruist texturen, kleuren en chaos op gebied van jazz, rock, soundscapes, noise gebed in structuur, improvisatie en experiment.
Het album werd opgenomen tijdens een residentie in Les Ateliers Claus in Brussel in december 2022, en werd nu uitgebracht.
Het zijn zondermeer twee toptalenten, wat we horen in het gevarieerde gitaar - en drumspel. “Cactus Road” is meteen een sterke opener. Op “Dreams Flow” horen we een bevreemdend, experimenteel kantje. De grenzen van hun muzikaal kunnen wordt afgetast. Ze weten elkaar speels, onbezonnen aan te voelen. Het klinkt boeiend en onderstreept de diversiteit, o.m. op het toepasselijke “How Many sounds can you Hear all at once?”. Verder hebben we het korte, zachtmoedige “Everyone is a Creator” en het wondermooie “When danger come to take your hand” , die ingenomen gewaagd klinken. Chaos mag er heersen en de registers kunnen worden opengetrokken op een “If You Know”, “51” en de wonderbaarlijke afsluiter “Eternal”.
Deze virtuozen Julien Tassin & Nico Chkifi gaan voortdurend op zoek naar uitersten in hun instrument, met een dosis improvisatie en experiment. Schitterend spel dus , die ons steeds weet te verrassen.

Julien Tassin stond met Julien Tassin Quartet op de ‘European Jazz Conference’ in de Ha Concerts, samen met de Beren Gieren. Lees hier European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid (musiczine.net)

Tracklist: Cactus Road 02:18 Dreams Flow 03:18 How Many Sounds Can You Hear All At Once? 02:57 Searcher 05:07 Everyone is a Creator 01:47 When Danger Comes to Take Your Hand 06:16 If You Know 03:58 51 - 00:54 Underlying Intentions 05:28 My Heart is Full 05:41 Eternal 02:09

Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) en Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio Room Trio . Ze komen respectievelijk uit Italië, Denemarken en België, een versmelting van verschillende culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoetten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee" , lezen we in de bio.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de Zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving. Je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster op de plaat.
We ondervonden dit live ook in de Lokerse Jazzklub, juni ll, lees gerust  .
Op plaat klinkt het echter nog intenser … dat komt natuurlijk door de sfeer op die bijzondere locatie, het kriebelt op “I Know I Know”, “Figures” en het prachtige “Atmospheres”, een song die de lading dekt van die unieke sfeer. De fantasie wordt hoedanook geprikkeld.
De vocals zijn mee bepalend .
Inspelen op gemoedsrust van simpelweg de rolluiken naar beneden, de ogen sluiten en je laten meevoeren naar diepzinnige gedachten. Je kan het ook “Shadows” en “Triangulations”. Bij elke luisterbeurt ontdek je weerhaakjes. “Floor faces” is een overtuigende afsluiter, die je doet wegdromen
Naast die avant-garde pop is het dus een visuele plaat, die tot de verbeelding spreekt
We zijn sterk onder de indruk van deze talentvolle performers.

Avant-garde pop
When You Look Through Your Eyes
Room Trio

TRACKLIST
I know I know 06:25
Figures 04:26
Atmospheres 06:28
Ornithologist 05:53
Shadows 08:04
Triangulation 07:32
Floor faces 04:37

Jordan Rakei – Een mooie versmelting en magie van ingetogenheid en ‘groovy’ wolkjes

In een volgelopen AB zochten we de Nieuw-Zeelandse warmte op met fenomeen Jordan Rakei (*****). Hij bracht dit jaar zijn vijfde plaat uit, 'The Loop', een gevarieerde plaat waarop de intieme kant te horen is alsook dat de dasspieren worden geprikkeld.
Live ruim 90 minuten lang een mooie versmelting en magie van ingetogenheid en ‘groovy’ wolkjes …

Eerst mocht het duo Dhruv (***) de avond openen. De interesse steeg in de beminnelijke zanger en diens warme stem. Hij wist die te ontroeren en werd bijgestaan door multi-instrumentalist Tim. Dhruv had wat tijd nodig , maar al gauw wist hij goed in te spelen op z’n publiek. We kregen een aangenaam, sfeervolle set van een beloftevolle singer-songwriter.

Door de sfeervolle lampen op het podium, waren we in de huiskamer van de AB beland. Het werd dan ook een huiskamerconcert met Jordan Rakei die samen met zijn band knus bij ons kwam zitten om zijn muzikaal verhaal. We kregen een uiterst gezapige set van een artiest die een bijzondere, wondermooie stem heeft, die zeker overtuigden in de intieme momenten op piano.
De muzikale veelzijdigheid werd onderstreept door o.m. het mooie “Learning”, “Mad World” en het schitterende “Freedom”; alle registers trok hij wel eens open, wat een emotionele wervelstorm.
Hij is een charismatisch entertainer en hij is goed omringd. We waren onder de indruk van de pianiste die kon zingen als een nachtegaal, tussen een “Flowers” en “Talk to me” in; ze verbaasde in de hoge uithalen, bedwelmend , hypnotiserend klonk het. Kippenvelmomenten ervaarden we. Een daverend applaus volgde.
Jordan Rakei geeft zijn band de kans voluit te gaan, wat de set en de show alleen maar ten goede kwam. Verder overtuigden de fijne baslijn (wat een soli soms!), of de brede percussie op “Everything Everything” en “Add the bassline”, die de muren deden trillen. Ook de gitaar riffs konden klieven.
Op het einde van de regulaire set, “Friend of Foe”, kregen we nogmaals de virtuositeit boeiende, langgerekte solo's en vocale inventiviteit. Wat een magisch samenspel.
Al die warme uppercuts deden de harten sneller slaan. Een ontroerend, ingenomen moment tussen publiek en Jordan aan zijn piano, hadden we op “Hopes and dreams”. De band was er terug bij het broeierige, sprankelende “Mind’s Eye” . Een mooi afsluiten van een warme avond.

Setlist: Learning//Mad World//Freedom//Royal//Wind Parade//State of Mind//Clouds//Forgive//Borderline//Eye to Eye//Flowers//Talk To Me//Cages//Everything Everything//Trust//Add the Bassline//Friend of Foe
Encore: Hopes and Dreams//Mind’s Eye

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Koala Disco – ‘Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken


We waren aanwezig op de finale van HUMO’s Rock Rally. Eén daarvan was de winnaar van de publieksprijs Koala Disco, het geesteskind van Niels Tuijaerts , dat ontstond in 2020/2021. Naast Niels bestaat de band uit Glenn Maes, Bart Hens, Silke Ravesloot en Hendrik Vanden Berk.
Koala Disco bracht ondertussen een single, twee EP’s en een full album uit. Over hun optreden op HUMO’s Rock Rally schreven we: ‘’ Koala Disco dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven;  je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wist te bekoren en won de publieksprijs.’
Ondertussen waren ze op verschillende zomerfestivals te zien, zoals Rock Herk. Voor hun optreden op ‘Zomer Van Antwerpen ‘- ze moesten later die avond nog in Brussel spelen – hadden we een fijn gesprek met Niels waarbij we de voorgaande jaren overliepen en ons afvroegen wat het nut is van zo een liedjeswedstrijd. We polsten ook naar de ambities en de  toekomstplannen.

Vertel eens wat meer hoe alles is begonnen?
We bestaan ondertussen  sinds medio 2021.. ik was op mijn kamer muziek aan het maken, en wou dat op een bepaald moment toch uitgeven. Ik had een naam nodig rond het project en koos nogal snel voor Koala Disco. dat ‘Koala’ verwijst naar de initieel Australisch geïnspireerde muziek, en anderzijds ‘Disco’ om mensen op een verkeerd been te zetten.  Ik had de songs ingestuurd naar Sound Track, en werd geselecteerd. Daarom had ik wel een band nodig. Al vrij vlug vond ik gelijkgezinden. Ik heb gelukkige voldoende muzikale vrienden die ik op korte tijd kon optrommelen. We hebben samen deel genomen aan die wedstrijd, en dat ging zo goed dat we gewoon verder zijn gegaan met Koala Disco. Het blijft tot op heden nog steeds groeien. We bieden muzikaal een mengelmoes aan van post punk, psychedelische rock en progressieve rock.

Het gaat allemaal vrij snel. In 2020 brachten jullie jullie debuut single uit “Dirt And Water”. In 2021 volgde een EP… En in 2023 jullie debuut ‘Tickling the Dragon’s tail’. Gaat het misschien niet een beetje te snel…
Nee, het was in eerste instantie allemaal laagdrempelig. Het was voor mij persoonlijk ook gewoon een manier om mijn songs aan de man te brengen,. Veel drums werden alsnog bij mij thuis opgenomen. Slechts enkele van de songs uit de debuutplaat werden in de studio met Jan Viggria opgenomen.  Door op die manier tewerk te gaan hebben we op korte tijd heel veel kunnen uitbrengen. Nu we aan die wedstrijden hebben deelgenomen wordt dat wel belangrijker. Bij de volgende plaat , die we aan het opnemen zijn met Bert Vliegen van Whispering Sons , zal die drempel dus wel hoger liggen…

Ik lees lovende kritiek. Ik heb wel de indruk dat jullie zoekend een eigen stijl uittekenen …
Ik deed gewoon waar ik zin in had, als ik een nummer wilde maken en een sfeer creëren die me aansprak. Deed ik dat gewoon. Zonder echt stil te staan hoe het live moest  gebracht worden. Terwijl er nu meer een lijn aan het ontstaan is, wie Koala disco echt is plots veel helderder. Waardoor we binnen die wildernis aan genres, onze weg proberen te vinden nu. Ik kan u wel verzekeren dat er zeker een lijn is nu, maar het volgende album nog steeds van hot naar herrie zal zijn. Maar je zult in elk nummer heel gemakkelijk onze stijl herkennen of waar Koala Disco echt voor staat.

In 2024 zijn jullie in een nog grotere stroomversnelling terecht gekomen. Die publieksprijs op HUMO’s rock rally, en nu recent ook het winnen van ‘Jonge Wolven’. Is 2024 het jaar van de grote doorbraak?
Ik denk eerder dat dit 2025 zal zijn. Als we ons visitekaartje kunnen afleveren in de vorm van die nieuwe LP. We hopen, met de steun van die wedstrijden, dat we in een nog iets grotere stroomversnelling zullen terecht komen. Maar ik mik, wat doorbreken betreft, eerder op de zomer van 2025. We willen  proberen om in februari die plaat uit te brengen, wat qua deadline goed is voor die zomerfestivals. Ik heb ook rekening gehouden met hoe we op de radio zullen komen. Ik denk dat nu pas alles op een rij staat, en vanaf februari gaan we alles op alles zetten.

Ik las een artikel dat deelnemen of winnen in liedjeswedstrijden niet direct een sleutel tot succes zijn; hoe zien jullie dat zelf? Opent het winnen of deelnemen aan zo een wedstrijd deuren? Hoe moet ik dat zien?
Het opent veel deuren. Financieel? Als je zoals de winnaar van Humo’s Rock Rally Maria Iskariot tienduizend euro wint kan dat een financiële opsteek zijn, een heel grote zelfs. We hebben wel Duizend euro gekregen voor de publieksprijs en dat is uiteraard ook mooi meegenomen, maar dat was direct op aan promotie, muziek materiaal en wat weet ik veel. Dat lijkt wel veel voor iemand die dit doorsnee zou ontvangen. Als muzikant, wetende welke kosten daartegenover staan, om een album te maken bijvoorbeeld. Ons volgend album, om maar een voorbeeld te geven, gaat duizenden euro’s kosten als we maar spreken van pressing, artwork en wat weet ik veel.

Waarom in deze tijden van digitalisering, waarbij praktisch alles op spotify kunt vinden, toch nog een plaat uit brengen?
Platen zijn niet het enige dat nog geld opbrengt. De cashflow van een band wordt bepaald door een veelheid aan geldstromen. Merchandiser in de vorm van platen is daar zeker een belangrijke van. Maar ik denk bijvoorbeeld ook nog aan gages van gigs die veel kunnen opleveren, of andere vormen van merchandiser. je moet het zien als een soort investering, je kunt jezelf bij wijze van spreken onsterfelijk maken door fysiek iets af te leveren. Je steekt er inderdaad een groot bedrag in, maar er komt een groter bedrag terug. Het is ook de manier om je fanbase uit te breiden, en de continue groei van je band te bewerkstelligen. Kwalitatief is een plaat afspelen nog steeds leuker en beter dan digitaal..

Ik wou nog even terugkomen op jullie optreden op HUMO’s rock rally. Wat me persoonlijk het meest opviel een ‘spooky’ sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar en ook je kwam zowel elfjes tegen als demonische wezens in dat bos … Is dat wat ver gezocht? Hoe moet ik dat zien?
Dat is gewoon uit het leven gegrepen, als er geen duisternis is dan is er ook geen licht. De nummers zijn ook zeer persoonlijk, en dan komen zowel de mooie als minder mooie kantjes van mijn persoonlijke leven naar boven in mijn teksten. Het was een heel zoekende periode voor mij toen. Soms was ik opgetogen, soms zelfs wat depressief. Ik kom haast nooit in die comfortabele grijze zone. Hoe kom je daar? Stel ik me de vraag. Dat komt dus ook allemaal tot uiting in de muziek van Koala Disco.

Fantasieprikkelende muziek zondermeer, waarbij dat sprookjesachtige een echte trigger is. Geen plannen om met jullie muziek iets te doen rond film of Tv-series?
Momenteel is het medium dat we wensen te hanteren gewoon muziek. Er kruipt al genoeg geld en tijd in het in goede banen leiden van alle activiteiten hieromtrent. Ik sluit niet uit dat in de toekomst hier wel wat dieper over nagedacht kan worden, maar momenteel focussen we ons geheel op het album en alles wat hierbij komt kijken. 

Ivm de nieuwe plaat … De eerste was een persoonlijke plaat, de te verwachten plaat komt er meer van los; hoe zien we het best?
Feitelijk is de volgende plaat meer persoonlijk dan de eerste. Het was wel een beetje zoekende op die vorige plaat, zoals we al eerder hebben aangegeven. En daar ligt het grote verschil met de volgende plaat. Waar we dus duidelijkere lijnen hebben uitgetekend. Het is ook een weerspiegeling van de laatste maanden,. Het  ontluiken van voorheen ongekend psychisch lijden dat me aanzette tot het schrijven van de meeste teksten en het ontwikkelen van de nieuwe doch herkenbare sounds. De bipolariteit  die voor het eerst echt stevig huishield en me dwong hand in eigen boezem te steken om uit de manie te strompelen en van nergens terug te keren. Door middel van introspectie gevolgd door de nodige portie eerlijkheid wordt het mogelijk het verwekken van muziek als een therapeutisch medium te aanschouwen Het gaat bovendien meer intiemer zijn qua tekst en muziek. Ik heb ook meert tijd gestoken in de inhoud en teksten, voor mij zeer belangrijk. Kortom: als je me echt wil leren kennen, moet je gewoon naar ons volgende album luisteren.. het enige grote verschil, is dat ik het zelf niet produceer. Dat ligt dus in handen van Bert Vliegen.

We kijken er naar uit. Hoe is jullie zomer verlopen?Wat zijn de mooiste momenten tot nu toe?
De mooiste momenten blijven voor mij elke stap die gezet wordt richting de afwerking van een nummer. Elke kleine toevoeging tijdens een schrijf- of opnamesessie verhoogt het adrenaline peil dat mogelijks lekker piekt tegen het einde van zulke sessies. Verder is het winnen van Jonge Wolven 2024 een hele eer geweest waar met de nodige hartstocht op wordt terug gekeken. We appreciëren enorm de liefde die we daar in Gent hebben mogen ontvangen. 

Wat zijn de verdere plannen voor het najaar en in 2025?
We plannen de juiste representatie voor onze kar te spannen en verder een mooie tour uit te tekenen in België en buitenland om deze nieuwe plaat aan iedereen voor te stellen. Maar zoals het bovenstaande doet vermoeden, begint dat alles bij het keurig afwerken van de plaat. Verder laten we veel marge voor kansen die ons pad kunnen kruisen.

Wat is jullie grote ambitie en welk doel heb je voor ogen?
Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken. Tot het oneindige. Ik wil wat dat betreft, meedogenloos blijven zijn in het maken van mijn eigen muziek… en uiteraard in de toekomst wat grotere festivals kunnen doen, nog wat meer optredens.. gewoon kunnen blijven groeien , en daarbij eigenzinnig ons eigen weg volgen is het voornaamste doel dat we voor ogen hebben met Koala Disco

Wat is het interessants … Sportpaleis uitverkopen en /of op het hoofdpodium van grote festivals staan, of eerder een naam worden binnen het clubcircuit; wat geniet jullie voorkeur?
We zijn sowieso geen fan van zaken zoals het Sportpaleis, niet dat dit enige relevantie oproept wanneer ze naast onze populariteit gelegd wordt. De hoge prijzen van zulke zalen in verhouding met de lak aan intimiteit en persoonlijkheid is iets waar wij ons niet snel achter kunnen scharen. Onze muziek en live performances zijn gemaakt om in het clubcircuit gebracht te worden. Wanneer we spreken over festivals, dan zeggen we zeker ‘ja’, maar ook eerder liefst op de kleinere podia waarbij we het zweet van onze luisteraars kunnen proeven. Het is die intieme verbondenheid die volgens ons voor de meest onvergetelijke herinneringen kan zorgen, zowel voor band als publiek. 

Bedankt voor de fijne babbel, we blijven Koala disco uiteraard volgen. Veel succes nog in alles wat je doet