Cobra The Impaler - Bom melding in Brussel
Cobra The Impaler, Hippotraktor

Niet één maar een dubbele cd voorstelling in  Brussel kregen we in een zeer goed vol gepakte AB Box. Cobra The Impaler doet met 'Karma Collision' een worp naar de hoogste metal regionen. Hippotraktor op z’n beurt, met de nieuwste 'Stasis', kunnen een doorbraak forceren. Samen zorgden ze elk op hun eigen manier voor een bom melding in Brussel. Knallers dus!

Als opwarmer van dienst mocht Divided (****) optreden. Het komt weinig voor dat de drums niet achteraan maar centraal zijn opgesteld. Bij Divided is de drum zelfs het instrument dat nog  het meest in het oog springt, omdat de drummer ook de zang voor zijn rekening neemt. De solo’s zijn overdonderend, en ze worden gerugsteund door ferme gitaarrriffs. Divided bewijst een band te zijn met enorm potentieel, niet direct in een hokje te duwen. Wat een verpletterende energiebom, deze kleppers uit Kortrijk.

Hippotraktor (****1/2) klinkt gejaagd  en zorgt voor rillingen. Wat een oerschreeuw wist Stefan De Graef vocaal open te trekken. Zanger, gitarist Kristof Du Jardin, die pas eind april de band vervoegde, is een grote meerwaarde. Op Headbangers Ball Fest begin mei zagen we het al; lees gerust . Hij doet het toch maar om op die manier Sander Rom te doen vergeten.
De band is goed op elkaar ingespeeld, elke schakel binnen deze band is even belangrijk. De meeste respons kreeg het ouder materiaal als “Manifest The Mountain” uit de prachtige plaat 'Meredian'. De songs uit het nieuwe 'Stasis' werden door het enthousiaste publiek reeds gesmaakt, met zelfs enkele crowdsurfers en een lekkere circle pit.
Hippotraktor is duidelijk klaar voor een stap voorwaarts.

Cobra The Impaler (****) knalt en doet meteen met plezier muzikaal de boel ontploffen. “Magnetic Hex” is een sterke opener, bijzonder gedreven en catchy. Een verpletterende indruk . De imposante frontman Manuel Remmerie heeft een enorme indringende stem en ging als een wildeman tekeer op het podium. We vreesden even dat hij de voorste rijen zou opzuigen; hij hield ervan de menigte lekker op te jutten.
De muzikanten speelden hard en scherp, het leidde tot de obligate mosh- en andere pits, met de nodige crowdsurfers. Ze sloegen wild om zich heen, een uur lang knallen en knetteren, wat een ‘wallofsound’ . Het epische “Assassins of the vision” sloot de regulaire set af.
Cobra The Impaler huiverde, daverde en bewees iets bijzonders, unieks te zijn binnen het genre . Wat gaf dit een goed gevoel . Te onthouden, deze fameuze band!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Cobra The Impaler
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6094-cobra-the-impaler-07-06-2024.html

Hippotraktor
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6095-hippotraktor-07-06-2024.html

Divided
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6096-divided-07-06-2024.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Secondhand Saints – Feestelijke avond bol van uppercuts en energiebommetjes

Ontstaan uit de assen van de pandemie deelde metalcore band Secondhand Saints met hun debuut 'Shattered Floors' al  meteen een visitekaartje uit om 'U' tegen te zeggen. Met daaropvolgende releases als 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op hun elan.
Toen we ze vorig jaar aan het werk zagen in het voorprogramma van Bizkit Park in De Casino, Sint-Niklaas schreven we: ''De band speelde een thuismatch. Secondhand Saints bracht een emotioneel beladen set van een strakke, verschroeiende sound , krachtige, intense mokerslagen en pakkende, rauwe vocals  en screams. Wat een geluidsmuur."
Ze speelden nu opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album voor: 'Falling from Grace'. Het werd een feestelijke, wervelende avond bol van uppercuts en energiebommetjes, die in de vorm van strandballen ons rond de oren vlogen.
Uiteraard was er veel meer aan de hand want …

In het voorprogramma stonden twee al even sterke Belgische metal parels op het programma, hoewel je If I May (**** 1/2) bezwaarlijk in dat hokje kan duwen. De band combineert HC  met melodieuze metalcore en kruidt het aan andere hardere stijlen. De beweeglijke frontman schreeuwt zich de stem schor en port zijn publiek voortdurend aan. De lat wordt hoog gelegd door de band, ze pushen een moshpit, incluis de oproep neer te zitten, recht te springen, of uit elkaar gaan en een circle pit tot stand brengen. Het publiek, naar metalnorm, genoot, maar niets meer niets minder. Wij genoten van de diversiteit en de emotionele uppercuts in hun sound. Band met potentieel.

Temptations For The Weak (****) is al enkele jaren aan een stevige opmars bezig. Ze stonden al op Graspop en Alcatraz Metal Fest en zijn uitgegroeid tot  een gevestigde waarde binnen het metal club circuit. Helaas had de band af te rekenen met een tegenslag op deze avond. Zanger en frontman Jadran Beauprez, die sinds 2020 de band kwam versterken, moest door ziekte verstek geven. Zanger/gitarist Djoni Tregub nam het van hem over. De band keerde wat terug in de tijd hiermee, ze zijn ooit begonnen met Djoni als frontman/zanger. Hij heeft een hoog en lekker rauw stembereik. Hij kweet zich dan ook met brio. Maar de unieke, bonkige uitstraling van Jadran misten we wel.
We kregen heerlijke, melodieuze, energieke en scherpe gitaarriffs. De temperatuur steeg tot een kookpunt. We waren goed opgewarmd tot de closing act.

Het publiek schoof een beetje dichterbij voor Secondhand Saints (****), die gingen voor een  gewonnen thuismatch. Al bij de 'intro' , reageerden de aanwezigen enthousiast. Als hongerige wolven gingen ze tekeer. “This Fire” en “Anchor” klonken overtuigend. Een mosh/circle pit werd het resultaat op zo’n gretige nummers. Er vliegt zelfs een crowdsurfer door de lucht. Sfeer was er ook alleszins, enkele strandballen vlogen over onze hoofden heen. Het publiek werd aangepord tot ‘een wave '; interactieve trucjes die werken. Het publiek genoot met volle teugen, net als de band. De beste manier om een nieuwe plaat voor te stellen, is dat feestelijk te doen dus.
Een wervelende finale kregen we met “Falling from Grace”, “Hell of Mine” en verder in de bis met “Shattered Floors” en het prachtige “Dead Man’s Switch”.
Secondhand Saints deelde adrenalinestoten uit en bouwde een ultiem metalcore feestje op.  Missie meer dan  geslaagd!

Setlist: Intro//This Fire//Echoes//Anchor//Wasting Time//Afterlife//Chemistry//Falling from Grace//Hell of Mine //ENCORE : Shattered Floors //Dead Man’s Switch

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Fred Hersch – Kunst - Improvisatie  'on’ Piano

Als lid van het pianopantheon van de jazz is de Amerikaanse pianist Fred Hersch (*****)  al meer dan drie decennia een invloedrijke creatieve kracht; dit als improvisator, componist, docent, bandleider, medewerker en opnameartiest. Bovendien ontving hij al meerdere grammy nominaties zowel als solo artiest als bij o.a. Fred Hersch Trio.
Met zijn nieuwe plaat 'Silent, Listening' stond hij in een nagenoeg uitverkochte Flagey in Brussel. Hij bood ons, helemaal alleen gezeten achter zijn piano op dat grote podium, een bijna twee uur lange trip doorheen improvisatie met piano aan, ie we nooit meer zullen vergeten. Kunst - Improvisatie  'on’ Piano dus …

Fred Hersch spreekt emoties aan die gaan van een schaterlach naar een tranendal, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is met zijn bijzonder tot de verbeelding sprekend piano spel. En net die aanpak maakt van deze Amerikaanse piano virtuoos een parel om te koesteren.
Fred Hersch balanceert bovendien voortdurend op dat kruispunt tussen jazz, klassiek en improvisatie muziek. Hij verkent de hoogste en laagste octaven op zodanig uitgekiende wijze, waardoor je , net bekomen van de ene adembenemende trip al op een andere zijweg bent aanbeland. Het blijft boeiend hoedanook. Dat merkten we reeds toen we hem vroeger aan het werk zagen in 2021 - https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81164-leuven-jazz-2021-opening-night-een-onaardse-virtuositeit-vanuit-een-divers-oogpunt-bekeken-gevoeld-en-beluisterd.html -  ''De man balanceert bewust tussen lichtvoetig- en zwaarmoedigheid in het (jazz) genre.  Het klinkt filmisch, sprookjesachtig en er is ruimte voor improvisatie “, schreven we. In de Flagey, Brussel kwam dit evernzeer tot uiting.
Vaak resulteerde zijn integrerend pianospel tot vrij ingewikkelde soundscapes, om dan plots eerder toegankelijke parels uit de mouw te schudden die aanleunen bij blues of zelfs een lichte vorm van pop muziek.
Na een eerder intimistische start verliet hij dat pad even onverwachts als voorheen en deed de oorschelpen meermaals trillen van innerlijk genot, en dit allemaal zonder in een chaotische brij te verzanden.
Fred Hersch sprak zijn publiek trouwens voortdurend aan, wat de speelsheid in zijn piano spel onderlijnde. Het is dus zeker en vast niet zo dat de man hier routineus zit te improviseren tot het oneindige zonder met zijn fans rekening te houden, integendeel. Het maakte alvast deze avond extra bijzonder.
De voortdurende zoektocht naar prikkeling, stopt bij Fred Hersh nooit. Hij zou zelfs nog uren op dit veelkleurig elan kunnen doorgaan, zonder maar te vervelen. De honger naar 'meer van dat ' is niet alleen bij hem maar ook bij  zijn publiek heel groot.
Na zijn set van circa anderhalf uur, waarbij hij staande ovaties in ontvangt mocht nemen, kwam hij dan nog enkele keren terug op het podium om zijn oneindige virtuositeit tentoon te spreiden.

Zichtbaar genietend van die aandacht, bedankte hij zijn publiek uitvoerig. We kregen zelfs bijna twee uur lang een intense piano improvisatie en kunst te horen. Indrukwekkend!
We zagen rondom ons, bij het verlaten van de zaal, enkel lachende gezichten en een oneindige rij mensen aan de merchandise. Iedereen heeft er evenveel van genoten als wijzelf van deze bijzonder zinnenprikkelende piano recital die nog lang zal nazinderen in onze gedachten …

Organisatie: Flagey, Brussel

Laughing Bastards (Michel Mast) ( Ham Sessions) - De link naar vroeger en de connectie met de nieuwere generatie, is gewoonweg wie wij zijn. Het is een bewuste manier van werken

De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards  is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
We zagen de band live aan het werk op 5 mei in De Casino, Sint-Niklaas: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94615-laughing-bastards-oude-wijn-in-nieuwe-vaten.html en spraken af met bezieler Michel Mast voor een interview over dat concert, de nieuwe plaat ‘Festish’ en eveneens het organiseren van de Ham Sessions https://www.musiczine.net/nl/news/item/94608-even-voorstellen-ham-sessions-outdoor-2024.html

Michel, vertel ons eens wat meer over de band Laughing Bastards. Heeft de naam een onderliggende betekenis (het werd in De Casino al deels omschreven, vrij mooi alvast)
De naam is zorgvuldig gekozen, ik vind dit belangrijk. Omdat we er van uit gaan dat zuiverheid eigenlijk alleen maar verarming en ziekte vertegenwoordigt. Wij hebben liefdesaffaires met alle muziekstijlen ter wereld. We proberen daarom ook als band zo breed mogelijk te zijn geografische en in de tijd, dat maakt ons ‘Laughing Bastards’.

Ik zag jullie live in De Casino en vond de manier waarop jullie oude jazz in een nieuw ‘improviserend’ kleedje staken echt opvallend,  ik schreef ook ‘Oude wijn in nieuwe vaten steken’. Een heel bewuste manier van werken of is dat kort door de bocht?
Ik vind dat, in mijn geval , zeer belangrijk. De traditie van oude jazz moet er zijn. De link naar vroeger, en de connectie met de nieuwere generatie is gewoonweg wie wij zijn, daarom is dit zeker een bewuste manier van werken. Ikzelf heb een geschiedenis binnen jazz die de jongeren binnen de groep niet hebben, daarom vind ik die bewerkingen van oudere jazz in een eigen repertoire ook een belangrijk onderdeel van Laughing Bastards.

Het zijn ook niet de alledaagse jazz fenomenen waaruit jullie inspiratie halen
Ik vraag me af of het publiek kan uitmaken welke stukken bewerkingen zijn en welke origineel. Dat onderscheid maken is voor een publiek, denk ik, niet zo evident.

Wat mij betreft zijn jullie in die opzet meer dan geslaagd. Wat me ook opviel. Hoewel jij het woord nam, en vrij centraal stond, is het eerder het totaalplaatje dat belangrijk is binnen dit project, klopt dat?
Ook dan zijn we geslaagd in onze opzet, want we proberen zeker en vast als één collectief over te komen op het podium. Dus ja dat is zeker ene bewuste manier van werken…

En hoe heb je deze topmuzikanten gevonden… Hoe belangrijk is hun inbreng echt?
We zijn bezig sinds 2012, eigenlijk zijn de gitarist   (Jan-Sebastiaan Degeyter )  en ikzelf met dit project begonnen. We hebben samen het repertoire van Jimmy Giuffre aangepakt. We hebben een bassist aangesproken om dit specifieke instrumentalia (sax, bas , gitaar) te verwerken, gaandeweg is onze sound verder ontwikkeld met toevoeging van een drummer. Een bewuste aanpak? Waarschijnlijk wel, maar uiteindelijk is alles op een zeer natuurlijke wijze verder gegroeid.
In eerste instantie werkten we samen met Lander Gyselinck, die heeft dat kunnen doen  in zoverre zijn agenda dat toeliet. Ook met Casper Van De Veld hebben we samengewerkt, toch ook een bekend drummer binnen de scene. En nu werken we samen met Marcos Del Rocha. Ik en Jan-Sebastiaan opperden het idee dat er een extra stem aan kon worden toegevoegd  die precies die schakel tussen sax en gitaar kon aan vullen , en toen is de cello wel heel bewust gekozen. En ook een zeer duidelijke plaats gegeven binnen de groep. Als zout en peper binnen de groep.

Vooraleer we het over de nieuwste plaat zullen hebben …Is er ook een link naar de Ham Sessions dat van start ging op 18 mei , kun je ook daar meer over vertellen?
De Link tussen Ham Sessions en de groep, ben ikzelf. Ik ben hiermee twintig jaar geleden gestart. Al mijn verhalen zijn nu eenmaal lange verhalen en gaan over verdieping. Ik ben ook lid van Flat Earth Society. Ham Sessions is dus gestart om een soort podium voor mezelf te maken. Of dat was althans de oorspronkelijke opzet. Er hebben daar ondertussen ontelbare muzikanten gespeeld, check gerust de website: https://www.hamsessions.be/ je vindt daar al de muzikanten die op Ham Sessions hebben gespeeld. Vandaar ook het idee om daar ook met mijn eigen groep eens te staan …

Het organiseren van evenementen is in deze toch wel onzekere tijden na corona niet simpel, lukt dit bij jullie een beetje?
Het is , na corona, nog niet op zijn plooi, zeker en vast niet. Hoewel het publiek zijn weg terug begint te vinden moet ik toegeven. Maar het gedrag van het publiek is wel veranderd. Mensen reserveren moeilijker dan vroeger, ze wachten liever tot de laatste minuut om een kaart te kopen. Het waren niet de gemakkelijkste jaren, maar we hebben ze ondanks alles toch goed doorstaan.

Laten we het ook over de nieuwste plaat hebben. Met ‘Fetish’ brachten jullie een nieuwe plaat uit, je hoort (en voelt) dat daar een heel proces aan vooraf is gegaan. Vertel even; ook de cover van het album spreekt tot de verbeelding…
We zijn er ondertussen al twee jaar mee bezig. Wat de hoes betreft, het visuele aspect is voor mij ook zeer belangrijk. Jan-Sebastiaan is grafisch ontwerper. En heeft de hoes naar zijn hand kunnen zetten. Ondanks de toch wat beperkende voorwaarden, is het gelukt er iets persoonlijk van te maken. Achter de titel schuilt eveneens een verhaal. Ik was op zoek naar woord dat eindigt op ‘ish’. En toen ben ik uitgekomen op Fetish. Het is kort en brengt veel gevoelsmatige associaties met zich mee. De titel heeft ook te maken met een song van Jimmy Giuffre ‘the train and the river”. Dat we ook in De Casino hebben gespeeld.

De inspiratie voor het laatste album was bijvoorbeeld John Lurie. In de jaren 90 was hij hip, maar is dan volledig uit de circulatie verdwenen. Nog zo’n voorbeeld is Carla Bley. Niet alledaagse jazz muzikanten, maar je doet iets met hun werk dat vrij uniek is. Waarom deze ‘onbekendere’  parels binnen de jazz?
Ik wil toch benadrukken dat binnen ons repertoire de originele stukken het belangrijkste zijn. Zowel Jimmy Giuffre als John Lurie zijn binnen de scene toch wel grote namen. Ze zijn wellicht wat minder gekend bij een jongere generatie. Ook Carla Bey is absolute top. John Lurie stampt uit de jaren ’90. We zijn, sinds de vorige plaat,  op zoek geweest naar een figuur die ons zou kunnen inspireren Om bruggen tussen generaties te kunnen slaan. En dan zijn we bij John Lurie uitgekomen. De manier waarop die composities in elkaar staken, sluit aan bij de manier waarop we willen werken. Daarom hebben we hem gekozen.

Wat me in De Casino opviel van het optreden, is dat er een opvallend jonger publiek aanwezig was dan wat ik doorgaans zie op jazz concerten; heb je er een verklaring voor?
Dat klopt wel, het was me nog niet echt opgevallen maar inderdaad; Geen idee waarom … want bij Ham Sessions merken we dat de leeftijd toch vrij hoog ligt. Als we door deze aanpak erin geslaagd zijn een wat jonger publiek aan te trekken, is dit zeker een overwinning.

Waarom is het, denk je , zo moeilijk om jongeren aan te trekken om naar jazz concerten te komen?
Geen idee, voor Ham Sessions hebben we een samenwerking met het conservatorium. We geven tickets voor vijf euro weg aan studenten, en zelfs dat lukt moeilijk tot niet. We doen dus alles wat mogelijk om ze aan te trekken, maar het lukt niet …geen idee waarom

Ik ben ook pas op latere leeftijd in jazz geraakt, ligt het eraan dat jazz een wat moeilijkere stijl is, en is wat jullie doen, toegankelijker waardoor het bij jullie wel lukt een jonger publiek aan te trekken?
Ik ben gewoon van bij groepen te spelen waar de drempel hoog ligt, bij ons ligt de drempel vrij laag. Meer kunnen we niet doen, het is geen moeilijke muziek om te begrijpen…

Ik heb ook in een interview gelezen dat je nooit naar je eigen muziek luistert, opmerkelijk…
Ik heb daar geen verklaring voor, ik heb het gewoon heel moeilijk om naar mezelf te luisteren. Ik vertel graag een anekdote. Soms staat mijn IPhone op play list. S ’nachts worden we dan wakker en horen iets; en ben ik geboeid door iets dat aan het spelen is. Bleek het ikzelf te zijn die aan het spelen was. En ik had het gewoon niet door… nee, ik luister nooit bewust naar mijn eigen muziek. Of zeer weinig, of dus louter toevallig zonder het door te hebben.

Wat zijn jullie verdere plannen? Komt er nog een tour?
Een tour is veel gezegd, er komen uiteraard nog optredens. O.a. op Gent Jazz op 11 juli. https://www.gentjazz.com/line-up?f=11-07-2024
Voor de rest moeten we werken aan een nieuwe tour en een nieuw project. Dat zal meer voor volgend jaar zijn denk ik. Maar er staan zeker en vast wat losse optredens op het programma … We hebben een optreden in Overpelt en Jabbeke. Voor de rest nog beetje koffiedik kijken en verder opbouwen dus.

In een interview had je , nu we toch over toeren bezig zijn, gezegd dat je live optreden het belangrijkste vindt, waarom eigenlijk?
Ik luister veel muziek, maar ik ben een grote concertliefhebber omdat ik het moet zien en voelen, en dat kan enkel door live optredens. Dat geldt ook voor live spelen, je publiek een verhaal kunnen vertellen en laten voelen… Dat is onvervangbaar en daar kan geen enkele Artificiële Intelligentie tegenop. 

In De Casino bewees je inderdaad dat je muziek live nog beter overkomt, erg prikkelend, haast filmisch; zijn er ooit plannen geweest iets te doen rond film muziek?
We zijn allemaal, en vooral Jan-Sebastiaan en ik, zijn zeer visueel aangelegd. Op het moment zijn daaromtrent nog geen plannen, wel YouTube filmpjes, maar we hebben hiervoor zeker interesse. Om daar iets mee te doen, maar er zijn nog geen plannen in die richting.

Je bent nog zeer actief met al die projecten, hoe blijf je dat combineren?
Dat lukt nog. Maar ik begin toch zoveel mogelijk dingen meer en meer door te geven. We zitten met een steeds groter wordende groep vrijwilligers. Die zich op hun beurt meer en meer inzetten op verschillende vlakken. We proberen ons te organiseren rond vijf organisatorische poten. Dat is programmeren, productie werk, communicatie, zakelijk beheer en fondsenwerving. We proberen met die vijf poten een groep samen te stellen, waarbinnen ik meer en meer afstand begin te nemen.

Wat zijn je ambities met Ham Sessions, Laughing Bastards of andere projecten; is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik ben al heel blij dat we met deze groep eindelijk beetje van de grond aan het geraken zijn en  onze stempel beetje drukken op de scene. Het is een draagbaar formaat, we kunnen daar zonder veel gedoe verder mee bouwen, en daar schuilt toch de ambitie. Om dit zo lang mogelijk te kunnen blijven doen. met al de projecten waar ik mee bezig ben, maar dit Laughing Bastards is toch mijn hoofdproject.

Bedankt voor dit fijne gesprek

Those Who Didn’t - Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen

Voor een beginnende band of artiest zijn er een hele rits mogelijkheden om bepaalde deuren te laten open gaann o.m. concours, wedstrijden zijn gegeerd om erkenning te verkrijgen. Humo’s Rock Rally is zowat de grootste en meest bekende wedstrijd die ons land rijk is, eens je in de finale geraakt, kan je carrière gelanceerd worden. Of toch ongeveer.
Ondertussen is de winnaar gekend (Maria Iskariot) maar voor ons was iedere band een potentieel winnaar, lees ons verslag er nog even op na: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94537-humo-s-rock-rally-2024-iedereen-winnaar-in-deze-finale.html
Een band die ons compleet van de sokken heeft geblazen was echter de formatie Those Who Didn’t. We schreven over hun optreden: ‘Twee gitaristen, een bassist die perfect aansluit en een drummer die zijn drumvellen nogal weet te bewerken. Schitterend. Het op elkaar ingespeeld zijn is het muzikaal verhaal. Wat een variatie, wat een wervelstorm in die sound.’ Naderhand hadden we met de band een fijn interview, waarbij we polsten naar de ambities en de toekomstplannen.

Stel jezelf even voor, hoe is de band ontstaan? En welke muziek/artiesten waren de voornaamste inspiratie?
Fré Duran: Those Who Didn’t is van start gegaan in 2018 als studioproject. Na het ter ziele gaan van mijn vorige band wou ik de studio ingaan met Michael John Joosen (drums) en Patrice Van Damme (bass), met wie ik in het verleden al had samengewerkt. Bedoeling was vijf songs op te nemen die ik ettelijke jaren eerder had geschreven, maar nooit pasten bij de bands waar ik bij speelde. Er was geen verder plan, gewoon opnemen en klaar. Maar we voelden de bui eigenlijk hangen: deze chemie en vibe zaten te goed om te laten liggen. Vervolgens zijn we shows beginnen spelen omdat daar geen ontkomen meer aan was: deze songs eisten dat van ons. Met Yannick Hermans (gitaar) was onze line-up compleet en zat onze chemie gebeiteld. Qua inspiratie gaat het vrij breed, maar shoegaze staat behoorlijk vooraan: bands als Ride en Swervedriver hebben zeker een verregaande invloed op mij gehad. Maar het is onmogelijk om dé hoeksteen van onze sound te pinpointen…

Als je instrumentale muziek brengt, word je al gauw in het hokje ‘postrock’ geduwd, niets mis mee, maar ook beetje eng… Wat is jullie opinie daarover en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
F.D.: Tsja, het moet een naam hebben he. ’t Kan misschien soms wat eng worden wanneer het als een soort stigma werkt en het ervoor zorgt dat mensen, die misschien niet zo into postrock zijn, ons al bij voorbaat links laten liggen. Dat is nu eenmaal hoe het werkt met labels en niches. Wij zien onszelf niet zozeer als een postrock-band, eerder als een rockband zonder zanger. Maar ook die omschrijving schiet wat te kort: we proberen een band te zijn met zo weinig mogelijk parameters. Parameters zoals: ‘geen zanger, dus postrock’.

Proficiat met jullie sterke prestatie op Humo’s rock rally, voor mij persoonlijk hadden jullie mogen winnen. Nu, elke band in de finale was een potentiële winnaar … Kan dit komen omdat jullie instrumentale muziek brengen of wat speelt er, denk je?
F.D.: Merci voor het compliment! Het was een geweldige rollercoaster waarbij iedereen die deelnam, gewonnen heeft, al was het dan niet in de vorm van een prijs voor iedereen. Het niveau lag hoog en het was een mooie, eclectische line-up. En ook een heel fijn publiek. En of we nu wel in de prijzen vielen of niet, wat ons betreft was het een groot succes: als instrumentale band zover geraken… daar zijn we trots op! En ook: den AB, man!

Kan zo’n deelname een springplank vormen? Voelen of zien jullie nu al ‘deuren open gaan’? Wat is de ambitie van de band (buiten die wereld veroveren, wat iedereen wel wil zeker?)
F.D.: Laat ons zeggen dat er stevig heen en weer gemaild en gebeld wordt op het moment. Die erkenning voor wat we doen, is heel fijn. Uiteraard is het de bedoeling ons als band door een goeie booker te laten vertegenwoordigen en een betrokken label te vinden dat onze plaat uitbrengt. Van een mooi momentum gesproken ook: een plaat opnemen bij Damien Vanderhasselt (Producer van o.a. Sons, Glitterpaard, Black Leather Jacket en drummer bij Millionaire) en een opvallende doortocht maken op de Rock Rally… could be worse.

Verkiezen jullie Sportpaleizen uit te verkopen of het club circuit?
F.D.: Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen.

Wat mij vooral opviel, jullie vertellen een verhaal met jullie instrumenten, waardoor je geen zanger nodig hebt. Klopt dat, of toch maar zang toevoegen?
F.D.: Ik ben blij dat dat rondgaat: dat onze muziek een verhaal vertelt, zonder dat er een woord aan te pas komt. Mission accomplished. Wat zang betreft: daar is geen behoefte aan binnen deze songs. Dat sluit niet uit dat er in de toekomst geen samenwerkingen kunnen zijn, stembanden-gewijs, maar dat verhaal moet nog geschreven worden.

Ook dat jullie elkaar perfect aanvoelen en aanvullen is opvallend, alsof je dat al dertig jaar doet samen … Verklaring?
F.D.: We hebben allemaal at some point wel eens samengespeeld, dus we waren geen complete strangers voor elkaar. Verder zijn we allemaal muziek-maniakken met een gezonde dosis nieuwsgierigheid waarin we elkaar goed aanvullen en matchen.

Hoe waren de reacties na jullie optreden op Humo’s rock rally? Positief als minder positief?
F.D.: We zijn nog steeds aan het nagenieten dat we zo positief onthaald werden, zowel door publiek als door de jury. Het zijn vooral de complimenten van mensen die nooit naar ‘postrock’ luisteren, die me bijblijven. Dat toont voor mij aan hoe pointless die labels kunnen zijn. En azijn-comments horen er natuurlijk ook bij hè. Zou bijna griezelig en onvolledig zijn zonder.

Wat zijn de plannen verder? Kansen om breed door te breken?
F.D.: Onze bedoeling is onze plaat uitbrengen bij een fijn label, met een booker samenwerken die een mooi parcours kan uitstippelen en zoveel mogelijk zielen te winnen. We hebben in het verleden al vaker gesmaakte supports gespeeld voor bands die ons nauw aan het hart liggen (Crows, Messthetics -met de ritmesectie van Fugazi-, Sons, het onvolprezen Hammok), dus we kijken er naar uit om dat verder te zetten. Uiteraard staan headline shows nu hoog op ons to-do lijstje. En als we daarbij aanslaan bij een ruim publiek: all the better! Hoe groter de deining die we veroorzaken, hoe beter.

Zijn er nog zaken die je graag zou meedelen (links naar sociale media of zo mag). Doe gerust
F.D.: Ik zou zeggen: hou onze sociale media in de gaten, want zoals gezegd, er staan mooie dingen te gebeuren. En bovenal: als we in je buurt spelen: kom af!

Bedankt voor het fijne gesprek en hopelijk tot binnenkort ergens ‘ter lande’

F.D.: Jij bedankt en tot snel!

Pics homepag @Koen Keppens

Website: https://www.thosewhodidnt.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/5T815vtCdeM9OYg2qGWm10
Instagram: https://www.instagram.com/thosewhodidnt
Facebook: https://www.facebook.com/Thosewhodidnt/  

Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun - Pendulum – Intens verbonden in uitersten


Accordeon speelster Sara Salvérius kon vorig jaar in Ha Concerts te Gent nog bekoren met haar toch wel zeer intens accordeon spel; toen als duo met de al even grote virtuoze Aino Peltooma. Lees gerust .
 
Voor haar nieuwste project 'Pendulum' gaat ze een samenwerking aan met het strijkkwartet 'Sun*Sun*Sun, met haar echtgenoot, vioolbouwer Pieter Goossens die speciaal voor dit project deze strijkinstrumenten heeft gebouwd.
In een zeer goed gevulde Sint-Remiguskerk, Ternat werd een voortdurende verbinding gemaakt van uitersten, waarbij de slinger - het Pendulum, van links naar rechts sloeg. 'Pendulum’ is dan ook een zoektocht waarbij Sara Salvérius & het strijkkwartet deze uitersten opzocht.

In de kerk zorgde Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun (****) ervoor dat die slinger naar de positieve kant draaide. Dat was al vanaf “And So it Begins” het geval. Haar bindteksten tussen de songs door waren  gezapig, grappig, zelfs redelijk lang en hoedanook erg accuraat. Ze bedankte iedereen in de kerk uitvoerig en was vol lof sprak over haar man, haar kwartet en de entourage rond haar. Eén voor één virtuozen . Haar betoverend, melancholisch accordeonspel, deed ons vaak wegdromen. De klankentapijtjes van het strijkerskwartet waren pakkend. Toen de strijkers het alleen overnamen, klonk het erg emotioneel.
Prachtsongs waren alvast “Pendulum”, “Mother’s song” en “Aurora”. Wat een gelukzaligheid, Sara en haar kwartet hebben ons bijna twee uur lang  in de ban gehouden, door die veelzijdige aanpak.
Ze wisten een boeiend verhaal te vertellen, een verhaal dat over Sara zelf kon gaan, haar medespelers of entourage, maar ook over iedereen die in de kerk aanwezig was. Songs als “Red Choral” en “Trapped in Sight” balanceerden tussen weemoed en vrolijkheid.
Na elke song was er een luid applaus. Op het eind veerde iedereen recht. “Ray Of Light” bezorgde ons een krop in de keel.
Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun kwamen even terug met de bis “Happy Songé, en titelsong bol positieve energie …

Muziek kan bijzonder helend werken. Sara Salvérius & het strijkkwartet Sun*Sun*Sun hebben ons diep geraakt en verbonden uitersten, goed genoeg om de slinger in positie vibes te doen omslaan …

Setlist: And So it Begins //Stratocumulus//Merode//Pendulum//Mothers' Song//In the Mean Time//Aurora//Januari 21//Red Choral//Trapped in Sight//Ray of Light//Happy Song

Pics homepag @Bart Vanoutrive

Organisatie: CC De Ploter, Ternat

Antwerp Metal Fest 2024 – Wat een uppercuts
Antwerp Metal Fest 2024
Fort Merksem
Merksem
2024-05-18
Erik Vandamme

Na al die regen van de laatste dagen en maanden was het bang afwachten voor het Antwerp Metal Fest 2024, één van de gezelligste outdoor metalfestivals in Vlaanderen. Oef , het was opvallend droog. Een beetje regen viel er tijdens het optreden van Wiegedood, maar dat heeft ervoor gezorgd dat de donkere magie die deze band uitstraalt nog beter tot zijn recht kwam.
Op deze zaterdag was er echter veel te beleven natuurlijk. We kregen een pak muzikale uppercuts, mooi met dit wisselende weer, dat alle kleuren van de regenboog verpakte …

Cathubodua (main)
Voor een band als Cathubodua (****) die beter tot zijn recht komt in een donkere omgeving, was het moeilijk om in de namiddag bij een licht zonnetje dat door de wolken scheen, op te treden. Toch slaagde de band er met brio in voor een duistere walm, binnen een folklore kader; je voelde hun muzikale klauwen. Sara's vocals deden ons naar adem happen, en we waren onder de indruk van het betoverende vioolspel. Het zorgde voor een prikkeling. Het was echter vooral dat totaalpakket van milde botsingen van donker en licht dat ervoor zorgde dat Cathubodua ons ook bij klaarlichte dag kon onderdompelen in donkere gedachten.

STAB (core)
De eerste uppercut 'in the face' bezorgde HC band STAB (****1/2)  ons op de Core stage.  Hun set zette de tent in vuur en vlam. Ze hadden wel even de tijd nodig, maar goed warm gedraaid, ging de band tekeer als een wilde meute op dat podium. STAB kreeg het publiek volledig mee en ging naar een wervelende finale.
Trouwens, die HC en thrash bands op Antwerp Metal Fest overtuigden probleemloos.

Verwilderd (main)
Wij herinneren ons het optreden van Verwilderd (****) vorig jaar oktober in de Asgaard (Gentbrugge) … "We werden bedwelmd, verdoofd en ondersteund door rauwe vocals. Het verhaal is spannend. Dit was de puurste duisternis, een fantastische trip uit een dor sprookjesbos”, schreven we.
Het is echter heel moeilijk om diezelfde sfeer te creëren op een podium op klaarlichte dag. En toch … de band, met geverfde gezichten en een tak als microfoon, slaagde in zijn opzet. De temperatuur steeg. Op die manier wist Verwilderd het publiek moeiteloos te overtuigen. Knappe set met duistere folklore . Sterk.

Moments  (core)
Tijd voor een meer melodieuze aanpak van HC met Moments (****). Moments stond heel energiek te spelen en entertainde het publiek. Ze drukten het gaspedaal in en dienden mokerslagen toe binnen een melodieus kader.

Fractured Insanity  (main)
Fractured Insanity (****) is al vele jaren een favoriet. De band is inmiddels flink aan gegroeid , en stond ondertussen op Alcatraz Metal Fest. In wat vernieuwde line up wisten ze ons eerder al van de sokken te blazen. Lees gerust ...
Op het Antwerp Metal Fest bouwde de band, door een niet aflatend werkethiek, een ondoordringbare geluidsmuur op. Wat een pletwals. De imposante frontman met bulderende stem, deed ons trillen en porde het publiek telkens aan. Muzikaal messcherpe riffs en verbluffende drum salvo's. Fractured Insanity straalde , ondanks zijn pure donkere klank, een ongelofelijke positieve energie uit. De muzikanten voelden elkaar perfect aan. Wat een bom!

Beyond The Styx (core)
De Franse band Beyond The Styx (*****) opende de poorten van de Hel op de Core Stage. Als een alles vernietigende pletwals ging de band tekeer. De sonische aanval op je onderbuik, gebracht door een ontzagwekkende fusie van typische HC, zorgde voor een verpletterende, donkere sound. Schitterend gewoonweg.

Schizophrenia (main)
Schizophrenia (****) is inmiddels een bekende naam in het thrashmetal wereldje. Deze band heeft ons nog nooit ontgoocheld. Ondanks de routineuze set, zagen we een gedreven, energieke band. We kregen enkele lekkere, pittige moshpits. Missie geslaagd in deze thrashmetal sound !

Nervosa  (core)
Normaal gesproken stond  Nervosa (*****) op het afgelaste Miracle Metal Meeting in Deinze , maar werd in laatste instantie aan de line up toegevoegd. Een schot in de roos bleek. De Braziliaanse band heeft de laatste tijd enkele wijzigingen in de line up doorgemaakt. Wij hadden hen al aan het werk gezien , maar nog steeds hebben ze ons niet volledig omvergeblazen. Maar op AMF waren we wel sterk onder de indruk.
Momenteel voelt een optreden van Nervosa aan als een krachtige sonische aanval die doorspekt is met hints naar Sodom, Kreator en Destruction. De band heeft een nieuwe adem gevonden, met iedereen op dezelfde golflengte, die elkaar aanport. Er was de niet aflatende interactie met het publiek. Een speelsheid die hen siert. Moeiteloos ging het naar een wervelende finale. Sterk.

Wiegedood (main)
Wiegedood (****) intrigeert op intense wijze onze donkere ziel. De laatste jaren klinken ze iets breder, gevarieerder wat we horen op 'There's Alwasy Blood at the end of the road'. Tja, het klinkt zelfs toegankelijker. Live klinken ze ook op diezelfde lijn van hun kenmerkende donkere ranzigheid en een zonnig, toegankelijk, zelfs psychedelisch aanvoelend kantje. Door de regenbuien in een priemend zonnetje, kwam een regenboog tevoorschijn, wat zorgde voor een gevoel van ‘kermis in de hel’, iets wat hen muzikaal evenzeer tekent.

Prowl (core)
Op de Canadese HC band  Prowl (*****) zagen e een meute dansende, moshende HC fans, met crowdsurfing en cirkelpits tot gevolg. De band  brengt een soort korrelige, messcherpe, vernietigende sound met een dosis duisternis. Wat een opwinding, alsof een orkaan door de tente woedde. Hier genoot iedereen van deze set.

Misery Index (main)
De Amerikaanse Death/Thrash metal band Misery Index (****) zette op zijn beurt de mainstage in vuur en vlam, door hun gedreven set van aanstekelijke riffs en een charismatische frontman, die met z’n rauwe vocals een meerwaarde bood. Muzikaal niet direct origineel , maar door hun gretigheid overtuigend.

Slagter (core)
We sloten de avond af met een portie Slayer op de Core stage, onder de naam Slagter (****); trouwens, een collectief top muzikanten die de sound en de songs van Slayer nieuw   leven inbliezen, op speels, gedreven wijze, zelfs uniek, met respect voor het originele vanSlayer. De muziek van onze thrash metal helden werd geëerd; een perfecte afsluiter van een wederom boeiende editie van Antwerp Metal Fest.

De editie van 2025 gaat trouwens door op zaterdag 17 mei 2025 https://www.facebook.com/AntwerpMetalFest  
Be there, het is een must, na zo’n geslaagde editie vanavond!

Organisatie: Antwerp Metal Fest

Flat Earth Society – Ze brengen heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop

De bezieler en de programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij nu ook eindigen met een Belgische jazztopper. 
In het kader van dat nakende afscheid bij De Casino, organiseerde Piet Breda een slotconcert met een gratis show van Flat Earth Society.
We hadden hierover reeds een fijne babbel, lees gerust  ...
We waren uiteraard aanwezig op het concert zelf en ruim anderhalf uur met deze band heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop geserveerd.

Belgische jazz talenten samen op het podium samen zorgt voor vuurwerk … Zeg nu zelf, David Bovée (elektrische gitaar, zang & electronix), Peter Vermeersch (klarinet, zang & electronix), Mirko Banovic (elektrische bas), Kristof Roseeuw (contrabas), Peter Vandenberghe (keyboard en piano), Gert-Jan Dreessen (drums), Wim Segers (percussie en zang), Benjamin Boutreur (altsax), Michel Mast (tenorsax), Martí Melià (tenorsax), Bruno Vansina (baritonsax en fluit), Berlinde Deman (tuba en zang), Bart Maris (trompet), Pauline Leblond (trompet en zang), Peter Delannoye (trombone) en Marc Meeuwissen (trombone) … Eén voor één meesters die van een speciaal hout gesneden zijn. Het fijne aan Flat Earth Society (*****) is dat ze na ongeveer twintig jaar zichzelf nog steeds blijven heruitvinden, met een enorme speelsheid van gretige jonge wolven, het siert hen. 

Een uitverkocht De Casino kreeg een golvende, groovende, aanstekelijke, dansbare jazzsound te horen van het brede instrumentarium, die kleur kreeg door de blazers en het percussiewerk. Verder tekenden de mannelijke als vrouwelijke zangpartijen die soulvol als funky aanvoelden. Wat een magie. Hier viel muzikaal nogal wat te beleven dus. Elkeen kwam in de spotlights, o.m. de sax- en trompetspelers die vooraan een solo kwamen spelen. Hoedanook elke schakel, elk instrument had z’n belangvolle waarde
Het publiek reageerde uitbundig op al die prikkeling, heupwiegde of maakte een danspasje. Verder was het ook gewoon ingetogen genieten, naast de feestelijke stemming.
De diverse aanpak sierde. Hij kreeg hier het perfecte -verdiende- afscheidsfeestje. Een bloedstollende finale en bis volgde door een Flat Earth Society , die net als z’n programmator het boeiende karakter van jazz onderstreepte.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6073-flat-earth-society-25-05-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Lawijtstrijd 2024 – Finale - Een verruimde blik naar een gouden toekomst
Lawijtstrijd 2024
De Casino
Sint-Niklaas
2024-05-11
Erik Vandamme

We laten als inleiding bezieler en mede organisator Bert Reniers zelf aan het woord :’’ Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is’’
Het volledige interview kun je hier nog eens nalezen  .
Wij waren aanwezig op de finale in een goed vol gelopen De Casino in Sint-Niklaas en zagen zes beloftevolle bands met enorm veel potentieel. Er kan maar één winnaar Lawijt en één winnaar van de publieksprijs zijn, maar elk van hen zette hun beste beentje voor, en bezorgde ons een verruimde blik naar een gouden toekomst …

Een wedstrijd openen is geen gemakkelijke opgave, er is nog niet zoveel volk aanwezig buiten de meegekomen fans …Pink Mantra (*****) had hier helaas mee af te rekenen. Nochtans zet het collectief hun beste ‘funky’ beentje voor, met twee saxofonisten en een springerige, actieve frontman. De sound was aanstekelijk en opzwepend en deed onsverlangen naar lange zomeravonden. We kregen een mengelmoes aan stijlen. Pink Mantra intrigeerde en sprak de dansspieren aan. Iedereen genoot hier.

Het ‘dertien –in-een-dozijn’ spook komt ook bij Ide Snake  (****) wel eens boven drijven, maar toch brengt de man gerugsteund door zijn DJ iets unieks in die hiphop/rap, door de sax en bijkomende zang. Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien  een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar. De clichés zoals gehurkt zitten en terug recht springen, of lekker een moshpit of een wall of dead creëren, namen we er graag bij.

Cracks (*****) had een enorme horde fans meegebracht, bij voorbaat leek het een gewonnen thuismatch … Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet …. Cracks vloog er meteen in en trok een ondoordringbare geluidsmuur op. Al gauw zijn er moshpits en vliegt er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live en in hun sound merken we naast de referenties dat ze een eigen smoel hebben !

Na deze energieke set etaleert Mellecrack (*****) een brede waaier aan stijlen. We krijgen krachtige punk als door een schitterende viool klank, een emotievolle jazzy sound. De frontman gaat als een wildeman tekeer en zoekt het publiek op. Wat een dynamiek en enthousiasme straalt deze band uit! Het werkte aanstekelijk.
Mellecrack werd omschreven als ‘rauw en tegendraads’. Inderdaad; we kunnen dit beamen. Hun gevarieerde aanpak boeide en klonk spannend. In een wervelende finale werden alle registers open getrokken. Mooi overtuigend.

Walvos (****) is een doorwinterde band en heeft een meer doorleefde, ingetogen, frisse sound. De vocals zijn warm, zweverig  en klinken mijlenweg van al dat geweld. Hier kreeg je beeldrijk materiaal , die ons deed wegdromen naar weidse berglandschappen. Harmonieus overtuigend …

A Point of Protest (****) deed al talrijke shows en voorprogramma’s van bands als Evergreen Terrace, Harm’s Way en Bad Omens. Ze zijn nu klaar om meer airplay te verkrijgen. De band is ervaren en heeft reeds een plaat uit. A Point of Protest zorgt voor uppercuts met hun krachtige, energieke ‘into the face’ sound. Ook hier wordt een ondoordringbare muur opgetrokken, met moshpits tot gevolg; ze klinken als een meute losgeslagen olifanten.
Band met een mening ook …  Zonder meer krachtig, gedreven.

De publieksprijs ging helemaal terecht naar Cracks en de wat verrassende overwinnaar was Ide Snake die geprezen werd om zijn veelzijdige aanpak en dynamiek binnen de hiphop/rap.
Onze persoonlijke top drie zag er als volgt uit. Mellecrack, Cracks en Pink Mantra.

INFO Lawijtstrijd 2024, De Casino, Sint-Niklaas – Ide Snake wint deze strijd! (musiczine.net)

 

Organisatie: Lawijtstrijd ism De Casino, Sint-Niklaas en Lokerse Feesten

 Piet Breda (De Casino, Sint-Niklaas) - Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen de jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft ook jazz bestaan

De bezieler en programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij ook eindigen met een Belgische jazztopper.
In het kader van dat nakend afscheid bij De Casino vzw, organiseert Piet Breda een slotconcert op zaterdag 25 mei met een gratis show van Flat Earth Society. https://decasino.be/concert/flat-earth-society-afscheid-piet . Het concert is uitverkocht. De band symboliseert het traject dat De Spiegel/De Casino heeft afgelegd op het gebied van jazz en in de band spelen tal van muzikanten die de voorbij dertig jaar hun projecten aan ons publiek hebben voorgesteld.
Tijdens deze speciale avond is er ook ruimte voor een babbel, hapje en een drankje. Wij vonden het echter een unieke gelegenheid om op voorbaat al eens met Piet te palaveren over het verleden en heden van VZW De Spiegel tot De Casino, over jazz en wat de toekomst brengt.

We komen elkander wel vaker tegen in de gangen van De Casino, en zijn zo een beetje leeftijdsgenoten, van VZW de Spiegel tot De Casino; kun je in het kort eens wat vertellen over dat parcours dat je hebt afgelegd?
Ik was in 1995 coördinator van de Spiegel in Beveren. Dat bestond al van 1978. Men was, wegens problemen met subsidies en dergelijke perikelen, van plan de culturele activiteiten en concerten te schrappen en mensen te ontslaan. Ik had ondertussen al enkele contacten gelegd met het Cultuur Centrum en het Museumtheater in Sint-Niklaas voor enkele concerten, de Spiegel in Beveren had toen geen eigen zaal. We waren op zoek naar een vaste zaal, en de directeur van Cultureel Centrum Jan Bral en de huidige schepen Rika De Backer vonden het een goed idee dat wij de concerten zouden verzorgen van De Foyer van de Stadschouwburg. Ik was op zoek naar een zaal en zij naar een concessionaris. Ze wilden De Foyer een betere bestemming geven dan hun tot op heden was. Wij hebben onze concessie aanvraag ingediend, wat niet evident was want we waren een VZW. Zo een concessie werd eerder gegeven aan particulieren of brouwerijen. We hebben dus enkele hindernissen moeten overbruggen. In 1996 kwam de heropening van de Stadsschouwburg met De Spiegel als concessionaris van De Foyer. In 1998 heb ik een dossier ingediend bij de Vlaamse Gemeenschap in het kader van het muziekdecreet. Met de bedoeling om subsidies te krijgen om ook de wat nieuwere muziek kansen te geven. Dat werd goed bevonden, en op die manier hebben we onze werking verder kunnen uitbouwen. In het begin was dat voornamelijk jazz, Etnische muziek en pop rock. Dat liep zeer goed.  De Spiegel lag trouwens toen ook aan de basis van de opstart van Jazzlab Series. Met enkele directeurs en programmatoren uit de sector hebben we samen gezeten. Zo ontstond Jazzlab Series, waardoor eenzelfde concert doorheen heel Vlaanderen reisde naar verschillende clubs en concertzalen. Dat ging zeer goed, onder initiatief in samenwerking met de gewezen Directeur van De WERF Rik Bevernage en onder andere De Spiegel, Gele zaal, Limelight en Netwerk. Onze voornaamste doelstelling was om jazz wat uit de cafés te krijgen, en hen te laten optreden op volwaardige podia en naar een breder publiek te brengen en daar zijn we goed in geslaagd. Jazzlab Series (nu Jazzlab) boert al dertig jaar zeer goed. We zijn blijven groeien. Na een tijdje kregen we meer en meer kansen om onze bands in de Stadschouwburg te plaatsen, zodanig dat andere verenigingen wat begonnen te morren. Soms moesten die tot twee jaar wachten om de zaal te kunnen gebruiken, en wij zaten er met soms met 6 concerten per jaar in. We kregen ook steeds meer aanbiedingen, het publiek groeide ook enorm. We organiseerden De Lawijtstrijd,  Selah Sue edm voor meer dan 350 personen in De Foyer. We waren op zoek naar een nieuwe locatie. We kregen een brief van Notaris Philippe Verlinden die via de pers had vernomen dat we op zoek waren naar een nieuwe locatie, en die stelde ons de zaal De Casino voor. Er waren wel twee voorwaarden, het moest De Casino noemen en niet meer De Spiegel, en we moesten zelf instaan voor de volledige renovatie van het gebouw. De eerste eis was geen probleem, de site was gekend als De Casino. Dat tweede heeft wat meer tijd gekost. We zijn begonnen in 2009 om de activiteiten het jaar daarop te beginnen, maar het gebouw was in zo slechte staat dat we pas in 2011 de activiteiten in De Casino konden opstarten.

Ik heb De Casino zelf ontdekt in 2014 … Hoe ben je eigenlijk in jazz terecht gekomen, persoonlijk was dit door platen van mijn vader (die vorig jaar helaas is overleden) al spraken zijn kleinkunst platen me meer aan, jazz is op latere leeftijd pas echt iets geworden dat me aansprak, en ik ondervind ook dat het vooral een toch wat ouder publiek is dat naar jazz concerten afzakt.
Jazz vernieuwt zich continue. Het steeds verleggen van grenzen, wat eigen is aan jazz, heeft ervoor gezorgd dat enkele jongere jazz muzikanten zoals Louise Van Den Heuvel (dit interview was net voor het optreden Louise Van Den Heuvel) op de kar gesprongen. Die nieuwe generatie van jazzmuzikanten zorgen ervoor dat het genre blijft bestaan. Maar ook de wat oudere fans blijven jazz heel trouw. Een echte jazzliefhebber gaat steeds op zoek naar nieuws strekkingen binnen deze muziekvorm . Ik heb jazz leren kennen als jobstudent in een muziekcafé. Het was een jongeren muziekcafé dat vroeger een jazzcafé was.  Naast al de oude new wave en funk platen stond er nog een ganse rij albums met klassieke jazz. Miles Davis, Coltrane, de Bossanova van Stan Getz, … heb ik daar mogen ontdekken.

Maar toch, dat is toch iets waar jongeren dus ook op zoek naar zijn ‘prikkelingen en avontuur’ maar toch is het moeilijker om die jongeren naar jazz concerten te lokken heb ik de indruk, heb je daar een verklaring voor?
Er zijn jonge mensen, meestal studenten van de band die optreedt bijvoorbeeld. Jongeren zijn gewoon niet op zoek naar jazz, maar naar heel andere stijlen en genres. Maar dankzij die jongeren die dus, als student, jazz ontdekken dooft de vlam ook niet uit. We moeten dus wel aandacht hebben voor die nieuwe instroom via conservatorium en dergelijke.. Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft jazz ook bestaan.

Je stopt er nu mee, en toch ook niet volledig heb ik ergens gelezen: ‘Ik blijf actief binnen de concertzaal en zal ook garant staan voor de jazzprogrammatie’, las ik in HLN. Ik denk niet dat je nu compleet op je lauweren gaat rusten dan?
Ik blijf nog actief meewerken aan de programmatie rond jazz tot 2026, wat er daarna gebeurt zien we wel. De VZW blijft gewoon verder gaan, er zijn genoeg gemotiveerde mensen die ook jazz verder zullen blijven opvolgen. Jazz als genre wordt ook breed geprogrammeerd, er zijn veel clubs die jazz standaard opnemen in hun programma. Wat dat betreft zit het zeker goed.

Ik denk ook niet dat je nu plots voor de TV naar soaps zult gaan zitten kijken, wat zijn je plannen nu je een stap terug zet?
Ik ga in eerste instantie op reis. De Scandinavische landen afreizen, tot Finland staat bijvoorbeeld op het programma. Ik ga enkele maanden reizen en zien wat er op mij afkomt. En ik blijf uiteraard nog steeds verbonden met De Casino in het algemeen en met jazz in het bijzonder… We zijn echter een echt team, het is maar één persoon die wegvalt, er is zelfs al een opvolger. Steven, artistiek leider van De Casino is al even gemotiveerd met jazz bezig. over. Steven werkte al mee in de Spiegel toen we op ons hoogtepunt stonden wat jazz betreft. Hij is de man die toen de promotie deed. Dus dat zwart gat, nadat ik min of meer afhaak, zal er niet komen. Geen zorgen maken daarin.

Pics homepag @Sven Dullaert

Goed om weten, veel succes in alles wat je doet, we komen elkaar wellicht nog tegen …