Those Who Didn’t - Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen

Voor een beginnende band of artiest zijn er een hele rits mogelijkheden om bepaalde deuren te laten open gaann o.m. concours, wedstrijden zijn gegeerd om erkenning te verkrijgen. Humo’s Rock Rally is zowat de grootste en meest bekende wedstrijd die ons land rijk is, eens je in de finale geraakt, kan je carrière gelanceerd worden. Of toch ongeveer.
Ondertussen is de winnaar gekend (Maria Iskariot) maar voor ons was iedere band een potentieel winnaar, lees ons verslag er nog even op na: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94537-humo-s-rock-rally-2024-iedereen-winnaar-in-deze-finale.html
Een band die ons compleet van de sokken heeft geblazen was echter de formatie Those Who Didn’t. We schreven over hun optreden: ‘Twee gitaristen, een bassist die perfect aansluit en een drummer die zijn drumvellen nogal weet te bewerken. Schitterend. Het op elkaar ingespeeld zijn is het muzikaal verhaal. Wat een variatie, wat een wervelstorm in die sound.’ Naderhand hadden we met de band een fijn interview, waarbij we polsten naar de ambities en de toekomstplannen.

Stel jezelf even voor, hoe is de band ontstaan? En welke muziek/artiesten waren de voornaamste inspiratie?
Fré Duran: Those Who Didn’t is van start gegaan in 2018 als studioproject. Na het ter ziele gaan van mijn vorige band wou ik de studio ingaan met Michael John Joosen (drums) en Patrice Van Damme (bass), met wie ik in het verleden al had samengewerkt. Bedoeling was vijf songs op te nemen die ik ettelijke jaren eerder had geschreven, maar nooit pasten bij de bands waar ik bij speelde. Er was geen verder plan, gewoon opnemen en klaar. Maar we voelden de bui eigenlijk hangen: deze chemie en vibe zaten te goed om te laten liggen. Vervolgens zijn we shows beginnen spelen omdat daar geen ontkomen meer aan was: deze songs eisten dat van ons. Met Yannick Hermans (gitaar) was onze line-up compleet en zat onze chemie gebeiteld. Qua inspiratie gaat het vrij breed, maar shoegaze staat behoorlijk vooraan: bands als Ride en Swervedriver hebben zeker een verregaande invloed op mij gehad. Maar het is onmogelijk om dé hoeksteen van onze sound te pinpointen…

Als je instrumentale muziek brengt, word je al gauw in het hokje ‘postrock’ geduwd, niets mis mee, maar ook beetje eng… Wat is jullie opinie daarover en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
F.D.: Tsja, het moet een naam hebben he. ’t Kan misschien soms wat eng worden wanneer het als een soort stigma werkt en het ervoor zorgt dat mensen, die misschien niet zo into postrock zijn, ons al bij voorbaat links laten liggen. Dat is nu eenmaal hoe het werkt met labels en niches. Wij zien onszelf niet zozeer als een postrock-band, eerder als een rockband zonder zanger. Maar ook die omschrijving schiet wat te kort: we proberen een band te zijn met zo weinig mogelijk parameters. Parameters zoals: ‘geen zanger, dus postrock’.

Proficiat met jullie sterke prestatie op Humo’s rock rally, voor mij persoonlijk hadden jullie mogen winnen. Nu, elke band in de finale was een potentiële winnaar … Kan dit komen omdat jullie instrumentale muziek brengen of wat speelt er, denk je?
F.D.: Merci voor het compliment! Het was een geweldige rollercoaster waarbij iedereen die deelnam, gewonnen heeft, al was het dan niet in de vorm van een prijs voor iedereen. Het niveau lag hoog en het was een mooie, eclectische line-up. En ook een heel fijn publiek. En of we nu wel in de prijzen vielen of niet, wat ons betreft was het een groot succes: als instrumentale band zover geraken… daar zijn we trots op! En ook: den AB, man!

Kan zo’n deelname een springplank vormen? Voelen of zien jullie nu al ‘deuren open gaan’? Wat is de ambitie van de band (buiten die wereld veroveren, wat iedereen wel wil zeker?)
F.D.: Laat ons zeggen dat er stevig heen en weer gemaild en gebeld wordt op het moment. Die erkenning voor wat we doen, is heel fijn. Uiteraard is het de bedoeling ons als band door een goeie booker te laten vertegenwoordigen en een betrokken label te vinden dat onze plaat uitbrengt. Van een mooi momentum gesproken ook: een plaat opnemen bij Damien Vanderhasselt (Producer van o.a. Sons, Glitterpaard, Black Leather Jacket en drummer bij Millionaire) en een opvallende doortocht maken op de Rock Rally… could be worse.

Verkiezen jullie Sportpaleizen uit te verkopen of het club circuit?
F.D.: Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen.

Wat mij vooral opviel, jullie vertellen een verhaal met jullie instrumenten, waardoor je geen zanger nodig hebt. Klopt dat, of toch maar zang toevoegen?
F.D.: Ik ben blij dat dat rondgaat: dat onze muziek een verhaal vertelt, zonder dat er een woord aan te pas komt. Mission accomplished. Wat zang betreft: daar is geen behoefte aan binnen deze songs. Dat sluit niet uit dat er in de toekomst geen samenwerkingen kunnen zijn, stembanden-gewijs, maar dat verhaal moet nog geschreven worden.

Ook dat jullie elkaar perfect aanvoelen en aanvullen is opvallend, alsof je dat al dertig jaar doet samen … Verklaring?
F.D.: We hebben allemaal at some point wel eens samengespeeld, dus we waren geen complete strangers voor elkaar. Verder zijn we allemaal muziek-maniakken met een gezonde dosis nieuwsgierigheid waarin we elkaar goed aanvullen en matchen.

Hoe waren de reacties na jullie optreden op Humo’s rock rally? Positief als minder positief?
F.D.: We zijn nog steeds aan het nagenieten dat we zo positief onthaald werden, zowel door publiek als door de jury. Het zijn vooral de complimenten van mensen die nooit naar ‘postrock’ luisteren, die me bijblijven. Dat toont voor mij aan hoe pointless die labels kunnen zijn. En azijn-comments horen er natuurlijk ook bij hè. Zou bijna griezelig en onvolledig zijn zonder.

Wat zijn de plannen verder? Kansen om breed door te breken?
F.D.: Onze bedoeling is onze plaat uitbrengen bij een fijn label, met een booker samenwerken die een mooi parcours kan uitstippelen en zoveel mogelijk zielen te winnen. We hebben in het verleden al vaker gesmaakte supports gespeeld voor bands die ons nauw aan het hart liggen (Crows, Messthetics -met de ritmesectie van Fugazi-, Sons, het onvolprezen Hammok), dus we kijken er naar uit om dat verder te zetten. Uiteraard staan headline shows nu hoog op ons to-do lijstje. En als we daarbij aanslaan bij een ruim publiek: all the better! Hoe groter de deining die we veroorzaken, hoe beter.

Zijn er nog zaken die je graag zou meedelen (links naar sociale media of zo mag). Doe gerust
F.D.: Ik zou zeggen: hou onze sociale media in de gaten, want zoals gezegd, er staan mooie dingen te gebeuren. En bovenal: als we in je buurt spelen: kom af!

Bedankt voor het fijne gesprek en hopelijk tot binnenkort ergens ‘ter lande’

F.D.: Jij bedankt en tot snel!

Pics homepag @Koen Keppens

Website: https://www.thosewhodidnt.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/5T815vtCdeM9OYg2qGWm10
Instagram: https://www.instagram.com/thosewhodidnt
Facebook: https://www.facebook.com/Thosewhodidnt/  

Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun - Pendulum – Intens verbonden in uitersten


Accordeon speelster Sara Salvérius kon vorig jaar in Ha Concerts te Gent nog bekoren met haar toch wel zeer intens accordeon spel; toen als duo met de al even grote virtuoze Aino Peltooma. Lees gerust .
 
Voor haar nieuwste project 'Pendulum' gaat ze een samenwerking aan met het strijkkwartet 'Sun*Sun*Sun, met haar echtgenoot, vioolbouwer Pieter Goossens die speciaal voor dit project deze strijkinstrumenten heeft gebouwd.
In een zeer goed gevulde Sint-Remiguskerk, Ternat werd een voortdurende verbinding gemaakt van uitersten, waarbij de slinger - het Pendulum, van links naar rechts sloeg. 'Pendulum’ is dan ook een zoektocht waarbij Sara Salvérius & het strijkkwartet deze uitersten opzocht.

In de kerk zorgde Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun (****) ervoor dat die slinger naar de positieve kant draaide. Dat was al vanaf “And So it Begins” het geval. Haar bindteksten tussen de songs door waren  gezapig, grappig, zelfs redelijk lang en hoedanook erg accuraat. Ze bedankte iedereen in de kerk uitvoerig en was vol lof sprak over haar man, haar kwartet en de entourage rond haar. Eén voor één virtuozen . Haar betoverend, melancholisch accordeonspel, deed ons vaak wegdromen. De klankentapijtjes van het strijkerskwartet waren pakkend. Toen de strijkers het alleen overnamen, klonk het erg emotioneel.
Prachtsongs waren alvast “Pendulum”, “Mother’s song” en “Aurora”. Wat een gelukzaligheid, Sara en haar kwartet hebben ons bijna twee uur lang  in de ban gehouden, door die veelzijdige aanpak.
Ze wisten een boeiend verhaal te vertellen, een verhaal dat over Sara zelf kon gaan, haar medespelers of entourage, maar ook over iedereen die in de kerk aanwezig was. Songs als “Red Choral” en “Trapped in Sight” balanceerden tussen weemoed en vrolijkheid.
Na elke song was er een luid applaus. Op het eind veerde iedereen recht. “Ray Of Light” bezorgde ons een krop in de keel.
Sara Salvérius & strijkkwartet Sun*Sun*Sun kwamen even terug met de bis “Happy Songé, en titelsong bol positieve energie …

Muziek kan bijzonder helend werken. Sara Salvérius & het strijkkwartet Sun*Sun*Sun hebben ons diep geraakt en verbonden uitersten, goed genoeg om de slinger in positie vibes te doen omslaan …

Setlist: And So it Begins //Stratocumulus//Merode//Pendulum//Mothers' Song//In the Mean Time//Aurora//Januari 21//Red Choral//Trapped in Sight//Ray of Light//Happy Song

Pics homepag @Bart Vanoutrive

Organisatie: CC De Ploter, Ternat

Antwerp Metal Fest 2024 – Wat een uppercuts
Antwerp Metal Fest 2024
Fort Merksem
Merksem
2024-05-18
Erik Vandamme

Na al die regen van de laatste dagen en maanden was het bang afwachten voor het Antwerp Metal Fest 2024, één van de gezelligste outdoor metalfestivals in Vlaanderen. Oef , het was opvallend droog. Een beetje regen viel er tijdens het optreden van Wiegedood, maar dat heeft ervoor gezorgd dat de donkere magie die deze band uitstraalt nog beter tot zijn recht kwam.
Op deze zaterdag was er echter veel te beleven natuurlijk. We kregen een pak muzikale uppercuts, mooi met dit wisselende weer, dat alle kleuren van de regenboog verpakte …

Cathubodua (main)
Voor een band als Cathubodua (****) die beter tot zijn recht komt in een donkere omgeving, was het moeilijk om in de namiddag bij een licht zonnetje dat door de wolken scheen, op te treden. Toch slaagde de band er met brio in voor een duistere walm, binnen een folklore kader; je voelde hun muzikale klauwen. Sara's vocals deden ons naar adem happen, en we waren onder de indruk van het betoverende vioolspel. Het zorgde voor een prikkeling. Het was echter vooral dat totaalpakket van milde botsingen van donker en licht dat ervoor zorgde dat Cathubodua ons ook bij klaarlichte dag kon onderdompelen in donkere gedachten.

STAB (core)
De eerste uppercut 'in the face' bezorgde HC band STAB (****1/2)  ons op de Core stage.  Hun set zette de tent in vuur en vlam. Ze hadden wel even de tijd nodig, maar goed warm gedraaid, ging de band tekeer als een wilde meute op dat podium. STAB kreeg het publiek volledig mee en ging naar een wervelende finale.
Trouwens, die HC en thrash bands op Antwerp Metal Fest overtuigden probleemloos.

Verwilderd (main)
Wij herinneren ons het optreden van Verwilderd (****) vorig jaar oktober in de Asgaard (Gentbrugge) … "We werden bedwelmd, verdoofd en ondersteund door rauwe vocals. Het verhaal is spannend. Dit was de puurste duisternis, een fantastische trip uit een dor sprookjesbos”, schreven we.
Het is echter heel moeilijk om diezelfde sfeer te creëren op een podium op klaarlichte dag. En toch … de band, met geverfde gezichten en een tak als microfoon, slaagde in zijn opzet. De temperatuur steeg. Op die manier wist Verwilderd het publiek moeiteloos te overtuigen. Knappe set met duistere folklore . Sterk.

Moments  (core)
Tijd voor een meer melodieuze aanpak van HC met Moments (****). Moments stond heel energiek te spelen en entertainde het publiek. Ze drukten het gaspedaal in en dienden mokerslagen toe binnen een melodieus kader.

Fractured Insanity  (main)
Fractured Insanity (****) is al vele jaren een favoriet. De band is inmiddels flink aan gegroeid , en stond ondertussen op Alcatraz Metal Fest. In wat vernieuwde line up wisten ze ons eerder al van de sokken te blazen. Lees gerust ...
Op het Antwerp Metal Fest bouwde de band, door een niet aflatend werkethiek, een ondoordringbare geluidsmuur op. Wat een pletwals. De imposante frontman met bulderende stem, deed ons trillen en porde het publiek telkens aan. Muzikaal messcherpe riffs en verbluffende drum salvo's. Fractured Insanity straalde , ondanks zijn pure donkere klank, een ongelofelijke positieve energie uit. De muzikanten voelden elkaar perfect aan. Wat een bom!

Beyond The Styx (core)
De Franse band Beyond The Styx (*****) opende de poorten van de Hel op de Core Stage. Als een alles vernietigende pletwals ging de band tekeer. De sonische aanval op je onderbuik, gebracht door een ontzagwekkende fusie van typische HC, zorgde voor een verpletterende, donkere sound. Schitterend gewoonweg.

Schizophrenia (main)
Schizophrenia (****) is inmiddels een bekende naam in het thrashmetal wereldje. Deze band heeft ons nog nooit ontgoocheld. Ondanks de routineuze set, zagen we een gedreven, energieke band. We kregen enkele lekkere, pittige moshpits. Missie geslaagd in deze thrashmetal sound !

Nervosa  (core)
Normaal gesproken stond  Nervosa (*****) op het afgelaste Miracle Metal Meeting in Deinze , maar werd in laatste instantie aan de line up toegevoegd. Een schot in de roos bleek. De Braziliaanse band heeft de laatste tijd enkele wijzigingen in de line up doorgemaakt. Wij hadden hen al aan het werk gezien , maar nog steeds hebben ze ons niet volledig omvergeblazen. Maar op AMF waren we wel sterk onder de indruk.
Momenteel voelt een optreden van Nervosa aan als een krachtige sonische aanval die doorspekt is met hints naar Sodom, Kreator en Destruction. De band heeft een nieuwe adem gevonden, met iedereen op dezelfde golflengte, die elkaar aanport. Er was de niet aflatende interactie met het publiek. Een speelsheid die hen siert. Moeiteloos ging het naar een wervelende finale. Sterk.

Wiegedood (main)
Wiegedood (****) intrigeert op intense wijze onze donkere ziel. De laatste jaren klinken ze iets breder, gevarieerder wat we horen op 'There's Alwasy Blood at the end of the road'. Tja, het klinkt zelfs toegankelijker. Live klinken ze ook op diezelfde lijn van hun kenmerkende donkere ranzigheid en een zonnig, toegankelijk, zelfs psychedelisch aanvoelend kantje. Door de regenbuien in een priemend zonnetje, kwam een regenboog tevoorschijn, wat zorgde voor een gevoel van ‘kermis in de hel’, iets wat hen muzikaal evenzeer tekent.

Prowl (core)
Op de Canadese HC band  Prowl (*****) zagen e een meute dansende, moshende HC fans, met crowdsurfing en cirkelpits tot gevolg. De band  brengt een soort korrelige, messcherpe, vernietigende sound met een dosis duisternis. Wat een opwinding, alsof een orkaan door de tente woedde. Hier genoot iedereen van deze set.

Misery Index (main)
De Amerikaanse Death/Thrash metal band Misery Index (****) zette op zijn beurt de mainstage in vuur en vlam, door hun gedreven set van aanstekelijke riffs en een charismatische frontman, die met z’n rauwe vocals een meerwaarde bood. Muzikaal niet direct origineel , maar door hun gretigheid overtuigend.

Slagter (core)
We sloten de avond af met een portie Slayer op de Core stage, onder de naam Slagter (****); trouwens, een collectief top muzikanten die de sound en de songs van Slayer nieuw   leven inbliezen, op speels, gedreven wijze, zelfs uniek, met respect voor het originele vanSlayer. De muziek van onze thrash metal helden werd geëerd; een perfecte afsluiter van een wederom boeiende editie van Antwerp Metal Fest.

De editie van 2025 gaat trouwens door op zaterdag 17 mei 2025 https://www.facebook.com/AntwerpMetalFest  
Be there, het is een must, na zo’n geslaagde editie vanavond!

Organisatie: Antwerp Metal Fest

Flat Earth Society – Ze brengen heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop

De bezieler en de programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij nu ook eindigen met een Belgische jazztopper. 
In het kader van dat nakende afscheid bij De Casino, organiseerde Piet Breda een slotconcert met een gratis show van Flat Earth Society.
We hadden hierover reeds een fijne babbel, lees gerust  ...
We waren uiteraard aanwezig op het concert zelf en ruim anderhalf uur met deze band heden, verleden en de toekomst van jazz in een notendop geserveerd.

Belgische jazz talenten samen op het podium samen zorgt voor vuurwerk … Zeg nu zelf, David Bovée (elektrische gitaar, zang & electronix), Peter Vermeersch (klarinet, zang & electronix), Mirko Banovic (elektrische bas), Kristof Roseeuw (contrabas), Peter Vandenberghe (keyboard en piano), Gert-Jan Dreessen (drums), Wim Segers (percussie en zang), Benjamin Boutreur (altsax), Michel Mast (tenorsax), Martí Melià (tenorsax), Bruno Vansina (baritonsax en fluit), Berlinde Deman (tuba en zang), Bart Maris (trompet), Pauline Leblond (trompet en zang), Peter Delannoye (trombone) en Marc Meeuwissen (trombone) … Eén voor één meesters die van een speciaal hout gesneden zijn. Het fijne aan Flat Earth Society (*****) is dat ze na ongeveer twintig jaar zichzelf nog steeds blijven heruitvinden, met een enorme speelsheid van gretige jonge wolven, het siert hen. 

Een uitverkocht De Casino kreeg een golvende, groovende, aanstekelijke, dansbare jazzsound te horen van het brede instrumentarium, die kleur kreeg door de blazers en het percussiewerk. Verder tekenden de mannelijke als vrouwelijke zangpartijen die soulvol als funky aanvoelden. Wat een magie. Hier viel muzikaal nogal wat te beleven dus. Elkeen kwam in de spotlights, o.m. de sax- en trompetspelers die vooraan een solo kwamen spelen. Hoedanook elke schakel, elk instrument had z’n belangvolle waarde
Het publiek reageerde uitbundig op al die prikkeling, heupwiegde of maakte een danspasje. Verder was het ook gewoon ingetogen genieten, naast de feestelijke stemming.
De diverse aanpak sierde. Hij kreeg hier het perfecte -verdiende- afscheidsfeestje. Een bloedstollende finale en bis volgde door een Flat Earth Society , die net als z’n programmator het boeiende karakter van jazz onderstreepte.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6073-flat-earth-society-25-05-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Lawijtstrijd 2024 – Finale - Een verruimde blik naar een gouden toekomst
Lawijtstrijd 2024
De Casino
Sint-Niklaas
2024-05-11
Erik Vandamme

We laten als inleiding bezieler en mede organisator Bert Reniers zelf aan het woord :’’ Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is’’
Het volledige interview kun je hier nog eens nalezen  .
Wij waren aanwezig op de finale in een goed vol gelopen De Casino in Sint-Niklaas en zagen zes beloftevolle bands met enorm veel potentieel. Er kan maar één winnaar Lawijt en één winnaar van de publieksprijs zijn, maar elk van hen zette hun beste beentje voor, en bezorgde ons een verruimde blik naar een gouden toekomst …

Een wedstrijd openen is geen gemakkelijke opgave, er is nog niet zoveel volk aanwezig buiten de meegekomen fans …Pink Mantra (*****) had hier helaas mee af te rekenen. Nochtans zet het collectief hun beste ‘funky’ beentje voor, met twee saxofonisten en een springerige, actieve frontman. De sound was aanstekelijk en opzwepend en deed onsverlangen naar lange zomeravonden. We kregen een mengelmoes aan stijlen. Pink Mantra intrigeerde en sprak de dansspieren aan. Iedereen genoot hier.

Het ‘dertien –in-een-dozijn’ spook komt ook bij Ide Snake  (****) wel eens boven drijven, maar toch brengt de man gerugsteund door zijn DJ iets unieks in die hiphop/rap, door de sax en bijkomende zang. Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien  een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar. De clichés zoals gehurkt zitten en terug recht springen, of lekker een moshpit of een wall of dead creëren, namen we er graag bij.

Cracks (*****) had een enorme horde fans meegebracht, bij voorbaat leek het een gewonnen thuismatch … Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet …. Cracks vloog er meteen in en trok een ondoordringbare geluidsmuur op. Al gauw zijn er moshpits en vliegt er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live en in hun sound merken we naast de referenties dat ze een eigen smoel hebben !

Na deze energieke set etaleert Mellecrack (*****) een brede waaier aan stijlen. We krijgen krachtige punk als door een schitterende viool klank, een emotievolle jazzy sound. De frontman gaat als een wildeman tekeer en zoekt het publiek op. Wat een dynamiek en enthousiasme straalt deze band uit! Het werkte aanstekelijk.
Mellecrack werd omschreven als ‘rauw en tegendraads’. Inderdaad; we kunnen dit beamen. Hun gevarieerde aanpak boeide en klonk spannend. In een wervelende finale werden alle registers open getrokken. Mooi overtuigend.

Walvos (****) is een doorwinterde band en heeft een meer doorleefde, ingetogen, frisse sound. De vocals zijn warm, zweverig  en klinken mijlenweg van al dat geweld. Hier kreeg je beeldrijk materiaal , die ons deed wegdromen naar weidse berglandschappen. Harmonieus overtuigend …

A Point of Protest (****) deed al talrijke shows en voorprogramma’s van bands als Evergreen Terrace, Harm’s Way en Bad Omens. Ze zijn nu klaar om meer airplay te verkrijgen. De band is ervaren en heeft reeds een plaat uit. A Point of Protest zorgt voor uppercuts met hun krachtige, energieke ‘into the face’ sound. Ook hier wordt een ondoordringbare muur opgetrokken, met moshpits tot gevolg; ze klinken als een meute losgeslagen olifanten.
Band met een mening ook …  Zonder meer krachtig, gedreven.

De publieksprijs ging helemaal terecht naar Cracks en de wat verrassende overwinnaar was Ide Snake die geprezen werd om zijn veelzijdige aanpak en dynamiek binnen de hiphop/rap.
Onze persoonlijke top drie zag er als volgt uit. Mellecrack, Cracks en Pink Mantra.

INFO Lawijtstrijd 2024, De Casino, Sint-Niklaas – Ide Snake wint deze strijd! (musiczine.net)

 

Organisatie: Lawijtstrijd ism De Casino, Sint-Niklaas en Lokerse Feesten

 Piet Breda (De Casino, Sint-Niklaas) - Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen de jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft ook jazz bestaan

De bezieler en programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij ook eindigen met een Belgische jazztopper.
In het kader van dat nakend afscheid bij De Casino vzw, organiseert Piet Breda een slotconcert op zaterdag 25 mei met een gratis show van Flat Earth Society. https://decasino.be/concert/flat-earth-society-afscheid-piet . Het concert is uitverkocht. De band symboliseert het traject dat De Spiegel/De Casino heeft afgelegd op het gebied van jazz en in de band spelen tal van muzikanten die de voorbij dertig jaar hun projecten aan ons publiek hebben voorgesteld.
Tijdens deze speciale avond is er ook ruimte voor een babbel, hapje en een drankje. Wij vonden het echter een unieke gelegenheid om op voorbaat al eens met Piet te palaveren over het verleden en heden van VZW De Spiegel tot De Casino, over jazz en wat de toekomst brengt.

We komen elkander wel vaker tegen in de gangen van De Casino, en zijn zo een beetje leeftijdsgenoten, van VZW de Spiegel tot De Casino; kun je in het kort eens wat vertellen over dat parcours dat je hebt afgelegd?
Ik was in 1995 coördinator van de Spiegel in Beveren. Dat bestond al van 1978. Men was, wegens problemen met subsidies en dergelijke perikelen, van plan de culturele activiteiten en concerten te schrappen en mensen te ontslaan. Ik had ondertussen al enkele contacten gelegd met het Cultuur Centrum en het Museumtheater in Sint-Niklaas voor enkele concerten, de Spiegel in Beveren had toen geen eigen zaal. We waren op zoek naar een vaste zaal, en de directeur van Cultureel Centrum Jan Bral en de huidige schepen Rika De Backer vonden het een goed idee dat wij de concerten zouden verzorgen van De Foyer van de Stadschouwburg. Ik was op zoek naar een zaal en zij naar een concessionaris. Ze wilden De Foyer een betere bestemming geven dan hun tot op heden was. Wij hebben onze concessie aanvraag ingediend, wat niet evident was want we waren een VZW. Zo een concessie werd eerder gegeven aan particulieren of brouwerijen. We hebben dus enkele hindernissen moeten overbruggen. In 1996 kwam de heropening van de Stadsschouwburg met De Spiegel als concessionaris van De Foyer. In 1998 heb ik een dossier ingediend bij de Vlaamse Gemeenschap in het kader van het muziekdecreet. Met de bedoeling om subsidies te krijgen om ook de wat nieuwere muziek kansen te geven. Dat werd goed bevonden, en op die manier hebben we onze werking verder kunnen uitbouwen. In het begin was dat voornamelijk jazz, Etnische muziek en pop rock. Dat liep zeer goed.  De Spiegel lag trouwens toen ook aan de basis van de opstart van Jazzlab Series. Met enkele directeurs en programmatoren uit de sector hebben we samen gezeten. Zo ontstond Jazzlab Series, waardoor eenzelfde concert doorheen heel Vlaanderen reisde naar verschillende clubs en concertzalen. Dat ging zeer goed, onder initiatief in samenwerking met de gewezen Directeur van De WERF Rik Bevernage en onder andere De Spiegel, Gele zaal, Limelight en Netwerk. Onze voornaamste doelstelling was om jazz wat uit de cafés te krijgen, en hen te laten optreden op volwaardige podia en naar een breder publiek te brengen en daar zijn we goed in geslaagd. Jazzlab Series (nu Jazzlab) boert al dertig jaar zeer goed. We zijn blijven groeien. Na een tijdje kregen we meer en meer kansen om onze bands in de Stadschouwburg te plaatsen, zodanig dat andere verenigingen wat begonnen te morren. Soms moesten die tot twee jaar wachten om de zaal te kunnen gebruiken, en wij zaten er met soms met 6 concerten per jaar in. We kregen ook steeds meer aanbiedingen, het publiek groeide ook enorm. We organiseerden De Lawijtstrijd,  Selah Sue edm voor meer dan 350 personen in De Foyer. We waren op zoek naar een nieuwe locatie. We kregen een brief van Notaris Philippe Verlinden die via de pers had vernomen dat we op zoek waren naar een nieuwe locatie, en die stelde ons de zaal De Casino voor. Er waren wel twee voorwaarden, het moest De Casino noemen en niet meer De Spiegel, en we moesten zelf instaan voor de volledige renovatie van het gebouw. De eerste eis was geen probleem, de site was gekend als De Casino. Dat tweede heeft wat meer tijd gekost. We zijn begonnen in 2009 om de activiteiten het jaar daarop te beginnen, maar het gebouw was in zo slechte staat dat we pas in 2011 de activiteiten in De Casino konden opstarten.

Ik heb De Casino zelf ontdekt in 2014 … Hoe ben je eigenlijk in jazz terecht gekomen, persoonlijk was dit door platen van mijn vader (die vorig jaar helaas is overleden) al spraken zijn kleinkunst platen me meer aan, jazz is op latere leeftijd pas echt iets geworden dat me aansprak, en ik ondervind ook dat het vooral een toch wat ouder publiek is dat naar jazz concerten afzakt.
Jazz vernieuwt zich continue. Het steeds verleggen van grenzen, wat eigen is aan jazz, heeft ervoor gezorgd dat enkele jongere jazz muzikanten zoals Louise Van Den Heuvel (dit interview was net voor het optreden Louise Van Den Heuvel) op de kar gesprongen. Die nieuwe generatie van jazzmuzikanten zorgen ervoor dat het genre blijft bestaan. Maar ook de wat oudere fans blijven jazz heel trouw. Een echte jazzliefhebber gaat steeds op zoek naar nieuws strekkingen binnen deze muziekvorm . Ik heb jazz leren kennen als jobstudent in een muziekcafé. Het was een jongeren muziekcafé dat vroeger een jazzcafé was.  Naast al de oude new wave en funk platen stond er nog een ganse rij albums met klassieke jazz. Miles Davis, Coltrane, de Bossanova van Stan Getz, … heb ik daar mogen ontdekken.

Maar toch, dat is toch iets waar jongeren dus ook op zoek naar zijn ‘prikkelingen en avontuur’ maar toch is het moeilijker om die jongeren naar jazz concerten te lokken heb ik de indruk, heb je daar een verklaring voor?
Er zijn jonge mensen, meestal studenten van de band die optreedt bijvoorbeeld. Jongeren zijn gewoon niet op zoek naar jazz, maar naar heel andere stijlen en genres. Maar dankzij die jongeren die dus, als student, jazz ontdekken dooft de vlam ook niet uit. We moeten dus wel aandacht hebben voor die nieuwe instroom via conservatorium en dergelijke.. Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft jazz ook bestaan.

Je stopt er nu mee, en toch ook niet volledig heb ik ergens gelezen: ‘Ik blijf actief binnen de concertzaal en zal ook garant staan voor de jazzprogrammatie’, las ik in HLN. Ik denk niet dat je nu compleet op je lauweren gaat rusten dan?
Ik blijf nog actief meewerken aan de programmatie rond jazz tot 2026, wat er daarna gebeurt zien we wel. De VZW blijft gewoon verder gaan, er zijn genoeg gemotiveerde mensen die ook jazz verder zullen blijven opvolgen. Jazz als genre wordt ook breed geprogrammeerd, er zijn veel clubs die jazz standaard opnemen in hun programma. Wat dat betreft zit het zeker goed.

Ik denk ook niet dat je nu plots voor de TV naar soaps zult gaan zitten kijken, wat zijn je plannen nu je een stap terug zet?
Ik ga in eerste instantie op reis. De Scandinavische landen afreizen, tot Finland staat bijvoorbeeld op het programma. Ik ga enkele maanden reizen en zien wat er op mij afkomt. En ik blijf uiteraard nog steeds verbonden met De Casino in het algemeen en met jazz in het bijzonder… We zijn echter een echt team, het is maar één persoon die wegvalt, er is zelfs al een opvolger. Steven, artistiek leider van De Casino is al even gemotiveerd met jazz bezig. over. Steven werkte al mee in de Spiegel toen we op ons hoogtepunt stonden wat jazz betreft. Hij is de man die toen de promotie deed. Dus dat zwart gat, nadat ik min of meer afhaak, zal er niet komen. Geen zorgen maken daarin.

Pics homepag @Sven Dullaert

Goed om weten, veel succes in alles wat je doet, we komen elkaar wellicht nog tegen …

Catherine Graindorge – Magisch spanningsveld tussen blauw, grijs en donker zwart

Tussen 2 mei en 26 juni heeft een gezellig festival plaats in de plantentuin van het Gents Universiteitsmuseum, onder de noemer Palmarium. Een bijzonder idyllische locatie die tot de verbeelding spreekt. In de serre, midden in dat prachtige park, gaan negen concertavonden door, aanvang met Fievel is Glauque op 2 mei, en verder met Sam De Nef & Camille (16/05), Midori Hirano + Adriaan De Roover (06/06), MIAUX (16/06) tot Greg Foat (27/06) op het eind van het programma.
Voor een volledig overzicht verwijzen we jullie graag door naar de website .  
Wij waren er voor Catherine Graindorge en KREIS die elk op hun eigen manier erin slagen een magisch spanningsveld te creëren tussen blauw, grijs en donker zwart.

Benjamin Hermans, rietblazers , Stan Maris, accordeon en Kobe Boon, double bass, vormen samen het trio KREIS (*****) . Uit het debuut 'Askr' bleek al dat KREIS een band is die het soort filmische jazz brengt, die zodanig vervormd wordt , dat het tot kunst wordt verheven. De versmelting van aanstekelijke accordeon, bombastische double bas en ijle sax van deze muzikanten, deden ons toen afdwalen naar een onontgonnen oord in ons onderbewustzijn, om zen van te worden. Met opvolger 'Embla' bevestigden ze, lees de review . In 2023 bracht KREIS met 'Fimbul' hun derde plaat uit, ze tasten hun sound verder af.
Binnen elk van de drie platen is er een verwijzing naar de Noorse mythologie, en dat komt dus ook live tot uiting. Het meest opmerkelijke, binnen dit verhaal is hoe drie instrumenten die schijnbaar, elk op zich, niet 100% bij elkaar horen, elkaar toch  zodanig weten aan te vullen.
Al vanaf die eerste songs “Mani” en “Lehla’s Watltz” zit de sfeer dan ook zeer goed in. De intrigerende klankentapijtjes die het trio uitspreidt doen de oorschelpen soms trillen, door het lichtjes flirten met geluidsnormen. Ook de fantasie wordt geprikkeld. Mits een beetje verbeeldingskracht, voel je de sfeer uit die Noorse hoogdagen dan ook letterlijk op je afkomen, zoals bij het prachtige “Stev”, “Joik” en het afsluitende “Visser”. Waaruit dus vooral blijkt dat er binnen de muziek van KREIS enorm veel diversiteit schuilt.
In die korte tijdspanne van iets meer dan een half uur, horen we een brede waaier van een muzikaal avontuur. De magie zit hem bij KREIS echter vooral in het vertellen van een verhaal, bepaald door de instrumenten.
Het daverend applaus na hun set bewijst dat iedereen diep geraakt werd door wat dit trio hen voorschotelt, meteen ook de perfecte opwarmer.

De Belgische muzikant-componist Catherine Graindorge (*****) heeft met ‘Songs for the Dead’ een opvolger klaar voor haar bejubelde samenwerking met Iggy Pop, 'The Dictator', uit 2022.
Op haar nieuwe elpee geeft Catherine Graindorge een metafysische dimensie aan haar kunst. Gebaseerd op een gedicht van Allen Ginsberg en de mythe van Orpheus en Eurydice, onthullen de 8 nieuwe composities een droomachtig, romantisch universum dat paradoxaal genoeg zowel donker als helder is.
De Belgische violiste produceerde het in samenwerking met onder andere Simon Huw Jones, leadzanger van de cultgroep And Also The Trees, die zijn stem en inspiratie deelde op lyrische wijze. Een ontroerend mooie LP, die de artiest aan Musiczine voorstelde in een interview in samenwerking met het WAVES-programma, check hier
Vorig jaar wist ze ons in deBOZAR , tijdens Les Nuits Botanique al compleet omver te blazen met haar bijzondere stem en vioolspel. Lees gerust  .

Binnen het intieme kader van Palmarium kwam haar poëtische muziek en teksten  zelfs nog beter tot zijn recht. Deze keer stond ze er zonder koor. Catherine Graindorge laat zich in Palmarium echter wel bijstaan door Simon Ho op keyboards, Cyrille de Haes (live) op bas, en zanger Simon Huw Jones, wat zorgt voor een enorme meerwaarde.
Simon zijn stem doet denken aan een kruisbestuiving tussen Mark Lanegan en Nick Cave. Intens dus. Er is de betoverende, dreigende viool klank van Catherine Graindorge, die soms aanvoelt als het luiden van doodsklokken, terwijl haar zalvende, kristalheldere stem eerder dan weer zorgt voor een rustpunt in je donker hart. Het wordt aangevuld door een bedwelmende keyboard en een verbluffend mooie baslijn. Ook als Catherine solo met haar stem en prachtige vioolspel verder gaat, blijft die magie overeind. Op het einde van de set vullen de muzikanten terug aan, om te eindigen in een climax tijdens de bisronde.
'Song for The Dead' is een eerbetoon aan de liefde. Live wordt het kleurrijk en veelzijdig aangepakt, wat een spanningsveld  oplevert tussen blauw, grijs en donker zwart.

Organisatie: Democrazy, Gent ism VierNulVier

Bert Reniers (De Casino, Sint-Niklaas) - Er voor gaan, voldoende opvallen of er tussenuit springen en goede songs schrijven is de boodschap naar al deze beloftevolle bands toe in LAWIJTSTRIJD!

De Casino, gevestigd in het hartje van Sint-Niklaas, is ondertussen een begrip geworden binnen het Belgische muzieklandschap. De grote sterkte van De Casino is de brede waaier aan concerten. Op 11 mei zal dat tijdens de finale van Lawijstrijd, die na 10 jaar vanonder het stof is gehaald, en Great Gigs in the Park, georganiseerd in juni/juli dit jaar, nog maar eens worden bewezen.
Naar aanleiding van deze evenementen, hadden we een fijn gesprek met Bert Reniers, die ons enthousiast te woord stond.

Je hebt schitterend werk verricht bij De Moazoart en verruilde het in 2022 voor promotor/programmator bij De Casino en Lokerse Feesten, een grote stap naar toch iets heel anders. Vertel er eens wat meer over
Toen het Waasland een nieuwe concertzaal kreeg in 2014 was ik meteen verkocht. Zeker en vast ook omwille van de diverse programmatie in een prachtige zaal met een fantastische akoestiek. Sinds de opstart was ik dan ook een vaste bezoeker en zag ik er een aantal van mijn favoriete artiesten waaronder Alpha Blondy en Lee Scratch Perry. Doordat ik sinds 2013 ook mee de programmatie doe van de Lokerse Feesten waren contacten snel gelegd en samenwerkingen tussen beide partners volgden snel. Ik werkte toen dus nog in de sociale sector, maar sinds mijn vijftiende organiseerde ik wel al events en party’s, vaak om projecten in de sociale sector te realiseren, waaronder Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren en een opvangtehuis en scoutsbeweging voor straatkinderen in Senegal. De overstap van de sociale sector naar de muzieksector was dus niet zo vreemd en wat voor de Lokerse Feesten niet lukte, zou misschien wel lukken bij De Casino Concertzaal, namelijk een show organiseren van Manu Chao. En kijk, anderhalf jaar later is deze absolute droom gerealiseerd met ons team tijdens een waanzinnige show in ’t Bau-Huis! Tijd dus om verder te dromen en te genieten van mijn kleine jongensdroom, want deze job voelt vaak als de kleine jongen in de snoepwinkel.

Een van de evenementen die me aanspreken is De Lawijstrijd waarvan de finale dit weekend doorgaat, wat zijn je verwachtingen en kun je wat meer vertellen over de finalisten?
Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is. Allen daarheen! https://decasino.be/lawijtstrijd-2024/

Ik las dit weekend  in de Standaard dat veel bands die ooit zo een liedjeswedstrijd wonnen zelden echt doorbreken, het gaat wel over vrij grote wedstrijden binnen de populaire popmuziek , maar toch.. kan zo een deelname aan Lawijtstrijd deuren openen denken je?
Hierop kan ik simpel antwoorden dat je eens met LIGHTSPEED, de winnaars van LAWIJSTRIJD ‘23 moet gaan praten. Zij speelden het voorbije jaar meer dan 60 shows doorheen Vlaanderen, wisten een platencontract in de wacht te slepen en zitten ondertussen onder contract bij HARDT MGMT. Willy draait hen grijs op de radio en op vrijdag 15 november volgt hun eerste headlineshow voor hun debuut EP release in De Casino Concertzaal.

Is het voor jongere bands na corona niet moeilijker geworden om geboekt te worden,  veel organisatoren spelen op veilig om hun zaal vol te krijgen, vaak boeken ze dan ook gekende namen of eerder tribute en coverbands, omdat ze zeker zijn dat hun zaal echt vol zit. Graag je opinie

Met De Casino Concertzaal zijn we een onafhankelijke concertclub / vzw die gesubsidieerd worden om onder meer te investeren in kwetsbare muziek en jong talent. Aan de hand van initiatieven waaronder LAWIJTSTRIJD proberen we kwalitatieve jonge bands op te vissen die dan kansen krijgen op onze podia als voorprogramma, tijdens café concerten in onze reeks Sin City Burning of tijdens Casino Boite. Wij spelen deze zeker niet altijd op zeker, maar aan het einde van de rit moet de rekening uiteraard wel kloppen. Er zijn heel veel bands en we krijgen ook veel aanvragen en inzendingen, maar de kwaliteit dient wel voldoende groot te zijn en liefst zijn er ook voldoende potentiële bezoekers. Er voor gaan, voldoende opvallen of er tussenuit springen en goede songs schrijven is de boodschap naar al deze beloftevolle bands toe!

Het valt me op dat De Casino wel durft risico’s neme , én het werkt wel … Er komt volk af , en je ziet een evolutie in wat aantrekt en wat niet? Welke muziek is nu populair bij de jeugd.
In De Casino doen we alles van punk en hardcore, over elektronische muziek tot jazz. Dit levert elke dag andere toeschouwers van diverse pluimage op en daar zijn we bijzonder trots op. Klassiekers blijven het goed doen, maar ook binnen bepaalde sub genres blijven we goed scoren. Daarbij denk ik aan bijvoorbeeld Roots en Americana waarin onze artistiek leider Steven Verschoore thuis is. Bij de jeugd moet het anno 2024 steeds harder gaan. In alle genres van urban tot techno en hardstyle. Ook daarin proberen we mee te zijn. Ook al wordt het soms allemaal een pak vluchtiger. Vroeger wist je wanneer een artiest veel platen verkocht, deze live ook wel zou werken, maar tegenwoordig ligt dat iets anders. Bij bands die vorige zomer hot waren, kan de hype plots over zijn. Mee zijn vergt veel meer energie. Wat leeft op socials? Hoe hard gaan bepaalde filmpjes en nummers op TikTok? Een nummer of band kunnen plots opnieuw mega cool zijn doordat de muziek werd gebruikt in een Netflix serie enzovoort.

De echt jonge gasten (ik heb het over 16 tot 18 jarigen) zijn niet altijd even gemakkelijk te bereiken, dat was vroeger toch anders heb ik de indruk, ondanks de online mogelijkheden; graag je mening
Bij de jeugd speelt veel meer het prijssegment. Hoeveel kost een ticket en pintje? Zij gaan minder snel dure tickets kopen en gaan dit geld sneller leggen voor festivals of gehypte artiesten. Niet altijd even makkelijk voor een kleine concertclub als de onze. Met RATATA waarbij we artiesten als USED, Gladde paling, Vieze Asbak, Natte Visstick,… wisten te strikken, lukt dit wel, maar veel meer gaat het bij hen om de beleving en coole concepten op maat van jongeren.

De jeugd koopt wel nog vinyl platen, ik was op een concert van Froukje in de AB, en zag veel jongeren naar buiten gaan met een LP; is het in deze tijden van spotify, … toch nog interessant om iets te releasen?
Vandaag kan je jouw hele platenkast op zak hebben met een Spotify abonnement, maar tastbare souvenirs blijven het uiteraard goed doen. Een t-shirt of sweater van jouw favoriete artiest of LP zijn leuke hebbedingetjes. Veel jonge artiesten spelen hier ook op en veel vaker dan vroeger met kwalitatiever items in een uitgebreid assortiment. Al heeft dat uiteraard zijn prijs. Een discrepantie soms wel met de boodschap van jongeren dat concerttickets te duur zijn.

In juni en juli is er Great gigs in the park, waar ik ook een tiental avonden aanwezig zal zijn; de programmatie is divers. Vertel eens wat meer over deze editie?
Met De Casino Concertzaal en het stadsbestuur Sint-Niklaas presenteren we de vierde editie van Great Gigs in the Park. Deze reeks openluchtconcerten, die plaatsvinden in de feeërieke setting van het historische Casino Park (DC terras), wordt opnieuw gespreid over drie weken in het begin van de zomer van donderdag 13 juni tot zondag 7 juli en bundelt in die periode vijftien extraordinaire openluchtshows op de Casino-kiosk. Met namen als Rudeboy plays Urban Dance Squad, Sananda Maitreya (Terence Trente D’Arby), Intergalactic Lovers, Dr. Lektroluv en try-outs van J. Bernardt, Sylvie Kreusch en Stikstof zijn we toch bijzonder trots. Gezelligheid is het codewoord tijdens Great Gigs in the Park, want voor elke concertavond worden slechts 600 tickets aangeboden. Er snel bij zijn is de boodschap, want enkele concerten zijn reeds uitverkocht! De toegang tot de concerten van Postmen (opener) en Too Hot For Me (afsluiter) is gratis.
https://decasino.be/great-gigs-in-the-park/

Naast Lawijstrijd en Great Gigs in the Park, wat mogen we nog meer verwachten?
Ondertussen zijn we al volop bezig met de najaar programmatie en voorjaarsprogrammatie 2025, want we hebben opnieuw een resem toppers in petto met namen als Trixie Whitley, The Dead Daisies, RHEA, Admiral Freebee en Royal Republic. Ook Calexico komt nog een dubbel concert spelen deze zomer.
Hou vooral onze website www.decasino.be in de gaten, want er volgen nog een pak kleppers.

Over de Lokerse Feesten wil ik het even hebben, de programmatie is gevarieerd, het valt me op hoe zowel in de Casino en de Lokerse Feesten deze lijn van programmeren wordt doorgetrokken  Heeft Bert er iets mee te zien ?
Zowel bij de Lokerse Feesten als De Casino Concertzaal betreft dit uiteraard teamwork. Onze artistiek leider Steven Verschoore in De Casino en collega-programmatoren Peter Daeninck en Lander Merckpoel bij de Lokerse Feesten zijn gelukkig ook geen hokjesdenkers. Persoonlijk vind ik het alvast leuker om hypes te creëren dan ze te volgen. Artiesten ontdekken en zelf mee vorm geven en ze zien groeien, is één van de leukste zaken aan de job. En als je dan bijvoorbeeld op 1 weekend Fatboy Slim, K3 en Motörhead kan zetten, zoals we destijds deden tijdens de Lokerse Feesten en al die diverse mensen euforisch zie doorgaan, ben ik daar bijzonder trots op. En daar klopt mijn hart als sociaal werker weer, want cultuur is voor iedereen!

Bedankt voor dit fijne gesprek, we zien elkander zeer binnenkort terug in De Casino

Laughing Bastards - Oude wijn in nieuwe vaten

De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards (*****) is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
Sinds 2012 haalt de band zijn inspiratie uit muziek van Jimmy Giuffre zijn twee eerste albums. De vijf jazzvirtuozen hebben ook bewerkingen van muziek van Carla Bley en Johon Lurie uitgebracht. Onlangs kwam er ook  een nieuwe plaat uit, 'Fetish', een tipje van de sluier konden we horen, d.i. de liefde voor de jazz traditie en improvisatie, het werd een gezellige concertnamiddag in De Casino …

De muzikanten zitten op het kleine podium krap op elkaar. Michel Mast, de saxofonist, is de spreekbuis. Hij mag centraal gepositioneerd zijn, alles staat met de muzikanten rond hem. Muzikale magie en groove ontstaat er door Marcos Della Rocha’s uiterst genietbare geroffel, de warme, bedwelmende contrabas van Cyrille Obermüller, de breed wisselende klinkende cello van Eline Deurinck, en de gitaarlijnen van Jan-Bastiaan Degeyter.
We kregen meer dan een uur lang een boeiende, gevarieerde set. Op ingenieuze wijze ging het kwintet tekeer op oude jazz, die zichzelf heruitvond en als nieuw klonk. De improvisatie en de experimenteerdrift van het genre maakte het nu net interessant en boeiend. Mooi hoe die muzikale prikkeling wel was. De avontuurlijke aanpak intrigeerde. Ze werden dan ook terecht sterk onthaald. Muzikaal de moeite in dit spanningsveld, als oude wijn in nieuwe vaten.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Humo's Rock Rally 2024 – Iedereen winnaar in deze finale
Humo’s Rock Rally 2024
Ancienne belgique
Brussel
2024-04-28
Erik Vandamme

Voor een beginnende band of artiest zijn er een hele rits mogelijkheden om bepaalde deuren te laten open gaan. Concours, wedstrijden zijn gegeerd om erkenning te verkrijgen. Humo’s Rock Rally is zowat de grootste en meest bekende wedstrijd die ons land rijk is, eens je in de finale geraakt, kan je carrière gelanceerd worden. Of toch ongeveer. Bij sommige bands vonden we drie songs net iets te weinig om een oordeel te vellen, bij andere waren we direct mee. Op deze editie stonden er tien bands op het podium, die elk op hun eigen manier winnaars bleken te zijn. Het uiteindelijke verdict hangt af van de persoonlijke smaak; de uitverkochte AB Box genoot van het aanbod. En … wij ook uiteraard.

Zangeres Lindy Versyck van TJE (****) stond later op de avond in het voorprogramma van Johannes Is Zijn Naam in de AB Club maar dat hield haar niet tegen om alles uit de kast te halen, om te laten zien over wat een bijzondere stem ze beschikt. Geruggesteund door twee akoestische gitaren, nam ze iedereen moeiteloos mee, intiem , spaarzaam en emotievol, innemend door haar vocals.
TJE was meteen al een eerste hoogtepunt. Ze werd er later op de avond voor beloond…
Setlist: Feed Me’//Coolkidsbar //Days Exist

Edouard Van Praet (***1/2) is een band, je zou het haast vergeten want de beweeglijke, charismatische frontman is op alle kanten van het podium te zien. Hij zoekt z’n publiek op en laat zijn hoge, scheurende stem door de boxen loeien. Hij trekt alle aandacht naar zich toe. Mee bepalend zijn de energieke, ijzersterke riffs van de band, gebracht vanuit een buikgevoel Spannend en strak deze Edouard Van Praet!
Setlist: Is this over?//Echoes//Bigstar

Aäron Koch (****) viel in 2018 al in de prijzen als gitarist van Calicos en probeert het nu solo. Een gevarieerde trip kregen we, intimistisch als gedreven. Aäron Koch raakt de gevoelige snaar en laat je evengoed lekker headbangen die op de koop toe blijft kleven aan de ribben.
Setlist: Falling//To Know//Living the dream

Over naar een instrumentaal hoogtepunt … Those Who Didn’t (*****) - Twee gitaristen, een bassist die perfect aansluit en een drummer die zijn drumvellen nogal weet te bewerken. Schitterend. Het op elkaar ingespeeld zijn is het muzikaal verhaal. Wat een variatie, wat een wervelstorm in die sound. Maar na drie nummers, floep gedaan … Dit smaakte verdomd naar meer …
Setlist: Less Than a Hero//Horseback//Trajectory

Koala Disco (*****) de band rond toetseniste/zangeres Silke Ravesloot dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven;  je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wiste te bekoren en won de publieksprijs.
Setlist: When The Comet Comes//The Youth is Wasted’//Witches

Snoeihard en meedogenloos slaat Waste (***1/2) toe. Het spooky droombeeld van de vorige band wordt verpulverd. Ze delen stevige uppercuts uit en stampen lekker om zich heen. Er ontstaat zelfs een eerste moshpit. Waste dendert over ons heen. Waste had aan drie songs genoeg om ons compleet murw te slaan … ‘we want more van dat’…
Setlist: Urge//Tantrums//If I had a Gun

Ze worden al vergeleken met Talking Heads, wat een compliment mag zijn. Muzikaal aanstekelijk en dansbaar, met wulpse danspassen, surplus het combineren van mannelijke en vrouwelijke vocals, wist te ontroeren. Lézard (*****) overtuigt en heeft een eigen identiteit..  Ze brachten erg overtuigendzelfs een nummer die ze nog niet hadden gespeeld, gedurfd en risicovol, “Nothing At all”. Band met potentieel, zonder meer!
Setlist: Coltrane & XTC’//Manifestique’//Nothing At All

Zegel (**** 1/2) bestaat uit de zanger van Waste en de frontman van Koala Disco. Dat kan alleen maar zorgen voor nog meer vuurwerk. Waste was een mokerslag, Zegel duwt het gaspedaal nog meer in . Wat een technische hoogstandjes met gitaar, een ondoordringbare muur, in een kwartier speeltijd. En dit met een dosis humor. Enkele crowdsurfers en mensen die wild tegen elkaar botsen. Een lekker rock feestje. Knap!
Setlist: Magmaman//Heksenketel//Voodoo Piemel’ (The Prodigy-cover)

Het contrastkon nu niet groter zijn …. Teun (***1/2) viel op door haar eentje, op piano en enkel haar breekbare stem. Tja tav het gitaargeweld viel ze wat uit de toon. Maar het publiek respecteerde enorm haar set. Een rustpunt door de intieme, emotievolle aanpak.
Teun wist ook de jury diep te raken. Een welgemeend, daverend applaus na haar beladen mooie set …
Setlist: Give it a chance’//Floating//Ready for you

Maria Iskariot (****) zagen we vorig jaar nog aan het werk in het voorprogramma van Sophie Straat in een goed gevulde N9, Eeklo. We schreven: ‘Ook de Belgische formatie Maria Iskariot  draagt die punk ingesteldheid hoog in het vaandel. De band wordt omschreven als 'halfvolwassen vrouwelijke punkrock uit Vlaanderen.' We kregen dan ook  een goed half uur lekker om zich heen stampende punk muziek met een dosis humor en zelfrelativering voorgeschoteld. Een spervuur aan riffs en drums, met af en toe een integer momentje. Intens mooi’’
Punk met een lekkere hoek af dus. De zangeres was al na twee nummers in het publiek. De Nederlands gezongen – geschreeuwde - tekst, was hier mooi meegenomen.
Setlist: Suiker//Tijm’//Leugenaar’

Het verdict: Na een Melthead DJ-set, en wij even verpozen met een Orval, volgde om half tien het verdict. Koalo Disco mocht (dik verdiend wat ons betreft) de publieksprijs in ontvangst nemen. TJE kwam als derde uit de bus. Tweede werd Teun en de winnaar van HUMO’s rock rally 2024: Maria Iskariot
M.i. verrassend…M’n persoonlijke top 3 was als volgt:  Those who didn't , Koala Disco, Lézard

Organisatie: Humo ism Ancienne Belgique, Brussel