The Radar Station is terug. Is eindelijk terug. Vlaanderen heeft deze band enkele jaren geleden omarmd, maar de live-bezetting en het opvolgende album waren blijkbaar niet altijd zo vanzelfsprekend als je zou verwachten na een succesalbum als ‘Life Inside a Tornado’. Ondertussen leerden we frontman Brent Cliquet ook kennen als de Nederlandstalige mystic-crooner Brent Beukelaer.

De nieuwe single is “Big Big Town” en die klinkt in de intro heel erg als een nummer dat op ‘Life Inside a Tornado’ had kunnen gestaan hebben. Een beetje als The War On Drugs dus, maar dan net iets anders, iets meer poppy. Gaandeweg horen we een paar verschillen met het eerdere werk, zoals dat de nadruk nog meer op synths is gaan liggen en dus iets minder op gitaar.
Het is allemaal een klein beetje beter: meer puur en meer matuur in lyrics en muziek, meer vanuit de emotie en de pracht en kracht van Brent’s ribfluwelen stem.

Dit is een leuke voorbode van het nieuwe album. Bring it on!

https://www.youtube.com/watch?v=aZFb8p3lLyo

Na de EP ‘Bidole’ in 2019 bracht Tien Ton Vuist tal van digitale singles uit. Wie dacht dat die allemaal zouden gebundeld worden in een full album, komt bedrogen uit. ‘Break A Sweat’ lijkt een nieuwe start, een doorstart voor deze band.
Eerder hebben we Tien Ton Vuist al vergeleken met the White Stripes, The Black Keys, Sons en Equal Idiots, maar dit viertal uit Oudenaarde vindt steeds beter zijn eigen sound: smerig rockend, met sarcasme en een punk-attitude en dus niet altijd ernstig.
Het is heerlijk moshen op anthems als “Bad Reputation”, “Antisocial” en “World Did You Miss Me”, een schuimbekkend meebrulmonster dat voor de intro een gitaarakkoord geleend heeft van Nirvana.
Vaak op dit album haalt Tien Ton Vuist hetzelfde energie- en octaangehalte als The Hives en The Melvins. Nog zo’n heerlijk rockend nummer is “Neon Lights”. Duister en adrenaline-epic tegelijk.

‘Break A Sweat’ lijkt een oefening in het niet volwassen willen worden, omdat onstuimig en rücksichtsloos je dromen najagen toch zo plezant kan zijn.

Je vindt ‘Break A Sweat’ op Spotify.
https://www.youtube.com/watch?v=CSGqJvH1fuc

De legendarische Belgische heavymetalband Killer viert dit jaar zijn 45^ste verjaardag maar kondigt ook aan dat 2025 mogelijk het laatste jaar is dat de band live speelt. Frontman Paul Van Kamp (Shorty) is evenwel nog niet uitgezongen of leeggespeeld. Hij komt met een solo-album als Van Camp.

Als Van Camp bracht Shorty al een eerste solo-album uit. Dat was in 1988, net na de eerste pauze van Killer als band. ‘Too Wild To Tame’ werd opgenomen met twee bandleden van White Fang en eentje van Killer en met Jos Kloek, de zowat vaste producer van Killer. Op de hoes van het vinyl zat een sticker met ‘Ex Killer’ erop, waarmee duidelijk was voor welk publiek Van Camp bedoeld was. Recent werd ‘Too Wild To Tame’ toegevoegd aan re-issues van Killer-albums en zo groeide bij fans de vraag naar een nieuw solo-album van Shorty.

Nu Killer opnieuw even in het vriesvak gaat, heeft Shorty dan maar Van Camp ontdooid. In de live-band speelt Wim Wouters (Scarved, coverband Black Jack met Shorty) bas en Geert Mariën (Praga Khan, Scarved) drums. Die hebben ook meegewerkt aan het album. Alle composities zijn van Shorty en het schrijven en componeren begon hij al tijdens de lockdown van de coronapandemie in 2020.
Het tweede album kreeg ‘Volume II’ als titel en omvat acht nieuwe tracks voor de vinyl-kopers en nog vier extra nummers voor wie de CD koopt. Eén van die bonusnummers is een interpretatie van de vijfde en negende symfonie van Beethoven. De bonusnummers op de CD zijn leuk, maar met de tracks van het vinyl heb je al helemaal de essentie van het album.
De nieuwe solo-nummers klinken verdacht als die van ‘Hellfire’, in 2023 het voorlopig laatste studio-album van Killer. Het is natuurlijk dezelfde Shorty die zingt, gitaar speelt en de nummers geschreven heeft. De nummers zijn evenwel langer en de structuur is complexer. De gitaarsolo’s zijn gemiddeld wat langer dan bij Killer, de nadruk ligt nog meer op de gitaren dan op de zang en er zit al eens een instrumentaal nummer in.
Hoewel Van Camp vaak wel klinkt als de hardrock en heavymetal van de jaren ’80 van vorige eeuw, zit er ook al eens een moderne twist in de songopbouw en in de lyrics. Fans van Michael Schenker en Zakk Wylde zullen dit album zeker weten te waarderen. De sterkste nummers zitten voor mij helemaal aan het begin: “Now Or Never”, “Dark Days” en “Heaven’s Gate”.

Van ons hoeft Killer nog niet op pensioen. Met een pauze kunnen we vrede nemen omdat dan deze Van Camp van stal gehaald kan worden.
‘Volume II’ is een knap nieuw hoofdstuk in het al lange verhaal van Shorty. Voor dit nieuwe album gaat van Van Camp op tournee door Vlaanderen: geef dit instituut alle lof die het verdient.

https://www.youtube.com/watch?v=jv0RQqrvwPw

Augustijn is geen onbekende meer voor de volgers van Musiczine. “Hel” is de eerste single van zijn nieuwe album 'En/On', dat deze zomer volgt. Aan de succesformule werd niets veranderd: Augustijn doet alles zelf: alle instrumenten, de tekst, de opnames, de mix. De productie is van Pedro De Bruyckere.
“Hel” is dan ook heel herkenbaar, en ook nog eens goed voor een glimlach op ieders gezicht. “Hel” is een frisse song over onze eerste-wereldproblemen. Augustijn houdt opnieuw zichzelf en vooral ons een spiegel voor.

Bekijk zeker ook de hilarische clip bij “Hel”, met Augustijn als nieuwslezer
https://www.youtube.com/watch?v=CsZdEfZMKAY

Nikki Roger - Ik wil laten zien dat je vanuit je eigen kamer grootse dingen kunt doen
Tien Ton Vuist (Nikki Roger)


Nikki Roger, dat is dezelfde Nikki als die van Tien Ton Vuist, de indierockband uit Oudenaarde. Van die band kwam zopas het album ‘Break A Sweat’ uit, maar ook voor Nikki Roger belooft het een productief jaar te worden, met ook al een nieuw album. Na het horen van debuutsingle “Just Take A Minute” gingen wij van Musiczine langs voor een kort interview.

2025 belooft een druk jaar voor je te worden. Wat zijn je belangrijkste plannen?
Nikki Roger: Het wordt inderdaad een spannend jaar. Ik lanceer mijn soloproject, Nikki Roger dus, officieel en breng maar liefst 13 nummers uit. Daarnaast zit ik in Tien Ton Vuist, waarmee we 10 nummers uitbrengen. Het voelt alsof alles samenkomt wat ik de afgelopen jaren heb opgebouwd.

Wat kunnen we verwachten van je soloalbum?
Nikki Roger: Het soloalbum is heel DIY. Ik heb de nummers opgenomen in mijn kleine thuisstudio en in een grotere ruimte boven de garage van mijn vader. De muziek is indie, maar ik hou ervan om grenzen te verleggen en te experimenteren. De EP ‘No One Asked for Pangolin People’, die ik heruitbreng en vijf oude songs bevat, zal het startschot zijn. Het album bevat tot nu toe acht nummers, waarvan zeker drie singles worden en vier een videoclip krijgen.

Vier videoclips, dat is een flinke onderneming. Wat mogen we daarvan verwachten?
Nikki Roger: De videoclips zullen dezelfde DIY-energie uitstralen als de muziek. Ik werk met creatieve, maar eenvoudige ideeën, vaak met een knipoog. Ik wil laten zien dat je geen groot budget nodig hebt om iets authentieks te maken. Eén song en videoclip zal samen met mijn maatje Tijl (singer-songwriter en zanger/gitarist van Tien Ton Vuist) vorm krijgen.

Naast je soloalbum heb je ook je punkproject Tien Ton Vuist. Hoe verschilt dat van je solowerk?
Nikki Roger: Tien Ton Vuist is rauw, energiek en recht voor z’n raap. Het is mijn manier om helemaal los te gaan zonder te veel na te denken. Waar mijn soloproject meer gelaagd en experimenteel is, draait de band om pure energie en punkspirit.

Naast muziek heb je ook plannen op het gebied van contentcreatie. Wat houdt dat precies in?
Nikki Roger: Ik wil elke week een grappige reel maken waarin ik van een willekeurig geluid een nummer bouw. Denk aan het piepen van een poortje of het schuiven van een stoel over de vloer. Het idee is om mensen te laten ervaren hoe je met weinig middelen iets unieks kunt maken.

Dat klinkt als een leuke uitdaging! Hoe combineer je dit met je andere projecten?
Nikki Roger: Het is inderdaad een balans vinden, maar ik hou ervan om verschillende dingen tegelijk te doen. Ik werk één dag per week aan mijn muziek als bijberoep en houd heel wat vrijdagen vrij om met andere muzikanten te werken. Die afwisseling maakt het voor mij interessant.

Wat hoop je met je muziek en projecten te bereiken in 2025?
Nikki Roger: Mijn doel is om mensen te inspireren, zowel met mijn muziek als met mijn creatieve aanpak. Ik wil laten zien dat je vanuit je eigen kamer grootse dingen kunt doen. Daarnaast hoop ik dat mijn muziek en videoprojecten me helpen om een breder publiek te bereiken.

Tot slot, hoe blijf je trouw aan jezelf terwijl je al deze projecten oppakt?
Nikki Roger: Dat is een goede vraag. Ik blijf altijd dicht bij mijn kern: muziek maken waar ik blij van word en content die de clown in mij weerspiegelt. Als ik mezelf blijf uitdagen en plezier heb, dan weet ik dat ik op de juiste weg zit. Ik kan niet wachten om het allemaal te delen.

Bedankt voor dit gesprek

Clan of Xymox - Voortbouwen op een al schitterend elan
Clan of Xymox + D:Zine

Als we de iconen van de darkwave, gothic rock of postpunk opsommen, blijven we vaak binnen de grenzen van België, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. Nederlandse bands en artiesten verdienen ook een plaatsje in die lijstjes. Clan of Xymox is misschien wel de bekendste nog actieve band in darkwave van Nederland. De band van Ronny Moorings is nog steeds op tournee naar aanleiding van de release van het album ‘Exodus’ van vorig jaar en de EP’s ‘X-Odus’ en ‘Blood of Christ’. Eén van de haltes was de Schakelbox in Waregem.

Tot goed één week voor het concert in Waregem zou Clan of Xymox zonder support aantreden, met enkel een DJ voor een afterparty. Dan kwam de vraag of de lokale helden van D:Zine het publiek mochten opwarmen. Een kans die de band uit het Brugse met twee handen greep. D:Zine en Clan of Xymox stonden twee jaar geleden nog samen op de Pekkersfeesten. Een hapering in dit mooie verhaal was dat de nieuwe drummer van D:Zine al andere verplichtingen had waar hij niet onderuit kon. Zo kregen we in de Schakelbox D:Zine met zanger Kurt op elektronische drums. Hij heeft een verleden als drummer, maar dit concert speelde hij zonder gerepeteerd te hebben op drums. Dat er een paar kleine foutjes in de set zaten, dat willen we dan ook meteen met de mantel der liefde bedekken.

D:Zine brengt deze zomer de EP ‘Illuminate My Darkness’ en als de tracks die we in Waregem te horen kregen daar op staan, dan wordt dat een prima EP. De titeltrack was overigens de opener van de set in Waregem. D:Zine heeft catchy nummers met een sterke 80’s en 90’s sound en sterke new wave-invloeden. Op de eerste rijen werd al wat gedanst en al helemaal op “Action Poetry”. De band speelt in dit nummer met het openingszinnetje van TC Matic’s “Putain Putain”, en dat werd uit alle kelen meegbruld. Met zijn stuwende bas en hoekige drumbeats zat D:Zine hier niet ver van EBM. Van de set onthouden we voorts vooral “Mother And Father”, “Crash” (over onze gsm-verslaving) en “In Black” (met hints van Pink Floyd).
Het ontbreken van de drummer werd goed opgevangen, maar toch is dit een beetje een gemiste kans. Op volle sterkte kan deze band nog vlotter overtuigen. Dat zagen we al eerder. D:Zine speelde begin dit jaar een leuke support voor La Lune Noire in Nederland, na mooie voorprogramma’s voor onder meer Der Klinke en Vive la Fête. Als ook de EP een beetje aanslaat, denk ik dat voor deze band de trein vertrokken is.

De Nederlandse darkwaveband Clan of Xymox heeft wereldwijd indruk gemaakt door de duistere en intieme aspecten van het genre te verkennen. Clan of Xymox heeft sinds 1983 voortdurend nieuwe geluiden in hun muziek geïntegreerd, maar is altijd trouw gebleven aan het kenmerkende gothrockgeluid van de jaren ‘80. Voor John Peel is de Clan één van de pioniers van de darkwave en wie zijn wij om John Peel tegen te spreken.
Met een oeuvre van meer dan 18 studio-albums heeft Clan of Xymox zeker zijn stempel gedrukt op het genre. Maar hun invloed reikt verder dan de grenzen van Nederland. Hun album ’Twist of Shadows’ uit 1989 verkocht alleen al in de Verenigde Staten meer dan 300.000 exemplaren.
Tijdens de pandemie heeft zanger en gitarist Ronny Moorings de tijd benut om veel nieuw materiaal te schrijven. Op het album ‘Exodus’ blijft de band trouw aan de donkere en intieme sfeer waar ze om bekend staan. Op meesterlijke wijze verkent de band nog steeds het karakteristieke geluid van darkwave, waarmee ze internationaal succesvol blijven.
Clan of Xymox heeft een band met Waregem. Ze waren er al bij begin jaren ’80 toen de eerste gothrockbands naar de legendarische Steeple kwamen en ze keerden nog vaak terug. De vorige keer in Waregem stond Clan of Xymox als headliner voor de Dark X-mas show in de grote Expo-hal. Dat was in 2016, met ook Goethes Erben en In Strict Confidence. De fans kwamen ten tijde van The Steeple van veel verder dan Waregem en dat was in de Schakelbox niet anders met in de zaal fans uit gans België en Noord-Frankrijk.
Er wordt gefluisterd dat deze tournee misschien wel eens de laatste zou kunnen zijn voor Clan of Xymox. Zulke geruchten heb je natuurlijk altijd met bands die al 40 jaar of langer bestaan. Frontman Ronny lijkt er in zijn bindteksten een paar keer op te alluderen en het is niet altijd meteen duidelijk of hij grapjes maakt of niet.
Begin februari heeft bassist/gitarist Mario in Berlijn zijn pols gebroken bij een val op het podium. Sindsdien speelt hij live bas en gitaar via zijn laptop/synth. Het maakt dat Ronny op het podium nog meer als frontman uitgespeeld wordt, met ook nog Sean op keys, synths, drumcomputer en backing vocalen. Hij is met zijn lichteffecten ook een beetje de nar op het podium die ervoor zorgt dat het allemaal niet te zwaar op de hand wordt.
De set in Waregem was een grabbelton van live-klassiekers die op het scherm achteraan het podium elk hun eigen visual kregen en die telkens op herkenningsapplaus onthaald werden. We kregen sterke versies te horen van onder meer “X-Odus”, “Yasmine & Rose”, “Suffer” en “She”.
De reguliere set is al even een vast gegeven waar ook ter wereld Clan of Xymox speelt. De twee bisrondes zijn telkens ‘op maat’ van de stad of het land waar de band speelt. Waregem kreeg in de eerste toegift “Blood of Christ”, “You’re The One” en “Hail Mary”. Daarna volgde nog een magistrale versie van “This World” en na “In Love We Trust” gingen de zaallichten opnieuw aan.
Er zit nog geen sleet op de formule van Clan of Xymox en de band lijkt zich op het podium prima te amuseren. Ronny, Mario en Sean hoeven wat ons betreft nog lang niet met pensioen.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Vincent Starwaver - Twee albums voor de prijs van twee

Een album dat vijf jaar wacht op zijn officiële release, dat hebben we nog niet vaak gehad. ‘Goodnight Honeybun’ van Vincent Starwaver zou in eigen beheer uitgebracht worden in april 2020, maar daar stak corona een stokje voor. De minutieus geplande tournee kon zo de vuilbak in. Afgelopen zaterdag werd dat goedgemaakt met een releaseconcert in de statige Minard in Gent. Vincent Starwaver plakte er meteen het vervolgalbum ‘Godspeed’ aan. Twee releases voor één releaseconcert, ’t is een batje.

De Minard was volledig uitverkocht voor Vincent Starwaver. Op papier zijn er in Gent misschien meer voor de hand liggende concertzalen voor een albumrelease van een rockband. De keuze voor de Minard met zijn klapstoeltjes met rode pluche werkte wonderwel. Frontman Bart was op het podium de enige die daartegen in het verzet ging door het publiek op te roepen te gaan rechtstaan en te dansen. Dat ‘kleine’ verzet past ook bij de weerbarstige rock van de Gentse band, met veel weerhaakjes, omwegen en driedubbele laagjes.
Bart had geen bindteksten voorbereid. Hij was bij momenten zichtbaar overmand door de emoties. Het enthousiasme van het publiek, de ontlading dat dit releaseconcert eindelijk kan plaatsvinden, de last die daarmee van zijn schouders valt, … Hoe langer het voorspel, hoe intenser het … Eén keer klinkt hij heel gevat. Als hij uitlegt hoe visionair hij was om ‘Goodnight Honeybun’ uit te brengen op vinyl met een gatefold-hoes waarin nog plaats over is voor ‘Godspeed’ als insert. ‘Je krijgt twee albums voor de prijs van twee.’ Een grapje dat hij waarschijnlijk al vaak heeft verteld.
Bart’s strakke hemd en correct bijpassende das vormden op het chique podium een mooi contrast met de gitaarsolo’s waarvoor hij op zijn knieën wild over het podium gleed. In de rustigste nummers klinkt Vincent Starwaver als Novastar en Eels, in de ruigste rockt deze band als Sonic Youth en The Stooges, in de donkerste worden demonen opgeroepen zoals Nick Cave en Colin Van Eekhout dat kunnen.
De band van het releaseconcert was niet 100% de band waarmee Bart zoveel jaren geleden het ‘Goodnight Honeybun’-verhaal begon. Alan Gevaert (dEUS, Chris Whitley) op bas, Steve Slingeneyer (Soulwax) op drums en Serge Hertoge (Bliek, Sundahl) op gitaar. Op ‘Godspeed’ is ook het strijkkwartet Echo Collective te horen, maar die waren er niet bij in Gent. Pascal Paulus (Melanie De Biasio) speelde op het tweede album de keyboardpartijen, maar live wordt die vervangen door Naomi Sijmons (Reena Riot) op keys en gitaar.
Het concert in de Minard was een mix van beide albums, met zes nummers (van de zeven) van ‘Goodnight Honeybun’, alle zeven van ‘Godspeed’ en één nog onuitgebracht nummer.
Het eerste album sluit nog ongeveer aan op de artrock van Bart’s vorige band, terwijl op het tweede album de emoties in verhouding hoger oplaaien. “Miss” klinkt in de Minard als een allesverzengend vuur van opgekropte woede en wraak. “Heartless” begint donker en eindigt met wat zon. Op “Go Around” ontbindt de band een eerste keer zijn duivels. Met die van Naomi erbij worden dan drie elektrische gitaren bespeeld op het podium en vervelt het theaterachtige van de Minard naar scènes die je eerder in de Kinky Star zou verwachten. De mensen in de parterre staan recht uit de stoeltjes en joelen dat het een lieve lust is.
Een tweede eruptie van knetterende gitaren volgt als “You You You” aan de beurt is. De boxen fluiten en kraken. In de bisronde is het “Jesus Alone” van Nick Cave waarin Bart transformeert tot een onheilsprofeet die enkel in het Oude Testament zijn gelijke vindt. Net zo goed was er edgy croonerpop in zijn puurste vorm te horen, zoals op “When Did The Sun Go Down”, “Lay Your Head On Me” of “Gimme A Reason”.
Bart heeft behalve bergen muzikaal talent nog het talent om al het negatieve dat hem de voorbije jaren is overkomen om te buiten in iets positief. Met ‘Goodnight Honeybun’ en ‘Godspeed’ sluit hij een rouwperiode af.
Nu wil hij met dezelfde band songs gaan schrijven over ‘iets anders’. Hij heeft al veel moeten ‘los laten’ en dat hij straks ook dat gegeven los kan laten, getuigt van pure klasse.
De afgelaste tournee van 2020 wordt dit jaar voor een stuk gereconstrueerd. Doe er uw voordeel mee en ga Vincent Starwaver twee keer zien voor de prijs van twee.

Organisatie: IKVERSTAHETNIETMAARIKBEGRIJPHETWEL vzw

Begin februari 2000 winnen Klaas Delrue, Geert Noppe en Maarten Van Mieghem het Interfacultair Songfestival aan de KU Leuven. Toen nog als Evguenie Sokolov, naar de gelijknamige, lichtjes hilarische instrumental van Gainsbourg. In 2025 is het dus exact 25 jaar geleden dat de band die we vandaag kennen als het instituut Yevgueni bestaat, en dat moet en zal natuurlijk uitbundig gevierd worden. Tussen alle feestelijkheden is er ook nieuw werk, de EP ‘Yevgueni 2025’.

De EP heeft drie nieuwe nummers en drie speciallekes. Voor de nieuwe nummers werd gezocht naar een producer die de band kon uitdagen en inspireren om weer een lichtjes andere en vooral de beste versie van zichzelf te zijn. De juiste man op de juiste plek was deze keer Willem Ardui, de helft van blackwave. Band en producer slagen erin om alle invloeden, tekstueel en muzikaal tot een hedendaags en tijdloos geheel samen te smelten. Van kleinkunst tot indie. Van ingetogen en weemoedig tot onweerstaanbaar poppy.
“Wat Niemand Kan” is vintage Yevgueni. Super herkenbaar in tekst en muziek. “We Doen Alsof” blijft net iets minder lang hangen in het geheugen, maar is nog steeds een prima track. “Wie Ze Is” doet sterk denken aan Wim De Craene. Meer kleinkunst dan popmuziek, maar bloedmooi.
Het is nauwelijks in woorden te vatten wat Luc De Vos en Gorki, op verschillende manieren, hebben betekend voor het ontwaken van de songschrijver in Klaas Delrue. En dus voor het ontstaan van de band Yevgueni. Daarom horen we de Yevgueni-versie van Gorki’s “Berejager” op deze EP.
Raymond’s “Bierfeesten” is de song die Yevgueni mee door corona loodste omdat ze het nummer voor Radio 2 mochten opnemen voor Raymond’s 70ste verjaardag. Raymond was misschien wel dé grootste gemeenschappelijke held van stichters Geert en Klaas ten tijde van de oprichting.
De live-versie van “Nieuwe Meisjes” verschilt sterk van de album-versie. En is voor de fans misschien wel de leukste van de drie speciallekes op deze EP

Een 25-jarig bestaan had ook grootser, imposanter gevierd kunnen worden dan met deze EP. Maar we onthouden dat dit slechts een radertje, een schakeltje is in een groter geheel van feestelijkheden. “Wat Niemand Kan” is een heel sterk nieuw nummer en de twee covers zijn fantastisch. Dan is een EP meer dan genoeg.

The Breath Of Life is één van de kroonjuwelen van de Belgische postpunk-scene. Na hun ‘Best Of’-album dat vorig jaar uitgebracht werd, komt deze Waalse band nu met een EP.
‘Echoes of Time’ overspande de 39 jaar van de carrière van The Breath Of Life. Dat ze dat op 39 jaar doen en niet op 40 toont dat deze band zich nog altijd niet wil plooien naar de gewoontes en ‘plichten’ van de maatschappij en commercie.
Toen die verzamelaar uitkwam, werd eveneens bekendgemaakt dat album nummer 11 er aan zat te komen. Maar toen kreeg zangeres Isabelle gezondheidsproblemen en ging de hele band on hold. Op het einde van 2024 kwam er gelukkig positief nieuws: Isabelle was opnieuw klaar voor het podium en voor de studio.

Misschien om de fans alvast gerust te stellen is er nu de EP ‘Slowly Crashing’. Met een auto is het moeilijk om ‘traag’ te crashen, maar mentaal crashen, daar kan wel wat tijd over gaan en het is over dergelijke demonen dat de titeltrack lijkt te gaan. Muzikaal is dit The Breath Of Life ten top: engelachtige vocalen, pulserende bas en het typische gitaargeluid van deze band. Een beetje dreamwave als contrast met “Down We Go”, de vorige single.
Als extraatjes krijgen we nog een interessante cover van labelgenoten Psy’Aviah (“The Part You Can’t See”) en twee remixen door de band Kezdown. Dat ze covers naar hun hand kunnen zetten, hoorden we al eerder bij The Breath Of Life. De remixen zijn leuk: die van “Slowly Crashing” is een beetje anders dan het origineel, maar misschien niet zo anders dat je de band of het nummer niet meer herkent. “Down We Go” had al een electro/dance-vibe in het origineel en dat stukje wordt hier uitvergroot tot een springerige ‘90’s club/Eurodance-versie.

https://alfamatrix.bandcamp.com/album/slowly-crashing-ep

Gojira heeft de voorbije jaren de Franse metal nog eens nadrukkelijk op de kaart gezet, maar het land van kaas en wijn heeft terzake wel meer troeven in huis. Zoals doommetalband Hangman’s Chair. Die bestaan al zowat 20 jaar en recent kon je hen aan het werk zien als support van Dool op hun Europese tournee. Ook voor de bezoekers van Desertfest en gelijkaardige festivals is Hangman’s Chair zeker geen onbekende.
‘Saddiction’ is een interessante albumtitel. Verslaafd zijn aan tristesse, dat biedt mogelijkheden voor een soort van conceptalbum, denk ik dan spontaan. Het treuren zit gelukkig niet in elke track, dat zou misschien wat teveel vergen van de fans. Maar het is wel een gemene deler voor het album als geheel.
‘Saddiction’ is een orgie van zware gitaren en trage ritmes, al zijn er uitzonderingen. Op bijvoorbeeld “The Worst Is Yet To Come” – ook al zo’n knappe titel – zetten de Fransen er wel stevig de pas in en die variatie is welkom.
Op dit album zit de band vaak dicht tegen de postmetal en zelfs tegen de postpunk aan. Op ‘Saddiction’ gaan de lyrics over depressie, innerlijke conflicten en angsten. Je eenzaam voelen in een drukke stad en pijn in al zijn vormen en laagjes worden in de teksten vermalen tot een zuiverend ritueel. “In Disguise” en “Healed?” hebben voor mij het sterkste die catharsis in zich: er gloort nog wat hoopgevend licht in de duisternis, al is dat dan het neon van een reclame. Dat idee van ‘als we maar in dialoog willen gaan, aan onszelf willen werken en onszelf niet laten afglijden naar donkere dieptes’, dat zit op ‘Saddiction’ in wel meer tracks, zowel inhoudelijk als muzikaal. Maar het blijft wel doom natuurlijk. Een vrolijk lentelied moet je niet verwachten van Hangman’s Chair.
Op “2 AM Thoughts” doet Dool mee, of toch minstens Raven van Dool. Het is wel één van de betere tracks van het album en deze collab vormt geen stijlbreuk met de rest van het album, dat is ook al mooi meegenomen. “Canvas” had – voor wie een beetje mee wil gaan in vergelijkingen - op ‘Disintegration’ van The Cure kunnen staan, of op ‘October Rust’ van Type O Negative. “44 YOD” heeft een mysterieuze songtitel en deze song weet mij bij elke nieuwe luisterbeurt te intrigeren.

Als geheel is ‘Saddiction’ ruim toegankelijk. Met dit materiaal kan je zowel naar een Dunk!fest als naar een Pinkpop of een ‘Gothik Treffen’ zonder uit de toon te vallen. Het verbaast dat Hangman’s Chair voor dit album voorlopig enkel een dan ook nog eens afgelaste tournee door Frankrijk heeft opgezet. Hopelijk staan ze alsnog op een paar leuke zomerfestivals of komt er in het najaar een tournee die dan Nederland aandoet.

https://www.youtube.com/watch?v=EcGWvImhKxY