Rock Gaston is waardige opvolger voor Rock Zulte
Rock Gaston 2023
Zaal Knipperlicht
Zulte
2023-06-24
Filip Van der Linden
Rock Zulte was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte. In 2015 vond de laatste editie van het festival plaats op een zaterdag in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s.
Rock Gaston is de opvolger van Rock Zulte, nu op kermis-zaterdag, in zaal Knipperlicht, en met minder bands op de affiche dan ten tijde van Rock Zulte, maar nog steeds met bands uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format slaat aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor de hoofdact stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Marrtensplein.
De eerste band op Rock Gaston was Lumbering Giants. Misschien was de keuze voor deze band ook een beetje symbolisch. Gitarist Bernhard Pollet en bassist Rik Vanaelst stonden met hun toenmalige band Little T & The Gang in 2003 ook al op het podium van de eerste editie van Rock Zulte en mochten dat in 2010 nog eens overdoen. Van Little T ging het duo naar Booty Call, waar ook de huidige zanger Silas Van Laeken aansloot en daarna naar Lumbering Giants met drummer Alessandro De Feudis. Van de blues naar de rock en bluesrock, met uitstapjes naar stoner en southern rock.
In het eerste deel van hun set bouwen ze mooi op met lekker snedige uptempo-nummers als “No Way Out” (stompende stoner), “Karel” (met een catchy tweede stem) en “Hide And Seek”. De set kantelt met het bluesnummer “Too Many Whiskey”: prachtig, doorleefd gebracht, maar door het tempo, de stijlbreuk en het te lang openrekken van het nummer zakt de set van de Lumbering Giants wat in. Daarna is het moeilijk om het publiek weer mee te krijgen in de rock-vibe.
Deze band functioneert het beste op het kruispunt van The Black Crowes en Queens Of The Stone Age. Benieuwd hoe hun releases zullen klinken.
Practical Joke is nog een band met een Rock Zulte-verleden. Na tien jaar radiostilte zijn deze Waregemse punkrockers terug met een nieuwe drummer en met de fijne EP ‘Newstalgia’. Op Rock Gaston brachten ze een mix van nieuwe nummers en hun eigen klassiekers. Hun melodieuze happy crappy punkrock sloeg meteen aan in zaal Knipperlicht. Memorabele momenten waren de nummers “Never Forget” (over een onbeantwoorde verliefdheid), “Skippy” (over een vleugelloze duif) en “Punkrock Kid” dat de band onbedoeld in een verkorte versie brengt, wat niemand in het publiek opgevallen is en een foutje dat ze zelf genoeg kunnen relativeren.
Hun vermogen tot zelfrelativering blijkt ook uit de damesslipjes aan de microfoonstandaarden, aan de strandballen die ze in het publiek gooien en aan het geïmproviseerde bisronde-moment als de zanger net voor het laatste nummer in de set het publiek zover krijgt dat ze heel even ‘we want more’ scanderen. Het is ten slotte ‘maar’ entertainment. Practical Joke is een heel leuke live-band die meer krediet verdient dan ze krijgen.
Bwana zal misschien een beetje een gok geweest zijn voor de organisatoren. Het is de one woman band van Friedel Dufait uit Oostende, waarmee het begrip ‘lokaal’ toch al wat opgerekt wordt. Bwana werd geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en was finaliste van Sound Track, wat haar vergelijkingen met Stef Chura, Girl in Red en PJ Harvey opleverde. Volgens Pukkelpop-programmator Eppo Janssen is ze één van de jonge talenten om in de gaten te houden. Het band-logo lijkt uit de black metal te komen, maar Friedel zet je wel vaker op het verkeerde been. Met enkel haar frêle stem, synths en loops, wat gitaar en een blootvoets bediende pedaltrain klinkt Bwana in Zulte vooral intimistisch en melancholisch. De hitte in de zaal en het aanhoudende geroezemoes van het publiek geven Bwana geen eerlijke kans om mensen binnen te laten in haar muzikale cocon, maar de vergelijking met PJ Harvey is voorlopig misschien ook wat hoog gegrepen. Daarvoor moet ze nog groeien in charisma en podiumvastheid.
De terugkeer van Rock Gaston komt op het ideale moment voor Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband werd opgericht na het stopzetten van Rock Zulte, maar 2/3 van de band stond daar al op het podium als bandlid van Fists Of Fury en 4AM Program.
Turpentine Valley heeft bovendien een band met Knipperlicht. In de Knipperlicht-kelder stelden ze in 2018 de eerste cassette-release van deze band voor en dezelfde kelder was de laatste thuismatch van Turpentine Valley in Zulte (als support van Fire Down Below in 2019). Sinds die laatste passage in Zulte maakte de band een steile opgang, met twee releases bij Dunk!Records, optredens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk en op tal van festivals, de soundtrack van het Netflix-gerechtsdrama De Twaalf, … Van de kelder naar headlinen in de ‘grote’ zaal van Knipperlicht, veel symbolischer dan dat wordt het niet.
Ondanks de korte set van Bwana begint Turpentine Valley iets na het geprogrammeerde moment aan zijn set. En al bij de eerste noten moet de gitarist backstage een nieuwe gitaar gaan halen vanwege een kapotte snaar. Die valse start maakt het trio meer dan goed met een energieke set met de beste nummers uit hun recentste album ‘Alder’ en twee nummers uit hun debuut ‘Etch’ (“Compromis” en “Trauma”).
De lichtshow van Turpentine Valley was op Rock Gaston meer headliner-waardig dan wat we van deze duistere band gewoon zijn. Jammer dat deze headliner geen bisronde had, iets waar het enthousiaste publiek toch op gerekend had.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5084-rock-gaston-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Rock Gaston, Zulte