“Martyr” is na “Light” al de tweede nieuwe single van Ozark Henry. Het is zijn eerste nieuwe single in meer dan acht jaar tijd en het is een smaakmaker voor ‘August Parker, het tiende studio-album dat zal verschijnen op 10 oktober.
Muzikaal sluit deze nieuwe single aan bij de 4AD-catalogus van de jaren’80 en ‘90 (This Mortal Coil, Cocteau Twins, ...). De opmerkelijke tweede stem op dit nummer komt van Emily Vernaillen (muzikante bij Sylvie Kreusch). Inhoudelijk en muzikaal is dit trage, rustige confessionele poëzie die de tijdgeest op een openhartige en persoonlijke manier vat. Herkenbaar en toch weer wat anders. Nog matuurder.
“Martyr” vertelt volgens Ozark Henry hoe we soms ongewild martelaar worden in een strijd die we niet (willen) voeren. En hoe we ook machteloos zijn in de strijd die we wel zouden willen voeren. Het nummer werd gemixt door Paul Geluso, bekend van zijn werk voor onder andere Sufjan Stevens.

https://www.youtube.com/watch?v=jUguZnWy8T0

Faith and the Muse was in de jaren ’90 één van de betere Amerikaanse bands in postpunk (en gothic rock). De band verkocht ook in Europa flink wat albums en kwam regelmatig op tournee en werd in Vlaanderen op handen gedragen. Ze speelden vaak, onder meer in The Steeple, de Twieoo en de Vooruit. Daarvoor zaten William Faith en Monica Richards (die we dan als ‘the muse’ mogen bestempelen) elk in een andere band. Nu de activiteiten bij Faith and the Muse op een laag pitje staan, pikt Monica Richards de draad op van Strange Boutique, haar pre-Faith and the Muse-band.
Het is niet enkel dat Fait hand the Muse op een laag pitje brandt dat meespeelt. Er is ook het overlijden van de originele Strange Boutique-gitarist. Fred Smith overleed in 2017. Als herdenking na zijn overlijden kwam de band in 2019 samen om ‘oude’ nummers te brengen. Smith werd daarbij vervangen door Dennis Kane, één van zijn poulains. Dat beviel de band zo dat er daarna nog meer Strange Boutique-concerten met Dennis Kane volgden. En nu is er dus ‘Let The Lonely Heart Sing’, een album met nieuw studiomateriaal. Het eerste in meer dan 30 jaar.
Voor de fans van het eerste uur zal het meteen duidelijk zijn dat ‘Let The Lonely Heart Sing’ een andere versie is van de band. Niet enkel is er een nieuwe gitarist, de overige bandleden zijn intussen ook een stuk ouder geworden. Tegelijk klinkt deze sound heel vertrouwd, ondanks de verschillen. Waarschijnlijk heeft Monica Richards bewust of onbewust wat kennis en ervaring uit haar Faith and the Muse-periode meegenomen in de nieuwe composities en lyrics.
Op deze nieuwe release horen we een fris postpunk-geluid met echo’s van This Mortal Coil, Cocteau Twins en Dead Can Dance. Er hangt – voor mij – ook een sluier van de jaren ’90 over het geluid en de songstructuren. Of dit nu een volbloed Strange Boutique-album is, dat laat ik aan de puristen, maar voor mij is dit een heel aangename comeback. Mysterieus en meeslepend. Donker in melodie en lyrics.
Mijn favoriete nummers op ‘Let The Lonely Heart Sing’ zijn “Twelve Chimes”, “Under Surface” en “Whistle, And I Will Come To You”. “Jet Stream” vind je enkel op de vinylversie van het album. Het is een heel degelijk nummer, maar misschien niet onmisbaar voor wie geen platenspeler meer in huis heeft.
In de Verenigde Staten zijn voor Strange Boutique alweer een paar optredens gepland. Hopelijk kunnen we deze fijne postpunkband ook in ons land eens op een podium zien.

https://strangeboutique.bandcamp.com/album/let-the-lonely-heart-sing

In 1987 bracht Simple Minds zijn eerste live-album uit: ‘Live in the City of Lights’. Opgenomen in lichtstad Parijs. De band stond toen commercieel op een hoogtepunt en een live-album was in die tijd nog niet zo vanzelfsprekend als vandaag.
In 2019 pikte de Schotse band de draad van livealbums op met ‘Live in the City of Angels’, een live-registratie uit Los Angeles die op deze site een mooie review kreeg. Simple Minds lokt nog steeds veel fans naar de arena’s, maar nieuw werk, daar zitten de fans minder op te wachten. Dus nog maar eens een live-album? Nog maar vijf, zes jaar na het vorige?
De Nederlandse fans hebben weinig te klagen. Deze muziek werd grotendeels opgenomen in diamantstad Amsterdam, in 2024. Leuk dat ze opnieuw kunnen uitpakken met een ‘city of’, maar voor de Belgische fans is dit een ontgoocheling, want onze ‘city of diamonds’ is Antwerpen en daar hebben ze op deze tournee ook gespeeld. En ‘voor het grootste deel opgenomen in Amsterdam’ is eveneens een belangrijke nuance. Voorbij de helft van het album zijn er plots zes nummers opgenomen in Leeds, Londen, Glasgow, Berlijn en Dijon. Dan voel je je als Nederlandse fan toch een beetje belazerd. Volgens een doorgaans goed ingelichte website heeft Simple Minds in Amsterdam slechts 19 nummers gespeeld (met de drum solo als nummer meegerekend) en op dit album staan er 24.
Inhoudelijk dan. De setlist-volgorde van Amsterdam wordt mooi aangehouden, ongeveer dan. Het verschil met ‘Live in the City of Angels’ is eigenlijk te verwaarlozen. Op een paar na, komen alle hits voorbij. Het andere live-album had niet “Belfast Child”, terwijl we deze keer publieksfavorieten als “Up On The Catwalk” en “Theme From Great Cities” moeten missen. Tussen beide live-albums zit enkel het studio-album ‘Direction of the Heart’, uit 2022. Dat album is slechts met twee nummers vertegenwoordigd op de nieuwe liveregistratie en dat is misschien jammer, zelfs als niemand op nieuw materiaal zit te wachten.
Van recente albums als ‘Graffiti Soul’, ‘Big Music’ of ‘Walk Between Worlds’ is er geen spoor te bekennen. Behalve de twee nummers uit ‘Direction of the Heart’ is “This Fear of Gods” uit 2002 het meest recente nummer. Terwijl een live-album nu net een mooie kans is om een paar minder bekende nummers wat meer aandacht te geven.
Gelukkig zitten er ook een paar ‘schatten’ in de nieuwe live-opnames. Iets minder bekende nummers als “Premonition”, “Sons & Fascination” en “Sweat in Bullet” verdienen zeker hun plaats op dit album. De uitvoering van alle nummers is nagenoeg vlekkeloos. Er zijn natuurlijk wel opnieuw een paar hits die door de band opgerokken worden. Voor de ene fan is dat dan zalig en een ander vindt dat nodeloos.
Een conclusie dan. Is dit een onmisbaar live-album voor wie de Simple Minds wat volgt? Wel als je er bijvoorbeeld bij was in Amsterdam. Als je al Live in the City of Angels in huis hebt en je was er niet bij in 2024 in de Ziggo Dome, dan vermoed ik dat enkel de zware fans of de verzamelaars die de collectie compleet willen hebben dit nieuwe live-album zullen aanschaffen.

https://www.youtube.com/watch?v=cvdBpMN4xxg

Gare Noir is het nieuwe project van Sam Claeys en Frits Standaert. Samen zitten ze in Red Zebra en afzonderlijk zitten/zaten ze ook nog bij onder meer Oorpool, Pesch en Der Klinke. “Lost In The System” is hun tweede single als Gare Noir.
Dit klinkt als een mix van Enzo Kreft en Kavinsky. Een zachte, slome en helende melodie van dikke lagen synth en die heel aangename stem van Sam die perfect aansluit bij de lyrics. Bij “Crossfire of Lies” probeerde dit duo wat te hard, naar mijn mening, maar hier klinkt het meer organisch en authentiek. Knap gedaan.

https://www.youtube.com/watch?v=eR3coTLTH08

Vinnum Sabbathi is een Mexicaans viertal dat instrumentale heavy rock en cosmic stoner brengt. Hun nieuwe EP heet ‘Intersatelital’. Inhoudelijk is het een ode aan de eerste Mexicaanse astronaut en aan twee satellieten die in 1985 een gigantische sprong vooruit waren voor de communicatie in Mexico.
De soundbites van astronaut Rodolfo Neri gaan voor een groot stuk aan mij voorbij omdat mijn kennis van het Spaans ontoereikend is. De introtrack is een verzameling van Neri’s uiteenzettingen en nog wat ander geluid, maar niet echt een song.
Dat zijn de twee andere nummers gelukkig wel. “Sistema de Satélites Morelos” is heel onderhoudend. Er wordt kundig gespeeld met spanningsboog, structuur en opbouw. Prima track.
“Rodolfo Neri Vela” is een ietwat grotere uitdaging, vanwege de speelduur van bijna twaalf minuten. Ik zal niet zeggen dat elke seconde van dit nummer zijn bestaansrecht onbetwistbaar verdiend heeft, maar de band heeft van dit nummer een meesterwerk gemaakt. Voor luisteraars met geduld en inlevingsvermogen, is dit best een leuk nummer.

Wie Vinnum Sabbathi live aan het werk wil zien, kan op 17 augustus afzakken naar het Omgekeerde Kruis in Merelbeke-Melle. Met support van Within A Mile (grunge/stoner/cosmic) uit Sint-Niklaas.

https://www.facebook.com/events/608211605652840
https://vinnumsabbathi.bandcamp.com/album/intersatelital

Na Hopville Records en het Britse Wax Trax-label zitten de Chiff Chaffs nu bij Pang Pang Records, het label van hun stadsgenoten Röt Stewart. ‘The Mosquito’ twijfelt met een release op 7”-vinyl en drie nummers wat tussen een EP en een single met twee B-kantjes.
Ondanks de wissel van label zitten deze grofgebekte vogels nog steeds op het kruispunt van de trashy garage, surf, rockabilly en horrorpunk. Titeltrack ‘The Mosquito’ klinkt bijzonder retro en surf-like en is instrumentaal. Heel degelijk, maar misschien ook niet bijzonder in compositie en uitvoering. “For I Am Nothing” is dan weer punky en trashy garage. Lekker opruiend en smerig, goed meebrul-refreintje. “Burn Me One Last Time” gaat op dat elan verder, broeierig en furieus, maar dan twee versnellingen trager. Dat maakt dat je de lyrics wat beter kan volgen, al zijn die nu ook weer geen topliteratuur.
Dit is een fijne release van een band die zijn eigen geluid gevonden heeft en heeft laten rijpen. En die alles in huis heeft om overal in Europa de clubs te doen vollopen.

https://chiffchaffsband.bandcamp.com/album/the-mosquito-for-i-am-nothing-burn-me-one-last-time

Is het nodig om Liliane Saint-Pierre nog voor te stellen? Kort dan. Haar eerste single bracht ze uit in 1968 en sindsdien veroverde ze podia in Vlaanderen en de buurlanden in het Nederlands, Frans, Duits en Engels. In 2024 vierde ze haar 60 jarig jubileum als artieste met een uitgebreide en steeds weer verlengde tour. In 2020 verraste ze vriend en vijand met het mooie album ‘Karma’.

Nu is er een nieuwe single. “Het Heeft Zin” is een vertaling/bewerking van “It’s A Siné, de klassieker van 80’s iconen The Pet Shop Boys.  De Nederlands tekst schreef Liliane samen met Mary Boduin (Ann Christy). Het is een vrij letterlijke vertaling, alleen de belangrijkste zin is vooral fonetisch correct maar inhoudelijk niet helemaal. Het geeft een twist aan de andere zinnen. Waar de Pet Shop Boys het hebben over hun aaneenschakeling van ‘zondes’ komt Saint-Pierre in de betekenis uit bij een disco-versie van “My Way/Comme d’habitude”. De vredesboodschap van het artwork had misschien nog wat sterker of meer letterlijk in de vertaling kunnen zitten. Nu blijf ik wat hangen bij het schakelen van innerlijke vrede naar wereldvrede. Muzikaal wordt er niets toegevoegd of weggelaten en dat is voor de ene een geruststelling en voor een ander een gemiste kans.

Het is ergens een voor de hand liggende keuze voor een cover. Zowel de Pet Shop Boys als Liliane werden willens nillens in de hoek van de LGBTQ-hoek geduwd, hoewel daar niet of niet altijd een aanleiding voor was. Bij Liliane kwam dat vooral na haar “Soldiers of Love” als Belgische inzending voor Eurosong. Bij de Pet Shop Boys zaten er altijd al subtiele verwijzingen naar geaardheid in de lyrics en zanger Neil Tennant kwam in 1994 uit de kast. Met het artwork van “Het Heeft Zin” lijkt Liliane Saint-Pierre te hinten naar een 2.0-versie van haar “Soldiers of Love”.

Hopelijk mogen we ook veronderstellen dat deze single de voorbode is van een nieuw album.

https://www.youtube.com/watch?v=_iFFlLjgXk0

Het was al even geleden dat we een release konden bespreken van Usi Es, maar op 20 juni (niet toevallig Wereldvluchtelingendag) verraste ze ons met een nieuwe single. Het nummer “Sender Unknown” gaat over hoe beelden van oorlogen en van slachtoffers op TV en de socials ons afbotten en door de herhaling ons dreigen onverschillig te laten. Esther komt niet met oplossingen, onderbouwde meningen of indrukwekkende slogans, maar wil via deze song van aan de zijlijn meegeven dat er nog meegeleefd wordt met alle ellende in de wereld.
Het is een prachtig en meeslepend nummer. Het begint fluisterend met de melancholie en Schmertz van een This Mortal Coil maar ergens halfweg laat Usi Es haar innerlijke Nick Cave of Reena Riot los, met meer volume en donkerte in de vocalen en een lichte dreiging in de pianotoetsen. In de meer theatrale outro is er plaats voor een welgemikte en weemoedige althoorn (mijn eerste gok was klarinet) over de vocalen die richting Tori Amos en Kate Bush gaan.
Ook leuk: voor de heel snelle fans was er een fysieke release op ‘glittercassette’. Voor alle minder snelle fans is er Spotify.

https://open.spotify.com/intl-fr/track/0RptsXiue3lEkIDpMa7Bsj

Asermoietuitkomt + De Stoeptegels – Nederlandstalige punk en hardcore om van te genieten
Asermoietuitkomt

Fans van Nederlandstalige punk en hardcore konden vorige zaterdag naar Eernegem voor een dubbelconcert van De Stoeptegels uit het Nederlandse Eindhoven en Asermoietuitkomt uit Heist-op-den-Berg. Twee bands die elkaar kennen en respecteren, ondanks de leeftijdsverschillen.
Toen Asermoietuitkomt in 1987 voor het eerst optrad, waren die van de Stoeptegels nog niet geboren. Voor Asermoietuitkomt begint het wat te lopen in Nederland en De Stoeptegels krijgen stilaan voet aan de grond in Vlaanderen.

De opkomst kon beter, veel beter zelfs. Waar lag het aan? Te warm? Het einde van het schooljaar dat moest gevierd worden? Of misschien was het dat The Dirty Scums (de lokale referentie inzake Nederlandstalige punk) op een flinke boogscheut een thuismatch speelden?
Belangrijker evenwel: beide bands lieten dat in de B52 allemaal niet aan hun hart komen. Alsof dat nog niet genoeg was, bleek de voorziene geluidsman opgenomen in het ziekenhuis. Ondanks zijn afwezigheid zat het geluid de hele avond gewoon goed.

De Stoeptegels zijn een relatief jonge band die hun uptempo punk afkruiden met elementen uit de metal. Ze wilden graag de avond openen hoewel dat eigenlijk andersom voorzien was. De setlist leest zanger Bas af van zijn mobieltje dat op de podiumvloer ligt. De papieren setlist is dus voorbijgestreefd, net op het moment dat die voor de fans steeds vaker de gratis trofee geworden is die ze mee naar huis willen nemen. Een klein beetje zonde maar er komt altijd een punt waarop je oude tradities moet achterlaten. Benieuwd overigens hoe lang dat mobieltje zal overleven als er eens een schoen of microstatief op landt.
De Stoeptegels houden wel van een feestje en in de B52 brengen ze een leuke selectie uit hun albums ‘Liedjes Voor Het Slapengaan’ en ‘De Titelloze Tweede’ (een albumtitel met meer dan een knipoog naar ‘De Titelloze Eerste’ van hun landgenoten De Dood). Er is ook al een derde album zo goed als klaar. Daarvan krijgt het Belgische publiek al een voorsmaakje met “Nein, Nein Nicht Tun” (ik vermoed dat dat (een stuk) in het Duits was) en “Te Groot Is Ook Niet Mooi” (een nummer over zelfoverschatting?). De band heeft overigens een flinke grabbelton met ideetjes voor nieuwe nummers die dan vaak pas in de studio uitgewerkt worden tot een volledige track. Op de stoep van de B52 wordt het idee geboren voor een nummer over Poolse bouwvakkers, waarbij alleen al de Google Translate van de werktitel voor hilariteit zorgt en er meteen al wilde plannen gesmeed worden voor een Poolse tournee. Als die song een album haalt, zal de album-teller al minstens op 4 staan.
De Stoeptegels staan op het podium in het plunje van wegenwerkers en dat extra laagje textiel van hun veiligheidshesjes helpt natuurlijk niet in de zo al bloedhete B52. Wel goed dat ze ondanks alles vasthouden aan dat concept, zelfs voor weinig publiek. Bas praat de set netjes aan elkaar en de band speelt retestrak. Hoogtepunten van de Stoeptegels-set? Zo zijn er wel wat. De grafgrunt in “Tex-Mex Grindpunk Massacre”, “Pablo’s IJscobar”, het superagressieve “Tand Door Je Lip”, het opmerkelijke “AltF4” (met een mix van soundsystem-reggae en grindcore), “Hoofdluizen Piemelkaas” (op de tonen van het kinderliedje “Hoofd Schouders, Knie en Teen”?) en “Cowboys From Helmond”. De Stoeptegels zijn een prima live-band, bewijzen ze nogmaals in de B52.

Asermoietuitkomt houdt ook wel van een grapje. In de Stoeptegels-set zat er tussen elke track wel een opmerking over de hitte in het zaaltje. Na amper twee nummers in de Asermoietuitkomt-set moet zanger Ronny al een badhanddoek inzetten om het zweet op zijn kale knikker te drogen, met de plagerige opmerking “Warm? Ik vind dat die Stoeptegels overdrijven”. Deze Belgische band met grappige teksten in het Nederlands bestaat sinds 1987 en maakte rond 2020 zijn comeback na een lange pauze. Sindsdien zijn er drie full albums uit die de basis vormen voor de set in de B52: ‘Welle Zen terug’, ‘Onkruid Vergaat Niet’ en ‘Miauw’. Van de democassette uit de begindagen haalde geen enkel nummer de set. Die set had er (volgens de papieren (!) setlist) een van 20 nummers kunnen zijn, maar Ronny slaat er een paar over, uit ademnood van het publiek en hemzelf.
De communicatie met het publiek verloopt niet altijd vlot. Heist-op-den-Berg blijkt toch op een ander continent te liggen dan Eernegem. Een West-Vlaamse fan komt naar het podium voor een verzoeknummer en bijna wordt een tolk opgetrommeld als plots duidelijk wordt dat het gaat over “Boerderie”, van Belgian Asociality. De vergelijking tussen Asermoietuitkomt en Belgian Asociality ligt voor de hand. Het zijn zo goed als generatie-, genre- en streekgenoten en ze hebben beiden grappige teksten in het Nederlands. Ronny trakteert de fan gewillig op een paar strofes van de song, maar het hele nummer kent hij niet zomaar uit het hoofd.
Hoogtepunten waren er ook bij Asermoietuitkomt genoeg: “Liegeneer”, “Onkruid”, “De Poes” en “Duisternis” (zonder de backing vocals van Jeroen van Fleddy Melculy). De avond werd in stijl afgesloten met het laatste nummer van het voorlopig laatste album (‘Miauw’): “Laat Mij Nu Gerust”, met het door de ‘hele’ zaal meegebrulde refrein: Laat mij nu gerust, Ik drink Karmelieten, Ik probeer gewoon van mijn leven te genieten. Daarmee is het laatste restje zuurstof in de B52 opgebruikt en sleept iedereen zich via de merch naar de uitgang.

De Stoeptegels en Asermoietuitkomt zorgden voor een leuke avond die een talrijker publiek verdiend had. Er komen vast nog genoeg andere avonden waarop ze dat nog eens zullen overdoen.

Organisatie: Club B52, Eernegem

Bij de Canadese doommetalband Witchrot is zangeres Lea de centrale spil. Muzikaal staat deze band als een huis met dikke funderingen, met sferische doom die wordt verrijkt met psychedelische blues en heavy sludge, maar de saus over elke song komt van Lea. Zij huilt, schreeuwt, krijst en spuwt tot elke track een occult laagje gekregen heeft.

Soul Cellar is het tweede studio-album van Witchrot, maar er waren eerder ook al een EP, een live-album en een handvol singles losgelaten op de wereld. Elke song op dit album lijkt de soundtrack van een horrorfilm. Als er een hel bestaat, dan blaast deze muziek daar gegarandeerd door de luidsprekers. Maar ook voor de levenden is dit een leuk album, zelfs zonder je ziel aan de duivel te verkopen. In vergelijking met het oudere werk is er op dit album meer plaats voor melodie, en voor zuinig wat synths die de huiveringwekkende sfeer nog wat extra in de verf zetten.

“Die Alone” begint met pompende, swampy psychedelische rock. Deze song wordt dan het hoofd afgebeten, waarna ritmeloze atmosferische doom de overhand krijgt en tegen het einde van de track is het afgebeten hoofd alweer aangegroeid met nieuwe psychrock. “Spineless” is een leuke track met de gitaren die vooral stuwen en duwen. Titeltrack “Soul Cellar” krijgt ruim acht minuten aangemeten. Het duurt op dit nummer wel even voor de hele heksenketel aan het kookpunt komt. Een paar gitaarsolo’s die dwars op het tempo staan moeten een gevoel van verwarring oproepen, maar sommigen zullen daardoor misschien net deze track willen doorspoelen.
De leukste stukken zitten voor mij aan het begin van het album, met “Possession Deepens” (met een lange, softe aanloop) en “Tombstoned”. “Throat Cutter”, de derde van bij het begin, begint als een duivelsuitdrijving of duivelsoproeping die zijn gelijke niet kent in de occulte metal. Wat een intensiteit. Die spanning kan Witchrot evenwel niet de hele song aanhouden.

Als je van occulte doom houdt en je kan vocaal wel wat aan, geef deze Canadezen dan een kans. Wil je hen ook eens live checken, dan kan je op 13 augustus naar Antwerp Music City. Dat is na Amsterdam de tweede halte van de Europese tournee van Witchrot.

https://www.youtube.com/watch?v=JMcJ5_sa0g4