Ken Weckhuysen kennen we inmiddels als de oprichter van de Belgische powermetalband Dhalya waarvan we al de veelbelovende demotracks mochten horen. Behalve voor powermetal heeft Ken ook een passie voor hardrock en hairmetal uit de jaren ’80 en in dat genre heeft hij een eerste single uitgebracht.
‘1986’ is als songtitel een verwijzing naar de typische pedal note riffs van die tijd. Denk aan een instrumentale versie van Scorpions, Van Halen, Lynch Mob, Dokken en Mötley Crüe en dan zit je al op het goede spoor. In dat tijdvak had je nog echte gitaarhelden die een song konden schrijven zonder lyrics en die hun snaren lieten praten/zingen: Joe Satriani, Carlos Santana, Mike Oldfield, … een ambacht dat vandaag nauwelijks nog beoefend wordt, ook al maakt de hardrock van die periode nu opnieuw opgang. In eigen land hebben we bijvoorbeeld Cardinal en Mr Myst die hier de nieuwe vaandeldragers zijn, maar dan met een volledige band en met vocalen. Internationaal heb je dan onder meer Big Red Fire Truck en dergelijke.
Deze “1986” is een feest voor wie houdt van de hardrock van de eerder aangehaalde bands. Wie kan genieten van een stevige melodielijn en lange agressieve solo’s, is hier aan het juiste adres. Hoe goed de gitaarpartijen ook zijn, Ken kan niet verstoppen dat dit een eenmansprojectje is. De bas- en drumpartijen zijn bijvoorbeeld wel heel basic. Met wat extra variatie daarin, kan hij zichzelf een springplank bieden om op gitaar nog ‘verder’ te springen.
“1986” is een mooi begin en we zijn benieuwd waar dit naartoe kan leiden. Een EP? Een tweede band voor Ken naast Dhalya? Uitgenodigd worden op albums van andere bands en artiesten? Alle pistes liggen nog open.

https://music.youtube.com/watch?v=JwKtUs7nVK4

Little Seeker is een indiefolkband opgericht in 2023 door Eliseo Renteria, een singer-songwriter uit Argentinië die nu in Antwerpen woont. Hun muziek combineert traditionele ritmes en instrumentatie uit Renteria's geboorteplaats met een hedendaags geluid. De teksten zijn geïnspireerd door het boek “The Power is Now” van de Duitse auteur Eckhart Tolle, een autoriteit op het vlak van spiritualiteit.
Met zijn betoverende harmonieën en onderhuidse exotische invloeden doet Little Seeker wat denken aan Gabriel Rios. Deze band heeft hetzelfde talent om ons als luisteraar te betoveren met mysterieuze, dromerige harmonieën.
Renteria woont sinds 2015 in Antwerpen en is voormalig leerling van de befaamde componist Wim Henderickx die in 2022 overleed. Little Seeker combineert folk, rock en experimentele genres om persoonlijke transformatie te inspireren. Je voelt zowel melancholie als een zekere hoop in deze song.
Begin 2024 verschijnt er van Little Seeker de EP ‘Sirens’ met behalve deze veelbelovende single nog drie songs. Daar kijken wij alvast naar uit.
https://www.youtube.com/watch?v=lgCANVWlQXc

Ann Van der Plaetsen bracht in 2019 een CD uit met twaalf Nederlandstalige liedjes en één Franstalig nummer en nu verschijnt van haar een tweede album, ‘La Via En Rose, La Vie En Bleu”. Deze keer volledig in het Frans, op een halve zin na.
Ann heeft een aangename, heldere en hoge zangstem. Denk aan Clannad en Enya, maar dan muzikaal eerder in de richting van singer-songwriter, folk en chanson. Ook voor dit tweede album begeleidt Ann zichzelf op gitaar en klarinet. Johan Engels (van rockband Reno van lang geleden) was deze keer de producer. Op het vorige album was dat nog Erwin Libbrecht (van Kadril).
Ann volgde een traditionele muziekopleiding met notenleer en pianolessen. Ze was leerkracht Frans, maar na een lange hospitalisatie moest ze met vervroegd pensioen gaan. Haar muziek houdt haar recht en daar legt ze nu de focus op. Ze componeerde alle nummers zelf en schreef alle teksten.
“Petite maman” was op haar eerste album het enige Franstalige nummer en omdat dat zoveel bijval kreeg, heeft ze het hernomen voor dit album. Het is een ingetogen en hartbrekend adieu aan haar dementerende moeder, zoals “Ma Voisine Préférée” een vrolijk en onstuimig afscheid is van haar geliefde buurvrouw. “Alzheimer/Le Mirroir Etrange” is duidelijk inzake thematiek.
Afscheid, de dood, verlies, … vormen de rode draad doorheen dit album. Maar ze worden ook gecounterd door meer lichtvoetige deuntjes. “Moi, Je Dis Non A La Guerre” is een ietwat naïef en upbeat anti-oorlogslied. “La Cigalle Et La Fourmi is uiteraard geïnspireerd door de fabel van La Fontaine.
“La Belle Au (Chaumont-Le-) Bois is een eresaluut naar Willem Vermandere, één van haar grote voorbeelden. Chaumont-Le-Bois komt voor in “La Belle Rosselle” van Vermandere en het dorpje bestaat ook echt, in de Bourgogne. Ann wordt er regelmatig gevraagd wordt voor optredens en in de outro van dit nummer hoor je de klokken van het Franse kerkje luiden.
Mijn persoonlijke favorieten op ‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ zijn het walsende “Ne T’en Fais Pas”, het romantische “J’ai Envie De Vous Amuser”, het intrigerende “Ce N’est Pas Le Cadeau, C’est Le Plaisir D’offrir” en het louterende en zalvende “Petite Maman”.
‘La Vie En Rose, La Vie En Bleu’ klinkt een stuk authentieker, persoonlijker en sterker dan het eerdere album in het Nederlands. Ann heeft op dit album duidelijk haar stem, haar toon en haar ritme gevonden. Misschien zal niet iedereen enthousiast worden van haar luisterliedjes, maar wie de deur openzet om zich te laten meeslepen en betoveren, krijgt daar heel wat voor terug.

Grindpad is een Nederlandse thrashmetalband die al een hele tijd aan de weg timmert. Na vier EP’s kwamen ze in 2020 met hun eerste full album ‘Violence’. Hun nieuwe release, ‘Finger Collector Crew’, is nu opnieuw een EP. Maar als je die als vinyl aanschaft, krijg je er op de B-kant één van de oude EP’s bij.
In België is Grindpad nog niet bekend, maar ze speelden behalve in hun thuisland ook al in Frankrijk en Tsjechië. ‘Finger Collector Crew’ is hun eerste release met de nieuwe drummer Max Hendriks (Inferum, Black Rabbit, …), maar wel met de vertrouwde artwork-leverancier Ed Repka (After All, Agent Steel, Megadeth, …). Mooi artwork, alleen jammer dat er wel handen, maar geen vingers worden afgehakt of verzameld.
De producer van deze release was Erwin Hermsen (Cliteater, Dead Head, Cirith Gorgor, Hooded Priest, …). De nieuwe drummer doet het prima op deze opnames en voorts klinkt Grindpad zoals ze altijd al een beetje geklonken hebben: rauw agressief shreddend, snel en zonder compromissen. Het haaien-thema is na drie releases het vaste handelsmerk geworden van Grindpad, zowel in het artwork als in de lyrics.
De eerste track is “A.M.D.”, wat de afkorting is van All Must Die. Met een pittig tempo, grunts die makkelijk te volgen zijn en agressieve riffs en solo’s. Deze opener duurt maar een paar seconden langer dan 2 minuten, maar aan dat energielevel is dat een uitstekende binnenkomer.
“Santa Cruz (Sharkbite Part 2)” is het vervolg op “Sharkbite” van de gelijknamige EP uit 2017. En dat is de oude EP die je er op de vinyl bijkrijgt. Een leuk brugje dat Grindpad zo maakt en voorts ook best een fijne track, met zelfs kort een stukje surfgitaar erin.
“Yakuza Finger Collector Crew” heeft als intro een voice over die verduidelijkt dat de yakuza de maffia van Japan is. Misschien wat overbodig als informatie en met die voice over waren er nog veel meer en interessantere mogelijkheden. Het is heerlijk rammen, shredden en beuken op deze track.
“AO Godverdomme” is een cover van De Woanzin, een inmiddels gesplitte band uit dezelfde stad als Grindpad. Een track in het Nederlands dus, wat wel een leuke variatie is. En de track eindigt met de melding dat je Grindpad in het Nederlands mag uitspreken (zoals een kiezelpad dus) en niet in het Engels (wat dan grindpath of zo zou moeten zijn). Tot dan de meest agressieve track van deze EP.
De Anthrax-cover “Gung Ho” begint met een gitaarversie van een stukje marsmuziek of traditional om dan al snel over het kookpunt te gaan met een spervuur van drums, gitaren en militante hardcore-koortjes. Als deze track op concerten niet voor blauwe plekken en schaafwonden zorgt in de moshpit zorgt, dan weet ik het ook niet meer.
Wel opletten dat je daarbij geen vingers verliest.

Dat de Waalse instrumentale postmetalband Grand Aquila onderdak zou vinden bij dunk!records was makkelijk te voorspellen. Drie van de vier muzikanten in deze band speelden eerder in bands die al albums op dat toonaangevende label uit Zottegem uitbrachten (Terraformer, Ilydaen). Voor de mix deed deze band ook nog eens een beroep op de Duitser Tobias Stieler, die eerder al hetzelfde deed voor dunk!-bands bands als Stories From The Lost, [ B O L T ], Mantis en Celestial Wolves. Grand Aquila bracht Vestiges zelf digitaal uit op Bandcamp, maar de release op vinyl koop je dus via dunk!.

Grand Aquila brengt instrumentale postmetal en dan liggen de vergelijkingen voor de hand. Turpentine Valley op hetzelfde dunk!records is de meest voor de hand liggende referentie. Niet enkel omdat die ook instrumentale postmetal brengen, maar ze delen ook nog eens dezelfde donkere gelaagdheid, hetzelfde spel met opbouw en intensiteit, dezelfde invloeden van blackmetal tot het donkerste van de jaren ’80, … Voorts grijpt deze Waalse band terug naar voor het genre klassieke inspiratiebronnen als Russian Circles, Cult Of Luna, Pelican en Tool.
Lange tracks, minutieus uitgewerkt en opgebouwd en soms progressieve structuren, veel tempowisselingen, een mix van atmosferische rustpunten en harde mantra’s, spelen met intensiteit en spanningsboog, …
Dit is instrumentale postmetal volgens het boekje. De beste tracks voor mij zijn “Concarnatio” en “Corruptio”.

https://grandaquila.bandcamp.com/album/vestiges 

Three Times Royal, dat is de nieuwe Amerikaanse band met de Nederlandse zangeres Iris Goessens die we nog kennen als frontvrouw van de Belgische band Spoil Engine. Three Times Royal heeft de nieuwe single “Wildfire” uit. 
Deze nieuwe single combineert de vertrouwde metalcore van deze band met een heel filmische sound en gaat over een liefde die op het punt staat om compleet weggevaagd te worden. De productie was in handen van Nederlande Chris Twiest (Crisis Theory, Convoke, …) en er is een leuke gastbijdrage van Danny da Costa.
De aanpak met de cinematografische, bijna symfonische muzikale elementen is verfrissend voor een genre als metalcore, waar de focus doorgaans toch vooral op agressie en snelheid ligt. Het geeft deze track een larger than life-vibe.

https://www.youtube.com/watch?v=8BIdVoKonbY&t=81s

Augustijn - Augustijn heeft het Sportpaleis niet nodig

De Amberhoeve is vooral een bed & breakfast en bij uitzondering ook al eens een concertzaaltje. Augustijn kwam er al een tweede keer langs voor een intiem concert met niet meer dan enkele tientallen mensen in het publiek. We zouden graag zien dat deze sympathieke en te bescheiden artiest voor grotere zalen kan spelen, maar zo op bijna-huiskamerniveau kunnen we ten volle van zijn muziek en geniale teksten genieten.

We krijgen in Schorisse een avondvullend programma zonder support, maar met een pauze. Zoals ze dat in de culturele centra soms doen. Augustijn begint met de opmerking dat hij via familie verbonden is met het dorpje in de Vlaamse Ardennen en dat levert meteen enkele bonuspunten op bij het publiek. Hij begeleidt zichzelf op synths met meestal fluweelzachte toetsen en dat maakt het allemaal nog gezelliger. Augustijn bestaat ook als trio, en dat willen we ook zeker eens beleven, maar omdat Augustijn’s liedjes heel vaak ‘klein’ gearrangeerd zijn, is deze setting top.
Hij begint zijn set met niet voor de hand liggende nummers, die telkens kort met wat humor worden aangekondigd. Uit zijn vier albums kiest Augustijn voor rustige nummers, vaak met een knipoog of met een dubbele laag: “Fragile”, “Noois Content”, “Zin”.
In “Misschien” geeft hij aan dat een podium bij hem voor black-outs en gestotter zorgt, maar in Schorisse valt dat bijzonder goed mee. Heel leuk is zijn stoute West-Vlaamse vertaling van “Common People” van Pulp. Typisch zo’n Engelstalig nummer dat wel catchy klinkt op de radio, maar waarvan maar weinigen stil hebben gestaan bij de betekenis van de lyrics.
In “Geliek” haalt hij uit naar mensen die op social media zichzelf een wetenschapper wanen in disciplines die steeds wisselen volgens de meest recente nieuwsflits. Het eerste deel van de set wordt afgesloten met “Ja Santé”, een vrolijke meezinger waarin Augustijn zijn liefde betuigt voor allerlei merken bier, inclusief het Augustijn-bier.
De tweede helft van deze wedstrijd wordt ingezet met “Mijn Land”, een cover van wat Augustijn een ‘collega-Vermandere’ noemt. De verschillen tussen de Vermandere’s vallen op: ander timbre, ander bereik en volume, andere stemtechniek, … Wel diezelfde kunde om van iets kleins en persoonlijks een verhaal met een veel grotere draagwijdte te maken. De collega-Vermandere komt nog een paar keer langs. In “Schermtje” zit een zinnetje dat verwijst naar zijn grootste hit “Lat Mi Mar Lopen”. “In De Schouwte” gaat over hoe moeilijk het is om beter te doen dan een bekende vader. Een nummer dat zich – met meer humor – kan meten met “De Wedstrijd” van Bram Vermeulen.
Er zit best wel wat humor in de liedjes van Augustijn, maar hij gaat de moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Samen met Peter Slabbynck van Red Zebra vertimmerde hij “Living Room” naar “Ossan Zeer”, een nummer over chronische pijn. “Een Klein Gebaar” gaat dan weer over afscheid moeten nemen van een goede vriend, terwijl “Gie En Ik” zout in de wonde strooit van een onbeantwoorde tienerverliefdheid.
Tijdens “Bucketlist” mijmert Augustijn over allerlei dingen die hij waarschijnlijk nooit zal doen, zoals het Sportpaleis uitverkopen. Nochtans heeft hij genoeg goeie muziek en charisma om een zaal mee te laten zingen (op “Goa Je Nie Mee” en “Godverdomme Joat”).
Wij houden vooral van authenticiteit van Augustijn, die misschien verloren zou gaan in de toeters en bellen die zouden toegevoegd worden in de Antwerpse rocktempel.
Ook over authenticiteit ging het in het enige bisnummer van de avond: “Echt Plastiek”. Laat dat Sportpaleis maar aan de Regi’s en Clouseau’s van deze wereld.

Organisatie: Amberhoeve, Schorisse (Maarkedal)

Star Industry - Feest met onverwoestbare klassiekers
Star Industry + Next! + The Dirty Scums

In de Asgaard in Gent staat doorgaans metal op het programma, maar vorige zaterdag stond er een mix van punk en gothic/wave op de affiche, met drie bands die elk een bijzonder verhaal hebben.

De West-Vlaamse punkband The Dirty Scums bestaan al sinds 1981 en zijn daarmee zowat generatiegenoten van The Kids en Red Zebra, twee bands die ook nog steeds actief zijn. The Dirty Scums hebben in de Belgische punkscène een goede reputatie, maar daarbuiten hebben ze de voorbije 40 jaar misschien minder fans gemaakt.
Bij de start van hun optreden in de Asgaard zijn maar een handvol fans van de band opgedaagd in een shirt van de Scums. Ze zijn met te weinig, niet meer van de jongste en misschien ook niet enthousiast genoeg voor een onstuimige pogo. Zanger-gitarist Dirty Pik geeft wel het volle pond, maar legt zich al snel neer bij het feit dat dit voor The Dirty niet de meest gedenkwaardige avond zal worden.
De set is een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met onder meer een ode aan Debbie Harry (van Blondie) en een sneer aan de toenmalige eerste minister Wilfried Martens (“Martens, Jij Ouwe Rukker”).
Het leukste moment bij The Dirty Scums is als het trio elk een bouwvakkershelm opzet en hun versie brengen van het Bob De Bouwer-lied, met als refrein ‘Gaan We Eentje Drinken? Nou En Of!’. Na de reguliere set gaan The Dirty Scums gretig in op de vraag voor een toegift. Het trio perst er in een rotvaart nog drie nummers uit, met onder meer het hilarische nummer “Joat” (Ja in het West-Vlaams).
The Dirty Scums verdienen respect voor wat ze al gepresteerd hebben, maar dit concert in de Asgaard voegt weinig toe aan hun palmares.

Next! kwam al eens eerder aan bod op deze site. Deze ook al West-Vlaamse band begon als coverband met een voorliefde voor new wave-hits en vervelde van daar uit naar een band met eigen nummers die nog wel wortels hebben in de postpunk en punk van de jaren ’80.
Met hun Ramones-cover “Blitzkrieg Bop” als eerste in de setlist rapen die van Next! de cover-punten op die The Dirty Scums hebben laten liggen. De andere covers die nog op de setlist prijken zijn “Modern Dance” van The Definitivos (doet jammerlijk geen belletje rinkelen bij het Gentse publiek) en “Living Room” van Red Zebra. Bij die laatste gaat het dak er wel af.
“Nude As The News” is een cover van Cat Power en sluit dus minder aan op de roots van deze band. Het is niet zo’n heel bekend nummer. Het is wel het nummer waarop zangeres Saskia haar visitekaartje afgeeft: wat een stem, wat een performance, …
Het is twee jaar geleden dat ik Next! live zag en wat een progressie heeft zij gemaakt. Vroeger stond ze op het podium met een houding van ‘ik sta hier ook maar omdat ik een te grote mond heb opgezet op café’ terwijl ze vandaag echt een frontvrouw is die terecht met bijna alle aandacht gaat lopen.
Bijna alle aandacht, want bij Next! zijn ze met z’n zessen en dan nog netjes gender-gelijk verdeeld met de helft vrouwen en de helft mannen. Een klassieke rockband-bezetting met wel twee gitaristen en dan nog een saxofonist. Vooral die laatste drie maken dat het geluid van deze band soms heel vol zit en dat elk podium bij voorbaat te klein is om iedereen zijn moment in de spotlights te gunnen. Next! was er in de Asgaard op gebrand om alle nummers van hun eerste release (op cassette!) te spelen en daarvan onthouden we vooral “Greedy”, “Lovesong” (geen cover van the Cure) en “War” als hoogtepunten.
Net als The Dirty Scums eerder eigent ook Next! zichzelf nogal vlot een bisronde toe en daarin brengen ze hun versie van “Bad Reputation” van Joan Jett & The Blackhearts.
Next! kan nog wat groeien in hun eigen nummers en moet wat meer ‘lucht’ brengen in hun sound, maar dit is een band met een mooie toekomst voor zich.

De Limburgse gothic rockband Star Industry is de headliner van de avond in Gent. Deze band kende zijn hoogtepunt op het einde van de jaren ’90 met hun radiohit “Nineties” (op StuBru) en daarna volgden erkenning en concerten en festivals in het buitenland. Ze haalden de mosterd bij The Mission en de Sisters Of Mercy. Heel productief zijn ze niet. Doorgaans zit er minstens vijf jaar tussen elke albumrelease en sinds ‘The Renegade’ uit 2015 heeft Star Industry geen nieuw studiowerk meer uitgebracht.
In de set in Gent zaten ook nog altijd geen nieuwe nummers. Wel kregen we een mooie doorsnede van hun muzikale erfenis. Het Gentse publiek reageerde met het grootste enthousiasme op het oudste werk (“Ceremonial”, “Be Real”, “Sodium Haze”, …) en de Asgaard ontplofte als “Nineties” werd ingezet. Het publiek was al behoorlijk enthousiast maar bij dit nummer ging elke vleermuis aan het dansen.
Star Industry nam al mooie covers op van onder meer Depeche Mode en Roxette, maar in Gent brachten ze een compleet herwerkte versie van “Eleanor Rigby” van The Beatles. En in “Sodium Haze” werden ook nog een paar zinnen gezongen van the Eurythmics (uit “Here Comes The Rain Again”).
Ook deze band ging niet naar huis zonder een toegift en daarna was het aanschuiven aan de merch-stand. Star Industry bracht in de Asgaard een mooi opgebouwde set met veel vaste waarden en weinig verrassingen. Ze kunnen nog altijd teren op hun oudste materiaal, maar nieuw werk is zeker welkom.

Organisatie: EGW-Rock & ENG

Godiva en FleXanT - Fijne ontdekking en herontdekking in deathmetal

Godiva kennen wij vooral als merk van pralines. Die merknaam verwijst evenwel naar de legende van Lady Godiva en die legende was de inspiratie voor de bandnaam van een Portugese band. Godiva kwam zopas voor twee avonden naar Vlaanderen. We hadden voor hun concert in café Hell in Diest kunnen kiezen, maar als je dan de optie hebt om ze op een vrijdag de dertiende te gaan zien, dan laat je die kans niet liggen. En zo konden we ook kennismaken met het herrezen FleXanT.

De Vlaamse deathmetalband FleXanT bestaat al sinds 2008 maar bij de oprichting van deze band had elk lid al wat bagage in de rugzak. Hun debuut was ‘Dark Side Of Humanity’ en dat kwam in 2012 uit. Er volgden daarna wat bezettingswissels waardoor het inzake releases bij dat ene album bleef, maar sinds enkele jaren is er nu opnieuw een vaste line-up en speelt deze band een goede reputatie bij elkaar. Er is nu een deal met het label van Gio Smet, dat voortaan ook de optredens van deze band regelt. Het is lang geleden dat de toekomst er voor FleXanT er nog zo rooskleurig uitzag.
FleXanT-zanger Robin (Animal) kwam aan de start op halve vocale kracht door een hardnekkige bronchitis. Hij begon dan ook ‘rustig’ gruntend aan zijn set en gaandeweg bleek er nog genoeg profiel op de stembanden te zitten om naar het einde van de set toch gewoon voluit te gaan. Ook een paar slokken van een flesje hoestsiroop en de reacties van het publiek gaven hem vocaal vleugels. Robin moet het overigens niet enkel hebben van zijn volume of bereik. Hij verleidt het publiek net zo goed met zijn charisma en podiumprésence.
Voor we FleXanT herleiden tot de vocalist: wat een machtige band. Massa’s ervaring en talent, en dan ook nog eens met de juiste stoere poses. De set in Eernegem werd retestrak gespeeld, ondanks de soms heel muzikaal-technisch uitdagende stukken. Opzwepende melodische stukken werden netjes afgewisseld met agressieve, death-thrash. En wat een gretigheid ook, bij alle bandleden. De set in Eernegem was een mix van nummers uit ‘Dark Side Of Humanity’ en nieuw werk. De nieuwe nummers wisten ons makkelijk te overtuigen. “Medusa Flower”, “My Last Will” en “Bloody Photographer” zijn van het beste dat we van FleXanT al gehoord hebben. De band kreeg verdiend een toegift en dat was “Until The End Comes”.
Ruin / Forecast Of A Broken Dream . This Fuckin’ Life / Demons Of The Soul / What About The Right Things / Medusa’s Flower / Demolition Tale / My Last Will / Bloody Photographer / Rubbish / Pain // Until The End Comes

Ook Godiva kwam in de B52 niet op volle kracht aan de start: de bassist was niet mee op deze korte tournee en dan liet ook nog eens de sample-machine het afweten. Niet leuk en toch liet het viertal daar weinig van merken. Het maakt dat we van de symfonische elementen in Godiva’s deathmetal weinig hebben meegekregen. Zonder die samples klinkt Godiva als een mix van gothic en groovy melodeath.
De zanger en de twee gitaristen hebben strakke lederen jassen aan en hebben een eigen make-up-patroon op hun gezicht. Vooral zanger Pedro en gitarist André houden van de aandacht van de fotografen en filmende fans en zetten ondertussen ook nog eens een strakke set neer. Van hun dit jaar uitgebrachte album ‘Hubris’ hebben ze enkel de titeltrack niet gespeeld. De enige ‘oude’ track was er in de toegift (“Oblivion”). De tracks waar wij het hardst van onder de indruk waren, zijn “Black Mirror”, “The Meaning Of Life” en “Media God”.
Godiva heeft muzikaal en visueel een heel eigen gezicht, bovenop een brandende ambitie, en dat laatste ondanks de vele jaren die ze al op de teller hebben. Dit is een band die we hier wel eens vaker aan het werk willen zien.
Black Mirror / Faceless / The Meaning Of Life / Dawn / Empty Coil / Media God / Godspell / All Seeing Eye // Oblivion

Organisatie: B52, Eernegem

The Wreckery is terug! The Wreckery was de Australische postpunkband die Hugo Race en Ed Clayton-Jones in de jaren ’80 oprichtten nadat ze samen met Nick Cave op tournee geweest waren. Het was een donkere, helse rit, met naar verluidt flink wat drugs en wervelende concerten. Hun meesterwerk was het album ‘Laying Down Law’ en daarna ging de stekker er uit.
Na een paar reünieconcerten in 2008 is er nu plots nieuw werk. De single “Smack Me Down” is de voorbode van het album ‘Fake Is Forever’ en man, wat is deze single goed. Morphine meets Tragically Hip in een stuwend, donker postpunkjasje. Hebben we het al gezegd? The Wreckery staat er weer!

https://www.youtube.com/watch?v=UquoRSUW9FQ