Na het eerder dit jaar uitgebrachte "Ever Since I Got To This Town" komt Vito, de Gentse band rond Vito Dhaenens, met een wel heel zomerse single. "Come See Me Again" opent vrolijk en vrijblijvend, als een beetje lo-fi-Beach Boys, om zich dan te ontpoppen tot een kruising tussen Tom Petty en The War On Drugs.

Deze nieuwe single klinkt meer dan de vorige als een rockband met een basisopstelling (gitaar, bas, drum) en met de toetsen helemaal op de voorgrond. Voor een goede rocksong zal er altijd wel een publiek blijven bestaan. De band herkent in het eigen repertoire een song met hit-potentieel en met een zanger met een aangenaam en heel herkenbaar stemgeluid als Vito Dhaenens zitten ze gebeiteld. Het geheime wapen van “Come See Me Again” is zonder meer de raak gekozen klank die de toetsenist uit zijn instrument tovert.

Deze single brengen ze overigens ook in hun Vinyly Live Session (te vinden op YouTube).

Laat deze Vito nog maar wat van die prachtige singles opnemen vóór ze aan een volledig album beginnen.

Butsenzeller is het alter ego van Geert Budts, drummer bij bands als DAAU, Kapitein Winokio, Dottir Slonze, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen, … Budts is daarnaast ook dj en producer. Als Butsenzeller heeft hij zopas een EP uitgebracht met anarchistische jazz met een rebelse punk-attitude.

“Voteshutupworkconsume” is Budts’ versie van de klassieker “Birth School Work Death” van The Godfathers, maar dan met een eigentijds industrial-jazz-sausje. Op deze track krijgt Budts het gezelschap van Fred Angst van Aroma Di Amore. “Isabel” is dan weer eerder lo-fi rock, een beetje Beck en Eels.

Titeltrack “Half A Century” is niet voor één gat te vangen: jazz meets Eno en Pascal Deweze, met nog wat outer space-toetsen en onderkoelde en ondergesneeuwde vocalen. Intrigerend en ear candy voor de doorwinterde fan van experimentele muziek.

De Gentse band The Leslies bracht met "Hungry" zijn eerste officiële single uit, geproduced door Pascal Deweze. Op "Hungry" hoor je heel wat ritmes die tegen elkaar op gaan en die de luisteraar constant op het verkeerde dansbeen zetten. Het klinkt zomers, etherisch-smooth en laid back/loom. Denk aan een gepolijste versie van Beck, Eels, Django Django of Björk. In eigen land zijn er raakpunten met (uiteraard) Pascal Deweze, Beech, LR Flores, School Is Cool, Fortress, Balthazar, SX en Oscar & The Wolf.

Het parcours van The Leslies – Jan Marcoen (zang en gitaar, ook bij Lil Dix), Koen De Gussem (zang, gitaar, toetsen, Delta Crash), Jannes Van Houcke (bas, Dorian & The Grays) en Niels Francois (drum, the Grassroots Movements) – bestaat uit passages bij Oost.Best, Jonge Wolven, De Beloften. The Leslies kleuren naar eigen zeggen buiten de lijnen van klassieke pop door invloeden van lo-fi en psychedelica toe te voegen.

Uma Chine (ofwel Human Machine) heeft zopas zijn debuutsingle uitgebracht bij Starman Records. Uma Chine is het geesteskind van Nele De Gussem. Die kan je nog kennen van Future Old People Are Wizards, Billie King, Kales Guitar Quartet of Maya’s Moving Castle. Voorts bestaat de band o.m. uit twee zusjes van de band Binti, Simon Raman van de band Raman, Nils Vermeulen van de Laughing Bastards en Koen Quintyn van St Grandson.

Als Uma Chine brengen De Gussem en de rest van de band zomerse, psychedelische elektronoisepop met tientallen laagjes bovenop elkaar. Dat is misschien een lange definitie, maar elk van die elementen zit in “Screens”. Deze single is onbeschaamd dromerig en vrolijk, licht dansbaar en licht psychedelisch, maar dan op een elektro-vibe. Er zit ook wat tegendraadse 4AD-pop uit de jaren ’90 in, denk daarbij aan This Mortal Coil, en wat Beach House, Pauwel De Meyer en Nova Flares.

De band werkt momenteel aan het debuutalbum, dat begin volgend jaar zou moeten uitkomen. Daar kijken wij alvast hard naar uit, maar intussen staat deze “Screens” al op repeat voor onze soundtrack van de zomer.

De Mad Caddies hebben een coveralbum gemaakt. Doorgaans brengen deze Caddies een mix van ska en punkrock, maar nu kozen ze consequent voor reggae/ska/rocksteady-versies van punkrocksongs van andere bands. Op zich een leuk concept, maar het is jammer dat ze niet ook hun reggae/ska/rocksteady-inspiratiebronnen meegenomen hebben. Of het zou moeten zijn dat hun volgende (cover)album er een is met punkrockversies van reggae-songs.

Het bekendste nummer dat de Mad Caddies aangepakt hebben, is “Sorrow” van Bad Religion. Nog bekende bands van wie ze een track geleend hebben, zijn o.m. Green Day, Rancid, NOFX en de Misfits van Glenn Danzig. Ze duiken ook dieper de underground in met Propagandhi, No Use For A Name, Bracket, Against Me! en Snuff.

De wel heel brave versie van “Sorrow” is een goede graadmeter voor het hele album: de tracks gaan van lome reggae naar laid-back rocksteady en ska waar elke angel uitgetrokken is. De aanhoudende ongevaarlijkheid doet heel wat van de door politiek en maatschappijkritiek gedreven punksongs onrecht aan. Terwijl reggae-held Bob Marley en voorts o.m. de Britse ska-stroming 2Tone ons geleerd hebben dat er best wat vuur in reggae, ska en rocksteady kan zitten. Dat vuur werd door de Caddies ingeruild voor een zoutloze mellow sound, als waren de Mad Caddies een op dollars belust bandje dat snel een sappige zomerhit wil scoren. Aan de keuze van de tracks en lyrics ligt het nochtans niet, maar deze versies worden met weinig passie gebracht. Misschien mikten ze bij de Caddies op een soort tongue-in-cheeck-humor, maar dat komt er dan toch ook niet helemaal uit. Daarvoor hebben ze te hard gedaan om het muzikaal zo perfect mogelijk te brengen.

Er zijn een paar uitzonderingen waarin het recept van de Caddies voor dit album wel doelpunten weet te scoren. “Sleep Long” van Rancid heeft in de versie van de Caddies nog iets opruiends, zoals Manu Chao dat deed bij Mano Negra. “… And We Thought That Nation States Were A Bad Idea” van Propagandhi en “Sink, Florida, Sink” kunnen er dankzij de Studio One-saus nog net mee door, omdat die Studio One ook vrolijkheid combineerde met een kritische boodschap. “She’s Gone” heeft een creepy ondertoon, zoals Ghost Town van The Specials, maar dat had nog wat dikker in de verf gemogen. Pas naar het einde toe laat deze track echt zijn tanden zien. Deze cover is van NOFX, de band van labelbaas en albumproducer Fat Mike. Hetzelfde geldt voor “Some Kinda Hate” van de Misfits: een creepy orgeltje en pas beginnen grommen bij de finale. Het past niet helemaal bij wat je in gedachten hebt voor een nummer van Glenn Danzig, maar het heeft wel iets.

Evengoed gaan ze de mist in met “She” van Green Day, waarmee ze uitkomen bij de kauwgumballenreggae van Culture Club, of met de kampvuur-versie van “AM” van No Use For A Name.

De te brave covers van “Jean Is Dead” van de Descendents en “Take Me Home (Piss Off)” van Snuff willen we nog met de mantel der liefde bedekken.

Een leuk concept levert dus niet altijd een leuk album op.

Greg Sanderson, de Brit achter Cocoa Futures, heeft een nieuwe, bescheiden hit uitgebracht. Als Cocoa Futures heeft hij reeds een EP en een in maart uitgebrachte single (“Sink In The Water”) op zijn conto. Die laatste was funky, brave radiovriendelijke pop in de lijn van Hot Chip en Grizzly Bear.

De nieuwe single “Circus” roept herinneringen op aan “Something In The Air Tonight” van Phil Collins. Al zijn ook Massage, Beach House en Bear’s Den goede vergelijkingen. De nieuwe single is opnieuw heel smooth, een knappe ingetogen productie met Sanderson’s stem en lyrics die netjes centraal staan.

“Circus” is minder funky dan “Sink In The Water” en doet vooral denken aan de zeemzoete Amerikaanse synthpop van eind jaren ’80. Als dit vandaag in ons land op de nationale radio geraakt, zal het er niet meer weg te branden zijn. Als dat niet gebeurt, vindt u Cocoa Futures vast wel op Spotify en de andere streamingdiensten.

Black Honey is al enkele jaren één van de grote beloftes van de Britse rock-scene. In Nederland hebben ze al een paar mooie liveshows kunnen doen, maar België is nog zo goed als onontgonnen terrein voor de band van zangeres Izzy B Philips.
De single “I Only Hurt The Ones I Love” is de voorbode van het album dat in september verschijnt. Die klinkt een beetje als Garbage, maar dan zonder de vette 90’s-productie van Butch Vig. Er zit een beetje een surf-twang in de gitaarpartijen, wat deze song een beetje in de richting duwt van Lana Del Rey (die Brits-onderhuidse wellust) en de soundtrack van Twin Peaks.
Deze single is een beetje te veel doorsnee, te veel Kim Wilde en The Sundays en te weinig Blondie en Skunk Anansie voor pakweg Studio Brussel. Maar dan blijven er nog genoeg andere radiostations en media over die dit wel kunnen oppikken. Want Black Honey heeft wel iets. Je kan er niet meteen de vinger opleggen, maar iets vertelt me dat deze Britpoppers meer in hun mars hebben dan deze single prijsgeeft.

De schuilnamen Kriss W. Wood en Alex McWood klinken heel Amerikaans, maar het zijn gewoon twee Fransen met een voorliefde voor de luide gitaren van de jaren ’90. Eén van de twee speelt bij  Harmonic Generator. Als Sendwood brachten ze eerder reeds een EP uit, maar nu is er het album ‘Fist Leaf’.

Het is allemaal heel basic bij Sendwood: een drum en een gitaar en ze wisselen elkaar af achter de microfoon. Ze trekken zich vooral weinig aan van wat hoort. Aan de grenzen van genres hebben ze al helemaal geen boodschap. De nummers twijfelen tussen rock, stoner, metal en grunge. De referenties voor ‘Fist Leaf’ komen duidelijk uit de jaren ’90: Rage Against The Machine, Soundgarden, Nirvana, Monster Magnet en Faith No More. Zelf zetten ze daar nog Royal Blood bij, maar behalve dat ze als duo luide muziek maken, zijn er niet zo veel overeenkomsten.

Er zijn momenteel wel meer Europese bands die de Amerikaanse grungemetalsound uit de nineties najagen, maar bij Sendwood lukt dat verbazend goed, ondanks de beperkingen van een duo en ondanks dat de productie nog een heel stuk vetter kon. Je hebt zeker niet het volle geluid van een Royal Blood of White Stripes en ook niet de uit vele laagjes opgebouwde ninties-sound. Wood en McWood houden hun band zo wel dicht bij de essentie: niet te veel poespas, maar gewoon gaan. Inzake teksten komen ze niet in de buurt van een Zach de la Rocha of Mike Patton, maar het is ook niet onverdienstelijk. Vooral de muziek en de vibe tellen, en dat doen ze heel goed.

De nummers op ‘Fist Leaf’ die helemaal raak zijn, zijn ‘Gotham’, ‘Leash’ en ‘Penny’.

Ciska Dhaenens heeft zonet haar eerste tracks op Soundcloud gepost. Ciska is de dochter van Dirk Dhaenens van Derek & The Dirt. Ook Dirk’s zoon Vito is eerder reeds aan zijn muzikale loopbaan begonnen, maar zoon en dochter en dochter en vader liggen ver uit elkaar, muzikaal dan toch.

De intro van “This Love” heeft een paar gitaarakkoorden geleend van “Oh By The Way” van Derek & The Dirt, maar voor de rest van de track gaat Ciska eerder de weg op van Florence & The Machine, High Hi en This Mortal Coil. Ciska heeft niet enkel een stemgeluid dat aansluit op dat van Florence, ook in de sfeer gaat ze in die richting, maar dan minder bombastisch en minder rockend.

“Black Hole” klinkt dan weer eerder als SX, Fortress en Oscar & The Wolf. “Look At The Stars” is heerlijk zweverig, een beetje zoals Dido dat vroeger was. Op deze track krijgt rapper Dankmaster Frank een vrijgeleide, maar hij voegt weinig spannends toe aan het verhaal. Deze song zou zelfs sterker naar voren komen zonder het stukje rap.

“My Sun Went Down” en “Oh My” drijven op een pianoriedel die nu eens opgewekt, dan weer melancholisch klinkt. Toch is het Ciska’s heldere stem die je steeds weer vastgrijpt. Ze heeft het ook in zich om met haar stem heel verschillende klankkleuren en emoties op te roepen. Op “Oh My” staat ze schouder aan schouder met wijlen Dolores O’Riordan (van the Cranberries).

Als bonustrack is er nog de dance-versie van “This Love”.

Deze ‘First Tracks’ vormen een fijn debuut dat nog veel richtingen openlaat.

D.O.A., de legendarische punkband uit Canada die eigenhandig het genre hardcore uitgevonden heeft, heeft een nieuw album uit voor hun veertigste verjaardag. ‘Fight Back’ is een stevige brok punkrock geworden. De leeftijd heeft weinig vat op zanger/gitarist Joe ‘Shithead’ Keithley.

Deze punkrockers stammen nog uit de periode dat punk per definitie politiek geladen was en op dit album nemen de Canadezen vooral de Verenigde Staten en hun president op de korrel. De lyrics van openingstrack “You Need An Ass Kickin’ Right Now”, “Killer Cops”, “The Cops Are Coming” en “Just Got Back From The USA” laten weinig aan de verbeelding over. De intro van “Time To Fight Back” had van hun generatiegenoot TV Smith kunnen zijn, al zou die misschien niet zo direct zijn en meer beeldspraak gebruiken.

Evengoed staan er een paar vullers op deze ‘Fight Back’, zoals “We Wont Drink This Piss” (over light-bier) en “The Last Beer”. Leuk, maar ze halen de angel uit de politieke agressie van het album als geheel. Die twee hadden ze beter cadeau gedaan aan de Cosmic Psychos.

“You Can’t Stop Me” (over Reggie Dunlop, een personage uit de ijshockeyfilm Slap Shot), “State Control” en “Gonna Set You Straight” laten de jonge generatie punkrockers horen hoe het moet: snel en snedig, een meebrulbaar refrein, een onderwerp dat ertoe doet en toch catchy. Het is soms wat rommelig en qua productie stelt dit allemaal niet veel voor, maar zo doen ze het bij D.O.A. al veertig jaar.

De verrassingen zitten helemaal op het einde van het album met een cover van Bob Dylan’s “Wanted Man” en het dan toch eens heel raak geproducete “World’s Been Turned Upside Down”, waarop D.O.A. een beetje klinkt als de venijnigste versie van New Model Army.

‘Fight Back’ maakt duidelijk dat D.O.A. nog lang niet uitgezongen is. Punk is niet dood, maar heeft al eens een middagslaapje nodig.