logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

The Bollock Bro...
accept_trix_18
Administrator

Administrator

Lucy Kruger & The Lost Boys is een in Berlijn gevestigd art-pop ensemble die zorgt voor intens sfeervolle gigs. De Zuid-Afrikaanse artieste Lucy Kruger (gitaar en zang) brengt muziek die intiem, dromerig als hoekig, direct klinkt in een melancho ondertoon.

Het nieuwste album, ‘A Human Home’, verscheen in mei ll. Lucy’s stem was ook te horen op recente albums van Swans, The Underground Youth en The Frank Popp Ensemble.

De organisatoren bieden je de kans om 2 x 2 tickets te winnen.

Interesse?

Vul het formulier in en beantwoord volgende vraag vóór 8 november 2024

Je moet inloggen voordat je mee kunt doen aan de wedstrijd. Als je geen login en wachtwoord hebt, moet je je eerst registreren.

De winnaars krijgen persoonlijk een bericht en ontvangen hun ticket per e-mail

De winnaars worden persoonlijk op de hoogte gebracht en ontvangen hun tickets per e-mail.

Meer info : https://botanique.be/fr/concert/lucy-kruger-lost-boys-2024

Klik hier om deel te nemen

https://www.musiczine.net/nl/win

 

 

vrijdag 30 september 2022 18:48

Laïs - Laïs heeft zijn tweede adem gevonden

Laïs - Laïs heeft zijn tweede adem gevonden
Danny Feys

Je kent ze nog allemaal wel uit het verleden, het trio uit Kalmthout, Nathalie Delcroix, Jorunn Bauweraerts en Annelies Brosens die ons oude Midden-Nederlandse folk lieten kennen alsook een rits Vlaamse volksliederen a capella gezongen. Na een 8-jarige stilte komen ze toch opnieuw boven het muzikale water …

De groep zelf is volledig vertimmerd : Annelies is er niet meer bij,  Nathalie en Jorunn worden nu vergezeld van een quintet supermuzikanten waaronder hun partners Boris Eriksson op allerlei gitaren en Tomas De Smet die contrabas en basgitaar speelt. Verder nog  drummer Roel Poriau , akoestisch gitaarspeler Tom Theuns en als geheim wapen violiste , toetseniste maar ook vooral danseres en prima zangeres Esther Lybeert.
Ze kwamen vorige week hun nieuwe cd ‘De langste nacht’ voorstellen. Deze plaat is terug volledig in het Nederlands en verrast aangenaam. Tijdens het bijna twee uur durend concert merkten we dit op.
Een volledig uitverkocht AB , zittend weliswaar, verwelkomde de groep uitzinnig. Vooral de twee nog steeds zeer bevallige dames werden zeer warm onthaald. En het publiek kreeg die warmte volledig terug.
Het werd een afwisseling van oude en nieuwe nummers, covers ("Pieter Breughel in Brussel" van Wannes Van de Velde, "Opzij" van Herman van Veen , "Niets is voor altijd"  van Madou) , ze zongen meestal in het Nederlands , soms in het Frans, soms in het Engels en zelfs in het Pools (het nummer "Sorsew") daar hun nummer" ' t Smidje" ginder nu enorm populair blijkt te zijn.
De oude nummers kregen hier en daar een verwacht  nieuw muzikaal tintje maar waren nog héél herkenbaar . De nieuwe nummers verrasten aangenaam  door hun Midden-Oosterse klanken en arrangementen. Samen met de buikdansende dames was het een bijzonder ontspannend, vernieuwend en  interessant kijk- en luisterspel.
En wanneer de groep a capella gaat , is dit nu de dames alleen of samen met hun levenspartner, wordt het muisstil in de zaal en is het tranen van schoonheid wegpinken. Ze werden op die manier groot, bekend en zijn ze ó zó goed.
Het moment van de avond werd  ingeleid door een jongere broer van Jorunn op doedelzak. Gans de zaal veerde  recht en ging uit de bol bij " 't Smidje". Het blijkt nog altijd de sterkhouder van deze groep. Een volksfeest als gevolg.
De groep kreeg na afloop minutenlang een staande ovatie en waren tot tranen toe bewogen.

Eén ding weten we zeker na deze avond, Laïs is 100% terug , overtuigde compleet en toonde geen enkel zwakte. Daar zijn we dan ook  bijzonder blij mee en zéér fier op.

Setlist : Wilder dan wild / Ik geniet  / Als ik in de lente sterf / Orion / Marie Madeleine / Niets is voor altijd / Overal nabij / La plus belle de Céans / Sorsew / Lindeboom / Pieter Breugel in Brussel/ Zwarte feest / 1 en 1 is 2 / 't Smidje / Opzij // Le renard et la belette / Lucia / 7 steken / Soldier and the Lady ( One morning in May).

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Billy Ocean - Back to the 70’s and 80’s with Billy Ocean
Frank Gevaert

Billy Ocean heeft waar voor zijn geld gegeven in een uitverkocht Kursaal in Oostende. De ondertussen 72-jarige Britse zanger, geboren in Trinidad, heeft nog steeds een prachtige stem en kan zowaar nog goed dansen. Hij beschikte over een uitstekende 9-koppige live band.

Het duurde even voor iedereen op zijn plaats zat maar uiteindelijk kon hij eraan beginnen. Hij is ondertussen een grijze rasta en heette ons welkom in de naam van Jezus Christus. Hij spoorde ons aan ‘fun’ te hebben. “One world” was zijn eerste song. Het is de song van het gelijknamige album dat hij uitbracht in 2020. Daarna begon hij direct waar de meesten voor gekomen waren. Nostalgie uit de jaren 70 en 80. Met “Love Really Hurts Without You” uit 1976 was dat direct een schot in de roos. Het werd duidelijk dat Billy Ocean veel interactie wou met het publiek. Wat resulteerde in het uitvoerig meezingen van deze. Na “Nights (Feel like Gettin’ Down)” vroeg hij of we in zijn wagen wilden stappen. Met “Get Outta My dreams, Get into my car” was er geen houden meer aan. Een groot gedeelte ging niet alleen staan maar stoof naar voor tot aan het podium om te dansen en natuurlijk de beste selfie te nemen. Je kon niet anders dan zelf ook recht te staan als je nog iets wou zien. De man naast me met wandelstok in de hand, kon uiteraard niet direct recht. Maar hij nam het sportief op. ‘Als ze maar fun hebben’.
Hierna werd het met het nummer “The Color of Love” uit 1988 weer wat rustiger. De specifieke sound uit de jaren 80 bracht je probleemloos terug naar die tijd. Ook hier liet hij het publiek uitvoerig meezingen. Met “Red Light” uit 1977 werd iedereen weer laaiend enthousiast en er stonden nu zoveel mensen voor het podium dat de medewerkers toch probeerden om ze terug naar hun zitje te doen terugkeren. Ondertussen was Billy toe aan de cover van Bob Marley & The Wailers. “No Woman, No Cry”. Als iemand die song aankan is hij het wel.
Met nog een song uit zijn laatste album ‘Mystery’ kwam de rust wat terug.
Verschillende vrouwen riepen “I love you Billy” waarop hij repliceerde met “I love you more”. De toon was gezet voor de eindspurt. Na “Suddenly” uit 1985, nog steeds één van de beste ballads, vroeg hij “Can I be your Loverboy”. Het publiek ging nu terug helemaal uit de bol.
Hij sloot een eerst keer af met “When the going gets Though, the Though Get Going”. Dit nummer was afkomstig van de soundtrack van de film ‘The Jewel of the Nile’, een film waarin Michael Douglas, Kathleen Turner en Danny De Vito de hoofdrollen vertolkten. Het werd een grote hit in vele landen. Deze plaat was de eerste nummer één-notering voor Billy Ocean in België en Nederland.
We kregen echter ook nog een bis nummer. “Caribbean Queen” was de kers op de taart. Tijdens het zingen nam hij uitgebreid afscheid van het publiek via handjes schudden, poseren voor selfies. Ik heb het niet vaak gezien dat zoveel mensen zo dicht bij een artiest kwamen tijdens het optreden zelf.

Dit concert met een nostalgische partysfeer was er één die me nog lang zal bijblijven. Een pluim ook voor de medewerkers die doordacht probeerden een oplossing te zoeken voor al degenen die spontaan naar voren liepen en het zicht belemmerden van de anderen die wel bleven zitten. Het was een 70’s/80’s party. Meer dan geslaagd!

Setlist: One World - Love Really Hurts Without You - One Of Those Nights - Get Outta My Dreams, Get Into My Car - The Colour Of love - Red light - No Woman, No Cry (cover Bob Marley & The Wailers) – Mystery – Suddenly – Loverboy - When the Going Gets Tough, the Toug Get Going - Caribbean Queen

Neem gerust een kijkje naar de pics @Frank Gevaert

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4303-billy-ocean-21-09-2022.html

Organisatie: Greenhouse Talent ism Kursaal, Oostende

Niels Destadsbader brengt Sportpaleisniveau naar Deinze
Amy Van Parys

Niels Destadsbader is hét Nederlandstalige popidool van dit moment. 2015 was het debuutjaar voor Niels in Deinze, want hij stond toen voor de eerste keer op het kleine podium van de Palm Parkies in het Kaandelpark. Acht Sportpaleizen en zeven jaar later is hij hier opnieuw, maar nu is het tijd voor de Brielpoort. Deinze en omstreken kijken uit naar zijn terugkeer. Kan hij een Sportpaleisshow evenaren in het Deinse muziekpaleis?

Opgewarmd door het coverduo Bram & Lennert, barsten ongeduldige fans los wanneer zes mannen met een wit bovenstuk het podium opkomen. De band van Niels Destadsbader lijkt net een echte boysband onder leiding van Miguel Wiels. In grote letters verschijnt Niels op de ledschermen achter hen en enkele seconden later gillen honderden mensen wanneer ook de leadzanger in een spierwit hemd het podium bestijgt.
Met de West-Vlaamse woorden ‘Ik kuk kik feitelijk iere ook azo klappen’ opent Niels Destadsbader zijn show. Volgens de officieuze enquête die onze West-Vlaamse hitmachine afneemt, is het doel van Miracle vzw bereikt: Deinze opnieuw op de kaart zetten als concertstad. Wanneer Niels Destadsbader vraagt ‘Wie komt er niet van Deinze?’, blijkt al snel dat ook mensen van ver daarbuiten naar de stad komen.
“Dansen” is het eerste nummer van de avond.  Een van de eerste songs waar het succes begon en trekt Niels de Brielpoort ook op gang. Een choreografie die ondertussen al enkele jaren rondgaat, wordt opnieuw aangeleerd aan de enkelingen die het nog niet kennen. Ineens maakt heel de zaal bijtrekpassen van links naar recht en zoals Niels het zegt ‘er mag zelfs een klapke bij’.
Zangtechnisch is er weinig op aan te merken. Niels en zijn backing vocals Miguel Wiels en Bram Van den Berghe zingen nagenoeg foutloos. Sommige bindteksten klinken wat geroutineerd, maar zijn enthousiasme trekt iedereen mee. Zelfs bij een nieuw nummer “Dansen In Het Donker” slaagt hij erin de mensen mee te laten brullen met een ooh-momentje. Veel meezingen dus, maar de setlist is evenwichtig opgesteld waarin de energieke songs afwisselen met tragere en emotionele nummers zoals “Hey Pa” en “Ik Kan Niet Zonder Jou”. Tijdens die nummer gaan de gsmlampjes spontaan omhoog, maar daarnaast hangt er nog een heel lichtspektakel aan vast. Spots leggen accenten doorheen de show en de ledschermen zorgen ook voor dynamiek in het licht.
Dé verrassing van de avond: de gasten van ‘Down The Road’. Vanuit de zaal staan zij plots naast hem op het podium als zijn dansers. Een glimlach op het gezicht van iedereen en heel veel respect voor hen en voor Niels. Maar de artiest is ook dankbaar voor alles rondom hem en dat uit hij meerdere keren deze avond: voor zijn band, voor zijn fans en in het bijzonder voor Miguel Wiels die deze nacht de grens van vijftig jaar bereikt. Dat moet en zal hij vieren met een K3-nummer, maar dan met een Niels’ sausje erover: “Opa’s Aan De Top”.

De show valt helemaal in zijn plooi zoals het moest zijn: zijn typische droge humor, een broederlijke band, een lichtspektakel en een zwetende Niels Destadsbader. Van de witte hemden blijft er niet veel meer over. De lat heeft het Sportpaleisniveau gehaald: een verwacht en mooi totaalplaatje voor de Nederlandstalige muziek met een paar liters zweet.

Setlist: Dansen – Vandaag – Paradijs – Sterker – Boven De Wolken – Annelies – Als We Samen Zijn – Dansen In Het Donker – Ik Kan Niet Zonder Jou – Sara – Speeltijd – Ik Ben Van’t Stroate – Opa’s Aan De Top – Gloria – Hey Pa – Ik Neem Er Eén – Mee Naar Boven – Nooit Alleen – De Wereld Draait Voor Jou / Bis: Ik Heb Je Lief – Skwon Meiske – Verover Mij

Neem gerust een kijkje naar de pics @Amy Van Parys
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4296-niels-de-stadsbader-10-09-2022.html
Org: VZW Miracle

vrijdag 26 augustus 2022 10:56

Idles - Equivalent van oprechte liefde!

Idles - Equivalent van oprechte liefde!
Hans Devriendt

Alsof het zo moest zijn, zat ik na een hete dag op de trein richting Brussel-Centraal. Al snel werd ik er geconfronteerd met de man tegenover mij, die het niet kon laten om allerlei extreemrechtse hersenkronkels te uiten terwijl ik daar nooit om vroeg. Gelukkig had ik m’n koptelefoon bij de hand en kon ik niet anders dan “Rottweiler” van IDLES doorheen m’n trommelvliezen te jagen. Van een ideale antifascistische song gesproken en vooral: door dit hele gebeuren voelde ik nog meer verlangen naar de rauwe, onversneden post-punk van IDLES. Dat ik nu maar snel in de AB was!
Een dik uur later arriveerde ik in de Anspachlaan en vervoegde ik mij tot de ellenlange rij mensen die net zoals mij vol verlangen zaten om de uitverkochte AB te betreden. Zoals altijd, voelde ik mij thuiskomen en het viel mij op hoeveel zin iedereen er gewoon in had.

Als voorprogramma namen IDLES de voor mij nog onbekende band Grandma’s House, tevens uit Bristol, onder de arm. Ik wist niet wat te verwachten, maar was er tegelijkertijd gerust in dat de band wel niet zou ontgoochelen. Ik zag drie vrouwen met krachtig charisma het podium opstappen en hun set startte meteen met een stevige, groovy baslijn en pittige drums. Ook de gitaar klonk minstens even energiek en al snel verschoot ik van de mega-rauwe vocals. De ene korte song volgde de andere aan pijlsnel tempo op en ik zag steeds meer energie binnen het publiek opborrelen. Na een klein half uurtje zat Grandma’s House er al op en ik ben er zeker van dat ik niet de enige fan ben die ze vanavond voor zich hebben gewonnen. Check zeker hun self-titled EP uit!

En toen… werd ik echt zenuwachtig. Zenuwachtig en blij. Blij en euforisch. Euforisch en afgeladen vol energie waarvan ik wist dat het straks in de zaal zou ontploffen. Iedere minuut die ik nu nog moest wachten tot IDLES zou beginnen, duurde eigenlijk echt te lang. Maar na een kleine poos hoorde ik dan plots een ritmisch getik op de drums en toen viel ook een onheilspellende baslijn in. Joe Talbot begon lekker sober te zingen en toen het gitaarwerk van Mark Bowen en Lee Kiernan erbij kwam, bouwde de song “Colossus” steeds meer op. “It’s Coming, It’s Coming, It’s Coming,…” zong Joe en kort nadat hij het publiek de opdracht gaf om een wall of death te doen barstte de bom in de zaal! Mensen doken op elkaar, vlogen in de lucht, dansten in het rond en zongen luidkeels mee. Als tweede deuntje kozen de heren van IDLES meteen voor de nieuwe song “Car Crash” vanop hun laatste plaat ‘CRAWLER’ (2021). De ongelooflijk schrille en coole riffs van de excentrieke Mark Bowen gaven mij bijna rillingen en toen de andere bandleden invielen werd het mij duidelijk: deze band is in topvorm en speelt gewoon iedereen plat.
Niet enkel ‘CRAWLER’ werd vanavond aan ons voorgesteld, maar ook het in corona-tijdperk verschenen ‘ULTRA MONO’ moest nog aan het grote publiek geïntroduceerd worden. Toen deze plaat in 2020 uitkwam, waren de recensies heel erg gemengd. En eerlijk gezegd: ik begreep nooit goed waarom. Zeker niet bij een band die zichzelf al zo vaak bekritiseerd heeft.
In ieder geval: de sing-a-longs tijdens “Mr. Motivator”  bewezen het tegendeel en alles leek nu één groot feest. Zonder al te veel tussenpauzes vuurde de band het ene na het andere nummer op ons af en naast een zotte sfeer, was er ook gewoon zoveel liefde voelbaar. Wanneer er iemand viel in de moshpit, werd die meteen alweer opgeraapt. Wanneer iemand z’n bril verloor, zochten er al snel enkele mensen met een gsm-lampje naar. En nog beter: wanneer ik rond mij keek zag ik zoveel mensen met een ongelooflijk brede glimlach op hun gezicht. Na een zestal nummers brachten ze met de ballad “The Beachland Ballroom” een tragere, maar toch ook emotioneel geladen song:
“As soon as the rush went away.
I did not look for a way.
Damage, damage, damage, damage!
If you see me down on my knees,
Please do not think that I pray…”
Een welgekomen adempauze, want ondertussen was iedereen al doorweekt van het zweet. Maar goed, IDLES zou IDLES niet zijn als ze het feest niet zouden verderzetten. Dus met “Never Fight a Man With a Perm” en de bijhorende strakke lichtshow werd de trend opnieuw gezet! Tijdens het schrijven van recensies val ik soms in de verleiding om de beste nummers van het concert op te sommen, maar bij IDLES is dit gewoon niet mogelijk. Alles is hit. Maar toch is niet alles altijd wat het lijkt… Want iets later sprak Joe het publiek aan dat vanavond de eerste keer was in zes maanden tijd dat hij zich opnieuw goed voelde en terug in dialoog ging met het publiek. Hij bedankte ons voor alle liefde die hij voelde, maar daarna bedankte hij vooral z’n bandleden: want zij hielden hem altijd al recht. Bijgevolg verzocht hij ons om geen ‘Happy Birthday’ te zingen voor zichzelf, maar wel voor z’n band. Want zonder hen, stond hij niet op dit podium. Ik kreeg tranen in m’n ogen, want een band als IDLES, die zich zo kwetsbaar, realistisch en oprecht durft opstellen naar het publiek, vind ik toch eerder iets zeldzaam.
Tijdens de nummers die daarop volgden, was het zo ongelooflijk schoon om te zien hoe Joe en z’n bandleden ook zelf genoten van hun muziek. Met “Wizz” brachten ze zelfs live een trashy song, hoe cool is dat eigenlijk niet?
Na een dikke twee uur eindigden IDLES op traditionele wijze met “Danny Nedelko” en “Rottweiler”. Het publiek bleef uitgelaten achter en ik besefte maar al te goed dat ik zonet één van de beste concerten in m’n leven had gezien.

Wat een band, wat een energie, wat een sterk repertoire, wat een live-préséance! Meer zelfs: IDLES is voor mij gewoon het equivalent van oprechte liefde. Over dit concert zal nog lang nagepraat worden!

“IN SPITE OF IT ALL, LIFE IS BEAUTIFUL!”
Setlist: Colossus - Car Crash - Mr. Motivator - Grounds - Mother - Meds - Divide & Conquer - The Beachland Ballroom - Never Fight a Man With a Perm - Crawl! - 1049 Gotho - When the Lights Come On - The Wheel - Television - A Hymn - War - Wizz - I’m Scum - The End - Danny Nedelko - Rottweiler

Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4254-idles-24-08-2022.html
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Alcatraz Metal Festival 2022 - Zelfs een hittegolf krijgt de metalheads niet stil
Alcatraz Metal Festival 2022
Lange Munte
Kortrijk
België
2022-08-12 t-m 2022-08-14
Frederik Lambrecht

Alcatraz Metal Fest - Vorig jaar nog één van de weinige hardrock- en metal festivals die effectief de deuren mocht openen tijdens de corona-nasleep, dit jaar was het opnieuw prijs en gingen de poorten naar zware gitaren, grunts, danspartijen en moshpits weer open in Kortrijk. Het beloofde een editie te worden waar een hittegolf de kop opstak, maar de aanwezigen keerden hun hoofd richting de 4 verschillende podia en gaven de zon een figuurlijke middenvinger. De organisatie was gelukkig voorzien tegen de warme temperaturen, zodat iedereen die wou de nodige schaduwplekken kon opzoeken, gratis water kon ophalen en zelfs genoeg zonnecrème kon verkrijgen om zijn/haar lichaam meermaals in te smeren!
Op donderdag was er een pré-party, waarbij de omwonenden ook de kans hadden om het festivalterrein van een bezoekje te voorzien. Enkele cover-bands waren geboekt, en dus konden de liefhebbers al inlopen met AC/DC UK, The Iron Maidens, Beuk, Fat Bastard en Bulls on Parade.

Ik arriveerde op vrijdagochtend, waarbij direct duidelijk werd dat de positie van de campings een serieuze verschuiving had ondergaan. Tegenwoordig zijn er verschillende manieren om de nachtrust aan te vatten op Alcatraz Open Air, waarbij er dus de mogelijkheid is om met een camper toe te komen, een friendszone beschikbaar was om je tentje in een vooraf gereserveerd plekje samen te droppen en zelfs luxe tenten die aparte sanitaire blokken en ontbijtregelingen kregen aangemeten.
Bij binnenkomst op het festival kreeg iedereen een groene jeton, die dus in functie van ‘Low Impact’ werd gebruikt. Deze techniek moet dus minder vuilnis op de weide creëren, wat dus ook effectief het geval was. Dit zal ongetwijfeld de nieuwe werking worden in de toekomst, iets wat wij en het milieu enkel maar kunnen toejuichen!  Genoeg over de randzaken, op naar de kern van een festival, de bands! Hieronder mijn overzicht van Alcatraz…

dag 1 - vrijdag 12 augustus 2022 - Rivers of Nihil wint nieuwe zielen, Insomnium bekoort, Dark Funeral heerst en Cattle Decapitation geeft forfait!

Eerste stop was in de Helldorado tent alwaar Rivers of Nihil hun kunstjes mochten tonen. Deze technische death metal met een progressief randje ging er vlotjes in…ik zag veel mensen hun hoofd draaien in het voorbij wandelen om mee van de energieke show te genieten. Instrumentaal klopte alles perfect en de klank in deze tent klonk massief. Lekker begin van dit festival!

Lorna Shore
was als volgende aan beurt, deze deathcore band is nog maar iets meer dan 10 jaar actief, dus bij velen waarschijnlijk nog onbekend. Helaas klonk de drum niet wat je van een band mag verwachten, waarbij sommige drumpartijen wat rommelig klonken en sommige drumelementen spoorloos waren in de boxen. De tent was redelijk gevuld, maar na enkele nummers was voor me de minder klank toch een beetje een struikelblok…hopelijk volgende keer beter.

Altijd leuk als de mannen van Suicidal Angels hun thrash albums aan de man komen brengen, deze show lag dan ook in het verlengde van hun voorgaande passages. Hun laatste album dateert alweer van 2019, dus ik hoop van harte dat ze binnenkort nog eens de studio induiken om nieuw materiaal neer te pennen. Dusja, hun laatste album ‘Years of Aggression’ werd voluit gepromoot tijdens deze set, waardoor er helaas maar 1 nummer – “Apokathilosis” van de oudere platen op hun setlist te vinden was. Iets meer variatie zou dan toch wat meer geapprecieerd worden door de fans denk ik…

Hierna ging ik richting de mainstage, of zoals ze in Alcatraz zeggen: Prison Stage. Unearth stond klaar om gas te geven, en ik was benieuwd of ze het nog in hun mars hadden. De klank was lekker vol – met uitzondering dan van het technisch mankementje in het midden van hun set waarbij enkel de zang van frontman Trevor Phipps te horen was– en het stof vooraan het podium vloog in het rond. Deze metalcore klonk dus lekker snedig en smaakte naar meer!

Spijtig genoeg voor deze Amerikanen wou ik op tijd zijn in de Swamp tent om de mix van grindcore en death metal van Cattle Decapitation te bekijken…ontnuchterend was het dan ook dat enkele minuten voordat de show moest beginnen de boodschap werd verkondigd dat de band in panne stond ergens in Duitsland. Deze afzegging was helaas een grote teleurstelling, zeker aangezien er nog een band niet op tijd aanwezig kon zijn later op het festival, maar hun show wel verzette naar een later uur. Wat bij deze band dus niet het geval was en een algemene afgelasting bleek.  Velen dropen morrend af… om dit wat te laten bezinken ging ik richting ‘El Presidio’ om dit voorval weg te spoelen.

Even later stond ik alweer in de Swamp stage waar Insomnium mocht aantreden…deze Finnen brengen melodieuze Death metal, waarbij ikzelf zelf raakvlakken met Bolt Thrower in hun nummers hoorde…ofwel waren het de vocalen van de zanger die mij deze richting duwden…niettegenstaande een goeie show dat deze mannen aan hun palmares kunnen toevoegen. Al hun albums kregen hoge scores in het verleden, en als je dan ook nog live een prima prestatie kan brengen, dan weet je dat je te maken hebt met een heel goeie band! Ook al scheen de zon buiten, deze donkere muziek fleurde mijn dag op.

Dark Funeral stond hoog op mijn lijstje, want het was alweer een tijdje geleden dat ik hen live aan het werk zag. In het begin was de klank nog niet volledig afgestemd, maar dit beterde na het eerste nummer. Met een nieuw album uit begin 2022 getiteld ‘We Are the Apocalypse’ konden ze nieuw materiaal voorstellen, maar voor me waren nummers als “The Secrets of the Black Arts” en “Open the Gates” van hun EP en debuut album een leuke terugblik op hun beginperiode. Black metal waarbij de duivel vereerd wordt – elk zijn godsdienst natuurlijk – moet duister klinken en drummer Jaloomah - die pas sinds 2018 bij de band aansloot - deed wat van een black metal drummer verwacht wordt. Vocaal gezien werden we meegezogen naar de onderwereld, en met de warmte die al gans de dag het festivalterrein had ingepalmd, was dit een heel leuke verademing. Heel goed optreden!

Ik ging even gaan piepen bij Igorrr, maar deze mengelmoes van stijlen waarbij zelf geopend werd met een dj was voor mij toch een brug te ver…ik hoop dat de aanwezigen er meer van hebben genoten dan mezelf.
Geef mij dan maar Napalm Death, de grindcore vanuit Birmingham staat altijd met dikke stift onderstreept op mijn must-see lijstje, en ook deze show ging ik niet aan mij voorbij laten gaan. Blijkbaar hadden deze Britten zin in een noisy set, want veel bekende nummers moest je niet verwachten.
Enkel bij cover ‘Nazi Punks fuck off’ zag je de meeste reactie bij de toeschouwers. Mocht je uiteraard hun laatste plaat in je bezit hebben, dan kon je gelukkig mee moshen, want dit album was ook goed vertegenwoordigd in hun set. De frontman heeft nog altijd last van ADHD, want hij stond weer elektrisch geladen op het podium. Shane Embury kent geen genade op het podium als het over zijn gitaar gaat en dus vond ik het opnieuw een feestje.
Gelukkig kreeg ook “Scum” en het langste nummer ooit (“You Suffer” - 0,01sec) de nodige aandacht, was het gezellig springen bij “Smash a Single Digit” en zijn er ook nog zekerheden als de frontman de wereldproblemen en politiek hun vet geeft. Tot de volgende show mannen.

Na een slopende dag ging ik richting mijn tent terwijl Accept hun set speelde…aangezien de klank luid genoeg over de Lange Munte galmde, kon ik al wandelend meezingen/neuriën met hun hitjes “Restless & Wild”, “Princess of the Dawn”, “Fast as a Shark” en “Balls to the Wall”. Het enigste wat ontbrak was de originele zanger UDO, ook al deed zijn vervanger zijn stinkende beste…jah, soms zijn bepaalde nummers op het lijf van 1 persoon geschreven. Hierbij sloot ik mijn ogen zodat ik fris en monter dag 2 kon aanvatten.

dag 2 - zaterdag 13 augustus 2022 - Cyclone retestrak, Krisiun is een dodelijk trio, As I Lay Dying verrast mij en Carcass en Testament staan op hun strepen!

Waar Cyclone vorig jaar nog in de kleinste tent te bespeuren was, werden ze dit jaar een grotere tent toegewezen om hun thrash/speed metal op gang te trekken. Deze Belgische band was vorig jaar al meer dan de moeite, en deze show was opnieuw van hoog niveau. Slechts 2 albums in hun bandhistorie, maar 2 albums die hoge toppen scheren. Diegenen die nog niet volledig ontwaakt zijn rond de middag waren dit ongetwijfeld na deze set. “In the Grip of Evil”, “Fall Under His Command” en afsluiter “Fighting the Fatal” sloegen in als een bom en zanger en oprichter Guido Gevels overkeek zijn fans en zag dat het goed was!

Ik bleef rond de Swamp stage hangen en zag opnieuw een afgelasting medegedeeld worden…Heathen was er ook niet op tijd geraakt, en zou hun set aanvatten rond 1u ‘nachts, gelijktijdig met Behemoth.

Exhorder was midden de jaren 90 opeens op hun gat gevallen, maar rond 2019 kwamen ze op de proppen met nieuw materiaal, terwijl iedereen het oudere werk ongetwijfeld een belletje doet rinkelen met bekendste album ‘Slaughter in the Vatican’. Deze thrash band met dosis groove mocht aanvatten, maar het optreden was gemiddeld te noemen. De stem klonk voor mij niet optimaal en de klank kon ook wat luider als je het mij vraagt…maar er waren alvast genoeg riffs om eventjes de nekspieren los te schudden.

Naar mijn weten speelt de Braziliaanse death metal band Krisiun niet zoveel in België, dus ik was present om hen aan het werk te zien. Met een nieuw album die deze zomer uitkwam, vond ik het vooral raar dat maar 1 nieuw nummer werd toegelicht – “Swords into Flesh”. Maar ook van hun debuut stond niets op de set. Dit trio bewees dat je niet uit een grote bende moet bestaan om deftige death metal te maken en ik genoot van het enthousiasme dat ze uitspuwden! Niet zoveel volk in de tent, maar daarom niet minder ambiance, diegenen die erbij waren zullen kunnen beamen dat het een prima set was!

Vio-lence was opgeschoven van uur, gelukkig zag ik dit op de digitale infoborden passeren, dus moest ik niet veel van hun set missen. Vorig jaar moesten ze nog last-minute afhaken, vandaag stonden Sean Killian en co te popelen om te beginnen. Ik viel in bij “Eternal Nightmare” en liet mij meeslepen bij “Serial Killer”, gevolgd door “Calling in the Coroner”. Hun laatste EP ‘Let the World Burn’ mocht niet ontbreken en de aanwezigen lieten zich vlotjes gaan bij de old school thrash bommetjes. Leuk optreden alvast.
De death/black metal band Necrophobic van Stockholm – Zweden was volledig geschminkt en dus klaar om hun dodelijke sound los te laten. Opnieuw wat klankproblemen in het begin, maar deze werden vlotjes verholpen zodat bij “Black Moon Rising” iedereen gewillig zijn vuisten in de lucht deed om mee te brullen. Hoogtepunten: de close up van het gezicht van zanger Strokirk en zijn blote pens, nummers “Mark of the Necrogram” en het vlugge “Devil’s Spawn Attack”.

Ik ging nog eens langs in de El Presidio waar Franky De Smet – Vandamme (jaja, de zanger van Channel Zero) samen met Tom Waes zijn cameraman (Pascal hupperdepup) trakteerden met een Turbeau, het bier die deze zanger zelf brouwde. Net zoals hun dj-set voor mij niet speciaal.
Terug naar Helldorado dan alwaar ik nog een halve set van Der Weg Einer Freiheit meepikte. Deze filosofische black metal is niet makkelijk toegankelijk, en korte nummers hebben ze mijn inziens niet zoveel, dus de lange gitaarmuur moest je kunnen doorstaan om ervan te genieten. De typische uitgesponnen stem vocht tegen de warmte die ontsproot uit de zon, en al bij al toch een meer dan degelijk optreden.

Ene van de weinige keren dat ik dus richting Prison ging, alwaar As I Lay Dying een grote meute volk voor zich zagen opdoemen. Ik ga er vanuit dat deze band al een tijdje niet meer te zien was in onze contreien, want volgens mij stond 75% van de festivalgangers mee te dansen in het stof. Deze Amerikaanse metalcore band klonk energiek, had vlotjes het volk mee en pakte uit met een straffe show. Ikzelf ben niet 100% bekend met hun nummers, behalve dan “An Ocean Between Us” die bij mij het licht deed branden. Ondanks de striemende hitte amuseerden de fans zich en sprongen ze gewillig op en neer met de breaks. Een verrassing!

Het moment was aangebroken om Bill Steer, Jeff Walker en Daniel Wilding te begroeten. De vlag met foltertuigen stond paraat, dus kon Carcass eraan beginnen. “Buried Dreams” was het eerste hitje, en dan ging het verder in snel tempo. De uitvoering was machtig, de haren van frontman vlogen in het rond en de gitaren klonken vinnig. “Unfit for Human Consumption” naaide de boel lekker op en bij “Heartwork” ging het dak ervan. Topconcert, zoals je van deze band mag verwachten. Velen hadden deze Engelsen blijkbaar aangekruist, want de tent was afgeladen vol. Carcass smeekte om nog een nummer te mogen spelen, maar helaas stond de volgende band al paraat…

Chuck Billy had er zichtbaar zin in en dit was ook merkbaar aan de show van Testament. Bay Area thrash van de bovenste plank. “The New Order” was direct een spervuur aan riffs, en “Practice What You Preach” deed de adrenaline een ruk omhoog. Niet lullen maar spelen is hun motto, en ook tijdens deze show werden monologen beperkt…mij zeker niet gelaten want “The Formation of Damnation” ging er vlot in, en met de 3 afsluiters (“Over the Wall”, “Into the Pit” en meezinger “Alone in the Dark” eindigde dit spetterende optreden. Testament maakte een statement dat vele bands nog boterhammetjes mogen eten J Oh ja, wat een prestatie van Dave Lombardo…om te likkebaarden!

Een andere thrash band mocht ook deze editie aantreden, en met hun recente plaat ‘Persona Non Grate’ leverden ze vorig jaar een topplaat af. Verschillende nummers kwamen van deze plaat aan bod. Gelukkig vergeten ze hun ouder werk nooit, dus kon je mee aanschuiven in de moshpit bij “Piranha”, “Bonded by Blood” en danshitje “The Toxic Waltz”.
Was dit één van Exodus betere optredens? Neen, ik vrees ervoor, maar aangenaam was het wel.

We verlieten de thrash scene en stapten over naar de onderwereld, waar Behemoth hun black/death metal verkondigde. Waarschijnlijk hebben ze af en toe gespiekt bij Rammstein, want ook hier was vuur het kernwoord. “Off to War” moeten ze gedacht hebben, want ze klonken venijnig en gebeten. Ook grappig als frontman Nergal luidop de vraag stelt waarom Watain op hetzelfde moment geprogrammeerd stond in de Helldorado tent. Velen knikten meestemmend, maar lieten zich ogenblikkelijk onvermoeid verder gaan met “Blow Your Trumpets Gabriel” en afsluiter “Oh Fater O Satan O Sun!”
De heersers van de onderwereld hadden hun boodschap met bravoure verkondigd alvast.

dag 3 - zondag 14 augustus 2022 - DRI en Sick of it All spelen de tent plat, Thanatos eindigt in schoonheid en Suffocation is de winnaar van de dag! Death metal zet de toon op deze laatste dag…

Het was vroeg dag want Thanatos stond als om 11u15 geprogrammeerd…het was dan ook teleurstellend waarschijnlijk voor de band om maar weinig toeschouwers te zien bij hun afscheidsshow in Alcatraz. Dit is de oudste Nederlandse death/thrash band in metal land, en na een carrière van 38 jaar gaan ze ermee ophouden. Maar dus niet vooraleer ze nog eens hun kunnen in Kortrijk gingen tonen. ‘Emerging from the Netherworlds’ is een topplaat en dus was ik blij dat ze hiervan enkele nummers speelden. De klank stond goed en nummers als “Dawn of the Dead”, “Angelic Encounters” van de gelijknamige plaat en afsluiter “War” waren verwoestend. Het vuurwerk werd aangestoken en deze Nederlandse band werd op applaus onthaald door de aanwezigen voor hun gemaakte carrière en dankbaarheid voor topnummers die deze mannen hebben neergepend. Respect!

Een half uurtje later zag je een band opkomen, waarbij de zanger een Oekraïense vlag meezeulde…1914 was aan de beurt en met hun oorlog getinte teksten is dit uiteraard een spijtige samenloop van omstandigheden. De zanger verwees enkele malen naar de politieke leider van Rusland, maar wij richten ons liever op de muziek zelf. De logge death/doom metal ging erin als zoete koek, en als de zanger dan ook nog gezwind tussen het publiek komt brullen met “Passchenhell” en “War Out” dan heb je een leuk optreden gezien. Een dik applaus vervulde de tent na de show.

Ik luisterde van enkele meters naar Funeral Dress en werd meegezogen in de vrolijke deuntjes, waarbij “Party On” het hoogtepunt was. Een beetje later stond Trauma ook in de Helldorado tent…mij was deze band niet direct bekend, maar toen ik de NWOBH deuntjes hoorde, kon ik mijn benen amper stilhouden. Een band die ik ongetwijfeld verder zal ontleden in de toekomst. Blijkbaar een nieuwe plaat op til in september, iets wat ik zal moeten onthouden.

Death metal van Birmingham, ja, dat kan alleen maar Benediction zijn…hun laatste plaat ‘Scriptures’ werd goed ontvangen door de media en live klonken de nummers van deze plaat ook lekker strak. Deze old school metal band kent de kneepjes van het vak, en dus werden uit diverse albums gevarieerd. Gelukkig maakte ze mij opnieuw blij met de klassiekers “Subconscious Terror” en “The Dreams You Dread”! Als afsluiter had ik gehoopt om “Deadfall”, maar ze kozen zelf voor “Magnificat” (ook een geweldig nummer) en “Agonised”. Leuk en gevarieerd optreden!

D.R.I. was aan de beurt en dat zullen de aanwezigen geweten hebben…vooraan moest je af en toe je hand voor je mond houden, of je shirt boven je gezicht duwen, anders was je puur zand aan het eten door de vele moshpits, circlepits en crowdsurfers die rond je hoofd vlogen. Je moet deze mannen niet leren hoe ze een feestje moeten bouwen…een goeie omkadering, enkele biertjes en een set die de boel laat ontploffen. “Who Am I?” galmde door de tent, “Thrashhard” zorgde voor de zoveelste circlepit, “Abduction” en “I don’t need Society” deden de fans een meter hoger springen. De security achter de dranghekkens zullen ongetwijfeld een goeie nachtrust hebben gehad. Neem daar dan nog de afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” en het feestje was compleet. Vet optreden…dank u dirty rotten imbeciles!

En we gingen door, want Suffocation was aan de beurt. Deze brute technische death metal band van Amerika beukte er lekker op los. Wat een optreden! Ik begon eraan met “Effigy of the Forgotten” van het gelijknamige album en de sfeer zat er direct in. De massieve klank kwam goed tot zijn recht en zanger Ricky Myers heeft met bravoure de lege plek van Frank Mullen ingenomen! Wat een stem heeft deze man. Neem daar de gigantische drumsound en de opgefokte gitaren bij en je kon je laten gaan op “Jesus Wept”, “Pierced from Within” en “Breeding the Spawn”. De menigte werd gek en afsluiten deden ze in stijl met “Infecting the Crypts”. Killer show!

Volgende op het schema voor mij: Aborted…en wat een grote band is dit toch geworden. Van Belgische makelij (waarbij enkel zanger Sven De Caluwé nog als enige van de originele line-up overblijft) die jaarlijks roem en faam opbouwde, en terecht een hoge plaats kreeg op de affiche!  De variatie tussen grind en death metal is allesbehalve makkelijk verteerbaar, maar o zo mooi. Starten deden we met “Global Flatline” om te eindigen met “The Saw and the Carnage Done”. Alles ertussen was een salvo aan instrumentale klasse en hoog tempo. Helaas niet de winnaar van de dag voor mij maar ze zaten er dichtbij.

Hardcore en metal samengevat in 1 woord? Ja, Pro-Pain was aan de beurt…ik slofte richting het podium, maar was heel teleurgesteld in het volume. Neen, Pro-Pain moet hard gebracht worden, wat hier voor mij niet het geval was. Gelukkig hangen er op het einde van de tent nog boxen waar de klank wel een beetje beter tot zijn recht kwam. Na eventjes mokken stampte ik toch mee met “Un-american”, “Make War Not Love”, “Three Minutes Hate”, “The Shape of Things to Come” enzovoort. Tot jullie volgend optreden mannen.

En opnieuw was het de beurt aan een death metal band…meer bepaald Cannibal Corpse. Zij mochten de Swamp stage afsluiten en deden dit redelijk berekend. De bindteksten hebben we ondertussen al ettelijke keren gehoord, dus wisten we op voorhand wanneer “I Cum Blood” en “Fucked With a Knife” aan de beurt waren. De machine denderde constant voor en de nekspieren van Corpsegrinder werden traditiegetrouw in gang gezet. We gingen gezellig verder met het krachtige ‘Devoured by Vermin”, het vuile “Stripped, Raped and Strangled” om te eindigen met de hit der hits “Hammer Smashed Face”. Ik zag velen lijkbleek vertrekken na enkele nummers, maar ja, de zwakken moeten er van tussen ;-)

Ik sloot deze editie af met een topoptreden van Sick of it All. Deze hardcore band behoeft geen intro…zanger Lou Koller maande het publiek aan om nog eens alles te geven na een warm weekend en dat slapen voor na hun show was. De aanwezigen begrepen de boodschap en begonnen bij het startsignaal aan de nodige circlepits. Deze frontman kan het publiek makkelijk op de hand krijgen, en ook vandaag was dit weer het geval! “Scratch the Surface” mocht uiteraard niet ontbreken en sloot deze set af. De schoenen vlogen in de lucht en ik genoot van mijn laatste pils en amuseerde mij op de uitstraling van de band.
Arch Enemy sloot het hoofdpodium af, maar ik was dolgelukkig met mijn keuze voor Sick of it All. Editie 2022 van Alcatraz Open Air zat er bij deze helaas op.

De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 11, 12 en 13 augustus 2023, en je kan zelfs al early bird tickets kopen…er wordt gefluisterd dat Gojira en Megadeth op de affiche zullen prijken, of dit waar is valt weliswaar nog af te wachten.
Alcatraz Open Air 2022, u was prachtig! Tot binnen 365 dagen ongeveer.

Line-up
Vrijdag
Accept, Venom Inc., The Darkness, Stratovarius, Vandenbergh, Unearth, Uli Jon Roth, The Night Flight Orchestra, Warkings, April Art, MGLA, Napalm Death, Dark Funeral, Insomnium, Suicidal Angels, Lorna Shore, Bark, Parasite Inc., Solstafir, Voivod, Igorrr, Pentagram, Vola, Cowboys & Aliens, Pallbearer, Rivers of Nihil, Hangman’s Chair, Urne, Peter Pan Speedrock, King Buffalo, My Sleeping Karma, Dozer, Stöner, Wo Fat, Your Highness, Grotto, Motsus
Zaterdag
Behemoth, Testament, Watain, Death Angel, Carcass, Amaranthe, As I Lay Dying, Exodus, Katatonia, Life of Agony, Enslaved, Ill Nino, Evil Invaders, Vio-Lence, EyehateGod, Necrophopic, Krisiun, Cyclone, Exhorder, Der Weg Einer Freiheit, Heathen, Harakiri for the Sky, Uada, Butcher Babies, Vended, Fractured Insanity, Hippotraktor, March Funebre, Mordkaul, Powerstroke, Saille, Temptations for the Weak, Von Detta, Warhead, Wolvennest, Woyote, Hemelbestormer
Zondag
Arch Enemy, Electric Callboy, Cannibal Corpse, Korpiklaani, Gotthard, Tesseract, Abbath, Diamond Head, Sick of it All, Aborted, Lacuna Coil, Pro-Pain, Suffocation, Ignite, Benediction, DRI, Misery Index, Enforced, Bloodywood, Trauma, The Raven Age, Angel Crew, Bear, 1914, Cobra the Impaler, Darqo, Killthelogo, Lethal Injury, Liar, My Diligence, Panzerfaust, Speed Queen, Thanatos, Turbowarrior of Steel, Wild Heart, Praying Mantis, Satan, Funeral Dress, Ethereal Darkness, Bear

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4173-alcatraz-2022.html
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune

Festival Dranouter 2022 - In het ‘nieuwe normaal’ succesvol over de ganse lijn
Festival Dranouter 2022
Festivalterrein
Dranouter
2022-08-05 t-m 2022-08-07
Nadia Stöber en Johan Meurisse

De 48ste editie van Dranouter was succesvol en kende over de drie dagen maar liefst 51000 tevreden bezoekers, met twee uitverkochte dagen, en waar de festivalgangers heel wat nieuwigheden ontdekten. Met o.m. de Chateau tent (die de blauwe Kayam tent verving) met een comfortabele vloer. Ook tent Cirque, die de Voute en de Kerk moeten vergeten, met een line-up die opbouwde van ingetogen singer-songwriters tot partybands, staat er voor het eerst. En natuurlijk verder de Clubstage die een mooie aankleding verkreeg met de originele, mooi verlichte vinkenkooitjes.
Mooi dat we het festival terug kunnen bijwonen volgens ‘het oude normaal’, om de muziek en om de unieke festivalsfeer op te snuiven . Verder een kleurrijk aanbod van themabars, foodtrucks, kraampjes, theateracts , (rand)animatie, terrasjes, shelters, een Dranouter trail enz. Elk hoekje en kantje van het terrein werd ingekleed. Publiek- en kindvriendelijk. De Palace zat dan tussen het festivalterrein en de camping.
Het dorpse karakter van het festival werd versterkt door een nieuwe, thematische aankleding op het terrein dus . Het ‘nieuwe normaal’. Er werd ingezet op sfeer, beleving, een uitdagend muziekprogramma en ecologie! Iedereen was het erover eens, dit zit goed, het viel dus duidelijk in de smaak!

dag 1 - vrijdag 5 augustus 2022
Op vrijdag 5 augustus 2022 zette Festival Dranouter haar editie officieel in. Op de line-up o.a. Rodrigo Y Gabriela, Go_A, Portland, Madou mét strijkers, Querbeat en veel meer. Zo'n 13.000 festivalgangers genoten met volle teugen van dit programma, de unieke sfeer, enz.

Over naar de muziek . Op deze vrijdag ademde even het vroegere folkfestival, een gevoel van verbondenheid, samenhorigheid, gelukzaligheid, van intimiteit en ambiance.
Het Schotse Breabach maakt deel uit het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur . Dranouter sprong mee op de kar. Breabach tekent voor een sfeervol, groovy, dansbaar Keltisch feestje , die droom en  extravertie samenbrengt . De akoestische gitaren, flute, doedelzak, viool , contrabas zijn de instrumenten die dit sfeertje en een soundtrackgevoel geven. De kenmerkende stepdance ontbrak niet, en kleurden het geheel.
Een sfeervolle, rust biedende opener van onze avond als de aanzet van een lichte swing. ‘Mijmer’ muziek als beeldrijk voor natuurlandschappen .

K-Zia , dochter van Marie Daulne van Zap Mama brengt sensuele, exotische r&b, soul, funk en pop. Ze heeft een warme, sterke stem. Haar muziek, de danspasjes, de uitstraling, het laat veel aan de verbeelding over. “I got your back” was één van de hoogtepunten . Probleemloos weet ze het publiek in te pakken met haar innemende, zwoele , groovy  sound. Onthou het debuutalbum ‘Genesis’ van deze beloftevolle artieste.

Veelzijdigheid troef vanavond, vóór de fuifnummers was er eerst ruimte voor de melancho van Portland en Madou.
Portland rond Jente Pironet en Sarah Pepels wist in 2018 definitief door te breken met hun melancholische popelektronica . Ze geven live het intiemer geluid van de plaat een injecterende boost. Door de tempowissels durft de sound te exploderen. Die live erupties intrigeren en zijn boeiend, spannend en meeslepend.
Portland - Ze zijn verdiend een winnaar van de Nieuwe Lichting (StuBru) een handvol jaren terug, brachten een ijzersterk debuut uit, met een pak singles waaronder “Aftermath”, “Deadlines”, “You misread me” en “Pouring rain”, die in een fris kleedje werden gestopt. Verder kregen we een  coronaproof cover “Somewhere in the way” (“Ergens onderweg” van De Mens) en het nieuwe werk dat grilliger klinkt. Portland houdt het boeiend.
Ze zaten de voorbije twee jaar deels gevangen aan de coronapandemie , maar de creativiteit en de muzikale ontlading logen erna niet om. Ze betrekken hun publiek nauw in de set en gsm lichtjes gaan aan. Ze zijn warm naar hun publiek toe en worden enthousiast onthaald.
De stemmenpracht, de samenzang of de afwisselende zang, waarbij hoog kan worden uitgehaald, gaven elan aan die sfeervolle poprock.
Kortom , een kleurrijke sound vol uiteenlopende emoties.
Na een stilte van wel veertig jaar is de verborgen parel van de Belpop, Madou, terug bovengronds . De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos en voor deze Dranouter gelegenheid aangevuld met enkele strijkers. 
De single “Ronquieres” leidde de return in. Een nieuw album verscheen, ‘Is er iets’, die in de set centraal stond. Ook hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte en een soort murder ballad gevoel door in het ingenomen materiaal , met de vocals van Vera die met de jaren goed bewaard is gebleven en doet terugdenken aan Marianne Faithfull. Een sobere, elegante, indringende aanpak. Af en toe was het eens zoeken naar de juiste toon , maar het zalfde de muzikale wonde. Natuurlijk ontbraken de oudjes “Witte nachten” en “Niets is voor altijd” niet, gedragen door pianoloops, drumtics, gitaargetokkel en de strijker inbreng. Mooi na al die jaren .
De overleden Henny Vrienten  kreeg een nummer toebedeeld en ze beloofden er nog eentje voor Arno in het najaar, als ze hun ‘Rewind’ van 82 live zullen voorstellen.

De avond is gevallen en de vrijdagavond wordt omgedoopt tot partytime in de volgende programaties Querbeat en Go_A.
Het Duitse brass-ensemble Querbeat , niert te tellen met hoeveel man op het podium, zorgt  net als landgenoten Meute (meer geleest als technofanfare) voor de nodige ambiance. Feelgood anthems werden verweven in hun materiaal door de blazerssectie. En ze zijn één met hun publiek en zwepen hen op. Ze zorgen voor de nodige dansmoves, heen- en weer beweeg en ups en downs. Alle zorgen opzij dus met dit feestcollectief!
De hartjes laaiden op toen het Oekraïense Go_A eraan begon. In 2021 waren ze één van de smaakmakers op de Eurovisie met hun industrial/electrofolk. Sindsdien is er veel veranderd in Europa en wat ontspanning moest zijn, is nu een emotioneel beladen set waar verzet en hoop hand in hand gaan dezer dagen. De respons op hun (steeds maar uitgestelde) tour is enorm, wat hen deugd doet.
En net zoals wij streven ze nu naar eenheid. Ze willen dit muzikaal doen met hun traditionele Balkan sound te vermengen met (pompende) world/housebeats door diepe basses, flute en laptop. De zangeres rolt in snelvaart over haar vocals, het Finse Varrtina in de hoge uithalen achterna. Het tempo wordt hoog gehouden, de songs zitten onder de noemer van hun single “Shum”, waarmee ze definitief doorbraken. Drumtics worden af en toe toegevoegd en de vaart mag al eens wat afnemen.
Het kwartet wordt sterk onthaald , net als bij Querbeat is dit de muziek die de jongeren aansprak, de ‘heyoohs’ schallen, samen met de moves , de handclaps en het heen- en weer beweeg. Schitterend. Go_A kreeg een hart onder de riem.

Het Mexicaanse virtuoze duo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) sluit dag 1 van het festival af en zijn in hun reeds lange carrière enorm op elkaar ingespeeld . Ingespeeld? jawel, ze beschikken over een sublieme techniek, vingervlugheid en finesse op hun akoestische gitaren alsof een hele band aan het werk is, alsof het kinderspel is.
Gitaarspel wordt hier kunst verheven. Er werd een soort huiskamersessie georganiseerd, in je living, met hun stoel, een poef, salon, tafeltje, een nachtlamp en een glaasje water. Overwegend zittend, maar op het eind rechtstaand.
Ze staan garant voor een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel, hier spreekt de instrumentatie, een spel van rock, metal, mariachi en flamenco als communicatie; het wordt ritmisch en swingend vermengd in verrassende covers en eigen werk. Je wordt overstelpt door het broeierige samenspel. Het klinkt als een tsunami. De slagen van hun hand-vingertics op het gitaarhout roffelen als drums.
Een uurtje werden we ondergedompeld in deze unieke muzikale wereld. Verbluffend.
AC DC - “For those about to rock” schalde zachtjes door de boxen …
Fijne afsluiter van dag 1.

dag 2 - zaterdag 6 augustus 2022
Voor de festivaldag op zaterdag 6 augustus mocht Festival Dranouter al in voorverkoop het bordje 'uitverkocht' uithangen. Zo'n 16.000 bezoekers tekenden present voor o.a. het laatste optreden van de Kortrijkse pop noir band SX, Guido Belcanto, Tourist LeMC, Fara én Het Beste Van 't Westen featuring Flip Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en Wim Opbrouck & Wim Willaert van De Dolfijntjes. Tijdens dit allstars project lieten de West-Vlaamse helden nog enkele surprise special guests los op het podium.
Ondertussen ontdekten vele families het uitgebreide aanbod kinderanimatie, themabars en kleurrijke foodstanden.
Dag twee kende een muzikale apotheose met Tourist LeMC, Guido Belcanto en het allstarsproject Het Beste Van ’t Westen …

In het kader van het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur, hadden we deze namiddag o.m. Fara, onze opener van dag twee; het kwartet, drie violistes en 1 pianist, brengen instrumentale en gezongen nummers, die teruggrijpen naar de traditionele Schotse cultuur . Traditionals en zelfgeschreven nummers wisselden af. Een uiterst sfeervolle sound, die af en toe meer swing bood, een ‘Saturday afternoon delight’, ideaal op een ceremonie of een receptie. Spijtig genoeg stond het allemaal wat stilletjes , wat bij het ‘ontmoeten’ het geroezemoes de bovenhand had.

Het Kortijkse combo Sx, rond Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet, houden er na een goed tien jaar, voorlopig, mee op . Sx was een te koesteren pareltje binnen de Belgische scene met hun mysterieuze, licht dreigende, sfeervolle popelektronica, een pop noir, die ergens David Lynch doet opborrelen. Songs als “Black video” (doorbraak), “Gold”, “Graffiti”, “Designed/desire”, “Devotion” en “Real life” scoorden goed en waren ook in deze set in een aparte versie te horen  Ze hebben hun stop in een ‘unplugged tour’ omgezet en op Dranouter wordt definitief de stekker uitgetrokken . De songs worden ontdaan van elektronica en van enige franjes en krijgen door het etherisch, galmend gitaargetokkel (o.m. van Tom Pintens), aangevuld met toegevoegde drums , pianoloops , klarinet en elektrische gitaar een andere dimensie .
Stefanie heeft een unieke indringende, donkere stem en met haar theatrale armbewegingen , zittend of rechtstaand, geeft ze de nummers nog meer diepgang.
Sx unplugged blaast warmte en koude, huivering en emotie tegelijk, en is tot slot kwetsbaar als krachtig. Stefanie was duidelijk ontroerd , en gaf de songs vocaal een energieboost; “Elysian”, “Falling” en het afsluitende “Godspeed” brachten net als de singles gevoeligheid en extravertie samen, door de verrassende opbouw en tempowissels. Een extra track kregen we. Ze sloten waardig, duidelijk aangedaan , de pakkende set af. Sx … misschien toch tot later?!

Even bekomen , dat konden we met Crossbones Trombones in de Cirque , vijf jonge gasten op trombone , die rondom ons heen schalden, gebed in laptopsounds en bouncy, bezwerende, groovy, zweverige psychedelica beats, bleeps en drum’n’bass . Het was even wennen aan deze combinatie , maar gaandeweg werd je meegezogen in hun muzikale wereld . Hun ‘trombones on groove ‘kregen het publiek mee , waren in momenten filmisch, en vormden een mooi experiment, alternatief.

Het Britse Tindersticks bestaat dertig jaar, een rijkelijk gevulde carrière met hun weemoedige ‘dream’kamerpop, gedragen door die kenmerkende baritonstem van Stuart Staples, houdt ook halt in Dranouter. De band rond Staples heeft nog een paar oorspronkelijke leden en vanavond waren ze hier met zes te zien . De Chateau tent bleek achterna iets te groot om volledig omarmd te worden van die innemende, emotievolle sound in een sober gehouden lichtdecor. Maar de subtiliteit, de finesse en het slepende karakter van het materiaal hield het mooi overeind. Staples, met snor en zomerhoed, voerde je mee met de band in het smartoeuvre, zeerzeker in het eerste deel van de set , met o.m. “Like only lovers can do”, “Medicine” en “Pinky in the daylight “, mooi uitgewerkt door het gitaarspel , het getokkel, de piano, orgeltunes en zalvende drums . Met het oude “Her” werd het tempo opgeschroefd en klonk de band iets snediger, feller en directer . “See my girls” refereerde aan het oude Cave & Bad Seeds door de broeierige intensiteit en opbouw . Ergens dwarrelde een Bowie riff in een van de laatste nummers, “Take care in my dreams” wuifde de sfeer, intimiteit, melancholie en rust van Dranouter uit , want wat volgde nu, sprak de dansspieren aan en zorgde voor de nodige ambiance …

Manran was de aanzet , ze zijn uit Schotland, en in het kader van de ‘scotland expo’ kregen ze hier internationale kansen. En die grepen ze . Hun wisselende integere, ingenomen, sfeervolle als groovy, gedreven , zwierige instrumentale als vocale sound, sprak iedereen in de Clubstage aan. Het instrumentarium sprak voor zich: akoestische gitaren, drums, accordeon , viool , flute, pipes, doedelzak en de mannelijke, vrouwelijke zang (ze hebben hier Kim Carnie, de beste Gaelic zangeres v 2021 bij zich). Het ademde de vroegere folksfeer van Dranouter uit. Fijne, overtuigende ontdekking .

Tourist LeMC, ‘den troubadour van t stad’, de koning van het Antwerpse volkslied, was er al graag bij in 2019 en in de coronapandemie bracht hij z’n nieuwe plaat’ Niemandsland’ uit. Hij heeft al een pak goede singles uit , die in een poëtische background een maatschappijkritische insteek hebben. Al een kleine tien jaar is hij bezig.  Hij palmt moeiteloos ons landje in en betrekt steeds opnieuw het publiek nauw bij de set. Het samenhorigheidsgevoel wordt bevorderd door de “En routes” en “(Koning) Liefdes”. Hij bewandelt zijn eigen pad binnen de hippop. Hij heeft een sterke band achter zich met blazerssectie . Vanavond werd hij vocaal ondersteund door een vocaliste op verschillende nummers als “Niemandsland” , Wally was er bij op “Horizon” en Wim Opbrouck nu eens op “De troubadours” . Vrienden troubadours slaan dus de handen in elkaar, Antwerpen meets de Westhoek.
Festival Dranouter is één grote familie, Koning Liefde regeert! Die Tourist LeMC blijft op hoog niveau bezig.

Guido Belcanto is een van de boegbeelden van het Vlaamse lied, al ruim 35 jaar. In de kronkels van zijn geest horen we zijn dagdagelijkse observaties, ervaringen, evoluties in rakende teksten en troostende humor. Muzikaal krijgt het vorm in pop, chanson, folk, roots en blues . Zoals de charismatische zanger het zelf ideaal passend omschrijft in ‘Dranouters outfit van the new traditions’. Hij beschikt over een heuse band en een breed instrumentarium als viool, contrabas, accordeon die de sound nog meer in kleuren .
Moeiteloos wist hij vanavond een volle Clubstage te boeien met z’n wisselend materiaal en interessante tekstvelletjes. De transgender an sich passeerde in de fijne cover “Half een man, half een vrouw” (cover van Nick Lowe), hij grossierde gewiekst door z’n oeuvre met o.m. het zwierige “De vrouw van de bakker” , het sfeervolle “Rome bij nacht”, verder de intimiteit en de groove van “Vlammetjes”, “Droevig is deze wereld (je betekent niets als niemand om je geeft)”, “Haar vader hield niet van mij” en “Na de dood keren wij weer”.
Als zangeres kwam in deze amicale set Little Kim erbij …”Ik ben niet de man die je zoekt”, “Toverdrank” en Cave’s “Wilde rozen’ zongen ze samen. Alsof Meatloaf bezig was met Ellen Foley.
Hij kon zo nog uren doorgaan op dit elan, het toont nog maar eens z’n talent en sterkte, wat hij allemaal heeft uitgebracht en hoe ludiek, ontspannen, leuk het allemaal wordt gespeeld. Wat een optreden …

Nog niet bekomen van zoveel schoons van het Vlaamse Lied , waren we dan er helemaal aan van het allstars project van Het Beste Van ‘t Westen. Inderdaad dit was een ongeziene headliner van dag twee , die nog steeds nazindert . Een project zomaar ergens opgeborreld in de Dranouter zomersessies en tijdens de coronapandemie; het bracht Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en de twee Wims (Opbrouck - Willaert) samen, met een heuse band van leden van elkaars band.
West-Vlaanderen, de Westhoek boven in hun levenslied , met verder Kenji Minogue en Stefanie van Sx . Elk kreeg de kans een tweetal nummers te spelen, te zingen, op elkaar beroep te doen en konden zelfs hun lockdown sessie aan de man brengen .
Het was heerlijk te zien in een soort jam hoe ze op elkaar ingespeeld waren, de nummers onderdompelden in ’t Westfluts en het publiek meekregen.
Op het eind waren ze allemaal te samen met een eigen versie van ‘”Freestyler” (remember Bomfunk MC’s), “Laat mie moar lopen langs de stroate” (van Vermandere) en Kowlier’s “Min moaten” .
Wat een creativiteit legden ze aan de dag en wat een samenhorigheid en verbondenheid . Dit is wat Dranouter voor staat , amicaliteit en een culturele mix van alles. Verbluffend, sjiek.
Op die manier werd dag twee in de grootste schoonheid beëindigd. Dit is op ons netvlies gebrand!

dag 3 - zondag 7 augustus 2022
Ook op deze derde dag mocht de organisatie last instant het bordje uitverkocht plaatsen. Na de allereerste editie van de Dranouter trail kon het publiek terecht voor enkele Belgische toppers (in spé) als Yevgueni , Sylvie Kreusch , Douglas Firs , Intergalactic Lovers , Kids with Buns en Young Yello. De Franse chanson cabaratierpop van Zaz mocht het festival definitief besluiten .
De muziek, het mooie weer, de animatie, de entourage, sfeer en beleving , Festival Dranouter is het familiefestival bij uitstek met 51000 tevreden festivalbezoekers over de drie dagen …

Yevgueni rond Klaas Delrue en Geert Noppe zijn graag gezien gasten op het festival. Ze kregen al verdiend de Prijs van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek in het Nederlandstalige Lied. Ze brachten in de coronapandemie een nieuwe plaat uit ‘Straks is ook goed’ en konden die nu met mondjes maat voorstellen . De band heeft de kunst om goed uitgewerkte, melodieuze dromerige , weemoedige popsongs te schrijven; de goede melodieën raken en worden gedragen door de heldere , overtuigende vocals van Delrue en naast de gitaarpartijen en drums geven de piano-/orgelpartijen kleur aan de sound. Yevgueni popt en rockt met fijne, subtiele nummers als de titelsong van de nieuwe plaat en de prachtige single eruit, “Ze danst gewoon op straat “; verder omarmen ze ons met “Kom met me mee”, “Bovenaan de dijk” en de singles “Adem”, “Nieuwe meisjes” en “Als ze lacht”, die iedereen in beweging bracht en werd meegezongen. Yevgueni is één van de verpersoonlijkingen van het hedendaagse Nederlandse lied. Sterke set dus.

In een volle Cirque konden we terecht voor één van de beloftevolle acts van dit moment , Kids with Buns, rond het duo Marie (van Uytvanck) en Amber (Piddington) , die op hun gitaar met een drummer en bassist/keyboards worden ondersteund. Hun nummers zitten in donkere,  melancholische, dromerige indiepop vervat; het zijn persoonlijke dagboekfragmenten en de wisselende diepe, lichtgrauwe, indringende en wat zachtmoedige vocals geven zeggingskracht. Het publiek smolt voor de onderlinge dynamiek en het breekbare pop noir materiaal.
Terecht waren ze één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting tijdens de coronapandemie , maar nu was het de uitgelezen kans om prachtsongs als “Numbers” , “Untitled” en “Bad grades” aan een breder publiek voor te stellen . Ze waren onder de indruk van de sterke respons; dat hartverwarmende deed hen enorm veel deugd, ontroerde hen zelf. Hun muziek werd door het gitaargetokkel en de vocals soms erg sober gehouden of kreeg wat meer diepe basses of knisperende elektronica, krautrock op z’n alt-J’s mee. Verder was de sound niet vies van Girl in Red en London Grammar. En ergens dwarrelde een cover. Een unieke warme beleving creëerden ze.

Sylvie Kreusch verwerkt haar liefdesbreuk met Maarten Devoldere op haar debuut ‘Montbray’, de locatie waar ze de plaat definitief tot stand bracht. Ze heeft een heuse band rond zich, met dubbele percussie om haar ietwat donkere , mysterieuze, mystieke pop kracht te geven . Ergens hier is een link naar David Lynch en Twin Peaks.
Sylvie, mooi gedresst,  verpersoonlijkt dit licht dreigende geluid , kronkelt over het podium en betrekt het publiek nauw tot de songs. Al meteen trekt ze de aandacht met de prachtsingle “Let it all burn”. Vroeger sijpelde klanken door van Fever Ray (remember The Knife) , met bezwerende exotische , koele ritmes, hier op “Seedy tricks” en “Please to Devon” .
De bruine panter weet het publiek voldoende te overtuigen , nummers als “Wild love”, “Girls” , “All of me” en “Walk walk” hebben een sfeervolle groove door de keys, de percussieve ritmes  en het galmend gitaargetokkel (op z’n Hooverphonics) . Op “Just a touch away” kreeg het refreintje een typisch ‘wuk wuk’ accentje wat het publiek nog meer overtuigde. Sylvie Kreusch onderstreepte haar muzikaal talent met haar act.

De muziek van Douglas Firs van Gertjan van Hellemont is gesitueerd binnen de rootspop . Hij brengt met z’n band een sfeervolle , dromerige , broeierige sound , van gitaarspel/-getokkel , bas , drums en piano/keys, gedragen door z’n scherpe, intense, doorleefde vocals. Een verborgen parel in de huidige Belgische scene. Hij deed veel muzikale ervaring op in de south states of the Usa. De nieuwe plaat ‘Heart of a mother’ is de verwerking van verdriet van het verlies van moeder en grootmoeder , maar we horen ook een energieke boost met de komst van zijn eerste kindje. Dit is ideale muziek bij ondergaande zon, met o.m. “Delighted”, “Pretty legs and things to do” en ”I could fall in love with you”. Schattige muziek!

Intergalactic Lovers rond Lara Chedraoui zijn een goed op elkaar ingespeelde band en leveren goed (onschuldige) melodieus poprockend songmateriaal af. Het is af en nergens gaat de band over de schreef. Het is de band die steeds op zoek is naar de perfecte popsong op het nieuwe platenwerk. De corona hakte echter diep in op de psyche , alsook op de band , maar dit hebben ze overwonnen met de nieuwe plaat ‘Liquid love’ , die wat meer elektronica groove laat doorsijpelen .
Live putten ze uit hun tienjarige carrière totnutoe met o.m. “In limbo”, “Shewolf”, “No regrets”, “Islands”, “Bobbi” en “Delay” , compacte aanstekelijke popnummers . Het publiek genoot van de muziek , haar glimlach, haar zwierige pasjes , haar lichthese, innemende (soms onvaste) vocals en de meeslepende , gedreven aanpak van de band.

Yong Yello zit in hetzelfde muzikaal bedje als Tourist LeMC . De Antwerpse rapper heeft z’n werk als producer wat terzijde gelaten om eigen te werk te brengen , hij heeft een combo achter zich die het hiphop materiaal een bredere insteek biedt . Inderdaad nummers als “Cirkels” , “Als ge slaapt” , “Waanzin” en “Luchtkasteel” waren de herkenning van wat hij in petto heeft als muzikant/rapper. Het klinkt goed met een overtuigende performance. Een jonger publiek is te vinden voor de muziek.

De Franse cabareske chansonpop  van Zaz aka Isabelle Geffroy, wordt nog steeds goed ontvangen . In 2016 was ze al eens bij de afsluitende acts , net zoals nu ,waar ze het festival definitief besluit . Ze werd al bejubeld met haar debuut uit 2010 en ‘Sur la route’ uit 2015. Ze bracht vorig jaar nieuw werk uit en op ‘Vive le velo’ werd haar liedje “Paris sera toujours Paris” steeds als openingstune gebruikt .
In haar nummers sluipt dat cabaratier gevoel door in een amalgaan aan stijlen als jazz, soul, swing die een typisch ‘Paris-iènne’ sfeertje ademen. De dolle veertiger laat een sprankelende indruk na , een feelgood gevoel en de glimlach op ’t gezicht.
Ze heeft een heldere, indringende stem, als een nachtegaal , alsof het niks is om zo te zingen. Ze dartelt op het podium , maakt allerhande bewegingen, houdt het publiek bij de leest  en trekt hen mee.
Ze kon rekenen op een sterke respons en ze heeft een sterke band achter zich; af en toe worden de registers open getrokken en mogen de nummers eens exploderen . In het plaatselijk dialect voerde ze ons mee op een enthousiasmerend, leuk , ontspannend , groovy concert. De nummers klonken speels, huppelend, bruisend, onschuldig en gevoelig.
Er is een gevoel van samenhorigheid op “Si jamais j’oublie” , “Imagine”, “Les passants”, ”Tout là-haut” en het afsluitende “Je veux”, met het kenmerkend harmonium mondstuk geluidje.
In de bis hoorden we een intieme , integere “Le chant des grives “, die mooi opbouwde en verder haar voorliefde aan Edith Piaf met “La vie en rose” . Met Zaz weet je nu waar Christine & the queens de mosterd haalden. Een mooie afsluiter voor het Dranouterpubliek.

Op die manier namen we afscheid van een perfect verlopen editie, die op enorm wat bijval kon rekenen.  Sfeer, beleving, creativiteit, comfort, ecologie en muziek, het zijn kernwoorden die de organisatie hoog in het vaandel houdt.
Tot volgend jaar. 

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2953-dranouter-festival-2022.html

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Rammstein - Rammstein Spektakel dat hot, hotter, hottest was
Michael Bultinck

De stadion tour van Rammstein kreeg te kampen met de coronapandemie en werd hierdoor onhold geplaatst voor twee jaar. Enfin, na de start in 2019 , waren ze hier uiteindelijk voor twee outdoor concerten in Oostende, die meteen uitverkocht waren.
De nieuwe locatie, een park, geen stadion, net naast de luchthaven van Oostende, De Nieuwe Koers, maakte het nog specialer .

De coronaperikelen waren de inspiratie voor het nieuwste album  ‘Zeit’, wat een vervolgverhaal biedt van hun in 2019 concert in het Koning Boudewijnstadion. “Armee der Tristen” was het openingsnummer, en hier bleek al meteen dat Till Lindemann en C° niet gekomen waren om een sombere show neer te zetten. De fans van Rammstein houden van show en spektakel rondom die gebalde, rauwe, botte, felle, soms integere, melodieuze metalsound. Tanzmetal omschrijven ze het zelf. En het bereikt alle leeftijden zo te zien. Door de jaren is hun vlammenzee, vuurwerk en vuurpijlen een statement.
“Puppe” is een klassieker geworden, met die grote, brandende kinderwagen maar klinkt toch jaar na jaar iets angstaanjagender. Al jaren wordt er Rammsteinsoep gekookt in dezelfde ketel en  toch blijft het allemaal indrukwekkend en ongeëvenaard. Humor en rakende teksten, het siert hen .
“Zick Zack” en “Zeit” passeren al snel en ook van het vorig album ‘Rammstein’ kregen we “Deutschland”, “Ausländer” en “Radio”.
Bijna dertig jaar zijn ze bezig, dan is twee uur en een kwart soms nog te kort van wat deze band heeft uitgebracht. Een brede greep van hun oeuvre kwam aan bod.”Sonne” deed de zon weer opkomen nadat ze pas een half uur in de Noordzee was verdwenen. Of verder waren het de bunsenbranders die ons halfgaar roosterden. Het zijn allemaal kenmerkende elementen van hun entertainment, dat van wereldniveau is.

Rammstein heeft onder leiding van toetsenist Christian Lorenz begrepen hoe ze moesten evolueren. Het is al lang geen metalband pur sang, eerder een combinatie van elektronica, industrial, hard metaal en pop, rock die de randen van het toelaatbare opzoeken. Eenvoudige en gevoelige onderwerpen worden in een humoristisch kader gebracht en worden gecombineerd in een sexy en makkelijk verteerbaar geheel. Het heeft de band immens populair gemaakt.
In de eerste bis speelden ze “Engel”, en in de tweede begonnen ze met het gelijknamige “Rammstein”, gevolgd door “Ich Will” en hoe kan het ook anders “Adieu” die luidkeels konden worden meegebruld.
In 2019 gingen ze al eens naar de hemel, of naar de hel, we laten het aan jouw verbeelding over. De herrijzenis kwam er in Oostende om dan opnieuw naar de hemel te gaan. En volgend jaar komt er ook een tweede verrijzenis. Niemand deed hen dat ooit voor. Drie jaar geleden werd nog fel gespeculeerd over het einde van Duitslands meest populaire band maar dit zestal is in een nooit eerder geziene bloedvorm bezig , waardoor een afscheid letterlijk smelt .

Het was mooi om Rammstein in Oostende te kunnen zien in een omgedoopt festivalpark die speciaal voor deze heren werd gebouwd. De organisatie denkt eraan om verder deze locatie te gebruiken.
Nu volgt nog een korte passage in de VS om dan alle gasflessen voldoende op te vullen voor een nieuwe Europese tour volgend jaar. Rammstein is bijlange nog niet uitgeteld , maar wij waren eventjes voor een goed twee uur uitgekookt!

Organisatie: Greenhouse Talent

zaterdag 06 augustus 2022 10:06

Coldplay - BEST.(ECO) -SHOW.EVER!

Coldplay - BEST.(ECO) -SHOW.EVER!
Gerrit Van De Vijver

Coldplay - De drang om te touren was groot, maar men wou het touren heruitvinden, doch zonder kwaliteitsverlies. Alles werd in het werk gesteld om zo ecologisch mogelijk de fans te entertainen. Dat heeft Coldplay met verve gedaan.
Alle elementen werden herbekeken : reizen, energie ( stroom en brandstof ), voedsel, Co2, recycleren. Ja, zelfs bebossing komt aan bod. Voor elk verkocht ticket plant men een boom. A gigantic forest in the made. Kinetishe energie wordt opgewekt door springende en fietsende fans, en ga zo maar door.
Zoals steeds heeft Coldplay twee kampen, je bent voor of tegen hen. Dit zal de sceptisci misschien nog meer aan het lachen brengen, maar je kan ze niet verwijten , dat ze hun ‘voorbeeldfunctie’ en verantwoordelijkheid niet opnemen... And then be even better than ever!!

London Grammar nam het voorprogramma op zich, en deed dat schitterend. Hannah Reid was , volgens mij, zelfs iets te bedeesd, want haar warme , diepe stem vulde makkelijk het stadion, en ze stond er gewoon! Meermaals vroeg ze of we op Coldplay aan het wachten waren, maar we genoten ook gewoon van haar concert!

Met 3 podia was de aandacht voor de fans mooi verspreid. Het opkomen is altijd al speciaal geweest bij Coldplay, en daar weken ze ook deze keer niet van af. Op de tonen van "Flying theme" ( E.T. ) kwamen ze , zijdelings van het podium, door de menigte gewaad. Ik vond het net iets te vroeg qua lichtinval.  De veelgebruikte led-armbanden en sfeerverlichting komen niet tot hun recht, dit in tegenstelling tot de ledschermen.
Ze namen wel een blitzstart met "Music of the Spheres" , "Higher Power",  "Adventure of a Lifetime", "Paradise", "Charlie Brown" .
Van zitplaatsen was vanaf seconde 1 geen sprake meer...  Na de adempauze "The Scientist" genaamd, verhuisden ze naar de B-stage. De dansparty werd gewoon verder gezet met "Viva la Vida" en "Hymn for the Weekend". Hannah Reid kwam Chris ter hulp op "Let Somebody Go", en deed dat , alweer, perfect.
Mocht ik moeten kiezen tussen haar en Selena, ik zou het weten. De rustiger sessie werd verder gezet met een verkorte versie van "Bani Adam". De zwartwit-beelden en reflecties bezorgden ons net geen epileptische aanval tijdens "Politik". Daarna volgde "In My Place".
Het begon aardig te donker te worden, wat er voor zorgde dat "Yellow" volledig tot z'n recht kwam. We werden verzwolgen in de gele golven...
Het stadion verduisterde volledig, met een zonsopgang achter de band, en werd gevuld door een  diepe stem tijdens "Sunrise". Dat de band stappen vooruit heeft gezet, is zeker. De polsbandjes werken met geolocatie , en hartjes werden gevormd. Wat de aanzet gaf tot "Human Heart". De verlichting ging tekeer alsof een onweer losbarstte, zo fel. Waanzinnig! Wat een intro van "People of the Pride"!
Door de duisternis werd nu meer intenser gebruik gemaakt van de led-armbandjes.  "Clocks" baadde in een spervuur van groen. Heel origineel was de verkleedpartij tijdens "Infinity Sign". Met reuze maskers deden ze een choreografie, ‘The masked singer’ waardig. Ze hielden ze aan tijdens "Something Just Like This" en "Midnight".
Het dak ging er dan volledig af met "My Universe" en "A Sky Full of Stars". Wat bijzonder was tijdens "A Sky Full ..." dat Chris het lied stil legde, om iedereen te vragen om uit het dak te gaan, maar dan zonder smartphone of wat ever.  We're all gonna dance!!
Het c-podium werd gebruikt voor "Sparks", en een speciale versie van "Magic".  Dit werd ineens "Magique". Chris doet regelmatig moeite om in de lokale taal te spreken, en deed dit al gedurende de voorbije show. Maar om een volledig nummer aan te passen.. Bien fait!!
Afgesloten werd met "Humankind", "Fix You". "Biutyful" werd begeleid door prachtig vuurwerk. Een slotapotheose om u tegen te zeggen.
Chris had ons tijdens de show bedankt om , ondanks de economische situatie, de situatie in Oekraïne, corona, de depressies , ondanks de caniculle, toch de moed vonden om de verplaatsing te maken naar hun show. Wie dit niet deed, kreeg ongelijk.
Will, Jon, Chris en Guy droegen, mede door de hittegolf, regelmatig andere t-shirts met "alien" Geheel terecht, want deze groep stijgt telkens boven zichzelf uit, bijna ‘extraterrestre’.

Coldplay bundelt de goede zaak aan een top-performance. Ze zijn een weg ingeslagen welke , hopelijk, vele bands zullen volgen. Zij bewijzen dat het kan, je aanpassen, energie sparen, recycleren en "buitenaards "presteren.

Vier shows van hetzelfde kaliber volgen in K . Boudewijnstadium, Brussel begin augustus (5aug, 6 aug, 8 aug + 9 aug 22)

Organisatie: Live Nation

Hellfest 2022 - Beyond this world - Muzikale indrukken
Hellfest 2022
Festivalterrein
Clisson (FR)
2022-06-17 t-m 2022-06-26
Melis Arin en Daniel Buyle

Een kleine 800 kilometer gereden op 10 uur en zo komen we opnieuw toe in Clisson rock city. Na 2 jaar afwezigheid sedert de laatste editie van 2019, doet het toch allemaal wat nostalgisch en spannend aan…..it’s good to be back! We zetten onze tent op in de tuin van onze plaatselijke wijnboer die iedere editie paraat is als verantwoordelijke van de prachtige wijnbar in het bois du muscadet vlak naast de Warzone.

Vrijdag 17 juni worden we wakker in iets dat eerder meer weg heeft van een zwembad dan van een tent. Snel gebruncht, gedoucht en op weg naar de bekende rotonde met de gitaar …
De area is na 2 jaar nog niks van zijn glamour verloren: pootje badende gasten in de bloedfontein met de faceless men en enkele blootlijfse metalheads in het vijvertje met de waterval.

Dan maar snel de wei op om deze 15de verjaardagseditie echt te starten. De hangout van de dark- en soms parodische satanistische black metal. Mephorash en Seth maken dit cliché meer dan waar, dankzij hun maskers, capes, kandelaars met wierookstokjes, een altaar waarop een en ander wordt gepreveld met een dolk in de hand….
Frank Carter is onze eerste act op mainstage en de energie springt ervan af. Zeer kleurrijk en in het publiek opgaande crowdsurfende frontman die terloops ook even reclame maakt voor zijn tattooshop in hartje London….allen daarheen voor een prikje!
Opeth is op mainstage 2 de eerste echte publiekstrekker en de wei loopt effectief goed vol voor deze progressieve zweedse steenleggers. Frontman Mikael Akerfeldt vraagt zich af wat er zou gebeuren als de aftellende digitale klok aan de zijkant van het podium op 0 zou komen te staan….zoiets hebben we nog nooit meegemaakt in onze carrière, dus we zullen maar doorspelen en niet te veel tijd verliezen met mijn gezwetst zoals ik normaal doe tijdens onze set.
Geef ons dan inderdaad maar liever de gebalde energiebommetjes van The Offspring. Noodles (de mannelijke versie van Cruella Deville) en Dexter Holland tapten lekker uit hun Californisch punkvaatje zonder enig tijdsverlies aan bindteksten of onnodig gezever. Een lekker jukebox-setje met al hun hits en een nummer van hun laatste album ‘Let the bad times roll’.
Een betere opwarmer voor de Irish rovers uit Massachusetts kunnen we ons dan ook moeilijk inbeelden. Vol energie en leute bestormen de Dropkick Murphys dan ook zoals gewoonte het podium en vanaf het eerste akkoord of doedelzakgeluid is het gegarandeerd feest. We misten deze keer wel bad boy All Barr die wegens familiale omstandigheden niet op de tourbus meereed. Ken Casey moest dan ook alleen de honneurs waarnemen achter de micro, maar deed dit voortreffelijk. Dat de boys maar rap back komen! Het derde nummer uit hun stomende set was dan ook eentje met een speciale symboliek na 2 jaar stilte in Clisson….
Verder hadden we o.m. Five Finger Death Punch, The Deftones…. En Volbeat is in een veel te korte periode uitgegroeid tot een headliner, zoals eigenlijk de meeste bands van vandaag, en dat vertaalt zich bij wijlen in onnodige sterallures en te commercieel gericht waarbij de oorspronkelijke sprankel dreigt verloren te gaan. Wij genoten dan ook vooral van de oudere nummers die in hun veel te korte set zaten zoals “Lola Montez” en “sad man’s tongue”.

Dag 2 van deze metal marathon
Stevig en rechttoe-reachtaan klinkt Agnostic Front. NY Hardcore founding fathers Vinnie Stigma en Roger Miret smijten zich als vanouds ondanks het harde en zware leven dat deze mannen al achter de rug hebben. Ongelooflijk met welke kracht en energie de Roger op het podium staat als je weet dat die nog geen jaar geleden pas een zware kankerbehandeling heeft ondergaan.

Op terugweg naar de mainstage, snel langs het imposante nieuwe standbeeld van Lemmy gelopen (meer info volgt). Band te zien is Steel Panther. We blijven ons afvragen hoe een gimmick-parodie-band toch zo veel talent en vibes kan brengen als deze kleurrijke vogels uit LA. Spider, de nieuwe bassist die Lexi Foxx plaats moet invullen, kweet zich uitstekend van zijn taak, terwijl Michael Starr het even publiek over de wei smijt dat ze nooit nog een vaste bassist zullen hebben…ge kunt maar weten waar ge aan toe zijt zeker? Iets minder vrouwelijk schoon op het podium dan anders, maar dat zal wel aan de woke-movement liggen zeker?
Terug naar de Warzone dan maar voor wat serieuze pret en zelfrelativering met UK pretpunk van The Toy Dolls! Hier weet je wat je kan verwachten, want het recept is onaangeroerd: opblaas champagneflessen met confetti, een ontsnapte circus olifant, astma aanvallen, rondtollende gitaren en gekke podiumsprongetjes in een net iets te klein uitgevallen rood geruit kostuumpje en fel gekleurd piekjeshaar. Hoewel in het geval van mister Duncan de drummer dit laatste niet geheel opgaat. Dit is een pretpakket eerste klas dat je moet meegemaakt hebben!

Social Distortion - Mike Ness blijft een ongelooflijke presence hebben met een ongebreidelde dosis creativiteit, want er komt eind dit jaar een nieuw studio-album aan! 40years on the road en dan passeren er wel wat grootse songs de revue zoals “story of my life”, “sick boy”, “prison bound, i wasn’t born to follow” en de schitterende afsluiter “ring of Fire”!
Deep Purple moesten we aan ons voor bij laten gaan .

De derde en laatste dag van Hellfest part 1 begint dan ook vroeg met Kontrust op de mainstage. Jaren geleden enorm onverwacht ontdekt op de Zwarte Cross en sedertdien eigenlijk nergens meer van gehoord. Benieuwd wat ze hier gaan presteren. De roodharige zangeres in dirndl-jurkje kweet zich vol enthousiasme van haar taak en kon bij momenten wel al rekenen op reactie van het aanwezige publiek. Een echte party bomba werd het helaas niet.
Sortilege daarentegen kon de aanwezige Fransen dan weer wel in beweging krijgen, maar ja heet dat niet een beetje chauvinisme? Schitterende old school heavy metal gebracht door eerbiedwaardige grijsharige rockers die een draak wel beestig vinden als podium backdrop. Its only rock n roll but we like it right?
Over naar Italie dan met Andrea (dat is de man) en Cristina (dat is die knappe dame) die samen Lacuno Coil spelen op de mainstage. Gothic metal ontstaan in mid jaren 90 die nog steeds kan rekenen op een trouwe schare fans.Met het 10de studio album op komst eind dit jaar, waren we benieuwd of er al nieuw materiaal in de set geslopen zou zijn, maar het bleef bij Heaven’s a lie. De warmte was immens en Cristina zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat er plaatselijk een hitte-record gebroken werd. Mamma mia!!!
De vierde band op deze zonnige zondag, is tegelijk weer een vierde nationaliteit op dit wereldfeest der metal. We zitten met Battle Beast immers bij een Finse powermetalband uit Helsinki. Helaas vinden wij het in de auto beter dan op de wei van Hellfest. Net iets te karnavalesk met die malafide hoorntjes en geel kostuumpje wat ons betreft.
Geef ons dan maar de ravissante verschijning van de metal queen haarzelve: Doro Pesch. Met haar 58 lentes blijft deze Duitse deerne verbazingwekkend aanlokkelijk in haar lederen pakje haar horns in the air gooien. Het stemgeluid zit goed, de band heeft er duidelijk zin in, dus laat ze nog maar een paar keer aandraven met haar blonde manen!

Het verwachte politieke statement omtrent de schrijnende situatie in Oekraïne kwam niet echt van Jinjer. Nochtans hadden er zich een aantal fans voor het podium verzameld met de ondertussen alom bekende blauw-gele vlag. Ook wel wat t-shirt met backprint we want our home back in blauw-gele typo. Jinjer uit Donetsk brengt progressieve metalcore, maar vooral in het oog springend hierbij is toch Tatiana Shmailyuk ofte Tati voor de vriendjes. Het kippenvelmoment heeft ze ons echter niet bezorgd.
Flying-V-gitaar-guru Michael Schenker deed dan wel weer een verdienstelijke poging om ons in vervoering te brengen. Broertje van en ex-lid van die Scorpions, jawel. Een man die gelijk een UFO onverwachts uit de hoek komt en zijn opwachting maakt met de gekste riffs en klassevol snarenwerk. Behoeft deze legende meer toelichting? Wij denken van niet, gewoon genieten en gaan.
Uitgemergeld en met een vochtigheidsgraad nauwelijks hoger dan een gedroogde haring, houden we het toch vol voor metal god Rob Halford. Ondertussen weet iedereen waar Peer zijne mosterd haalde voor de artistieke lederen outfit en metal studs waarmee Judas Priest de Britse Heavy Metal op de kaart zette. De show is quasi identiek aan die uit 2019 op de Lokerse Feesten. En zo hoort het ook, een succesformule moet je niet willen veranderen hé dr Pepper?! Anders hou je het ook geen 50 jaar vol. Ongezien wat Richie uit de kast haalt na amper een half jaar geleden nog letterlijk het hart uit zijn lijf gespeeld te hebben op het louder than life festival in Kentucky.
Ons langverwachte hoogtepunt was vandaag echter de legendarische piraten-metal-formatie uit Duitsland; Running Wild. Helaas is het probleem bij Hellfest dat de headliners op mainstage 2 pas beginnen rond 1uur en er dan al veel volk is afgehaakt. Ook nu was dit merkelijk zichtbaar en jammer dat een o zo invloedrijke band eigenlijk te laat geprogrammeerd staat opdat er veel mensen ervan zouden kunnen genieten. Dat laatste hebben wij dankzij onze volharding en zere kuiten dan wel weer gehad, want alle klassiekers kwamen voorbij. Heis de zeilen en ontkurk de rum en haal deze muziek in huis!

3 dagen rust en kwakkelweer moesten volstaan om de batterijen terug op te laden voor de komende 4 dagen van luide gitaren en dreunende drums. Helaas zou dat snel onvoldoende blijken en ons lichaam door de weergoden blijvend op de proef gesteld worden met hevige regenbuien op de anders kurkdroge en heter dan helse weide van Clisson.

De weergoden zijn ons op donderdag 23 juni echter gunstig gezind en we trekken onder een aangenaam zonnetje opnieuw naar de wei voor niemand minder dan Phil Campbell die ons met zijn Bastard Sons komt trakteren op de smakelijkste Motörhead-nummers. De sinds vorig jaar aangetreden nieuwe zanger Joel Peters kwijt zich eigenlijk beter van deze taak dan zijn voorganger Neil Starr. De verhoopte heropleving van Snaggletooth, blijft echter uit en het besef dat Lemmy echt wel uniek was groeit bij ieder nummer.
De 2 daaropvolgende shows (Tyler Bryant en Thunder) zijn nu niet echt spectaculair, maar eerder een dagvulling. The Last Internationale vormt dan wel weer een verfrissende sprankel. Gehuld in een sexy jumpsuit met gouden pailletjes bekleed, huppelt de New Yorkse frontmadam Delila Paz over het podium en waagt zich ook al crowdsurfend in het publiek. Zeer toegankelijk vermaak waar we nog wel meer van zullen gaan horen.
UFO is natuurlijk een gevestigde waarde in de rockwereld. Altijd fijn om de echte dinosaurussen aan het werk te zijn op een festival. Maar de reactie op het geklap en gejoel tijdens een hoge noot van zanger Phil Mogg is toch bedenkelijk. Wees stil en onderbreek me niet of leid me niet af als ik aan het zingen ben. Euh? Ok, dan zullen we u in stilte laten doen zeker en ons vertier elders opzoeken.
Laat ons dan maar nederdalen in de slangenkuil van David Coverdale. Daar zijn we tenminste in het fijne gezelschap van bassiste Tanya O’Callaghan die eerder ook al de grooves bracht in de nummers van Dee Snider. Een farewell-tour zegt de band en het opschrift op hun veel te dure t-shirts….Of dat werkelijk zo zal zijn, valt nog te bezien. Maar van ons mogen ze nog een tijdje blijven sissen.
In dezelfde categorie van reptielen, komt vanuit Duitsland een beestje gekropen met het gevaar in de staart. The Scorpions sluiten deze dag af op mainstage 1 en daar komt sowieso dan iedereen op af. Gevolg daarvan is dat je eerder het gevoel krijgt naar een live DVD te kijken. Nochtans een aantal leuke momenten zoals Steve Vai die even mee het podium op komt, maar vooral onze Phil Campbell die ex-bandmate en drummer Mikkey Dee komt vergezellen ter ere van wijlen Lemmy. Na de show begeven deze ex-Motorhead-ers zich naar het nieuwe imposante standbeeld van Lemmy aan de Warzone voor een inauguratie. Er zou zelfs een potje met as van Lemmy zelf in de sokkel van het standbeeld zitten. Toch speciaal en getuigend van het enorme respect dat Hellfest heeft op deze grote meneer.

De nacht verloopt nat en ook de vrijdagochtend is het nog steeds aan het regenen. Dat belooft een zompig boeltje te gaan worden.

Vrijdag bijten we de kop eraf met Dragonforce. U kent ze wel van “through the fire and flamest dat wel eens opduikt in een computerspelletje. Voor de rest gewoon lekkere powermetal en een Aziatisch ogende gitarist die de zotste kuren uithaalt op zijn gitaar. Sedert kort dus blijkbaar ook vervoegd door een frele bassiste die het visueel aspect van de show wat opkrikt.
Killing Joke is dan weer een veel complexer gegeven om weer te geven. Met hun postpunk-industrial geluid zou je nu niet direct denken dat oprichter Jaz Coleman ook een gans repertoire aan klassieke melodietjes geproduceerd heeft. Na zijn verstoppertje spelen in de Sahara in de zomer van 2012, blijft hij toch wat tekenen vertonen van het grimas-virus. Een amusant spektakel.
Ook amusant zijn de opgeknoopte en doorspieste poppen op de set van de Duitse trash-pioniers Kreator. Met hun flag of hate, wapperen ze over de bühne en de massa gaat er vlot in mee. Niets vernieuwends tijdens deze set, maar dat hadden we ook niet verwacht. Alleen leken er een paar corona-kilootjes bijgekomen te zijn.
Vervolgens de beurt aan Ministry, die er in 2019 tijdens Knotfest er ook al bij waren. Voor wie houdt van piercings op de meest ondenkbare plaatsen, is dit een inspiratiebron. De industrial metal uit de jaren 80 nam wat invloeden over uit de opkomende speedmetal en zo mixte Hypo Luxa hun typerende sound. Opvallend veel toeschouwers die waren afgezakt voor deze show, want na het optreden verlieten ze hun gunstig plaatsje voor Alice Cooper. Het kan echter ook aan de hevige regen gelegen zijn.
Old black eyes is natuurlijk een levende legende en een must om live te aanschouwen. Alice Cooper is de shock rocker in persoon. Als er dan ook nog eens een ver achterkleinkind van een bekende Weense componist aan zijn zijde staat, is het gegarandeerd helemaal feest. Als een echte hurricane raast Nita over het podium. Over ons mag ze zeker ook eens komen waaien. “School’s out” is het orgelpunt van de show. Niets nieuws in de performance, maar we hebben nu wel ontdekt dat de dansende bruid aan begin en einde van de show niemand minder dan onze Vincent zijn ega is…voila toch iets nieuws….she’s delicious and she’s mine!

Zaterdag zijn de regenwolken eindelijk overgetrokken en hebben we eindelijk eens normaal deugdelijk festivalweer.

We buiten de spits af met Eluveitie, al is dat nu niet echt iets dat ons bij de keel pakt. Ook Myles Kennedy en zijn bende heeft niet dezelfde impact als destijds met Slash aan zijn zijde. Ook spijtig dat deze laatste eens niet kwam piepeloeren of een deuntje meepingelen. Hij was nochtans in de geburen.
Het eerste echte rockmoment was afkomstig van Airbourne. Wat ze in Australië in hun kraantjeswater hebben, weet ik niet, maar hoe kan het dat dit continent van kangoeroes en koalaberen naast AC/DC nog zo een heetgeblakerde rockers aflevert? Joel heeft weer alles in huis om blikjes bier op zijn kop kapot te meppen, om op de schouders gans de frontstage af te dartelen, en ondertussen leute te hebben dat het niet meer kan zijn. This is rock ’ n roll in zijn oervorm! Leuk ook hoe er uit een volle Jack Daniel’s fles 4 Lemmy’s geschonken worden aan de Lemmy-bar. Dat waren goeie straffe! Corona is helemaal vergeten als de bekertjes van mond tot mond gaan op de voorste rijen. Weer een mooie salute aan wijlen Lemmy!
Nightwish was dan weer niet zo ons ding, maar we hebben het getrotseerd om ons plekje toch te vrijwaren voor de jungleboys uit LA, jaja Guns ’n Roses!! Mooi op tijd komen Axl, Duff en Slash het podium op en een massa volk staat gelijk sardienen eigenlijk niets te zien maar gezellig op elkaar gedrumd. Gelukkig hebben wij een goed plekje aan de merchandise tent en kunnen we genieten van alle klassiekers. Zeker niet het beste optreden dat we van hen meemaakten, maar ook niets slecht. En er zou een nieuw album aankomen? We zijn benieuwd.

Zondag is uiteindelijk de verlossende dag van deze helse marathoneditie en dankzij Metallica hun slangenkuil, mogen er aan de mainstages geen foto’s genomen worden. Bedankt James, Kirk en Lars!
We verpozen dan maar wat tussen de Temple en het Altar waar we wat kostumeske acts bezig zien met kokosmelk, wierookstokjes, cobra-zetels,….u kan het zo gek niet bedenken, maar u moet er nu ook niet perse naar op zoek gaan.
Wij kwamen vooral voor de show van Zakk Wylde en zijn Black Label Society. En de verwachtingen werden weerom ingelost. Vol overgave, passie en plezier werd een set gebracht die insloeg als een moker op een zacht gekookt eitje. Dit is dus onvervalste rock met ballen die losjes bengelen in een fel geel gekleurde schotse rok.
En dan is het eindelijk zover…Metallicaaaaaaa! Dit was het moment waar we de voorbije dagen toch echt wel voor hadden uitgezeten. En of ons wachten werd beloond! Wat is er nu mooier om deze set live te zien vanuit het reuzenrad? Zalig bovenaan stil hangen en uitkijken op een massa volk en genieten van de beste sound van de afgelopen dagen. Dit is pure nostalgie, kippenvel, euforie. De show was eenvoudig, geen overdonderende productie of podiumopbouw. Een klein eilandje dat omringd wordt door fans die de zweetdruppels zo op hun vel voelen vallen. Denkt er hier iemand dan nog aan apenpokken? Dacht het niet! Dit is gewoon ‘Kill ‘m all’!! Bedankt voor deze afsluiter!

Na de show een schitterend vuurwerk om deze 15de verjaardag mee af te sluiten.

Balans van 7 festivaldagen Hellfest:
*400.000 man is veel volk
* 7 dagen is te veel van het goeie of wij worden oud
* 40€ voor nen tshirt van zelfs een favoriete band is veel geld
* hellfest is kiezen en offers brengen, want door de vele bands die spelen is overlap in timeslot gegarandeerd
* inzetten op echte kleppers als headliners is fijn, maar creëert door de dag wel vaak het gevoel van hoe lang moeten wij hier nu nog staan wachten
* 10 dagen festival omgerekend in kosten staat gelijk aan een zeer schone reis met het ganse gezin
* 4-5-6-7 all good cretins go to heaven, hoewel wij hopen nog eerst ne keer langs de hell te mogen passeren!

Merci Hellfest et à la prochaine!!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/2707-hellfest-2022.html?ltemid=0

Organisatie: Hellfest (Clisson (FR))

Pagina 1 van 18