Heartbeats Festival 2015 - Nu al een vaste waarde
Heartbeats Festival 2015
Parc Fluvial d’Halluin
Halluin
2015-06-05 + 2015-06-06
Lode Vanassche

De doelstelling om Fransen, Walen en Vlamingen samen te laten dansen is gelukt. Medeorganisator Tom van Kortrijk blikt tevreden terug naar de eerste editie ( ruim 7500 bezoekers)  en kijkt al reikhalzend uit naar de volgende. Idem dito voor het gros van het publiek.

Met de eerste dag kregen we een aantal in Frankrijk populaire acts voorgesteld. Waardoor deze dag wat Franser kleurde. Laat dit nou de tweede dag omgekeerd zijn. Een ding gemeenschappelijk. Een heerlijk publiek . De taal verschilt en de communicatie is dezelfde.  En op beide dagen kwam Barman opdagen, de eerste dag met het goddelijke Magnus en de tweede dag met het magnifieke dEUS.

dag 1 - vrijdag 5 juni 2015
Het accent op de eerste dag lag eerder op wat elektronica met Metronomy, Caribou, Ibeyi, Years and Years, en Magnus.

Caribou is een pseudoniem voor de Canadese artiest Dan Snaith. Dan Snaith combineert elektronische muziek met indierock en jazz en wordt gerekend tot de New Weird America stroming. Hij brak door met zijn ‘Up in Flames’-album uit 2003. Ondertussen heeft onze dj die zich tussen de sets door verveelde en dan maar zelf nummers begon te schrijven, al zijn zesde uit, telkens anders en telkens beter. Dit geldt ook voor zijn optredens. Wie een doorslag had verwacht van zijn wervelende passage in de AB, was eraan voor de moeite. Even energiek hoor, daar niet van, maar wel weer anders. En dat is nu net zijn sterkte. We herkenden een aantal sterk gebrachte songs uit o.a. “Swim.” Alle respect voor een elektronische groep die alles nog eens live brengt ook. En dansen maar.

Wat kan Magnus verkeerd doen? Top techno dj Cj Boland en oppergod Barman op een vierkante tegel op het podium. Priemende songs, beats and lyrics. Eigenlijk kunnen die gasten niets verkeerd doen en is elk woord over hen overbodig. Enkele onverlaten dierven zich zelfs afvragen of Tom Smith van Editors ging komen meedoen. Boland zorgt voor de beats and loops op zijne laptop, Tom sneert er wat rockgehalte in. De rest doet de rest. Kippenvel. Punt.

dag 2 – zaterdag 6 juni 2015

Badbadnotgoed is een Canadees trio uit Toronto. Met keyboards, bas en drum zijn ze vooral gekend voor hun eigenzinnige en jazzy interpretaties van allerlei hiphoptracks. Hun passage vorig jaar op Gent Jazz was meer dan verdienstelijk en nu deden ze dat netjes over. Badbadnotgood was dus goed. Je zou eerst denken dat ze niet op de affiche passen, maar zoals onze wandelende muzikale encyclopedie Wim F laconiek wist te omschrijven, kregen we een gretig geladen sfeer met puur muzikaal talent. Een machtige bassist, no nonsense, smooth met een gebochelde Ray-Manzarekgewijze toetsenist die wist wat de drummer deed.

Anna Calvi is een Britse singer/songwriter en gitariste. Zowel haar debuut als haar tweede ‘One Breath’ gooide hoge ogen op het Britse eiland. Vooral geroemd om haar stem en prachtige performances. Maar Anna Calvi slaagde er niet in de hoge verwachtingen in te lossen. Ik herinnerde me namelijk een dijk van een concert in de AB. Zoals als elke andere groep werd ze niet aangekondigd, maar nam wel een goede start. Haar muzikanten bleven steeds verder borduren op enkele soundscapes waardoor verveling dreigde toe te slaan. Haar misthoornstem en haar fotgeniekheid kon niet de nodige aarde aan de dijk brengen . Een lauwe tent werd achter gelaten. Misschien beter in een zaal.

González is geboren in Zweden en heeft Argentijnse ouders. In 2004 kwam zijn debuutalbum ‘Veneer’ uit in Europa. Zijn muziek wordt vooral gekenmerkt door rustige folk melodieën, begeleid op akoestische gitaar. Vooral bekend van machtige cover zoals “Teardrop” en “Love will tear us apart”. Deze sterke singer songwriter Gonzales begon er zowaar alleen aan en kon ogenblikkelijk het publiek charmeren en de tent laten vollopen. Na het tweede nummer komen zijn klassebakken opgeschuifeld en worden we verwelkomd op een intieme en begeesterende set waar het publiek gulzig van eet. Een uitstekende percussie viel me op. Sorry Calvi, nu weten we wat muzikanten zijn. Een handvol sing alongs, een symbiose van pop, latin en folk met een soepel elan om u tegen te zeggen. Op het einde mochten we genieten van een beklijvende interpretatie van “Teardrops” van Massive Attack. Het was even zoeken naar het origineel, en dit is een compliment.

En dan de waanzin van dEUS, dé  Belgische rock- en indieband uit Antwerpen. De groep werd opgericht in 1989, kende sindsdien vele bezettingswisselingen en bestaat anno 2007 uit Tom Barman (zang en gitaar), Klaas Janzoons (toetsen en viool), Stephane Misseghers (drums), Alan Gevaert (basgitaar) en Mauro Pawlowski (gitaar). Ze nemen een goede start met “Via”, hoewel het nog even zoeken is naar de juiste vibe (Klaas Jansoons was niet zo goed te horen), die er meteen is met tweede nummer “Architect”. Met vier frotmannen staat er wel degelijk een band op het podium, en niet Tom Barman en Co.
Diezelfde Barman molenwiekt met zijn Telecaster als was het dat hij net even gaan dineren was met Pete Townshend. Alain Gevaert is één van de betere bassisten en weet het geheel perfect te dragen. Maar het is vooral Mauro die het hem doet. Hij zorgt voor de ultieme explosie tijdens de mythische Outro van “Instan Street”. Man, man want een aura. Laat die gast een scheet op het podium, dan nog is het super. “Going out to steal a ruby and fell of the floor”. Deus heeft er duidelijk zin. “Little arythmetics”, tel maar op, het kan allemaal niet meer  op. Ze hebben dan ook maar te plukken uit een onwaarschijnlijk repertoire. “Nothing really ends” en het optreden zal lang nazinderen. “Pass it on to me”, sprak barman af met zijn manschappen , om ons tijdens de bisronde definitief knock out te slaan met ‘Fucking 22 years old’ “Hotel lounge” en “Suds and soda”. Helaas even tijd tekort voor een “Roses”.

Róisín Marie Murphy is een Ierse zangeres, vooral bekend als zangeres van het duo Moloko.  Ze leerde haar Moloko-partner Mark Brydon kennen op een feestje. Haar pick-up line ‘Do You Like My Tight Sweater‘ werd de naam van hun debuutalbum in 1995. Voordat ze Brydon ontmoette, had Róisín geen ervaring als zangeres. Het muzikaal duo had ook een relatie, die eindigde in 2003, vlak voor de release van hun laatste studio-album ‘Statues’. Nu gaat ze solo de hort op.  Roisin  Murphy kwam, zag en deed de tent leeglopen.  De funk and soul van haar iconische band Moloko moet de duimen leggen voor allerlei elektronische effectjes en geluidjes, voor arty farty videowalls en een heuse modeshow. 
Murphy verandert meer van kostuum en accessoires dan van lied. Grace Jones meets Madonna meets Prince meets Bjork meets Massive Attack, maar dan niet in premier league, maar in vierde provinciale. Een flauw afgietsel dus waar bij vakkundig wordt bewezen dat ook vrouwen een midlife crisis kunnen hebben. Zelfs haar eigen fantastische klassieker “Pure pleasure seeker” werd door bovenbeschreven mangel gedraaid.

Besluit: Meer dan een geslaagd festival, mooie lokatie. Borgen wat goed is en verfijnen wat beter kan. Dit smaakt naar meer, veel meer….

Organisatie: Heartbeats Festival (ism Kreun – Grand Mix – Aéronef)