Crammerock 2015 op 4 & 5 september 2015 – Zilveren jubileum is meer dan goud waard
Crammerock 2015
GroenePutte
Stekene
2015-09-04 & 05
Lode Vanassche

25 jaar geleden had men op enkele boerenbuitens twee sympathieke jeugdhuizen: De Kreun in het West-Vlaamse Bissegem en  Cramme in Stekene, de ene dicht bij de Fransozen, de andere bij de Kezen. Beiden betekenen nog steeds heel wat in ons Vlaams muzieklandschap. Kreun weet heerlijke optredens en nu ook met Heartbeats festivalletjes te organiseren, Cramme weet al jaren tien duizenden mensen naar Stekene te lokken met affiches om u tegen te zeggen. Nu weer niet anders.
Hun recept is geniaal en eenvoudig: Belgische en Nederlandse stuff heerlijk mixen met wat internationaal gedoe. Laat ons wel wezen, als West-Vlaming pur sang leg ik al jaren lang met plezier de kilometers af naar een van de sympathiekste festivals op onze zakdoek België . Crammerock.

dag 1 – vrijdag 4 september 2015
Ook Frank Vanderlinden van De Mens blijkt zich thuis te voelen. ‘Dit is mijn huis’, als het maar een podium is of een of ander kaffaat. De Mens legt er de pees op, speelt met verve rock in al zijn eenvoud, enkele akkoorden, een brugje hier en daar, heerlijke teksten , speelplezier en enthousiasme. Frank deelt de ‘Angst van Herman Brusselmans’ en laat ons een vleugje kleinkunst proeven. ‘De pijn , dronkenschap en verdriet’ van De Mens doen aan ons aller The Lau denken. ‘Wat kan het mooi zijn in een kamertje in Amsterdam’, en gelijk heeft ie. Lachen en mooi zijn terwijl ‘Zonder verlangen’ een pareltje blijft. Wat hebben die knapen toch bij elkaar geschreven. De Mens en het publiek  hebben zwaar genoten.

De tent loopt vol met jong geweld voor Zornik die nieuw werk naast oud werk komt voorstellen. Tijd even voor de muziekliefhebbers om te pauzeren. Hoe professioneel ze officieel mogen zijn, de intussen besnorde Koen wist niet meteen te overtuigen. Soms klonk alles eerder onsamenhangend en slordig, terwijl het jonge publiek daar geen oren naar had. Heeft Koen het nog? Limburgers en rock is zoals West-Vlamingen en spraaktechnologie. Ze eindigen met “Goodbye”, Zornik leeft nog maar missen de vibes en kicks van vroeger. Iemand moet het overnemen. Mag Zornik zelf zijn ook, hoor, die zich herbront.

De sound en de intense kracht van Intergalactic Lovers maakte dan weer alles goed. Wat een verschijning en wat een potentieel! Tja, olie komt altijd bovendrijven. En de liefde voor muziek druipt er gewoon af. Lara huppelt het podium op als een veulentje dat voor het eerst een weide proeft, misthoornt met haar stem en bezorgt met haar klassebakken voor puur kippenvel. “We are we are” en “Ill” (“Delay” – “Islands”) te noteren als absolute hoogtepunten.

Dandy Warhols mag je al schikken bij die hoogtepunten. Hun ietwat gepolijste cd-sound mocht plaats maken voor het ruwere en spontanere gitaargeluid. Zanger Courney Taylor waant zich nog op Woodstock, begint als een LSD trip om dan “Heroine” is so passee aan te slaan . De georkestreerde slordigheid doet het gefluit en de feedback en de enkele technische problemen van de gitarist Peter Loew snel vergeten, als was het een kras in een van de fijnste leders. Eindigen met een beklijvende “Bohemian Like you” en “Godless” maakt er toch wel een goddelijk slordig optreden van.

Triggerfinger blijft alles omverblazen maar moeten er zich voor behoeden dat de routine er niet te veel insluipt en ze te veel ‘hun ding’ beginnen te doen.

dag 2 – zaterdag 5 september 2015
Janez Detd kwam weer eens samen en zette met hun ruige meezinger,- feest- en puberpunk de tent moeiteloos op stelten. Het wat jongere publiek smulde ervan en zag dat het goed was.

Moeilijke opdracht voor opvolger en singer songwriter Gavin James  zou je denken.   Deze knaap bleek er  fantastisch in te slagen om in zijn eentje de tent stil te krijgen en te luisteren naar zijn pareltjes. Zijn tomeloze warmte en vriendelijkheid sprak de mensen wel aan en het was puur genieten van dit heel ingetogen en intens moment. Je waande je zowaar in een ingerookte bruine kroeg. De verdienstelijke covers van “Billy Jean” en “What a Wonderful World” waren best te pruimen, maar Gavin, speel maar je eigen pareltjes. We horen nog van jou.

Je kan er van The Van Jets uitgaan dat ze altijd hetzelfde doen, maar dan net weer iets anders. Alhoewel. Mode-adept Johannes draagt weer hetzelfde plunje en gaat weer op hetzelfde moment crowdsurfen. “Broken bones”  kreeg een ruwe gepaste versie en het publiek smulde ervan. Ze zijn er verdomd goed in.

Benieuwd wat de eeuwige comebacker Joost Sweegers met zijn Novastar zal brengen. Hij begint gepast met een akoestische “The Best is Yet to Come” en vuurt al zijn hitjes af op ons. Hij maakt zijn live-reputatie waar en kan bevestigen met “Miami”, ondanks de valse start van dit nummer. Tipje: Laat die videowalls en projecties achterwege en laat eerder de soms bij momenten heerlijke muziek spreken.

Admiral Freebee zal en moet in de annalen van Crammerock genoteerd worden als absoluut hoogtepunt. Eén, hij heeft een arsenaal aan prachtige songs. Twee hij heeft muzikanten mee om u tegen te zeggen. Drié het speelplezier is weergaloos. Hij weet zijn prachtige warme doch frêle stem te compenseren met backing vocals en met een blazerssectie die u zowat omver blaast ( wat een flauwe woordspeling). Het begon al met de heerlijke funky soundcheck. Dan beginnen met” The last song” om dan alle toppers met het grootste plezier op het publiek los te laten. “Run”, “Einstein”, “Darkness” en ga maar verder.

Stereophonics bracht weer de gemiddelde veertiger voor het podium. De landgenoten van John Cale brachten een brok pure nostalgie met vele nummers van ‘waar hab ik dat nog gehoord’. De gitarist is nog steeds retecool en tovert de mooiste riffs en solo’s uit zijn zessnarige plank. Maar het wauwgevoel ontbreekt.

Goose is er alweer niet in geslaagd om een slecht concert te brengen. Goose kwam, pakte bij de eerste noot het publiek in, liet het niet meer los, gaf het een overdosis adrenaline, zag dat het goed was en overwon. Met nieuwe opener “Lucifer” en eindiger “Synrise” zetten deze Kortrijkse knapen met de vingers in de neus en op één been de tent in vuur en vlam. Enthousiasme, machtige muziek, super lichtshow, eighties in een 2050-versie. Weergaloos. Ze spelen gitaar op synthesizer, toets op gitaar, gitaar op bas, bas op drum, drum op gitaar enzovoorts. Na lang zoeken vond ik niemand in het publiek die niet bewoog of danste, al zat die in een rolstoel.  Het nieuwe werk klinkt meer dan belovend. Het zijn de besten die zich nog verbeteren.

Organisatie: Crammerock, Stekene