CIVIC - Een CIVIC fan zijn, is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark

Civic is afkomstig uit het Australische Melbourne en ‘Taken By Force’ is hun tweede cd. Hun mengelmoes van 'punky indie pop & noisy garage rock', die de band zelf omschrijft als '1984 meets The Endless Summer', bevat vele verwijzingen naar het 'opwindende verleden' van bands als The Stooges, Buzzcocks en The Undertones, maar staat ook zeker in het hier en nu met links naar bands als Idles, Sleaford Mods, Viagra Boys, Fontaines D.C. & Shame. Met ‘Taken By Force’ brachten ze onlangs een knaller van een plaat uit,  de recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89756-taken-by-force.html . Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.

Toen Civic voor het eerst begon, rond 2016/2017, weet ik dat het jullie concept was om simpelweg... goede rock’n’roll te spelen; wat belichaamt goede rock’n’roll voor jullie?
We zijn begonnen in 2017. Ik denk dat er een rare quote online staat die zegt dat we "er niet mee wilden rommelen" wat ik altijd grappig vond omdat niemand dat zei. We wilden gewoon een band beginnen die klonk als de groten voor ons. Birdman, Saints, CEb riffles. Dat soort dingen. Maar ook een meer hedendaags gevoel erbij brengen.

Staat datzelfde concept nog overeind in 2023?
De band groeit altijd en beweegt zich in een voorwaartse richting. We willen nooit stil blijven staan en slechts één geluid doen. Ik denk dat het altijd om progressie gaat. Dat zorgt ervoor dat je meer wilt doen. Dat houdt het spannend voor ons.

Heeft het succesvolle eerste album deuren geopend voor jullie?
De plaat op Flightless heeft ons geholpen om een nieuw publiek te bereiken en onze fanbase is zeker gegroeid.
Ondertussen ligt de corona periode wat achter ons, maar hebben deze tijden ook een invloed op jullie muziek, of op jullie als persoon? Hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Was het een inspiratie voor deze nieuwe plaat of niet?
Ik had geluk. Ik en mijn toenmalige vriendin woonden in een groot pakhuis, dat vol zat met jonge creatieve mensen. Dus we hadden een jam ruimte en veel vrije tijd. Natuurlijk was het een rottijd voor iedereen, maar we probeerden positief te blijven en ik heb goede herinneringen aan die tijd, maar ook enkele donkere.  ‘Future Forecast' was onze afsluitende plaat dus er zit meer invloed in die plaat zou ik zeggen. Ik schreef al die teksten voor mijn nummers op dezelfde bank in dat pakhuis. Ik wil graag denken dat TBF een nieuw beest is en misschien voorbij is, maar dat gezegd hebbende, je bent altijd en moet dingen uit je omgeving opnemen.
Na corona en de crisis waarin we nu leven, ondervind je geen moeilijkheden... met het boeken van optredens en dergelijke? Er is een overaanbod, en sommige bands/organisatoren hebben het moeilijk … Ondervinden jullie dat ook?
Iedereen zit in hetzelfde schuitje met de toestand van de wereld op dit moment. Het voelt nog steeds als chaos. Misschien is dat altijd zo geweest. Ik denk dat je je moet aanpassen en proberen de dingen zo goed mogelijk te doen, en nieuwe wegen te vinden als je verdwaalt. Misschien werd het te makkelijk voor iedereen en is dit de spoeling die muziek nodig heeft. Dat gezegd hebbende, het was klote om 2 jaar niet te kunnen spelen.

Gefeliciteerd met je nieuwe schijf, het debuut was een hit, meestal wordt de tweede beschreven als 'moeilijke plaat'; klopt dit ook voor jullie?
Ik geloof daar niet echt in. Ik denk niet dat het zo makkelijk is. Je maakt gewoon wat je maakt, sommige mensen zullen het leuk vinden en sommige niet. Zolang je dat doet, is het goed.

Persoonlijk denk ik dat er verrassende wendingen in dit nieuwe album zitten, minder leunend naar punk, op zich geen slecht idee, maar ben je niet bang om fans te verliezen van het eerste uur?
Als fans weg willen omdat we niet nog een New Vietnam hebben gemaakt dan is dat prima. We zullen niet boos zijn. Een CIVIC-fan zijn is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark

Was dit een bewuste keuze? Ik denk wel dat er iets in zit dat je beroep doet op andere bronnen met deze plaat …
We maken altijd gewoon wat we op dat moment relevant vinden. Ik zou niet zover willen gaan om te zeggen dat het geen punkplaat is, ik zou zeggen van wel. Maar wie weet wat punk nog is. Ik weet alleen dat we het gemaakt hebben, en het leeft in deze wereld, en je kunt er naar luisteren.

Hoe zijn de reacties tot nu toe?
We hebben van iedereen geweldige reacties gekregen. We willen het graag in mensen hun leven steken.

Kunnen we zeggen dat de volgende plaat iets heel anders wordt, of niet
Het zal anders zijn dan de vorige ja.

Wat zijn de toekomstplannen voor dit jaar 2023?
In een tourbus zitten, backgammon spelen en het podium verscheuren.

Bedankt voor dit interview

Shapeshifted - Het was de bedoeling een goede, stevige old school rock’n’roll cd uit te brengen … en we zijn er in geslaagd!

Shapeshifted klinkt als een dirty old Rock'n'Roll band die de blues in de aderen heeft.  De band heeft al enkele platen uit en hun live optredens staan als een huis. Springlevend dus! Dat zetten ze met de nieuwste schijf ‘Gimme me Rock’n’roll’ nogmaals in de verf; de recensie kun je hier nog eens nalezen, https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90137-gimme-rock-n-roll.html
We hadden , naar aanleiding van deze release, een tof gesprek met zanger/gitarist Marc Van der Eecken. We polsten ook even naar de verdere toekomstplannen…

Ons laatste interview was in 2020, toen waren jullie al bezig met de voorbereiding van deze plaat, de coronapandemie hadden we, de oorlog in Oekraïne is er … De crisis heeft een impact op ons mens-zijn.  Welke impact heeft dit op jullie als band (en als mens uiteraard)?
We waren sinds 2019 weer samen met de originele bezetting, waarmee we de eerste vier jaar hebben gespeeld, met veel goesting want die enkele jaren in andere bezettingen verliepen wat stroef. In 2020 brak corona net uit op het moment dat we een nieuwe single uit hadden, een serieuze streep door de rekening dus.  In 2021 hebben we welgeteld één optreden gedaan. Toen het in 2022 weer kon, werden we geconfronteerd met het feit dat onze bassist en drummer het enorm druk hadden met andere projecten waar ze inzaten, en dus weinig tijd om met Shapeshifted bezig te zijn. Het grote nadeel van die corona, is dat nu het voorbij is , haast geen kansen meer krijgen. Ik heb meer dan 400 mails verstuurd  en we krijgen amper reactie. Cover en tribute bands komen wel nog aan de bak, maar een pure rock band als de onze die eigen nummers brengt, heeft het moeilijk. Je mag ook niet vergeten dat we gedurende die bijna drie jaar niet konden optreden. En dan raak je snel vergeten. We horen dat van heel wat collega’s. We moeten eigenlijk van nul af aan opnieuw beginnen. Dat is de grote impact van die periode. De budgetten zijn kleiner geworden of gewoon op. (Kleine) organisatoren nemen liever geen risico en boeken dat soort bands omdat ze weten dat daar gegarandeerd publiek op afkomt.

Ik merk dat ook wel als muziekliefhebber, het is dus moeilijker voor bands als jullie om aan de bak te komen als ik het goed begrijp?
Inderdaad, veel moeilijker. Wat er ook nog bijkomt , vroeger kregen we ook respons vanuit de radio’s, nu horen we ook van die kant plots niets of nog heel weinig meer. Terwijl ze de eerste twee cd’s grijs gedraaid hebben. Maar op deze nieuwe, geen reacties, dat is zeer opvallend. Nochtans zitten we nu op ons sterkst, we hebben onlangs een paar optredens gedaan en de mensen waren super enthousiast. We begrijpen het zelf niet. Er is natuurlijk wel een enorm aanbod aan nieuwe muziek nu. Iedereen heeft duidelijk gewacht met releasen tot die vervelende virusperiode voorbij was. Het enige voordeel aan die periode is dat we enorm veel tijd hebben gehad om nieuwe nummers te schrijven, ik heb er zo een 35tal geschreven waarvan er twaalf op de cd zijn gekomen.. 

Hoe waren de reacties op de release van het nieuwe ‘Gimme me Rock’n’roll’?
De reacties waren heel goed, we zijn er zeer tevreden over. We hebben er bewust ook veel naar het buitenland gestuurd, en krijgen ook van daaruit zeer fijne reacties. Ergens las ik dat iemand schreef, dat de title track deed denken aan ‘My Generation ‘van The Who, dat kan al tellen! Het was ook de bedoeling om een goede, stevige old school rock’n’roll cd te maken, en daarin zijn we geslaagd, de reacties bij luisteraars en fans zijn zeker enthousiast.

Het meest kenmerkende is en blijft dat jullie die lekkere old school rock-’n-roll doen heropleven, zonder gedateerd te klinken. Enorm veel verschil is er niet met de vorige platen, of wel? Waar ligt het verschil denk je zelf?
De eerste plaat was heel snel opgenomen, drie sessies en hij was klaar. De tweede, die net als de eerste zeer goed is ontvangen, hebben we langer aan bezig geweest en bevat niet enkel recht-toe-recht aan rock-’n-roll eigenlijk. Bij deze derde zijn we weer terug meer basic toer opgegaan, en is alles nogal vrij snel opgenomen. en als je goed luistert is er ook een A kant en een B kant, de A kant is ‘volle bak vooruit’ zonder opkijken, de B kant komen de Stones invloeden wat meer boven drijven. Daar ligt het verschil, we hebben nu duidelijk een A en B kant, die in bepaalde opzichten wel verschillend zijn van elkaar, maar elkaar ook goed aanvullen.

Dit is muziek die pas echt tot zijn recht komt op een podium, ik voel die uppercuts door de boxen loeien, dat maakt jullie toch wel uniek. Is er een bijzondere werkwijze die jullie hanteren om dit te bekomen?
Dat is zeker een bewuste keuze geweest, we hebben die plaat opgenomen ‘knop induwen en spelen’, letterlijk. Dus niets apart inspelen , gewoon gaan en live opnemen ! Het was dus zeker de bedoeling om dat ‘live’ gevoel over te brengen naar de huiskamer. Dat is dus wat je ook hoort, wij moeten gewoon samen spelen en niet alles apart opnemen. Bij de eerste was dat ook goed gelukt, de tweede iets minder, maar bij deze is dat live gevoel zeker en vast een rode draad.
Kan deze plaat ‘de plaat worden van de grote doorbraak’ of hoe zien jullie dit pareltje? Wat hoop je ermee te bereiken of welk publiek ?
Ik vrees ervoor, we hebben werkelijk iedereen aangeschreven, alle gebruikelijke tijdschriften en radio’s en zo, en krijgen amper reactie. Daarover hadden we het daarnet al. Het is zeer spijtig, maar ik vrees ervoor… Maar we blijven enthousiast om live op te treden, dat is tenslotte ons sterkste punt.

Er is ook een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, jullie waren zelfs een tijdje populairder over de taalgrens dacht ik (of ik heb het mis). Ondervinden jullie die muur? Hoe moet ik dat zien?
Dat klopt, en dat kwam door Walter de Paduwa, Laurent Debeuf, Francis Delvaux en Etienne Dombret op RTBF en zo werden we gedraaid en kregen kansen. We hebben in Wallonië een serieuze  fanbase opgebouwd daardoor. En dat geldt nu nog steeds,  we krijgen voortdurend berichten uit Wallonië om daar te komen optreden. Maar ook daar is veel minder budget dan vroeger. Er is dus zeker een muur tussen Wallonië en Vlaanderen, dat ondervinden wij zelf ook. In Wallonië zijn de mensen gewoon veel minder kritisch en staan voor pure rock muziek die wij brengen blijkbaar toch meer open, heb ik de indruk. In Vlaanderen reageren de mensen doorgaans afwachtend. Als je ze mee krijgt, dan gaat het dak er uiteraard af. Maar in Wallonië moeten we daar minder inspanningen voor doen, dus ja er is een muur… Ook in de zin dat er weinig of geen uitwisseling van bands is tussen de twee landsgedeelten. Terwijl er daar echt goeie groepen zijn. In mei doen we support voor The Bombsite Kids. Hier totaal onbekend maar dat is een echt stevige punk rock band. Onbegrijpelijk dat dergelijk gasten hier niet gekend zijn.

Na de corona periode is sociale media belangrijker geworden; het luisteren naar muziek gebeurt helaas meer en meer digitaal, waarom een plaat uitbrengen en niet gewoon alles op Spotify gooien en een tik tok filmpje maken bijvoorbeeld?
Tik tok doen we sowieso niet aan mee, we hebben tijdens de opnames dat wel naar voor gebracht of het in deze tijden nog zin heeft om een fysieke cd uit te brengen. We verkopen onze cd’s tijdens optredens, we hopen daarom dat we veel live kunnen spelen, want op concerten worden nog steeds fysieke cd’s verkocht. Er is daar nog vraag naar , binnen onze scene. We hebben een zeer gemengd publiek, dat varieert van zestienjarigen naar prille zestigers. En die kopen dus nog wel een cd, in andere genres is dat misschien anders, maar bij ons niet, daarom hebben we besloten het wel te doen.

Jullie hebben al heel wat watertjes doorzwommen, een feestje rond jullie tiende verjaardag is er niet echt gekomen door corona; misschien nu wel iets rond die verjaardag?
Eerst dachten we … het momentum is weg, De 10^de verjaardag was er tijdens de corona periode en is er niet van gekomen. We dachten nu , heeft het nog zin? We hebben eigenlijk net beslist om in het najaar toch iets te organiseren. Ik kan er nog niet veel over zeggen, maar als we dat rond krijgen , belooft het een ferm verjaardagsfeestje te worden.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Staan er concerten en/of festivals op het programma en in het buitenland?
In eerste instantie zoveel mogelijk in België optreden. Omwille van budget problemen bij kleine clubs, krijgen we voorlopig weinig respons, we hadden het daar al over. Ik was net bezig om een mailing op te starten voor Duitsland, om daar optredens te proberen boeken. Zelfs in de jazz clubs boeken ze je daar, dat is ook zo in Wallonië en Frankrijk, in Vlaanderen minder, in de Blues clubs hier geraken we niet binnen, ondanks dat er liefhebbers zijn die ons willen zien. In Italië en Spanje staan ze er ook meer voor open, blijkbaar is Vlaanderen een probleem voor ons.

Indien jullie een Engelse of Amerikaanse band zou zijn met deze sound, dan kunnen jullie op grote podia en festivals staan, maar in België blijft het moeilijk om echt door te breken? Of mag ik dat zo niet zien?
We kregen zelfs meer kansen in Italië indertijd, terwijl het hier nergens aansloeg, ook in Wallonië kregen we kansen. In Italië hadden we een bescheiden hit met “Spit it out”. Van eind mei tot oktober hebben we in de top 20 gestaan van Virgin Radio Italy. We stonden ook in het top 10 jaaroverzicht van Rolling Stone Italië zelfs op nummer negen, dat is toch  niet niks. “Spit it out” en  de tweede single “Tonight “ worden trouwens nog steeds regelmatig gedraaid daar. “Spit it out” staat bovendien op een compilatie cd van Virgin (Universal) in schoon gezelschap van oa Kasabian, Placebo, Franz Ferdinand en anderen. De respons daarop in eigen land was toen nul komma nul, ook al zetten we dit in onze persbericht ter promotie. Zeer spijtig. Maar we blijven fier op ons Italiaans avontuur.

Wat zijn de ambities nu en wat zou je als band toch willen bereiken na al die tijd?
Eens kunnen optreden in clubs als AB, Trix, Depot en zo, is zekere een ambitie. De kans krijgen om in dat clubcircuit wat naam te maken … Dat moet op een of ander manier kunnen lukken of op Blues Peer en dergelijke festivals. In Wallonië  is dat wel gelukt. Daar hebben we op een aantal kleine maar héél leuke en druk bezochte festivals gespeeld. Acosse, Pepinster, Nandrin, DLB on Stage om er maar een paar te noemen.  Italië zouden we ook graag terug willen optreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen doe gerust …
We hebben een goede cd uitgebracht, en hopen toch op wat meer feedback en airplay. We laten de moed niet zakken, we blijven ambitieus.
Ohja, kan het zijn binnen die scene dat je vaak door de bomen het bos niet meer ziet? Of zie ik dat verkeerd?
Dat je door de bomen het bos niet meer ziet klopt, maar dat is naar mijn mening niet de reden waarom we niet aan optredens geraken. Het publiek is er, daar ben ik van overtuigd. We hebben toch heel wat volgers op sociale media. Dus daar ligt het niet aan,  waaraan dan wel … daar wil ik me niet over uitspreken (knipoog).
Bedankt, ik hoop dat het lukt, wij steunen jullie …

Crooked Steps - Een plaat uithebben, is iets fijns om mee uit te pakken en op sociale media speelt het imago van de band mee


In 2020 wonnen jullie de Nieuwe Lichting van Studio Brussel, heeft dit deuren geopend voor jullie? Het was natuurlijk in de slechtste periode dat je je maar kon indenken, dat je won …?
Lou: Het is iets dat ons enorm vooruit heeft geholpen natuurlijk, vooral als je kijkt hoe we het voor die overwinning deden. Voor 2020 maakten we gewoon als vrienden muziek, en toen werd het plots serieus. Je krijgt sowieso meer Airplay, ook op de Radio (Studio Brussel) een heel belangrijke zender. Maar langs de andere kant zijn er , door die corona, enorm veel optredens niet kunnen doorgaan, wat een enorme streep door de rekening was. Dus, om samen te vatten, en in denk dat ik mag spreken voor de rest van de band ook, het heeft ons zeker veranderd in hoe we zelf omgaan met de band zelf. Maar we hebben het , door die corona periode, niet volledig kunnen uitwerken zoals verhoopt.
Thomas: Het is inderdaad niet geworden wat het had kunnen zijn; maar toch hebben we daar veel kunnen uithalen uit die winst. Zoals de ondersteuning krijgen van TRIX , dat we onze opnames hebben kunnen doen . en het werd, zoals Lou zei, plots wel allemaal heel serieus , het moet goed zijn en af zijn wat we doen. zo een overwinning verandert je als band, en helpt je een stap voorwaarts op de ladder.
Lou: We kijken er sowieso positief op terug, ondanks die rare tijden, en kijk, het heeft ons vooruit geholpen, laat het ons daarbij houden.

Kort nadien scoorde de band met “Sugar” en “Daiquiri”, hun eerste succes op de radio en werd er vol goesting uitgekeken naar een volgeboekte festivalzomer. De teleurstelling was dan ook enorm groot toen die geweldige zomer uitmondde in een ellenlange quarantaine; welke impact heeft die tijd op jullie gehad? Voor sommige bands was dit het moment om de handdoek in de ring te gooien, andere vonden rust of inspiratie hierin, hoe zit dat bij jullie?
Thomas: We hadden vooral gezien hoe het had kunnen zijn, dat het potentieel er is en was om verder door te breken. Dat was een stimulans om wel door te gaan. Het was super jammer dat het niet kon doorgaan zoals gepland, maar we hebben het niet gezien als dat onze kans weg is gevallen. We konden ook niet repeteren en zo, maar Lou heeft wel enorm veel songs geschreven; we zijn productief en rustig bezig geweest om verder aan songs te werken. Zonder dat we onder druk stonden om concerten te doen, op die wijze was die corona dan zelfs positief dat we in alle rust konden verder werken aan deze plaat.
Lou: Ik pik even in op de vraag ‘waarom zijn we er toch mee doorgegaan’. In de eerste plaats omdat we gewoon graag samen muziek maken, dat is een grote stimulans. Dat gaat hopelijk nooit stoppen. Maar ik snap het wel, je kunt als band bepaalde momenten hebben dat je als band doorbreekt of een grote stap voorwaarts zet. Dat momentum, winnen van de Nieuwe Lichting komt niet meer terug, ondertussen zijn er al andere bands opgestaan die de Nieuwe Lichting 2021, 2022 en 2023 hebben gewonnen. We zouden nu graag terug naar zo een momentum terug opbouwen, maar het vraagt nu meer tijd en energie doordat we dat momentum toen hebben gemist door die corona tijden. Die wedstrijden zijn, als je dat goed aanpakt, super belangrijk om van nul plots naar heel ver door te stoten..

Klopt wel, waar ik ook eens op terug wil komen is die ene hit, “Daiquiri” … Een mooi visitekaartje? Niet bang voor de rest?
Lou: “Sugar” en “Daiquiri” zijn uiteraard de twee bekendste nummers, we merken wel dat we daar de meeste respons op krijgen. Ik vind het gewoon prachtig dat mensen die songs echt kennen. We zitten in die fase dat we heel blij zijn als we iemand tegen komen die zegt ‘hey , ik vond dat nummer zo indrukwekkend! Het staat in mijn afspeellijst; langs de andere kant zouden we heel graag nog meer nummers schrijven die net zoveel impact hebben als die twee songs …
Thomas: die nummers zijn inderdaad gekend, je merkt dat inderdaad wel op optredens, is dat een stoorzender? Maar er zijn nog andere nummers die ook goed zijn, en die doen het live ook heel goed. We hebben bijvoorbeeld al heel wat nummers gespeeld van het nieuwe album, en die slaan ook al aan bij de fans.
Lou: zo’n nummers die het heel goed doen, zorgt voor perspectieven, wat kunnen we daarmee doen in de zin van zachter of harder of complexer maken, of in die richting van die bepaalde nummers werken. Het schept mogelijkheden, als een soort leidraad, die soort nummers.

Uiteraard wil ik het over jullie debuut hebben ? ‘Sambuca Dreams’ ik lees het volgende in de nieuwsbrief ‘’ De plaat illustreert een zoektocht naar eigenheid. Enerzijds weerklinkt de rollercoaster aan emoties die we als band ervaarden in de zomer van 2020 vol geannuleerde optredens.’’ Je zou dan denken aan een weemoedige, droevige plaat, maar deze straalt zoveel positieve energie uit, bewuste keuze om het luchtig te houden?
Lou: We zijn ondertussen prille twintigers, en zijn aan het evolueren in ons dagelijks leven. Zoals een nieuwe woning, samenwonen met een vriendin en die dingen; een job zoeken en zo. Dat gegeven zit er wel in , in sommige nummers. Of hoe we omgaan met het winnen van die Nieuwe Lichting in 2020. Maar vooral het positieve uit die fase in je leven, zit verweven in de songs, dat vonden we wel heel belangrijk. We wilden vooral dat positief kantje benadrukken, en het luchtig houden.

Oprechte vrolijkheid ervaar ik, vanuit een zeker buikgevoel. Het is ook een plaat die je song voor song meebrult; is het een bewuste keuze om een mainstream publiek aan te spreken? Welk publiek hebben jullie eigenlijk zelf voor ogen met dit debuut (of ben je daar niet mee bezig)
Lou: We zijn er niet per se mee bezig dat we een nummer schrijven voor een bepaald doel publiek. We komen op optredens ook allerlei mensen tegen, dus ik denk niet dat we schrijven voor een bepaald publiek. Maar het zijn inderdaad wel toegankelijke nummers, dat is iets waar we ook naar op zoek zijn. Maar langs de andere kant groeien we nog steeds als band, en kunnen we daar in de toekomst wat van afwijken of zo.

Het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden (lees ik ergens) … jezelf bloot geven voor een groot publiek, ben je niet bang daarop te worden afgerekend (je weet hoe het soms gaat op sociale media)
Lou: ik moet toegeven, ik ben zeer gevoelig aan kritiek op sociale media (haha) het is inderdaad een zeer persoonlijke plaat. Niet alleen de songs, maar ook de uren en tijd die je er als band insteekt zijn heel persoonlijk. En dan vind ik het soms wel moeilijk om daarmee om te gaan, als daar dan kritiek op komt. Maar dat hoort er gewoon bij, de andere bandleden relativeren dat allemaal. Niet iedereen kan en moet onze muziek goed vinden, smaken verschillen nu eenmaal.

Sociale media en Spotify zijn voor een band heel belangrijk; is het in tijden van Spotify en tik tok nog interessant om een plaat uit te brengen?
Lou: er is de laatste jaren iets aan het groeien in de zin dat je daarmee naar buiten moeten komen, met je voetdruk op die sociale media. Wat je uitstraalt en wie je bent als persoon. Welke image je hebt, video’s daar moet je zeer goed in zijn, we zijn daar nog niet volledig goed in,  we moeten daar aan werken. Daarom is het wel belangrijk dat je met iets kan uitpakken als een plaat. We zijn ook meer bezig daarmee als band, maar je voetdruk op de sociale media wordt steeds meer belangrijk.
Thomas: ik wil ook eens terugkomen op het gegeven imago. Je hebt een imago op het podium, en een imago naast het podium. En dat zet zich ook door in filmpjes, op sociale media, is het belangrijk dat dit imago als band blijft terugkomen. Los daarvan is zo een plaat in de hand hebben, nog steeds iets fijns om mee uit te pakken.

Jullie debuut kwam uit op 14 april - wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen?
Thomas/Lou: Waar we nu op willen focussen is een club tour. Na de zomer, dat is de bedoeling. Of toch optredens in zaaltjes gespreid over heel Vlaanderen in het najaar.

De plaat wordt op 4 mei voorgesteld , ook nu weer, de verwachtingen?
Thomas: We hebben nog concerten gedaan, maar deze avond is puur voor ons alleen, dat maakt het toch wel bijzonder eigenlijk,  het is puur onze avond dus we zien er zeker en vast enorm naar uit.
Lou:  Het is zo een avond waarvan je weet dat er vrienden en familie op afkomen, het is ook een start van iets heel nieuws, een nieuwe bladzijde die wordt omgedraaid. Vanaf dan gaan we terug shows beginnen doen en zijn gelanceerd, dus ja dat is een zeer belangrijke avond voor ons.

Het is een ook een zeer zomerse plaat, perfect voor op de festivals; klaar voor die festivals?
Thomas: Er zijn al wat festivals gepland, vooral kleinere festivals dan toch. Ook een paar middelgrote. Het is doordat de plaat nu pas uitkomt, wel beetje laat om daar echt op te focussen.

Wat zijn de verdere ambities? Is er een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Lou: Gewoon genieten van  hoe het verloopt met deze plaat en zo. Dat is nu de voornaamste ambitie. Veel live shows spelen, en al uitkijken naar de volgende plaat. Nieuwe ideeën uitwerken, en zo verder blijven bouwen aan een fijne toekomst.
Thomas: mijn absolute droom is een tour kunnen doen doorheen Europa. Daarom is het belangrijk om steeds nieuwe muziek uit te brengen.

Een Sportpaleis uitverkopen of Rock Werchter afsluiten of toch maar een naam worden binnen het clubcircuit in binnen- en of buitenland? Wat verkiezen jullie en waarom?
Spelen op Rock Werchter, toch nog steeds het grootste festival ter wereld, al verschillende keren uitgeroepen als beste, is toch het ultieme eigenlijk. Maar laat ons voorlopig groeien, en zien wat onze mogelijkheden zijn. Maar Rock Werchter, het is een droom ja…

Pics homepag @Elisa Maenhout

Bedankt voor dit fijne gesprek …

Lara Rosseel x Laura Cortese x Dani Aubert - Een folkloristische zalving

Een concertje in de ochtend, is niet iets wat we elke week meemaken. We zakten op een zondagochtend af naar Ha Concerts in Gent voor een optreden in het kader van 'Foyer Matinee' .
Met Lara Rosseel (contrabas), Laura Cortese (viool) en Dani Aubert (5 string banjo) stonden drie muzikanten op het podium die met zoveel overgave speelden dat er een magisch geheel klonk. Ze hebben een engelenstem die je ontroert en tot gemoedsrust brengt. Perfect om de zondag spiritueel in te zetten, zeker in deze tijden dat er nog maar weinig mensen op kerkbezoek gaan. Een folkloristische zalving.

De drie dames hebben de kunst te toveren met klanken en hun vocals geven elan aan de sound; ze zijn ook ware entertainers die met grappige anekdotes en veelzeggende bindteksten zorgen voor een lach en een traan.
Ze laten vooral de muziek voor zich spreken, een sprookjesachtige confrontatie tussen culturen en muziekstijlen, zonder dat er een botsing hoeft te ontstaan.
De improvisatie in jazz, folk en de hoeveelheid aan cultureel erfgoed, uit alle delen van de wereld, zorgt ervoor dat een ruim publiek kan worden aangesproken. Een soort jam dus, waarbij ze alles uit de kast halen om het zittende publiek te intrigeren. De klankentapijtjes werkten aanstekelijk en er is de mate van melancholie en weemoed.
Deze vlucht uit de werkelijkheid heeft iets spiritueel, en brengt gemoedsrust. Een veelkleurige sound van contrabas, banjo en viool tekenen voor een trip naar het hemelse paradijs; de vocals zijn een meerwaarde binnen dit zo magisch mooi geheel.
Er zit ook een zekere verhaallijn in wat de drie bijzonder getalenteerde dames brengen. Verder vul je het zelf maar in, maar het spreekt tot de verbeelding. Wat je erbij voelt is uniek.
Fantasieprikkelend, speels met een hemelse virtuositeit … Een uurtje genieten.
Lara Rosseel x Laura Cortese x Dani Aubert komen nog eens terug om puur a capella je naar adem te doen happen. Wat een vocale sirenes, wat een muzikale schoonheid … Fijn, pittoresk optredentje.

Organisatie: Ha Concerts, Gent

Portland - Een groove van weemoed en melancholie

Het nieuws sloeg in als een bom, Sarah Pepels verliet Portland heel onverwachts, enkele weken voor de release van de tweede plaat 'Departures'. Jente besluit echter door te gaan met de band en de geplande optredens.
In de N9 in Eeklo resulteert dit in een compleet tot de nok gevuld concert en try-out. Het was een beetje bang afwachten, want deze tandem Sarah/Jente zorgde voor een unieke magie en energie. Ook was het wat onwennig, dit was een concert met een groove van weemoed en melancholie.

Het begon al met het voorprogramma Isaac Roux (****) die op zijn eentje, enkel met een gitaar de volledige zaal inpakte. Een gezapige sound van een man die een sterk charisma uit straalt. Poëtisch materiaal dat intrigeert.
Hij is een begenadigd gitarist en beschikt over een kristalheldere stem. Hij is ook een klasse verteller. Het publiek was onder de indruk. Een overtuigende opwarmer.

Portland (****) weet meteen te raken met hun intens gevoelige gitaarpop. De songs grijpen bij het nekvel en laten je niet meer los. Na een ietwat nerveuze start, is de band op dreef, met nummers als “Sensational” en Never leave”. Jente is geëvolueerd tot een spraakwaterval die door zijn grappige, gemeende bindteksten het publiek naar zijn kant trekt. Zijn veelzijdige zalvende vocals zijn een meerwaarde aan de sound. Het verlies aan Sarah is er , maar vervangster Nina Kortehaas straalt evenzeer een sterk charisma uit (o.m. al bij haar project Noa Lee); ze stond misschien nog eerder wat bedeesd achter haar keys , ze gooit er haar wondermooie stem tegenaan. Ontroerend. En de band is in z’n totaliteit een sterk houvast geworden.
Portland is een geoliede machine, gedragen door z’n frontman, die band als publiek met veel liefde omarmt. De moeilijke tijd heeft hij van zich weten af te schudden. Het materiaal is een groove van weemoed en melancholie. “Killer’s mind”, “Aftermath”, “Lucky clover” , "Good girls" en Pouring rain “ vormden alvast de basis. Naar het eind van de set roept Jente op om alle gsm lichtjes aan te steken, een magisch moment.
Een muzikale zoektocht die live zijn vruchten aflevert. Een mooie afwisseling van hun reeds gekende materiaal als het nieuwe. Extravert, energiek als intiem, gevoelig weten ze nog even goed te overtuigen. Sterke Belgische band!

Organisatie: N9, Eeklo

BRDCST 2023 - dag 3 - De ultieme cultuurschok
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2023-04-09
Erik Vandamme

BRDCST festival is en blijft één van de mooiste muzikale ontdekkingsreizen. Na twee intense dagen, maakten we ons nu op voor een echte cultuurschok. We zagen enkele opmerkelijke artiesten en muzikanten die door hun bijzonder talent ons diep ontroerden én feestelijk meevoerden naar hun bonte wereld. We voelden een connectie die de verschillende werelden verbond.

Dienne (****1/2) (zie ook: Lili Grace, Faces On TV,…) debuteerde met haar solo-album 'Addio', een plaat over pijn, verlies en verwijzingen naar de COVID periode. Ze is een te ontdekken parel, die door haar betoverende mooie stem ons diep ontroert. Ze is ook een multi-instrumentaliste, o.m. op keys met een emotievol klankenpatroon, ook de klarinet doet ons al direct wegdromen. Deze combinatie brengt ons in een droomwereld, met een liefelijk en donker kantje. Pijn en hoop. Vreugde en verdriet. Emotionele start van deze derde dag.

Jochem Baelus maakt onder Slumberland (*****) indruk in de experimentele muziek; aan zijn instrumenten is hij als een octopus. Hij brengt een sound, alsof de Apocalyps is los gebarsten. Een geluidskunstenspektakel dat op bijzonder ingenieuze wijze wordt ingekleurd door de bijzondere stem van de inmiddels 66-jarige Tuvaanse Sainkho Namtchylak. Haar vocale capaciteiten overschrijden de aardse grens. De zangeres, getooid in een eerder vreemd pak, doet de muren trillen met haar stem. Samen met de niet-aflatende golf van klanken die Slumberland uit zijn instrumenten brengt, wordt de kunst van het experimenteren beklemtoond.

Ook MDCIII (*****) verstaat de kunst om grenzen te verleggen binnen de experimentele muziek. MDCIII is een van de vele projecten van duizendpoot en saxofonist virtuoos Mattias De Craene (Nordmann). Hij laat zich voor dit project omringen met drum/percussie grootmeesters Simon Segers (Absynth Minded) en Lennert Jacobs ( The Germans), die tekenen voor een onaardse magie.
In de grote zaal slaat het trio aan het improviseren met free jazz en percussie. De huilende saxofoon in combinatie met subtiel getrommel, zorgen voor rillingen.
In een sprookjesachtig kader, brengt MDCIII ons mee naar een onwaarschijnlijk mooie wereld, waar warme walmen aanvoelen als zachte dekens, die je tot de meest deugdzame gemoedsrust brengen.
Een magisch huwelijk van saxofoon, elektronica en percussie. Schitterend.

Breekbaar als een twijgje, krachtig als een winterstorm, op die manier kun je het gevoel omschrijven dat ons overviel bij het aanschouwen van Ichiko Aoba (*****), die door haar stem en uitstraling ons meteen ook confronteert met andere culturen, zoals de Oosterse cultuur. Het zorgt voor een deugdzame schokgolf, je kon een speld horen vallen in de Club. In dit intieme kader, komt haar muziek het best tot zijn recht. Dankzij de kracht in haar stem, voelden we een tinteling alsof ons hart doormidden breekt van intens geluk en genot. Prachtig!

Opnieuw verrassend klonken The Dwarfs Of East Agouza (***) rond grootmeesters Alan Bishop (Sun City Girls), Sam Shalabi (Land of Kush/Shalabi Effect) en Maurice Louca (Karkhana/Elephantine). Een supergroep! De Afrikaans geïnspireerde free jazz op gitaar, saxofoon en elektronica zorgen voor een bijzonder adembenemende sfeer in de zaal, de temperatuur stijgt. Helaas voelde het ook wat aan als een veredelde jamsessie, door het gebrek aan echte interactie met het publiek. Puur muzikaal bekeken een interessante ontdekking.

We zakten af naar de Bonnefooi voor het fenomeen Elvin Brandhi (****) ofwel de Welshe sound/noise-artieste Freya Edmondes. In haar muzikale wereld en improvisaties word je geconfronteerd met demonische wezens en doet ze je ziel branden. Geen voer voor tere zieltjes. Vervormde soundscapes en vocals zorgen voor een brij van duistere chaos. Huiveringwekkend!

Tijd om wat rust te vinden in ons hoofd in de AB Salon voor percussie grootmeester Aya Suzuki (****1/2) , die met haar bijzonder talent bewijst dat percussie niet per se hard en luid moet klinken. Een bijzonder percussie trouwens, een huwelijk tussen Westerse en Japanse cultuur. Ze speelt op diverse, gevarieerde wijze haar instrument. Op  een verrassend intieme en harmonische wijze raakt Aya Suzuki de gevoelige snaar. We werden muzikaal geprikkeld en raakten compleet ‘zen’.

En dan kwam het absolute hoogtepunt van de dag … Hatis Noit (*****) is een Japanse avant-garde artieste die hier de ultieme cultuurschock veroorzaakte. Met haar stem bereikt ze ongekende hoogtes, ergens tussen opera en onaardse schoonheid. Ze combineert dit met puur theater en avant-garde invloeden; ze beweegt zich mysterieus over het podium.
Een confrontatie met een onbekende wereld. De fantasie prikkelende act, in combinatie met haar uiteenlopend stembereik, tussen diepe growls en intimiteit, is liefelijk tot demonisch. Deze performance was iets aparts, onaards en magisch mooi.

In de Bonnefooi kon Elvin Brandhi terug optreden, deze keer met haar vader Gustav Thomas met wie ze de tandem Yeah You (*****) vormt. Terwijl papa lief, aan de knopjes draait, verschroeiende klanken tovert, gooit Brandhi haar demonische stem ertegenaan, een geschreeuw uit de diepste krochten van de Hel. Wat een muzikale waanzin, een confrontatie met onze innerlijke demonen vol woede, pijn en innerlijk verderf.

De Turkse Gaye Su Akyol (*****) werd in '19 in Istanbul opgepakt voor verhoor door de politie omwille van haar kritiek op het regime. Ondanks dat statement, zorgt ze toch voor een feestelijke stemming in de AB zaal. Het ging bij Gaye Su Akyol alle kanten uit, van psychedelica naar krautrock tot Anatolische rock en een typisch Turkse sound. Een botsing van uiteenlopende muziekstijlen en culturen. De bijzonder opzwepende klanken en vocals, een huwelijk tussen de Westerse en Turkse sound biedt een internationaal feestje.
De charismatische frontvrouw is een klasse entertainer. De bevallig geklede zangeres daagt haar publiek lekker uit, met bekoorlijke danspasjes en haar stem, die harten breekt. Haar muzikanten zijn gemaskerd en produceren een klanken virtuositeit. Top!

Toen we de muziek van het nieuwe Britse post-punk fenomeen Fat Dog (****) beluisterden, in voorbereiding van dit weekendje BRDCST, stonden we wat sceptisch tegenover het zoveelste 'gehypte Britse' post-punk bandje. Maar vanaf die eerste song mochten we die sceptische houding al teniet doen. Nog maar net op het podium, sprongen enkele bandleden al in het publiek, en zorgden ze voor een lekkere moshpit.
We kregen een energieke, aanstekelijke show, de songs brulden we mee. Een wervelend post-punk feestje kregen we. Live was dit een belevenis waarvan we toch moesten bekomen. Wat een dynamiek en opwinding. De perfecte afsluiter van een knallend BRDCST weekend!

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2023 - dag 2 - Wat is Jazz anno 2023?
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2023-04-08
Erik Vandamme

BRDCST biedt je drie dagen een hele waaier aan stijlen … Op dag twee waren we zoek 'Wat is Jazz anno 2023' kon betekenen. Een breed muzikaal antwoord kregen we … Jazz is als stijl geëvolueerd naar oneindige mogelijkheden uitpuren, en improvisatie technieken tot een kunstvorm te verheffen. Check gerust mee …

Onder de noemer jazz kun je Steve Gunn niet onder brengen, maar de manier waarop deze gedreven gitarist z’n virtuositeit bindt met improvisatie, is wel uniek. Samen met pianist David Moore mocht hij de tweede avond openen in de grote zaal. Deze samenwerking resulteert in het album 'Let the Moon be a planet'.
Steve Gunn & David Moore (***) openden de tweede dag met een zachtmoedige botsing tussen verfijnde gitaar riedels, en bedwelmende pianoklanken. Vaak zorgt dit voor een briesje dat over je hoofd heen waait, en mogen de registers lichtjes worden open gedraaid. Het duo durft al eens, op speelse wijze, in elkaars vaarwater zitten en vullen elkaar perfect aan. Vaak iets te perfect, want we missen deels een speelse aanpak naar het publiek toe. Alsof het duo lekker zit te jammen samen, en het publiek er laat van genieten op ingetogen wijze. Aan de reacties te zien, was iedereen diep ontroerd door deze mooie versmelting van twinkelende piano en aanstekelijke gitaarlijntjes.

De aulos (meervoud: auloi) is een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek. Onder de noemer Bloedneus & Snuitkever (****) , het pseudoniem van muzikant Lukas De Clerck, bracht ‘em reeds op KRAAK; hij bracht ons in beroering door een bedwelmend sfeertje. In de Club van de AB deed hij dat kunstje nog eens over. Het quasi zittend publiek gaat gewillig hypnotiserend mee in het muzikale verhaal van Lukas. We lieten de klanken op ons inwerken tot we compleet 'zen' werden. In z’n virtuositeit is Lukas iemand die houdt van experimenteren met die klanken. De klanken van aulos worden in een eigentijds kleedje gestoken, en het geheel klinkt strelend als snerpend.

De Canadese componist Tim Hecker (*****) is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de leidende figuren van de experimentele ambient-scene. Zowel zijn soloalbums (op labels als Kranky en 4AD), soundtracks (o.a. voor de BBC-reeks 'The North Water') als de fijne samenwerkingen met andere artiesten, bewees Tim Hecker een man te zijn van uitzonderlijk kaliber.
Ambient muziek kan een helende werking hebben, als je meegaat in het verhaal van de muzikant. Tim Hecker is een grootmeester in het genre. Hij vertelt (muzikale) verhalen, die je niet in woorden kunt uitdrukken, door klankentapijtjes uit zijn instrument. Het filmische prikkelt de fantasie. Tim Hecker weet met zijn klankenpracht uiteenlopende emoties aan te spreken en gaat af op het buikgevoel.
De Ambient Grootmeester brengt nieuw werk uit, en liet op BRDCST een tipje van de sluier horen. De sobere belichting zorgt voor een magie van spookachtige schaduwen die perfect aanleunen bij de intens mooie muziek. Indrukwekkend!

Op zoek naar wat jazz deze jaren kan betekenen, krijgen we iets apart te horen muzikaal.
Ill Considered (*****) biedt in een overvolle AB Club elementen van old school groovy jazz en vervormt het tot een lekkere brij. De sound wordt uitgepuurd, er is de speelvijver aan mogelijkheden en het klinkt als iets magisch. Binnen een jazz context slaan de instrumentalisten aan het improviseren. De dansspieren worden aangesproken alsook zijn er ingetogen momenten. Wat een muzikaal kleurrijke wereld.

Ook de set van Tom Skinner (*****) (zie: The Smile en The Comet Is Coming) is iets apart, iets speciaals. Een intiem, warm gevoel kreeg je door dit groovy muzikaal badje. Skinner is een uitzonderlijke drummer, die zijn drumstel sterk beheerst. Hij laat zich eveneens omringen door muzikanten die op diezelfde manier denken en doen als hemzelf. Hemelse baslijnen en aanstekelijke blazers vullen die bijzondere drums perfect aan. De vrij sobere verlichting is ideaal bij dit geluid. We zagen hier een zachtmoedige kant van de jazz. Wat een totaalbeleving.

"Met een achtergrond in geluid en beeldende kunst, onderzoekt ze de spanning tussen deze velden. Door alledaagse verwondering en intuïtie te combineren een algemene nieuwsgierigheid naar de grenzen en flexibiliteit van verschillende materialen, maakt ze werk met theatrale, cinematografische en poëtische elementen.", lezen we in de biografie over de Brusselse klankentovenares Amber Meulenijzer (****).
De artieste werkt met luidsprekers, waarvan een is opgesteld achteraan de Salon. Een vol geluid ontstaat er en elk aspect van wat geluid echt betekent, wordt benaderd.
De luisteraar wordt dan ook letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen in je hoofd.
Amber Meulenijzer prikkelt met haar klankvirtuositeit een breed uiteenlopend veld aan emoties. Die klankentapijtjes wekken beelden op die angst, pijn, vreugde en genot perfect met elkaar verbinden. Wat een palet aan klanken!

De in Amerika geboren, in India opgegroeide en in Londen residerende percussionist Sarathy Korwar (*****) zorgt niet alleen voor een cultuurschok, de verschillende lagen van percussie worden door hem en zijn band compleet uit de doeken gedaan, in een kleurrijk totaalbeleven. Sararthy Korwar zijn laatste album ‘Kalak’ wordt met lovende kritiek overladen. 'Een magistrale mix van Indiase percussie, jazz en dance.' lezen we.
Andere instrumenten hebben hun inbreng, en percussie wordt tot kunstvorm verheven. Er is de oneindige zin tot experimenteren.
De mooie beelden uit voornamelijk India, zorgen voor een mooi aansluitend visueel effect. Een versmelting die tot de verbeelding spreekt.

Met de EP 'Kannibalisme & Masturbatie' schopt het duo LIONSTORM (****) lekker keet in Nederland, het wilde duo houdt ervan elk heilig huisje een ferme schop onder de kont te geven. Ze combineren het met hiphop en met rap met een boodschap.
Het optreden vond plaats in de Bonnefooi. We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.

In de laatste rechte lijn maken we ons op voor twee dansfeestjes, eerst was er KODE 9 (****), die naast een show met visuele effecten ook een DJ act bracht van drie kwartier elk; wij gingen een kijkje nemen van de live show waar knallende, oorverdovende beats in een experimenteel kader, in combinatie met kleurrijke beelden op het scherm, de trommelvliezen deden trillen. Een visueel totaalbeleven. De sound van KODE 9 werkt verslavend, hypnotiserend en verstaat die unieke kunst om een soort rave te doen ontstaan.
Voor de DJ act gingen we even verpozen buiten de zaal, en we hoorden de pompende beats nog steeds knallen door de boxen …

Ook Bolis Pupul (*****) zorgt voor een wervelend dansfeest om de avond af te sluiten. Wat een knaller ook! De man is als een klankentovenaar bezig, en doet de grenzen tussen genres vervagen. In de elektronica experimenteert hij met een kleine dosis free jazz. Iedereen gaat uit z’n dak.
Verder was er nog DJ Marcelle, die de Club in vuur en vlam zette rond middernacht. Wij genoten nog even na van de bonkende beats die Boris ons bood …

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST) 

BRDCST 2023 - dag 1 - In beeld en klank een bedwelmende combinatie tot een Marokkaans punkfeest
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-07
Erik Vandamme

Voor onze jaarlijkse wandeling doorheen het gevarieerde aanbod van experimentele muziek, zakten we ook in 2023 af naar het gezellige festival BRDCST, dat naar goede gewoonte doorgaat in de verschillende complexen van de Ancienne Belgique, alsook enkele optreden in de Bonnefooi, het al even gezellige muziekcafé vlak over AB.
Het werd een lang paasweekend voor de fijnproevers van ontdekkingen en voor wie houdt van experiment.
Dag 1 werd er eentje van ‘in beeld en klank een bedwelmende combinatie tot een Marokkaans punkfeest’.

Het fenomeen CAN - Ege Bamyasi  (****) mocht de eerste avond openen in de zaal. Deze legendarische Krautrock band heeft zijn stempel gedrukt op de experimentele muziek. Als er één groep model staat voor de Krautrock dan is het wel Can en toch is Can veel groter dan de Krautrock.
‘De (West)Duitse band wordt gezien als een van de innovatiefste groepen ooit en geldt als een pionier voor de elektronische muziek, maar is ook baanbrekend geweest voor het werken met samples en het gebruik van noise’, lezen we in een biografie op een gerenommeerd prog. Magazine.
Vorig jaar mochten Sergeant, Oï les?OX, L. Jacobs en Milan W. nog de CAN  klassieker ‘Tago Mago’ brengen, in een vertimmerde versie. Deze keer was een andere klassieke plaat aan de beurt 'Ege Bamyasi'. Het album 'Ege Bamyasi' is net iets toegankelijker dan 'Tago Mago' en ligt wat gemakkelijker in het gehoor, waardoor op het podium een aanstekelijk feestje ontstaat. Aangevuld met saxofonist Shoko Igarashi bezorgt CAN ons dan ook een lekker opzwepende start van het festival. De heel beweeglijke frontman maant de band aan, en zoekt alle hoeken op; de muzikanten zetten zich in met een groovy op de heupen inwerkende sound.
De Duitse formatie kreeg op deze wijze alle eer door theatermaker/muzikant Ferre 'Sergeant ' Marnef en C°. Magisch mooi dus.

Ze weet te experimenteren met accordeon, en voegt er een breed elektronisch vernuft aan toe, waardoor de klanken uit dat instrument compleet worden vervormd. We hebben het over de Belgische klankentovenares Suzan Peeters (****1/2) die voortdurend improviseert en de grenzen verlegt van het instrument.
Het experimenteren en het kleurenpalet aan elektronisch klanken in het intieme kader zorgt voor een bevreemdende magie.

De Amsterdamse formatie Ambassade (****) deed de typische jaren '80 muziek in de stijl van Fad Gadget heropleven met hun debuut 'Duistere Kamers' en stelt nu de nieuwste schijf 'The Fool ' voor.
In een aardig vol gelopen zaal, doet Ambassade ons lekker dansen door de pompende beats en de verbluffende percussie in vervormde vocals. De versmelting van die breed elektronische klanken, de bijzondere stemmen en de gitaarlijntjes zorgen voor een spookachtige, bevreemdende mooie sfeer. Ambassade vindt die 80s stijl opnieuw uit, en voegt er iets eigentijds aan toe .

Kort en krachtig was het (ultra) korte optreden van Marokkaans punk fenomeen Taqbir (*****). De gesluierde band betrad met een minutenlange intro van oorverdovende klanken het podium, en toen … gingen alle punk registers open, rechttoe-rechtaan, en lekker om zich heen stampend. Met een moshpit tot gevolg. Taqbir deed de Club op zijn grondvesten daveren. Het verbouwereerde publiek schrok wel dat het er na iets meer dan een kwartier al opzat, maar deze Marokkaanse wervelstorm blies ons compleet omver.
De band mocht dat trouwens nog eens overdoen op dag twee en drie, in diezelfde club.

James Holden (*****) had wel diezelfde intensiteit, ook al was de aankleding compleet anders. Bedwelmende klanken, een warme saxofoon, aanstekelijke percussie en beats worden gecombineerd met oogstrelende beelden, die een hypnotiserende invloed hebben op je gemoed. Een muzikaal kleurrijke wereld. We voelden de golf van intense schoonheid. Mooi.

Met enkele knappe singles en lovende (live) reviews wordt de Britste post punk  DEADLETTER (***1/2) naar voor geschoven als één van de nieuwe revelaties.
De sound sloeg wild om zich heen, met aanstekelijke drums en gitaarriedels, ondersteund van  een groovy sax; de charismatische frontman heeft een bijzondere stem. We stelden vast dat deze band over voldoende potentieel beschikt. In het oog te houden dus, deze DEADLETTER.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

De IJslandse jazzpianist/componist Ingi Bjarni heeft al heel wat watertjes doorzwommen. De IJslandse pianist Ingi Bjarni bracht artiesten en vrienden uit zijn lange associatie met Scandinavië samen in een kwintet, bestaande uit de Noorse trompettist Jakob Eri Myhre, de Estse gitarist Merje Kägu, de Zweedse contrabassist Daniel Andersson en de Noorse drummer Tore Ljøkelsøy.
In augustus 2019 bracht het kwintet hun eerste studioalbum ‘Tenging’ uit. Het album kreeg internationaal positieve recensies en werd vijf keer genomineerd bij de Icelandic Music Awards 2020. 'Farfuglar'  is het vijfde album. Het album bevat negen originele composities, allemaal van de hand van de grootmeester.
Deze plaat ademt letterlijk die typische Scandinavische sfeer uit, rust, geborgenheid als het confronterende in de natuur van die landen (en zeker IJsland).
We begeven ons op een melodieus pad van stilte en klanken. Het begint al met bedwelmende piano klanken op “Thyding”; de piano krijgt een voorname plaats binnen het geheel. Die stilte wordt soms doorbroken door een scherp, fijnzinnig trompet geluid, die een groovy sound onderstreept.
Soms wordt de piano sound letterlijk open gegooid, zoals op “Thad sem er”, een virtuoos klinkende piano magisch aangevuld door een zachte gitaar, een aanstekelijke trompet en drums. Verder te horen op “When Holiday Really begins”, titelsong “Farfuglar”, “Ad fluga” en “Mamma Engill”.
Die folklore toets naar de Scandinavische landen vormt binnen die context steeds een meerwaarde. Het voelt aan als een lange wandeling doorheen de bossen en dalen van de IJslandse en Scandinavische natuur. Muzikaal zelfs een zachte botsing tegen een geluidsmuur, een voortdurende dunne lijn tussen stilte en geluid. Een muzikale ontdekkingsreis dus.
Kortom, Ingi Bjarni profileert zich tot een improviserend klankentovenaar.

Tracklist: Thyding - Bjogun a dogun - Thad sem er - When Holiday Really Begins – Farfuglar - Knowing Without Knowing - Ad fljuga - Loftin bla - Mamma engill

De uit New Jersey afkomstige indierockgroep Quiz Show presenteert hun gelijknamig debuutalbum, uitgebracht via het in Montclair, NJ gevestigde Magic Door Record Label.. De 'Quiz Show' LP is er eentje van protest, frustratie en vriendschap. De energie van punkrock met zijn harde gitaren en zijn stuwende ritmes is te horen; de zang streeft naar de emotionele vurigheid van die punky garagerock.
Hoewel Quiz Show lekker om zich heen stampt, blijft het allemaal feestelijk en opzwepend, zoals “Sound of Kissing” en “Almost Famous”. Een aanstekelijke sound en een zang die weet te raken.
Toegegeven, veel variatie is er niet, maar de adrenalinestoten geven net die punkrocksfeer weer, luister maar de energieke “Sell the scene” - waaop ze lekker om zich heen schoppen, “Big Bank”, “Always Waiting” en het afsluitende “The construct”; door de frustraties wil je gaan moshen, met de vuist in de lucht.

https://quizshow.bandcamp.com/album/quiz-show

Tracklist: Sound of Kissing 4:40 Almost Famous 3:01 Dime A Dozen 3:54 Monumental Shade 3:17 Pom Pom Boy 4:43 Withstand 3:55 Sell the Scene 2:55 Big Bank 3:32 The Construct 4:07 Always Waiting 3:09     What If? 3:41 Mannequin Sun 4:57

Punkrock
Quiz Show
Quiz Show