‘t Hof Van Commerce van de West-Vlaamse drievuldigheid Kowlier – Buyse en 4T4, hebben na zeven jaar terug de draad opgenomen. De groep was fel gegeerd rond de eeuwwisseling en had met “Dommestik en levrancier”, “Slaet ip min gat”, “Kom mor ip”, “Zonder totetrekkerie” en “Niemand grodder” een handvol toffe meezingbare hits , vermakelijk allemaal door die ‘West-Vloamse’ (Izegemse) raps van de twee MC’s en de toegankelijke sound & beats’n’scratches van draaitafelspecialist 4T4, die een Grandmaster Flash en Beastie Boys in het hart draagt.
t Hof zit weer in de lift , de nieuwe cd ‘Stuntman’ is pas uit en zal een schot in de roos worden. In afwachting van de grotere optredens (Novarock en het clubcircuit (Ancienne Belgique, Vooruit, …)) deden ze enkele try-outs o.m. in CC Nova, Nazareth – Eke .
De jongere generatie houdt er van en vraagt aan grote broer of aan papalief even de oudere cd’s op . Vier hadden ze er al uit nl ‘En In Izzegem’ (’98), ‘Herman’ (99) (die live praktisch niet meer aan bod komt), ‘Rocky 7’ (2002) en ‘Ezoe & Nie Anders’ (2005).
… “En wieder zoagn t oak zittn” … We kunnen zeggen dat t Hof terug op scherp staat en met scherp schiet! Het nieuwe materiaal is goed ingespeeld en de rapsalvo’s volgden op de lekker in het gehoor liggende sound’n’beats van 4T4! De twee MC’s liepen van de ene naar de andere kant en gaven hun songs nog wat meer vaart, sie. Ze mogen er zijn, groovy, zwierig, ontspannend en leuk . En er is ruimte tussenin voor improvisatie, wat de boel nog gezelliger maakt. De singles “wupperbol” en “stuntman” zijn de barometer van de nieuwe plaat. Ze werden verder aangevuld meteen opzwepende “iderjin is goed”, “kletser ip de biln” en de meeslepende “baes” en “wolfizer”.
Natuurlijk ontbraken de hits van vroeger niet in de set , “gisternaevend laete”, “lop mor deure” en “jaloes” vulden aan. Den “dommestik en levrancier”, “kom mor ip” en “zonder totetrekkerie” waren ambiance verzekerd …
… Alsof de laatste veldrit gereden moest worden. t Hof maakte er een beetje een volksfeest van en is klaar om het clubcircuit opnieuw aan te vatten . De mensen van Popallure hadden alvast een succesvolle primeur!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/t-hof-van-commerce-25-02-2012/
Organisatie: VZW Popallure (presenteert Culturesque (muziek, comedy, performance)
Zondag won The Artist en meer bepaald Ludovic Bource een Oscar voor de Beste Original Score (met dank aan een resem Belgische muzikanten). Zaterdag konden we een Oscarwinnaar van dezelfde categorie live aanschouwen in de AB. Randy Newman won het felbegeerde gouden kleinood al tweemaal voor de compositie van ‘main themes’ van Pixar kaskrakers, in 2002 voor ‘I didn’t have you’ (Monsters Inc.) en in 2011 voor ‘We belong together’ (Toy Story 3). Voor Randy Newman, die een eerste plaat uitbracht in 1968, is het componeren van filmmuziek sinds de jaren ’80 een bijna fulltime bezigheid. Maar Newman sprokkelde gedurende veertig jaar ook een heel eigen repertoire bij elkaar, te horen in arrangementsloze productie op ‘The Randy Newman Songbook vol. 1 en vol. 2’ uitgebracht in 2003 en 2011. De promotie van deze laatste, brengt hem – één jaar na zijn vorige tournee – opnieuw naar de AB.
Ik ken Newman vooral van zijn single “Short people” en zijn eervolle vermelding in “Amsterdam” van Kris De Bruyne, dus ik ben benieuwd naar wat de avond brengt. Het eerste wat opvalt wanneer de zanger – licht mankend - over het podium naar zijn instrument schrijdt, is dat Newman niet meer van de jongste is. Hij stond ook niet op de eerste rij toen het charisma werd uitgedeeld, met zijn licht overgewicht, fijne mond en grote, ronde bril op de neus doet hij meer denken aan een lokale manager, dan aan een gerenommeerd singer-songwriter.
Maar de opener “Bad News from Home” laat meteen horen waar het op staat: Newman grijpt je meteen naar de keel met zijn unieke, warme stem en zijn soepele vingerzetting op de grand piano getuigt van een jarenlange ervaring. “Short people” wordt met applaus onthaald en ik heb het gevoel dat er in de zaal nogal wat Amerikanen present zijn die de nummers foutloos kunnen meezingen, zoals “Birmingham”, “Marie” en “It’s money that I love”.
Wat ook opvalt, is dat het de moeite loont om daadwerkelijk naar de teksten te luisteren, wat het publiek ook doet, want deze dienen niet louter als bindmiddel voor de muziek. Randy Newman is een fantastische observator, een verhalenverteller, en hij vertelt zijn verhaal vaak vanuit het perspectief van een derde zoals de ultraconservatieve Amerikaan in “Rednecks”, een slavenhandelaar die Amerika voorstelt als een hemel op aarde in “Sail away”; of hij laat God zelfve aan het woord in het - niet van controverse gespaarde – “God’s song”.
Moeilijk te achterhalen of Randy Newman zich werkelijk amuseert op het podium. Hij is gebekt met dat typische Amerikaanse sarcasme, wat een uitstekende voedingsbodem is voor humoristische bindteksten maar waarachter het gemakkelijk schuilen is. De zaal aan het lachen brengen kan Newman alleszins wel, zo mocht het publiek figureren in een duet in de hilarische “I’m dead (but I don’t know it)”, een knipoog naar zijn eigen leeftijd. Ook veel grappige teksten in “You can leave you’re hat on “ (later gecovered door Joe Cocker en Tom Jones), “Shame “ en “I love L.A.”. In “The World isn’t fair”, brengt hij zelfs Karl Marx in verband met sexy moeders op een oudercontact.
Maar Newman is ook een vlijmscherp maatschappelijke en politiek analist. Zelfs over de situatie in België weet de man af, zo liet hij zich enige tijd geleden ontvallen op zijn blog: “it’s a scrumptious feeling and quite humbling to think that one by his very presence can unite an entire nation as I did in Belgium is a wonderful thing.”
Newman aarzelt niet om zijn mening over politiek of eender andere geschiedkundige gebeurtenis te ventileren in zijn muziek. In de AB passeren o.a. de revue: “The great nations of Europe”, “Political Science” en “Germany before the war”.
Maar als ik werkelijk hoogtepunten moet kiezen uit het twee uur durende concert, met pauze, dan kies ik voor de ballads zoals “Losing you”, “I miss you” en “Same girl”. Het was op deze momenten dat Newman zich met breekbare stem, ontroerende teksten en easy-listening pianospel als een crooner manifesteert en je in de zaal een speld kon horen vallen.
Het is dan gemakkelijk de bedenking te maken dat Randy Newman, met zijn eigen repertoire en zijn fimscores, absoluut thuishoort in de magische muzikale cirkel van Cole Porter en George Gershwin. Een fijne gastheer voor een voortreffelijke zaterdagavond dus.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
De avond werd ingezet door de jonge leeuwen van Get Off My Shoes. Het kwam nogal traag op gang (mede door technische problemen: “fuck, ‘k heb mijn capo in de auto laten liggen! Jos, kunde gij der keer om gaan?”), maar het is hen vergeven. Zolang ze maar heerlijk aanstekelijke nummers uit hun mouw blijven schudden. Zoals bijvoorbeeld afsluiter ‘Ghosts&Villains’ met het moeilijk uit je hoofd te krijgen refrein: “We don’t wanna go to sleep tonight!”
Soms vraagt een mens zich af: “zijn er nog zekerheden, mijnheer?” Jazeker. Hier is er een die als een paal boven water staat: als The Subways spelen, dan gaat het dak eraf. Dit was mijn derde keer en opnieuw was er aan show, energie en sfeer geen gebrek.
Ook al begon het wat moeizaam deze keer. Aan de band lag het zeker niet, zij namen een vliegende start met “Oh Yeah” en “Holiday”, maar het leek erop dat het publiek hier in de charmante turn(?)zaal waar Het Depot zich voorlopig vestigt, niet veel zin had om de benen te strekken. Zanger Billy Lunn gooide het dan maar over een andere boeg. Na een nummer of 7 vroeg hij de fotografen vriendelijk om de echte fans op de eerste rij te laten staan, hij wou de liefde voelen als hij dichter kwam staan en ze hadden inmiddels toch al genoeg foto’s kunnen nemen.
Een meesterzet zo bleek, het was alsof er 2 verschillende publieken waren. Het brave, tamme publiek voor Billy’s verzoek en het uitzinnige publiek erna. Dat het nummer dat volgde hét anthem “We Don’t Need Money To Have A Good Time” was, hielp natuurlijk ook. Ik hoor de ouderen denken: “ha, die gasten hebben zeker nog geen vrouw. Of kinders. Of een huis om af te betalen!” Maar ik verzeker u, het anthem wérkt wel bij mij en mijn uitzinnig meezingende leeftijdsgenoten. Is dat nu jeugdig utopisme? Waarschijnlijk wel.
Wat volgde waren alweer twee klassiekers: “Rock ’n Roll Queen” en “Shake! Shake!”. Het publiek verloor de controle en de eerste stagedivers waren een feit. Een zichtbaar genietende Billy Lunn zong de laatste strofe van “Rock ’n Roll Queen” overigens in het Nederlands, wat door het publiek erg op prijs gesteld werd. Oké, de Nederlandse tekst lag naast hem (“yeben duzon, yeben du-ayniga, yeben zo cool, yeben zo rock ’n roll”), maar hij deed het toch!
Wat vooral opviel was dat er maar liefst 7 nummers uit hun tweede album ‘All Or Nothing’ de setlist haalden, een album dat geproduced werd door de legendarische Butch Vig (Nirvana, Sonic Youth), een invloed die duidelijk te horen was. De set werd afgesloten met de nieuwe single “Kiss Kiss Bang Bang”, de hidden track uit hun eerste: ‘At 1AM’, het aan het publiek opgedraagde (My Best Days Are) “With You” en “Turnaround”. Waarin er ook letterlijk around geturnd werd. Billy en bassiste Charlotte vroegen ‘the biggest circle pit we’ve ever seen in Belgium!’ en als Billy en Charlotte dat vragen, dan krijgen ze dat ook gewoon.
In de bisronde kregen we het akoestische “Lostboy”, wat een ideaal moment bleek om uit te blazen na 3 intensieve kwartieren met gedans, gepogo, gestagedive en gecirclepit. Veel tijd om uit te blazen kregen we niet, het nummer was nauwelijks gedaan of Charlotte Cooper en drummer Josh Morgan stonden alweer op het podium voor de laatste 2 nummers: “Celebrity” en “It’s a Party”. Tijdens dat laatste nummer kregen we de vaste apotheose: een bezwete Billy Lunn nam een aanloop alsof hij in de Olympische finale van het verspringen stond, en sprong het publiek in en deed vervolgens een ‘Eddie Vedder, Pinkpop ‘92’-ke door aan de steunpilaren te gaan hangen en van daar weer in het publiek te duiken. Een publiek dat hem maar al te graag op de handen droeg, letterlijk en figuurlijk.
“We’ll be back in Belgium very soon, see you at Dour Festival!”. In de wetenschap dat het met The Subways altijd prijs is, waarom geen 4de keer? In dat geval: “see you at Dour!”
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-subways-25-02-2012/
Organisatie: Depot, Leuven
Sonar Sounds ft. Hexstatic (presenting Solid Steel) + Dorian Concept -- Zinnenprikkelend
Hexstatic
Vrijdag waren er heel wat krijgers van het fantastische Ninja Tune-label in ons landje. Fuse club in Brussel verwelkomde er DJ Food, DK, King Cannibal en The Qemists voor een Ninja Tune night. Dorian Concept en Hexstatic waren diezelfde avond te gast bij de Cactus Club in het kader van Sonar Sounds, dé clubreeks voor elektronische geluidsfenomenen. DJ Food zagen wij in januari al aan het werk in het Centraal Station van Antwerpen. Nu tijd om een andere prachtlocatie aan te doen. Speciaal voor deze audiovisuele hoogdag brengt Cactus deze topartiesten onder in het Concertgebouw dat toch wat meer mogelijkheden biedt om geluid en beeld optimaal te combineren. Dit leek helemaal geen slechte keuze te zijn, de sound klonk geweldig en de torenhoge visuals hadden een maximale impact.
Vooraleer de grote meneren het podium bestijgen, mochten de ‘locals’ Biaz en VJ Rewind de zaal voorverwarmen. Biaz maakte van de gelegenheid gebruik om zijn album ‘Timetripping’ voor het eerst op een publiek los te laten, aangevuld met op maat gemaakte visuals van VJ Rewind. Sterk debuut zonder meer.
Achter de naam Dorian Concept schuilt de jonge twintiger Oliver Thomas Johnson, een klassiek geschoolde Weense pianist-componist dat tegenwoordig is gehuisvest bij Ninja Tune, één van de meest vooruitstrevende labels op deze aardkloot. Aan zijn rechterzijde VJ Mox, ook gekend voor zijn samenwerking met audiovisuele wizards als Coldcut en Amon Tobin. Vuurwerk verzekerd!
Oliver, enkel gewapend met een mini laptop, mixer en ‘microKorg’ synthesizer haalde in een uur tijd alles uit zijn analoge kas. Het analoge en digitale weet hij met een schizofrene virtuositeit te combineren tot een soort ‘jazztronica, club of zelf intelligente elektro. Geen wonder dat dit supertalent laatst werd uitgenodigd om Flying Lotus te vervoegen op het Brainfeeder-event. Hij bespeelt zijn microKorg als een halve gare, voortdurend spelend met pitch en effecten en hij brengt met zijn enthousiasme moeiteloos zijn publiek voluit aan het dansen. Na zijn performance komen we hem toevallig tegen in de toiletten en hij maakt graag wat tijd om een babbeltje te slaan. Blijkt dat hij in de toekomst graag nog met een full band zou willen werken. Resideren op Ninja Tune is voor hem nog niet gelijk aan het toppunt bereikt hebben. Deze ambitieuze virtuoos staat in ieder geval nog een gouden toekomst te wachten.
Hexstatic is een duo gevormd uit Stuart Warren Hill en Robin Brunson dat al langer vertoeft op Ninja Tune. Vanavond staat alleen Robin op het podium, zonder een VJ aan zijn zijde. Klank en beeld neemt hij volledig zelf voor zijn rekening, gebruik makend van dezelfde technologie als DJ Food om audio en video naadloos in elkaar te laten overvloeien.
Net zoals de organisatie ons beloofde, wordt het een heel eclectische set waarbij hij hip hop, breaks, drum ’n bass, dubstep, garage, … netjes tot een fenomenale audiovisuele set weet te mixen.
Van Beastie boys over White Stripes en Julio Bashmore naar DJ Shadow en Daft Punk. Niet te vergeten ook het sociaal geëngageerde nummer “Timber” (Hexstatic vs Coldcut) in een ware ragga-stijl. Voor het visuele aspect maakt hij gebruik van de originele clips ofwel van puur nostalgische vintagebeelden zoals Bert & Ernie of Mister Spock. Ondanks zijn lak aan wat enthousiasme maakt hij er wel met het grootste gemak een geweldig dansfeest van dat ieder van ons weet in te palmen. Tot slot sluit hij af met “Out In The Streets” van Africa Hitech. Tijd om het feestje verder te zetten in de bar met Nosedrip!
Bedankt Cactus voor alweer een zeer geslaagde avond. Tijd om een Ninja Tune- traditie te installeren in het Concertgebouw, of ben ik iets te hoopvol?
Benieuwd hoe een Hexstatic-sessie eruit ziet. Check dan zeker deze video podcast via onderstaande link.
http://vimeo.com/3543461
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Er zijn zo van die Bota avonden - twee concerten in hetzelfde zaaltje . We konden van deze twee Turbowolf en Pulled Apart By Horses onze vinger aflikkens … “A nice rockin’ time” in de Rotonde … Knallend , stampend, staalhard, fel, zompig en leuk … Kijk , een publiek en een band die er voor gaan … soms moet dat niet meer zijn!
Turbowolf , een vurig kwartet uit Bristol, stak van wal en een klein uur ondergingen we hun hevige rock’n’roll, aangevuld en opgezweept door keys, die net dat iets meer bieden, en ons in de ‘70s rockpsychedelica doen tuimelen … Ze speelden enthousiast en beheerst een ruig goedje dat niet vies was van Zodiac Mindwarp (& the love reaction) en White Zombie. De amicale band en hun hippe zanger hadden Peter Fonda’s ‘Easy Rider’ in de aderen en rockten stevig . Een beter super gemotiveerde band , die het spelplezier liet gelden en geen motchafucks in de zaal spuwde ... De eerste nummers “Ancient snake” , “Seven severed heads” en “The big cut” scherpten meteen de aandacht en toonden aan dat ze véél, héél veel in hun mars hadden .
Turbowolf heeft z’n naam niet gestolen en was er voor iedere rockliefhebber. “Read & write” linkte aan Hawkwind en Monster Magnet. Verder speelden ze Jefferson Airplane’s “Somebody to love”, die het retrogeluid fel kleurde . We waren nog onder de indruk van het slot door de punkrocker “Things could be good again” en de loodzware stonerrock van “Let’s die” ! Turbowolf plukt van alles wat in die hardere scene en maakt er een stevige en fijne rockende brij van . Op hun boxen stond ‘Jagermeister’ . Inderdaad Turbowolf was Straf Spul, mensen!
Hun Engelse vrienden uit Leeds Pulled Apart By Horses , kortweg PABH , hadden ook een rockparty geroken , want een goed uur speelden ze, hollend, bollend en vallend een dozijn nummers . ‘In your face screamocore’ met een hoop subtiele songtitels, werden gezongen, geschreeuwd en uitgespuwd door een weird hyperkinetische zanger Hudson. Ze putten uit hun twee cd’s en er werd maar middenin de set wat vaart geminderd met een ietwat toegankelijker, catchy, fijner, intenser broeierig geluid, zoals op “The crapsons” en “Some mothers”, maar voor de rest was het net als Turbowolf – lekker ondergaan van een band die vol overgave speelde , ontembare energie uitstraalde, en rake klappen uitdeelde door een explosieve sound , strak, hard, krachtig en meedogenloos . Grommende gitaren en felle rukwinden voelden we op songs als “I punched a lion in the throat”, “Wolf hand” , “Bromance ain’t dead” , “Meat balloon” , “Shake off the course” en “Venom” . Beestig goed dus wat de vier heren uitvoerden . De snedige “Everything dipped in gold” en “High five” boden nog meer intensiteit en hadden exploderende, razende tempowisselingen . Muzikaal brak de hel los en fatale genadestoten werden toegediend zoals we dat wel meer kennen van hardcore formaties … Een bulldozersound en een muzikale tornado … Heerlijk zoiets … ‘a man ain’t no man, when a man ain’t got no horse man ‘ Pulled Apart By Horses bood een antwoord …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/pulled-apart-by-horses-24-02-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/turbowolf-24-02-2012/
Organisatie: Botanique, Brussel
Er zijn zo van die Bota avonden - twee concerten in hetzelfde zaaltje . We konden van deze twee Turbowolf en Pulled Apart By Horses onze vinger aflikkens … “A nice rockin’ time” in de Rotonde … Knallend , stampend, staalhard, fel, zompig en leuk … Kijk , een publiek en een band die er voor gaan … soms moet dat niet meer zijn!
Turbowolf , een vurig kwartet uit Bristol, stak van wal en een klein uur ondergingen we hun hevige rock’n’roll, aangevuld en opgezweept door keys, die net dat iets meer bieden, en ons in de ‘70s rockpsychedelica doen tuimelen … Ze speelden enthousiast en beheerst een ruig goedje dat niet vies was van Zodiac Mindwarp (& the love reaction) en White Zombie. De amicale band en hun hippe zanger hadden Peter Fonda’s ‘Easy Rider’ in de aderen en rockten stevig . Een beter super gemotiveerde band , die het spelplezier liet gelden en geen motchafucks in de zaal spuwde ... De eerste nummers “Ancient snake” , “Seven severed heads” en “The big cut” scherpten meteen de aandacht en toonden aan dat ze véél, héél veel in hun mars hadden .
Turbowolf heeft z’n naam niet gestolen en was er voor iedere rockliefhebber. “Read & write” linkte aan Hawkwind en Monster Magnet. Verder speelden ze Jefferson Airplane’s “Somebody to love”, die het retrogeluid fel kleurde . We waren nog onder de indruk van het slot door de punkrocker “Things could be good again” en de loodzware stonerrock van “Let’s die” ! Turbowolf plukt van alles wat in die hardere scene en maakt er een stevige en fijne rockende brij van . Op hun boxen stond ‘Jagermeister’ . Inderdaad Turbowolf was Straf Spul, mensen!
Hun Engelse vrienden uit Leeds Pulled Apart By Horses , kortweg PABH , hadden ook een rockparty geroken , want een goed uur speelden ze, hollend, bollend en vallend een dozijn nummers . ‘In your face screamocore’ met een hoop subtiele songtitels, werden gezongen, geschreeuwd en uitgespuwd door een weird hyperkinetische zanger Hudson. Ze putten uit hun twee cd’s en er werd maar middenin de set wat vaart geminderd met een ietwat toegankelijker, catchy, fijner, intenser broeierig geluid, zoals op “The crapsons” en “Some mothers”, maar voor de rest was het net als Turbowolf – lekker ondergaan van een band die vol overgave speelde , ontembare energie uitstraalde, en rake klappen uitdeelde door een explosieve sound , strak, hard, krachtig en meedogenloos . Grommende gitaren en felle rukwinden voelden we op songs als “I punched a lion in the throat”, “Wolf hand” , “Bromance ain’t dead” , “Meat balloon” , “Shake off the course” en “Venom” . Beestig goed dus wat de vier heren uitvoerden . De snedige “Everything dipped in gold” en “High five” boden nog meer intensiteit en hadden exploderende, razende tempowisselingen . Muzikaal brak de hel los en fatale genadestoten werden toegediend zoals we dat wel meer kennen van hardcore formaties … Een bulldozersound en een muzikale tornado … Heerlijk zoiets … ‘a man ain’t no man, when a man ain’t got no horse man ‘ Pulled Apart By Horses bood een antwoord …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/turbowolf-24-02-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/pulled-apart-by-horses-24-02-2012/
Organisatie: Botanique, Brussel
Dat men de 54 jarige Sharon Jones de vrouwelijke James Brown durft te noemen, kunnen we best begrijpen. Het mens heeft de soul in haar ganse lijf en botten zitten en met een stembereik van hier tot in tot in Tokio laat ze bleekscheetzangeressen als Joss Stone, Duffy en Christina Aguilera mijlenver achter zich. Helaas vertaalt dat zich dat niet altijd in verkoopcijfers, maar een volle AB was wel haar deel.
Samen met haar 10 koppige band, inclusief twee volumineuze backgroundzangeressen en een swingende blazerssectie, grossierde de dame in authentieke soul van uit de tijd van James Brown, Aretha Franklin, Tina Turner (Ike periode), Sam Cooke en Otis Redding. Echte zweterige soul waar de huidige platvloerse commercie nog geen vat op heeft gekregen, alsof de tijd heef stilgestaan. Lekker groovende up tempo soul, funk- en motown songs werden afgewisseld met heerlijke ballads, alles in de geest van meer dan 40 jaar geleden, maar vooral tijdloos.
Het was duidelijk dat Sharon Jones meermaals met haar krachtige soulstem wou uitpakken, soms was het een beetje van het goede te veel, maar we namen het er graag bij. In een lange uitvoering van “When I come home” was de soultrain van The Dap Kings op kruissnelheid, de funk en soul barstten uit hun voegen en de vocale uithalen en danspasjes van Sharon, inclusief een paar ferme staaltjes kontschudden, waren navenant. James Brown was definitely in da house.
Haar volle stem kreeg ook nog eens een hoofdrol in een prachtig en emotioneel geladen “Mama don’t like my man” waarvan de lange intro een eerbetoon was aan recent overleden dames met ook al een indrukwekkend longgehalte als Etta James en Amy Winehouse. En we hadden het kunnen denken, helaas werd daarbij ook de onvermijdelijke kwijlspons Whitney Houston niet vergeten.
Nadat ondermeer een funky “Better things” danig op de dansspieren werkte was de band al aan bissen toe met alweer een lange, maar gloeiend hete versie van “100 days, 100 nights” waarin de volledig onder stoom gebrachte Dap Kings nog eens op de meest swingende manier mochten loos gaan.
Een prachtig avondje pure, hete en onvervalste soulmuziek.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
War On Drugs – Bezwerende trip met weerhaken
We hadden deze twee fijne bands op één en dezelfde avond al enkele maanden aangestipt, War On Drugs en Real Estate, en maar goed ook , want het was een heerlijk avondje indierock …
Real Estate opende en een klein uur lang konden we genieten van hun rakende, dromerige, zalvende gitaarpop. Real Estate , uit New Jersey, onder zanger/gitarist Matthew Mondanile, krijgt hier nu meer airplay met de tweede cd ‘Days’, die het in 2009 verschenen titelloze debuut opvolgt. Een ‘college’ band die de nineties bands als The Clean, Yo La Tengo , Nada Surf, Galaxie 500 ( later Luna) en onvolprezen bands als The Feelies en The Serenes nauw aan het hart draagt . Een juiste dosis pedaaleffects en shoegaze riepen Slowdive en Pale Saints op. Het valt hier allemaal op z’n plaats en we werden lekker ontspannen meegevoerd in hun verslavende en hemelse melodieën . Natuurlijk kwam het recente ‘Days’ uitvoerig aan bod met “Out of tune”, “It’s real”, “Municipality” en prachtsongs “Green aisles”, “Easy”, en het ruim zeven minuten durende “All the same” . Ook hadden ze al een nieuwe song klaar “New jazz”, die volledig past in hun fraais ‘timeless melodies’ .. Real Estate voerde je mee op de golven van de zee … Heerlijk zoiets …
Iets later kwamen de War On Drugs aantreden uit Philly, Pennsylvania en met zanger/gitarist Adam Granduciel als spil . Kurt Vile maakte vroeger nog deel uit van de band , maar gaat hier een geslaagde solocarrière tegemoet .
De band zag en klonk iets grungier dan Real Estate , wat ongetwijfeld doorsijpelt in hun frisse, dromerige en rauwe rinkelende indierock. Hier versmelt sing/songwriting van een Dylan, Big Star melodieën, met de Britpop van The Verve en de dromerige shoegaze van Swervedriver, Pale Saints en de psychepop van Spacemen 3 en Spiritualised , gekruid van een pilipili americanasausje . Niet voor niks is de derde cd ‘Slave ambient’ genaamd .
Ook zij voerden je mee in een bezwerende trip , die ruimte liet voor de instrumenten en grungy injecties had door de hotsende, botsende, pruttelende ritmes. Een goed op elkaar afgestemde band die Muziek met Weerhaken biedt, gedragen door een warme, emotievolle zang . Granduciel leefde zich uit op z’n gitaar, als een J Mascis, de haren voor de ogen, beheerst en bedwelmend, met soms een krachtig stootje . Af en toe zorgde het harmonicaspel voor een Morricone sfeertje .
Een slepende , broeierige sfeervolle, gelaagde sound , kleurrijk ingebed door toetsen, leverde staaltjes prachtsongs af als “I was there”, “Your love is calling my name”, “He comes to the city” en “Come to me” . Een jump naar de hogere sferen … de gevoeligheidsfactor steeg op een nummer als “ Brothers” . Midden de set zakte het wat ineen , maar ze slaagden er net als Real Estate in , je op een wolkendek mee te voeren, maar iets meer (zwaar) bewolkt door de forsere aanpak en de pedaaleffects .
Organisatie: Trix, Antwerpen
Real Estate – Ontspannend Heerlijk op de golven van de zee
We hadden deze twee fijne bands op één en dezelfde avond al enkele maanden aangestipt, War On Drugs en Real Estate, en maar goed ook , want het was een heerlijk avondje indierock …
Real Estate opende en een klein uur lang konden we genieten van hun rakende, dromerige, zalvende gitaarpop. Real Estate , uit New Jersey, onder zanger/gitarist Matthew Mondanile, krijgt hier nu meer airplay met de tweede cd ‘Days’, die het in 2009 verschenen titelloze debuut opvolgt. Een ‘college’ band die de nineties bands als The Clean, Yo La Tengo , Nada Surf, Galaxie 500 ( later Luna) en onvolprezen bands als The Feelies en The Serenes nauw aan het hart draagt . Een juiste dosis pedaaleffects en shoegaze riepen Slowdive en Pale Saints op. Het valt hier allemaal op z’n plaats en we werden lekker ontspannen meegevoerd in hun verslavende en hemelse melodieën . Natuurlijk kwam het recente ‘Days’ uitvoerig aan bod met “Out of tune”, “It’s real”, “Municipality” en prachtsongs “Green aisles”, “Easy”, en het ruim zeven minuten durende “All the same” . Ook hadden ze al een nieuwe song klaar “New jazz”, die volledig past in hun fraais ‘timeless melodies’ .. Real Estate voerde je mee op de golven van de zee … Heerlijk zoiets …
Iets later kwamen de War On Drugs aantreden uit Philly, Pennsylvania en met zanger/gitarist Adam Granduciel als spil . Kurt Vile maakte vroeger nog deel uit van de band , maar gaat hier een geslaagde solocarrière tegemoet .
De band zag en klonk iets grungier dan Real Estate , wat ongetwijfeld doorsijpelt in hun frisse, dromerige en rauwe rinkelende indierock. Hier versmelt sing/songwriting van een Dylan, Big Star melodieën, met de Britpop van The Verve en de dromerige shoegaze van Swervedriver, Pale Saints en de psychepop van Spacemen 3 en Spiritualised , gekruid van een pilipili americanasausje . Niet voor niks is de derde cd ‘Slave ambient’ genaamd .
Ook zij voerden je mee in een bezwerende trip , die ruimte liet voor de instrumenten en grungy injecties had door de hotsende, botsende, pruttelende ritmes. Een goed op elkaar afgestemde band die Muziek met Weerhaken biedt, gedragen door een warme, emotievolle zang . Granduciel leefde zich uit op z’n gitaar, als een J Mascis, de haren voor de ogen, beheerst en bedwelmend, met soms een krachtig stootje . Af en toe zorgde het harmonicaspel voor een Morricone sfeertje .
Een slepende , broeierige sfeervolle, gelaagde sound , kleurrijk ingebed door toetsen, leverde staaltjes prachtsongs af als “I was there”, “Your love is calling my name”, “He comes to the city” en “Come to me” . Een jump naar de hogere sferen … de gevoeligheidsfactor steeg op een nummer als “ Brothers” . Midden de set zakte het wat ineen , maar ze slaagden er net als Real Estate in , je op een wolkendek mee te voeren, maar iets meer (zwaar) bewolkt door de forsere aanpak en de pedaaleffects .
Organisatie: Trix, Antwerpen
Een bijzonder plaatje kwam aandraven van de Amerikaanse do-it-all Vincent Cacchione , die deel uitmaakt van de mij onbekende band Soft black . Caged Animals is z’n soloproject, en klinkt ongrijpbaar als toegankelijk, is honingzoet als avontuurlijk. Dreampop met verrassende wendingen , inderdaad, hij brengt in elkaar gekunstelde, dromerige popsongs met allerhande betoverende elektronicageluidjes en psychedelische tunes.
Indiepop in een elektronisch klanktapijt gebed, met een hoge psychedelicafactor en niet vies van een ruw randje door huppelende ietwat krachtige ritmes en een surfgitaartje, bepaald door een lome (soms hoge falset) zang. “Teflon heart” en “All the beautiful things in the world” intrigeren in dit aardig gesofisticeerd treffend synthpopalbum!
Zita Swoon Group - Wait for me
Een onvoorwaardelijk respect hebben voor de charismatische zanger/componist Stef Camil Carlens die z’n muzikale ontdekkingstocht door Burkino Faso en Mali , een kleine tweetal jaar terug, omzette in deze plaat . Eerder kwam hij al op de proppen met een paar voorstellingen van de theater/dansproductie ‘Dancing with the Sound Hobbyist’.
De inspiratie en opgedane ervaring gaven een nieuwe wending voor de toekomst van Zita Swoon.
Inderdaad, de broeierige sfeer , spanning en de verrassende wending van de typische ZS identiteit( = het tossen met muziekstijlen als pop, soul, funk, jazz, latingroove, balkan en cabaret) integreert hij moeiteloos met wereldmuziek op een originele, boeiende, creatieve en kwalitatieve wijze . Hij switch in ritme en tempowisseling en verliest de traditie niet uit het oog .
In deze omgeving gaat de ZS Group een kruisbestuiving aan met zangeres Awa Démé en balafonspeler Mamadou Diabaté. De balafon (= een aparte houten xylofoon ) bepaalt alvast de stemmige songs “A ni baara” en “Nisondiya”. De energieke, krachtige stem van Démé plaatst zich moeiteloos naast de licht krakende, hese stem van Stef Camil.
Een muzikale samenwerking en versmelting die warm, teder als aanstekelijk, dansbaar is , en een soort gelukzaligheid uitstraalt.
Op die manier gidst de ZS Group ons van het zwierige “Sababu” naar de broeierige “A sera a waara” tot een breder omlijsting “Tasuma/Ji” , drie songs die de variatie aantonen voor de rest van de cd .
Als een ZS ‘World’ Group is ZS Back!
S.C.U.M en The Horrors hebben wat met elkaar gemeen . Eerst en vooral zitten ze binnen die zelfde popwave te denderen , en dan zijn de bassist van de ene en de keyboardspeler van de andere broers . En de keyboardspeler van S.C.U.M is dan de zoon van het electrocombo Add N To (X). Die muzikale onderkoelde toon is alvast te horen bij het beloftevolle gezelschap. Die solliciteert in een jaren ’80 popwave en siert het met postrock, postpunk, shoegaze, gothic, electrowave of zelfs krautrock.
Naast The Horrors borrelen groepen als ILikeTrains, Filmschool en A place to bury strangers op , die baadt in een typische kaleidoscope lichtgloed.
Muziek voor romantische zwartkijkers door een hoop meeslepende, broeierige songs , die heel wat lome synths, soundscapes en pedaaleffects bevatten. Onbehaaglijk, compromisloos , ontregeld maar gevoelig en beheerst klinkt het allemaal wat een reeks topsongs oplevert als “Faith unfolds”, “Amber hands”, “Sentinental bloom” (met een knipoog naar The Cure’s ‘Pornogrophy’,) “Paris” en “Whitechapel”.
De groepsnaam is vernoemd naar het manifest Society for Cutting Up Men van de feminste Valerie Solanas, die in 1968 Andy Warhol neerschoot.
De Noorse sing/songschrijfster Hanne Hukkelberg had haar eerste plaat uit in 2004 , ‘Little things’, met een sound die zich binnen de jazzy elektronica nestelde en opviel door haar authentiek solide ‘nachtegalen’.
Op de nieuwe plaat rekent ze daar deels mee af en hebben te maken met stemmige, nerveuze songs, die een heel aparte sfeer oproepen door de stemvariatie (tussen Joni Mitchell – Bjork en Polly Harvey) en de wisselende opbouw en instrumentatie, die zalvend, toegankelijk als grillig, oneffen, experimenteel kan zijn.
Het album ‘Featherbrain’ vergt een actieve inspanning, is best interessant en innovatief , maar klinkt misschien deze keer obscuurder dan haar vroeger werk .
Als je gefascineerd wordt door die afwisseling door heen de rauwe dreiging van de titelsong naar het sobere “The bigger me”, het klankenspectrum van “The time and I and what we make” tot het zwaarbewolkt slepende “You gonna” , dan knik je dat er hier een uiterst origineel album is verschenen, die je letterlijk bij de keel kan grijpen.
Wie spreekt van invloedrijke bands in het metalwereldje kan absoluut niet voorbij de Canadezen van Voivod. De band ontstond begin jaren tachtig en was zelf beïnvloed door enerzijds de new wave van British Heave Metal en anderzijds de prille hardcore en punkscène.
Het geluid van Voivod ontwikkelde zich al snel tot een hybride mix van trash metal en punk en door die unieke combinatie zou het snel populair worden in Canada en ver daarbuiten. Deze metaliconen maakten tot op heden twaalf albums, deze ‘To The Death 84’ is geen nieuwe plaat maar wel de eerste demo van de band die in 1984 werd opgenomen in hun oefenruimte. De vijftien tracks zijn meer dan bekend bij de echte fans; 9 songs komen uit debuutalbum ‘War And Pain’ en “Slaughter In A Grave” is een nummer dat op het tweede album werd gebruikt. Daarenboven zijn er nog een aantal coole covers van Venom en Mercyful Fate.
Verwacht op deze demo van 70 minuten geen schitterend geluid want alles werd opgenomen met een simpele taperecorder en twee microfoons. Wat je wel hoort is rauwe, pure en lekkere ‘in your face’ trash die zoveel jaren na datum nog altijd goed klinkt en een mooi tijdsdocument vormt van een beginnende topband!
Nederlands 
Français 
