Sinds de jaren tachtig heeft Portland, Oregon een grote traditie van indiebands, gaande van The Wipers en Dead Moon, over Everclear, M. Ward, Horse Feathers en Laura Veirs. Corrina Repp en Joe Haege, draaien al een tiental jaar in de Portland indie scene mee, bij bands zoals 31 Knotts en Menomena. Dit echtpaar heeft nu besloten om samen nummers te schrijven onder de nom de plume Tu Fawning, samen met Liza Reitz en Toussaint Perrault, die uitdezelfde indie-scene komen. Dit Portlandse viertal kwam door het publiek het podium op, iedereen nam een tamboerijn en de band begon met een soort middeleeuwse, a-capella gothische klaagzang.
Het volgende nummer zette dan weer in zoals enkel Tortoise zijn nummers opbouwt, maar sloeg dan een compleet andere richting in. Afwisseling leek wel het mission statement van deze band: de 4 muzikanten wisselden bijna ieder nummer van instrumenten: zo speelde Corrina Repp zowel gitaar, drums als melodica, terwijl Reitz zowel met keyboards, percussie en viool de composities ondersteunde. Een heel eclectische set dus, die wild heen en weer schoot tussen uptempo meerstemmige rock à la Local Natives en Talking Heads aan de ene kant, en decadente chansons en crooners met een Kurt Weil signatuur aan de andere kant. Dat is dan misschien ook het enige verwijt dat je Tu Fawning kunt maken: ze willen geen beperkingen, en weigeren keuzes te maken, zodat deze band een beetje een eigen smoel mist; positief dan weer is dat dit een heel avontuurlijke band is, die je constant op het verkeerde been zet.
The Pains of Being Pure at Heart, 5 jonge New Yorkinezen, tappen dan weer uit een heel ander vaatje, dat van de Angelsaksische shoegaze en fuzzy droompop, zoals die twintig jaar geleden gemaakt werd door bands als My Bloody Valentine, Lush, Ride en natuurlijk Jesus & Mary Chain. Wie echter een sonische geluidsstorm à la MBV verwachtte, kwam bedrogen uit vanavond: de eerste vijf, zes nummers waren heel poppy, en bij momenten zelfs iets te braaf, de suiker droop er bij momenten van af. Als we dan toch een vergelijking moesten maken met een jaren negentig band, komt The Wedding Present nog het dichtst in de buurt.
Vanaf het zesde nummer, "Stay Alive", schoot de band in een hogere versnelling en was het echt genieten van poppareltjes op een bedje van distortion.Vooral in "Young Adult Friction" werkte de combinatie van fuzzy gitaren, orgellijntjes en samenzang van zanger Kip Berman en toetseniste Peggy Wang, wonderwel. Op 29 maart komt het tweede album van Pains uit, ‘Belong’, geproduceerd door Flood en Alan Moulder. Op basis van de set van vanavond, lijkt het of dit album meer de poppy kant zal uitgaan.
Deze zomer hebben The Raveonettes ons nog van de sokken geblazen op FihP, Oudenaarde met een verschroeiende live uitvoering van hun wellicht meest poppy album dat toch een heel donker randje heeft. Pains of Being Pure at Heart haalden vanavond zeker dit hoge niveau niet, vooral dan omdat de nummers iets te gesuikerd gespeeld werden, maar niettemin was dit een charmant optreden, waarin vooral het tweede deel, dat meer uit hun debuut putte, overtuigde.
Op 1 maart kan je Pains of Being Pure at Heart nog aan het werk zien in De Kreun, wie ze gemist heeft in Lille, heeft dus nog een tweede kans.
Setlists
* Tu Fawning: Multiply, Out like bats, Sad, Just too much, I'm Gone, Diamond, I know you, Felt
* The Pains of Being Pure at Heart: Belong, This love is fucking right, The Body, Heaven's gonna happen now, My terrible friend, Stay Alive, Girl of 1000 dreams, Heart in your heartbreak, Come Saturday, Young adult friction, Too tough, Strange, Everything with you, The Pains of Being Pure at Heart
Organisatie: Aéronef, Lille