Je hebt artiesten die zich maandenlang in peperdure studio’s opsluiten waarbij platenlabels het angstzweet krijgen dat hun Benjamins niet hun failliet veroorzaken, terwijl andere muzikanten tevreden zijn met het minste wat deze aarde biedt.
Powerdove is eigenlijk niet meer dan het soloproject van ene Annie Lewandowski. Met de invloeden van Nico, Leonard Cohen en de drones van Sun O))) besloot zij om met het minimum aan middelen haar debuut op te nemen.
Hierbij mocht zij meteen op de hulp rekenen van John Dieterich, één van de drijvende
krachten achter Deerhoof.
Met deze informatie zou je al lang moeten weten dat ‘Be mine’ niet het soort cd is dat uit je boxen knalt maar er eerder eentje is waarbij een mens tot rust komt.
Sing-songwriting die ingegeven is door soundscapes die wij de laatste jaren enkel maar lijken te linken aan IJsland ook al zal deze Amerikaanse waarschijnlijk nog nooit het land van Sigur Ros gezien hebben. Een kleine plaat die door zijn eenvoud indruk maakt.
www.annielewandowski.com
www.myspace.com/powerdove
www.circleintosquare.com
In 1990 richtte ene Fat Mike, zanger en bassist van NOFX zijn eigen platenlabel op: Fat Wrek Chords. Het label zou in de loop der jaren uitgroeien tot een van de grootste punklabels in de States met verschillende gerenomeerde bands onder contract (Mad Caddies, The Flatliners, Sick Of It All, Strung Out en Good Riddance zijn maar een kleine greep uit de onuitputtelijke lijst).
Begin jaren negentig was het ook het eerste punklabel dat voor een zeer zacht prijsje een verzamelaar met nummers van de verschillende bands van het label uitbracht. Andere punklabels namen dit idee al snel over en brachten gelijkaardige compilaties op de markt. De Fat Music-verzamelaars groeiden uit tot een enorm sterk merk en per uitgave vlogen er in de VS telkens 200 000 exemplaren de deur uit.
Ondertussen zijn we aan nummer zeven toe en die bevat zoals gebruikelijk heel wat lekkers. Enerzijds zijn er heel wat nieuwe bands van het label vertegenwoordigd (Old Man Markley, Banner Pilot, TBR, Cobra Skulls en de machtige Flatliners), anderzijds vinden we heel wat gevestigde waarden zoals NOFX, Strung Out, The Lawrence Arms en No Use For A Name. Zowat alle groepen halen een hoog niveau en bewijzen de status van Fat Wreck Chords. Voor fans die pas into punkrock zijn, kunnen we dit plaatje hard aanbevelen. Ook de oudere fans kunnen Harder, Fatter + Louder zonder aarzelen aanschaffen.
Rock-'n-roll lijkt dood. Zelfs in Detroit, traditioneel een broeihaard van vuige garagerockbandjes, is de bron zo goed als opgedroogd. Zeker nu The White Stripes ermee ophielden (niets te vroeg want ze waren nog slechts een pastiche van zichzelf meer) en The Dirtbombs het noorden kwijt zijn (hun laatste plaat ‘Party Store’ is echt niet meer dan een lange grap).
En daar duikt dan toch plots Tyvek op, zou deze groep de erfenis van The Stooges en MC5 nieuw leven in kunnen blazen? Met twee platen op hun actief, eentje op ‘Siltbreeze’ en de laatste op ‘In The Red’, zakten ze naar Europa af om er 40 optredens in evenveel dagen door te jagen. Een gebrek aan de juiste attitude kan je ze alvast niet verwijten.
Zanger Kevin Boyer mag er dan als een ietwat verloren gelopen schoolmeester uitzien, toen hij na wat technische problemen eindelijk het podium opstapte veranderde hij meteen in een gedreven podiumbeest.
Er werden korte, krachtige punksongs in een garagejasje op ons afgevuurd, waarvan er toch eentje me aan Wire deed denken en mag dat nu net de groep zijn waaraan ik liever niet meer herinnerd wil worden na hun laatste en bijzonder slappe passage in de 4AD. Maar voor de rest absoluut geen klagen: gruizige punk gebracht met gemene gitaren, een intelligent meppende drummer en een sensuele bassiste. Wat moet een mens eigenlijk meer hebben? Niets toch... Of misschien een paar echte knallers van songs die net iets langer dan vijf minuten in je hersenpan blijven ronddolen en de kers op de zo ook al smakelijke taart hadden kunnen zijn.
Organisatie: Pit’s Kortrijk
Cloud Nothings is de band van de vriendelijke Dylan Baldi uit Cleveland die een hoop lofi rammelrock speelt, energiek, fris, aanstekelijk, en gekenmerkt van een fijne melodieuze opbouw … een ‘back to basics’ geluid, lekker rauw en hard, van het kwartet. En ondanks de losse praatjes met het publiek raasden en gaspelden ze in snelvaart er de songs door. We lusten de sound wel van het jonge, dynamische bandje die z’n EP’s samenbalde op ‘Turning on’ en net de eerste echte studioplaat uitheeft.
In een kleine 45 minuten hoorden we een glimp van de gitaarmagie, te situeren binnen het huidig concept van Wavves, Vivian Girls, Woman en die teruggrijpt naar Band Of Susans en Sebadoh. We waren meteen gewonnen voor songs als “Nothing’s wrong”, “Hey cool kid” “Should have” en de titelsong …
En een mooie toekomst wenkt ook Yuck. Het Engelse kwartet plaatst zich in de spotlights met het titelloze debuut en brengt heerlijke onstuimige en beheerste noisy (lofi) gitaarpop, die de brug slaat naar charmante, rakende catchy gitaarpop en wat durft af te wijken met shoegaze pedaaleffects.
De band zorgde in hun klein uur durend optreden voor het gepaste evenwicht en variaties en pootte op die manier een boeiende, overtuigende set neer. Daniel Blumberg en Max Bloom zijn de spil van de band. Als jonge Thuston Moore’s hebben ze nog een jonge Kim Gordon, bassiste Mariko Doi en een Mars Volta ‘lookalike’ Jonny Rogoof, in de band.
Yuck intrigeerde door jengelende, rauwe, broeierige, intens meeslepende gitaargeluidjes, - golven, - erupties en uitgeklede, verrassende, melodieuze wendingen. Ze nestelden zich ergens tussen Pavement, Buffalo Tom, Dinosaur Jr, Yo La Tengo, Teenage Fanclub, het oude Soul Asylum, Luna en de shoegaze van Swervedriver en Jesus & Mary Chain. Deze referenties zijn duidelijk op hun plaats als je bezwerende nummers hoort als “Georgia”, “Get away” en “Rubber”. Tussenin hoorden we een sfeervolle “Shook down” en “Suicide policeman” , het springerige “Milkshake” en “Operation”, die gitaarriffs en baspartijen onderhuids verborg van Sonic Youth’s “Teenage riot”.
Kortom, energiek en ingetogen stuiterend materiaal door het korrelige geluid, een set die emotievol raakte en af en toe wat gladjes klonk. “‘t jukte” met Yuck, dat was bewezen na vanavond!
Een geslaagde ‘double bill’ Cloud Nothings en Yuck …
Organisatie Botanique, Brussel
De Botanique kon met de ‘double bill’ Yuck en Cloud Nothings onovertroffen z’n muzikale strooptocht van ontdekkingsbandjes rustig verder zetten.
Cloud Nothings is de band van de vriendelijke Dylan Baldi uit Cleveland die een hoop lofi rammelrock speelt, energiek, fris, aanstekelijk, en gekenmerkt van een fijne melodieuze opbouw … een ‘back to basics’ geluid, lekker rauw en hard, van het kwartet. En ondanks de losse praatjes met het publiek raasden en gaspelden ze in snelvaart er de songs door. We lusten de sound wel van het jonge, dynamische bandje die z’n EP’s samenbalde op ‘Turning on’ en net de eerste echte studioplaat uitheeft.
In een kleine 45 minuten hoorden we een glimp van de gitaarmagie, te situeren binnen het huidig concept van Wavves, Vivian Girls, Woman en die teruggrijpt naar Band Of Susans en Sebadoh. We waren meteen gewonnen voor songs als “Nothing’s wrong”, “Hey cool kid” “Should have” en de titelsong …
En een mooie toekomst wenkt ook Yuck. Het Engelse kwartet plaatst zich in de spotlights met het titelloze debuut en brengt heerlijke onstuimige en beheerste noisy (lofi) gitaarpop, die de brug slaat naar charmante, rakende catchy gitaarpop en wat durft af te wijken met shoegaze pedaaleffects.
De band zorgde in hun klein uur durend optreden voor het gepaste evenwicht en variaties en pootte op die manier een boeiende, overtuigende set neer. Daniel Blumberg en Max Bloom zijn de spil van de band. Als jonge Thuston Moore’s hebben ze nog een jonge Kim Gordon, bassiste Mariko Doi en een Mars Volta ‘lookalike’ Jonny Rogoof, in de band.
Yuck intrigeerde door jengelende, rauwe, broeierige, intens meeslepende gitaargeluidjes, - golven, - erupties en uitgeklede, verrassende, melodieuze wendingen. Ze nestelden zich ergens tussen Pavement, Buffalo Tom, Dinosaur Jr, Yo La Tengo, Teenage Fanclub, het oude Soul Asylum, Luna en de shoegaze van Swervedriver en Jesus & Mary Chain. Deze referenties zijn duidelijk op hun plaats als je bezwerende nummers hoort als “Georgia”, “Get away” en “Rubber”. Tussenin hoorden we een sfeervolle “Shook down” en “Suicide policeman” , het springerige “Milkshake” en “Operation”, die gitaarriffs en baspartijen onderhuids verborg van Sonic Youth’s “Teenage riot”.
Kortom, energiek en ingetogen stuiterend materiaal door het korrelige geluid, een set die emotievol raakte en af en toe wat gladjes klonk. “‘t jukte” met Yuck, dat was bewezen na vanavond!
Een geslaagde ‘double bill’ Cloud Nothings en Yuck …
Organisatie Botanique, Brussel
Bands als Franz Ferdinand, !!!, Radio 4 en The Rapture, die allemaal een vijftal jaren geleden ontzettend hot waren, hebben het nooit onder stoelen of banken gestoken dat zij een groot deel van de mosterd waren gaan halen bij Gang Of Four. De nieuwe wind die rond waaide in de muziekwereld werd omschreven als de wedergeboorte van de punkfunk en Gang Of Four werden meteen gebombardeerd tot godfathers van het genre. Daarop vond het herontdekte Gang Of Four dat de rijd rijp was om terug de hort op te gaan en hun beste songs in een gerestaureerde versie op plaat te zwieren (‘Return The Gift’ uit 2005 ). Op nieuw werk was het echter nog wachten geblazen. Tot nu.
En we zullen het maar meteen verklappen, met het nieuwe ‘Content’ laten ze dié groepjes een ferm poepje ruiken. De plaat mag gerust plaatsnemen tussen hun beste werkjes ‘Entertainment’ uit 1979 en ‘Solid gold’ uit 1981.
Grootste pluspunt is dat de gitaarlicks van Andy Gill even scherp, spits en snedig zijn als op die twee meesterwerkjes van dertig jaar geleden. Zijn heerlijke hakketak gitaartjes bijten als venijnige beestjes in gloeiende songs als “You don’t have to be mad”, “Second life” en “Who am I”. Quasi alle songs zijn uiterst energiek, vinnig en stomend. Gang Of Four klinken fris en uiterst vitaal op dit album, alsof het hier een beginnend bandje betreft. In “You’ll never pay for the farm” briesen de heren zelfs als een bende jonge punks.
De zweterige funk van “I can’t forget your lonely face” en “I party all the time” bewijst waarom de jonge Red Hot Chili Peppers ook al fan waren en die sterk beïnvloed werden door de hitsige sound van Gang Of Four. Let wel, we hebben het hier over de Peppers toen die nog echt heet waren, en niet over de op-safe-spelende bende softies waar zij nu voor doorgaan.
Alleen op “It was never gonna turn out too good” slaat Gang Of Four heel even de bal mis. Geen idee wat de bedoeling was van de stemvervormers die dit niemendalletje ontsieren, het gaat in ieder geval hevig de mist in. Maar voor de rest niets dan lof voor deze kwieke vijftigers.
Pittig plaatje.
De Amerikanen van Defeater laten begin maart hun nieuwe album ‘Empty Days, Sleepless Nights’ op de wereld los. Om die release te promoten zijn ze volop aan het touren. Niet in hun thuisland wel te verstaan, maar wel in verschillende Europese landen, allesbehalve typisch voor een Amerikaanse hardcoreband maar misschien wel voor deze mannen uit Boston die het Europese continent duidelijk diep in hun hart dragen. Zo bracht deze tournee hun naar de Wintereditie van Ieper Hardcore Fest in de gezellige Fenix-zaal.
Naast Defeater vonden we op de affiche van deze wintereditie verschillende fijne acts waaronder een combinatie van enkele binnenlandse (The Setup, Crimson Falls, Hive Destruction...) en buitenlandse acts (Carpathian, Knukledust, Shaped By Fate, Last Hope...). Jammer genoeg konden we pas ’s avonds aanwezig zijn en moesten we daardoor het gros van de bands missen. Zoals het een hardcore-festival betaamt, was de sfeer op Winterfest heel gemoedelijk en aangenaam en stonden zowel fans als artiesten samen in de zaal te genieten van de verschillende acts. Zo konden de fans trouwens rustig een babbeltje slaan met hun idolen, we zien het bij de verschillende megafestivals die België rijk is, nog niet te snel gebeuren... Typisch voor hardcoreshows zijn de vele toeschouwers die op de stage gewoon naast de optredende muzikanten staan en zo letterlijk op een aantal millimeter meegenieten van de diverse shows. Best fijn voor de jongens en meisjes in kwestie maar verdomd moeilijk om als verslaggever een deftige foto te kunnen nemen van de artiesten...
Dit gezegd zijnde was Length of Time de eerste formatie die we aanschouwden. De brute metalcore van deze Brusselaars was best verdienstelijk maar wist jammer genoeg weinig fans te boeien. We vrezen dat Length Of Time niet al te veel nieuwe zieltjes wist te winnen deze avond.
Een stuk intenser en boeiender was de set van de Londense hardcoreveteranen van Knuckledust. Een heerlijk ouderwetse maar vooral stevige hardcoremix in het verlengde van bands als Terror, Madball en Blood For Blood serveerden ze in Ieper en het fanatieke publiek had er best wel kaas van gegeten. Het sympathieke viertal genoot duidelijk met volle teugen en onder aanleiding van frontman Pierre (klein van gestalte maar wat een strot!) vuurde de band voortdurend het publiek aan. Heel wat mensen lieten het zich geen tweede keer zeggen en leefden zich fantastisch uit op de dynamische set van Knuckledust.
Er was zeer weinig tijd tussen de optredens van de verschillende bands en zo was het niet lang wachten op de Amerikanen van Defeater. Al van de eerste noot van “I Don’t Mind” (een van de vier(!) akoestische songs op hun te verschijnen album) was het duidelijk dat heel wat mensen vooral voor Defeater naar Ieper waren gekomen. Dit openingsnummer werd solo gebracht door zanger Derek die bewees op muzikaal gebied over verschillende talenten te beschikken . Het dak van de Fenix-zaal ging er daarna meteen al af wanneer wereldsong “The Red White And Blues” uit de speakers knalde. De massa ging compleet uit zijn dak, zong samen met zanger Derek uit volle borst en het aantal mensen dat een sprong van het podium waagde was meteen niet meer bij te houden.
De band is door het vele touren uitgegroeide tot een retestrakke machine, dat was meteen duidelijk. “Dear Father” was het tweede nieuwe nummer dat gespeeld werd en hoewel het album nog niet officieel uit is, werd dit nummer al volop meegezongen door zowat alle aanwezigen! Met “Blessed Burden” werd daarna een snoeihard nummer uit debuutalbum ‘Travels’ uit de kast gehaald waarna een volgende nieuweling werd gepresenteerd. “Empty Glass” is een song die alle karakteristieken herbergt die Defeater zo goed maakt en waardoor ze door zovelen aanbeden worden: cleane gitaren in combinatie met two-step drums, de intense, doorleefde stem van zanger Derek en de fenomenale lyrics ( “Tell me about the old days, another night at the Copper Coin”).
Vervolgens werd ‘oudje’ “Everything Went Quiet” gespeeld, volgden “Home ain’t never Home” en een prachtige versie van “Prophet in Plain Clothes”. Ook het schitterende ‘A Wound A Scar” mocht natuurlijk niet ontbreken in deze gevarieerde set. Het was opvallend dat het vooral nummers uit de EP ‘Lost Ground’ waren die zorgden dat de temperatuur in de zaal nog iets hoger opliep.
Het laatste nummer van de set was zoals gebruikelijk “Cowardice” waar zanger Derek nog eens alles uit de kast haalde zonder daarbij de fans te vergeten die volop de kans kregen om mee te schreeuwen in zijn microfoon. De Fenix ging zo nog een laatste keer total los en er volgde in het midden van het nummer ook nog een tekstueel intermezzo van de Amerikaanse collega’s van Touche Amore.
De bandleden verlieten onder massaal applaus de stage waarna zanger Derek vlug nog even terugkeerde en met z’n akoestische gitaar (maar zonder enige andere versterking ! ) de akoestische outro van “Prophet in Plain Clothes” speelde.
Defeater zorgde voor een dijk van een optreden en was zo de kers op de taart van een zeer fijn festival. Vermoedelijk zien we de heren uit Boston pas in het najaar terug in Europa. Na de Europese Tournee zijn ze namelijk te gast in Australïe en Nieuw-Zeeland waarna een uitgebreide Amerikaanse tournee volgt. In juli en augustus zouden ze even een break houden waarna ze zeer waarschijnlijk naar Europa terugkeren.
Ook Ieperfest zelf had nog een fijne verrassing in petto: op 12, 13 en 14 augustus volgt opnieuw de zomereditie van het festival en men wist al een paar serieuze kleppers te strikken. Wie Comeback Kid, Exodus, Strike Anywhere en de legendarische heren van Sheer Terror wil zien, houdt best deze data vrij. Voor nog meer namen, surf naar www.ieperfest.com
Organisatie: Ieperfest, Ieper
Suuns betekent nul in het Thaïs, en is daarom de nieuwe naam van de Canadese band Zeroes, toen die verplicht werden hun naam te wijzigen. Lijkt dit een ietwat bizarre uitleg, wel Suuns is dan ook een onconventionele band die in slipstream van bands als Holy Fuck, Battles, Liars of Caribou, een gevecht tussen gitaren en keyboards aangaat.
Met een drumbeat die heel erg leek op Phil Collins’ “In the Air tonight” begon Suuns vanavond aan zijn bevreemdende set in de Kreun. De keyboards van Henry Marx, samen met de ijle stem van zanger Ben Schemie, riepen vooral in het eerste deel van het concert, een bizar Lost Highway-sfeertje op. Je waande je in het huis van Fred Madison, de saxofonist die droom en realiteit door mekaar haalt, en je weet dat er iets verschrikkelijk verkeerd gelopen is, maar je kan je niet herinneren wat: die dreigende sfeer roept Suuns in zijn nummers op. In het tweede deel van het concert, namen de gitaren meer het voortouw, een nummer had heel veel weg van wat Mauro op Black Europa deed, maar schurkte ook aan tegen Sonic Youth. Het nummer dat daar op volgde, had met zijn pulserende beats (wellicht “Arena”) , dan weer iets van Underworld meets Kraftwerk. Absolute meest bizarre nummer van de avond was “Pie Ix”, dat met zijn botte beats en smurfenzang, perfect kon doorgaan voor de nieuwe single van Battles.
Suuns was een van de meest avontuurlijke bands die ik de laatste jaren live gezien heb, en iedereen die vanavond in de Kreun was, wist dat ze getuige waren van iets echt speciaals dat gekoesterd mag worden.
Achteraf hadden we nog een korte babbel met de drummer van de band, die een heel gewone kerel bleek te zijn, maar wel heel avontuurlijke en bij momenten geschifte muziek maakt. ‘Never judge a book by it’s cover’ heet dat dan.
Buke and Gass, is een Brooklyns duo, dat Rodrigo en Gabriela gewijs, met zelfgemaakte instrumenten, een soort kubistische folk maakt. Arone Dyer heeft de uitstraling van Kim Deal en de stem van PJ Harvey, en speelt op een bariton ukelele (de Buke), terwijl Aron Sanchez, de Rodrigo van dienst, een gitaar gebruikt, gemaakt uit stukken van een oude Volvo en bespannen met metalen bassnaren (de Gass).Verder gebruikt dit tweetal een teen-bourine en een kickdrum, om het geheel nog luider te maken. Hoewel er geen enkel harmonieus geluid uit die twee snaarinstrumenten kwam, je hoorde heel dikwijls boventonen, werkt de aanpak van Buke and Gass wonderwel: de folkstem van Buke (denk ook aan Alele Diane) botst geweldig met de vervormde gitaarklanken.
Ik moet wel zeggen dat het live wellicht beter is dan op plaat, want echt gemakkelijk hapt het niet weg, en vermoedelijk kan je niet echt rustig gaan zitten om van hun plaat, “Riposte”, te genieten. Niettemin, al bij al best aangenaam, dit Buke and Gass.
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Het debuut van The Vaccines, ‘What did you expect from the Vaccines’, komt pas uit in maart. Toch was de Botanique op een mum van tijd uitverkocht, zelfs nadat de organisatie het concert tweemaal naar een grotere zaal verhuisd had. Een typische Engelse hype dus, dit Londense viertal, hoe verduiveld catchy de single “Post break up sex” ook is. Vorige zomer werd dit bandje opgericht toen zanger Justin Young (als Jay-Jay Pistolet maakte die deel uit van de Londense folk-scene rond Mumford & Sons en Laura Marling), eens iets anders wou doen. BBC Radio One DJ Zane Lowe prees deze band aan als de toekomst van de Engelse indie-scene, The Vaccines mochten bij Jools Holland op bezoek komen, en de rest is history …
The Vaccines schoten energiek uit de startblokken met “Wolfpack”, om direct er na het naar de Strokes schatplichtige “Post Break Up Sex” de Orangerie in te keilen. We waren vertrokken voor een energieke set van al bij al 35 minuten, met korte energieke poppunk nummers, die zowel naar fifties en sixties garage bands refereerden, als naar de seventies working class punk van Undertones of The Jam. Lekkere kost dus, al hadden we na een nummer of vijf wel de indruk dat alle nummers op mekaar leken, met uitzondering dan van het door de Ramones beinvloede “Wreckin’ bar”. Even later zat zanger Justin Young er vocaal even naast. Na een cover van de Californische sixties garage rockers The Standells, sloten The Vaccines hun set af met “Norgaard”, en dat was het dan. 35 minuten non-stop, geen bisnummers, dus perfect passend in de punk-filosofie van dit jong bandje, en het publiek kon er eigenlijk wel mee leven dat het zo snel gedaan was.
The Vaccines hebben duidelijk nog werk, als is er zeker potentie: we zien ze wel uitgroeien naar het niveau van een Pete Doherty, die ook ontzettend populair is in Engeland, zonder dat ie de ene na de andere radio-hit uitbrengt. We kunnen ons best voorstellen dat deze zomer, ergens rond een uur of drie, een complete weide op Glastonbury of T-in the Park, ieder nummer luidkeels zal meezingen, maar The Vaccines zullen nog aan hun nummers moeten schaven om een doorbraak buiten Engeland te forceren. Leuk was het zeker vanavond, maar The Vaccines staan nog niet op het niveau waar The Strokes stonden met hun eerste.
Setlist: Wolfpack, Post break up sex, All in white, Under your thumb, Wetsuit, A lack of understanding, Wreckin’ bar, We are happening, If you wanna, Blow it up, Good guys, Norgaard
Organisatie: Botanique, Brussel
Vorig jaar hadden we al vermoed dat Skunk Ananasie terug ‘alive & kicking’ zou zijn … “Because of you” leidde de return in na (bijna) tien jaar afwezigheid plus dat de groep de festivalzomer rondtrok en al meteen voor één van de hoogtepunten zorgde, waaronder Rock Werchter 2010. Een grootse festivalband: energiek, gedreven, enthousiast, gemotiveerd, gepassioneerd en emotievol. Woorden die evenzeer op hun plaats zijn voor de clubtour van hun bijna twee uur durende live set.
De band, onder de excentrieke, extraverte en charmante zangeres Skin, klonk overweldigend en gaf een overtuigend pittig en bruisend concert. Er was ruimte voor enkele gevoelige ‘oude’ ballads en een handvol degelijke nieuwe nummers werden gespeeld van de huidige cd ‘Wonderlustre’, die prikkelden, maar eerder op veilig geparkeerd en net niet weerbarstig genoeg.
Inderdaad de bestsellers van de eerste drie platen ‘Paranoid & Sunburnt’, ‘Post orgasmic chill’ en tussenin het matige ‘Stoosh’ haalden het en zorgden voor een gevoel ‘glad to be back here again, thank you‘ . “Funking Political” en “Charlie big potato” waren al meteen stevige krachtige klepper … een snedige gitaar, een diep groovende bans en een opzwepende drums, onder het indringend helder stemgeluid van Skin. Een klassemadam! Ze was eerst in pluimage kledij te zien om al gauw in strak lederen pak heen en weer te hotsen op het podium; als een echt luipaard slaagde ze erin de fans in haar klauwen te houden en muzikaal in te palmen! Eénmaal Skin met haar band op dreef was, zagen we één brok dynamiet, die met plezier hun publiek entertainde.
Ook al heeft het nieuwe, broeierige materiaal als “Because of you”, “God only love”, “Over the love”, “Sweetest thing” en “My love will fall” niet diezelfde intensiteit, ze kregen alvast een ophitsende, krachtige push. Op die manier behielden ze een feestelijk, ontspannend karakter. We genoten verder van een “100 ways to be a good girl”, “Secretly”, “Brazen”, “Twisted” en “On my hotel tv”; het straffe “Weak” werd luidkeels meegezongen en Skin werd letterlijk op handen gedragen door hààr publiek.
Op stevige wijze werd na meer dan anderhalf uur met “Skankheads” de set besloten. Aangenaam vertier, lentekriebels en vuurwerk die de dansspieren prikkelden. In de bis trakteerden ze ons met knallers “Charity”, “Hedonism”, “Little baby swastika” en “You saved me”, één van de recente singles. Enkel “Personal Jesus” ontbrak hier nog … Verdomd toch …
Skunk Anasie zorgde ervoor dat de ‘90ies muziekliefhebber niet zullen afhaken bij hun weldegelijke sets en ze kunnen een jonger publiek voor zich winnen door de sterke live presentatie.
Support The Virginmarys vergezellen Skunk Anansie op tour in Europa. Het eerder onbekende trio bracht een aanstekelijke mix van retro, hardrock, grunge en stoner. Een scheutje Monster Magnet, Mudhoney en Biffy Clyro kwam in ons op bij het krachtige materiaal. De drummer mepte er maar op de los, de zanger schreeuwde zich schor en de sound mijmerde aan de vervlogen dagen van Nirvana. Een goede opwarmer dus …
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun gig in de l’Aéronef (Lille) en de dag eerder in de Lotto Arena (Antwerpen)
Organisatie: Aéronef, Lille (ism Radical Production)
Het Amerikaanse Transfers zocht een beetje tevergeefs naar een eigen smoelwerk, en net toen onze aandacht dreigde te verslappen, overvielen ze ons warempel met een kathedraal van een song “White Horse”. De heren wisten zelf natuurlijk dat dit hun sterkste staaltje tot op heden is en sloten daar dan ook wijselijk hun setje mee af.
Crocodiles was voor ons wel een aangename verrassing. Het bandje van de nogal extatische zanger Brandon Welchez, die ons nogal sterk aan een jonge Lou Reed deed denken (het kan ook de zonnebril geweest zijn), speelde een potje hete shoegaze (beetje Spacemen 3, beetje Jesus & Mary Chain, beetje Horrors en zelfs een flard Suicide) verpakt in puike songs (met op kop een geweldig “Stoned to death”) die meermaals een verslavende werking bleken te hebben. Heel fijn concertje. U moet dringend ook eens het laatste album ‘Sleep Forever’ checken, een aanrader.
White Lies is in België op korte tijd zeer populair geworden, beetje Editors achterna. Iets te snel, denken wij dan. Op basis van hun sterke debuutplaat ‘To lose my life’ is het succes te verantwoorden, maar met de pas verschenen opvolger ’Ritual’ heeft de band zichzelf een beetje te veel in de richting bombast in plaats van richting songs gestuurd.
Om in de Brusselse AB aan een ticket te geraken moest u al een speedsurfer of een gelukzak zijn, zo snel was hun concert uitverkocht. In Frankrijk liep het zo geen storm voor deze Britten. Le Grand Mix, een aangename club met amper een capaciteit van 600 stuks, was maar een weekje op voorhand uitverkocht en de zaal was dan nog voor meer dan de helft gevuld met Vlamingen die aan geen ticket geraakt waren voor de AB.
Dat White Lies dezer dagen hot zijn was te merken aan de respons van het uitbundige publiek. En het was niet slecht voor deze jongens dat ze, aan de vooravond van de grote doorbraak, in deze eerdere kleine zaal hun geluid even konden uittesten. Ze klonken strak, vloeiend en tamelijk stevig en ze creëerden een volledig op de ‘80s gebaseerde sound die het ongetwijfeld goed zal doen in grotere zalen en op festivalweides.
De evolutie naar meer synths, en dus ook meer bombast, die ze met ‘Ritual’ bewerkstelligd hebben is gelukkig niet helemaal overgewaaid naar hun live act. Ze zijn wel uitgebreid van trio tot vijftal en de keyboards en synths zijn prominenter aanwezig, maar het geluid heeft niet aan kracht moeten inboeten en de gitaren blijven fel uit de hoek komen.
White Lies wist de intensiteit en stevigheid van hun debuutplaat te behouden en deze toe te passen op nieuwe songs als “Holy Ghost”, “Strangers” en “Bad love” die in hun live versie een stuk beter uit de verf kwamen. Toch was het zo dat het echte vuurwerk er kwam met de prijsbeesten uit de debuutplaat, vooral “Farewell To The Fairground” (onze favoriet van de avond) was een voltreffer en ook “Death” en “To lose my life” bleken hun effect niet te missen.
De successingle “Bigger than us”, een hit zeg maar, werd netjes tot op het einde opgespaard om de zaal nog eens tot kookpunt te brengen. Beetje voorspelbaar, misschien, maar het werkte wel.
Vanavond bewees White Lies vooral dat ze een fameuze live reputatie aan het bouwen zijn, want wat ons op plaat soms maar matig kan bekoren (vooral dan het laatste album) weet ons live toch voorzichtig te overdonderen.
Op de zomerfestivalpodia zullen ze nog eens komen bewijzen dat ze niet langer het kleine broertje zijn van Interpol en Editors. White Lies is immers terug zo een groep die lijkt gemaakt te zijn voor de festivals. Eerlijk gezegd hebben wij daar niets op tegen. En de Schuer ook niet, wedden ? En ohja, volgende maand in de AB …
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Wie maar niet genoeg kan krijgen van muziek waarin een mooie vrouwelijke stem centraal staat, zal aan deze Harry Gymns meteen een hele kluif hebben. Harry Gymns is de ietwat vreemde naam voor de Noorse zangeres Anne Lise Frokedal die de luisteraar door een sprookjesbos wil leiden op muziek dat het midden houdt tussen singer-songwriter, indiepop en dreampop. Het is misschien wat voor de hand liggend om haar stem te gaan vergelijken met die van Belcanto’s Anneli Marian Drecker maar toch bewandelt deze Noorse dame zowat hetzelfde pad.
Wat op het eerste gehoor als koude elektronica lijkt, wordt per luisterbeurt warmer en warmer, zeker als je daar nog eens een prachtige sensuele stem bovenop weet te plakken.
In casu staan er op deze cd niet echt uitschieters maar in zijn geheel biedt deze cd een heerlijk excuus voor zij die zich willen laten doen wegzweven op een klanktapijt dat gevormd is door elementen uit de oude 4-AD school.
Voor fans van Heather Nova, Belcanto en zelfs Cocteau Twins: het uitchecken waard!
www.harrys-gym.com
Wellicht is deze groep uit het Nederlandse Groningen nog een onbekende naam, maar hun tweede album ‘The sour acre’ schreeuwt weliswaar om je aandacht, ook al kan je moeilijk gaan beweren dat dit de meest toegankelijke muziek is die we hier ooit op de redactie hebben zien binnenwandelen. Deze groep heeft vaak een wisselende bezetting, maar telt doorgaans zo’n 8 tot 11 leden waarbij het muzikaal elke richting kan uitgaan en dat is een statement die zich op deze nieuweling goed ontplooit.
Opener “A maternal ear and dead perfume” laat je enigszins vermoeden dat dit een groep is die dankzij de donkere baritonstem van een zekere J.C. een doorslagje is van Tindersticks of Crime & The City Solution.
Het zijn vergelijkingen die kloppen, toch ontaarden latere nummers als “G-mineur Sext” en “God is an audience too divine to clap” zich in progrock geïnspireerde knutselwerkjes die meteen ook de bewondering voor het experimentele van Frank Zappa aangeven …
Naast het vijftien minuten durende “Nipple of the world”, is “The isle of Groix” het hoogtepunt op deze ‘The sour acre’ die je doet twijfelen of hier soms niet ene Ray Manzarek aan zet was.
Moeilijke plaat, zoveel is zeker maar voor zij die het nu eenmaal graag moeilijk willen, kan je dit aanvullen op je lijstje van groepen die je ooit eens de kans moet gunnen.
I Blame Coco (Sumner) is de 20 jarige dochter van Sting. Zij debuteert met lichtvoetig popwerk en er zijn een paar toffe, overtuigende singles te horen. Eenvoudige, sfeervolle, hartverwarmende, groovy melodieuze pop met een electrodeuntje dient ons te koesteren van deze Engelse schone, maar na “Selfmachine en “Quicker” valt de plaat toch wel duidelijk ineen … té veel van hetzelfde, dat net niet weet te raken.
Zij is in één adem op te noemen met Ellie Goulding en Marina & The Diamonds en refereert onderhuids aan Robyn; een ‘80s retrogeluid gedragen door haar lichthese vocals. De toetsen en xylo op “Playwrigt fate”, middenin de plaat, verscherpt terug de aandacht , maar dan is het wachten tot het eind om opnieuw enkele popparels te horen als “Caesar”, “It’s about to get worse” en Neil Youngs’s “Only love can break your heart”. Leuk zijn nog de bijhorende remixes die het plaatje mooi moeten afwerken.
Te gedateerd klinkt het allemaal;een matig debuut van een jonge deerne die eerst nog met popreggaesongs afkwam, maar al gauw koos voor gestroomlijnde electropop, die duidelijk nog moet rijpen en groeien om een eigen identiteit te hebben … Afwachten dus
Nederlands 
Français 
