Het nieuwe album van Riverside heet ‘Rapid Eye Movement’. Het is het derde en laatste deel van de trilogie die begon met het magistrale melodieuze Prog debuut ‘Out Of Myself’ uit 2003. In 2005 werd de plaat opgevolgd door het wat heavier ‘Second Life Sydrome’. Dit laatste album plaatste de Poolse band wereldwijd op de Prog-kaart en werd de band over de ganse lijn bejubeld als de nieuwe Prog sensatie.
Nu is er ‘R.E.M.’, een derde album voor Inside Out die het drieluik afsluit. Aanvankelijk was ik niet echt onder de indruk van het afgeleverde resultaat. Nu ik plaat vele maanden aan ellenlange luisterbeurten heb onderworpen durf ik te stellen dat dit de minst sterke plaat van Riverside is tot op heden. Waarschijnlijk was er tijdens het maken van dit laatste deel te weinig speelruimte om echt vernieuwend uit de hoek te komen.
Het album is opgedeeld in twee delen. ‘Part One: Fearless’ is het meest samenhangende deel. De single “02 Panic Room” is een erg leuke Prog song die gebaseerd is op een aanstekelijk repetitief gitaarthema. Ook leuk is het progressieve “Parasomnia”. “Rainbow Box” lijkt dan weer gestolen te zijn van Porcupine Tree. Verder is het genieten van de emotionele zang van Maurisz Duda, al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik mij ook wel eens heb geërgerd aan de soms klagerige zanglijnen. In het tweede deel ‘Fearland’ bouwde men de songs verder uit op de stevige ritmesectie, de dromerige soundscapes en dito keyboardlaagjes en de sublieme gitaarstructuren van Piotr Grudzinski. In Part 2 is er ook wat meer ruimte voor wat progressief geëxperimenteer zonder dat de band echt grote progressie maakt. Met de thema’s (schizofrenie, paranoia, slapeloosheid,…) zijn we ondertussen erg vertrouwd en deze zijn voor ondergetekende best confronterend. “Ultimate Trip” is het 13 minuten durende slotstuk en het meest complexe deel van de plaat.
Vooral de extra bonus cd die bij de ‘limited edition’ zit heeft mij doen besluiten om ‘R.E.M.’ toch een hoge score te geven. Op die bonus disc staan zowaar de beste songs. Vooral het sterke “Behind The Eyelids” is vernieuwend en ook de remix van “02 Panic Room” is beter dan het origineel. In “Back To The River” eert de band Pink Floyd. Hier pakt gitarist Piotr zelfs uit met de solo uit “Shine On Your Crazy Diamond”. De titeltrack “Rapid Eye Movement is bizar genoeg enkel op deze bonus cd terug te vinden. Hier klinkt Riverside pas echt vernieuwend. Dit lange, (ruim twaalf minuten) opbouwende, instrumentale werkstuk heeft een synthesizerstructuur à la Alan Parsons. De track krijgt een donker tintje door de alom tegenwoordige dreigende gitaar van Grudzinski. Een zeer boeiend einde!
Veel nieuwe fans zal de band met deze release niet aanwerven maar het is wel een mooi slotstuk van een prachtige trilogie. Toch kijk ik nu al uit naar een volgend album en ben ik reuzenbenieuwd of de band erin zal slagen om wat vooruitstrevender uit de hoek te komen.

Het uit Florida afkomstige Kamelot is er ook deze keer in geslaagd om een hoogstaand kwaliteitsalbum af te leveren. Dit nieuwe album ‘Ghost Opera’ is voor de verandering eens geen conceptalbum maar de schijf bevat wel de pakkende bombastische power-progressieve metal die we van de band gewoon zijn. De opvolger voor ‘The Black Halo’ uit 2005 werd in Wolfsburg (Duitsland) ingeblikt en voor het eerst mag ook keyboardspeler Oliver Palotai (uit Duitsland afkomstig) zich volwaardig lid noemen van de band. Kamelot is dus nu een vijftal en voor deze nieuwe plaat keerde ook ‘Karma’ drummer Casey Grillo terug naar de Kamelot stal. ‘Ghost Opera’ staat vol bombastische, rijk georchestreerde metalsongs. Het feit dat een song zich kan ontpoppen van een simpele pianoballade tot een stevige metalsong zorgt bij mij nog steeds voor een ‘wauw’-gevoel.
Toch is deze ‘Ghost Opera’ minder verrassend dan vorige albums. Waar het juist aan ligt kan ik je niet vertellen maar misschien komt het omdat we het ondertussen zo gewoon zijn dat de band de ene sterke plaat na de andere uitbrengt. Het album mist een verrassingseffect maar heeft aan kwaliteit geen gebrek. De bombastische klassieke arrangementen, de complexe doch toegankelijke progressieve metalsongs, de superieure stem van Roy Kahn, en de stevige gitaarriffs van Thomas Youngblood zorgen ook nu voor een sterk samenhangend vooruitstrevend metalalbum.
‘Ghost Opera’ is een mooie toevoeging tot de band’s al bijzonder rijke palmares. Alleen jammer dat de band mij live nog geen enkele keer heeft weten te overtuigen van hun grote klasse. Kamelot is op zijn sterkst in de studio en daar is deze nieuwe schijf het mooiste bewijs van.
Op deze ‘limited edition’ die ik in handen kreeg staat één extra song en werd er ook een interessante bonus DVD toegevoegd met de videoclip en ‘the making of Ghost Opera’.

Midden dit jaar bracht Stan Bush zijn tiende studioalbum uit. 'In This Life' werd uitgebracht bij Frontiers Records en is tot op heden één van de beste Frontiers releases van het jaar. Stan Bush is voor ons geen onbekende. We volgden Stan's carrière tot na het uitstekende 'Dial 818-888-8638' uit 1993. Daarna haakten we af.
Dit nieuwe album is het strafste wat Bush tot op heden uitbracht. Elf perfecte A.O.R. songs (up-tempo songs en schitterende ballades), allen met een erg hoog hitpotentieel, geven je overweldigend warm gevoel. Stan Bush is een begrip in de wereld van de melodieuze rock en dit vooral vanwege zijn inbreng en samenwerking met de bekendste melodic rockbands. Zo zong Stan o.a. met Jefferson Starship en Alice Cooper en schreef hij talrijke songs samen met o.a. Jonathan Cain (Journey), Jim Vallance (Bryan Adams) en Paul Stanley (Kiss). In Amerika maakte hij ook verschillende TV commercials en werkte hij mee aan enkele 'major movies'.
Als soloartiest is zijn werk slechts gekend door een handvol A.O.R. freaks. Ik hoop dat 'In This Life' daar verandering in kan brengen want deze schijf is een echt pareltje. Vooral de kwaliteit van het afgeleverde songmateriaal is opvallend sterk en constant deze keer. Geen enkel nummer stelt teleur en als melodieuze rockliefhebber val je van de ene verrassing in de andere. Naast de man's overheerlijke rockstem is het ook ten volle genieten van de gitaarcapriolen en keyboarduitspattingen van Holger Fath. Deze laatste tekende ook voor de glasheldere productie van dit album.
In dit toch wel mager A.O.R. jaar is dit album een absolute uitblinker. Een perfecte A.O.R./Melodic Rock mix waarin de up-tempo songs ditmaal de bovenhand halen. Verplichte kost voor elke A.O.R. freak!

Ook gehuisd bij Nightmare Records maar duidelijk een van hun betere releases is de nieuwe plaat van Suspyre.
'A Great Divide' is het tweede album (opvolger van 'The Silvery Image' uit 2005) van deze uit New Jersey afkomstige Progrockers. Suspyre is echter veel meer dan louter Progrock.
'A Great Divide' is immers een muzikaal avontuur waarin verschillende muziekstijlen aan bod komen. Jazzy-piano fusionrock, symfonische en progressieve metal, powerrock tot klassiek, het zit allemaal in deze plaat. Ook in dit genre is het bijna onmogelijk geworden om nog origineel uit de hoek te komen. Suspyre probeert dit te doen door ingrediënten te pikken van verschillende collega-bands. Zo hoor je duidelijk invloeden van Dream Theater, Symphony X of Rhapsody in hun volgepakt geluidspallet. 'A Great Divide' is ook een sterk technisch vaardig album. Je komt oren tekort.
Het album bestaat uit twee delen: 'Opus II: The Alignment Of Galaxies’  neemt een goeie 34 minuten voor zijn rekening. Dit eerste deel is hoofdzakelijk instrumentaal en wordt slechts af en toe door enkele vocale passages onderbroken. In 'Opus III: The Origin Of A Curse' mag zanger Clay Barton zich al iets meer manifesteren, maar de band blijft het sterkst tijdens de uitgebreide instrumentale passages. Deze vorm van doorleefde Prog Metal zal niet iedereen weten te verrassen, maar de plaat is in elk geval het 'checken' eens waard!

Aanvankelijk had ik niet de intentie om van dit concert een review te schrijven. Ik had immers al uitgebreid lovend gerapporteerd over het Porcupine Tree concert van deze zomer te Lille. Ik verwachtte immers een identiek concert nu ik Porcupine Tree een tweede keer live kon zien dit jaar. Doch dit optreden was op vele vlakken anders dan het vorige optreden te Lille. Plichtsbewust laat ik jullie dan ook weten dat het ook deze keer een waanzinnig sterk optreden was, nog intenser dan de vorige keer in ‘Le Splendid’.

Deze keer had de band de Ancienne Belgique uitgekozen om het album ‘Fear Of A Blank Planet’ voor te stellen. Bovendien ging de band deze keer in zee met Anathema, die het voorprogramma mocht verzorgen.
Vele concertgangers zagen jammer genoeg het optreden van Anathema aan hun neus voorbijgaan. De AB organisatie liet in laatste instantie de band een half uur vroeger spelen. Wat ook de reden hiervoor mag zijn, het blijft een erg ongelukkige beslissing. In de namiddag werd ik hierover persoonlijk via e-mail door de AB op de hoogte gebracht. Tof, maar wel erg laat en waarschijnlijk was het onmogelijk om iedereen op de hoogte te brengen. Anathema moest dus stipt om 19.30 het podium op voor een amper gevulde zaal. “Is There Anyone Here In The Bar” riep zanger Vincent Cavanagh wat geërgerd waarna de band meteen hun sterkste song “Fragile Dreams” er tegenaan gooide. Met de ‘vocoder’ song “Balance” bracht de band een song uit het meest recentste album ‘A Natural Disaster’, een album dat toch al zo’n 4 jaar oud is. Op een opvolger voor dit album is het nog even wachten. Om dit leed wat te verzachten plaatste de band ondertussen al drie nieuwe songs op hun website, die men kosteloos kan downloaden. Twee nieuwe songs werden ook live gebracht. “A Simple Mistake”, een song met heel veel effect op de vocals en een erg explosief gitaareinde. Het meer akoestische “Angelswalkamongus” werd opgedragen aan alle fans die de band eerder live hadden gezien in de Biebob. Twee sterke songs die het beste doen vermoeden voor de toekomst. Toen “Deep” uit ‘Judgement’ doorheen de luidsprekers knalde was er gelukkig al wat meer volk aanwezig. De band slot de set af met het fragiele en wondermooie “Flying” en een instrumentale song die werd opgedragen aan de drummer die op het punt stond vader te worden. Anathema was een bijzonder sterke opwarmer, alleen jammer dat zo weinig mensen van dit lekkere aperitiefje hebben kunnen genieten.

Over dan naar de hoofdschotel van de dag: Porcupine Tree. Vanaf de eerste tonen van opener “Fear Of A Blank Planet” was het duidelijk dat het ook deze keer een fenomenale avond zou gaan worden. Wat een klasse en wat een sound! De magistrale akoestiek van de Brusselse rocktempel werd ook door Wilson en co opgemerkt. De band die nog steeds aan het toeren is om het nieuwe album te promoten deed dit deze keer toch een stukje anders. Misschien kwam het wel omdat het de allereerste keer was dat Porcupine Tree in Brussel te zien was. Maar ook het feit dat de band net een nieuwe EP uithad deed hen besluiten om toch met een andere setlist uit te pakken. ‘Nill Recurring’ heet deze nieuwe EP en bevat songs die het album ‘Fear Of A Blank Planet’ net niet haalden. “What Happens Now?” had echter zo op dat album kunnen staan en ook live maakte deze song erg veel indruk. Daarna volgde: “Lazarus”, wat voor mij nog steeds de allermooiste popsong is van de voorbije jaren. Wel jammer dat hierdoor de popgeoriënteerde song: “Sentimental” niet meer op de setlist stond. Het experimentele “Cheating The Polygraph” bracht ons in de juiste sfeer voor het pronkstuk van de avond “Anesthetize”. Een ruim kwartier werden we meegesleept in dit progressieve avontuurlijke werkstuk. Deze song kan gerust dienen als Porcupine Tree’s visitekaartje wat alle muzikale elementen en sferen zitten in deze song verpakt. Dat “Open Car” een publiekslieveling is werd duidelijk door de uitzinnige publieksrespons. Waarna het tijd was voor een oldie “Dark Matter” uit ‘Signify’. Een ander hoogtepunt was het sublieme “Half-Light” dat eerder verscheen als extra bij de single “Lazarus”. John Wesley liet hier nog eens horen waarom zijn stem zo perfect past bij het stemgeluid van Wilson. “Way Out Of Here” en “Sleep Together” sloten de set af.
“You Know The Routine” zei Wilson, waarna Steve na een korte break opnieuw blootsvoets het podium opkwam. “The Sky Moves Sideways” begon en werd op erg veel enthousiasme onthaald. Doch na slechts enkele ogenblikken produceerde één van de Bat Cat versterkers op het podium een erg vervelend geluid. Steve moest de song afbreken: “I Can’t Play This Song Like That”. Na wat gestuntel op het podium besloot Steve om over te stappen op plan B en kwam de voltallige band op het podium om “Trains” te brengen. Het hallucinante “Halo” sloot dit eerste optreden op Brusselse bodem af.

Deze passage van Wilson & co was nog een stuk sterker en imposanter in vergelijking met het optreden van deze zomer. Het geluid was perfect en ook de maffe visuals kwamen in deze zaal veel beter tot hun recht. Het feit dat de band koos om andere songs op de setlist te plaatsen kon ik alleen maar erg hartelijk toejuichen. Dit optreden bracht voor mij nogmaals de bevestiging dat Porcupine Tree de beste live band is van het ogenblik.

Setlist: *Fear Of A Blank Planet, *What Happens Now?, *Lazarus, *Cheating The Polygraph, *Anesthetize, *Open car, *Dark Matter, *Blackest Eyes, *Waiting – Phase 1, *Half-Light, *Way Out Of Here, *Sleep Together, *Trains, *Halo

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Deze sympathieke Duitsers uit Hannover komen drie jaar na 'Unbreakable' (2004) op de proppen met een nieuw album. Wie voorheen niet van de Scorpions hield zal ook nu weer niet gecharmeerd worden door 'Humanity - Hour 1'. De periode dat de Scorps het grote publiek nog konden bereiken ligt immers al een tijdje achter ons. Na het uitbrengen van enkele vrij zwakke albums eind vorige eeuw ('Pure Instinct' (1996) en 'Eye II Eye (1999) keerden zelfs vele die-hard fans de band definitief de rug toe. Na wat symfonische en akoestische uitstapjes sloeg de band keihard terug met het uitstekende 'Unbreakable' uit 2004.
Het uitbrengen van 'Humanity  Hour 1' gaat gelukkig niet gepaard met een drastische muzikale koersverandering. Er werd immers gevreesd dat de band hun sound opnieuw wou moderniseren. Gelukkig niet en daarom klinkt dit nieuwe album lekker vertrouwd en typisch Scorpions. Het titelnummer vormde de 'leading song' in Brussel, eind maart, tijdens de Europese feestelijkheden. 'Hour 1' is ook een beetje een conceptplaat geworden over de neergang van onze aardkloot. De songs zitten prima in elkaar. Heel wat leuke riffs en gitaarsolo's verblijden onze oren en de zang van Klaus Meine is nooit beter geweest. Ballads en Up-tempo rockers wisselen ook nu weer traditioneel elkaar af. Mede door de ijzersterke productie van Desmond Child (die ook backingsvocals leverde en meeschreef aan enkele songs) is dit één van de allerbeste Scorpions platen van de voorbije 15 jaar! Qua stijl en sound doet dit album me vooral denken aan het uitstekende 'Savage Amusement' uit 1988 en dat is een erg groot compliment. Deze Duitse veteranenploeg doet het nog steeds prima en blijkt nog steeds in staat om een stevig potje te rocken.

Negen jaar na ‘Seven’ is er eindelijk een nieuw Night Ranger album. Na maanden beluisteren blijf ik dit een lastig album vinden om te bespreken. Mijn verwachtingen waren immers erg hoog gespannen. Ik verwachtte een bom à la ‘7 Wishes’ (’85) of ‘Big Life’ (’87), zeker nu de band ook tekende bij Frontiers Records. Aanvankelijk bleek deze nieuweling een erg teleurstellende plaat maar na ettelijke luisterbeurten werd ik toch wat enthousiaster. Doch ‘Hole In The Sun’ verbleekt bij de klassieke Night Ranger albums maar los van elke vergelijking is dit toch een vrij aardig Melodic rockalbum. Net zoals Toto & Journey maakte de band voor Frontiers een vernieuwend, modern rockalbum, zonder dat de plaat echt als ‘killer’ kan gecatalogiseerd worden. De line-up voor dit album is deze van de reünie line-up van 1996 (Jack Blades, Brad Gillis, Jeff Watson & Kelly Keagy). Enkel keyboardspeler Alan Fitzgerald werd vervangen door Michael Lardie, die eerder bij Great White aan het werk was. Ondertussen werd ook deze vervangen door Pride Of Lions keyboardist Christian Cullen.
Op ‘Hole In The Sun’ staan 12 goede tot uitstekende melodic rocksongs die zeker het beluisteren waard zijn! Dat de band zich heeft vernieuwd is meteen duidelijk als je de heavy openingstrack: “Tell Your Vision” hoort. Enkel de ballade: “There Is Life” (dat opvallend veel gelijkenissen heeft met “Sister Christian”) doet nog aan het oude Night Ranger denken. De gitaartandem Watson/Gillis haalt af en toe enkele stevige riffs uit de kast. Dit is dan ook een echte gitaarplaat want er zijn erg weinig keyboards te horen. De meeste songs werden ingezongen door bassist Jack Blades maar ook drummer Kelly Keagy mag hier en daar een song zingen.
Conclusie: zeker geen slecht rockalbum, al is het wel even wennen aan de gemoderniseerde Night Ranger sound. Als je een grote fan was van het klassieke Night Ranger is het toch wel even wennen en daarom kan ik dan ook iedereen aanraden de plaat voor aanschaf toch even aan een luisterbeurt te onderwerpen. Vernieuwend klinkt Night Ranger in elk geval. Of alle fans de band hierin zullen volgen durf ik sterk te betwijfelen.

Headbangers aller landen verenigt U want hier is Pownd! Pownd is de nieuwe metaalsensatie uit Kentucky.
De band tekende voor ‘Circle Of Power’ bij het befaamde Lance King label: Nightmare Records. Dit debuut liet in thuisstaat Kentucky een overweldigende indruk na. Een dergelijk gevoel wekt ‘Circle Of Power’ alvast niet bij mij op. De plaat raakt mij niet, ook niet na ettelijke luisterbeurten. Bij Pownd draait alles rond broertjes Duncan. Michael Duncan is de songwriter en ook de zanger van de band. Zijn broer Ronnie zorgt voor het gitaargeweld.
‘Circle Of Power’ staat vol stevig, brute, soms agressieve metalsongs. De plaat rockt als hel maar helaas blijven de melodieën niet hangen. Pownd verwerkt slim ook wat progressieve elementen in hun sound en mede door de Queensryche-achtige vocals (al kan Michael Duncan zeker niet tippen aan Geoff Tate) klinkt de band ook soms ‘eighties’. Geen echte uitschieters, of het moet de powerballade “Never Means Forever” zijn. Niet echt mijn ding deze debuutplaat van Pownd maar ongetwijfeld zullen liefhebbers van ruwe, compromisloze metal ook hierin wel hun gading vinden.

'The Watchman' van Gypsy Carns is een zeer vreemde, onbenullige plaat. Gypsy Carns, ook wel 'The Blues Messenger' genoemd is een grijze, baardige bluesmuzikant die zonodig de Goede Boodschap moet verkondigen.
De man is op muzikaal vlak reeds actief sinds 1963, hoofdzakelijk als bluesmuzikant. Zijn laatste wapenfeit was trouwens een akoestische bluesplaat, getiteld: 'Gospel Train Coming'. Voor 'The Watchman' ging deze vreemde apostel naar het Heilige Land ("Jerusalem In Ruins", "Save Jerusalem") waar hij inspiratie opdeed en zowaar met twaalf Christelijke rocksongs terug huiswaarts keerde. Deze keer werd het geen akoestische plaat maar wel een stevig elektrische bluesrockplaat, doorspekt van stevige religieuze boodschappen. Muzikaal zit alles nog behoorlijk in elkaar. Het is vooral Gypsy's stem die roet in het eten gooit. Zijn ruw, vlak stemgeluid doet ons niet meteen in hemelse sferen belanden. De man heeft een missie, dat is duidelijk maar een echte volgeling zal ik wel nooit worden.
Praise The Lord….maar als het even kan laat je best deze kelk aan U voorbij gaan.
Op Nightmare Records...ook al heel toepasselijk.

Na het grote succes van de ‘Return To Childhood’ tour (23.04.2006, Kursaal, Limbourg) besloot Fish om ook met Marillion’s ‘Clutching At Straws’ (uit 1987) terug op tournee te gaan. Dit pad is ondertussen al door menig artiest bewandeld maar het is wel een feit dat er nog steeds een diehard fanbasis bestaat die maar al te graag die oude, klassieke Marillion albums nog eens live wil horen. Terwijl Hogarth & The Marillio’s vandaag een andere richting uitgaan, keerde Fish terug in de tijd en bezorgde ons enkele nostalgische topmomenten.
Sinds zijn vertrek bij Marillion ben ik de man steeds blijven volgen en deelde ik lief en leed met hem. Fish is als artiest en mens altijd erg open geweest tegenover zijn fans. Zo verschijnen er op zijn website geregeld persoonlijke e-mails aan de fans. Gelukkig is er vandaag opnieuw wat meer interesse voor Fish (mede door het klassieke Marillion tour concept!) en dat terwijl de man een van de moeilijkste periodes uit zijn leven doormaakt. Op Valentijnsdag deelde Fish mee dat hij opnieuw in huwelijksbootje wou treden. De gelukkige was niemand minder dan Heather Findlay, die we allemaal kennen als zangeres van Mostly Autumn. Op 30 mei kwam er echter vroegtijdig een einde aan zijn sprookje en vernamen we in een verbitterde e-mail dat het huwelijk werd afgeblazen. Relationeel zat de man dus opnieuw aan de grond. Doch ‘The Jester’ bleef niet bij de pakken zitten en vond gelukkig wat troost in nieuwe muzikale avonturen: een nieuwe tournee rond ‘Clutching At Straws’ en de geboorte van het nieuwe ‘13th Star’ album. Deze zomer trad Fish ook nog eens eenmalig op met zijn oude Marillion makkers (Steve Hogarth was op solotournee). Velen hoopten al op een echte reünie maar het verleden en het heden van Marillion ligt hiervoor te ver uit elkaar (trouwens het Marillion met Steve Hogarth zouden we ook voor geen goud willen missen!).

Dit concert had normaal moeten plaatsvinden in zaal ‘Le Kursaal’ te Limbourg maar om technische redenen was het concert verplaatst naar de kleinere ‘Spirit of 66’ te Verviers. Waarschijnlijk moet de echte reden gezocht worden in de wat tegenvallende ticketverkoop. Maar het was een goede zet van de organisatie om Fish te laten spelen in een nokvolle ‘Spirit of 66’, toch beter dan in een halfvolle ‘Le Kursaal’.
Rond 19.30 kwam de band op het podium en werd “Slàinte Mhath” op ons losgelaten. De hoop op een integrale versie van ‘Clutching at Staws’ werd ons hierdoor meteen ontnomen. Op het podium alweer een nieuwe begeleidingsband. Naast oud-getrouwen Frank Usher (gitaar), Steve Vantsis (Bass), Foss Paterson (terug van de partij op keys) waren er ook twee nieuwkomers Gavin Griffiths (drums) en Chris Johnson (nota bene van Mostly Autumn) op gitaar. De sfeer zat er met deze Marillion klassieker meteen goed in, het publiek reageerde uitzinnig. Natuurlijk moest ook het nieuwe album ‘13th Star’ gepromoot worden. “Circle Line” was onze eerste kennismaking met het nieuwe album. Een vrij stevige, gitaargerichte song. Na het aanstekelijke en meegebrulde “So Fellini” kregen we een tweede nieuwe song uit ‘13th Star’ te horen. Voortstuwend op een stevige basriff was ook “Square Go” (naar Fish normen) een erg stevige song.
Tussendoor was er natuurlijk ook tijd om wat met de fans te communiceren. De man’s direct contact met het publiek maakt elk optreden vrij uniek. Onderwerpen waren ook deze keer voetbal, relaties en drank (hilarisch was zijn imitatie van een Italiaanse voetbalspeler). Spontane, gekke en leuke entertainende babbels. Je zou bijna vergeten dat de man er in de eerste plaats was om te zingen.  Na het aangrijpende en donkere “The Perceptions Of Johnny Punter” kregen we een derde nieuwe song. “Manchmal” was duidelijk de beste nieuwe song die we die avond te horen kregen.
Terug naar ‘Clutching At Straws’ met “Hotel Hobbies” en het supermooie “Warm Wet Circles”. In deze laatste song vergat ‘The Man With The Gift Of Words” even zijn tekst; maar er was niemand die er zich aan stoorde. De songuitvoeringen uit het klassieke Marillion album klonken allen een stuk harder en veel minder gepolijst. Allesbehalve een exacte kopie dus! Hier en daar zong Fish stukken enkele octaven lager om zijn stem wat te sparen, maar ook omdat de man niet meer over hetzelfde stembereik beschikt als vroeger. Doch ook een toontje lager was “Sugar Mice” nog steeds goed voor het absolute hoogtepunt van de avond. Wat een mooie, emotionele song is dit toch!
Na het dramatische “White Russian” verliet de band ons een eerste keer. Als bis kregen we een echte lovesong. “Cliché” is nog steeds een van de allermooiste songs uit Fish zijn solocarrière. De sublieme melodieuze gitaarsolo van Frank Usher deed die parel alleen nog meer schitteren. Daarna was het tijd om een allerlaatste keer te dansen en te springen op “Incommunicado”. De band keerde na de verplichte podiumbuigingen een tweede maal terug om met “The Last Straw” het definitieve slotstuk te brengen.

Een memorabele performance van Fish en band zorgde wederom voor een zeer geslaagde, nostalgische avond in een supergezellige, dolenthousiaste, volgepakte ‘Spirit’.

Setlist: *Slàinte Mhath, *Circle Line, *So Fellini, *Square Go, *The Perceptions Of Johnny Punter, *Manchmal, *Hotel Hobbies, *Warm Wet Circles, *Dark Star, *Sugar Mice, *White Russian, *Cliché, *Incommunicado, *The Last Straw.

Videolink: http://www.123video.nl/playvideo.asp?MovieID=167660

Organisatie: Spirit Of 66, Verviers