The Decemberists uit Portland, Oregon stonden al garant voor knap gearrangeerde, sfeervolle en broeierige pop met een folky ondertoon. Het bracht hen ergens tussen Pink Floyd, Fairport Convention, Jethro Tull, Belle & Sebastian, Arcade Fire, My Morning Jacket en Sons & Daughters.
Het nieuwe album grijpt terug naar de periode dat we de band rond Colin Meloy leerden kennen, met name ‘Picaresque’ (2006), hun doorbraakalbum. Ze gaan dus ‘back to basics’, met een toegankelijke, directe, gevoelige plaat van vertrouwde, maar ijzersterke songs. Messcherp materiaal met beeldende teksten over oorlog, vrede, liefde en haat. Het collectief neemt afscheid van het werk van het geslaagde ‘The crane wife’ , dat in een drieluik werd ondergedompeld en de rockopera van ‘The hazard of love’, die eigenlijk geen songs op zich meer bevatte. Ze gingen een beetje ‘over the top’, maar ze zijn net op tijd terug neergedaald op Moeder Aarde met hun traditionele folkpop, die een sterke country inslag heeft.
Een breed instrumentarium siert en kleurt de songs en we noemen hen in een adem met Noah & The Whale. Ze verloochenen traditionele bands en artiesten als The Smiths, R.E.M., Dylan en Young niet in hun lieflijke, sfeervolle, broeierige en meeslepende songs. “Don’t carry it all”, “Rox in the box”, “Down by the water” en “This is why we fight” zijn alvast meesterlijke songs. Sterke plaat!
Onschuldig, dromerig, melancholisch, nazomers en sprankelend … Het zijn mooie termen om de sound van Toro Y Moi aka Chazwick Bundick te omschrijven. Zomerse feelgood pop met hemelse melodieën en funky grooves, ergens tussen de vorige generatie Pale Saints, Red Snapper, Air, Stereolab en de huidige broeierige, opzwepende sound van Caribou en Phoenix.
Een versmelting van indiepop, synthpop, shoegaze en surf in subtiele, sfeervolle ritmes, bepaald door de fijne, zachte stem van Bundick. Hij wordt aanzien van een nieuwe generatie slaapkamerproducers en komt in de spotlights te staan met een boeiende tweede cd.
In 2007 waren wij nogal onder de indruk van ‘Wait For Me’, de debuutplaat van The Pigeon Detectives. De eersteling van deze Britten stond vol memorabele en lekker in het oor liggende rocksongs met uiterst catchy refreinen die amper de grens van de drie minuten overschreden. Na een of twee luisterbeurten zat je de meeste van de 12 nummers al spontaan mee te brullen. Enig punt van kritiek was toen dat de band niet echt vernieuwend was en duidelijk de mosterd haalde bij bands als Libertines, Buzzcocks, The Clash en de Kaiser Chiefs.
Na een jaar volgde meteen album nummer 2 ‘This is an Emergency’ waar The Pigeon Detectives gewoon dezelfde richting bleven uitgaan. Het zou de heren geen windeiren leggen want het plaatje ging in hun thuisland vrij vlot over de toonbanken.
Nu is er dus ‘Up, Guards And At’Em’ en ook nu is de vernieuwing ver te zoeken en blijven The Pigeon Detectives trouw zweren aan hun zelfde sound. Een kleine kanttekening is dat we wel regelmatig wat synths en elektronische geluiden horen maar dit voegt nergens iets substantieels toe aan het geluid van dit viertal.
Wie aan dit alles niet te zwaar aan tilt en gewoon lekker wil genieten van deze typische Britse indierockband heeft met ‘Up, Guards And At’Em!’ gewoon een heel fijne plaat. Ook nu zing je gegarandeerd na twee luisterbeurten de vrij simpele teksten van songs als “Need to Know This”, “Done in Secret”, “What you gonna do” en “I Don’t Know You” mee.
We beamen probleemloos dat de band aan vernieuwing toe is en dat sommige nummers na een tijdje wat op mekaar lijken, maar desondanks zullen we de komende maanden op geregelde tijdstippen dit plaatje opnieuw opzetten.
Liefhebbers van stevige Belgische gitaarrock worden de laatste tijd meer dan verwend. Het voorbije jaar konden we immers genieten van sterke releases van bands als Triggerfinger, Steak Number Eight, Channel Zero, Drums Are For Parades en het voorlopig minder bekende Muffler Men.
Een nieuwe naam die we binnenkort misschien ook aan dit rijtje mogen toevoegen is Tailors Of Panama. Let wel, het gaat hier niet om een stel jonge honden die vol enthousiasme een eerste plaat op de markt gooien. Integendeel, want dit Brussels kwartet bestaat uit zanger en tekstschrijver Lenny MonkeyBrain die ondersteund wordt door drie ervaren ratten. Thierry Plas, François Garny en Jean-Pierre Onraedt draaien al ettelijke jaren mee en verdienden hun sporen bij uiteenlopende bands als Arno, Vaya Con Dios en BJ Scott.
Deze debuutplaat is niet meteen een hapklare brok, de veertien songs zijn namelijk vrij complex maar zeer doordacht opgebouwd en hebben diverse luisterbeurten nodig om zich onder je hersenpan te nestelen. Het is niet zo eenvoudig om deze band in een vakje te stoppen, de sound van de Tailors varieert tussen (klassieke) hardrock, grunge en alternatieve rock. Het is ook moeilijk om deze formatie met één bepaalde band te vergelijken : The Scabs, Live, Bush en Pearl Jam (en dan hebben we het voornamelijk over de vocalen van zanger Lenny), Drums Are For Parades (luister naar die overstuurde gitaren in “Satellites”), Life Of Agony (“State” had niet misstaan op hun ‘Soul Searching Sun’) , Living Colour (dit geldt voor de originele Beatles-cover “Hey Bulldog’) .... van al deze grootheden vinden we wel wat raakpunten in de muziek van Tailors Of Panama.
Liefhebbers van genoemde bands en rockfans in het algemeen moeten deze Brusselaars dus zeker eens van dichterbij bekijken, want ‘Contraband’ is absoluut een bovengemiddelde debuutplaat!
www.tailorsofpanama.com
Iedereen kent ongetwijfeld Kamagurka oftewel Luc Zeebroek, de Oostendse cartoonist, televisiemaker en allround kunstenaar. Deze fervente KV Oostende-supporter was jaren samen met ene Wei Wun Yu (die uit Hong Kong afkomstig was) en samen hadden ze twee kinderen: Saray Yu Zeebroek en Boris Zeebroek. Dat de kinderen de creatieve microbe van vader overgeërfd hebben en daarbij niet gespeend zijn van enig talent, werd in 2008 al duidelijk. Met hun band The Hong Kong Dong haalden ze toen de finale van Humo’ Rock Rally.
In afwachting van een eerste volwaardige cd brengt deze band nu een eerste ep uit. Opmerkelijk is dat ze zowel opnames, productie en artwork voor eigen rekening namen. Saray Yu en Boris worden op deze ‘Lesbians Are a Boy’s Best Friend’ muzikaal ondersteund door Geoffrey Burton, jarenang gitarist bij ondermeers als Arno en Absynthe Minded. Op het plaatje vinden we vier nummers die een meer dan fraai visitekaartje vormen en duidelijk de potentie van de band aantonen.
We horen stuk voor stuk fraaie popsongs die voortdurend van sfeer veranderen en balanceren tussen pop, rock en dance. Het geheel klinkt zeer catchy en op de meeste nummers zijn de Oosterse invloeden duidelijk waar te nemen.
‘Lesbians Are a Boy’s Band’ is zo een zeer eigenzinnig, origineel maar vooral enorm sterk debuut geworden van deze talentvolle band. Het is spannend uitkijken naar het eerste full album...
Omdat Kaiser Chiefs er zelf niet uit kwamen welke van de nieuwe songs ze uiteindelijk op het album zouden zetten hadden zij op voorhand een twintigtal tracks op hun website gepost om zo de fans zelf de kans te geven hun eigen compilatie er uit samen te stellen. Beetje onnozel, als je ’t ons vraagt, want die fans willen natuurlijk alles downloaden en hebben dan ook weinig behoefte aan elimineren van songs van hun favoriete band. Maar wij wel !
Uiteindelijk ligt er nu een nieuw album in de winkels met daarop 13 tracks, maar nog wat meer eliminatie zou niet misstaan hebben. Wij zouden na wat grondig speurwerk geopteerd hebben voor een EP’tje met 6 sterke songs en that’s it.
U zal vergeefs zoeken naar fuifnummers van het kaliber “Ruby”, “Never Miss a beat” of “Oh My God”. Een dingetje als “Long way from celebrating” heeft wel wat hitpotentieel in zich, het is een fijne song maar uitzinnig op en neer wippen ga je hier niet bij doen. Verder krijgt u frisse eighties pop met “Things Change” en gezwinde feelgood pop met het knappe “Starts with nothing”. Het vinnige rockertje “Dead or in serious trouble”spreekt ons nog het meest aan en ook opener “Little shocks” en “Child of the jago” zijn van die typisch lekkere opzwepende Kaiser Chiefs nummertjes.
Tot zover het koren, want verder treffen we helaas nogal wat kaf aan op dit nieuwe album. Het Madness beestje duikt op in “When all is quiet” maar de song valt te licht uit en kan geenszins tippen aan de briesende topsongs dan deze grote voorbeelden. Het synthesizer niemendalletje “Heard it break” staat hier ook maar wat onnozel te wezen en het supermelige “Coming up for air” is zowaar nog slapper, om nog maar te zwijgen over de flauwe afsluiter “If you will have me”.
De songs die het album niet haalden hebben wij ook gehoord en het was ons meteen duidelijk waarom ze in de kast zijn blijven steken. Mogen ze veel stof vergaren.
Voor het bouwen van een vet feestje op hun optredens blijven Kaiser Chiefs dus aangewezen op hun eerdere hits, maar de heren hebben er met deze half geslaagde nieuwe plaat toch een handvol dingetjes bij om hun legendarische live sets nog wat meer kleur te geven. Op naar de AB in november.
Een van de betere platen in de hardrockgeschiedenis is Ozzy’s ‘Diary Of A Madman’ uit 1981. Het betreft de tweede soloplaat van Osbourne en die is in dertig jaar ondertussen al meer drie miljoen keer over de toonbank gegaan. De heruitgave ervan gebeurde al eens in 2002 maar dat gebeurde wel zonder de originele drum- en bastracks. Op deze reissue is dit wel het geval, wat de echte fans ongetwijfeld toejuichen en misschien zal aansporen om deze klassieker opnieuw in huis te halen. Sowieso is ‘Diary Of A Madman’ een zeer interessant plaatje voor de echte metalfan. Enerzijds komt dat doordat Ozzy een van de beste zangers uit de metalgeschiedenis is (z’n vocalen hier zijn van het beste dat hij ooit uitbracht), anderzijds komt dat door het fantastische gitaarwerk van de geniale Randy Rhoads, de toenmalige veelbelovende gitarist die kort na de opnames veel te vroeg stierf in een vliegtuigongeluk. Op nummers zoals “S.A.T.O.”, “You Can’t Kill Rock and Roll”, “Tonight” en de titeltrack is het echt genieten geblazen van de mans gitaarwerk.
Deze nieuwe heruitgave heeft uiteraard nog een aantal extra’s en dat is hier in de vorm van een live cd. We horen elf nummers die opgenomen werden tijdens verschillende show van de Blizzard of Ozz-tournee. Het is vooral Rhoads die hier de show steelt. We horen op deze opnames trouwens verschillende Black Sabbath-klassiekers zoals “Iron Man”, “Children Of The Grave” en “Paranoid”, wat natuurlijk een extra reden is om deze dubbelaar een plaatsje te geven in je metalcollectie!
Een onbeschaamd retro plaatje waar het zweet met emmers van af druipt. Deze Amerikaanse bende serveert pure soul, hete funk en opzwepende blues met vette kwinkslagen naar James Brown, J. Geils, Black Keys, Dirtbombs en prille Stones. De gitaren zijn heet en dirty en een swingend blazerskwartet hitst de boel nog meer op. De plaat heet ‘Scandalous’ en is inderdaad schandalig goed, ze ademt gewoon een live gevoel en bruist als een goed getrainde aspro in een glas tequila.
Het is gewoon onmogelijk dat u de benen en de rest van uw al dan niet potente ledematen stil houdt op stampers als “Mustang ranch” en “You been lyin’”. De funk en soul hebben de tijd van hun leven in “Livin’ in the jungle”, “Booty city” en in een supergroovy “Scandalous” en de blues klinkt op zijn vetst in “Messin’” en “Jesus took my hand”.
Als er ergens een podium is in de buurt die deze ophitsende bende wil ontvangen, dan vliegen we daar als de bliksem naar toe. En ’t is toch wel van dat, zeker, op 29/09 in zaal l’Aeronef te Lille. We zijn al weg.
Nadat zijn bandje The Rascals maar niet van de grond kwam maakte Miles Kane met zijn maatje Alex Turner van Arctic Monkeys onder de naam The Last Shadow Puppets het voortreffelijke plaatje ‘The age of the understatement’ dat prompt naar de hoogste regionen van de hitlijsten stootte.
Nu Turner alweer volop ondergedoken is in zijn Arctic Monkeys vond Kane de tijd rijp om The Rascals maar te laten voor wat ze zijn en bokste hij een eerste soloplaat in elkaar.
Het ding gaat zeer aardig en veelbelovend van start met het felle “Come closer”, maar al snel blijkt dat Kane na die blitse start het tempo en niveau niet kan blijven aanhouden. Het ondermeer door StuBru grijsgedraaide “Rearrange” blijven wij een zaag van een song vinden en na ettelijke beluisteringen houden we hardnekkig vast aan onze eerste indruk: foute singlekeuze. Het wordt nadien zelfs nog meliger met slappe kost als “My Fantasy”, “Counting down the days” en als pijnlijk dieptepunt de stroperige smartlap “Take the night from me”.
Pas op de tweede helft van het plaatje worden de meubelen gered met ondermeer het fleurige Britpop deuntje “Quicksand” en het wel zeer Arctic Monkeys-achtige “Inhaler”. En onze kop eraf als “Kingcrawler” geen afleggertje is van ‘The age of understatement’, maar dan wel één van het betere soort waardoor wij ons luidop zouden durven afvragen waarom zo een knappe song die plaat niet heeft gehaald. Ook “Telepathy” is een okselfrisse popsong met fijne sixties gitaartjes en “Better left invisible” rockt dankzij een ‘Cold Turkey’ riff wel echt lekker door.
Speciaal om ons te kloten sluit Kane zijn album af met “Colour of the trap”, alweer een onuitstaanbare draak van een song.
Van een tweeslachtig plaatje gesproken.
Net twee jaar terug was Sinead O’Connor te gast in het OLT Rivierenhof, Deurne, met een spaarzame begeleiding van een gitarist en een multi-instrumentalist, die de songs elan gaven door piano, toetsen, accordeon en soundscapes. De locatie vormt nog steeds de ideale plek om haar oeuvre optimaal tot z’n recht te laten komen … alleen dame O’Connor is er ouder op geworden, én haar stem durft al onvast te klinken, in die zin een lichthese stem, een valse noot en een gekuch, dat haar hemelse, indringende, emotievolle zang doorprikt. Ook was ze soms niet meer mee in de tekst of was ze woorden, zinnen vergeten. Als mens is ze duidelijk geëvolueerd, meer relativerend, berustend, goedgemutst, goedlachs, nonchalance en laconieke invallen. Nee, er is geen sprake meer van grilligheid of perfectionisme zoals in een vorig decennia. In witbroekpak, halflange zwarte haren, een bril en zelfs met lipstick kwam ze het podium op , met haar begeleiding. We waren al verbaasd op deze verschijning, maar ze is ook nog fors bijgekomen, dat al of niet te maken heeft met de problemen met één van haar jongste kinderen en haar wisselvallige stemming. Dit is Sinead O’Connor muzikaal en als mens.
Ze grossierde in haar rijkelijke oeuvre van haar succesvolle platen ‘I do not want what I haven’t got’, ‘Universal Mother’, ‘Faith & Courage’ en ze kon niet omheen haar beste plaat ooit gemaakt (zegt ze) ‘Theology’. Het debuut ‘The lion & the Cobra’, met o.m. “Troy” werd terzijde gelaten. En we konden een glimp horen van het langverwachte nieuwe werk, waar ze al enkele jaren rustigaan mee bezig is. Ze bedankte telkens haar publiek voor het warme onthaal en lachte de schoonheidsfoutjes weg …
Was het nu een goed optreden? Dit is O’Connor niet meer op het scherpst van de snede … een deel oud getrouwen zullen afhaken van ‘overbodig geworden’ en ze zal er alvast geen nieuwe fans mee bijwinnen; de nieuwe songs zijn doorsnee en raken en beklijven minder.
En Sinead en haar stem zijn onmiskenbaar aan elkaar verbonden, wat momenteel geen cohesie meer vormt … Toch slaagt ze nog erin voldoende te ontroeren door de sobere omlijsting, “Something beautiful”, “The healing room” en “The emperor’s new clothes” zetten de wisselvallige set met akoestische en elektrische gitaren in. Een krop in de keel bezorgde ze ons op “I am stretched on your grave”, acapella en een eerbetoon aan Amy Winehouse; bloedstollend mooi; het was muisstil, ondanks dat haar stem haar parten speelde. Ze kon de song niet beëindigen omdat de emotie te hoog was. Eigenaardig genoeg was ze op haar best op het directe “Whomso ever dwells” en het gevoelig pakkende “Never get old”. Het nieuwe werk van o.m “The real VIP” was breder door soundscapes en vocaal grauw, rokerig en doorleefd, tja … op zijn Marianne Faithfulls bijna. De Ierse kilte voelde je op “Very far from home”, de accordeon drong door op “Petit poulet” en een boombalswing volgde op “Red football”.
Voldoende variatie was dus te horen tijdens de bijna twee uur durende set . de intieme “3 Babies” en “Nothing compares to U”, in een ietwat gewijzigde muzikale versie (piano –akoestisch gitaargetokkel), gaven kippenvel …
Introspectie en emotionaliteit zijn nog steeds op hun plaats bij de artieste … het opbouwende “Thankyou for hearing me” uit ‘Universal Mother’ werd mooi uitgesponnen en besloot traditioneel de set.
Het warme hart van de fans tekende voor een bis van drie songs met favorieten van de ‘Theology’ plaat (2007), “The glory of Jah” (uit het boek ‘Samuel’) en “33”. “The last days of our acquaintance” was vocaal sterk en liet ruimte voor ‘oohoohs en aahaahs’ van het publiek. Intieme pracht, puur en oprecht, maar die een gevoelig, maar ietwat verwarrend, wisselvallig optreden besloten.
Een onderschat Vlaamse band is Dez Mona, de band van Gregory Frateur; vandaag was hij in sober gezelschap van de contrabassist Nicolas Rombouts. Binnenkort is hij met band en orkest te zien om het nieuwe werk ‘Saga (opera) elan te geven, o.m. in de Flagey en in de Singel. ‘Saga’ bestaat uit 14 stukken. Dez Mona zweeft ergens tussen avant garde, neoklassiek, gospel, jazz en pop en zit in het wereldje van Kurt Weill, Bertold Brecht, Beth Gibbons, Gavin Friday en Anthony & The Johnsons; de beklijvende stem werd vanavond enkel door een intrigerende contrabas begeleid, donker, dreigend, grauw en indringend; een intieme en aparte sfeer creëerde het duo, doorspekt van speelsheid en relativering. Intussen werkt Dez Mona aan de muziek voor ‘Une Estonienne à Paris’, een film van Ilmar Raag, die in het voorjaar van 2012 wordt gereleased. Bezige bijen dus …
Org: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)
Sziget Festival 2011 – overzicht 10 t/m 15 augustus 2011
Inleiding
Op voorhand werd onze interesse instinctief gewekt door een omschrijving in het programmaboekje waarin sprake is van de ‘speciale, unieke sfeer’ op Sziget, het zevendaags muziekfestival dat doorgaat op Obudai Sziget (Hongaars voor “eiland”) in het midden van de Donau die Boedapest in twee stadsdelen splitst en dat ieder jaar wint aan (internationale) populariteit. Een sfeer die misschien nog het best te verwoorden is als ‘hedonistisch’. Wél, na onze eerste visite valt daar wat ons betreft weinig, zelfs niets op af te dingen. Hier maakt het niet echt uit of je een fan bent van reggea, blues, Britpop, drum&bass of klezmer, er moet en zal vooral stevig gefeest worden, zelfs tot in het persdorp toe, wat toch vrij uitzonderlijk is bij dit laptop minnende volkje.
Met liefst 13 podia verspreid over het ganse eiland wordt het oriëntatievermogen serieus op de proef gesteld, maar als het even dreigt mis te gaan doemt er steeds een vriendelijk bevrouwde infostand op die je direct opnieuw op het juiste pad zet. Dé grote troef van dit festival ligt dus duidelijk in haar veelzijdigheid: de Main Stage was deze editie met groepen als Kasabian, Kaiser Chiefs, Pulp, The Prodigy en White Lies vooral een Brits uitstalraam, maar ook liefhebbers van Zweedse metal of een Oekraïense travestietenshow komen hier aan hun trekken. Een speciale vermelding gaat uiteraard naar de Roma stage, hét tolerante uitgangbord van het festival dat deze editie haar tienjarig bestaan mocht vieren maar desondanks helaas nog steeds politiek gecontesteerd wordt.
De ambitie van de organisatoren is duidelijk: het grootste festival van Europa worden. Door een gevarieerd muzikaal aanbod, maar ook door een prijzenpolitiek die naar Belgische normen (nog) bijzonder schappelijk is. Voor 530 Hongaarse florint (nog geen 2 euro) krijg je een halve liter Dreher pils getapt, waarvoor je zelfs geen cash geld of bonnetjes hoeft boven te halen want alle transacties worden hier handig afgehandeld met een oplaadbare betaalkaart. Al gaan de echte kenners natuurlijk voor het ruime assortiment aan ‘palinka’ (Hongaarse degistief) die in royale porties geschonken worden.
Last but not least, dit festival is perfect combineerbaar met een bezoek aan het fraaie Boedapest. Betaalbare accommodatie is er in overvloed en pendelen naar het festival met het openbaar vervoer gaat snel en goedkoop, de ganse dag en nacht door.
Woensdag 10 augustus 2011
De late namiddag vlucht vanuit Charleroi en enkele vervelende ongemakken (geblokkeerde bankkaart, geen gsm bereik) bij aankomst in Budapest Nyugati palyaudvar (Budapest West Station) zorgden ervoor dat er op woensdag enkel nog een ‘late night programme’ kon afgewerkt worden.
Gelukkig net op tijd nog voor het Britse Hurts dat opvallend veel bijval oogstte en duidelijk een gevoelige snaar raakte in de overvolle A38-wan2 Stage. Deed deze theatrale ‘80’s synthpop met een vette knipoog naar Depeche Mode de door economische rampspoed geteisterde Hongaren nostalgisch terugdenken aan ‘betere tijden’? Na eerdere succesvolle passages zoals in Werchter dit jaar blaken deze gestyleerde heren van zelfvertrouwen, getuige hun doorbraaksingle “Wonderful Life” die ze tot groot jolijt al meteen na het openingsnummer op het publiek loslieten. GSM toestellen en aanstekers zetten de bomvolle tent in lichterlaaie tijdens “Illuminating” en ook tijdens “Stay” ging ouderwetse romantiek in de lucht. “Better than Love” was de verwachte, extatische afsluiter van een set waarop rondom ons uitbundig en zonder gêne gedanst, gedronken en gevreeën werd. Van een beloftevolle aftrap gesproken!
Ook Ambivalent katapulteerde ons op opwarmer voor Richie Hawtin in de Burn Party Arena terug in de tijd, meer bepaald naar begin jaren ’90, de hoogdagen van de minimal techno. Er was bijna geen doorkomen aan tussen de zwetende, dansende lijven die hun primitieve instincten zorgeloos botvierden op aanstekelijke, tribale ritmes en grooves. Uiteraard liet dit onszelf ook niet onbewogen en zo gingen wij al meteen stevig feestend de eerste nacht in…
Donderdag 11 augustus 2011
De Britse electropopband La Roux heeft nog maar een plaat uit (‘La Roux’, 2009) waarvan de goed meezingbare singles meer dan behoorlijk scoorden in de Europese hitlijsten. We verwachtten ons dan ook niet aan grote verrassingen in de set maar keken vooral uit of het hoge stemgeluid van Ellie Jackson ook life stand zou houden. En dat deed het.
Na de eerste twee sobere opwarmertjes dachten we even dat de band tegen haar zin zo vroeg op het hoofdpodium was gepland (16u30). Die vrees was ongegrond, want met “Quicksand” was het startschot gegeven voor het eerste feestje van die dag. Na “I’m Not Your Toy” volgde al direct de bandvoorstelling: 1 man aan de drums, 1 vrouw en 1 man aan de keyboards. Allemaal in hetzelfde ruimtepakje. Tijdens “Fascination” en “Colourless Colour” ging het publiek pas goed uit de bol. Jacksons hoge tonen bleven loepzuiver maar ze leek zich nog altijd in te houden en zich te verbergen achter haar Lennon-achtige zonnebril. Vooraleer haar twee grootste hits op de massa los te laten, gooide de band er nog een cover van The Rolling Stones tussen (“Under My Thumb”): het had zo uit hun eigen repertoire kunnen komen. Met “In For The Kill” en “Bulletproof” stond niemand nog stil op de wei. We kregen eindelijk de bleekblauwe ogen te zien van de zangeres, die zelf met een big smile begon rond te springen en de elektrodrums te lijf ging.
Het is al een tijdje geweten dat het Amerikaanse avant garde duo Xiu Xiu geen hapklare brokken serveert en van experimenteerdrang zelfs haar handelsmerk maakt (hun laatste worp ‘Dear God, I Hate Myself’ is grotendeels gecomponeerd met een Nintendo), maar op Sziget viel de set toch wel erg zwaar op de maag . Of waren het de Balaton Grill vleessnacks van de avond tevoren die ons nog steeds parten speelden? We namen ons nu al voor om ze vanavond alleszins door te spoelen met een flinke scheut palinka. Qua overgave, kabaal en energie moet dit gezelschap niet onderdoen voor pakweg Battles of The Kills, maar in tegenstelling tot laatstgenoemden ontbreekt het Xiu Xiu toch aan voldoende sterke songs om een festivalpubliek te boeien. Gevolg: een zeer bescheiden opkomst bij het begin van de set dat helaas nog bescheidener was op het einde.
Twee Sloveense vlaggen wapperden fier aan de verre horizon. Waren we na een tijdje zoeken dan toch eindelijk op de European Stage beland? Elvis Jackson illustreerde dat ook foute muziek zijn plaats verdiend op Sziget. Daar zorgde niet enkel de weinig subtiele mengeling van metal, ska en reggea voor (dikwijls zelfs binnen eenzelfde song), ook de geruite kniebroeken en roze plastronds van dit viertal zou grote sier kunnen maken op een volgend Eurovision songfestival. Niet dat dit het publiek een moer kon schelen, er werd zelfs gecrowsurfed op luchtmatrassen. Met de oproep “fuck the army” en “fuck weapons” vond de zanger de tijd gekomen om nog wat stichtende moraal bij te brengen. Maar vooral zijn voorstel op het einde van de set om punkrock in te ruilen voor de “weed business” leek ons het beste idee van deze jongeman in jaren.
In februari 2011 zagen we Goose aan het werk in de AB: een zeer geslaagd optreden, maar de band leek toch meer gemaakt voor de festivals. In de Party Arena op Sziget stelden ze dan ook niet teleur. De play list had geen verrassingen in petto en de singles “Synrise”, “Can’t Stop Me Now”, “Bring It On” en “Words” werden netjes verspreid op het publiek losgelaten. Rond ons hoorden we zowel Nederlanders, Italianen, Engelsen en Fransen meebrullen. De band is 11 jaar na zijn debuut duidelijk in heel Europa doorgebroken.
Bij de life-act van Goose horen uiteraard flitsende lichteffecten. Tussen en achter de bandleden flikkerde strak verticaal, horizontaal en diagonaal wit licht aan en uit. De repetitieve ‘teksten’ werken enorm verslavend en als zanger Mickael Karkousse en paar keer op de boxen gaat staan en met de vuist in de lucht de massa opjut, is het kot te klein. Hij kreeg de hele zaal (letterlijk) op de knieën, om ze op zijn teken weer allemaal te doen recht te springen. Het dak ging er helemaal af toe gitarist en drummer er een apocalyptisch einde van maakten.
Kasabian is één van de weinige Britse bands die erin geslaagd zijn om hun buitensporig gehypete beginjaren, die niet zelden gepaard gaat met een flinke portie arrogantie, succesvol van zich af te schudden en een breder publiek aan te spreken. Ook in Hongarije bleken deze met coole zonnebrillen uitgeruste heren bijzonder hot. “Where did all your love go”, “Underdog” en “Empire” waren nummers die live stuk voor stuk een ondubbelzinnige party spirit uitademden, en moesten niet veel onderdoen voor wat The Happy Mondays en The Stone Roses een twintigtal jaar geleden op dit vlak al presteerden. Het massaal meegescandeerde bisnummer “Fire” deed de Main Stage zelfs voor het eerst echt ontploffen die dag. Kasabian was van alle Britse bands dit jaar wellicht de meest perfect gecaste dit jaar op Sziget.
Het laatste kwartiertje van Crystal Castles meepikken volstond om te weten dat dit geschifte en chaotische duo uit Canada nog steeds de absolute top is binnen het electropunk genre. Voor zover Ethan Kath vanachter zijn knoppen de bomvolle tent al niet platwalste met door merg en been snijdende beats, dan bracht een gillende, kermende, kreunende Alice Glass (een mens durft zich niet voor te stellen welke handelingen die allemaal verrichtte daar op dat donkere, nevelige podium) het publiek in totale vervoering. Tijdens “Not In Love” werd Robert Smith van The Cure live geen seconde gemist en dat is toch geen geringe prestatie.
The Chemical Brothers deden donderdag als hoofdact op de Main Stage wat van hen verwacht werd: in afwezigheid van politieke regelneven een audiovisueel bombardement loslaten die de decibelmeters deden tilt slaan tot ver achter het podium. Het vakmanschap droop van de set, maar echt verrassen doen Tom Rowlands en Ed Simons niet meer na hun talrijke doortochten in binnen- en buitenland de voorbije jaren. Op “Hey Boys, Hey Girls” brak ook op Sziget een euforisch dansfestijn los, zelfs tot op de vuilniscontainers die her en der opgesteld stonden voor andere doeleinden. Op het moment dat slotnummer “Block Rocking Beats” als een tsunami over de weide rolde was het publiek al lang platgewalst, gelukkig met minder dodelijke afloop.
In tegenstelling tot Goose, is Gotan Project dan weer een band die je liever in een concertzaal ziet, dan op een festivalwei. Gelukkig stonden ze om 21u30 geprogrammeerd, bij duisternis is het nog altijd makkelijker om sfeer te scheppen. Toch bleken sommige nummers te subtiel om in open lucht echt goed tot hun recht te komen.
Voor wie het nog niet wist: Gotan is Argentijnse slang voor Tango en dat is ook basis voor alle nummers. Dat ze niet vies waren van jazzy en elektronica invloeden wisten we al, maar nu had de band ook hier een daar een stukje rap ingelast, een geslaagde cross-over. Over het algemeen bleef de muziek echter een kabbelend beekje.
De projecties op de schermen toonden achtereenvolgens een taxi door de stad, een trompet en een tangodanseres, veel meer variaties kregen we niet te zien. Halfweg het optreden deed de zangeres een poging tot interactie met het publiek en ook de man aan de toetsen probeerde iedereen in de handen te doen klappen. Vergeefs, zo bleek want een pak mensen verlieten het terrein. Een half uur voor tijd begon de bisronde al. De hits “Santa María” (de Buen Ayre) en “Peligro” staken er wel bovenuit, maar dit blijft muziek voor in een zaal.
Ietwat gemengde gevoelens tijdens 2manydjs, onbetwistbare hoofdact in de Burn Party Arena die avond. Nationale fierheid natuurlijk, omdat deze Gentenaren er ook tot in Boedapest in slagen om de absolute party climax te belichamen, met afgesloten toegang tot de nochtans reusachtige tent nog voor het begin van de set. Anderzijds besloop ons al vlug het gevoel dat we dit al eens eerder gezien en gehoord hadden, om niet te moeten zeggen dat het krek hetzelfde klonk als op de Lokerse Feesten een week voordien. Kan natuurlijk ook moeilijk anders met hun Radio Soulwax show waarbij de inventieve op platenhoezen gebaseerde visuals tot op de milliseconde gesynchroniseerd zijn met de muziek. Maar stonden deze broers niet geprogrammeerd als ‘live act’? Het zal de feestvierders in de tent in ieder geval worst geweest hebben. 2manydjs waren de absolute party top in de Burn Party Arena deze editie en de golf waarop deze heren nu al enkele jaren surfen lijkt nog lang niet aangespoeld.
Vrijdag 12 augustus 2011
Van de karrenvracht aan UK bands die op de Main Stage van Sziget geserveerd werd bleef British Sea Power wellicht de vreemdste eend in de bijt. Naar muzikale referenties als Doves, Razorlight en Pulp hoefde je tijdens de set nochtans niet ver te zoeken, vooral het hitpotentieel blijft in vergelijking met deze tijdsgenoten helaas nog steeds ondermaats. In combinatie met de vroege programmering liet zich dat jammer genoeg ook voelen op de weide. British Sea Power had best enkele energieke nummers in petto en slaagde erin om geleidelijk wat meer volk naar de Main Stage te lokken. Toch bracht enkel de knappe single “Waving Flags” een bescheiden apotheose, wat té mager is voor ganse festivalset.
Drie Nederlandse Limburgers van amper 20 jaar op Sziget, dat schepte verwachtingen. DeWolff (spreek uit: ‘Die Wolf’ volgens de vele Hollanders die ons pad kruisten) zou ons terugbrengen naar de jaren ’60, zo werd ons toevertrouwd. De kostuums en de haartooi zaten al goed, maar wie zich aan swingende rock ‘n’ roll verwachtte, was eraan voor de moeite.
De gebroeders Van de Poel gingen wild tekeer op de orgel en de gitaar: nu eens speelden ze een partijtje vraag en antwoord op hun instrumenten, dan weer leken de toetsen of de snaren gewoon losgeslagen. Drummer Robin Piso gunde het publiek geen moment rust. Bij momenten dachten we tijdens een trage, bombastische drum en een wat hoge zanglijn even aan invloeden van Muse. Maar na “Don’t You Go Up The Sky”, “Fishing Night at Noon”, “The Thrills That Come Along With The Landing Of A Flying Saucer” en andere psychedelische pareltjes werd het duidelijk: hier stonden tegelijk The Doors, Led Zeppelin en Jimi Hendrickx voor ons! De voorste rijen kregen de jonge zanger van heel dichtbij te zien toe die ze helemaal op het einde nog aan een crowdsurf waagde.
In de Balkan moet blijkbaar sprake zijn van een heuse ska revival want ook KILLO KILLO Banda uit Servië tapte op de Europe Stage uit dit vaatje. Met “I will fight for my right not to fight” maakte dit bonte gezelschap uit Novi Sad komaf met het vooroordeel dat deze kandidaat lidstaat uitsluitend bevolkt wordt door agressieve vechtersbazen, al kregen gelukkig ook luchtiger, minder politiek geladen songs als “I like to ride my bicycle” een uitlaatklep. Op een gegeven moment telde de zanger niet minder dan 4.000 toeschouwers voor het podium , al lag 40 volgens onze nuchtere berekeningen veel dichter bij de waarheid. Typische Balkan humor zeker?
The Haunted uit Zweden was een goede aanleiding om ook eens kennis te maken met de metal stage van Sziget. Blijkt dat The Haunted eerder al in het voorprogramma van metal grootheden Slayer en Napalm Death mochten spelen, maar wat ons vooral opviel is dat de decibels op deze stage een ongelimiteerde vrijheid toebedeeld kregen. Zelfs van op respectabele afstand waren onze oren ons dankbaar om een plaspauze in te lassen in de naburige bosjes. De gespierde death metal kerels uit Göteborg zullen ons dit niet al te kwalijk kwalijk nemen zeker?
De Deense elektronica artiest Trentemoller leek op voorhand goed te beseffen dat een live dj act doorgaans maar een troosteloze en vervelende aanblik biedt op een festivalpodium en had er daarom voor gekozen om een stevige live band met drums, gitaar en bass rond zijn keybords op te trommelen. Een schitterende keuze, want de energieke, opbouwende set nam de ganse party arena op sleeptouw en verveelde geen seconde. Het was geen geringe uitdaging om de naakte ambient platen “The Last Resort” en “Into the great wide yonder” van een party jasje te voorzien, maar live lukte het wonderwel.
We stonden net iets te ver van het podium om te zien of het wel degelijk Ane Trolle was die de vocals voor haar rekening nam op doorbraaksingle “Moan”, maar de publiekrespons was er in ieder geval niet minder om. Uiteindelijk was het de schitterende chill out classic “Miss You” die het publiek collectief in de hoogste sferen bracht.
Geen idee onder welke noemer we de muziek van Dylan Kwabena Mills aka Dizzee Rascal zouden plaatsen. Rap komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt na een blik op het podium: groene pet, maagdelijk wit t-shirt en een buddy met een oversized rood t-shirt (hé is dat niet de vlag van Hongarije of zoeken we het nu te ver?).
Tussen de hits door is een groot deel van de set voorzien om het publiek te bespelen/op te jutten, al dan niet met dooddoeners als ‘Give me ooh’ (publiek ‘ooh!’) of het deuntje ‘It’s the sound of da police’ (Publiek: u-uh), gevolgd door ‘Jump, jump, jump!’. Maar het werkt wel.
Halverwege het optreden kwam er een guest singer bij, die tijdens “Dance Wiv Me” bewees dat hij qua stem eigenlijk veel meer kwaliteit in huis had dan Dizzee en zijn buddy. Echte rap is dit niet meer, eerder funky dance. Het geheel kreeg bijwijlen zelfs een boysbandgehalte.
Na anderhalf uur verdween iedereen van het podium om versterking te halen van een bevallige zangeres die haar talent liet zien tijdens “Holiday” en “Bunkers”.
Dat was ook nodig want Dizzee zelf was aan het eind zijn stem zo goed als kwijt. Leuk feestje al bij al.
Oi Va Voi (“O mijn God” in Hebreeuws) was die dag de sfeervolle en subtiele afsluiter op de World Music Main Stage, die tijdens de set wel verplaatst leek van de met maanlicht beschenen oevers van de Donau naar het Hebreeuwse centrum van Jeruzalem. Politiek geladen nummers als “Refugee” vatten de set goed samen: een melancholische ondertoets maar met hoop op beterschap, een duidelijke boodschap voor wie zich de moeite troost om echt te luisteren maar ook zonder dat door de subtiele crossover van klezmer, soul en dance ruimschoots aan zijn trekken komt en een schaars geklede frontdame die vocaal minstens even grote ogen gooit.. Klasse!
De hoofdacts op de Main Stage waren bijna allemaal afkomstig uit de UK en The Prodigy waren daar dus geen uitzondering op. Met dat verschil, dat deze band toch al 20 jaar op hun teller heeft, wat niet gezegd kan worden van La Roux, Dizzee Rascal en Kate Nash.
De energie en de passie op het podium was er niet minder om: “Poison”, “Firestarter”, “Voodoo People”, “Breath”, “Smack My Bitch Up”, ze passeerden allemaal de revue. Even waanden we ons terug op Werchter in ’96. Het jonge volk rond ons moet toen net uit de luiers geweest zijn maar deze nummers behoorden duidelijk tot het collectief geheugen.
Eigenlijk klonken alle nummers vrij identiek als op de plaat, veel verrassingen had dit optreden dan ook niet in petto. Maar dat was ook niet waar het publiek zat op te wachten. Dat wou gewoon uit de bol gaan.
Met Giani Lincan in de Roma tent was je aan het juiste adres voor een stevige portie swingende zigeunermuziek die het publiek al van bij het begin in vervoering bracht. Deze Roemenen in kraakwitte hemden leken professionals met een natuurlijk instinct en charme om een publiek tot dansen aan te zetten met gypsy grooves en Django Reinhart ritmes. Stuwende kracht binnen het brede muzikale palet was het slag-snaar instrument die elke pendelaar vertrouwd in de oren moet klinken in de buurt van de stations in de Belgische hoofdstad.
Van Kode 9 hadden we als grondlegger van het hippe genre niets minder verwacht dan een uitbundige afsluitende dubstep party in de A38-wan2 Stage, maar dat viel toch wel ferm tegen. Weinig respons van het publiek, wat eigenlijk best begrijpelijk was op deze ontoegankelijke DJ set die ondanks het ver gevorderd uur er maar niet in slaagde om op de dansheupen te werken. Gevolg was dat de stage wel omgetoverd leek in een gezapige nachtelijke biertent. Om mee in de sfeer te komen bestelden wij ons nog maar een halve liter Dreher pils.
Zaterdag 13 augustus 2011
Het optreden van Kate Nash op de Main Stage zal meer bijblijven door het trouwaanzoek die ze van een jongeman uit het publiek kreeg dan omwille van het muzikale vernuft. Tijdens het eerste deel van de set wou de Britse deerne met haar 3 koppige damesband net iets te geforceerd haar brave meisjesimago van zich afschudden door met onverzorgde vuurrode lipstick enkele gammele punksongs op de verbaasde wei uit te schreeuwen. Er kwam amper verbetering in de set toen Kate Nash zelf achter de piano ging postvatten, maar toen kreeg ze dus die jongeman met het opschrift “merry me” op ontbloot bovenlijf in het vizier. Het publiek vooraan rook een ontluikende romance en toen hij gecrowsurfed werd naar het podium en mocht hij zich van een giechelende Kate als een schoothondje neervlijen naast de piano. De arme Kate had de grootste moeite om ietwat geconcentreerd te blijven toen hij haar tijdens “Foundation” met doldwaze, kalverliefde blik strak zat aan te staren. “You made my day”, was haar antwoord, maar we zijn er helaas niet in geslaagd om te weten te komen of dit originele aanzoek nog een vervolg gekregen heeft backstage .Een eerder amusant dan goed optreden dus.
Dé party rockband van het voorbije decennium mocht uiteraard ook op Sziget niet ontbreken. Met “Everyday I Love you less and less”, “Never miss a beat” en “Everyday is average nowadays” nam Kaiser Chiefs een verschroeiende start. We hebben ze het al een paar keer eerder zien doen op grote festivalpodia, maar toch sloeg dit prettig gezelschap uit Leeds er toch opnieuw in om met veel overgave en branie de Main Stage tot een kookpunt te brengen. De Hongaarse hitte leek geen vat te hebben op zanger Ricky Wilson die tijdens de set een halve marathon afwerkte op en naast het podium. Wat ook opviel was dat nummers als “Little shocks” en “Starts with nothing” uit de nieuwe plaat ‘The Future is medieval’ weliswaar minder meegebruld werden dan de klassiekers “I predict a riot” en “Oh my God”, maar des te meer diepgang en variatie in de set brachten.
Wie ging met de eer lopen om het meest volk te verzamelen voor de al bij al vrij bescheiden Europe Stage? Het Belgische Triggerfinger leek wel een thuismatch te spelen. We hadden ze eerder al tegen het lijf gelopen tot in de sauna toe, maar tijdens dit optreden kregen we pas echt een goed zicht op het aantal Belgen en Nederlanders die deze zomer naar Sziget waren afgezakt. Een heuse kolonie! Al kunnen we ons niet voorstellen dat pakweg de Kosovaren of de Letten niet evenzeer voor de bijl gingen voor de gitaar riffs van“Let it ride” of “Love lost in love”. Even dachten wij halverwege de set een jankende weerwolf op het donkere podium te spotten, maar het was zanger Ruben Block himself die een geluidsspreker besprongen had en zijn bakkebaarden gevaarlijk liet wapperen in het maanlicht boven de bomen. Volgend jaar een groter podium voor deze heren!
De muziek van 30 Seconds To Mars houdt het midden tussen hard rock, emo en progressive metal. Tijdens de zangpartijen (al dan niet met een spirituele inslag) werd het publiek getrakteerd op slow-motionbeelden van soldaten in oorlog, een brandend vuur. Tussendoor verschenen in grote letters: Moment, Sun, Fight, Vector. We zoeken nog altijd naar een verband tussen de woorden. Om iedereen bij de show te betrekken werden enorme rode ballonnen op het publiek losgelaten. Enkele minuten later werd dan weer een pak confetti de lucht ingejaagd.
Het werd duidelijk: deze band zag het groots, het moest en zou een feest worden en daarbij zou Jared Leto het liefst in het middelpunt staan. Akkoord, de man heeft een goede stem en energie voor vijf en hij behield beide tot het einde van zijn ‘show’. Die zou hij leiden met een zwarte cape om zich heen en een mysterieuze reuze A in het decor. Halfweg het optreden liet hij weten dat hij eigenlijk op de plek stond waar Amy Winehouse had moeten staan. Met kreten als ‘Praise the Lord’, ‘Do a prayer’ en ‘Halleluya’ werd ook zij massaal herdacht op Sziget.
Verder bewees Jared Leto dat hij naast een begenadigd zanger ook iets van gitaar kent. Maar hij wou vooral ‘crazy’ zijn: het begon met 1 kerel met een hanekam op het podium te roepen en het eindigde met ongeveer 50 uitzinnige fans uit het publiek te pikken die er ‘as crazy as him’ uitzagen . De rest van het publiek werd nog getrakteerd op een lading slingers die als vuurwerk werden afgeschoten.
Een enorme massa was afgezakt naar de World music Stage om er hulde te brengen aan de Bosnische vaandeldrager van de Balkan muziek, Goran Bregovic. De naam van zijn ‘Wedding and Funeral Band’, waarvan de samenstelling live varieert tussen 10 en 37 groepsleden (op Sziget geraakten wij de tel kwijt), vatte de sfeer van dit optreden perfect samen: soms feestend, soms melancholisch, waarbij het niet altijd duidelijk is of een trouwfeest aanleiding moet geven tot feesten of treuren, idem dito bij een begrafenis, en dat niet in het minst door de muzikale intermezzo’s van de Bulgaarse zangeressen Daniela Radkova-Aleksandrova and Ludmila Radkova-Traikova. Goran Bregovic slaagde er met zijn orkest in om de grenzen van het voormalige Joegoslavië zonder bloedvergieten te verleggen tot in Boedapest en ver daarbuiten.
Dat “gypsy” meer een state of mind is dan een nationale identiteit bewees het Gypsy Sound System. Het Zwitserse duo DJ Olive and Dr. Schnaps vond de gezapige koeienweiden en beboste gletsjerdalen van hun thuisland duidelijk te benauwend en zocht haar toevlucht in de Roma stage bijna drie uur lang tot uitbundige feestmuziek die op trouwfeesten gedraaid wordt van de Balkan tot in India. Een stevige aanrader aan de organisatoren van de nieuwjaarsreceptie van NV-A volgend jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Szigetfestival (http://www.szigetfestival.fr)
FeestinhetPark 2011: donderdag 11 augustus 2011
eVier dagen Feest in Oudenaarde … wat begon als een ééndagsfestival in het stadspark is in bij de zestiende editie uitgegroeid tot een gezellig 4-daags festival aan de Donkvijvers. Het festival dringt zich meer en meer op en eigent zich een uniek plaatsje na de Lokerse Feesten, Festival Dranouter en vóór Pukkelpop.
De organisatie kon terugblikken op een gevarieerde, kleurrijke programmering van o.m. Sean Paul, Stephen Marley, Seasick Steve, Arno, Stereo MC's, Triggerfinger en Kruder & Dorfmeister, een muzikale smeltkroes dus; de samenwerking was er (opnieuw) met de Gentse scène en de Charlatan; en ook het eigen café Kaffee Hyppo kwam er nog eens bovenop, de stageplaats voor DJ talent van eigen bodem … een prachtig sfeerrijk decor (de opmerkzame indeling van de tenten op het terrein, met als voornaamste troef die aparte Igloo tent met zijn heerlijke projecties), de partysfeer, de ontspannen vibe en een fantastisch publiek dat de bands warm onthaalde.
Net als Festival Dranouter was er hier ook sprake van een Prédag, gratis voor de festivalbezoeker … wat al resulteerde in een goede 8000 man.
Verspreid over het hele weekend waren er net als vorig jaar ongeveer 40000 bezoekers. Een tevreden organisatie, ondanks dat de weergoden er die zaterdag terug een drassige boel van maakten. “Houdt dat nu eens nooit niet op?!” hoorden we terecht … Houten planken brachten soelaas voor de toegankelijkheid en een zonnetje begon te piepen … eindelijk … zucht … FihP zit er weer eens op dus …
dag 1: pré-dag - donderdag 11 augustus 2011
Een drugscontrole onderweg belette dat we de ganse set van Flip Kowlier konden zien. Maar we waren nog net op tijd om enkele vurige songs te horen als “In de fik”, “Autoradio” en “Kom mor ip”. Met die song bracht hij een ode aan ‘t Hof Van Commerce, die aan nieuw materiaal werkt. Het resultaat kunnen we in 2012 verwachten. Met de Gentse Izegemnaar kregen wij al vroeg op de avond een vet feestje waar hij liet zien van alle markten thuis te zijn en nog niet vergeten is hoe hij een publiek naar zijn hand kan zetten. Als afsluiter koos hij voor “Min Moaten” dat door een meebrullend publiek zeer warm onthaald werd …
Na het gesmaakte optreden van Flip Kowlier maakten wij ons op voor de Londense elektronische hip-pop formatie Stereo Mc’s. Dat de Britten er zin in hadden, was duidelijk toen ze al zeer vroeg de klepper “Connected” speelden. Het was mooi hoe zanger Robert Birch op het podium rondhuppelde als een jong veulen om het publiek op te hitsen. Dat de beste jaren van deze nineties band al ver achter de rug liggen was duidelijk, maar insruk maakten ze nog steeds. Hun sound, beats, grooves en lightshow werkten aanstekelijk op de dansspieren! Ze sloten af met het bezwerende en opzwepende “Step it up”, één van hun meest onderschatte hits.
Met Hermanos Inglesos staan er twee broertjes op de affiche van FihP die hun sporen in het Belgische Dj landschap al ruim verdiend hebben. Zo zijn ze regelmatig te gast op de hipste feestjes in binnen- en buitenlandse clubs. Het debuut ‘The Wander of You’ verscheen vorig jaar, volgestouwd met rustige als meer opzwepende, energieke electro house. Voor een volgelopen tent showden ze die draai en mix skills. Op het nummer “Wanderland” hoorden we duidelijk de stem van Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) en op “Take me down” ging het dak er af!
Op de tonen van voormalig ‘t Hof Van Commerce lid Kristof Michiels aka King Dj gingen wij een eerste geslaagde festival nacht in. Deze muzikale duizendpoot had een erg gevarieerde set samengesteld zodat hij voor iedereen iets goeds uit de platenbak graaide.
Op de eerste dag viel het hoge aantal bezoekers op en werd het al gezellig druk. Mooi zo!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: FihP, Oudenaarde
FeestinhetPark 2011: vrijdag 12 augustus 2011
Feestvierders, reggae en andere dancehallers konden hun hartje ophalen op deze tweede dag …
De jonge Waal Luca Di Ferdinando aka Highbloo begon in 2009 intens te knutselen met bleeps & beats, het resultaat was navenant ... Een dik jaar later werd hij ‘de poulain’ van de Partyharders Squad en met een pak straffe releases -waarvoor hij onderdak vond op het label van Dr. Lektroluv-, met als debuut EP ‘My Sitar’, in 2010 verschenen. In sneltempo vond hij z'n weg naar de top zowel als DJ en als producer. Als opener op vrijdag had hij dan ook weinig moeite om de Igloo Dome op temperatuur te brengen. Met een geduldige, gestage opbouw van zijn electrosound en geruggesteund door schitterende visuele effecten en projecties– gebracht door 5! beamers- bracht hij het jonge volkje reeds vroeg op de avond in extase. Met een verzorgde eclectische set vol variatie en technische hoogstaande mixen was de kop eraf, want later op de avond mochten we Highbloo nog aanschouwen bij The Subs.
Zoals ieder jaar probeert de organisatie vernieuwend te zijn. Op deze editie zorgden ze voor een nieuw 'platform' voor jonge dj's uit de streek en voor de residents uit Kaffee Hyppo. In een gezellige uithoek van het terrein en omgeven door de gloed van de Donkvijvers werd een sfeervolle, loungy setting neergepoot. Locals Dilly Boys & Friends mochten daar het bal (populaire) openen met hun typische Britpop sound. Het duo is sinds enkele jaren aan een opmars bezig en zijn gekend van hun sets op de 'Hindu nights' in de Make Up Club, in de Vooruit en ook van hun eigen feestjes 'Date with the night'. Met lagen soul, indie, rock en (andere) Britpopklassiekers zorgden ze voor een aangename sfeer op de enige 'buitenlocatie' van 'Het Park'. Ze genoten duidelijk van hun performance en de ruim aanwezige party animals dansten lustig op de door hen gecreëerde vibes.
De reggaetunes van Stephen Marley en de dancehall van Mr Vegas warmden ons op voor Sean Paul …
De Jamaicaan Sean Paul trad op in de Grand Mix van Stu Bru; toen we de tent naderden zagen wij dat deze bijna uit zijn voegen barste. Iedereen had hiervoor gecheckt! Met “We Be Burnin", "Baby Boy" en "Get Busy" heeft de 38-jarige energieke artiest hits genoeg om er een zeer exotisch en zwoel feestje van te maken. Maar het zwoele feestje bleef uit … Aan de talrijke toeschouwers zal het niet gelegen hebben. Ok, energie had de wild om zich heen zwaaiende Jamaicaan in overschot, maar het ganse optreden kregen wij het gevoel dat het een verplicht nummertje was. De schwung probeerden ze er op het eind nog in te krijgen door het tempo wat op te drijven en er “The Time (dirty bit)” van The Black Eyed Peas tussen te gooien. Als er sprake was van een hoogtepunt(je), dan best met “Temperature”, het nummer waar iedereen zat op te wachten …
Na de ietwat flauwe vertoning van Sean Paul keken we uit naar het elektronisch dansproject van de Duitser Florian Senfter, alias John Starligh aka Zombie Nation. Voor zijn show had hij een led constructie laten bouwen rond zijn draaitafel die ons beetje aan de kubus van Etienne de Crécy deed denken. De Duitser werkte een heel aangename set af en bouwde op naar “Kernkraft 400”, één van de hoogtepunten … ergens halverwege het nummer zorgde hij voor een pauze, en een dolenthousiast publiek kon de obligate “oh oh oohs” meebrullen. Zombie Nation had iedereen afgestemd op het feestje van The Subs …
Afsluiter op de 'mainstage' was het feestcollectief The Subs. Op een onheilspellende intro en tune, gehuld in monnikspijen, ontwaarden door nevel de silhouetten van het Gentse trio in de volgelopen Grand Mix. De klemtoon kwam eerst op het nieuwe album 'Decontrol' en daarna kozen ze voor een weldoordachte opbouw.
“The hype”, “Dry lemon” en “Don't stop” gaven meteen de juiste toon. De gekortwiekte kruin van Papillon viel op. Ook nieuwkomer Highbloo liet zich gelden door vanop de boxen z'n 'electronica' te hanteren. Kenmerkend voor de ganse set was dat bijna alle nummers uit het debuutalbum in korte stukjes in de nieuwe tracks verweven zaten.
Ze zorgden voor herkenbaarheid en een verfrissende afwisseling tussen de nieuwe parels “Itch” en “Hannibal and the battle of Zama”. De traditionals als “Fuck that shit”, “Mitsubitchi” en “Kiss my trance” werden mooi uitgesponnen en deden hun naam van ‘floorkillers’ alle eer aan. Er werd af en toe in de electrotracks ‘geteasd’ met flarden van het onvermijdelijke “The pope of dope” . De tent kolkte en de ‘electroravetrashpunksound’ kende z'n ultieme hoogtepunten met de 'sit & jumptrack' “My punk” en “The face of the planet”. Tot slot trakteerden ze ons op een volledige versie van “The pope of dope”. The Subs als partymachine en de scalp van FihP …
Organisatie: FihP, Oudenaarde
FeestinhetPark 2011: zaterdag 13 augustus 2011
Het Leuvense zestal Addicted Kru Sound of kortweg AKS had de ondankbare taak om dag 3 in de Charlatantent te openen. De band oorspronkelijk gestart als dj-collectief, is de laatste jaren uitgegroeid tot een volwaardige band; tot voor kort nam Selah Sue de vocals voor haar rekening, maar door de sterke respons op haar eigen carrière, werd ze recent vervangen door Laura 'Lola' Groeseneken. Wat verwonderd door de puike opkomst, begon de band zonder complexen aan hun set. Met een mix van jungle, electro, dubstep, drum 'n bass en breakbeat zetten ze in een mum van tijd de Bar Bizar in lichterlaaie. De zangeres Lola trok de aandacht naar zich toe door haar warme vocalen en dito looks. Ook het gebruik van de sax bij het grootste deel van de nummers gaf een leuke speelse toets aan het geheel. De band genoot zichtbaar en het jonge publiek ging moeiteloos in de 'energieke roes' van hun sound. Eerder dit jaar verscheen de eerste EP, waarvan “Give it back” werd opgepikt door StuBru. Een aangename ontdekking!
De Kortrijkse indiepop band SX opende op zaterdag de Grand Mix; ze wonnen midden 2009 de publieksprijs in de finale van Westtalent (West-Vlaams muziekconcours). In januari 2011 pikte StuBru hun single “Black Video” op, met als gevolg dat het nummer niet meer weg te denken is. Op het festival kregen ze de kans dat ze meer zijn dan die groep van “Black Video”. SX roept met hun Orgelpads, synthesizers en reverb gitaren een dromerige sfeer op waarbij Stefanie Callebaut’s stem heerlijk door de tent zweefde. In z’n geheel mocht het krachtiger en energieker zijn, want de spanning daalde en het was af en toe indommelen. Op die manier kunnen we ons de vraag stellen of SX net als Amatorski, zonder afbreuk te doen aan hun muzikale scherpte, thuishoort op een festival en niet beter tot hun recht komen in een concertzaal…
Even later kwam het zootje ongeregeld Does it offend you, yeah?. Remixes voor Muse en Bloc Party gaven het kwintet enkele jaren terug de nodige aandacht, maar het was vanaf hun debuut ‘You Have No Idea What You're Getting Yourself Into’ dat het in een stroomversnelling kwam. Begin dit jaar kwam de 2de langspeler ‘Don’t Say We Didn’t Warn You’ uit, die ze hier kwamen voorstellen. Met een 'je ne sais quoi' houding, die je enkel van Britse bands kan verwachten, en op de tonen van ‘Time to Say Goodbye’ van Andrea Bocelli/Sarah Brightman begonnen ze vol overgave aan hun set. De rauwe, poppy electropoprock klonk soms loeihard en frontman James Rushent ging als een bezetene te keer achter z'n mic. De eclectische sound klonk aanstekelijk en dansbaar; de meesten waren wat verbaasd en verdwaasd, gezien de eerste kennismaking met de band. De combinatie van synthriedeltjes, samples, strakke basslines van bassiste Chloe Duveaux en de de soms chaotisch en psychedelische uitspattingen, gaf een unieke live sound. Knaller “We Are Rockstars” besloot in stijl het uurtje 'raverock'.
Rond 20u stond Gabriel Rios in de Grand Mix. Na een korte theatertournee in het voorjaar doet hij maar een paar festivalsets deze 'zomer'. De in New York residerende Puertoricaan verscheen strak in het pak op de buhne. Omringd door pianovirtuoos Jef Neve en percussionist Kobe Proesmans heeft de live bezetting een grondige new look ondergaan. De nadruk kwam op de laatste plaat ‘The dangerous return’, en in een gezellige setting was een volgelopen tent getuige van een zeemzoete Rios. “Dauphine” en “ Broad daylight” zaten voorin de playlist. Ze zetten de puntjes op de i. De charismatische zanger was ontspannen, relaxed en onderhield een strak tempo in het optreden. Slechts af en toe prevelde hij enkele lovende woorden en dankte voor de respons en appreciatie. “Straight song” en “You will go far” van de recente langspeler gooiden het juk van 'Latin artiest' definitief af.
Hij zette de evolutie van z'n sound in de verf. Rios en begeleiding speelden een glansrijke set , zonder bis weliswaar. En hij ontving, later op de avond, een gouden plaat voor ‘The dangerous return’.
Met argusogen keken we uit naar Seasick Steve die als vervanger fungeerde voor Pete Doherty. De 70 jarige bebaarde bluesmuzikant is na geslaagde passages op Werchter en Pukkelpop de laatste jaren een graag geziene gast in ons land. Vergezeld van z'n drummer Dan Magnusson mocht hij bij aanvang van z'n set op een warm onthaal rekenen. Steve Wold, die z'n gehele leven een rondzwervend bestaan kende, bracht op z'n 63ste maar z'n eerste plaat uit. Hij bracht door een show bij Jools Holland een kleine hype teweeg, en sindsdien gaat het hard voor de man.
Op z'n eigen manier zette hij door een zompige mix van blues, folk en country de Grand Mix naar z’n hand, door een ruim instrumentarium en met de 'Mississippi Drum Machine', een houten omgekeerde kist die als percussie diende, de 'One-stringed diddley bow' als het één-snaar-instrument, of de driesnarige gitaar (Three-String Trance Wonder), door den Steve bespeeld met een schroevendraaier.
Ook de 'spoken words' van de authentieke Amerikaan tussen de nummers in, zijn vaak hilarisch. Vast ritueel tijdens de set is dat een meisje - lukraak uit het publiek gekozen - bij hem op het podium komt en een persoonlijke 'lofzang' ontvangt op “Walkin' man”.
Een dik uur lang bleef Steve de bluesakkoorden uit z'n vingers schudden en drumde Magnusson als een gek, wat in het laatste nummer uitmondde in een trash van z'n drumkit. Check zeker het nieuwe album ‘You Can’t Teach An Old Dog New Tricks...’, treffender kan een titel niet! Seasick Steve was een volwaardige replacement voor de opgesloten Brit en één van de absolute hoogtepunten van deze editie!
Stevig shaken konden we op Les petits pilous die hun electro/house stevig door de boxen knalden. Het Franse duo, die meneer Boys Noize tot hun grootste fan rekenen, werkten al samen met The Subs wat de EP ‘My Body/Rototom’ opleverde. Deze kerels stonden een uur garant voor een stomende set en tekenden voor één van de vetste DJ sets van het weekend!
Om even op adem te komen na de uitermate geslaagde set van Les Petits Pilous trokken we opnieuw naar de Grand Mix. Daar was het aan Das Pop om de tent op zijn kop te zetten. De altijd even goedgezinde Bent Van Looy huppelde vrolijk rond en had er duidelijk zin in. Gehuld in een geel pakje was hij zijn modebewuste zelve. Een afwisselend overtuigend optreden en een goede mix van zowel oud werk, “Fool For Love” als het recente “Skip the rope” uit ‘The Game’, gingen als zoete koek naar binnen. De dobbelstenen die ze op Dour meehadden, waren opnieuw van de partij en werden tijdens het laatste nummer op een dolenthousiast publiek losgelaten. Ook een nieuwsgierige Seasick Steve zag dat het goed was en genoot van het enthousiasme. De heren zegden af voor Pukkelpop maar al wie hen vandaag aan het werk zag, zal er niet van wakker liggen …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: FihP, Oudenaarde
Nederlands 
Français 
