Jera On Air 2024 – 30 ste editie - Een parel van een jubileumeditie
Jera On Air 2024
Festivalterrein
Ysselsteyn
2024-06-27 t-m 2024-06-29
Hans De Lee
Hoera voor het jarige Jera On Air, al 30 jaar een heerlijk feest voor alle aanhangers van stevige punk(rock), eigentijdse metalcore en true hardcore. En dit jaar was het dubbel en dik feest want wegens het parelmoeren jubileum besliste de organisatie om een extra festivaldag toe te voegen aan het programma. Bijgevolg werd Ysselsteyn vorige week niet 3 maar liefst 4 volle dagen het epicentrum van de net vernoemde muziekgenres … En Musiczine was er heel graag bij …
dag 1 - donderdag 27 juni 2024
In tegenstelling tot vorig jaar of, recenter, tot wat Graspop onlangs overkwam, mocht Jera gelukkig starten onder droge weersomstandigheden en was zelfs een stralende zon van de partij Elk jaar dient zich als bezoeker een luxeprobleem aan: hoe kan men als liefhebber van de aangeboden genres zoveel mogelijk bands live aan het werk zien en een optimale roadtrip maken in de ruime dagelijkse timetable, verspreid over 3 grote en 2 kleine podia, met elk een resem aan topoptredens.
Kiezen is verliezen, ook tijdens deze editie waar het aanbod alweer uitzonderlijk van kwaliteit was. Maar zoals gezegd : een luxeprobleem!
Shadow of Intent luidde voor ons officieel het festival in. En luid was het zonder enige twijfel. Het 4 koppig gezelschap uit Connecticut (US) liet meteen de hel uitbreken met hun loodzware doch best melodieuze deathcore. Van logge stukken naar vingervlugge passages, van grunts naar een zuivere sound. De band bewees, net als vorig jaar op Alcatraz, veel meer te zijn dan louter een studioproject.
Dat we vervolgens naar een leuke set van Madball konden gaan kijken, bewijst eens te meer hoe divers het aanbod op Jera is. Wat ons betreft een groot pluspunt dat jaar na jaar, met succes, nog meer wordt uitgespeeld. Madball hoeft geen uitleg. NYHC op z’n best, meteen de beuk erin, geen poespas maar old school smerige en rauwe streetcore. Al meer dan 35 jaar leveren deze kerels kwaliteit en tonnen energie op elk podium dat ze betreden. Ook hun set op Jera was alweer raak met een lekker wilde boel vooraan in de tent als logisch gevolg, ondanks het vroege uur op de timetable. ‘Set it off’ klonk heerlijk vintage, de cover van The Animals ‘It’s my life’ was eerder luchtig en ‘Get Out’ was een zoveelste uppercut, kort, krachtig, snel en met massale steun van de fans.
Tussendoor nog wat reclame maken voor de nieuwe plaat die begin 2025 uitkomt via Nuclear Blast en dan weer verder met een rotvaart het optreden afwerken. Ga dat zien op Sjock waar de band in extremis Sick Of It All zal vervangen.
Hoog tijd voor wat moderne metalcore nu en dan nog wel van een uitzonderlijke soort. Imminence uit Zweden brengt ‘sferische’ metalcore en maakt daarbij ondermeer gebruik van klassieke instrumenten met vooral een viool in de hoofdrol. Hun songs zitten knap in elkaar en barsten van geslaagde contrasten. Aan de éne kant wordt een ware wall of sound opgetrokken en dan plots duikt een kort vioolintermezzo op om de boel te ontmijnen. Voeg daar het veelzijdige strot van frontman Eddie Berg bij (tevens de violist van dienst) en je komt tot een uniek geheel. Weliswaar niet altijd even toegankelijke muziek maar steeds van een intense schoonheid. Nummers als ‘Continuum’, ‘Erase’ en de machtige afsluiter ‘The Black’ (tevens de titel van het laatste album) bewijzen het potentieel van deze band en overtuigen het aanwezige publiek in de goedgevulde Vulture tent.
De band komt in oktober terug naar België en Nederland voor clubshows. Go check them out! Absoluut de moeite waard.
De ‘oudjes’ van dienst op deze eerste festivaldag komen uit Los Angeles en worden geleid door niemand minder dan Ice-T. Body Count is de naam en stevige heavy metal, gekruid met wat rap invloeden is de muziek die ze spelen. Iedereen kent ongetwijfeld het nummer ‘Cop Killer’ waarover zo’n 30 jaar geleden enige controverse was.
Ice-T is intussen 66 jaar oud en laat zich op het podium vocaal bijstaan door 2 extra rappers/meebrullers. De groovy opener ‘Body Count’s in the house’ gaat helaas een beetje de mist in door geen al te best geluid. Gelukkig komt daar tijdens ‘The Purge’ verandering in en begint de oudgediende machine beter en beter te draaien.
Tussen al de moderne metalcore, deathcore en andere ‘core’ varianten klinkt Body Count misschien wat gedateerd maar daarom niet minder vet en relevant. Het typische trashy rap metal geluid komt het best tot uiting in de songs ‘Cop Killer’ en ‘Born Dead’ die traditiegetrouw op het einde van de set zitten en uiteraard op de meeste respons kunnen rekenen.. Het obligate ‘fuck the police’ sing along momentje voegt weinig toe aan het optreden maar kent als vanouds veel bijval.
Het eerder gespeelde nieuwe nummer van de upcoming plaat ‘Merciless’ belooft alvast veel goeds. Na een klein uur verdwijnen Ice-T en zijn entourage van het podium, alweer op weg naar een volgend optreden : Hellfest, Clisson, Frankrijk. Petje af voor deze toch wel legendarische band.
Aangezien Bad Religion op Sjock de laatste festivaldag afsluit werd op Jera gekozen om het (gelijklopende) optreden van Get The Shot mee te pikken ten koste van Greg Graffin en zijn gevolg.
Get The Shot is the next big thing uit Canada, althans wat het hardcore genre betreft. Ze stonden in 2022 ook reeds op Jera, speelden onlangs in het voorprogramma van Stick To Your Guns en hun status en aanhang groeit zienderogen. En terecht!
De 5 heren laten overal waar ze optreden immers een zeer sterke indruk na en spelen telkens het complete dak eraf. Ook op Jera is de publieke belangstelling heel groot. De tent staat alvast nokvol voor het aankomende optreden in het vredige Ysselsteyn. De muziek die ze brengen is echt niet voor doetjes : furieuze en ultrasnelle hardcore vanuit de buik. De imposante frontman JP zweept het publiek meteen op en een aanéénschakeling van crowdsurfers en circlepitters is het logische gevolg.
Nummers uit het meest recente album ‘Merciless Destruction’ worden afgewisseld met ‘klassiekers’ als ‘cold hearted’ en ‘blackened sun’. Bij het inzetten van ‘Erase the scum’ maakt JP van de gelegenheid gebruik om elke vorm van racisme, sexisme en fascisme te veroordelen. Wat volgt is een knappe zondvloed aan gitaargeweld en energie van Canada’s luidste zonen.
Een bom van een optreden!
Electric Callboy mocht de eerste festivaldag afsluiten. Overal waar dit Duits fenomeen aantreedt vormen zich 2 kampen : de haters en de lovers. De eerste groep verwijt de band sellouts te zijn die verwerpelijke commerciële muziek maken die niets meer met rock of metal te maken heeft. De fans prijzen dan weer de band om hun originele mix van electro/techno met zware metal en hardcore stukken in verweven.
Tot welk kamp je ook behoort, één ding moet je deze zotte bende wel nageven, overal waar ze spelen ontaardt hun show in een fantastische party met een ongeziene ambiance en dansende menigte. Dat was op Jera niet anders!
Ik zag het toenmalige Eskimo Callboy ooit Groezrock openen (Main Stage, 2019). De belangstelling was matig, evenals het optreden. Het contrast met de huidige headline show is immens : volgepakte tent, grootse podiumopbouw, spectaculaire lichtshow, constante projecties op groot scherm en pyrotechnics all the way.
Muzikaal verweeft men zoals eerder gezegd catchy electronische riedeltjes en technoritmes met pure metalcore invloeden, het geheel kan je nog het best omschrijven als ‘techno death’ of ‘gabber core’. Het recept slaat goed aan klinkt heel aanstekelijk.
Bijzonder in Nederland is de band heel populair gezien ze hier een traditie hebben in ‘gabber’muziek.
Het vertrek van zanger Sebastian (check diens nieuwe band Ghostkid, vorig jaar op de affiche van Jera trouwens) is intussen vergeten en wordt feilloos opgevangen door de nieuwe frontman Nico Sallach.
Vroeg in de set zitten al de grote hits ‘Spaceman’ en ‘Hypa Hypa’, samen met de cover ‘Everytime we touch’ toveren ze gans de Jera weide om in een ware reuze karaoke, inclusief de teksten die op het scherm worden geprojecteerd. Wat een heerlijk muzikaal circus! Dat de band bijna een thuismatch speelt wordt nog eens benadrukt als sommige zanglijnen in het Duits worden afgewerkt en meegezongen. Het éne cliché wordt opgevolgd door het andere maar het recept werkt wonderwel en zorgt voor een feest zonder weerga. ‘Share my love’ klinkt als een doorslag van ‘Spaceman’ maar niemand die daar om maalt. Na een uurtje houden wij het alvast voor bekeken, terwijl het feest onverwijld wordt verder gezet en de Callboys de eerste festivaldag met een knaller afsluiten.
dag 2 - vrijdag 28 juni 2024
De zon is alweer van de partij. Bij het betreden van het festivalterrein is Hanabie bezig aan een set Japanse (baby) metal/harcore. Eerlijk? Not my cup of tea! Maar ze kunnen toch al rekenen op heel wat publieke belangstelling en spelen een solide set. Mij doet het wat denken aan een vrouwelijke versie van Electric Callboys (Callgirls?) maar dan minder goed. De 4 Aziatische barbies doen hun stinkende best en wisselen kinderstemmetjes af met diepe grunts. Het, opvallend jonge, publiek vindt het allemaal gaaf en geniet van het aparte spektakel.
De mannen van Grade 2 is gelukkig andere koek. Dit 3-tal uit de UK (Isle of Wight) blinkt uit in echte oldschool punkrock. Rechttoe rechtaan, 1 2 3 4, korte en snedige songs, telkens met oog voor melodie brengen ze een mix van songs uit hun 4 verschenen albums, met de nadruk op het in 2023 verschenen ‘Grade 2’. De Misfits cover ‘Where eagles dare’ wordt zeker gesmaakt door de fans. Afsluiters ‘The only ones i trust’ en ‘Under the streetlight’ zorgen voor een mooie eindspurt van een prima optreden.
Het was uitkijken naar Bleed from Within, de luidste band van Glasgow, Schotland. Met hun laatste plaat ‘Shrine’ leverden ze een regelrecht meesterwerk af. Het nummer ‘Levitate’ moet zowat het beste zijn wat ze in hun (bijna) 20-jarige carrière hebben geschreven. Het concert start met een Shania Twain intro (!) maar dat is slechts schijn voor wat er komen gaat.
Opener ‘Souvereign’, inclusief vlammen en schermvisuals, geeft meteen het visitekaartje af van dit heerschap. Het publiek besluit prompt uit te pakken met een heuse wall of death als welkomstgeschenk. Wanneer al vrij vroeg in de set het magische ‘Levitate’ wordt ingezet reageren de fans uitgelaten. Dit prachtige epos klinkt bij wijlen wat bombastisch maar is toch echt een dijk van een song die het talent van Bleed from Within als geheel onderstreept en hen moeiteloos een plaatsje verzekert in het kruim van de huidige metalcore scene. De band stond de dag ervoor op Hellfest en sluit in Ysselsteyn hun zomertour af. Daarom willen ze nog een laatste keer alles geven en volgt ondermeer een gesmaakte versie van ‘Killing Time’ en ‘Into Nothing’.
Kort even ontdekken wat Better Lovers er zouden van bakken op de Vulture stage. De band bestaat ondermeer uit leden van Every Time I Die en The Dillinger Escape Plan. Het thema van het optreden bleek ‘love’ te zijn maar daar was verder weinig van te merken. Snoeiharde hardcore met een krijsende zanger. Wat mij betreft mocht er iets meer samenhang in de nummers zitten en klonk het geheel soms wat ‘lawaaierig’. Maar smaken verschillen en de fans van de band lieten het in geen geval aan hun hart komen. Ze genoten met veel overgave van de gebrachte show.
Er stonden dit jaar wederom heel wat Belgische bands op de affiche van Jera. Psychonaut, Amenra, Second Hand Saints, Temptations for the weak etc. moesten de eer van ons Belgenlandje hoog houden bij de noorderburen…maar het was toch vooral uitkijken naar Brutus, tegenwoordig zeer actief in het buitenland en uitgegroeid tot een belangrijk muzikaal exportproduct van Vlaanderen.
Brutus mocht om 16u aantreden in de Eagle tent. Hoe verfrissend klonk de band, met de straffe vocalen van Stefanie, niet tussen al dat ander (veelal met hoog testosteron gehalte) metalgeweld. Dikke pluim voor het eigen geluid en de eigen richting die deze band consequent en met veel succes volgt. De sublieme opener ‘War’ gaf meteen het visitekaartje van de band af. Het blijft knap om zien hoe leading lady Stefanie, schijnbaar moeiteloos, intense drumpartijen en loepzuivere vocals weet te combineren. De band is perfect op elkaar ingespeeld en wisselt bruusk gitaargeweld feilloos af met enkele rustpunten in de set. Om meteen daarna weer uit te pakken met moordende gitaren en bonkende drumpartijen. Vooral ‘Brave’ en afsluiter ‘Sugar Dragon’ maakten op ons het meeste indruk. Topoptreden van een topband! We mogen al eens chauvinistisch zijn, niet?
Counterparts was een band die we nooit eerder live aan het werk zagen en daarom keken we reikhalzend uit naar hun doortocht op Jera. Het heerschap uit Canada (spitsbroeders van Get The Shot) mocht aantreden in de Vulture tent. Grappige gedachte dat, vanuit de verte, de band precies leek te bestaan uit Frankie DSVD en zijn 3 jongere neefjes op het podium…De realiteit is uiteraard compleet anders en de vrolijke mannen uit Ontario vliegen er meteen genadeloos in. De intro van Charli XCX ‘360’ is meteen vergeten en met ‘Love me’ en ‘Choke’ tapt de band uit een stevig metalcore/hardcore vaatje.
Live klinken de songs een pak rauwer en woester dan op plaat maar daar maalt niemand om, integendeel.
Net als alle andere festivaldagen stond ook op vrijdag een echte vintage hardcore band op de affiche. Niemand minder dan Suicidal Tendencies, met meer dan 40 jaar ervaring op de teller, kwam de Eagle stage onveilig maken. Het moet gezegd Mister Mike Muir wordt een dagje ouder (61 jaar) en zijn typerende moves en rondjes op het podium komen soms wat (sorry fans) lachwekkend over. Maar de man geeft nog steeds het volle pond en doet dat met veel overgave. Zijn stem heeft merkbaar ook wat ingeboet aan kracht en het geluid kan beter, doch van bij de aanvang reageren de fans uitgelaten op opener ‘You can’t bring me down’.
Ook nummers als ‘War inside my head’ en ‘Freedumb’ gaan er als zoete broodjes in. Mighty Mike neemt nog steeds graag de tijd om wat te lullen met het publiek en zo komen we te weten dat de ST show op Jera de eerste is van de Europese zomertour.
Al bij al toch een heel verdienstelijke performance en chapeau voor Mike om oprecht alle energie te geven die in zijn lijf zit als rasechte entertainer.
Op het eind van de set mogen alle fans mee het podium op om ‘Pledge your Allegiance’ mee te brullen met de band.
Nostalgisch optreden voor ‘oude’ hardcore liefhebbers. Het enige nummer dat ik miste in de setlist was ‘Trip at the Brain’. Verder niets op aan te merken.
Ice Nine Kills is een fenomeen uit de US. De band brengt een aparte show waarbij de overwegend metalcore klinkende nummers visueel ondersteund worden door allerlei horror en spooky taferelen en visuals. Het éne acteerwerkje oogt al meer geslaagd dan het andere. Van onthoofdingen en zombies op het podium tot chainsaw acts.
De bandleden , allemaal in net maatpak en das, doen zelf ook hun duit in het zakje door geregeld actief aan de horrorsketches deel te nemen. Frontman Spencer Charnas (enige nog originele bandlid van 2000) neemt de meeste aandacht voor zijn rekening. Door het vele theatrale spektakel verdwijnen de songs als het ware soms naar de achtergrond. Of is dat net de bedoeling?
Muzikaal klinkt Ice Nine Kills zeker niet slecht, maar echte uitschieters of nummers die blijven hangen zijn toch zeldzaam. Men kan nog best spreken van een typische US metalcore sound overgoten met een poppy sausje. Dat de groep een aanzienlijke fanbase heeft bewijzen de eerste rijen voor het podium die alle nummers perfect weten mee te scanderen en vooral uit de bol gaan bij ‘Meat & Greet’ en ‘Savages’. Eveneens nieuwe nummers worden uitgetest om tot slot uit te pakken met de finale die ondermeer bestaat uit ‘American Nightmare’, Shower Scene’ en ‘Welcome to Horrorwood’. Vermakelijk optreden waarbij, wat mij betreft, de visuele prestaties langer blijven hangen dan de muzikale.
Hoewel op de 2de festivaldag de affiche eigenlijk werd afgesloten door 2 gelijkaardig klinkende bands (Dropkick Murphys en The Rumjacks) was voor vele festivalgangers de echte afsluiter SUM 41, die hun laatste openlucht/festivalshow op Nederlandse bodem speelden (er volgt wel nog een indoorconcert in het najaar in het kader van de definitieve farewell tour van de band).
De tent is alvast veel te klein voor Canada’s nummer 1 punkrockformatie. Tot ver buiten het zeil staat het volk opgepakt om toch maar een (ver)zicht op het podium te hebben. Sum 41 is dan ook gekend bij een zeer breed publiek en daar zal hun extreem catchy sound zeker voor iets tussen zitten.
Gezien de vrij korte duurtijd van de set (amper 1 uur) is het duidelijk dat dit concert een aanéénschakeling wordt van hits, af en toe aangevuld met nummers van de (letterlijk) laatste, en niet onaardige, (dubbel)plaat ‘Heaven x Hell’.
Het gebruikelijk TNT van AC/DC steekt alvast de lont in het kruidvat en Deryck Whibley en zijn kornuiten starten furieus met ‘Motivation’. De reactie van het publiek is navenant. Wat een uitgelaten sfeer.
Het vervolg is een ware jukebox aan hits en punkrock klassiekers als ‘The Hell Song’, ‘Over My Head’, ‘We’re All To Blame’ en ‘In Too Deep’. Tussendoor vertelt de frontman dat het na meer dan 28 jaar welletjes is geweest en dat de band weloverwogen besloten heeft om er na een heel mooie ‘carrière’ definitief mee op te houden.
Uiteraard dankt hij meermaals de trouwe fans en belooft hij hen in het najaar nog een allerlaatste keer terug te komen voor een ultieme en final zaalshow in Nederland.
De absolute finale wordt ingezet met ‘We Will Rock You’ van Queen. Het nummer leidt perfect DE 2 klassiekers van Sum 41 in : ‘Fat Lip’ dat werkelijk door duizenden festivalgangers wordt meegebruld en het al even epische ‘Still Waiting’.
Het is zonneklaar dat de band stopt op een hoogtepunt en dat ze enorm zullen gemist worden. Aan de andere kant siert het hen ook danig dat ze niet eindeloos verder gaan en nog enkele jaren, allicht op automatische piloot, shows zouden blijven spelen.
Respect voor hun moedige en eerlijke beslissing. En ja, Sum 41 zal oprecht gemist worden.
dag 3 - zaterdag 29 juni 2024
De 3de festivaldag begon wat ons betreft met een afknapper. Graag hadden we op de middag Annisokay aan het werk gezien. Een Duitse catchy metalcore band die jaar na jaar aan populariteit wint en die recent werd aangekondigd om in het najaar als supportband mee te trekken op tour met Within Temptation. Helaas moest het optreden op het laatste moment verplaatst worden naar een ander tijdstip/dag gezien blijkbaar de instrumenten en gear spoorloos waren op één of andere luchthaven.
Dan maar kort wat nummers meepikken van Another Now, die oorspronkelijk op zondag zouden spelen maar dus vriendelijk gevraagd werden hun plaats op de timetable te ruilen met Annisokay. De heren uit Nederland (hometown Eindhoven) waren mij totaal onbekend maar brachten het er zeer goed vanaf. Zonder complexen een set spelen van technische metalcore met hier en daar wat zijsprongen naar ‘death’ en ‘progressif’, het is niet iedereen gegeven. Mooie prestatie en dito visitekaartje.
Ander genre, doch niet minder intensief, was het feestje dat Mindwar uit Lokeren, België bouwde in de Buzzard tent. Een pot pure en lekker ruige en wilde hardcore kregen we geserveerd. Intussen al bijna 10 jaar het handelsmerk van dit gezelschap. Debuutplaat ‘Still at War’ uit 2023 is een knaller van formaat die de band eindelijk de erkenning oplevert die ze verdient en die live keer op keer kracht wordt bijgezet met nummers als mokerslagen recht in je gezicht. Deze kerels speelden niet voor niets reeds het voorprogramma van ondermeer Madball en sierden vorig jaar de affiche van Ieperfest . Ondermeer ‘Collective compulsion’ is een nummer dat heel goed het geluid van Mindwar typeert en dat veel respons krijgt van het talrijke hardcore publiek.
ERRA is nog zo’n fijne band die heel wat te bieden heeft en steevast een mooie liveprestatie neerzet waar ze ook de affiche sieren. Ook op de 30ste Jera leverde dit 5-koppig geheel uit Alabama (US) een puike set af. Intussen bestaat de band reeds 15 jaar en kennen ze bijgevolg de klappen van de zweep. Met hun leuke mix van post-hardcore en moderne metalcore zorgden ze van een massief geluid dat veel indruk maakte. De dubbele zang (cfr. The Amity Affliction, Bury Tomorrow ea.) is een beproefd recept dat Erra met glans weet toe te passen en dat de songs live soms nog beter uit de verf doet komen als op plaat. Nochtans is het laatste album ‘Cure’ een ware hoogvlieger en bestond het optreden voor 75% uit nummers van deze plaat. Van openingsnummer en titelsong ‘Cure’ tot ‘Pale Iris’ achteraan de set.
Een toch wel wat vreemde eend in de bijt was vandaag Escape the Fate. Deze band werd zo’n 20 jaar geleden opgericht door een zekere Ronnie Radke en situeert zich vooral in het (commerciële) rock en (heavy) metal genre. Dhr. Radke belandde in de US in de gevangenis en werd in 2008 succesvol vervangen door huidig frontman Graig Mabbitt. Intussen kennen we Ronnie Radke allemaal als leadzanger van Falling In Reverse, maar dit geheel terzijde. Het moet gezegd Mister Mabbitt kan een stukje zingen en tovert geregeld en bijzonder zuiver de typische metal screams uit zijn strot. Allemaal degelijke nummers maar weinig echte uitschieters of songs die boven het gemiddelde scoren. Escape the Fate heeft in de US een status die veel hoger reikt dan in Europa het geval is en dat is ook duidelijk merkbaar in Ysselsteyn.
Wij onthouden vooral een paar nummers op het einde van de set omwille van hun hoog meezing gehalte en typische ‘US metal’ sound : ‘Cheers to Goodbye’ en ‘One for the Money’.
For I Am King speelde een thuismatch op de Eagle stage. Dit Hollands gezelschap speelt pittige metalcore opgesmukt met hier en daar wat death geluiden. Op het podium treffen we 4 forse kerels aan volledig in het zwart uitgedost en daartussen een frêle frontdame in een frivool roze outfit, een opvallend contrast. Nog opvallender echter is het stemgeluid van zangeres Alma, wat een strot heeft deze dame zeg! De grafstem en grunts die ze produceert zijn indrukwekkend en passen wonderwel bij de technische (death) metalcore die de band ten gehore brengt. Songs als ‘Liars’ en de meest recente single ‘Liebe’ klinken loodzwaar en zijn geen hapklare brokjes. Het zijn eerder luide brokken die staan als een huis en zonder twijfel indruk maken. Verrassende eerste kennismaking.
Over Bob Vylan hadden we al één en ander gelezen en waren de verwachtingen bijgevolg vrij hoog. Met glans werden deze ingelost en bleek de sympathieke man uit Londen, samen met diens naamgenoot en enige gezel op het podium, een rasechte entertainer te zijn die een geslaagde melting pot bracht van punk, rock en hip hop/rap. Niet zonder eerst het optreden te beginnen met een korte yoga-sessie en wat stretching moves die samen met het publiek worden afgewerkt op de tonen van een loeiharde gitaarloop die uit de boxen knalt. Crazy maar best leuk om te aanschouwen.
Muzikaal volgt een soort van ‘metalrapcore’ met wat lichte rasta invloeden waarbij een live drummer (Bob 2) het ritme bepaalt van de zanger/MC van dienst (Bob 1). ‘We live here’ klinkt fris en blijft snel hangen, ‘Hunger Games’ en ‘Wicked and Bad’ benadrukken het kunnen van dit olijke duo. Heel aanstekelijke set waarbij Bob 1 het publiek al crowdsurfend uitvoerig komt begroeten. Kortom Bob Vylan heeft veel potentieel! Geen wonder dat hij dit jaar ook in Werchter van de partij is.
Vorig jaar zagen we Fit For A King aan het werk in Antwerpen (Kavka/Zappa) als support van The Amity Affliction. De band maakte toen een goeie beurt en dus besloten we om ze opnieuw de nodige aandacht te geven en te ontdekken hoe ze het ervan af zouden brengen op een groot en open air podium ipv in een kleine donker zaaltje. Het antwoord was al snel duidelijk : met glans!
Sommigen beweren dat dit gezelschap een ‘christian hardcore band’ is maar ze kwamen in elk geval van bij de aanvang duivels uit de hoek en het geluid zat ook meteen perfect tijdens opener ‘The Hell we create’ en ‘ End (the other side)’. Van een knalstart gesproken. ‘Falling through the sky’ zorgde voor een behoorlijke stroom aan crowdsurfers en die zou doorheen het optreden nauwelijks gaan liggen. Na goed 40 minuten werd in stijl afgesloten met ‘When everything means nothing’ en het machtige ‘God of Fire’.
Traditiegetrouw stonden ook vandaag enkele oudgedienden op de mainstage : Biohazard had vandaag de opdracht om de eer van de ‘hardcore eighties bands’ hoog te houden. En dat deden de mannen met volle overgave. Geen studieronde als bij Body Count of Suicidal Tendencies maar meteen gas geven en genadeloos uit de startblokken vliegen. Frontman Evan Seinfeld mag dan al 57 jaar oud zijn, fysiek heeft hij het afgetrainde lichaam van een prille dertiger die dagelijks de gym bezoekt. En ook vocaal kwam hij bijzonder energiek voor de dag. ‘Urban Discipline’ klonk vet en ‘Black and White and Red all over’ (eveneens van het album ‘Urban Discipline’) moest zeker niet onderdoen. Tussendoor vertelde de frontman hoe graag de band al meer dan 30 jaar naar Nederland komt (hun 2de thuis) en verwees hij vol nostalgie naar een uiterst geslaagd optreden tijdens Dynamo Open Air 1993. ‘Wrong side of the tracks’ werd aangewend om de nodige steun en solidariteit te vragen voor kameraad Lou Koller van Sick of It All die onlangs een medische harde noot moest kraken (kanker diagnose). De vertrouwde Bad Religion cover ‘We’re only gonna die’ werd ook deze set met succes bovengehaald tot groot jolijt van de fans. Op het einde van de set en na het aankondigen van een nieuw album werd bij ‘Hold My Own’ nog een laatste keer alle registers opengetrokken en speelde de band een heerlijk old school slot van zowel het optreden als van de volledige Europese tour.
Crosses (ϮϮϮ) werd pas laat toegevoegd aan de line up van Jera 2024 maar bleek toch al vlug een meerwaarde. Hoewel de band van Chino Moreno (Deftones) en diens partner in crime Shaun Lopez, moeilijk in een muzikaal vakje is weg te zetten en er heel wat ‘toetsen’ op het podium aanwezig waren, klonk de band toch zeer herkenbaar en naast kwetsbaar ook immens veelzijdig. Uiteraard dat Chino’s stem onvermijdelijk aan de Deftones doet denken, maar ook flarden van NIN kan je waarrnemen in de donkere filmmuziek die dit duo live op het talrijke publiek loslaat. Het geheel klinkt bij wijlen als industrial rock, gitaren die over electro beats heen komen en Dhr. Moreno die goed bij stem is een ook opvallend fris en scherp oogt. Toch wel een welgekomen alternatief geluid tussen al het pure gitaargeweld dat verder de affiche (terecht) bepaalt.
Het programma op zaterdagavond was hoofdzakelijk Brits getint doch geen liefhebber van het metalcore genre die daar om maalde aangezien het zonder twijfel de absolute top van de scene was die Ysselsteyn onveilig maakte. Wat te denken van het trio While She Sleeps, Bury Tomorrow en Architects! Indrukwekkend toch!
While She Sleeps is na 18 jaar ervaring en 6 albums uitgegroeid tot een ware metalcore sensatie. De fanbase groeide nog sneller dan de band zelf en de belangstelling was dan ook groot voor het optreden op Jera. De podiumopbouw was behoorlijk massief en de vlammenspuwers werden niet gespaard. Frontman Lawrence Taylor is een kei in het bespelen en ophitsen van het publiek en dook meteen zelf de menigte vooraan het podium in. Muzikaal brengt While She Sleeps, zoals eerder gezegd, pure metalcore maar weten ze zich toch te onderscheiden van gelijkaardige bands met een sound die heel eigen en herkenbaar is. ‘Sleeps Society’ en ‘Anti-Social’ kenmerken het typische WSS geluid en zijn beide onvervalste metalcore hymnes. In de (te) korte set miste ik het fantastische ‘Four Walls’ maar werd veel goedgemaakt met enkele klassiekers in wording van de laatste plaat ‘Self Hell’ met ondermeer het titelnummer en ‘To The Flowers’. ‘Silence speaks’ en ‘Systematic’ vervolledigden het beklijvende optreden dat nog even bleef nazinderen bij het voldane publiek.
Net als vorig jaar stond ook Bury Tomorrow weer op de Jera affiche, zij het enkele plaatsjes hoger en dat was volkomen terecht. De band uit Southampton heeft een sterke live reputatie en kan putten uit een hele reeks straffe nummers die verspreid zitten over 7 albums verschenen tussen 2009 en 2023. Vooral het album ‘Cannibal’ uit 2020 zorgde voor een stroomversnelling en leverde de band zijn huidige status op. Opvolger ‘The Seventh Son’ van vorig jaar bevestigde moeiteloos de kwaliteit van de band. In tegenstelling tot vorig jaar was zanger en frontman Daniel Winter-Bates in goede doen en heel spraakzaam. De interactie met de fans verliep dan ook vlekkeloos en de positieve vibe was voelbaar aanwezig. Muzikaal stond de set als een huis. Oud werk werd vakkundig afgewisseld met nieuwe songs en doorheen het optreden werd met veel overtuiging en bravoure gebouwd aan een climax op het einde. Songs als ‘Black Flame’ en ‘Boltcutter’ zijn 2 tussentijdse metalcore parels die qua kracht en intensiteit één en ander te bieden hebben. Echter niets kan op tegen het onvermijdelijke en geniale duo : ‘Cannibal’ en ‘Choke’, 2 muzikale handgranaten die zalig ontploffen in het gehoor van het voltallige publiek en zonder moeite door de hele aanwezige meute woord voor woord wordt meegebruld. Afsluiter ‘Death’ bevestigt de kwaliteit die Bury Tomorrow brengt als het gaat over loeiharde doch melodieuze songs. Wat mij betreft pure klasse, maar, toegegeven, als jarenlange fan is het moeilijk om objectief te blijven.
dag 4 - zondag 30 juni 2024
Intense festivaldagen waar je de éne goede band na de andere absoluut wil aanschouwen kunnen best slopend zijn. Zondag (4de festivaldag) was het energiepeil van ondergetekende oude knar dan ook flink gezakt, net als het aantal drankbonnetjes in de broekzak trouwens.
We besloten het wat rustiger aan te doen en slechts enkele bands uit te pikken om over te berichten alvorens helemaal voldaan huiswaarts te keren.
Het valt meteen op dat de weide toch duidelijk minder bevolkt is dan de vorige dagen. Allicht vonden heel wat festivalgangers 3 dagen om hun muzikale hartje op te halen meer dan voldoende en hielden ze het bij het traditionele ‘donderdag tot zaterdag ticket’ ipv later nog te upgraden naar een golden ticket met de extra festivaldag op de dag van de Heer.
Nochtans was de line-up echt niet te versmaden en van een zeer hoog en gevarieerd niveau. Een regelrechte topprestatie van het team dat het programma helemaal in elkaar puzzelt. Dat mag ook eens benadrukt worden!
Death Before Dishonor zagen we vorig jaar al heel sterk uitpakken op Brakrock, Duffel (België) en de band deed dit nog eens losjes over te Ysselsteyn. Het blijkt het laatste optreden van de tour te zijn maar frontman Bryan Harris (al 24 jaar in de band) wil niet weten van enige vermoeidheid en geeft samen met zijn bandleden van bij de aanvang flink van jetje op het podium. Korte, krachtige en snedige hardcore songs van 2 tot maximum 3 minuten en volledige volgens de beginselen van de typische NYHC-sound. Nummers uit de beginperiode worden vakkundig afgewisseld met recenter werk en het publiek gooit de laatste energie in de bres om zich volop uit te leven voor het podium. ‘Count me in’, ‘Endless Suffering’ en het onvermijdelijke ‘6.6.6’ (Friends Fam Forever) als afsluiter zijn wat mij betreft de 3 hoogtepunten van een lekker optreden.
Atreyu is een band die we al jaren volgen en die van bij hun ontstaan in 1998 tot op heden alleen nog maar albums van topkwaliteit hebben uitgebracht (intussen 9 stuks in totaal). Hun mix van heavy rock, catchy metal en metalcore kent in hun thuisland US meer bijval dan in Europa maar toch groeit de fervente aanhang van het 5-tal ook hier gestaag aan tot een aanzienlijk leger. Wie ze onlangs op Graspop aan het werk zag weet waartoe deze heren in staat zijn. Straffe liveband! Het is vooral de imposante frontman en zanger Brandon Saller die de meeste aandacht (naar zich toe) trekt en die met zijn aparte, doch zeer herkenbare, stem het optreden a.h.w. draagt. Atreyu kan moeiteloos een set vullen met enkele ‘hits’ die doorheen de vele jaren intussen goed gekend zijn bij de fans en woord voor woord worden meegezongen. Wie de band wil leren kennen checkt best nummers als ‘Drowning’ (recent werk), ‘Save Us’, ‘Ex & Oh’s en de afsluiters van het Jera optreden ‘Falling Down’ en ‘Blow’. Stuk voor stuk heavy muziekwerkjes maar steeds met veel zin voor melodie en refreinen die zich snel in je geheugen nestelen en daar lang kunnen blijven hangen.
Dé punkrock jukebox en karaoke band bij uitstek moet toch wel Me First & The Gimme Gimmes zijn. Iedereen weet intussen ongetwijfeld welk feestje deze zotte bende telkens bouwt on stage. Hun act houdt meestal het midden tussen pure punkrock kolder en een uitgekiende coverset. Vergis je niet, het gaat hier om straffe muzikanten (onder met CJ Ramone op basgitaar) die ogenschijnlijk een circusact opvoeren maar onderhuids toch zeer goed weten waarmee ze bezig zijn en er telkens in slagen, met hun luchtige attitude, zowel voorstanders als sceptici te vermaken. Zanger Spike is het speerpunt van de band en verleidt het publiek op humoristische wijze tussen de legendarische popsongs en klassiekers door die allen op de typische ‘Gimme Gimmes’ manier worden gebracht. Denk maar aan ‘Dancing Queen’, ‘Jolene’ en ‘I will survive’. Verstand op nul en gaan met die punkrock banaan.
Tenslotte besluiten we ook Tesseract nog mee te pikken alvorens we ons met slome tred richting de uitgang begeven en in de auto ploffen. Geen evidente keuze van band en programmatoren om met een pot progressieve metal uit te pakken op Jera. Maar daarom ook tonnen respect voor het lef om dit net wel te doen en de diversiteit aan muziekgenres verder uit te diepen en uit te testen. Deze Britten gaan intussen ook al meer dan 20 jaar mee en spelen hoofdzakelijk complexe en vrij technische muziek in combinatie met de wondermooie stem van frontman Daniel Tompkins. De band verdiende meer publieke belangstelling dan een met moeite 1/3 gevulde tent maar de aanwezigen hadden overschot van gelijk en zullen het geweten hebben want ze kregen een hoogstaand optreden voorgeschoteld met een sublieme zanger. Geen simpele meezingers bij Tesseract maar uitgesponnen composities van een heel hoog niveau die je meevoeren naar niet-traditionele rock en metal (atmo)sferen. Je kan het best omschrijven als luide luistermuziek met de nadruk op gitaren en loepzuivere en cleane vocalen. De band heeft doorheen de jaren heel wat albums uitgebracht (waaronder 5 studio platen en 2 live platen). Logischer wijze wordt op Jera vooral geput uit het meest recente (en heel sterk) album ‘War of Being’ (2023). ‘Echoes’ klinkt fantastisch en bewijst het uitzonderlijke kunnen van de muzikanten en alweer zanger Daniel. ‘War of Being’ klinkt al even machtig en afsluiter ‘Concealing Fate Part 1 : Acceptance’, dat nog voor slechts een gering aantal die hard fans wordt gebracht, is een knap orgelpunt van een al even knap optreden. Heel blij deze show alsnog volledig te hebben uitgekeken. Topprestatie van Tesseract van begin tot eind.
En wat mij betreft een prachtige persoonlijke afsluiter van de zoveelste uiterst geslaagde editie van Jera on Air.
Wat kijk ik al ongeduldig uit naar de affiche van 2025! Laat jaargang 31 maar vlug komen.
Helaas laten we bands als Amenra (from Belgium with love) en The Prodigy (from UK without the late Keith Flint) aan ons voorbij gaan. Maar zoals reeds eerder gezegd, trop is teveel en na 4 dagen is het lichaam op en het vat helemaal leeg.
Toch nog een welgemeende dank u wel aan alle medewerkers en vrijwilligers van dit heerlijke festival. De organisatie is echt, jaar na jaar, top. En de vriendelijkheid van de mensen kent nergens zijn gelijke. Houden zo!
Tot slot misschien nog vlug vermelden dat in 2025 3 festivaldagen ruim volstaan ;-) en dat de organisatie van de merchverkoop van de bands het enige minpuntje was tegenover de voorgaande edities. Afschaffen die volledig georkestreerde handel en terug naar de spontane en chaotische toestanden van vroeger met rechtstreeks contact met de bands en hun crew.
Tot eind juni 2025!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6162-jera-on-air-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Jera On Air
Nederlands 
Français 
