logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

ufomammut_4ad_0...
Depeche Mode - ...

Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken Aanbevolen

Geschreven door - -

Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken

Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelt al jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij ontwikkelde zich als muzikant en componist via samenwerkingen met diverse ensembles binnen de hedendaagse klassieke muziek (Lunapark ensemble, Spectra ensemble, ...). Op zijn debuut EP Revisions #1 presenteert hij het resultaat van zijn zoektocht. Met zijn tweede EP‘ The Further We Ventured’ toonde hij nog meer zijn veelzijdigheid – de recensie kun je hier nog eens nalezen  https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77894-the-further-we-ventured.html - en nu is er ‘Through Empty Landscapes And New Beginnings’ die meer een groepsplaat blijkt te zijn , door de opvallende inbreng van de muzikanten waarmee Mirek zich laat omringen.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met hem.

Mirek, hoe gaat het met jou? hoe heb je die laatste coronatijden doorstaan?
In tegenstelling tot bij veel mensen, die slechte herinneringen hebben aan die periode, moet ik toegeven dat het bij mij anders ligt. Naast het componeren van muziek, geef ik ook les. Ik had een vaste job en geen problemen om mijn facturen te kunnen betalen zoals bij sommige helaas het geval was. Op zich was het de eerste maanden gewoon fijn om in een routine te duiken, waarbij ik zelf alles in handen had. Ik kon me focussen op die plaat: daar elke dag aan kunnen beginnen zonder enige druk rondom me heen voelde gewoon heel fijn. Corona is op een bepaalde manier ook een beetje het thema van de plaat geworden.

Was de corona periode van bron van inspiratie, waar velen intussen al de handdoek in de ring gooiden, of zie ik het mis?
Er was ook dat boek ‘Station Eleven’ van Emily St-John Mandel. een boek dat ik lang geleden gelezen had. Die gaat trouwens over een pandemie. Het lijkt in dat boek alsof de wereld in elkaar stuikt, en toch merk je dat er altijd andere mogelijkheden zijn.  Er is altijd een toekomst. Ook al was het iets dat al lang in mijn hoofd speelde, het heeft mijn ogen geopend. Dus ja, die tijd was zeker een inspiratie. Mede door dat boek dus.

Het is dan ook een zeer filmische plaat geworden die de fantasie prikkelt. Met de ogen gesloten zie ik mooie en idyllische landschappen passeren, maar soms gaan de registers open door een opstekende storm. Het is een zeer visuele plaat. Een juiste omschrijving? of hoe zie je dat zelf?
Dat is wat ik zelf ook altijd gevoeld heb. Ik kreeg meteen het gevoel dat het een plaat zou worden met een heel grote sound, en dat het geen gemakkelijke plaat zou worden. Daarom moest ik die nu maken, het was mijn droom om dit als eerste full album te hebben. Dat filmische en visuele zit altijd wel in mijn muziek, maar dat ik hier alle registers heb kunnen opentrekken is heel fijn om te kunnen doen. Ik vind het wel minder leuk om mijn muziek te zien als filmmuziek, maar het is dus wel een visuele plaat, dat klopt zeker.

De muziek van deze plaat zou toch perfect passen bij een film vind ik; zijn er plannen in die richting?
Toch wel, ik heb dat al gedaan in het verleden. Ik doe dat ook graag, maar op een bepaald moment had ik er ook een beetje genoeg van. Je wordt heel vaak gevraagd om in een bepaalde stijl te schrijven, en daardoor een beetje kan je jezelf wat verliezen binnen de muziek. Als ik dat ooit terug doe, zou ik het liever op mijn eigen tempo doen, iets meer op mijn eigen voorwaarden.

Het is een zeer gevarieerde en kleurrijke plaat, vreugdevolle taferelen, intieme momenten, en soms streel je de geluidsmuur zonder die echt af te breken, prachtig. Was het de bedoeling om in zoveel kleuren te werken of is dat heel natuurlijk gegroeid?
Ik heb daar niet zo hard over nagedacht. Ik wou met deze plaat vooral een verhaal vertellen. Als je van A naar B gaat, kom je automatisch steeds in een nieuwe sfeer terecht. Na mijn release show in Minard zeiden mensen me ‘Het is zeer mooi, maar het is heel intens. Als het groots is, is het heel erg groots, als het intiem is, heel intiem en zacht. Het grijpt je echt aan.’ Dat vond ik wel een compliment, want dat keert ook terug in muziek die ik graag hoor. Zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat is ook muziek die je letterlijk aangrijpt. Als je muziek van Nick Cave opzet doe je dat niet tijdens het afwassen, het is geen achtergrondmuziek. Je moet er echt bij neerzitten om het te voelen. En ik merk nu dat mijn plaat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ daar dus ook iets van heeft.

Wat Nick Cave betreft, sluit je muziek er qua intensiteit bij aan
Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt om op de achtergrond te gebruiken: ‘muziek tijdens het studeren’ en andere Spotify-playlists . Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik wil, zoals een schrijver, een verhaal vertellen. Dus dan wil je gewoon de aandacht van de mensen vragen en vasthouden. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken..

Nu je het toch hebt over Spotify: is het in tijden van streaming nog interessant om platen uit te brengen eigenlijk; wat denk je zelf?
In de tijden van vandaag ben je wellicht beter af met de ene single na de andere, wegens de korte aandacht.  Maar er is iets onvervangbaar aan een plaat: de kunst van een verhaal te vertellen, een boog maken van een uur. Daarom is het nog steeds interessant om dat te blijven doen.

Je laat je omringen door topmuzikanten die je blindelings volgen en zeker hun eigen inbreng hebben binnen het geheel. Mee eens? Hoe hebben jullie elkaar gevonden, en hoe belangrijk is hun aandeel…
Dat is iets dat ik eveneens ontdekt heb op deze plaat. Met Jonathan Boony op percussie en Jolien Deley op cello heb ik in het verleden al vaak samen gespeeld. Dat zijn studiegenoten van in het conservatorium. We hebben samen gestudeerd en het zijn mensen waarbij ik altijd terecht kon om op een natuurlijke manier muziek te maken. Bij de eerste twee EP’s was hun inbreng in de plaat zelf echter minder groot dan nu. En nu voelde ik dat ik echt een groepsplaat wilde maken. Ik wou echt iedereens inbreng verwerken in de plaat, iedereen de kans te geven om te experimenteren. We hebben veel tijd samen in de studio gespendeerd, ook met Klaas Tomme (basgitaar) erbij. Samen met Ella Vermeir schreef ik de nummers met vocals. En ook Elias Devoldere heeft zijn inbreng gehad aan deze plaat. Een fascinerende drummer, dat bewijst hij o.a. bij Nordmann. Hij is een zeer druk bezette mens, maar ik ben heel blij dat hij toch de tijd vond om ook zijn bijzonder drumwerk in deze plaat te verstoppen. De inbreng van al deze toppers is een gigantische meerwaarde geworden voor de plaat.

Even terugkerend in de tijd, naar je debuut ep Revions #1 … Daarin herwerkte je de schetsen die je de jaren voordien schreef voor piano, strijkers, percussie en synths. Zeer interessant concept, anders dan wat je nu doet, maar toch…
Het gekke is, wat ik toen met die schetsen deed, is exact wat ik met deze plaat ook doe. Ik heb een stuk geschreven voor een klassiek ensemble die effectief Station Eleven noemt, en dat was mijn afstudeerwerk in het conservatorium. Alle motieven en thema’s die aan de basis liggen van mijn nieuwe plaat, komen uit die partituur. Het feit dat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ eerder een groepsplaat is, daar ligt het grote verschil.

Het is ook een quasi  instrumentaal meesterwerk geworden, maar op het einde komen er plots wel vocalen om de hoek kijken. Hoewel een stem niet nodig is want de instrumenten spreken elk hun eigen taal, vond ik dit toch een interessante wending. Zijn er geen plannen om in de toekomst een vocale inbreng aan het project toe te voegen?
Misschien wel. Ik denk dat het helemaal anders is als je zelf geen zanger bent. Dan moet je wat vertrouwen op andere mensen en een stukje controle opgeven. Ik wou in het laatste nummer graag zang bij, het deed me denken aan filmsoundtracks van toen ik nog klein was. Een compleet instrumentale plaat, en op het einde kwam daar een popsong bij met hetzelfde thema. Ik vond dat wel interessant om ook te doen op deze plaat. Maar in het midden bij ‘What Was Lost’ heb ik er dan ook wat stem aan toegevoegd, omdat ik de vocals geleidelijk aan wou introduceren, en niet enkel op het einde van de plaat. Voorlopig was het iets heel specifiek, maar achteraf gezien is het ook live interessant. Een stem kan heel krachtig zijn, maar je moet er bij instrumentale muziek heel bewust mee omgaan. Even zoeken dus nog!

Terug naar het nu, de plaat kwam uit begin februari, hoe waren de reacties tot nu toe? Wat zijn je verdere verwachtingen?
Ik vond het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen het zo intens vonden, zoals ik al heb gezegd hierboven. Zowel wat de plaat als wat de liveshow betreft. Op plaat is die impact minder groot dan live, uiteraard. Dat de plaat toch een emotionele impact heeft op mensen, vind ik bijzonder fijn om te horen en lezen… Ik ben zeer blij met de reacties tot nu toe.
Ik heb drie jaar aan deze plaat gewerkt, en ik heb geen enkel moment spijt gehad van waar ik mee bezig was. Er zit veel diversiteit in de plaat, elke single klinkt anders. Maar als je de plaat in zijn geheel beluistert, of live in zijn geheel bekijkt, denk ik dat het verhaal wel klopt. Dat je als luisteraar mee bent in het verhaal, dat las ik ook wel in veel reviews. Dat doet ook deugd om te lezen.

Ik wil toch nog eens even terugkomen op die corona periode. Na corona is de ‘miserie’ nog niet voorbij heb ik de indruk, het is voor startende artiesten of jonge getalenteerde artiesten als jij moeilijker om aan de bak te komen dan vroeger (de grote artiesten verkopen moeiteloos uit). Merk je dat ook, dat het allemaal moeilijker is geworden dan voor corona?
Ik heb dat gevoel wel een beetje. Enerzijds, wat al vaak is gezegd: tijdens corona zat elke muzikant binnen en elke plaat die elke muzikant wou maken is in die periode gemaakt. En nu wil iedereen tegelijkertijd die muziek lanceren waardoor er een overaanbod is. Dat speelt al een rol.
Ook is het voor organisatoren, met de energieprijzen en dergelijke, heel moeilijk geworden om kleinere (niche)concertjes te organiseren. Voor corona was dat op zich geen probleem, dat lukte goed; nu moeten organisatoren toch vaker inzetten op de zaal uitverkopen. Dat snap ik ook wel echt, het is ook nodig om de muziekindustrie draaiende te kunnen houden. De organisatoren doen hun uiterste best, de zalen moeten blijven draaien… ik zit er op zich niet zo mee. Ik wil de volgende twee jaar vooral inzetten op enkele echt toffe concerten vinden, met een fijn publiek, waar we ons verhaal kunnen aan vertellen. Daar draait het uiteindelijk om: deze plaat uitbrengen en zoveel mogelijk mensen bereiken. Ik heb er wel goede hoop op.

Je zegt dat je liever voor kleinere zalen speelt: dus geen ambitie om bijvoorbeeld in een Sportpaleis te staan of zo? Waarom niet?
Het is een combinatie van de intensiteit en de niche van de muziek. Als muziek meer vraagt van mensen, heb je sowieso al een wat kleiner doelpubliek. Daarnaast denk ik dat mijn muziek ook gewoon beter tot zijn recht komt in intiemere en kleinere settingen, de release show was bijvoorbeeld in de mooie Minardschouwburg. De zaal zat goed vol, het was zeer gezellig. Je ziet je publiek zitten, er is die band tussen de muzikant en de luisteraars.

Wat zijn je ambities verder? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Dit is een passie die ik graag de rest van mijn leven wil volhouden. Dat is mijn enige doelstelling, om als muzikant te blijven creëren. Voelen dat er dingen vooruit gaan, dat er nieuwe kansen komen, dat er deuren open gaan. Ik probeer heel geduldig te zijn in alles wat ik doe. En blij te zijn met alles wat op mij afkomt. En om elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik denk dat dit mijn doelstelling wat samenvat. Ik wil absoluut geen grote uitspraken doen: ik wil gewoon volgend jaar een paar keer spelen met die plaat , en ondertussen een nieuwe plaat maken en blijven bouwen en verdergaan. Als je dat als muzikant kunt blijven volhouden, dan denk ik dat er altijd mooie dingen kunnen uitkomen.

Ik zie je ook veel posten op FB … Sociale media kun je niet meer uitschakelen in ons leven, hoe belangrijk is sociale media?
Ik ben niet de grootste fan van sociale media, maar ik voel dat het nodig is. Voor mij is het belangrijk om eerst een plaat te maken waarover ik heel enthousiast ben. Daarna wil ik heel graag mensen bereiken, mijn muziek in de ‘spotlights’ zetten. Dan gaat alle promo en sociale media me toch wat makkelijker af.

Pics homepag @Charlie De Keersmaecker

Veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen uiteraard

Aanvullende informatie

Gelezen: 394 keer