Robin Kester - Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die naar mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen

“Met een eigenzinnige mix van pop, elektronische muziek en psychedelica schrijft de Nederlandse artiest, songwriter en producer Robin Kester muziek vol donkere hypnotiserende spanningsbogen. Omdat ze als kind veel van stad naar stad trok, gaan haar liedjes vaak over vroegere indrukken en dwalende reflecties, vaak geïnspireerd door specifieke momenten en landschappen.”, lezen we in de biografie.
Robin Kester trekt brede aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - en heeft Kester podia in binnen en buitenland gestaag veroverd. In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles ‘Leave Now’ en ‘Cat 13’ beide in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music. In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
Op 24 februari kwam haar eigenlijke debuut ‘Honeycomb Shades’ een parel van een plaat uit, die gevoelige snaren raakt. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. We polsten ook naar haar persoonlijk verhaal daarrond, de verwachtingen en de verdere toekomstplannen.

Robin, hoe is alles begonnen? Vertel eens wat meer over jezelf voor de Belgische fans.
In 2018 begon ik een muziekproject onder mijn eigen naam en ging ik samenwerken met Adriaan Pels (oprichter van AT EASE). Op zijn label kwam mijn debuut-ep Peel The Skin uit, in 2020 volgde mijn mini-album This Is Not A Democracy en inmiddels ligt nu mijn full-length debuutalbum Honeycomb Shades in de winkels. 

Met het mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP -  heb je ondertussen  podia in binnen- en buitenland gestaag veroverd. 2022 was ook een geslaagd jaar voor jou dan? Heeft die internationale aandacht extra deuren geopend?
2022 begon wat lastig door het laatste staartje van de corona lockdown. Maar dat jaar hebben we uiteindelijk wel in de Verenigde Staten gespeeld op SXSW, in Londen en op verschillende plekken in België (als voorprogramma van Intergalactic Lovers en Douglas Firs). Ook werd het team rondom mijn muziekproject (internationaal) uitgebreid.  Ik ging bijvoorbeeld samenwerken met UK agency Runway Artists, MOJO werd onze boeker in Nederland en Peter Verstraelen in België. Al met al voelde het alsnog als  best een geslaagd jaar.

Je hebt ondertussen in het voorprogramma van Muse gestaan, ook enkele prestigieuzere festivals (zoals Eurosonic), hoe groot was die impact? 
Wat de impact van iets is, vind ik altijd lastig te zeggen. Ik vond voor Muse openen in een uitverkocht Carré in Amsterdam wel een heel bijzondere ervaring. De match voelde aanvankelijk wat gek, maar toen ik van de boeker hoorde dat ze echt zelf voor mijn muziek gekozen hadden, maakte ik me daar wat minder zorgen over. Uiteindelijk kon ik vooral genieten van de ervaring en hoe leuk ik het vind dat ik dankzij dit beroep zulke bijzondere dingen kan meemaken.

Ik heb ergens gelezen dat je eigenlijk wat lijdt aan podiumangst. Hoe is het dan om op te treden? Hoe zet je jezelf daarboven?
Ik heb inderdaad veel last van podiumangst. Voor een show kunnen mijn handen bijvoorbeeld gaan trillen, krijg ik weke knieën en een onvaste stem. Maar gelukkig heb ik bètablokkers die ik kan nemen als het echt niet gaat. Dat medicijn onderdrukt de adrenaline, waardoor ik minder last heb van de fysieke klachten die zenuwen geven. Mentaal gezien ervaar ik dan nog steeds nervositeit, maar ik kan dan in ieder geval wel zingen en mijn instrumenten bespelen. Het scheelt ook dat ik een ontzettend lieve en goede live band heb. Vaak kijk ik even tijdens een optreden naar mijn bandleden en dan word ik zo blij van hoe zij aan het spelen zijn. Dan voel ik dat ik niet alleen op het podium sta en we het echt samen doen. Dat helpt enorm tegen podiumangst. Ook hou ik er van om heel erg veel te repeteren, zodat ik kan vertrouwen op spiergeheugen. 

Dit interview draait uiteraard vooral rond de nieuwste release, je debuutplaat 'Honeycomb Shades'.  Het is een zeer persoonlijke plaat geworden met een weemoedig kantje. Was het een soort uitlaatklep om je emoties los te laten? 
Ik denk het. Al is het niet zo dat ik voorafgaand aan het schrijven bewust bedenk welke dingen ik in de muziek wil verwerken. Dat is voor mij een onbewust proces. Achteraf merk ik meestal pas wat er allemaal in de melodieën gekropen is qua gevoel en dan kan ik er wat op reflecteren.

Ondanks die weemoedigheid komt er ook veel positiviteit boven drijven, een lach en een traan, maar ook een boodschap van hoop. Was ook dit een bewuste weg die je wou volgen?

Ik hou wel van contrasten en vind het mooi als je een zware tekst met een lichtere melodie kan combineren of omgekeerd. Maar er zit niet bewust een hoopvolle boodschap in. Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen. 

Zoals ik zei, het is een heel persoonlijk schijf , waar je veel van jezelf prijsgeeft, is dat geen gevaarlijke piste in deze tijden van sociale media en het soms negatieve eromheen, jezelf zo bloot te geven? Of zie je dat niet zo? 
Tijdens het schrijven ben en met wat ik zeg in mijn muziek, ben ik niet echt bezig of het door andere mensen buiten mijn kenniskring beluisterd gaat worden (die daar dan wellicht een mening over hebben). Ik vind het wat later in het proces wel spannend of de mensen in mijn directe omgeving misschien zichzelf (of situaties) herkennen in de teksten en daar vervolgens misschien niet helemaal blij mee zijn. 

De plaat is opgenomen in de studio van Dorleijn - een voormalige psychiatrische afdeling – schept die plek een bepaalde sfeer of brengt die inspiratie naar boven? 
Die plek was zeker inspirerend. Het ligt in het bos en in het donker vind ik het er best een beetje creepy. Maar dat sprak ook wel weer tot de verbeelding. Zwanzig Zwanzig hadden we denk ik niet op een andere plek kunnen maken. Onder het gebouw zit een grote, enge kelder die we gebruikt hebben als echo chamber. Veel van de delay-effecten die je op de plaat hoort, zijn daar gemaakt.

Alle nummers zijn opgenomen en geproduceerd met Marien Dorleijn, oprichter van de veelgeprezen indierockers Moss. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft Marien een invloed op je proces als songwriter of muzikant gehad? 
Die samenwerking is begonnen als een soort gearrangeerd huwelijk dat uiteindelijk goed uitpakte. Adriaan Pels, mijn manager en tevens labelbaas van AT EASE, stelde voor dat ik eens met Marien zou gaan zitten om een van mijn demo’s uit te werken. Het klikte meteen tussen ons en na This Is Not A Democracy wilde ik ook graag mijn debuutalbum met Marien produceren en opnemen. Hij is heel goed in nummers  laag voor laag op te bouwen en van hem heb ik geleerd hoe ik een track kan schrijven vanuit een beat of een baslijn i.p.v. steevast de gitaar/toetsen als uitgangspunt te nemen. 

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, naast die nieuwe plaat voorstellen? Staan er al concerten/festivals gepland?
We gaan vanaf eind maart op tournee door Nederland. Een double bill met Amber Arcades. Veel zin in!

De coronaperiode lijkt voorbij, maar de problemen nog niet. Grote artiesten verkopen moeiteloos concerten uit (onlangs nog Beyonce in Koning Boudewijnstadion op amper een uur) maar de kleine of middelgrote bands blijven in de kou staan. Ondervind je als jonge talentvolle en beginnende artiest ook dat het moeilijker is geworden om echt aan de bak te komen?
De tour begint over een maand dus het is nog even afwachten hoe de kaartverkoop voor ons verloopt etc. Maar ik heb wel het idee dat mensen nog niet zo veel naar concerten gaan zoals voor de coronaperiode. Ook komt er momenteel ontzettend veel nieuwe muziek uit. Dus het is misschien wel lastiger om je eigen plek te vinden.

Grote zalen compleet uitverkopen (zoals bij ons het Sportpaleis) of een naam worden binnen een club circuit in binnen- en buitenland, wat geniet jouw voorkeur en waarom? 
Ik ga dan toch voor een mooie carrière als gevestigde naam binnen het clubcircuit in binnen- en buitenland. Ik wil een carrière die duurzaam is. Het is mijn bedoeling om iets op te bouwen. Een grote zaal compleet uitverkopen lijkt me ook geweldig, daar niet van, maar het lijkt me nog leuker om veel te toeren en op verschillende plekken te komen dan alleen lokaal 1 enorme zaal uit te verkopen. Het droomscenario is natuurlijk allebei haha.

Wat zijn je ambities en heb je ook een soort ‘doelstelling’ als muzikant en songwriter?
Ik wil dit jaar een tweede album schrijven en wil leren om meer te genieten van alles wat bij het beroep muzikant komt kijken. Nu ben ik vaak kritisch op wat ik doe en denk ik altijd ‘wat kan beter’ (bijvoorbeeld  na een optreden), terwijl ik meer van het moment zelf zou willen genieten. Ik wil eigenlijk wel wat vaker trots zijn op mezelf.

Pics homepag @Sanja Marusic

Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in alles wat je doet. We blijven het op de voet volgen uiteraard