Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt!
Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers. Het werd een succesverhaal, want prompt volgden snel uitverkochte concerten en wordt op 1 september het album ‘Hellmut Lotti Goes metal’ uitgebracht. Met bovendien een eigen nummer “The Darkness”. Voldoende voer dus om Hel(l)mut enkele vragen te stellen over dit project, te polsen naar de reacties maar ook te kijken naar de toekomstplannen en/of ambities na al die jaren.
Helmut, hoe ben je op het idee gekomen om een metal album uit te brengen? Wat gaf de doorslag?
Het is allemaal begonnen met Radio Willy die me hadden gevraagd of ik dit wilde doen. Ze zochten namelijk een artiest om een nummer uit de top 1000 te zingen. Maar dan iemand die in een heel andere genre zit. Sophie Engelen had bijna tien jaar geleden een interview met mij gehad over het album ‘The Number of The Beast’ van Iron Maiden. Ze had het verhaal onthouden dat ik op mijn 13ste die song “Run To The Hills” stond te zingen , toen mijn vader binnen kwam en zei ‘amai, jij kunt echt zingen’. En zo is de bal pas echt aan het rollen gegaan.
Uw vader is (net als mijn vader een tweetal maanden geleden) ondertussen overleden. Heeft ook dat een extra motivatie geweest om op die kar te springen en dit te doen?
Nee, maar het is wel zo dat ik het jammer vind dat hij dit niet meer kan meemaken, want hij zou hier zeer trots op geweest zijn. En hij zou het ook leuk gevonden hebben hoe Johan en ik hier samen van genoten hebben.
Inderdaad. Het is een waar succes geworden, een bomvolle tent op Graspop, en veel concerten uitverkocht . Hoe ervaar je dit zelf?
De Metaldome is nu ook niet zo groot, en er was al heel wat buzz gecreëerd op voorhand. Veel mensen zijn gewoon puur uit nieuwsgierigheid komen kijken, en het feit dat we 600.000 views gehaald hebben in één week met die “Run To The Hills” cover, waardoor ik op metal sites terecht ben gekomen in Duitsland, Denemarken en zo, heeft ook geholpen. Ik denk dus dat de ene helft is komen kijken puur uit nieuwsgierigheid, maar ook een andere helft die ervan overtuigd waren dat het echt goed zou zijn.
Je bracht dus ook een album uit en daar wou ik het over hebben. De meeste songs komen er goed uit, maar bij sommige zoals “Holy Diver” van Dio lijkt het me dat je een beetje door de mand valt …; nu die laatste lijkt me een onmogelijke opdracht. Andere songs klinken zelfs beter dan het origineel . Hoe zie je dat zelf?
Eigenlijk heb ik daar niets ander over te vertellen dan dat het subjectief is en een kwestie is van perceptie. “Holy Diver” was zelfs niet het moeilijkste om te zingen, dat was eerder “Run To The Hills” van Iron Maiden maar ook “Paradise City” en “I was Made for Lovin’ You” van KISS zijn heel moeilijke nummers om te zingen. Omdat dit pal op de stembreuk ligt. Trouwens, ik weet dat Metalheads dit niet graag gaan horen maar “Love Is All” uit The Butterfly Ball is een veel moeilijker nummer om te zingen dan “Holy Diver” van Dio. Maar los daarvan, draait het dus vooral allemaal rond perceptie, ik doe dus aan die discussies niet mee.
Is er ook geen dunne lijn tussen klassieke muziek en Metal, wat is jouw mening? Opera vind je toch ook bij o.m. bands als Within Temptation?
De dramatiek, het gevoel voor drama , is hetzelfde. Ook het ‘larger then Life’ gehalte is hetzelfde en ook het theatrale is hetzelfde, maar’ de manier van zingen is anders, het stembereik is ook weer hetzelfde. Metal ligt trouwens veel dichter bij klassieke muziek dan hardrock. Want die hebben meer te maken met Rhythm-and-blues. Daarom heb ik ook ‘”he Darkness” heel bewust niet in de hardrock stijl, maar in de metal stijl geschreven. Het nummer heeft sowieso meer te maken met Dio en Iron Maiden dan met bijvoorbeeld AC/DC.
Bij het beluisteren van de plaat was me opgevallen dat, naast enkele knappe covers, die eigen song “The Darkness” er wel uitsprong. Is het de bedoeling daar meer mee te doen, en een plaat met eigen songs uit te brengen in het metal genre?
Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan.
Ik vergelijk wat je doet eerder met mijn idool David Bowie die ook durfde overstappen van Ziggy Stardust naar Thin White Duke en plots een pop plaat uitbrengt… Zie je jezelf ook als een soort kameleon?
Toen Bowie zijn pop platen uitbracht was het moeilijk om terug zijn alternatief publiek te vermurwen; ondervind je na een eerder commercieel pad te kiezen, het ook voor jou moeilijker is om iets alternatief te proberen (zoals nu die metal); hoe ervaar je het zelf?
(want je krijgt snel die stempel en hoongelach, weet je wel)
Ik heb van het metal publiek eigenlijk opvallend veel respect gekregen. Het is ook niet zo dat mijn klassieke publiek nu plots gaat afhaken. Ik heb die mensen duidelijk gemaakt dat ik nu dit doe, maar ook nog andere concerten. Op 22 oktober – op mijn verjaardag – sta ik in Depot in Leuven met Metal. Maar de dag daarvoor sta ik in een Cultureel Centrum en doe ik mijn ‘Greatest Hits’ waar ik een mengelmoes ga brengen uit mijn complete oeuvre. Laat ons een kat een kat noemen, Metalheads zijn echte muziekfanaten . Terwijl mijn breed publiek mensen zijn die Helmut Lotti graag horen zingen. Die liggen er dus ook niet wakker van dat ik nu plots iets anders doe.
Ik doe een beetje alle genres gaande van pop, jazz, kleinkunst, post rock tot dance, hip hop en R&B Maar dus ook metal. Mijn vaststelling is dat het metal publiek het meest sympathieke publiek is van allemaal; wat is jouw mening? Ondervind je dat ook?
Jazeker. Ik was donderdag al op Graspop met mijn broer. Voor VRT voor de sfeerbeelden. En ik werd door die mensen overladen met liefde en respect, ongelofelijk. Dus ja, grondig mee eens. Metalheads zijn gewoon heel tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek!
Iets anders wat ik vaak hoor, ik citeer: “jonge bands krijgen na corona haast geen speelkans en Helmut Lotti verkoopt in een mum van tijd alles uit’’; ik vind die kritiek overdreven; hoe sta je daar zelf tegenover?
In het begin van mijn carrière heb ik dat ook gehoord, maar ik kan me daar echt niet mee bezig houden. Ik ben met mijn eigen carrière bezig, hoe dat met andere bands gaat weet ik niet. Het is al moeilijk genoeg om mijn eigen carrière op rails te houden.
Ik ben op deze kar gesprongen en ik kan alleen maar aanraden om als band zelf iets te doen waardoor je opvalt. Wat gebeurd is, is heel simpel. Ik heb Radio Willy gedaan met “Run To The Hills” maar had ik enkel gedaan wat ze hadden gevraagd, dan was er niets gebeurd. Ik wilde er echter een act van maken en dus heb ik hen gevraagd of ze een decor ter beschikking hadden. En dat konden ze regelen. Als je iets doet, moet je er gewoon voor zorgen dat iedereen het gezien heeft en ik heb die kans aangegrepen.
Eigenlijk doe je dat al heel je carrière , kijk naar je klassieke plaat, Elvis plaat…
… Van die Elvis plaat ben ik zelf ook onder de indruk, omdat ik al heel mijn leven naar Elvis luister. Omdat ik die plaat uit respect voor Elvis heb gemaakt, ben ik ook te dicht bij het origineel gebleven. Ik vind bijvoorbeeld “That’s Allright” met de gitaarlick van Motorhead (“Ace of Spades”) één van de meest spannende songs die op deze metal plaat staan. Omdat ik hiermee net iets anders gedaan heb dan het origineel. Bij “Posion” van Alice Cooper heb ik dat trouwens ook gedaan. Daar zijn we dicht bij het origineel gebleven, maar zing ik toch anders. Dat is hoe ik normaal werk, ik verander graag dingen en sla graag andere wegen in dan de originele bewerkingen. Bij de repetities van het repertoire van Graspop dachten we net om die reden, zouden we het dan toch niet opnemen? En dat hebben we dus ook gedaan. Pas de week voor Graspop heb ik daar die eigen song “The Darkness” aan toegevoegd, het is dus allemaal zeer natuurlijk gegaan dit verhaal.
Het is allemaal organisch gegaan, zeg je, maar het loopt wel als een treintje met uitverkochte shows. Lonkt het buitenland ook?
Het loopt redelijk goed ja, maar aan het buitenland moeten we nog beginnen. We willen eerst het verhaal hier goed zetten en wat daarna nog volgt zien we ten gepaste tijde wel.
Ik hoor soms in interviews dat er een muur zit tussen Wallonië en Vlaanderen, is het voor jou als Vlaamse artiest moeilijker om door te breken in Wallonië?
Het is sowieso moeilijk om als Nederlandstalige artiest iets te proberen in Wallonië. Als Franstalige in Vlaanderen lukt het gemakkelijker, maar ook daar zijn er artiesten die amper gekend zijn hier maar in Wallonië enorm populair. Ikzelf heb wel succes in Wallonië. Ik heb in 1993 een nummer van Adamo in het Engels gezongen, ik had daarmee succes in Wallonië. Ik heb dus zelf die grens nooit ervaren, ze kennen me daar. Ik was trouwens de eerste Vlaamse artiest waarvoor ze de bovenste balkons in Le Forum in Luik hebben open gedaan, dus nee persoonlijk heb ik die ‘muur’ tussen Vlaanderen en Wallonië nooit ervaren.
Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’, dingen als jazz, hip hop of zo?
Er zijn twee dingen die ik ooit wil uitproberen dat is Country en jazz. Wat dat laatste betreft, ik ben enorme fan van Chet Baker; ik heb bijna al zijn gezongen platen. Ik heb wel swing gedaan, van die Duitse Swing, dat is wel leuk maar Jazz is toch nog iets anders. Dan bedoel ik wel geen Free jazz, ik ben zanger, ik kan bij Free jazz niet veel doen. Het zal dus eerder jazz plaat zijn met toegankelijke melodieën. Als ik naar een jazz club ga, en die zitten te jammen doe ik gewoon mee in mijn hoofd. Goede jazz is als seks, je voelt bij een goede vrijpartij gewoon elkaar aan en weet wanneer het begint en wanneer het stopt. (haha) dat is bij goede jazz ook zo.
Hoe waren de reacties op de plaat? En de live optredens?
Heel goed. 90% positief ; als je op school 90% haalt ben je daar sowieso blij mee (haha); ik heb nooit zoveel gekregen vroeger.. maar nee, dus heel positieve reacties, zeer tevreden over.
Is het ook niet zo dat de jeugd hier meer open voor staat, o.m. een Clouseau op Pukkelpop, Hel(l)mut Lotti op Graspop, …? Hoe zie je dat zelf?
Er bestaan enorm veel theorieën over, maar al bij al is dat veel ‘blah blah’ Als Willy Sommers op Pukkelpop kan optreden en iedereen vindt het geweldig, zie ik geen enkele reden waarom Clouseau daar niet zou mogen staan. Of ze nu verkleed op dat podium komen, zoals nu, of hun optreden gewoon hadden aangekondigd. Ze hadden daar sowieso succes mee gehad. Ik heb aan ‘liefde voor muziek’ meegedaan, en daar hebben artiesten van diverse pluimage elkaars nummers gebracht, dat moet gewoon toch kunnen? Ook hier draait het vooral rond een kwestie van perceptie, ook in dat verhaal dat ik op Graspop heb gestaan. Mensen zeggen soms ‘schoenmaker blijf bij uw leest’. Die weten niet wat ze vertellen. Ik ben opgegroeid met Elvis Presley, Engelbert Humperdinck en met Crooners maar ook hardrock was altijd aanwezig tijdens mijn jeugd. En de hitparade muziek van toen van Michael Jackson tot Duran Duran. Als het gaat om ‘schoenmaker blijf bij u leest’ zou het minder draaien om Klassieke muziek – dat ik niet echt heb gehoord in mijn jeugd – dan wat ik nu aan het doen ben. Mensen kennen meestal enkel de platen die ik gemaakt heb, en niet mijn jeugd en de muziek waar ik echt mee ben opgegroeid. Nu luister ik minder naar muziek, want ik ben er al hele dagen mee bezig, ik hou ook van stilte (haha).
Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’ schilderkunst bijvoorbeeld? Of film..
Film lijkt me wel iets leuk om te doen. Om film muziek te maken, moet je muzikant zijn. Ik kan enkel melodieën bedenken. Met de juiste mensen rondom mij, lijkt me dat zeker een piste om uit te proberen, iets doen met film en film muziek.
Ik vind je een zeer veelzijdig artiest, die ook nu weer een risico durft nemen door een voor hem onontgonnen pad te bewandelen en er nu succes mee heeft. Je durft je comfortzone te verlaten en doet er wel iets mee
Omdat ik nu de ondersteuning krijg die ik tien jaar geleden niet had bij het project ‘Mijn Hart en Mijn lijf’, dan kun je dat risico gerust nemen zonder door de mand te vallen. Toen was dat een veel groter risico, omdat ik toen nergens stond, het is ook niet echt 100% gelukt toen. Het was in het Nederlands, en allemaal veel beperkter. In vergelijking daarmee, is wat ik nu toe een peulschil. Doordat ik die ondersteuning dus wel heb.
Wens je nog iets toe te voegen aan het interview?
Dat ik me rot amuseer Dat ik blij ben dat de vijftig minuten op Graspop, nu plots één uur en half geworden zijn. En ik hoop dat ik tegen volgend jaar een volledig eigen repertoire met eigen nummers bijeen geschreven krijg, zodat de show misschien zelfs naar twee uur kan lopen.
In elk geval hoop ik je met dit project live te zien. Bedankt voor het interview.
Botanique, Brussel - concertenreeks Elias Ronnenfelt, dinsdag 14 januari 2025, 20h Wallace Cleaver, Henri Bleu, vrijdag 17 januari 2025, 20h Famous, dinsdag 21 januari 2025, 20h Muddy Monk, woensdag 22 januari 2025, Orangerie, 20h Plain Jane, donderdag 23…
Werchter Boutique 2025 – 12 juli 2025 - Werchter Boutique stelt volledige line-up voor
Werchter Boutique 2025 – 12 juli 2025 - Werchter Boutique stelt volledige line-up voor…
Cactus Club, Brugge - concerts
Cactus Club, Brugge - concerts 28-01 Chantal Acda & The North Sea Drifters, Hendrik Lasure 29 + 30-01 ’t Hof Van Commerced, Alois & VLB 31-01 Feest van de Belgische Muziek (ism Stricto tempo) 06-02 Tramhaus, Lézard 09-02 High Vis, Narrow head (Org: Eye Spy)…
Democrazy Gent - events
Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…