Queen + Adam Lambert - Queen is in the house!
Véronique Govaert

De alles veroverende ‘Bohemian Rhapsody Tour’ raast door Europa en dat zullen we geweten hebben, komende uit Mediterrane oorden en onderweg naar Scandinavië staat er driewerf Hoera een pit stop in Antwerpen op het programma. Deze week kon al niet meer stuk voor muziekliefhebbers pur sang, maandagavond de Rolling Stones in bloedvorm, woensdag Sting op zijn best bij Gent Jazz en dan vanavond dit feestje ... En ook hier zullen we niet op onze honger blijven zitten, dat voel en merk je aan alles, dat zindert door de zaal, op het podium pronkt een gigantische kroon, de vlag wappert bovenaan het (Sport)paleis ... het kan niet anders of 'Queen is in the house' ... 

The Show Must Go On ... zonder his royal highness Freddie (RIP 1991)... met als waardig opvolger een andere diva ... Adam Lambert, het zijn grote schoenen om te vullen, maar Queen Adam doet het met verve. Het is een flamboyante, kleurrijke persoonlijkheid die in het voorbije decennium zijn sporen heeft verdiend, hij vervangt niet, dat is onmogelijk, maar geeft zijn eigen interpretatie en invulling. Misschien wat over de top soms, maar who cares ... Zijn openheid wordt even vaak geapprecieerd als bekritiseerd, maar maak één concert mee en je bent betoverd door zijn bevlogenheid, charisma, performance en het zanggenot dat hij uitstraalt en dan hadden we het nog niet over zijn stemgeluid & dan vooral het zangbereik. De oneindige jukebox aan Queen hits rijgt hij aan mekaar als waren het kinderliedjes en daar is het hem om te doen toch, al de rest is bijzaak.
Daarnet nog in de rij op weg naar de ingang en eens binnen op zoek naar ons plekje kon je al merken dat ook hier een mengelmoes van fans is komen opdagen. Alle pluimage, leeftijd, man, vrouw, X, families, hipsters, niet meer zo hip, ... iedereen in het getouw voor alweer een brok geschiedenis. Brian May & Roger Taylor, inmiddels flinke zeventigers, kozen er dus niet voor om op hun lauweren te gaan rusten, wel integendeel, zij voeren het spektakel naar alle uithoeken van de wereldbol. Weliswaar geflankeerd door oude getrouwen van de band zijnde Spike Edney op keyboard, Neil Fairclough op bas en Tyler Warren op percussie ... Immers: The Show Must Go On

Op de tonen van “Innuendo” verdwijnt de gigantische kroon in de hoogte om plaats te maken voor een fenomenaal gedecoreerd podium, je waant je plots zowaar in de opera met rode fluwelen gordijnen, goud barokke omlijsting, overweldigend, je weet niet waar eerst gekeken. Een nokvol sportpaleis gaat helemaal uit zijn dak en dan zien we die o zo bekende inmiddels 'zilveren' krullenbol door de spotlights omcirkeld. Brian May knalt met zijn gitaar door de boxen en met “Now I'm here” wordt de rollercoaster op gang getrokken ... voor een wat twee en een half uur later zal blijken een wervelende show die zijn weerga niet kent. 
Roger Taylor heeft de drums onder controle en dan is het woord aan Adam Lambert, die betreedt het podium in stijl, met veel glitter & glamour, in een met goud en glittersteentjes geborduurde jas en met hoge zwarte tovenaarshoed, daar tovert hij gelukkig geen konijn uit ... Antwerp, Now I'm here ... I think I stay. En dat is maar goed ook, daar zijn we voor gekomen. We worden verwend met een resem hits, sommige worden helemaal uitgesponnen, andere dienen dan weer als intro of medley, op een haar na 30 songs komen deze avond voorbij.
Wie doet hun dit na ? De greatest hits-machine draait op volle toeren en wanneer Adam een applaus vraagt voor de twee aanwezige rocklegendes is het antwoord oorverdovend en zijn Brian & Roger zichtbaar geëmotioneerd. Of wij net als hem ook zo fan zijn van de irreplaceable Freddie Mercury, wel dat treft, ik ook, komen we van Adam te weten, laten we dan samen zijn liedjes zingen en dat doen we gewillig. 
Lambert flirt met muziekstijlen, soms lijkt het wel opera, Bryan & Roger tillen het geheel dan weer naar wat Queen is, een rockband, inderdaad. Het totaalplaatje is overweldigend en wordt door de fans euforisch onthaald en daar zit naast de muziek uiteraard ook de show en het spektakel voor een groot stuk tussen. Ric Lipson & Rob Sinclair respectievelijk verantwoordelijk voor het decor & de lichtshow verdienen hierbij echt wel een eervolle vermelding, wat die twee verwezenlijkt hebben, woorden komen tekort om het te beschrijven, je durft nauwelijks met je ogen te knipperen uit schrik iets te missen. Naast het decor op zich worden we overstelpt met bewegende videoschermen, hologram-achtige projecties, lasershows, animaties allerhande, beelden uit de oude doos op de tonen van “These are the days of our lives” en bij “A Kind of Magi”c komt er vuurwerk uit May’s gitaar ... en ook ééntje uit de micro van Adam ;-)
Naast al het feeërieke is er ook ruimte voor een ingetogener moment wanneer Brian May op het midden podium een akoestisch “Love Of My Life” brengt. De beeltenis van Freddie Mercury verschijnt voor het eerst op het scherm, hij zingt het laatste couplet vanuit de eeuwigheid met Brian mee. Kippenvelmoment wat kan tellen ... Waarna het aan Roger Taylor is om “These Are The Days Of Our Lives” in te zetten, begeleid door oude beelden van de hele band (inclusief de vroegere bassist John Deacon, waar zou die inmiddels uithangen trouwens ...)
De show is inmiddels al een flink stuk over de helft heen, met “Radio Gaga” en  vervolgens het meesterwerk “Bohemian Rhapsody” wordt er een eerste keer afscheid genomen, maar we willen meer en dat wordt ook luidkeels gescandeerd. En we worden beloond, daar heb je Freddie weer in beeld, hij zweept de zaal nog wat meer op met zijn ‘Ay-Oh ...  Ay-Oh’ om dan te verdwijnen met een een lachende 'fuck you' ..
Dit wordt vervolgd met hoe kan het ook anders  “We Will Rock You” en “We Are The Champions”... zowaar kampioenen zijn het zeker. Wat een streling voor oor, oog en andere zintuigen was me dat. Op de tonen van “Heroes”, van alweer een andere held, verlaten we de zaal ... anyway the wind blows.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2805-queen-15-07-2022.html
Organisatie: Next-Step