Ozark Henry - ‘Birthmarks’, 20 jaar later in een strakker jasje

Ozark Henry is het alter ego van de West-Vlaming Piet Goddaer, gehuisvest in de kuststreek Koksijde. Hij kon nu ten volle gaan om, na de coronapandemie, z’n finale doorbraak ‘Birthmarks’ nog eens in de spotlights te plaatsen. Hij heeft reeds een rijkelijk gevuld oeuvre. Hij doet dit via een rits ‘rewind concerten’. De plaat verscheen ‘twintig + twee’ jaar terug.
In een kleine twee uur lang werden we ondergedompeld in z’n muzikale leefwereld. De instrumentatie werd met een extraverte touch opgestoft en de set werd aangevuld met heerlijke nummers die z’n werk kenmerken.

Ook al is het de laatste tien jaar eerder stil qua songmateriaal, naast zanger/componist tekende hij voor soundtracks, werkte hij samen met modeontwerpers, bedrijven, zette hij zich voor allerlei campagnes in en was hij één van de pioniers van het 3D geluid, wat hem z’n studio Ozark Henry opleverde .
Een bedrijvig man dus die muzikaal het klankbord was van sfeervolle, dromerige, melancholische pop met orkestraties, doorspekt met een vleugje electro, trippop en jazz, vocaal gedragen door z’n warme, innemende en heldere stem. Melodie , durf en experiment vonden elkaar in deze muzikale duizendpoot op z’n Becks.
‘Birthmarks’ was de aanzet van radiovriendelijkheid met een boodschap en de poort naar de grotere podia en festivals. De melodieuze lijn van het album bezorgde hem een handvol singles als “Rescue me”, “Sweet instigator”, “Seaside”, “Word up” en “Intersexual”, songs die energie putten uit verlies en verdriet om er dan gelouterd terug tegenaan te gaan, en met die ervaringen er iets van te maken in het leven.
‘Birthmarks’ werd muzikaal wat aangepast , de sfeervolle, knusse, groovy sound kreeg een meer intense, directe, dynamische aanpak. Een goede, spannende opbouw, ingenomen, pittig van aard dus, mooi uitgebalanceerd, zonder de emotie te verliezen en zonder zich te verliezen in enige orkestratie. Elk instrument eiste hier z’n plaatsje op.
We hebben een Goddaer die nu op het voorplan treedt, expressief en energiek is, z’n publiek meekrijgt in z’n verhaal en hen weet te bespelen.
Het kwartet geeft een fraaie insteek van het materiaal met scherpere gitaarakkoorden, -effects, zalvende electro-/synthbeats en strelende, hitsende drums . “Seaside”  en “I’ll be rain” zetten meteen deze toon . De plaat heeft een sterke melodieuze kern, “Do you love me” , “Sweet instigator” en “Rescue me” volgden en werden warm onthaald; de piano kreeg hier een wat meer prominente rol en Goddaer positioneert zich centraal. “Tattoo” is er eentje die de link maakt met vroeger door de synth/triphop invloeden en experimentjes. De bevreemdende geluidjes passen in een science-fiction concept.
Even wordt het album opzij geplaatst en krijgen we een recentere song te horen van het ‘Us’ album, met “A dream that never stops”. De groove in de electro-/synthbeats prikkelt de dansspieren. Hij betrekt het publiek nauw bij de song door zich bij hen te begeven en samen met ons de eerste handclaps te delen. Schitterend trouwens hoe Ozark Henry het dansbaarder maakt.
Soberder zijn “This is all I have” en de instant hit “Radio” van ‘This last warm solitude’ (98), de pianoloops en zijn weemoedige, indringende vocals maken het sterk. Een stevig klinkende “Intersexual” en iets verderop het soulful/jazzy “Word up” (met op tape de vrouwelijke backing vocals) besluiten het twintig jaar oude ‘Birthmarks’ luik.
Een bezwerend, snedig “Indian summer”, met talrijke gitaareffects en keys, vat het tweede luik aan, het gitaartrippende “Hope is the dope” grijpt terug naar Goddaers begindagen; talrijke geluidjes, samples op z’n The Clash’s ‘Sandinista’ passeren de revue in zo’n song, ritme en avontuur vinden elkaar; trouwens, het nummer komt van hun debuut dat enorm werd geprezen door David Bowie. Ere wie ere toekomt “Heroes” van Bowie himself werd op innemende, broeierige wijze gecoverd en besloot de set.
Het publiek werd nog verwend met een paar sterkhouders , een rockende “At sea”, alsof de onstuimige zee een bron van inspiratie was  en de melodieuze “This one’s for you”, “These days” en “Weekenders” . Ze hebben een popeffect, meezinggehalte en brengen de mensen in beweging met  handmoves en danspasjes .
Verdomd , de set van Ozark Henry zat goed in elkaar, de nummers kregen een strakker jasje, zonder het popmelodieus effect uit het oog te verliezen . Goddaer is meer dan z’n vroegere ‘merci’ geworden, een sing/songwriter die dirigeert en z’n publiek amicaal met de glimlach
inpalmt .
Ze voegen er nog een fijne bis  aan toe met recentere nummers o.m. het sfeervolle “We will meet again” en een groovende “I’m your sacrifice”. Het klinkt allemaal een beetje gemoedelijk tijdens de live , maar met “This the end” van The Doors werd het zwaarbewolkt in ‘t Kursaal door de dreigende, repeterende ritmes op synths.

Een welgemeende ‘Merci’ van Goddaer en z’n band wuifde ons definitief uit van een bijna twee uur durende set. Het maakte van hem een publiekstrekker door de jaren. Het hoofdstuk ‘Birthmarks’ mocht terecht na twintig jaar nog eens opgerakeld worden; door het strakkere jasje toont Goddaer dat hij mee evolueert.
We zijn benieuwd hoe z’n muzikale ervaringen nu zullen evolueren.

Ook de support act was niet te onverschatten …  Berre Vandenbussche, goed twintig jaar, plaatste zich in de kijker. Hij droomt luidop van een muzikale carrière ; door het viraal gaan op TikTok , wist hij met een rits covers de jongeren voor zich te winnen.
Hij heeft een aparte stem, een innemende, warme, lichthese, grauwe stem, die plots hoog kan uithalen en die ons koude rillingen bezorgt. Cover of geen cover, hij zit ergens tussen George Ezra, Tom Odell en Piet Goddaer in. “Better off alone”, "Thrill of it all", “Lost without you” of “Say my name”, ze overtuigden sterk, ondersteund van ingehouden piano/keys en cello .
Deze Berre houden we maar best in het oog , hij is een talent en klonk dus ‘bèrre’ goed!

Organisatie: Pm live events ism Kursaal, Oostende