Rock Herk 2022 - Het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber
Rock Herk 2022
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2022-07-15 + 16
Erik Vandamme

In het pittoreske Limburgse stadje Herk-De-Stad gaat al jaren het intieme en gezellige festival Rock Herk door. Dit jaar, na twee jaar corona, mag het weer. We zakten dan ook af naar Limburg, met het openbaar vervoer en de gratis bussen die de organisatie had ingelegd om de festivalganger veilig van en naar de festivalweide te vervoeren. Met dank aan De Lijn.
Een gezellig samenzijn met vrienden die je al een tijdje niet meer hebt gezien en het consumeren van gerstenat, zonder dat het de sfeer bederft.
Even hadden we de vrees dat de muziek ondergeschikt zou zijn aan de randbeleving van het festival, gezien de tent soms maar half vol stond bij sommige bands. De vrees was ongegrond, want elke band kreeg een daverend applaus en werd met even veel liefde ontvangen, als perfect onderdeel van diezelfde vriendschappelijke sfeerbeleving, wat Rock Herk zo uniek maakt binnen het weidse festival landschap.
Rock Herk is nog steeds het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber. Een overzicht van twee dagen genieten met een grote 'G'

dag 1 - vrijdag 15 juli 2022
We zetten het festival in met wat één van de absolute hoogtepunten zou worden van het volledige festival. Whorses (*****) doet de tent op zijn grondvesten daveren, ook al is deze halfvol. De kwaliteitsvolle band speelt energiek. Harry Descamps heeft een heldere stem en kan een stevig potje gitaar spelen. Hij beweegt als een dolgedraaid Duracell konijn, en gaat zijn publiek opzoeken. Al vlug ontstaan de eerste moshpits; dit bij de eerste act van een festival.
Wij wisten al dat Whorses live een wervelstorm kan zijn. Wat een aanstekelijke band met een charismatische zanger. Klasse concert, top band!

Het contrast op de mainstage kon niet groter zijn met Westhinder (****).  Dit is het project rond Stien Carlier. In 2016 verloor Sien haar mama; als een soort rouwproces schreef ze daar liedjes over, die werden gebundeld in het album 'Westhinder I'. Gevoeligheid staat centraal, het raakt iedereen, zonder al te zeemzoetig te klinken. Die intensiteit is sterk in haar set , de weinige interactie is de enige kritische noot … Mooie, emotievolle set alvast.  

Peuk (****), een jonge band uit de buurt van Hasselt, brengt razendsnelle sludge/ punk alsof het terug de punk is van 1977. Peuk heeft sterke muzikanten en een heel beweeglijke zangeres die overtuigt door haar extraverte, indringende vocals. Registers kunnen worden opengetrokken, maar ze kan even goed intiem zingen.
Een moddervette sound krijgen we. Peuk beukt van begin tot einde. Puik werk!

Er gingen ook Street concerten door, we hebben er maar eentje meegepikt, gezien de overlappingen met optredens op de andere podia. Een zeer mooi concept uiteraard … dichter bij een band kan je niet staan omdat zowel band als publiek zich één voelen , en op dezelfde hoogte staan te soleren. Het is een mooi aanvoelen.
Ronker (*****) was ook een overtuigende band tijdens de tweedaagse. Betreft het aanvoelen van het publiek, spannen ze de kroon, de frontman ging zelfs, vervaarlijk zwiepend, op de boxen staan, om iedereen te overschouwen en de fans letterlijk aan te porren. Meer nog, hij sprong als een volleerde stagediver het publiek in vanuit die hoogte; een hachelijke onderneming, maar met brio geslaagd.
Wat een spelplezier straalden ze uit… Qua instrumentatie en in de vocals klonk dit top! Een dansende meute, enkele fijne moshpits, een aanstekelijke sound , wat een energie, … allemaal op straat! Entertainment van het hoogste niveau.

Nothing (***1/2), band die shoegaze gerelateerd klinkt, heeft al heel wat personeelswissels gehad. Hier speelde de band een strakke, meeslepende set, door de hemelse riffs en de sprankelende zangpartijen. Het gebrek aan interactie, zorgde er echter voor dat alles wat op een gezapige lijn bleef hangen, waardoor de aandacht wat verslapte. Ook het publiek droop gaandeweg af ... Nothing is een sterke band in het genre, maar meer spelplezier uitstralen, mocht zeker.

Ook Ramkot (****) heeft zijn naam niet gestolen door hun voortdurende uppercuts. Een band die op scherp speelt. Het siert de sound. Ze hebben een spraakzame frontman, een klasse entertainer, die zijn publiek aanport. Ramkot raast als een sneltrein. Het resulteert in enkele fijne moshpits. This is rock-'n-roll!

Wiegedood (****) heeft een nieuwe plaat uit, waarbij een nieuw hoofdstuk wordt aangevat. Op 'There's Always Blood At The End Of The Road' horen we verrassende, chaotische wendingen. Ze weten nog steeds Een Hel op aarde te creëren.
Wat een muzikale vuurpoel. Je laat je meeslepen in een waanzinnige, donkere, demonische  wereld. Huiveringwekkend!

Gemoedelijk en comfortabel klonk het bij Portland (*****), een mooie versmelting van hypnotiserende, zwevende sounds en kristalheldere vocals. De ruwe kantjes zijn er bij Portland wat af, maar zeemzoetig klinkt het niet. Op sprookjesachtige wijze weet Portland te raken, de songs zijn verfijnd, soms een ruwe bolster , en duisternis wordt omgebogen naar licht. Een sterke performance van deze vroegere Nieuwe Lichting winnaars van StuBru.

Godflesh (****) is dan weer andere koek en brengt ons terug naar een duistere, demonische wereld … Wat een totaalbeleving brengt het duo nog steeds na al die jaren  met hun drummachine als extra kracht. Ook al is er geen interactie met het publiek, in hun sound gaan ze diep en dat voelen we . Ook hier gaan de poorten van de Hel open en word je (mee) gezogen in hun unieke muzikale wereld …Onze ziel brandde overweldigende in die Godflesh wereld …

Tijd voor muzikale feestjes, na het donker en verderf …
We starten met Noordkaap (****1/2) Zowel in hun reünie concerten in AB als op TW classic bewees Noordkaap dat ze niet aan een flauwe routineklus bezig zijn, integendeel. Het is een band met klasse muzikanten , de lekkere riffs sieren. Muzikaal genot. En dan is er natuurlijk Stijn Meuris , klasse entertainer ten top, die met gevatte bindteksten om zich heen stampt, en zelfs zorgt voor een dosis humor. Bovendien is hij nog steeds goed bij stem. Alle songs worden ruimschoots geapprecieerd.
Noordkaap speelt hun set als jonge wolven, met de nodige ervaring en knowhow. Sterk steeds. Klasse.
Een nieuwe plaat hoeft niet perse. Ze bieden een pittige, aantrekkelijke nostalgietrip, en daar was iedereen duidelijk tevreden mee.

Danko Jones zagen we laatst  'live' via streaming door de corona pandemie. Danko Jones was een van de weinigen die erin slaagde de sfeer van een podium, ook in de huiskamer te brengen. Hij houdt van een live publiek , da’s zeker. De feestelijke rockstemming van Noordkaap ging probleemloos verder met Danko Jones (****1/2) . Een gespeelde arrogantie, in een hoge dosis zelf relativering en bindteksten geven een glimlach op je gezicht. Het is de niet-aflatende overdosis rock riffs, met een knipoog naar AC/DC en de bulderende vocals, die sieren. Eenvoudig, rechttoe-rechtaan, dat is net Danko Jones. Mooi.

We zijn fan van The Vaccines (*****) en volgen hen , plaat-gewijs. We waren benieuwd naar het live karakter van hun aanstekelijke melodieuze gitaarsound. We houden van hun muzikale trip. Groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het. Ze zijn betrokken en nauw verwant aan hun publiek.
Een gevarieerde set speelden ze, ingenieus sterk en fijnzinnig, als een geoliede machine.

Brutus (**** 1/2) heeft door hun nummer één spot in de Zwaarste Lijst op StuBru, ook zijn weg gevonden naar een meer 'mainstream' publiek. Ze verdienen het , door hun niet aflatende inspanning en dynamiek. Hier stond veel volk. De band valt op door de energieke drumster en zangeres.
Brutus klonk ‘Brutus’, emotievolle rock!, verschroeiend, hard, strak en intens. Een terechte afsluiter in de Club, de  'hardere' stage

Op de andere stage sloten op Hollandse wijze De Jeugd Van Tegenwoordig (****) af, een band die er ontegensprekelijk in slaagt bittere ernst om te zetten in zelfrelativering en humor in hun bind- en songteksten. Net als Goldband was dit ‘gaan met die banaan’ , de perfecte afsluiter voor een muzikaal feestje. Nederpop op z’n best.

dag 2 - zaterdag 16 juli 2022
De tweede festival dag starten we iets later dan gepland met de postrock/sludge van Pothamus (****) . De Mechelse formatie heeft zijn stempel gedrukt op het genre. Hun klankentapijtjes zijn bedreven. De instrumenten staan onder spanning, donderslagen bij heldere hemel. Een ondoordringbare muur van geluid. Rustpunten zijn er wel, maar die worden vlug in de kiem gesmoord door die klievende riffs. Sterk.

Pieterjan Vervondel, de drummende helft van Madensuyu, en Mirko Banovic, de bassende linkerhand van Arno, vormen met de Rwandese zangeres risca - Agnes Nishimwege de formatie Stilll (****) . Dit trio brengt verschillende stijlen bijeen, een interessante kruisbestuiving van lekker aanstekelijke rock, soul (in grote mate door de stem van Agnes) en experimentele soundscapes. Agnes Nishimwege is een energieke dame in stem, act en uitstraling, eentje die doet denken aan Skunk Anansie.
Het is een uiterst boeiend project door het avontuurlijke karakter en de variaties, die de comfortzone durft te verlaten.

ILA (****1/2) zorgt voor een meeslepende, aanstekelijke rocksound. De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals. Terechte ontdekking via de Nieuwe Lichting.

Sam De Nef (****) een zeer talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit. Op Gent Jazz wist hij ons enorm te ontroeren, vooral door de persoonlijke manier waarop hij zijn emoties brengt naar zijn publiek. Hij heeft een sterke band achter zich. We waren onder de indruk van het moois dat de saxofonist uit zijn mouw schudt zonder afbreuk aan de rest van de band te doen. Zijn innemende stem en uitstraling zijn een meerwaarde. Sam De Nef is een emotievolle singer-songwriter die we best in het oog houden.

Een zeer interessant ensemble is Crack Cloud (****) . Dit is een mixed-media collectief uit Vancouver, Canada. Crack Cloud houdt duidelijk van klank experiment, o.m. percussie, gitaar en blaas instrumenten; ze komen op uiteenlopende wijze vanuit alle hoeken van de zaal, tot je helemaal zen bent. Energiek, zwevend klinkt het geheel. Het collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd. Prachtig!

Tijd voor pittige rock muziek nu, zonder franjes. RHEA (****) Een lekker snedige sound door de riffs die worden afgevuurd. Opwindend! Net als een Danko Jones eenvoudig, rechttoe-rechtaan, eenvoudig. Gitaarmuziek pur sang.

Het absolute hoogtepunt van de dag kwam met het gekke collectief Shht (*****).We zien hen in kleurrijke pakjes, ook hun muziek en de manier waarop ze hun set brengen is even kleurrijk en spreekt tot de verbeelding. Niet alleen gaat de band het publiek opzoeken, ze halen allerlei acrobatische capriolen uit op het podium. Shht voegt humor toe aan hun muziek pop en rock, grenzen vervagen en absurditeit wordt tot kunst verheven in een punky attitude. Bijzonder bandje!

School is Cool (****1/2) heeft door de jaren een indrukwekkend parcours afgelegd, en zijn uitgegroeid tot een sterk geoliede machine. Een volwassen band in instrumentatie als in de vocals, de schoolbanken ontgroeid, zonder z’n speelsheid te verliezen. School is Cool krijgt het publiek moeiteloos mee. Fijne band.

Bij Beak > (****)  namen veel mensen een break en gingen ze even neerzitten in het gras; tijd ook om een lekkere hamburger te eten, of te genieten van een pintje. De muziek is wat minder gekend, de ingetogenheid voelt aan als een rustpunt. Hun muziek komt beter tot z’n recht in een club , dan hier , maar ok, hun sound is fantasierijk en visueel prikkelend. Deugddoende set .

The Sore Losers (****) die Millionaire onverwachts verving, wegens ziekte, hadden het aanvankelijk moeilijk om het publiek echt mee te krijgen. Maar hun energie, dynamiek en intensiteit haalden het . Net als Sons een hard working band, rock, die de gitaren laat spreken.

Voor een uppercut zorgde DIRK.  (****1/2) in de Club. Ze zijn al een tijdje aan een opmars bezig, en zetten live een perfecte set neer. Een verslavende trip , als een losgeslagen rollercoaster. Ook hier een dosis energie en dynamiek. Een collectief dat sterk op elkaar is ingespeeld en een zeer beweeglijke frontman die dat extraatje swung geeft .

Het Schotse Mogwai (****) intrigeerde in het postrockgenre door de opbouwende klanktapijtjes en repeterende , broeierige riffs. Het klinkt minder scherp explosief dan vroeger, de sound is eerder slepend, zalvend, intens. En toch streven ze steeds opnieuw naar die verschroeiende climax van weleer, een ondoordringbare geluidsmuur, wat de sound uniek maakt. In het genre plaats je hen samen met een 65daysofstatic en Explosions in the Sky.

In december trekt Maurice Engelen de stekker uit zijn project Praga Khan (****) met afsluitende shows in de AB, Brussel; uiteraard blijft hij nog in andere projecten actief. De stekker wordt net op tijd uitgetrokken, stellen we vast na hun passage op Rock Herk. De energie en de beats zijn er nog steeds, net als de dansers en het visueel totaalspektakel. Iedereen danst op deze bruisende sound , die zo sterk was in de nineties. … En toch … is het ‘vet wat van de soep'. 
Praga Khan sluit dit mooie hoofdstuk in schoonheid af, vooraleer ze een parodie van zichzelf dreigen te worden.

Ook dEUS (*****) van Tom Barman en C° zitten meer en meer in de muzikale noemer van nostalgie. Maar ze spelen nog even gedreven en verbeten  . Hits en nummers met een zekere grilligheid en subtiliteit. Avontuur en hitgevoeligheid gaan hand in hand samen dus.
Barman is misschien een kleurrijk figuur, maar ook de muzikanten zijn meer dan de moeite. Mauro o.m. op zijn manier, is al een even grote entertainer en straffe muzikant. De band blijft door de jaren sterk op elkaar ingespeeld.
Het knallende slot sierde door o.a. “Instant Street" en ''Suds & Soda' , twee dynamische kleppers, waarmee ze ons nog steeds iedereen murw slaan.

"We sluiten af met een feestje'' en wagen ons aan een heuse Rave Party, met een topper en pionier  in het genre, CJ Bolland (****). We lieten ons gewillig meevoeren op z’n aanstekelijke, groovy, dansbare beats.

Rock Herk is het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber door het gevarieerde aanbod, zonder z’n gezelligheid te verliezen. Een mooie verwezenlijking trouwens.

Organisatie: Rock Herk